Σταματήστε την εφαρμογή της υποχρεωτικής (ψυχιατρικής) θεραπείας στην κοινότητα. Καμπάνια για τη συλλογή υπογραφών.
Όλες/οι εμείς που υπογράφουμε το παρακάτω κείμενο δηλώνουμε απερίφραστα την αντίθεσή μας στην εφαρμογή του μέτρου σχετικά με την “Υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα”. Γνωρίζουμε ότι η υποχρεωτική θεραπεία μετά από ψυχιατρική γνωμάτευση και με εισαγγελική εντολή, στην πραγματικότητα σημαίνει αυστηρή συμμόρφωση στη φαρμακευτική αγωγή ή ακούσια εισαγωγή (για τους/τις «ανυπάκουους/ες») σε ψυχιατρική κλινική.
Θέλουμενα τονίσουμε ότι μια τέτοια πρακτική στην ουσία:
Αναιρεί τη λογική της θεραπείας και φροντίδας στην κοινότητα καθώς η υποχρεωτικότητα καθιστά αδύνατητην εδραίωση μιας ουσιαστικής θεραπευτικής σχέσης που βασίζεται στην επικοινωνία και την αμοιβαιότητα και μετατρέπει τη θεραπεία σε συνεχή εξαναγκασμό και υποταγή.
Εντείνει τον κοινωνικό έλεγχο και μετατρέπει τον χρήστη ψυχιατρικών υπηρεσιών σε άβουλο ον που στερείται του δικαιώματος να λαμβάνει αποφάσεις για τη θεραπεία και τη ζωή του – ο ρόλος του/της ψυχίατρου γίνεται κυρίαρχος και αδιαμφισβήτητος. Αποδεικνύει ότι η επιλογή δεν είναι η θεραπεία αλλά η συμμόρφωση και οι γνωστές ιδρυματικές λογικές, καθώς δεν επιλέγει τη θεραπευτικήσυμμαχία, αλλά ένα καθεστώς απειλών γιαακούσιες εισαγωγές σε ψυχιατρικές κλινικές και καταστολής για όποια/ον «δε συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»
Παρόλο που στοιχεία καταδεικνύουν ότι ηυποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα, κατόπιν εισαγγελικής εντολής, είναι αναποτελεσματική, οι υπεύθυνοι και εισηγητές του εν λόγω νομοσχεδίου το παρουσιάζουν ως τομή θέλοντας να αγνοήσουν την διεθνή εμπειρία. Παράλληλα, η περίφημη ψυχιατρική μεταρρύθμισηπαραμένει στα χαρτιά, ενώ η τομεοποίηση, στον τελευταίο νόμο, δημιουργεί τομείς έως και των 500.000 ατόμων με ελάχιστο προσωπικό στερώντας έτσι την οποιαδήποτε πιθανότητα για ουσιαστική φροντίδα στην κοινότητα.
Εμείς που προσυπογράφουμε αυτό το κείμενο ζητάμε να μην κατατεθεί και να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για την «Υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα».
Θεωρούμε ότι η πραγματική λύση απέναντι στον τεράστιο αριθμό ακούσιων νοσηλειών είναι η προώθηση και η ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου, κοινοτικά βασισμένου, συστήματος ψυχικής υγείας, με την απαραίτητη χρηματοδότηση, την κατάλληλη στελέχωση (σε αριθμό και σε εκπαίδευση προσωπικού), και μια διαφορετική ψυχιατρική ˝πρακτική και κουλτούρα˝, ριζικά εναλλακτική στον ιδρυματισμό, εντός και εκτός των μονάδων ψυχικής υγείας.