Ο φίλος και συνάδελφος process worker David Bedrick, έγραψε χθες ένα άρθρο για το Huffington Post με θέμα τις προβολές μας στους ανθρώπους που είναι οροθετικοί στον HIV. Αξίζει μια ανάγνωση και λίγη σκέψη. Η ψυχολογική ματιά σε ένα θέμα που είναι έντονα πολιτικό και κοινωνικό.
Νεκροκεφαλές: προβολές πάνω στους ανθρώπους που είναι οροθετικοί στον HIV
του David Bedrick(μετάφραση στα ελληνικά από εδώ)
“Ξέρεις πως είναι να έχεις AIDS;” ρώτησε ο φίλος μου. “Ο καθένας σε κοιτάζει σαν να έχεις μια νεκροκεφαλή στο κεφάλι σου. Σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι ήδη νεκρός.”
Ένας άλλος άντρας με AIDS που γνώριζα πίστευε o,τι έπεσε σε κώμα, γιατί δεν είχε τη δύναμη να καταπολεμήσει τις συνεχείς προβολές των ανθρώπων. “Είναι δύσκολο να συνεχίσω να ζω, όταν οι άνθρωποι επιμένουν να με βλέπουν ως νεκρό ή ετοιμοθάνατο“, είπε. “Δεν έχω πεθάνει ακόμα. Εύχομαι οι άνθρωποι να σταματήσουν να με θάβουν.”
Στην κουλτούρα μας, η άρνηση του θανάτου είναι πάντα παρούσα. Οι άνθρωποι αρρωσταίνουν, αλλά αντιστέκονται στη δική τους αίσθηση ευαλωτότητας. Γίνονται μάρτυρες του θανάτου των άλλων, αλλά αρνούνται τη δική τους θνησιμότητα. Μεγαλώνουν, αλλά αγωνίζονται ενάντια σε κάθε δυνατή ορατή υπενθύμιση αυτού του μεγαλώματος. Ως εκ τούτου, είναι υποχρεωμένοι να προβάλλουν τη θνησιμότητα και το θάνατο πάνω σε κάποιον άλλο, και τα άτομα με HIV έχουν γίνει πρωταρχικοί στόχοι. Είτε κάποιος είναι φροντιστικός, απορριπτικός ή περιφρονητικός, ο προβολέας ξεφεύγει από την ανησυχητική εμπειρία του να δει το δικό του θάνατό στον καθρέφτη, χάνοντας έτσι τα δώρα του – τον τρόπο που ο θάνατος μπορεί να αναδιοργανώσει τις προτεραιότητες του και να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά και στους οικείους τους και στην πνευματικότητα τους.
Όταν δε σε αντιμετωπίζουν ως άρρωστο ή μελλοθάνατο, χάνεται όλη σου η ενέργεια, υποτιμάται η ζωή που ήδη ζεις, υπνωτίζεσαι να σταματήσεις να ζεις πριν την ώρα σου. Ωστόσο, επειδή αυτή η προβολή είναι τόσο διαδεδομένη, είναι δύσκολο για πολλούς να αντεπιτεθούν, να υπερασπιστούν την ανθρωπιά τους, να θυμούνται ότι είναι γεμάτοι από ζωντανές εμπειρίες – συναισθήματα, συζητήσεις, αγγίγματα, πνευματικές εμπειρίες, οτι αγαπούν και αγαπιούνται.
Αυτή η προβολή δεν τραυματίζει μόνο τα άτομα με HIV. Έχει κόστος για τον καθένα. Όταν η ασθένεια και αδυναμία προβάλλονται σε έναν άλλο άνθρωπο, η ικανότητά μας να είμαστε συμπονετικοί μετατρέπεται σε οίκτο. Οι άνθρωποι τυφλώνονται στο πώς μπορούν να μάθουν από την ψυχολογία του HIV.
Ως αναλυτής ονείρων, φαντάζομαι μερικές φορές μια κοινότητα ανθρώπων που έρχονται στο γραφείο μου με το εξής όνειρο: Υπάρχουν δύο ομάδες των ανθρώπων. Ορισμένα έχουν εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα και είναι ανοιχτοί στο να αισθάνονται – αλλά ανυπεράσπιστοι απέναντι ακόμα και στον πιο μαλακό αεράκι. Άλλοι, είναι λιγότερο ευαίσθητοι και αποφεύγουν τους ανθρώπους της πρώτης ομάδας, μη θέλοντας να κολλήσουν την ασθένεια τους. Ζητούν την ερμηνεία μου, και λέω, “Η πρώτη ομάδα χρειάζεται περισσότερη προστασία και φροντίδα για την ευάλωτη θέση της. Η δεύτερη ομάδα χρειάζεται περισσότερη επαφή με τη ζωή και δεκτικότητα στους πόνους και τις απολαύσεις της. Με τον τρόπο αυτό η κοινότητα μπορεί να θεραπευτεί”.