Μέσα από τις διηγήσεις 4 σύγχρονων γυναικών – Κωνσταντίνα Κούνεβα, Φωτεινή Λαμπρίδη, Ρενάτα Βιντζηλαίου και Ελένη Καλαμπόκα – επιχειρούμε μια σύντομη αναδρομή στη σχέση που έχει επιφυλάξει στη γυναίκα το οικονομικό μοντέλο, από τις απαρχές του το 18ο αι. μέχρι σήμερα.
Το μνημόνιο αποκαλύπτει το απάνθρωπο πρόσωπό του: Δραματικές περικοπές μισθών και συντάξεων, απολύσεις, κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και παιδικών σταθμών, κατάργηση της βοήθειας στους ηλικιωμένους, αύξηση ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, επικράτηση της ελαστικής εργασίας ως κύριας μορφής απασχόλησης και 200.000 καινούργιοι άνεργοι/ες. Τα παραπάνω βαραίνουν με διπλό βάρος τις γυναίκες. Και στη δουλειά και στο σπίτι: Είμαστε πρωταθλήτριες στην ανεργία (20%), ενώ στις νέες γυναίκες φτάνει μέχρι και 39%. Με την κατεδάφιση του κράτους-πρόνοιας, οι γυναίκες καλούνται να το αντικαταστήσουν και να περιθάλψουν τους αδύναμους που αυτό πετάει στα σκουπίδια. Παράλληλα η βία εναντίον των γυναικών ολοένα και αυξάνεται μέσα στην κρίση.
Να μη δεχθούμε με πρόσχημα το χρέος και την οικονομική κρίση την κατάργηση κακτήσεων μισού αιώνα! Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας μαζί με όλα τα κινήματα που αντιστέκονται σήμερα στην τρόικα και τις επιθέσεις της.
Το ντοκιμαντέρ «Κυπραίες» της Βασιλικής Κατριβάνου και της Bushra Azzouz, που προσεγγίζει τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης, τα οποία βασανίζουν για δεκαετίες τη Μεγαλόνησο, θα παρουσιαστεί σε εκδήλωση που διοργανώνει η «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, την Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011 και ώρα 20.00 (Αίθουσα «Κωστής Παλαμάς», Πειραιώς 100, Γκάζι). Διερευνώντας τις έννοιες της εστίας και της ασφάλειας, φέρνει στο φως ιστορίες από το διαιρεμένο νησί, που για χρόνια έμεναν κρυμμένες, τις οποίες συνοδεύει ενδιαφέρον αρχειακό υλικό.
Την άνοιξη του 2004, παραμονές της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν, η Βασιλική Κατριβάνου καλεί σε συνάντηση γυναίκες και από τις δύο πλευρές του νησιού. Στη συνάντηση αυτή, που για κάποιες αποτελεί συνέχεια πολύχρονων κοινών προσπαθειών για επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων, οι γυναίκες θα μοιραστούν τους φόβους, τις επιφυλάξεις και τις ελπίδες τους, καθώς και την επιθυμία τους να ζήσουν ξανά μαζί. Συνεντεύξεις με έντονο το προσωπικό στοιχείο και αποκαλυπτικές συζητήσεις τους αντικατοπτρίζουν την ικανότητά τους για επικοινωνία, η οποία υπερβαίνει τις εθνοτικές διαφορές. Την ίδια στιγμή, ιστορίες από το παρελθόν, που έχουν μείνει θαμμένες για χρόνια, βγαίνουν στην επιφάνεια.
Καθώς η μέρα του δημοψηφίσματος πλησιάζει, οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με τους δισταγμούς και τους φόβους τους, νιώθοντας την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουν την έννοια της ασφάλειας, να εμπιστευτούν η μία την άλλη και να μάθουν να ζουν ξανά μαζί. Με συγκινητική ειλικρίνεια, διεισδυτική ικανότητα και χιούμορ, επιχειρούν να ορίσουν την έννοια της εστίας, της κοινότητας και της σχέσης με τον τόπο. Στη συνέχεια, και επί τέσσερα χρόνια, η δημιουργός του ντοκιμαντέρ επισκέπτεται την Κύπρο ξανά και ξανά, προκειμένου να συνεργαστεί με τις γυναίκες της ταινίας ώστε να ενσωματώσει τους τρόπους με τους οποίους εξακολουθούν να χειρίζονται τις συγκρούσεις τους και τη θέλησή τους για επαναπροσέγγιση.
Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί την Ελληνοκύπρια Μαρία και την Τουρκοκύπρια Ζεχρά να διασχίζουν, η μία προς το Βορρά και η άλλη προς το Νότο, την Πράσινη Γραμμή, προκειμένου να επισκεφθούν τα σπίτια όπου μεγάλωσαν και δεν έχουν δει επί τριάντα χρόνια. Αυτές οι επισκέψεις αποτελούν για την καθεμιά το ξεκίνημα ενός προσωπικού ταξιδιού, καθώς η ταινία παρακολουθεί το ξετύλιγμα των οδυνηρών αναμνήσεων που τις στοιχειώνουν, για να φτάσει στο σήμερα, που σφραγίζεται από τη θέλησή τους για επαναπροσέγγιση και ανίχνευση της δυνατότητας για ανεύρεση ενός κοινού τόπου.
Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση του κοινού με τις δύο σκηνοθέτιδες.
Να σημειωθεί πως το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε πρόσφατα σε αρκετές πόλεις της Παλαιστίνης και του Ισραήλ.
Η Βασιλική Κατριβάνου γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στην Επίλυση Συγκρούσεων από το Portland State University, είναι διπλωματούχος process worker και εργάζεται σε διάφορες χώρες (Ελλάδα, ΗΠΑ, Μεξικό, Παλαιστίνη, Ισραήλ κ.α.) ως ψυχοθεραπεύτρια, εκπαιδεύτρια και διαμεσολαβήτρια στην επίλυση συγκρούσεων. Πρόσφατα, έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον της στην ενδυνάμωση γυναικών, ενώ στα ενδιαφέροντά της συγκαταλέγεται και η δημιουργία ταινιών ως μέσο για την κοινωνική αλλαγή. Οι «Κυπραίες» είναι η πρώτη της ταινία.
Η Bushra Azzouz γεννήθηκε στο Ιράκ και μεγάλωσε στη Μοσούλη και τη Βηρυτό. Έχει κάνει θεατρικές σπουδές στο Reed College και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στον κινηματογράφο από το San Francisco State University. Έχει διδάξει κινηματογράφο για περισσότερο από μια δεκαετία στο Northwest Film Center. Συνεργάστηκε σε ταινίες με ιθαγενείς Αμερικανίδες, με αυτόχθονες του Βόρνεο καθώς και στη Μέση Ανατολή. Το ντοκιμαντέρ της με τίτλο «…And woman wove it in a basket» έχει κερδίσει πολλά βραβεία, ενώ το βίντεό της «No news», με θέμα τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου και τον κύκλο της βίας τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στη Μέση Ανατολή, προβλήθηκε πρόσφατα στο πλαίσιο του ArtEast της Νέας Υόρκης.
Πως θα έμοιαζε ο κόσμος αν, με την κατάλληλη τιμή, χαρακτηριστικά όπως το χρώμα των ματιών, η αθλητική ικανότητα, το χρώμα του δέρματος, μπορούν να προγραμματιστούν εκ των προτέρων; Πως θα έμοιαζε ο κόσμος αν χαρακτηριστικά όπως η ομοφυλοφιλία εξαλειφόντουσαν μέσω εμβολιασμών επιβεβλημένων από την κυβέρνηση;
To Beholder παρουσιάζει ένα ανατριχιαστικό σενάριο στο οποίο οι ετερο-κανονιστικές προκαταλήψεις επιβάλλονται μέσω κρατικών εντολών εφαρμογής της γενετικής και αναπαραγωγικής τεχνολογίας. Η σκηνοθέτης Nisha Ganatra θέλει να προκαλέσει τους τηλεθεατές να φανταστούν ένα μέλλον στο οποίο
η διαφορά δεν είναι μόνο υποτιμημένη, αλλά έχει καταψηφιστεί εντελώς
Η Ganatra δείχνει πως ιδεολογίες που υπερασπίζονται τη χρήση τεχνολογιών “για το γενικότερο καλό” συχνά και περίτεχνα περιθωριοποιούν, και στην προκειμένη περίπτωση εξαλείφουν, αυτούς που έχουν τη λιγότερη κοινωνική ισχύ και θεωρούνται κοινωνικά προβλήματα. Είπε στους Biopolitical Times ότι ο θυμός της και η απογοήτευσή της για Proposition 8 της Καλιφόρνιας την οδήγησε να εξερευνήσει το θέμα, «τι συμβαίνει όταν η πλειοψηφία μπορεί να πάρει τα δικαιώματα μιας μειονοτικής ομάδας;” Έχοντας έρθει πρόσωπο με πρόσωπο στη ζωή της με τα αναδυόμενα κοινωνικά και ηθικά ζητήματα γύρω από την επιλογή δοτών σπέρματος και τα χαρακτηριστικά τους, η Ganatra αποφάσισε να προσεγγίσει το ζήτημα μέσα από το φακό της αναπαραγωγικής τεχνολογίας.
