Η γυναίκα του 2ου ορόφου και όλα όσα συνέβησαν στο τρόλεϊ #15, αφορμή για να ακούσω ξανά την ομιλία της Brene Brown στα TedTalks. Μελετά την ανθρώπινη σύνδεση — την ικανότητά μας να συμπάσχουμε, να εντασσόμαστε, να αγαπάμε. Σε αυτήν την ομιλία της στο TEDxHouston, μοιράζεται μια βαθιά γνώση από την έρευνά της, που αποτέλεσε αιτία για μια προσωπική αναζήτηση με στόχο να μάθει τον εαυτό της καθώς και να καταλάβει την ανθρωπότητα.
Και τα δυο άρθρα από το lifo.gr
Η γυναίκα του 2ου ορόφου: μια πράξη αλληλεγγύης στο κέντρο της Αθήνας
Πριν λίγες μέρες από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, παρατηρούσα κάποιον που έβαζε στο καρότσι του μεταλλικά κουτιά. Φαινόταν εξαθλιωμένος και λίγο χαμένος αλλά συνέχισε με πείσμα την δουλειά του. Αμέσως σκέφτηκα ότι είναι λίγο πιο τυχερός από τους άλλους που ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια, γιατί θα τα δώσει και θα πάρει λίγα χρήματα. Είναι τρομακτικό το πως μας έχουν κάνει να σκεφτόμαστε πια βλέποντας εικόνες εξαθλίωσης στο κέντρο της Αθήνας. Ο πήχης πέφτει όλο και πιο χαμηλά.
Ξαφνικά καθώς παρατηρούσα τον εξαθλιωμένο άντρα ακούστηκε η γυναίκα που μένει στον δεύτερο όροφο. Τον ρώτησε αν θέλει ένα παντελόνι. Ο άντρας ακούγοντας τις φωνές τραβήχτηκε προς τα πίσω. Μπορεί να μην κατάλαβε τι του έλεγε. Η γυναίκα το πέταξε μέσα σε μια σακούλα λέγοντας ότι αν ξαναπεράσει από κάτω σε λίγη ώρα θα του έδινε και κάποια άλλα ρούχα που είχε. Πέταξε το παντελόνι. Ο άντρας το πήρε σαστισμένος και έφυγε. Ύστερα από λίγα λεπτά πέρασε από κάτω και του έριξε μια σακούλα με ρούχα, τονίζοντας ότι είναι πλυμένα και καθαρά. Εκείνος την ευχαρίστησε χωρίς να μιλήσει βάζοντας το χέρι του στο στήθος.
Γράφω το περιστατικό για τον εξής λόγο: Είναι ακριβώς ο ίδιος δρόμος που έχω δει μαυροντυμένους άντρες να ξυλοκοπούν μετανάστη. Ο ίδιος δρόμος που έχουν σηκώσει κάποιοι στα μπαλκόνια τους ελληνικές σημαίες μόνο και μόνο για να αποφύγουν το μπλέξιμο με τους μαυροντυμένους. Ο ίδιος δρόμος όπου ένα ανοιξιάτικο βράδυ άκουσα από μια ταβέρνα να λένε ότι «λίγες τις έριξε ο Κασιδιάρης έπρεπε να τις μαυρίσει τα μάτια». Σε αυτό το δρόμο συνέβη λοιπόν και αυτό. Μια κίνηση αλληλεγγύης ανάμεσα σε μια ελληνίδα και έναν ξένο στο κέντρο της Αθήνας.
Αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο χειρότερος εχθρός των media. Το φως που πέφτει πάνω στον σκοταδισμό που εκπέμπει η οθόνη. Ο ελάχιστος αέρας που βρίσκει μια χαραμάδα για να τρυπώσει στο στοιχειωμένο σπίτι του ρατσισμού που κρύβουνε μέσα τους. Αλληλεγγύη. Ο φόβος και ο τρόμος των πολιτικών. Μας θέλουν απομονωμένους στον μικρόκοσμο μας ώστε να μας χειρίζονται καλύτερα. Αλληλεγγύη. Ίσως να μην χρειάζεται μόνο αυτή για να βγούμε από το τούνελ αλλά χωρίς αυτή δεν θα αντέξουμε να δούμε κάποια στιγμή το φως.
