Σήμερα είχαμε τη δεύτερη συνάντηση με τους εκπαιδευτικούς που συμμετέχουν στο επιμορφωτικό σεμινάριο ‘Σεξουαλική Αγωγή στο Δημοτικό Σχολείο’.
Το 72ο Δημοτικό Αθηνών, σπίτι μας πια τις Τρίτες το απόγευμα, μας περίμενε με ζεστό καφέ και τσάι, καρυδόπιτα και μανταρίνια (η διεύθυνση του σχολείου έχει βάλει τον πήχη ψηλά στη φιλοξενία!).
Βουτήξαμε στα βαθιά… Με πλήρη επίγνωση ότι αυτά που κουβεντιάζαμε είναι μια άποψη μέσα σε πολλές. Δεν υπάρχει συμφωνημένη άποψη για τα θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου. Μπλέκονται θέματα ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά, ανθρωπολογικά, ιατρικά, ψυχικής υγείας. Άλλοι μιλούν με όρους παθολογίας, άλλοι με όρους ποικιλομορφίας και φάσματος εμπειρίας.
Σαν επιμορφώτρια, σκοπός μου δεν ήταν να παρουσιάσω την ‘απόλυτη αλήθεια’ – δεν την έχουμε συμφωνήσει σαν επιστημονική κοινότητα ακόμη. Σκοπός μου ήταν να αναρωτηθούμε παρέα, να εξερευνήσουμε εναλλακτικούς όρους και τρόπους προσέγγισης, με γνώμονα την υποχρέωση μας (ως ειδικοί ψυχικής υγείας και εκπαιδευτικοί) να προστατεύσουμε την αξιοπρέπεια και την ασφάλεια όλων των παιδιών και εφήβων (και κατ’ επέκταση, όλων των ανθρώπων).
Είδαμε και ταινία. Έχοντας αρκετές ώρες στη διάθεση μας για την επιμόρφωση, αφιερώσαμε 90’ για την ταινία ‘Praying For Bobby’, που βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Σιγή μετά την προβολή. Κάναμε ένα γύρο, ονοματίσαμε συναισθήματα που δημιούργησε. Ακούστηκαν: οργή, λύπη, εκδίκηση, αγάπη, ενοχή, θλίψη, πένθος, αποδοχή, αναστάτωση, λύσσα για την αδικία, συγκίνηση, αλήθεια…
Εξερευνήσαμε όρους και έννοιες, αποδομήσαμε στερεότυπα, μοιραστήκαμε απόψεις κι εμπειρίες. Μιλήσαμε για ομοφοβία, τρανσφοβία, για τον κύκλο της καταπίεσης, την επίδραση της περιθωριοποίησης, τις πιθανές βοηθητικές στάσεις των ενηλίκων.
Έφτασε 9.00 το βράδυ… και ήμασταν ακόμη στην αρχή. Δεν αρκεί μια συνάντηση για ένα τόσο περίπλοκο θέμα. Αλλά έγινε η αρχή. Ο καθένας και η καθεμιά πήρε τους προβληματισμούς που αναδύθηκαν και έχει τον τρόπο, αν θέλει, να τους αξιοποιήσει.
Ένα ευχαριστώ στην ομάδα για την προθυμία να αμφισβητήσουμε παρέα τα τόσα ‘αυτονόητα’ και να αποδεχτούμε την πολυπλοκότητα του θέματος. Μακάρι αυτό να αποτελέσει σπόρο για ακόμα μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και δημιουργικότητα στους τρόπους παρέμβασης των εκπαιδευτικών.
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! για αυτό το παράθυρο γνώσης, ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και κυρίως προοπτικής! που ανοίγεις με το blog.