Απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Ξυδάκη…
Πηγή: Καθημερινή
“Τώρα τι λες… Τις λες εσύ, μαστροπέ λαέ, πιερότε αφηγητή, θύμα και θύτη. Ο κρότος της βόμβας έφτασε, δες τα ερείπια, κι ετοιμάσου να σηκωθείς μέσα στον κουρνιαχτό. Σήκω, άκου τον Νικία τι λέει στους αποκαρδιωμένους, ηττημένους Αθηναίους στη Σικελία: «Ανδρες γαρ πόλις, και ου τείχη ουδέ νήες ανδρών κεναί». Οι άνθρωποι είναι η χώρα, η πόλις, η δημοκρατία, η κοινότητα. Οι άνδρες ελεύθεροι, όχι ανδράποδα, παρίες και δούλοι. Εχει τέτοιους άνδρες και γυναίκες η Ελλάδα σήμερα, η Ελλάδα μετά την αποπληξία και την πτώση;
Εχει. Οι καλύτεροι Ελληνες δεν έχουν μιλήσει ακόμη. Εμειναν σιωπηλοί για πολύ καιρό, παραμερίστηκαν από τους ανάξιους, τσαλαπατήθηκαν από τους αριβίστες και τους χαμερπείς, πικράθηκαν κι αποσύρθηκαν. Τώρα αλληλοαναγνωρίζονται από κοινά σημάδια: ποιος αγωνιά, ποιος νοιάζεται, ποιος είναι έτοιμος να δράσει κι όχι να σιχτιρίσει, ποιος είναι ετοιμοπόλεμος. Νέες ιδέες, νέα πρόσωπα, νέες και αναβαπτισμένες συλλογικότητες, ρήξεις με τους αγύρτες και τους ριψάσπιδες. Είμαστε υπερμοντέρνοι, στο έδαφός μας δοκιμάζονται σχήματα του μέλλοντος, δυστοπίες και ουτοπίες, η αυτονομία και η ετερονομία.
Η Ελλάδα τούτη τη στιγμή ζει την έκρηξη της υπερνεωτερικότητας, την τήξη του παλιού κόσμου. Η μοίρα το ’φερε, δύο φορές σε δύο χρόνια, η Ελλάδα να εικονίζει το μέλλον: τον χειμώνα του ’08 και την άνοιξη του ’10. Για καλό και για κακό, είμαστε υπόδειγμα μετασχηματισμών. Είμαστε εικόνα από το μέλλον.”
Σε μια e-κουβέντα χθεσινή, με αφορμή τα δρώμενα στον τόπο μας και μια (ανεξακρίβωτη) ‘είδηση’ οτι ο ‘Πρίγκηπας’ Νικόλαος πιθανά να ‘ηγηθεί νέου πολιτκού σχήματος’, η φίλη Τ.Λ. τα είπε όλα μέσα σε λίγες προτάσεις:
“… σκεφτόμουν πάντως σήμερα, ότι ίσως αυτό που συμβαίνει τώρα είναι η μοναδική περίπτωση να ξυπνήσουμε από την προηγούμενη κατάσταση, που μας ήθελε στην κατανάλωση με ευκολίες και δίχως συνέπειες (διότι δεν τις βλέπαμε, ήταν για άλλους, κάπου αλλού, κάπως αλλιώς) και βέβαια πως αλλιώς καταρρέουν τα συστήματα (που συνειδητά ή ασυνείδητα ή και τα δύο) τα έχουμε λίγο ή πολύ συνδημιουργήσει; μέχρι πρόσφατα, τα πράγματα κυλούσαν όπως το ανέκδοτο στην ταινία “Το Μίσος”, όπου κάποιος πηδάει από τον 101ο όροφο ενός κτιρίου και κάθε έναν όροφο που κατεβαίνει έχοντας γλιτώσει την πρόσκρουση, μονολογούσε “μέχρι εδώ πάμε καλά”… κάπως έτσι κι εμείς… το μόνο που ελπίζω είναι η κρίση να οδηγήσει σε κάτι πραγματικά καινούργιο και όχι στον ‘πρίγκηπα’ – αυτούς τους θέλουμε μόνο για τα παραμύθια, διότι βολεύουν την αφηγηματική πλοκή και το συλλογικό ασυνείδητο…”