Επιστολή Αναγνώστη: ”Συνέβη στο τρόλεϊ με αριθμό 15, στρίβοντας απ’ την Πατησίων στη Λ. Αλεξάνδρας”
Δημοσιεύω επιστολή Αθηναίου αναγνώστη που περιγράφει μια ενδιαφέρουσα εμπειρία του. (τα στοιχεία του είναι στη διάθεση του LIFO.gr – όχι ότι έχουν σημασία)
Τι είναι άνθρωπος; Τι είναι πολιτισμός; Τι είναι παιδεία και τι αγωγή;
Εγώ θα σας πω…
Βρίσκομαι στο τρόλεϊ με αριθμό 15 και στρίβουμε από την Πατησίων στη Λ. Αλεξάνδρας. Στη επόμενη στάση διακρίνω πάρα πολλούς ανθρώπους, κυρίως γυναίκες,από την Αφρική με ενδυμασία ανάλογη της καταγωγής τους (μαντίλια κ.α.)
Το τρόλεϊ σταματά και γεμίζει με αυτές τις γυναίκες. Περίπου 20 πανέμορφες, χαμογελαστές, μαύρες γυναίκες γεμίζουν το τρόλεϊ. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω τις αντιδράσεις των υπόλοιπων επιβατών. Τρομαγμένοι… Οι μητέρες κράτησαν γερά τα παιδιά τους από το χέρι και οι ηλικιωμένοι έσφιξαν τις τσάντες τους και τα σακάκια τους.
Μία κοπέλα η οποία κάθεται μπροστά μου έχει καρφώσει το βλέμμα της πάνω σε μία κοπέλα από την Αφρική. Ξαφνικά την πλησιάζει ένας Αφρικανός και τη ρωτάει…”Τι είναι περίεργο; Τι κοιτάς;” Η κοπέλα σαστίζει και λέει… “Τίποτα απλά είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί και μου έκανε εντύπωση”
Τότε λοιπόν πλησιάζει και η κοπέλα με την ενδυμασία και ξεκινούν με τον άντρα να εξηγούν στην κοπέλα τους λόγους για τους οποίους φορούσαν αυτά τα ρούχα. Κάποια γιορτή είχαν σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά στην Αλεξάνδρας και γι’ αυτό είχαν μαζευτεί πολλοί μαζί.
Εκείνη τη στιγμή πλησιάζει μια κυρία από τα δίπλα καθίσματα και αρχίζει να κάνει τις δικές της ερωτήσεις στις κοπέλες και στον άντρα από την Αφρική. Αυτοί με τεράστια περηφάνια αρχίζουν να εξιστορούν ιστορικά και θρησκευτικά τους λόγους της ενδυμασίας τους. Τότε ξανακοιτώ τους υπόλοιπους επιβάτες. Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα το τρόλεϊ να φτάσει στη στάση μου.
Όλες οι κοπέλες με την συγκεκριμένη ενδυμασία από την Αφρική χαμογελούν γιατί κάποια κοπέλα θέλησε να μάθει 5 πράγματα γι’ αυτούς, για τον τόπο τους, για την ιστορία τους, για τον τρόπο ζωής τους. Ήξεραν ότι σε 2 στάσεις έπρεπε να κατέβουν, οπότε πλησίασαν κι άλλες κοπέλες και όλες μαζί έλυναν μία μία τις απορίες των δύο γυναικών. Ήθελαν να τις λύσουν όλες!
Οι υπόλοιποι επιβάτες μπορεί να μην εξέφρασαν τις δικές τους απορίες αλλά δεν ήταν πια τρομαγμένοι. Τα δάχτυλα ηρέμησαν και σταμάτησαν να σφίγγουν τις τσάντες. Και τα μάτια σταμάτησαν να κάνουν βόλτες ώστε να πιάσουν κάποιον στα πράσα την ώρα που βουτάει ένα πορτοφόλι. Οι επιβάτες πλέον δεν φοβούνταν…
Δυστυχώς, όμως το τρόλεϊ έφτασε στον τερματισμό του…Δεν μπορούσε να συνεχίσει για μια ζωή…;
Ίσως κάποια στιγμή στη διαδρομή να καταφέρναμε να γίνουμε και φίλοι, να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, να μάθουμε περισσότερα για την Αφρική, για τον πολιτισμό, για την ιστορία και τη θρησκεία τους.
Να μάθουμε γενικώς…
Ήξερα πως τα ΜΜΕ κάνουν ότι μπορούν για να προωθήσουν το ρατσισμό και την τρομοκρατία απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό.
Δεν φανταζόμουν όμως ότι 5 λεπτά τέτοιων στιγμών αρκούν για να γκρεμίσουν τους ψεύτικους φόβους μας.
ΤΕΛΙΚΑ…
Τι είναι πολιτισμός; Πολιτισμός είναι να θες να γνωρίσεις και άλλους πολιτισμούς.
Τι είναι παιδεία και τι αγωγή; Παιδεία και αγωγή είναι να δίνεις χώρο στο διαφορετικό.
Τι είναι άνθρωπος; Δεν ξέρω ακόμα… Πάντως εγώ αισθάνθηκα άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους μέσα στο τρόλεϊ!