Επιστρέψαμε… Άλλο ένα worldwork seminar τελείωσε, άλλη μια μάζωξη μερικών εκατοντάδων θαρραλέων… Για έξι μέρες μαζί, σε ένα δωμάτιο, 400+ άνθρωποι από 35+ χώρες, δουλεύοντας πάνω σε θέματα συγκρούσεων και διεργασίας ομάδας.
Η ομάδα από την Ελλάδα ήταν πολύχρωμη και πολυπληθής! Στο σεμινάριο είχαμε την ευκαιρία να μοιραστούμε μια μοναδική εμπειρία. Βρεθήκαμε εκεί στον κοινό χώρο που η κρίση γίνεται ευκαιρία για κοντινότητα και δημιουργικότητα.
Όλο το σεμινάριο, ένας μικρόκοσμος, μια πρόκληση για όλους μέσα εκεί. Πρόκληση να δώσουν φωνή στον πόνο τους, στο θυμό τους, στον προβληματισμό τους, ταυτόχρονα ακούγοντας την άλλη πλευρά.
Φεύγοντας ζήτησα από όποιον ήθελε να μου δώσει μια φράση σε ένα χαρτάκι που να περιγράφει την εμπειρία αυτής της εβδομάδας. Μερικές από τις φράσεις που μαζεύτηκαν…
Διεύρυνση
Ειρήνη Μανταλενάκη
Η εμπειρία μοναδική. ‘Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, το μυαλό λαβύρινθος… Θέλουμε όλο τον κόσμο μαζί, και τον θέλουμε ΤΩΡΑ.
Γεράσιμος Σπυριδόπουλος
Το παράθυρο με θέα τον κόσμο.
Μπάμπης Κουγιουρούκης
Όταν αφεθείς στο ταξίδι, τότε, σίγουρα θα πατήσεις χώρες αδιάβατες.
Χριστίνα Τσιμούδη
We have to be open minded in order to work with world problems, and give the time for something new to take place inside us without criticizing.
Seval Osmanoglou
May our steps return from all corners of the globe under the guidance of the star that points to home…
Aise Kiratzi
Τόσα συναισθήματα – πώς να χωρέσουν σε μία φράση; Μία παράγραφο; Μία έκφραση; Πώς να εκφραστούν με γραμμικό τρόπο τα τόσο σύνθετα; Αδύνατον! Ένιωσα την ανάγκη να ψάξω λοιπόν στον ‘ευρύτερο’ κόσμο του διαδικτύου, για κάτι που φλερτάρει με τη ψυχή μου την ώρα που λουζόμουνα με τα συναισθήματα αυτών των 6 ημερών. Kαι βρήκα αυτήν την εικόνα. 
Με άρπαξε. Με γέμισε. Με εξέφρασε. Εγώ μέσα σε σένα κι εσύ μέσα σε μένα. Εντός κι εκτός συγχρόνως. Το κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο μεταμορφώνεται σε προσωπικό. Χάνονται οι διαχωριστικές γραμμές. Τα σύνορα. Γεννιέται το μοναδικό, η διαφορά, η στιγμή η προσωπική. Και ξανά σαν το κύμα που αποτραβιέται απ’ την άμμο προς τον ωκεανό, το προσωπικό μεταμορφώνεται σε κοινωνικό-πολιτικό. Βαθιά συγκίνηση νιώθω που βίωσα τη σύγκρουση ως σχέση μέσα σε τόσους ανθρώπους που ολόψυχα πάσχιζαν να κρατάν τη σχέση ζωντανή ενώ μας έσκιζε η σύγκρουση. Συγκλονιστικό βίωμα. Και κάτι που δεν περίμενα, με ξάφνιασε: αληθινή αίσθηση ‘ανήκειν’, πραγματική αίσθηση εστίας, φωλιάς. Νιώθω ότι θα μου πάρει καιρό να χωνέψω. Να πράξω στον κόσμο μας ανάλογα και να τιμήσω τα βιώματα αυτής της βδομάδας. Ένα βαθύ ευχαριστώ στους συνοδοιπόρους μου σ’ αυτό το ταξίδι που κάναμε μαζί – εντός κι εκτός μας. Μου λείπετε ήδη… σας ψάχνω… Μ’ αγάπη, Άννη
Βαθιά συγκλονισμένη… τόσος πόνος, αγωνία, σπαραγμός και τόση ανάγκη να ακουστούν… ανάγκη για πραγματική επικοινωνία… αλήθειες και πόνος ψυχής… βαθιά συγκινημένη από το βάθος που μπορεί να φτάσει μια ομάδα 400 ανθρώπων από τόσες διαφορετικές χώρες, κουλτούρες, βιώματα… αναπτερωμένη για τα μονοπάτια που έχουμε να χαράξουμε όλοι μαζί εδώ στο τόπο μας δια μέσου τέτοιου είδους συναλλαγών… ευγνώμων για το δώρο της ελπίδας… δώρο ψυχής, δώρο ζωής… Λίλη
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους μας που ήμασταν εκεί αυτές τις μέρες. Ευχαριστώ Λένα, Λίλη, Αλεξάνδρα, Βασιλική, Νάνσυ, Γρηγόρη, Σοφία, Βενετία, Εύη, Ειρήνη, Νίκο, Τατιάννα, Ζένια, Τίνα, Άννη, Ντιλέκ, Αισέ, Μπάμπη, Χριστίνα, Σεβάλ, Μάκη, Δέσποινα, Ελένη, Κατερίνα… Με το καλό, και στο επόμενο worldwork το 2011!