Πρόσθεσε ότι ο στόχος της, και του έργου FutureStates στο σύνολό του, δεν είναι να αναδείξει υπερβολικά φανταστικές ιστορίες, αλλά να συλλάβει την κοινωνική πραγματικότητα του παρόντος και την πρόβλεψη των συνεπειών τους για την κοινωνική δικαιοσύνη στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Είπε,
… το μεγάλο πλεονέκτημα της επιστημονικής φαντασίας είναι ότι μπορεί κανείς να θέσει το ερώτημα: τι γίνεται αν αυτό δεν ήταν μόνο το χειρότερο σενάριο; Τι γίνεται αν αυτό ήταν μόνο η αρχή;
Χρόνια αντιδρώ στις θεωρίες συνομωσίας. Συχνά τις θεωρώ σπατάλη χρόνου και αποτέλεσμα δημιουργικής φαντασίας. Και να τώρα που βρέθηκα να αναρωτιέμαι, με αφορμή ένα ντοκιμαντέρ του BBC. Αναφέρομαι σε αυτό στην ανάρτηση ‘Α is for Atom’. Βρήκα το ντοκιμαντέρ στο site του ΒΒC και το είδα από εκεί. Σκέφτηκα να το βάλω στο blog και το έψαξα στο ΥouTube, Vimeo, Google Videos , για να βρω κώδικα ενσωμάτωσης. Παρατήρησα ότι ενώ το βίντεο στο site του δημιουργού της έχει διάρκεια 56:21, το ίδιο βίντεο στο YouTube και στο Google Video έχει διάρκεια 45:51.
Έντεκα λεπτά είναι πολύς χρόνος ψαλιδίσματος ενός ντοκιμαντέρ. Κόπηκαν σκηνές επίτηδες; Κατά λάθος; Ανέλαβε δράση η Σ.Η., πρόθυμη να δει το βίντεο σκηνή-σκηνή και να δει ποια κομμάτια λείπουν. Και ιδού τα αποτελέσματα της έρευνας. Τα κομμάτια που λείπουν από το YouTube και το Google Videos αναφέρονται στα εξής:
[οι χρόνοι αντιστοιχούν στο επίσημο βίντεο από το site του BBC]
5:15 – 8:20
Λείπουν τρία ολόκληρα λεπτά με αναφορές στην οργάνωση Technocracy Inc, που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1930 και άνθισε το 1940. Μια οργάνωση που υποστήριζε τη χρήση επιστημονικών μεθόδων στη λύση κοινωνικών προβλημάτων. Τα μέλη της οργάνωσης φόραγαν γκρίζα κουστούμια και οδηγούσαν γκρίζα αυτοκίνητα (!). Αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνη η πολιτική τους, αυτό το τελευταίο μπορεί να ήταν και χαριτωμένο. Στο τέλος αυτού του τρίλεπτου ακούγεται και ο παρουσιαστής να λέει,
…αλλά για τους πολιτικούς, η ιδέα μιας ελεγχόμενης κοινωνίας ήταν but for politicians, the ideas of a controllable works proved ακαταμάχητη.
12:47 – 15:17
O Chauncy Starr, σχεδιαστής πυρηνικών πυραύλων, αναφέρεται στον τρόπο που έβλεπε τότε η κοινωνία τους πυρηνικούς επιστήμονες.
Ήταν μια ιδανική κατάσταση για εμάς που δουλεύαμε στο πεδίο. Ήμασταν κοινωνικά αποδεκτοί, όλοι στην κοινότητα μας θεωρούσαν ήρωες, ότι κάναμε τους ενθουσίαζε, και ενθουσίαζε κι εμάς. Ήμασταν στην πρώτη γραμμή κάνοντας καινούργια πράγματα. Και τίποτα δεν θα μας σταματούσε.
Και αμέσως μετά, το απίστευτο κλιπάκι από φυτεία φιστικιών της εποχής που οι σπόροι βομβαρδίστηκαν με ραδιενέργεια και παρήγαγαν γιγάντιο καρπό.
