blog

Δυο αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Δυο εμπειρίες πάνω στο ίδιο θέμα.

Στέκι Μεταναστών Κοινωνικό Κέντρο στο facebook

Η Μέρα που ένας Έλληνας Οδηγός Ταξί με Χτύπησε Επειδή Τόλμησα να Υπερασπιστώ τους Πρόσφυγες. Και επειδή είμαι από την Αλβανία.

Το Σάββατο, 3 Φεβρουαρίου, κάλυπτα την αντιφασιστική πορεία που πραγματοποιήθηκε ενάντια στη ναζιστική φιέστα της Χρυσής Αυγής για τα Ίμια. Η πορεία τελείωσε περίπου στις 8:30 με τα πανό να μαζεύονται λίγο πιο κάτω από τη ΓΑΔΑ. Αποφάσισα να πάρω ένα ταξί για να γυρίσω στο σπίτι μου. Λίγες ώρες αργότερα ένα άλλο ταξί θα με άφηνε και πάλι στη ΓΑΔΑ, για να υποβάλλω μήνυση στο Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας.

Μπαίνοντας στο πρώτο ταξί με προορισμό την Καλλιθέα, δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση για κουβέντα. Ο οδηγός το αντίθετο. Περνώντας από τα Εξάρχεια, είδαμε μια ομάδα ατόμων να περνάει με μαυροκόκκινες σημαίες, προφανώς επιστρέφοντας από την αντιφασιστική κινητοποίηση, η οποία έληξε ειρηνικά.

«Βγήκαν για φασαρίες», είπε ο οδηγός μόλις τους είδε. Του απάντησα πως μάλλον δεν είναι έτσι τα πράγματα και πως καθετί έχει την αιτία του. «Άκουσε με, δεν έχουν άλλη δουλειά αυτά τα τσογλάνια», είπε ξανά. Τον ενημέρωσα τότε πως η Αθήνα περνούσε ένα πολύ δύσκολο Σαββατοκύριακο. Πως πριν από λίγη ώρα η Χρυσή Αυγή είχε συγκέντρωση και φυσικά του ανέφερα πως την επόμενη μέρα το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό έκρυβε αρκετούς κινδύνους, τόσο για τα Εξάρχεια, τον Άγιο Παντελεήμονα και άλλες περιοχές, όσο και για τους μετανάστες της πόλης που είχαν ειδοποιηθεί να μην κυκλοφορούν διότι μπορεί να κινδύνευαν. Κάτι που επιβεβαιώθηκε την επόμενη ημέρα από επεισόδια που δημιούργησαν ομάδες ακροδεξιών κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου, αλλά και από την προσπάθεια τους να πλησιάσουν με άγριες διαθέσεις την περιοχή των Εξαρχείων, καθώς και καταλήψεις.

Του εξήγησα, διότι μπορεί να μην ήταν ενήμερος, πως λίγες μέρες πριν σε αντίστοιχη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη, φασίστες έκαψαν μια κατάληψη και επιχείρησαν να κάνουν το ίδιο σε άλλη μια. Του επεσήμανα λοιπόν, πως σε μια τόσο ταραγμένη κοινωνικοπολιτικά κατάσταση στην οποία ακραία φασιστικά φαινόμενα βρίσκουν χώρο και ανθίζουν, είναι λογικό να υπάρξει προσπάθεια από την άλλη πλευρά να περιφρουρηθεί.

