Τιμούμε την μνήμη ενός παιδιού,
ενός τουρίστα που διάλεξε τον τόπο μας για διακοπές.
Έπρεπε να μας βρει φιλικούς και φιλόξενους
και να γυρίσει στην πατρίδα του ασφαλής.
Ζητάμε και απαιτούμε τα αυτονόητα μιας πολιτισμένης χώρας.
Subject: Πλατεία Μαντώς Κυριακή 8μμ Όλοι στη Συγκέντρωση Λευκή Διαμαρτυρία στη μνήμη του 20χρονου Αυστραλού Doujon Zammit
Αγαπητοί φίλοι, το περιστατικό με τον 20χρονο Αυστραλό Doujon Zammit, έχει συγκλονίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη. Θα έχετε ήδη πάρει είδηση τι γίνεται από τις ειδήσεις και το διαδίκτυο.
Την Κυριακή γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση στην Αυστραλία στη μνήμη του. Πιστεύω ότι πέρα από το γεγονός ότι μας αφορά άμεσα σαν κατοίκους της Μυκόνου έχουμε σημαντικούς λόγους για να μην υστερήσουμε από αυτή την παγκόσμια κινητοποίηση.
Προτείνουμε την Κυριακή 3 Αυγούστου να συναντηθούμε στην Πλατεία της Μαντώς το απόγευμα στις 8 μμ.Όταν κάηκε η Πελοπόννησος και η Πάρνηθα το μήνυμα ήτανε μαύρο. Το λευκό ταιριάζει καλύτερα στη μνήμη ενός εικοσάχρονο παλικαριού που αν μη τι άλλο θα μπορούσε να ήτανε το δικό μας παιδί.
Δεν υπάρχει συντονισμός για αυτή τη συνάντηση ούτε και άλλο πλαίσιο στην πρόταση.Τιμούμε την μνήμη ενός παιδιού, ενός τουρίστα που διάλεξε τον τόπο μας για διακοπές, έπρεπε να μας βρει φιλικούς και φιλόξενους και να γυρίσει στην πατρίδα του ασφαλής.Ζητάμε και απαιτούμε τα αυτονόητα μιας πολιτισμένης χώρας.
Παράκληση να μεταφερθεί το μήνυμα με SMS και e-mails σε όσο γίνεται περισσότερους συμπολίτες μας.
Πλατεία Μαντώς Κυριακή 8μμ Όλοι στη Συγκέντρωση Λευκή Διαμαρτυρία στη μνήμη του 20χρονου Αυστραλού Doujon Zammit.
πηγή: Όλα Στα Κάρβουνα
Πάνε τρία χρόνια που δημοσιεύτηκε το κείμενο που ακολουθεί, αλλά σήμερα η επικαιρότητα σχεδόν επιβάλει την αναδημοσίευσή του.
Μαύρισε η καρδιά μας στο νησί το πρωί που μάθαμε τα νέα. Ένα παλλικάρι 20 χρονώ τσακισμένο στο ξύλο από τραμπούκους, ανθρωποειδή που τρέφουμε στον κόρφο μας, χρόνια τώρα, σαν το αβγό του φιδιού. Κάποιοι από μας εδώ, έχουμε εντοπίσει το πρόβλημα, αλλά δυστυχώς κουραστήκαμε στον δρόμο μιλώντας σε ώτα μη ακουόντων κι ίσως το να εκφράσουμε σήμερα τη λύπη μας στους γονείς ενός 20χρονου παιδιού, μας εξομοιώνει -όχι άδικα- με τους κατ’ εξοχήν υπεύθυνους μιας κατρακύλας που φέρνει τη σφραγίδα αυτών που εξουσιάζουναυτόν τον τόπο εδώ και πολλά χρόνια.
Τότε είχαμε κατηγορηθεί, από τους ηθικά και πολιτικά υπεύθυνους αυτής της κατάστασης. Κρίμα που σήμερα δεν μπορούμε να χαρούμε την επαλήθευση των λεγομένων μας. Το τραγικό γεγονός δεν είναι παρά μόνο η αρχή από όσα τουλάχιστον βλέπουν το φως της δημοσιότητας κι όσα με μαθηματική ακρίβεια προδιαγεγράφεται να ακολουθήσουν.
Τον Ιούνιο του 2006 γράφαμε λοιπόν στη στήλη Politics του περιοδικού Mykonos Cofidential:
Μύκονος: την υμνούν ποιητές, την διοικούν μπετονιέρες!
Για κάποιους που ζούμε εδώ και για όσους από τους επισκέπτες, σηκώνουν το χιονάτο γλάσο της επικάλυψης, η Μύκονος, είναι σαν το δέντρο που πληγώναμε.
Ένας παράδεισος όπου επικρατεί η βαθιά ριζωμένη αίσθηση πως όλα επιτρέπονται αφού «Εδώ είναι Μύκονος».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος σαστισμένος πριν λίγα χρόνια απ’ αυτό που έβλεπε και -Καραμανλικώ τω τρόπω- ρώτησε παρέα συνδαιτυμόνων: «ποιος διοικεί αυτόν τον τόπο;» Ρητορικό το ερώτημα. Εγώ, όνομα δεν είχα να δώσω. Είχα κι έχω την ίδια απάντηση:
η Νύχτα. Η Αγορά, η κοινωνική ζωή, ο ύπνος και ο ξύπνιος του νησιού, από τη νύχτα διαφεντεύονται.
Δίνω και ρήματα:
Με προσβάλει η χυδαιότητα και η διαπλοκή που γίνονται κάθε μέρα ταυτόσημες με τις διακοπές στη Μύκονο
Μ’ εκνευρίζει η χαριεντιζόμενη με την εξουσία ισχύς των παρανομούντων.