Και συνεχίζει με το Project Plowshare , τα απίστευτα σχέδια αλλαγής της αλλαγής μορφολογίας της γης με τη χρήση πυρηνικών, και για την οποία μιλάει ο υποστηρικτής του, Edward Teller (εμπνευστής της βόμβας υδρογόνου).
17:51 – 18:03
Ο Stan Witson, που βοήθησε στον έλεγχο της ζημίας από το πυρηνικό ατύχημα στην Αγγλία, τον Οκτώβριο του 1958. Αναφέρεται ότι:
…ήταν ραδιενεργός για 4 μέρες, και δεν μπορούσε ούτε τη γυναίκα του να φιλήσει, μέχρι ο μετρητής Geiger να δώσει την άδεια!
30:44 – 31:35
Ο Andranik Petrosyants, Πρόδεδρος της Σοβιετικής Επιτροπή για την Αξιοποίηση της Ατομικής Ενέργειας, περιγράφει τις υπέροχες μοντέρνες πόλεις που χτίζονται γύρω από τα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας.
34:25 – 35:23
Αναφορά στον Peter Kapitza, φυσικό, που αμφισβητούσε το πυρηνικό πρόγραμμα. Λέει ο Kapitza, αναφερόμενος στον Ernest Rutherford, πατέρα της πυρηνικής φυσικής:
… δεν ξέρω αν ο Rutherford θα συνέχιζε να γελάει και να αστειεύεται σήμερα, όπως παλιά.
39:39 – 42:15
Greg C Minor, πυρηνικός μηχανικός της General Electric, στη δεκαετία του 1970. Αναφέρεται στην πεποίθηση τους ότι όλα είναι προβλέψιμα στα πυρηνικά εργοστάσια. Αυτή άλλαξε, μετά από ένα ατύχημα που έγινε με ένα κερί, που ξεκίνησε μια φωτιά π[ου αχρήστευσε όλα τα συστήματα ασφαλείας, με τρόπο απροσδόκητο.
Αυτό ήταν κάτι που δεν θα είχαμε συμφωνήσει ποτέ εκ των προτέρων ότι μπορεί να συμβεί. Υπάρχουν ατυχήματα προβλέψιμα, για τα οποία φτιάχνεις σχέδια αντιμετώπισης. Υπάρχουν άλλα γεγονότα που συμπεριλαμβάνεις. …. Αλλά ποτέ δεν θα μπορούσες να προβλέψεις αυτό το ατύχημα.
[Ο Greg Minor παραιτήθηκε το 1972 διαμαρτυρόμενος για την ανεπάρκεια των συστημάτων ασφαλείας.].
Ο Robert D Pollard έχει ήδη αναφερθεί στην αδυναμία πρόβλεψης όλων των ατυχημάτων. Σε αυτό το σημείο του ντοκιμαντέρ αναφέρει την ενημέρωση που έκανε στους υπευθύνους του εργοστασίου για την ανεπάρκεια ασφάλειας, και στη νομική κάλυψη που είχε ο ίδιος, χωρίς να απαιτείται να ενημερώνεται και το κοινό. Λέει,
…για έξι χρόνια πίστευα ότι ήταν αρκετό το ότι έγραφα μια άρτια τεχνική αναφορά και να μην ανησυχώ που αυτό δεν κοινοποιήθηκε ποτέ.
Χθες το βράδυ, είδαμε ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ του BBC που προβλήθηκε παλιότερα στη σειρά ‘Pandora’s Box’. Με τις εξελίξεις στη Fukushima γίνεται ξανά επίκαιρο. Εξοργιστική η παραδοχή υπευθύνων ότι η απουσία αποδείξεων για ενδεχόμενη καταστροφή ονομάστηκε απόδειξη ασφάλειας των αντιδραστήρων!
