Η ΑΡΣΙΣ, Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων εκφράζει τη συμπαράσταση της στους/ στις μαθητές /τριες και νεολαίους/ ες της Ελλάδας, καθώς και την αγανάκτηση της απέναντι σε μια πολιτεία που δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει κανένα μηχανισμό προστασίας των παιδιών και των νέων.
Η δίκαιη αγανάκτηση των μαθητών και των νέων της χώρας μας που ξεχύθηκε με αφορμή την παράλογη δολοφονία ενός παιδιού από δημόσιο λειτουργό αποτελεί μια διαμαρτυρία για τον παραγκωνισμό, την περιθωριοποίηση και την απουσία ουσιαστικής μέριμνας για τους νέους. Η κατάσταση στην εκπαίδευση, στην δημόσια υγεία, στην κοινωνική πρόνοια, την πρόληψη, την περίθαλψη και την αρωγή των παιδιών και των νέων χαρακτηρίζεται από τεράστια κενά που σωρεύονται αθροιστικά τις τελευταίες δεκαετίες και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απαξίωση της νεότητας και στην διόγκωση της αγανάκτησης των νέων για αυτά που βλέπουν και βιώνουν καθημερινά.
Τα γεγονότα έχουν αναστατώσει την μαθητική κοινότητα και τη νεολαία της χώρας, που απέναντι σε ένα κρατικό μηχανισμό που αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες της, αποδεικνύει ότι μπορεί να αρθρώσει αξιοπρεπή φωνή κοινωνικής αντίδρασης. Η παρέμβαση της ΑΡΣΙΣ στον τομέα της πρόληψης της νεανικής περιθωριοποίησης και της υποστήριξης παιδιών και νέων τα τελευταία 16 χρόνια βασίζεται στις αρχές του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, την προάσπιση των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων , στην αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας, στη δημοκρατία και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Με βασικό στόχο την καταπολέμηση των διακρίσεων, των ανισοτήτων, της φτώχειας, της βίας, της κακοποίησης και εκμετάλλευσης, της απόρριψης και του στιγματισμού των παιδιών και των νέων υπερασπιζόμαστε μέσα από αλληλέγγυες, ευαισθητοποιημένες και εκπαιδευμένες για το σκοπό αυτό ανθρώπινες κοινότητες το δικαίωμα κάθε παιδιού που ζεί στη χώρα να απολαμβάνει δημόσια και κοινωνικά αγαθά, το δικαίωμα να έχει πρόσβαση σε ευκαιρίες που επιτρέπουν την υγιή και ασφαλή του ανάπτυξη και αυτονομία.
Οι Διεθνείς, Ευρωπαϊκές και Εθνικές Εγγυήσεις των δικαιωμάτων των παιδιών και των νέων δεν μπορεί να μένουν ανεφάρμοστες, να εφαρμόζονται διαστρεβλωμένα, να αποτελούν ρητορείες και ευχολόγια. 500.000 παιδιά στην Ελλάδα ζουν στη φτώχεια. 150.000 ανήλικοι είναι στην μαύρη εργασία. 200.000 παιδιά μεταναστών μεγαλώνουν αντιμέτωπα με τις διακρίσεις και την αβεβαιότητα, ως δεύτερης κατηγορίας πολίτες. 20.000 παιδιά ζουν μέσα στην κακοποίηση. 20.000 παιδιά κάθε χρόνο εγκαταλείπουν πρόωρα την υποχρεωτική σχολική εκπαίδευση και πολλά περισσότερα βιώνουν την σχολική αποτυχία. 20.000 ανήλικοι τον χρόνο βρίσκονται αντιμέτωποι με την ποινική δικαιοσύνη και 600 περίπου έφηβοι και μετέφηβοι βρίσκονται στις φυλακές, τη στιγμή που τα μέτρα πρόληψης και εξω-ιδρυματικής μεταχείρισης είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Χιλιάδες ακόμη ανήλικοι που έφτασαν χωρίς χαρτιά στην χώρα μας, έχοντας ξεφύγει από πολέμους και διώξεις στις πατρίδες τους, αντιμετωπίζονται εδώ ως κοινοί παραβάτες του νόμου, χωρίς φροντίδα και υποστήριξη.
Τα βήματα προς την ενηλικίωση των περισσότερων νέων που βιώνουν την φτώχεια, την ανέχεια και τον αποκλεισμό, συνδέονται με την αναγκαστική τους ανεργία, που χτυπά έτσι κι αλλιώς αμείλικτα τις ηλικίες κάτω των 25 χρόνων. Στην Ελλάδα παρατηρείται το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας νέων μέχρι 25 ετών στην Ε.Ε. (22,9% το 2007), και μάλιστα με σημαντική απόκλιση από το μέσο όρο της Ε.Ε. των 27 (15,3% το 2007). Επιπλέον, ακόμα και οι νέοι που εργάζονται, υποαπασχολούνται και ετερο-απασχολούνται σε μεγάλο βαθμό. Οι νέοι άνεργοι στην Ελλάδα βρίσκουν εργασία με πολύ μεγάλη δυσκολία, ενώ διανύουν μεγάλα χρονικά διαστήματα σε δουλειές περιστασιακές και υπο-αμοιβόμενες. Η απάντηση σε αυτή την πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι η κουκούλα, αλλά ούτε και η τιμωρία της κουκούλας.
Πριν δύο χρόνια περίπου βγήκε η κουκούλα ενός δεκάχρονου παιδιού στη Θεσσαλονίκη. Το παιδί αυτό πέταγε μολότοφ γιατί δεν είχε να χάσει τίποτα. Πέταγε μολότοφ γιατί η πολιτεία, το σχολείο και η κοινωνία δεν μπορούσαν να απαντήσουν ουσιαστικά στην παραμέληση της ζωής του. Μαζί με τη μολότοφ πέταγε και τη βία που είχε μάθει να δέχεται.
Σήμερα, το παιδί αυτό διαμαρτύρεται μαζί με χιλιάδες άλλα παιδιά σε όλη τη χώρα με αιτήματα αυτονόητα:
Οικογένεια με σχέσεις κατανόησης και επικοινωνίας χωρίς λεκτική, σωματική και ψυχολογική βία
Ένα ανοιχτό, δημοκρατικό, δημιουργικό και παιδαγωγικό σχολείο
Σεβασμό της προσωπικότητας, της έκφρασης, της νεανικής φωνής
Ένα δημόσιο χώρο ακρόασης, συμμετοχής και ανάπτυξης της νεανικής κουλτούρας, των ιδεών και των ανατροπών
Θεσμούς που λειτουργούν με κανόνες και ισοτιμία για όλους και όλες
Κράτος δικαίου, όχι βίας και εξευτελισμού
Πολιτική προστασίας και όχι καταστολής
Ευκαιρίες και εγγυήσεις για την προοπτική της ζωής τους
Ίσες ευκαιρίες στην ένταξη, την εκπαίδευση και κοινωνική προστασία στους ανήλικους μετανάστες, πρόσφυγες και οποιοδήποτε ασυνόδευτο ανήλικο
Η ΑΡΣΙΣ της σιωπής και ο ανοικτός δημόσιος διάλογος