Την Κυριακή έγινε το Εργαστήρι Ενδυνάμωσης Εκπαιδευτικών στα πλαίσια της διημερίδας που διοργάνωσε το Ίδρυμα Στήριξης Κέντρου Υγείας – Νοσοκομείου Νάξου και το Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας «Θησέας Κυκλάδων», σε συνεργασία με τον ΟΚΑΝΑ, με θέμα «Αναζητώντας Νέα Οπτική και Δυνάμεις στη Σημερινή Πραγματικότητα»
Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στην ομάδα των 35 εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης που εργάζονται στην Νάξο για την σημερινή μας συνεύρεση. Γέμισαν οι μπαταρίες μου από την συναλλαγή μας και έφυγα βαθιά συγκινημένη από την συλλογική σοφία που αναδύθηκε μέσα από αυτήν και γεμάτη αισιοδοξία κι ελπίδα για τις δυνατότητες που έχουμε για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και τις προκλήσεις και να πάμε προς την κατεύθυνση της ανθρώπινης συναλλαγής που ποθούμε.
Μια γεύση από τη μοιρασιά στο κλείσιμο:
- Φεύγω μ’ ένα θετικό συναίσθημα ότι έμαθα κάτι και ταυτόχρονα με μια ευθύνη παραπάνω, πιο βαρύ συναίσθημα – είναι στην δική μου ευθύνη να γίνει αυτή η εμβάθυνση στην συναλλαγή με τον γονιό, γιατί εγώ τώρα ξέρω ενώ αυτός δεν ξέρει, είναι δικιά μου ευθύνη κι αυτό βαραίνει
- ευθύνη
- έχω νιώσει ότι χρειάζεται μια άλλη ματιά στην κατάσταση, άλλη προσέγγιση
- προβληματισμός
- συνειδητοποιώ ότι πρέπει να μπεις στην θέση του άλλου, χρειάζεται ενσυναίσθηση
- μιλάμε πολύ για το τι χρειάζεται να χτίσουμε, ας γκρεμίσουμε! Ας γκρεμίσουμε τα τείχη, να δώσουμε και να δεχτούμε, να ανοίξουμε κι ας υπάρχει ο φόβος της απόρριψης
- με την συμπεριφορά μας ας δείξουμε στα παιδιά την συμπεριφορά που θέλουμε να έχουνε
- ας μάθουμε να ακούμε, μιλάμε μα δεν ακούμε, δεν ξέρουμε να ακούμε, να νιώσουμε ο ένας τον άλλον. Μιλάς και αντί να σε ακούσω σκέφτομαι αυτό που θα σου πω. Όταν ακούμε αυτό μας φέρνει πιο κοντά. Είναι το συναίσθημα που φοβάσαι να δείξεις, να εκφράσεις, αυτό που μας φέρνει κοντά
- έχουμε ταυτίσει την επικοινωνία με την ομιλία, μα η επικοινωνία είναι να βλέπουμε, να νιώθουμε, να αφουγκραζόμαστε. Ας σταματήσουμε λίγο να μιλάμε κι ας νιώσουμε τον άλλον
- κι εμείς οι εκπαιδευτικοί είμαστε κι εμείς άνθρωποι, έχουμε ανάγκες, προβλήματα, υπάρχουν περίοδοι που δεν μπορούμε να προσφέρουμε, που χρειαζόμαστε στήριξη
- έχω μια χαρά γιατί βλέπω το φως, βέβαια είναι μακριά αλλά σημασία έχει ότι υπάρχει. Αρχίζω να νιώθω την ανάγκη να δουλέψω τον εαυτό μου ώστε να συμβάλω στα συστήματα (οικογένεια, σχολείο, κοινότητα) που ανήκω, αλλάζοντας τον εαυτό μου να αλλάξω ότι μπορώ και σε αυτά
- κι εγώ την ίδια ανάγκη νιώθω, για εκπαίδευση, στήριξη
- φεύγω με ένα μεγάλο ερωτηματικό, ήθελα κι άλλο
- από την αρχή εδώ ένιωσα την σοφία των παππούδων μας, μπες στην θέση του άλλου λέγανε, μα δεν προλαβαίνω, έχω μεγάλο ερωτηματικό
- όλα ξεκινούν με τη σχέση με τον εαυτό μας, αν σεβαστούμε τα όρια μας θα σεβαστούμε και τον άλλον, αν μάθουμε να επικοινωνούμε τα συναισθήματά μας και τα όρια μας
- ανάπτυξη συναισθηματικής νοημοσύνης δικιά μας και των παιδιών, πως εκφραζόμαστε, πως είμαστε ειλικρινείς με μας και με το πως νιώθουμε
- είναι μεγάλη συγκίνηση να ξέρεις ότι υπάρχει τέτοια στήριξη κι ας είναι μακριά
Να’ σαστε καλά…
Για περισσότερες φωτογραφίες από την επιμόρφωση https://www.facebook.com/media/set/?set=a.905949049436776.1073741861.778674788830870&type=3&uploaded=13