Χθες ήμουν στο 46ο Γυμνάσιο Αθηνών. Για μια επιμόρφωση για τους εκπαιδευτικούς πάνω σε θέματα βίας, επιθετικότητας και επίλυσης συγκρούσεων. Η πρώτη μου εντύπωση από το σχολείο ήταν από το κτήριο. Ένα εκπληκτικής ομορφιάς διατηρητέο κτήριο με εσωτερική ξύλινη σκάλα, ξύλινα πατώματα και ζεστή ατμόσφαιρα.
Εξ ίσου ζεστή και η φιλοξενία των εκπαιδευτικών. Δουλέψαμε μαζί και εστιάσαμε σε θέματα βίας, επιθετικότητας και επίλυσης συγκρούσεων. Αξιοποιώντας την προσωπική πορεία και επίγνωση του καθενός και της καθεμιάς, κάναμε τις αναγωγές και στο σχολείο και τα παιδιά.
Ευχαριστώ τη γυμνασιάρχη του σχολείου, Βάντα Τσέλιου, αλλά και όλη την ομάδα των εκπαιδευτικών για την ανοιχτότητα με την οποία με δέχτηκαν στο χώρο τους, την προθυμία να δοκιμάσουν βιωματικές ασκήσεις και την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία έγινε η επιμόρφωση.
Φεύγοντας από το σχολείο πήγα να μαζέψω τη βαφτιστήρα μου, ετών 7, από το δικό της σχολείο όπου τελείωνε το απογευματινό μάθημα σκακιού. Απολαυστικός ο διάλογος μαζί της…
– Που ήσουν νονά;
– Σ’ ένα σχολείο εδώ πιο πάνω…
– Τι έκανες εκεί;
– Μάθημα…
– Στα παιδιά;
– Όχι, στους δασκάλους…
– Τι λες βρε νονά, οι δάσκαλοι κάνουν μάθημα στα παιδιά, δεν τους κάνουν μάθημα άλλοι..
– Μερικές φορές και οι δάσκαλοι κάθονται στα θρανία, μαθαίνουν καινούργια πράγματα. Όλη μας τη ζωή μαθαίνουμε καινούργια πράγματα…
[…σιωπή… Μετά από λίγο, λέει η μικρή με σκεφτικό ύφος…]
– Wow!
Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ με την προθυμία των εκπαιδευτικών του 46ου να εμπλακούν στη διεργασία της επιμόρφωσης.
