Photograph: Gurinder Osan/AP
Πονάει η ψυχή μου με τις ειδήσεις από την Ινδία… Σκέφτομαι τους συνεργάτες μας εκεί, τον κόσμο που γνωρίσαμε στο Worldwork του 1997, τις ανέμελς βόλτες στο κέντρο της πόλης… Δεν πάει άλλο. Χρειαζόμαστε καινούργιους τρόπους να ακούμε, καινούργιους τρόπους για διάλογο. Ο διαχωρισμός ‘καλών’ – ‘κακών’ δεν είναι όσο εύκολος νομίζουμε… Δεν βάζω στο post τις σκληρές φωτογραφίες με το αίμα των θυμάτων… Δεν χρειάζονται. Ελπίζω να αρκεί ο πόνος στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου για να ξυπνήσει λίγο συναίθημα…
Ο Στέλιος Κούλογλου γράφει στο TV Χωρίς Σύνορα:
‘…Είναι όμως η πρώτη φορά που κύριος στόχος της επίθεσης είναι η αναπτυσσόμενη τουριστική βιομηχανία της χώρας και Δυτικοί τουρίστες. Δεν πρόκειται πλέον για τοπικούς φανατικούς Μουσουλμάνους ή και Ινδουιστές, στους οποίους η αστυνομία συνήθως αποδίδει τις τρομοκρατικές πράξεις, αλλά για μια επιχείρηση που φιλοδοξεί να έχει διεθνή αντίκτυπο και διαστάσεις, όπως η 11η του Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ.
Πίσω από τη φιλολογία της τρομερής ανάπτυξης που θα καταστήσει την Ινδία μια από τις μελλοντικές μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, κρύβονται δραματικές κοινωνικές ανακατατάξεις με θύματα αγρότες και φτωχούς πολίτες. Ελάχιστες φορές τα διεθνη μέσα ενημέρωσης αναφέρονται στο γεγονός ότι, σε πολλές επαρχίες της χώρας, υπάρχουν ένοπλες συγκρούσεις του στρατού με ομάδες που αντιτάσσονται στο βίαιο “εκσυγχρονισμό” της ινδικής κοινωνίας.
Αυτοί που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους καταφεύγουν στις πόλεις, όπου χρησημοποιούνται ως φτηνά εργατικά χέρια από τις πολυεθνικές εταιρείες που επενδύουν στην Ινδία. Αυτές οι εξαθλιωμένες μάζες αποτελούν τη δεξαμενή στρατολόγησης των τρομοκρατικών οργανώσεων…’
photo by James Cridland