Πηγή: protagon.gr
Οι ήχοι του διπλανού δωματίου
του Βαγγέλη Γεωργίου
Το κτήριο ήταν παλιό αλλά μεγάλο. Ανεβαίνοντας στο πρώτο όροφο ανεβοκατέβαιναν άνθρωποι βιαστικά κρατώντας χαρτιά στα χέρια. Το Κέντρο Ημέρας Εφήβων με Αυτισμό στο Περιστέρι, www.kpechios.gr , συστεγάζεται με μια δημόσια υπηρεσία. Δεν έδωσα σημασία. Εγώ έπρεπε να προλάβω το ραντεβού μου. Χτυπώντας την πόρτα, μου άνοιξε η Αγγέλα. Το γραφείο της ήταν περιποιημένο και φροντισμένο.
Μου προσέφερε ένα ζεστό τσάι και μετά τη πρώτη γουλιά ξεκίνησα να της κάνω μια ερώτηση. Ωστόσο με «πρόλαβε» κάποιος άλλος. Από το διπλανό δωμάτιο ακούστηκαν δυνατοί ήχοι, βίαιοι γυναικείοι ήχοι. Με την Αγγέλα κοιταχτήκαμε αμήχανα ώσπου ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί: «Αυτή είναι η Κ. μας, πριν λίγο ήρθε»… Οι ήχοι όμως δεν σταμάτησαν… Εκείνη τη στιγμή άρχισα να παίρνω μια ιδέα από τον κόσμο των ατόμων με αυτισμό…
Η Κ., μια έφηβη απαράμιλλης ομορφιάς, εκείνη την ώρα δεχόταν τη φροντίδα δυο ειδικών θεραπευτών. Η Αγγέλα, η κοινωνική λειτουργός του Κέντρου Ημέρας, με βεβαίωσε ότι επρόκειτο για μια προχωρημένη μορφή του λεγόμενου Αυτιστικού Φάσματος το οποίο περιλαμβάνει μια μεγάλη γκάμα νευροαναπτυξιακών διαταραχών. Για να καταλάβουμε λοιπόν: στο ένα άκρο βρίσκεται η Κ., η οποία πάσχει από «τυπικό» αυτισμό, δηλαδή έχει νοητική υστέρηση, είναι περισσότερο κλεισμένη στον εαυτό της, και γι’ αυτό είναι δυσκολότερο να την προσεγγίσουν οι άνθρωποι γύρω της και να παρέμβουν στο τρόπο συμπεριφοράς της. Στο άλλο άκρο είναι τα άτομα με σύνδρομο Asperger, ή με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας. Είναι άτομα με καλή μεν νοημοσύνη και επίπεδο λόγου αλλά με αρκετές δυσκολίες. Ενδιάμεσα στα δύο αυτά άκρα υπάρχουν ποικίλες και ανομοιογενείς εικόνες. Πάντως, όπως και να χει, οι σοβαρές δυσκολίες στην επικοινωνία, στις κοινωνικές σχέσεις και στη συμπεριφορά είναι κοινό σημείο όλων των περιπτώσεων.
Η φροντίδα ενός έφηβου με αυτισμό είναι πραγματικά σαν μια ατέρμονη χειρουργική επέμβαση της οποίας τα αποτελέσματα φαίνονται σε βάθος χρόνου. Χρειάζεται μέθοδο, γνώση, και πάνω απ’ όλα ΥΠΟΜΟΝΗ. Αυτό το είδα από τους θεραπευτές και θεραπεύτριες του Κέντρου. Ο αυτισμός είναι σαν μια φωτιά που δεν σβήνεται. Δεν θεραπεύεται. Είναι το σημείο εκείνο όπου γενετικές, βιολογικές, περιβαλλοντικές και φυσικά νευρολογικές ανωμαλίες -της φύσης- ενώνονται και αφοπλίζουν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Παλιότερα θεωρούσαν ότι ο αυτισμός είναι μια σπάνια διαταραχή. Σήμερα όμως ξέρουμε την αλήθεια: 1 στους 100 ανθρώπους εμπίπτουν στις διαταραχές του φάσματος του αυτισμού. Και για να το φέρουμε στα μέτρα μας, στην Ελλάδα περίπου 100.000 άτομα εμφανίζουν τη διαταραχή. Επαναλαμβάνω 100.000 αυτιστικοί Έλληνες!! Μόνο το νησί της Χίου έχει 500 συνανθρώπους μας με αυτισμό!
Παρόλα αυτά με μεγάλη μου έκπληξη πληροφορήθηκα ότι στην Ελλάδα ανέκαθεν δεν υπήρχε ούτε μία έρευνα για τον αυτισμό. Ο αυτισμός που μετράει αιώνες δεν έχει τραβήξει την δέουσα ιατρική και κρατική κυρίως προσοχή στη χώρα μας. Μπορεί θεωρητικά να μη θεραπεύεται, ωστόσο η πρώιμη ανίχνευση, η διάγνωση και η εξατομικευμένη δια βίου παρέμβαση και ψυχοκοινωνική αποκατάσταση από εξειδικευμένους θεραπευτές μπορεί να έχει αποτελέσματα. Προσπάθειες από μεμονωμένους φορείς έχουν γίνει πολλές. Το ζήτημα είναι ότι το αρμόδιο υπουργείο τι κάνει, αν κάνει;