Ο οδηγός του ταξί δεν άργησε να αναπτύξει μια ακροδεξιά ρητορική κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Άρχισε να αναφέρεται στους Σύρους πρόσφυγες με τη λέξη «βρωμολαθρομετανάστες» και «λαθροπιθήκια», να ισχυρίζεται ενοχλημένα πως «τους ταΐζει» και πως του «κουβαλήθηκαν εδώ για να τρώνε τσάμπα όπως και τόσοι άλλοι». Απάντησα τότε πως «είμαι και η ίδια μετανάστρια, κατάγομαι από την Αλβανία και ότι ουδέποτε με τάισε κανένας». Τότε σοκαρίστηκε γιατί μάλλον δεν το είχε καταλάβει. Εξήγησα -γιατί για κάποιο λόγο βρέθηκα υπόλογη για την ύπαρξη μου- πως «είμαι μέρος μιας κοινωνίας στην οποία συνεισφέρω οικονομικά πληρώνοντας φόρους, πως εργάζομαι και ζω από τους κόπους μου χωρίς κανένας να μου χαρίζει τίποτα». Ο οδηγός είχε αρχίσει να εκνευρίζεται, να ξεφυσάει και να επιταχύνει. Κι εγώ ήδη ένιωθα φόβο. Ένα φόβο που δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά στη ζωή μου, σε όποια κατάσταση κι αν βρέθηκα έως τώρα.

Άρχισε να μου φωνάζει εξαγριωμένα σε ένα φασιστικό παραλήρημα «Να τους πάρεις σπίτι σου να μείνετε όλοι μαζί». Του απάντησα τότε ότι «με χαρά όταν χρειάστηκε είχα φιλοξενήσει μια έγκυο γυναίκα από το Χαλέπι και ακόμη μια γυναίκα με το ενός έτους παιδί της από τη Χομς της Συρίας, πριν φύγουν για τη Γερμανία». Του τόνισα πως με χαρά θα το ξαναέκανα. Τότε άρχισε να εκνευρίζεται περισσότερο. Του ζήτησα να με αφήσει νωρίτερα από τον προορισμό που είχα ζητήσει αρχικά και του είπα πως δεν μπορώ να βρίσκομαι στον ίδιο περιβάλλον όπου ακούγονται φασιστικά τσιτάτα. Έκανε μια απότομη κίνηση, έστριψε το αμάξι δεξιά, σταμάτησε επί της Θησέως, έναν πολυσύχναστο, κεντρικό δρόμο της Καλλιθέας, και τότε άνοιξα την πόρτα για να νιώσω ασφαλής. Του έδωσα τα χρήματα που έγραφε στο ταξίμετρο ενόσω εκείνος συνέχιζε να βρίζει και τους πρόσφυγες και εμένα. Πέταξε τα ρέστα επάνω μου, άρχισε να φωνάζει «κατέβα κάτω μωρή καριόλα», βγήκα από το αμάξι, του είπα «άντε γεια φασίστα» και έκλεισα την πόρτα. Όταν πήγα να διασχίσω το δρόμο, ο οδηγός βγήκε από το αμάξι, κινήθηκε προς το μέρος μου απειλητικά, άρχισε να βαράει με μπουνιές το σακίδιο μου, και όταν με έριξε κάτω με κλώτσησε με δύναμη στο πόδι βρίζοντας με ξανά.

Ο κόσμος είχε σταματήσει, κυρίως για να δει τι γίνεται. Κάποιοι φώναζαν «τι κάνεις ρε στην κοπέλα», και τότε εκείνος έφυγε από πάνω μου και προχώρησε προς το αμάξι του. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που φώναξα ήταν να πάρει κάποιος τον αριθμό, όπως και έγινε. Η αδρεναλίνη μου ήταν τόση που δεν ένιωθα να πονάω. Το ένιωσα όμως λίγη ώρα μετά. Το αιμάτωμα και ο πόνος στο πόδι μου εμφανίστηκαν την επόμενη ημέρα και τα κουβαλάω ακόμη, μια εβδομάδα μετά το περιστατικό. Ο κόσμος ρωτούσε αν είμαι καλά και γιατί με χτύπησε. Τους εξήγησα. Κάποιοι έφυγαν και στο τέλος μια κυρία που είχε βγάλει βόλτα το σκύλο της και είχε δει τι είχε συμβεί με ρώτησε αν είμαι καλά και αν χρειάζομαι βοήθεια. Ζήτησα μόνο τα στοιχεία της, γιατί είχα ήδη αποφασίσει να πάω στην αστυνομία. Μου τα έδωσε, μου πρότεινε να με μεταφέρει όπου ήθελα και καλόπιστα μου είπε «αφού τους ξέρεις τους φασίστες, έχει γεμίσει ο κόσμος από δαύτους, γιατί βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο;».