Με τη βοήθεια του google translate (δεν ξέρω αν αυτό είναι τελικά μπελάς ή ευκολία!) μεταφράζω το κείμενο από το site της εκπομπής:
Το ντοκιμαντέρ δείχνει ότι από πολύ νωρίς – ήδη από το 1964 – οι Αμερικανοί αξιωματούχοι της κυβέρνησης ήξεραν ότι υπήρχαν σοβαροί πιθανοί κίνδυνοι με το σχεδιασμό του τύπου του αντιδραστήρα που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του εργοστασίου παραγωγής ενέργειας Fukushima Daiichi. Όμως, οι προειδοποιήσεις κατ’ επανάληψη αγνοήθηκαν.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία της ανόδου της πυρηνικής ενέργειας στην Αμερική, τη Βρετανία και τη Σοβιετική Ένωση. Δείχνει πώς ο τρόπος που αναπτύχθηκαν οι τεχνολογίες διαμορφώθηκε από τις πολιτικές και επιχειρηματικές δυνάμεις της εποχής. Και πώς αυτό οδήγησε άμεσα σε εγγενείς κινδύνους στο σχεδιασμό του περιορισμού της μόλυνσης σε περίπτωση βλάβης στους αντιδραστήρες.
Οι εν λόγω αρχικές εγκαταστάσεις στην Αμερική ήταν οι αντιδραστήρες με βραστό νερό (Boiling Water Reactors). Και αυτό είναι το μοντέλο που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των αντιδραστήρων στο εργοστάσιο της Fukushima Daiichi. Τρεις από αυτoύς παρέχονται απευθείας από την General Electric.
Το 1966 η κυβέρνηση των Συμβουλευτική Επιτροπή Μέτρων Διασφάλισης του Αντιδραστήρα των ΗΠΑ (US Government Advisory Committee on Reactor Safeguards) προσπάθησε να αναγκάσει τη βιομηχανία να επανασχεδιάσει τις δομές συγκράτησης (containment structures) ώστε να καταστούν ασφαλέστερα. Αλλά ο πρόεδρος της επιτροπής υποστηρίζει στην ταινία ότι η General Electric ουσιαστικά αρνήθηκε.
Και το 1971 η Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας έκανε μια σειρά δοκιμών των συστημάτων έκτακτης ανάγκης ψύξης του πυρήνα (emergency core cooling systems). Τα ατυχήματα ήταν προσομοίωση. Σε κάθε περίπτωση, τα συστήματα έκτακτης ανάγκης λειτούργησαν – αλλά το νερό απέτυχε να καλύψει τον πυρήνα. Συχνά, ο πυρήνας αποκαλυπτόταν κάτω από την πίεση.
Ένας από τους επιστήμονες AEC λέει στην ταινία:
Ανακαλύψαμε ότι οι θεωρητικοί υπολογισμοί μας δεν έχουν μια ισχυρή συσχέτιση με την πραγματικότητα. Αλλά δεν μπορούσαμε να παραδεχθούμε στο κοινό ότι όλα αυτά τα συστήματα ασφαλείας που σας είπαμε ότι υπάρχουν μπορεί να μην λειτουργήσουν.
Για άλλη μια φορά η βιομηχανία παραγωγής αντιδραστήρων αγνόησε τις προειδοποιήσεις της Επιτροπής. Αυτή ήταν η ίδια χρονιά που λειτούργησε ο πρώτος αντιδραστήρας του εργοστασίου Fukushima Daiichi. Προμηθεύτηκε από την General Electric.
Η ταινία έχει επίσης μερικές από τις ηχογραφήσεις των φωνών των Επιτρόπων που αγωνίζονται να αντιμετωπίσουν την καταστροφή του Three Mile Island, το 1979. Είχαν καταγραφεί από ένα μαγνητόφωνο που είχε παραμείνει σε κατάσταση εγγραφής πάνω στο τραπέζι – και θα σας δώσει μια πολύ καλή αίσθηση του τι θα πρέπει να νιώθει κανείς όταν αντιμετωπίζει μια τέτοια κρίση. Μια ομάδα υπευθύνων συνειδητοποιεί ότι δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει μέσα στον πυρήνα – γνωρίζοντας μόνο ότι τα ψυκτικά συστήματα φαίνεται πως έχουν αποτύχει.
Το βίντεο στο google είναι 10 λεπτά συντομότερο από το βίντεο στο site της εκπομπής. Δεν θέλω να φανταστώ συνομωσία… Αν θες και τα 56 λεπτά, πήγαινε απευθείας στο site της εκπομπής και δες το!
Κι εδώ το αρχικό ‘A is for Atom’, όταν ξεκίνησε η προπαγάνδα για την ειρηινκή χρήση πυρηνικής ενέργειας στην Αμερική.
