Από την Ελίνα, από την Ινδονησία…

(η Ελίνα μου έστειλε το παρακάτω κείμενο για το blog, με την παράκληση να το ‘ανεβάσω’, γιατί δεν μπορεί να το κάνει από τα εκεί μέρη…)

Είμαι στη Σουμάτρα, Ινδονησία, περίπου μια εβδομάδα τώρα, ως μέλος ανθρωπιστικής οργάνωσης λόγω των τελευταίων σεισμών. Όλα είναι καινούργια για μια Ευρωπαία σαν κι εμένα, εδικά όταν δεν πας για τουρισμό, άρα και όχι στα καλύτερα μέρη.

Έκλεισα πέντε μέρες ήδη με ρύζι ως πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό. Το σπάω και λίγο με κανένα ληγμένο μπισκότο βέβαια, δεν έχω παράπονο. Αν οι συνθήκες για μένα είναι κακές, για τους ανθρώπους που επλήγησαν από τον σεισμό είναι ακόμα χειρότερες. Πολλοί μένουν σε σκηνές έξω από το πεσμένο σπίτι τους για το φόβο λεηλασίας, τα αγαθά λίγα, οι συνθήκες υγιεινής ακόμα χειρότερες, η ανταπόκριση αργή, καθώς δεν θεωρήθηκε σεισμός με μεγάλο ανθρώπινο κόστος και άρα όχι με σοβαρές συνέπειες.

Οι ζώντες όμως, μέσα στην όλη φτώχεια τους, έχουν κι αυτό να βγάλουν πέρα. Οι μετασεισμοί είναι ακόμα και τώρα συχνοί, και ο φόβος για τσουνάμι είναι υπαρκτός στους ανθρώπους. Οι φήμες που κυκλοφορούν εύκολα, τους αγχώνουν ακόμα πιο πολύ, γιατί περιμένουν κάτι να συμβεί από μέρα σε μέρα.

Η συμβολή μου εδώ έχει να κάνει με το κομμάτι της ενημέρωσης των κατοίκων, της ψυχολογικής υποστήριξης ευάλωτων ομάδων και επιστροφής στις καθημερινές δραστηριότητες. Λόγω γλώσσας βέβαια, δεν το κάνω εγώ απ’ ευθείας, αλλά μέσω ομάδας ντόπιων ψυχολόγων.

Αυτά τα νέα από την μακρινή Ινδονησία. Ελπίζω να ξαναβρώ internet και να στείλω κάτι ξανά.

Να είστε όλοι καλά,
Ελίνα