Στη συνέχεια απευθύνθηκα πρώτα στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλιθέας. Εκεί ο Αξιωματικός Υπηρεσίας με παρέπεμψε στο Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας της ΓΑΔΑ, διότι το κίνητρο του ανθρώπου αυτού ήταν δομημένα ρατσιστικό από την αρχή μέχρι το τέλος του. Εκεί αντιμετωπίστηκα όχι μόνο όπως έπρεπε, αλλά με περισσή καλοσύνη και κατανόηση. Παράλληλα είχα δίπλα μου ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω πως βρίσκομαι σε ένα προστατευμένο πλαίσιο, και δεν έμεινα ούτε στιγμή μόνη.

Κατέθεσα λοιπόν τη μήνυση, και πλέον η εξέλιξη της υπόθεσης βρίσκεται στα χέρια της Δικαιοσύνης.

Παράλληλα περιμένω από το ΣΑΤΑ, με τον οποίο έχω ήδη επικοινωνήσει, να πράξει επίσης τα δέοντα και να απομακρύνει τον συγκεκριμένο οδηγό. Δίπλα σε αυτούς που με ενθάρρυναν να καταγγείλω και να αναδείξω το περιστατικό, υπήρξαν ορισμένοι φίλοι, γνωστοί και συνάδελφοι οι οποίοι μου είπαν επίσης καλόπιστα, σαν τη μάρτυρα του περιστατικού που με βοήθησε, πως δεν έπρεπε να μιλήσω.

Όχι διότι είχα άδικο, αλλά γιατί θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί πολύ χειρότερα για μένα. Θα μπορούσα να μην την είχα γλιτώσει μόνο με ένα αιμάτωμα. Το αναγνωρίζω αυτό και η ίδια.
Πάντως μπαίνοντας σε ένα ταξί, δεν είναι καθόλου απίθανο κάποιος να έχει ανάλογους διαλόγους. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως η Χρυσή Αυγή, έχει φτιάξει μέχρι και σωματείο με πρωτοβουλία του υπόδικου βουλευτή, Γιάννη Λαγού. Στις εκλογές του 2013 ο «Λαϊκός Σύνδεσμος Ιδιοκτητών Ταξί» όπως αποκαλούν το παραμάγαζο της Χρυσής Αυγής στο ΣΑΤΑ, είχε αναδειχθεί τρίτη δύναμη με ποσοστό 13,75%. Το αισιόδοξο πάντως είναι πως το 2017 δεν κατάφεραν να κατεβάσουν ψηφοδέλτιο.

Αυτό που ξέρω, είναι πως δεν θα μπορούσα να έχω άλλη αντίδραση. Όχι επειδή έχω άγνοια κινδύνου. Επειδή έχω αξιοπρέπεια και δεν ήμουν πρόθυμη να επιτρέψω σε κανέναν να με κάνει σάκο του μποξ για τα φασιστικά συμπλέγματα του. Επειδή στη θέση μου θα μπορούσε να είναι κάποιος μετανάστης χωρίς χαρτιά, κάποιος που αργότερα θα φοβόταν να μιλήσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Κάποιος που δεν θα ήταν τόσο τυχερός ώστε να βρεθεί όπως κι εγώ σε ένα πλέγμα αλληλεγγύης, αγάπης και συμπαράστασης.

Επειδή το να μην μιλάς σημαίνει πως τους κανονικοποιείς, σημαίνει πως αφήνεις τη φασιστική ρητορική να εξαπλώνεται, σημαίνει πως αφήνεις χώρο στο φασισμό και το ρατσισμό να υπάρξει. Άλλωστε ο άνθρωπος αυτός, δεν χτύπησε εμένα. Χτύπησε όλα εκείνα που αντιπροσωπεύω. Τη γυναίκα, τη μετανάστρια και την πολιτικά αντίθετη. Και το έκανε όταν όλη η φασιστική ρητορική γκρεμίστηκε με λογικά επιχειρήματα. Χρησιμοποίησε τη βία, γιατί για ένα φασίστα η βία δεν είναι μόνο το μέσο. Είναι και το μήνυμα που θέλει να περάσει. Και σαν μετανάστρια, σαν γυναίκα, σαν άνθρωπος που έχει ταχθεί συνειδητά ενάντια στον φασισμό, θα έκανα και πάλι το ίδιο σκεπτόμενη ξανά πως δεν θα επιτρέψω με κανένα τρόπο να κερδίσουν ούτε σπιθαμή όλοι εκείνοι που μας μαυρίζουν τον κόσμο.