O «Οργανισμός Tabula Rasa» παρουσιάζει το νέο ντοκιμαντέρ «ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΑΛΛΟΙ», στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ του 13ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Σας καλούμε να παρακολουθήσετε την πρώτη πολύπλευρη κινηματογραφική καταγραφή του φαινομένου «παιδιά μετανάστες στην Ελλάδα», στο ντοκιμαντέρ «Οι μικροί άλλοι» σκην.: Νίκου Δροσάκη, οι πρώτες προβολές του οποίου θα πραγματοποιηθούν στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, από τις 11- 20 Μαρτίου 2011:
– στις 17 Μαρτίου 13.00 μ.μ. στην αίθουσα «Σταύρος Τορνές»
– στις 19 Μαρτίου 22.30 μ.μ. στην Αίθουσα «Τόνια Μαρκετάκη»
Το ντοκιμαντέρ, επίσης, θα διατίθεται και στο Doc Market του Φεστιβάλ, στο Agora Center, καθ’ όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ.
Η παραγωγή του ντοκιμαντέρ έγινε μέσα στο 2010 και η διάρκεια του είναι 96 λεπτά.
Επόμενες προβολές του ντοκιμαντέρ προγραμματίζονται για τον Απρίλιο και τον Μάιο 2011 στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα, σε ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν σύντομα.
Σύνοψη
Τα παιδιά των μεταναστών, οι «μικροί άλλοι», είναι κομμάτια ενός παζλ που προσπαθεί να συντεθεί. Ενώνουν τη φωνή τους για να εκφράζουν την αγωνία της ένταξης στην ελληνική κοινωνία και το όνειρο ενός πολύχρωμου κόσμου που να σέβεται την διαφορετικότητα.
Η ανάπτυξη του ντοκιμαντέρ γίνεται σε τρεις θεματικές ενότητες: α) την εκπαίδευση, β)την κοινωνική προστασία, γ)την ένταξη. Ο Συνήγορος του Παιδιού, οι οργανισμοί: ΑΡΣΙΣ, PRAKSIS, ΒABEL, i-RED, YRE, Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Τμήμα Μεταναστευτικής Πολιτικής του Υπουργείου Εσωτερικών, η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Μεταναστών, Προσφύγων και Παλιννοστούντων της Εκκλησίας της Ελλάδας, εκπαιδευτικοί και φορείς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών και άλλοι μεταναστευτικοί φορείς, περιγράφουν το φαινόμενο από νομική, κοινωνική και ψυχολογική πλευρά, προτείνοντας λύσεις και δυναμικές.
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το Debtocracy αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν από τα τέλη Μαρτίου χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.
Το ντοκιμαντέρ «Κυπραίες» της Βασιλικής Κατριβάνου και της Bushra Azzouz, γυρισμένο στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν, φέρνει στο φως ιστορίες από το διαιρεμένο νησί που για χρόνια έμεναν κρυμμένες. Διερευνά τις έννοιες της εστίας και της ασφάλειας, καθώς και την επιθυμία γυναικών και από τις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής να ζήσουν ξανά μαζί.
Την άνοιξη του 2004, η Μαρία, Ελληνοκύπρια, και η Ζεχρά, Τουρκοκύπρια, διασχίζουν, η μία προς το Βορρά και η άλλη προς το Νότο, την Πράσινη Γραμμή, προκειμένου να επισκεφθούν τα σπίτια που μεγάλωσαν και δεν έχουν δει επί τριάντα χρόνια. Αυτές οι επισκέψεις αποτελούν για την καθεμιά το ξεκίνημα ενός προσωπικού ταξιδιού, καθώς η ταινία παρακολουθεί το ξετύλιγμα των οδυνηρών αναμνήσεων που τις στοιχειώνουν, για να φτάσει στο σήμερα, που σφραγίζεται από τη θέλησή τους για επαναπροσέγγιση και ανίχνευση της δυνατότητας για ανεύρεση ενός κοινού τόπου.
Τις παραμονές της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν, η σκηνοθέτιδα καλεί σε συνάντηση γυναίκες και από τις δύο πλευρές του νησιού. Στη συνάντηση αυτή, που για κάποιες αποτελεί συνέχεια πολύχρονων κοινών προσπαθειών για επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων, οι γυναίκες θα μοιραστούν τους φόβους, τις επιφυλάξεις και τις ελπίδες τους. Συνεντεύξεις με έντονο το προσωπικό στοιχείο και αποκαλυπτικές συζητήσεις στο πλαίσιο της ομάδας αντικατοπτρίζουν την ικανότητά τους για επικοινωνία, η οποία υπερβαίνει τις εθνοτικές διαφορές.