Με απογοητεύει η έλλειψη αντίστασης στη σπατάλη φυσικών πόρων (ακτογραμμή-μόλυνση θάλασσας-νερό-γεωτρήσεις-φυσικό τοπίο).
Με προβληματίζει το αντικοινωνικό ωράριο των καταστημάτων.
Με θλίβει η απουσία ελευθέρων χώρων καθώς τελούν υπό κατάληψη από τραπεζοκαθίσματα, ξαπλώστρες, ομπρέλες και αυτοκίνητα.
Με ανησυχούν τέλος: το έλλειμμα δημοκρατίας, όπως αυτό εκφράζεται στην καθημερινότητά μας, η τιμωρούμενη ελεύθερη έκφραση της διαφωνίας, το κλίμα φόβου και υποταγής στις σχέσεις πολίτη-Δήμου, το αβγό του φιδιού που πυρώνουν νέοι άνθρωποι, το ανεξιχνίαστο τριών μεγάλων ενόπλων ληστειών και των αμέτρητων διαρρήξεων κ.ά.
Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι βαριά κουβέντα για έναν τόπο. Αλλά βαρύτερo είναι όταν νοιώθεις το βάρος αυτού του ελλείμματος.
Σαν πρόβλημα όλων των μικρών κοινωνιών ίσως δεν αφορά μόνο τη Μύκονο. Υπάρχει ένας συμβιβασμός με μια κατάσταση που δεν επιτρέπει διεκδικήσεις ούτε για τα στοιχειώδη. Υπάρχει δυσκολία να φανταστούμε τη ζωή μας διαφορετική. Αλλά ακόμα και όσοι βολεύονται στη μικρή γυάλινη δημοκρατία στην οποία κινούνται, ας τολμήσουν να διεκδικήσουν το ελάχιστο δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους αν είναι κριτική, όσο καλή κι αν είναι η πρόθεσή τους.
Έλλειμμα δημοκρατίας είναι όταν δεν μπορείς να δηλώσεις ότι αγαπάς μεν τον τόπο σου, αλλά αποφασίζεις να ψηφίσεις ή και να συμμετάσχεις ενεργά σε άλλο συνδυασμό. Ας ερωτηθεί ευθέως ο υποψήφιος Δήμαρχος και πρόεδρος των ξενοδόχων (άρα βαρύνουσα προσωπικότητα στο νησί) Ανδρέας Φιορεντίνος, γιατί δεν κοινοποιεί ονόματα από την ομάδα που τον στηρίζει. Η απάντηση είναι ότι την επομένη θα τους χάσει όλους ή τουλάχιστον τους περισσότερους, υπό το βάρος ποικίλων «πιέσεων».
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν συναποφασίζουμε για τα μεγάλα που μας αφορούν κάνοντας χρήση «Συλλόγων Σφραγίδας» που συμφωνούν κι επικροτούν την πολιτική και τους στόχους μας. Πότε συνεδριάζουν, πότε κάνουν εκλογές, πώς τρυπώνουν εκπρόσωποί τους στα διάφορα πόστα;
Έλλειμμα έχουμε όταν για τα δικαιώματά μας αλλά και για κάθε παρατυπία ή παρανομία μας στους ίδιους πάντα ανθρώπους δεσμευόμαστε.
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε όταν ο Δήμος αγοράζει τοπική εφημερίδα, την συντηρεί από χρήματα όλων μας, δεν δημοσιεύει αντίθετη άποψη, ενώ μέσα από τις στήλες της βάλλει απαξιωτικά και προσβλητικά εναντίον όλων όσων εκφράζουν κάτι διαφορετικό,.
Δεκατρία χρόνια μάχης χαρακωμάτων μέσα από την εφημερίδα «Η Μυκονιάτικη» και σαρανταεννιά χρόνια στο νησί με δίδαξαν ότι η Μύκονος υμνείται από ποιητές, αλλά διοικείται από «μπετονιέρες». Από τη μια οι ερασιτέχνες μιας ανθρώπινης ζωής κι από την άλλη οι επαγγελματίες του τζίρου. Άνιση μάχη, αλλά μάχη!
Οι τουριστικοί προορισμοί έχουν μέλλον (προ)διαγεγραμμένο. Χαλάνε αργά ή γρήγορα. Όταν η ανάπτυξη λογίζεται με τόνους μπετόν δεν είναι θέμα προσώπων η σωτηρία τους, αφού και ο πριν κι ο νυν κι ο επόμενος κι όσοι θα διοικήσουν στο μέλλον, θα είναι από το χώρο των οικοδομών και των τουριστικών επενδύσεων. Κι ο τόπος θα πορεύεται, πυρπολώντας με βεγγαλικά, κάθε τόσο κι ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς εν χορδαίς και οργάνοις. Πότε με αφορμή μια διαφήμιση, κι άλλοτε για το χατίρι τηλεοπτικής περσόνας. Κι αν σήμερα καίμε τον Άγιο Γιώρη τον Τραχήλη ή τον Σπηλιανό, ανεμόμυλους, παραλίες και πλατείες, αύριο θα ‘χουμε σοβαρότερους λόγους να κάψουμε μια Παραπορτιανή. Μπορεί να πάρει υπουργείο ο δήμαρχός μας. Χαλάλι του!
Μου ζητήθηκε με τετρακόσιες λέξεις να γράψω «τι με πονάει σ’ αυτόν τον τόπο». Αυτό το στεγνό συμπύκνωμα κειμένου επτακοσίων λέξεων, δεν θα προκαλέσει αναστάτωση στους ρυθμούς της πόλης. Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, για να περιγράψω με λέξεις «ό,τι μου αρέσει στο νησί» θα χρειαζόμουν τις διπλάσιες.