Στα πλαίσια του προγράμματος Εκπαίδευση Αλλοδαπών και Παλιννοστούντων Μαθητών (Δράση 4: Επιμόρφωση εκπαιδευτικών και μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας) συνεργάστηκα με το 4ο Γυμνάσιο Αθηνών και κάναμε δυο επιμορφωτικές συναντήσεις.
Χθες, ολοκληρώθηκε και η δεύτερη συνάντηση. Θέμα της επιμόρφωσης: Ενδοσχολική βία και κοινωνική ένταξη των μαθητών στο πολυπολιτισμικό σχολείο. Σκοπός της, η ανάδειξη της ατομικής γνώσης, μέσα από την εμπειρία του κάθε εκπαιδευτικού στο σχολείο και η σύνθεση συλλογικής γνώσης μέσα από την ανταλλαγή.
Αξιοποιώντας βιωματικές ασκήσεις και συζήτηση σε μικρές ομάδες και στην ολομέλεια εξερευνήσαμε την ενδοσχολική βία και αναζητήσαμε στρατηγικές παρέμβασης. Για πολλοστή φορά, μέσα από τη συνεργασία μου με εκπαιδευτικούς της δημόσιας εκπαίδευσης, συνειδητοποίησα τον αγώνα που κάνουν να ανταπεξέλθουν στις πολλαπλές απαιτήσεις του σχολείου. Παρ’ όλη τη (σκόπιμη;) απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης, παραμένουν στυλοβάτες της, βρίσκουν δημιουργικές λύσεις σε φαινομενικά άλυτα προβλήματα, δημιουργούν δίκτυα στήριξης και φροντίζουν τα παιδία στο σύνολο της σχολικής κοινότητας.
Στην ερώτηση πως φεύγεις από εδώ σήμερα, ποια είναι η αίσθηση που παίρνεις από αυτές τις συναντήσεις, η ομάδα απάντησε:
Ανακουφισμένος από τη μοιρασιά. Δεν είμαι μόνος μου σε μια ‘πολεμίστρα’. Μοιραστήκαμε την εμπειρία όλων…
Γεμάτη, με πληρότητα…
Γεμάτη, αποκωδικοποίησα συμπεριφορές μαθητών μου…
Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα όμορφα μπορούν να εφαρμοστούν…
Με την ελπίδα ότι μπορούμε! Με καλή διάθεση, δεν είμαι μόνη. Η ελληνική εκπαίδευση βασίζεται τελικά στο φιλότιμο…
Με την αίσθηση της αναμονής, σαν ετοιμόγεννη. Τι κυοφορείται; Κάτι καλό και ελπίδα. Δεν είναι άλμα, αλλά είναι βήμα…
Προβληματισμένος, θετικά, με περισσότερες ερωτήσεις. Ο προβληματισμός αξίζει γιατί έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Έχουμε να κάνουμε με ψυχές παιδιών!
Συνέχεια αναζητάμε καινούργιους τρόπους προσέγγισης αυτών των παιδιών. Το σχολείο δεν είναι αποθήκη ψυχών…
Από εμένα, ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα για τις ώρες που περάσαμε μαζί, για την ανοιχτότητα και την επιθυμία για κοινή εξερεύνηση. Έφυγα από το σχολείο με αίσθηση μεγάλου σεβασμού για τη δουλειά που κάνουν…