Το ντοκιμαντέρ προσεγγίζει τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης που βασανίζουν για δεκαετίες την Κύπρο, αλλά και πολλά άλλα σημεία του πλανήτη, ενώ ενδιαφέρον αρχειακό υλικό φέρνει στο προσκήνιο τα ιστορικά συμφραζόμενα της ταινίας.
Μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ θα ακολουθήσει ομιλία της Βασιλικής Κατριβάνου και συζήτηση.
Τρεις βραδιές με προβολές και συζήτηση στο Πολιτιστικό Στέκι του προγράμματος απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ προγραμματίζονται για το Φεβρουάριο. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης θα προβληθούν τα ντοκιμαντέρ «Η ζωή στους βράχους», «Κυπραίες» και «Όνειρα σε άλλη γλώσσα», ενώ μετά την προβολή το κοινό θα έχει την ευκαιρία να συζητήσει με τους δημιουργούς. Όλες οι προβολές ξεκινούν στις 8μ.μ. και η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
Τριάντα τρεις γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειές τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945.
Γυρισμένο στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν, το ντοκιμαντέρ διερευνά τις έννοιες της εστίας και της ασφάλειας, καθώς και την επιθυμία των γυναικών και από τις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής να ζήσουν ξανά μαζί.
Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω του όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.
Ξεκινώντας από το Βιετνάμ το 1967, ο John Pilger έχει καλύψει 5 πολέμους και έχει γυρίσει 55 ντοκιμαντέρ. Η νέα του ταινία The War You Don’t See (Ο Πόλεμος Που Δεν Βλέπετε) εξετάζει το ρόλο των ΜΜΕ στον πόλεμο και το κατά πόσον έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της προπαγανδιστικής μηχανής του κράτους. Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στη συστράτευση των δημοσιογράφων με τις στρατιωτικές μονάδες, που ουσιαστικά έχει καταστρέψει το ανεξάρτητο πολεμικό ρεπορτάζ.
Το The War You Don’t See ξεκινά με το εμετικό βίντεο που αποκάλυψε το WikiLeaks και που δείχνει Αμερικανούς στρατιώτες επάνω σε ένα ελικόπτερο Απάτσι να “θερίζουν” αδιάκριτα αθώους Ιρακινούς. Ο Pilger αναρωτιέται: “Γιατί τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου, παρά τα κυβερνητικά ψεύδη, και πως νομιμοποιούνται τα εγκλήματα πολέμου;”
Ο Pilger γυρνά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Woodrow Wilson θέλησε να “πουλήσει τον πόλεμο στις μάζες” με τη βοήθεια του πρωτεργάτη των δημοσίων σχέσεων και της προπαγάνδας, Edward Bernays. Μέχρι τον πόλεμο του Ιράκ, η μηχανή της προπαγάνδας έχει εκσυγχρονιστεί σε τέτοιο βαθμό που το Πεντάγωνο σήμερα ξοδεύει 1 δις. δολάρια για αυτές τις “δουλειές”.
Ο Bryan Whitman, ανώτατο στέλεχος του υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ, εξηγεί πως τουλάχιστον 700 δημοσιογράφοι ακολουθούσαν τις στρατιωτικές μονάδες στο Ιράκ, έτσι ώστε “να καταπολεμηθεί ένας εχθρός (Σαντάμ Χουσεϊν) που είναι αριστοτέχνης της παραπληροφόρησης”. Ένας πρώην αναλυτής της CIA βέβαια, υπονοεί πως ο αριστοτέχνης της χειραγώγησης δεν είναι άλλος από την Αμερική, μιας και ένα 80-90 τοις εκατό των ειδήσεων είναι “εμπνευσμένα” από κυβερνητικές πηγές.
Ο Pilger είναι ειδικός στο να στριμώχνει μεγαλοδημοσιογράφους, διεύθυνες ειδήσεων και κυβερνητικά στελέχη. Μερικοί δεν ξέρουν πως να κρύψουν τη συμμετοχή τους στα ψέματα γύρω από το Ιράκ, ενώ άλλοι δηλώνουν μετανιωμένοι. Ο επί δύο δεκαετίες παρουσιαστής του δελτίου του CBS, Dan Rather, παραδέχεται πως οι δημοσιογράφοι ενεργούν περισσότερο ως “στενογράφοι”, επαναλαμβάνοντας “αμάσητα” ό,τι λέει η κυβέρνηση.
