Χθες το απόγευμα είχαμε συνάντηση επιμόρφωσης/εποπτείας με την ομάδα πεδίου της Secours Islamique France που έχει αναλάβει δράση στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στη Μαλακάσα. Όποιος έχει επισκεφθεί το χώρο γνωρίζει τις αντιξοότητες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες εκεί. Στις ίδιες αντίξοες συνθήκες εργάζονται και οι επαγγελματίες των ΜΚΟ που δρουν στο χώρο. Κρύο (πολύ κρύο!) και οργανωτικές ελλείψεις κάνουν το έργο τους ακόμη πιο δύσκολο.
Η συγκεκριμένη ομάδα εστιάζει στη δουλειά με τα παιδιά του κέντρου φιλοξενίας. Παρ’ όλες τις δυσκολίες και προκλήσεις, η ομάδα καταφέρνει μικρές νίκες σε αυτή τη συνεχή μάχη με την απελπισία και τη ματαίωση.
Στη χθεσινή μας συνάντηση εστιάσαμε στο team work. Στον τρόπο που η ομάδα συνεργάζεται, στις ανάγκες των μελών της και στον τρόπο που επικοινωνούνται αυτές οι ανάγκες. Μοιραστήκαμε εκνευρισμούς, αδιέξοδα, κούραση, αλλά και οράματα, συγκίνηση και στήριξη. Εξερευνήσαμε ανάγκες που εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο, με διαφορετική εστίαση και πως αυτές είναι και μορφές ηγεσίας, ο δρόμος του πολεμιστή, ο δρόμος του οραματιστή, ο δρόμος του δασκάλου, ο δρόμος του θεραπευτή.
Αυθόρμητα, στο τέλος της συνάντησης, κάποιος φώναξε ‘group hug!’ και πριν το καταλάβουμε είχαμε γίνει ένα κουβάρι στη μέση του δωματίου, μια αγκαλιά. Ήταν γλυκό το συναίσθημα, αυτή η συνάντηση με αγνώστους, πρώτη φορά μαζί, που κατέληξε σε μια τόσο ζεστή αγκαλιά.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μου δίνουν ελπίδα ότι μέσα σε αυτό το χάος και το αδιέξοδο υπάρχει τρόπος να δημιουργήσουμε ρωγμές, να συνδεθούμε και να πάρουμε δύναμη ο ένας από τον άλλον. Μαρία, Μυρσίνη, Διονύση, Λάουρα, Αλέξανδρε, Κωνσταντίνα, Μαρίνα σας ευχαριστώ! Καλή αντάμωση με τον καινούργιο χρόνο…