φωτογραφία Δημήτρης Βεντούρας
Το ραδιόφωνο είναι μεγάλη μου αγάπη, από την εποχή των μικρών πειρατικών σταθμών της δεκαετίας του ’70. Στα 13 μου, ο φίλος μου ο Στέφανος κι εγώ, είχαμε μαζέψει τα ηλεκτρονικά και στήσει έναν πομπό στο σπίτι του στο Καλαμάκι, και εκπέμπαμε πρόγραμμα. Αν θυμάμαι καλά, η εμβέλεια μας ήταν γύρω στο ένα χιλιόμετρο γύρω από το σπίτι. Καθόταν λοιπόν ένας μας στο μικρόφωνο και έκανε πρόγραμμα και ο άλλος έπαιρνε το ποδήλατο, με ένα τρανσιστοράκι δεμένο στο τιμόνι, κι έκανε βόλτες στη γειτονιά, να δει πόσο μακριά έφτανε το σήμα.
Μια Κυριακή απόγευμα, ήταν η σειρά μου να πάρω το ποδήλατο και να ‘τσεκάρω εμβέλεια’. Είχαμε απλώσει την κεραία στην ταράτσα του σπιτιού, και ελπίζαμε για καλύτερες αποδόσεις. Σήμα καμπάνα και χαμόγελα. Μέχρι τη στιγμή που ξαφνικά σίγησε ο σταθμός. Γύρισα εκενυρισμένη στο στούντιο, να δω τι χάλασε πάλι… Και βρήκα το Στέφανο στο πεζοδρόμιο να με περιμένει με τα κακά μαντάτα. Εμφανίστηκε η αστυνομία και έκανε κατάσχεση στα μηχανήματα. Βλέπετε, είμασταν κοντά στο αεροδρόμιο, και δεν υπολογίσαμε πως το σήμα μας θα ενοχλούσε και εκεί. Κάπως έτσι, άδοξα, έκλεισε ο πρώτος μου σταθμός.
Γύρισα σπίτι με την ουρά ανάμεσα στα σκέλια. Με είδε η μάνα μου σκοτεινιασμένη, της αφηγήθηκα το δράμα που μας συνέβη. Εκείνη ανησύχησε για την αστυνομία, εγώ έκλαιγα για το 45άρι δισκάκι των Rolling Stones που πήραν μαζί με το πικάπ. Δεν ήταν δικό μου βλέπετε, το είχα δανειστεί (εν αγνοία της) από τη δισκοθήκη της μεγάλης μου αδερφής.
Η Γκίζα είναι μια από τις ραδιοφωνικές φωνές της εποχής μας. Αναρωτιέται, αναζητά, το παλεύει, κάνει χιούμορ, σχολιάζει… Όταν ο ηχολήπτης κλείνει το μικρόφωνο της και παίζει μουσική, η Γκίζα συνεχίζει να τραγουδά μέσα στο στούντιο. Δεν το βάζει κάτω, συνεχίζει να γελά, ακόμα και με την απελπισία της. Με προσκάλεσε να πάω στην εκπομπή της, να μιλήσουμε για το ‘ψυχολογικό όριο του spread’.
Με ένα κλικ εδώ, μπορείτε να ακούσετε την εκπομπή. Ευχαριστώ την ίδια και τους συνεργάτες της για ένα απολαυστικό πρωινό Σαββάτου στο στούντιο του ΣΚΑΙ.