Στο ντοκιμαντέρ πρωταγωνιστεί επίσης ο απεσταλμένος του BBC στο Ιράκ, Rageh Omaar, με τον Pilger να τον ρωτά πως είναι δυνατόν το BBC να μετέδωσε 17 φορές την πτώση της πόλης Basra στα χέρια των βρετανικών στρατευμάτων. Ο Omaar απαντά πως υπάρχει τεράστια πίεση για 24ωρη κάλυψη του πολέμου, ενώ παραδέχεται την ψευδή αναπαράσταση της “απελευθέρωσης” της Βαγδάτης: “Δεν έκανα σωστά τη δουλειά μου”, λέει.
Άλλα θέματα που “σκαλίζει” η ταινία είναι οι στοχευμένες επιθέσει στα γραφεία του Al-Jazeera στην Καμπούλ και τη Βαγδάτη, η διάδοση του ψέματος περί όπλων μαζικής καταστροφής, οι διθυραμβικές ανταποκρίσεις από την απελευθερωμένη Βαγδάτη και η “συμπαράσταση” των μίντια προς το Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων. Τέλος, ο Pilger παίρνει συνέντευξη από τον ιδρυτή του WikiLeaks, Julian Assange, ο οποίος μιλάει για το ρόλο της δημοσιογραφίας σε ένα αχανές και διεφθαρμένο βιομηχανικό συγκρότημα.
Quants: οι μάγοι μαθηματικά και προγραμματιστές υπολογιστών στο μηχανοστάσιο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος μας, ο οποίος σχεδίασε τα χρηματοοικονομικά προϊόντα που συνέτριψαν σχεδόν την Wall Street. Η πιστωτική κρίση έδειξε πόσο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα εξαρτάται όλο και περισσότερο από μαθηματικά μοντέλα που προσπαθούν να ‘ποσοτικοποιήσουν’ (quantify) την ανθρώπινη (οικονομική) συμπεριφορά. Τώρα οι quants βρίσκονται στο επίκεντρο μιας ακόμη τεχνολογικής επανάστασης στον τομέα των οικονομικών: διαπραγμάτευση με την ταχύτητα του φωτός.
Ποιοι είναι οι κίνδυνοι από τη αντιμετώπιση της οικονομίας και των αγορών της, ως μια περίπλοκη μηχανή; Θα είμαστε σε θέση να διατηρήσουμε τον έλεγχο αυτού του μοντέλου ή έχουμε δημιουργήσει ένα τέρας;
Μια ιστορία για την απληστία, φόβο και το απρόοπτο από τη Wall Street.
Η Alice, 106 χρονών, είναι ο γηραιότερος άνθρωπος που έχει επιβιώσει τον ολοκαύτωμα. Αυτό είναι ένα trailer του ντοκυμαντέρ που έχει γυριστεί για αυτήν. Μιλάει για την ομορφιά της ζωής της οποίας έχεις επίγνωση μόνο όταν είσαι τόσο μεγάλη λέει, για την μουσική που είναι “θεός” ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές, για την αγάπη της για τους ανθρώπους, την άρνησή της να μισήσει, την αίσθηση χαράς που έχει μερικές στιγμές γι αυτό που έζησε που νιώθει οτι την έκανε πιο πλούσια με τη στάση ζωής αυτή η εμπειρία την οδήγησε να πάρει… απίστευτη γυναίκα…
και ο Jonathan, 3 χρονών, βιώνει τη μουσική που ακούει…
Όλο και περισσότερο ακούς ανθρώπους να λένε ‘δεν ακούω πια ειδήσεις, τους βαρέθηκα!’. Άλλοι πάλι ξεκινάνε κάθε φράση λέγοντας ‘Άκουσα στις ειδήσεις οτι…’. Εσύ τι κάνεις; Από που ενημερώνεσαι; Μέσα από ποια φίλτρα απορροφάς κάθε νέα πληροφορία; Το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ ‘Manufacturing Consent: Noam Chomsky and the Media’ (1992) είναι διαθέσιμο με ελληνικούς υπότιτλους. Ο ίδιος ο Chomsky είχε μικτή αντίδραση στο ντοκιμαντέρ. Θεώρησε οτι δεν επικοινωνεί το μήνυμα του με καθαρότητα. Ότι τον παρουσιάζει σαν ‘ηγέτη ενός κινήματος’, κάτι που δεν τον εκπροσωπεί. Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να το δεις. Θέλει ώρα όμως, και καθαρό μυαλό!
Πηγή: The Press Project