Άρσις στο facebook

Ναι, οι άνθρωποι αλλάζουν…

Είναι δυνατό κάποιος άνθρωπος με εχθρική – ρατσιστική διάθεση απέναντι στους ξένους και τους πρόσφυγες να αλλάξει; Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να μάθει να συμβιώνει με τους πρόσφυγες, να τους κάνει φίλους του και κομμάτι της καθημερινότητάς του; Αυτή τη συζήτηση είχαμε προχθές στο Safe Zone της ΑΡΣΙΣ εντός της Ανοιχτής Δομής Φιλοξενίας Προσφύγων Θήβας με τους ασυνόδευτους ανήλικους που φιλοξενούμε.

Αφορμή στάθηκε η ταινία Gran Torino (2008) που προβάλαμε στα παιδιά στα πλαίσια της δράσης μας ARSIS SAFE ZONE CINEMALAB που αφορά στην προβολή κινηματογραφικών ταινιών και ντοκιμαντέρ με κοινωνικό – εκπαιδευτικό περιεχόμενο. Πάντως η άποψη του σκηνοθέτη της ταινίας Clint Eastwood που είχε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι ότι μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να αλλάξει, αφού ο ήρωας, ένας πικρόχολος ηλικιωμένος που είχε μάθει στη ζωή του να μισεί τους ξένους, έγινε τελικά φίλος με τους πρόσφυγες γείτονές του. Και αυτό συνέβη ύστερα από καθημερινή επαφή μαζί τους, και μάλιστα σταδιακά, χωρίς να το καταλάβει.

Βέβαια η ζωή δεν είναι Hollywood. Κάποια από τα παιδιά που φιλοξενούμε στη Θήβα, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την ταινία, διαφώνησαν με την άποψη πως οι άνθρωποι, και δη οι ξενόφοβοι αλλάζουν. Τα περισσότερα όμως από τα παιδιά έδειξαν μια διάθεση να δουν τα πράγματα πιο θετικά.

Όσο για εμάς, τους εργαζόμενους της ARSIS – Association for the Social Support of Youth, αντλώντας από την 25χρονη εμπειρία της οργάνωσης, αλλά και από τη δική μας επαφή με το προσφυγικό επιλέγουμε τη θετική σκέψη. Πιστεύουμε ότι αν επιδιώκουμε καθημερινές επαφές μεταξύ του ντόπιου πληθυσμού και των προσφύγων, αν δουλέψουμε πάνω σε αυτό που λέγεται εμπιστοσύνη – βασικό συστατικό για την επιτυχία οποιαδήποτε σχέσης – μπορούμε να καταφέρουμε να συμβιώνουμε, να συνυπάρχουμε, ίσως και να συμπαρασύρουμε σε αυτή τη συμβίωση ακόμα και ξενόφοβους.
Και όλο αυτό δεν είναι μια άποψή μας αβάσιμη και αστήριχτη. Ύστερα από προσπάθεια το έχουμε δει να συμβαίνει. Με περισσότερη προσπάθεια ευελπιστούμε να το δούμε να συμβαίνει σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Άλλωστε είναι προς το συμφέρον όλων, καθώς η στενή σχέση μεταξύ ντόπιου και προσφυγικού πληθυσμού μπορεί να δώσει στις τοπικές κοινωνίες μια νέα δυναμική και ένα πλούτο πολύτιμο. Αυτό το πιστεύουμε και για αυτό προσπαθούμε καθημερινά.

Περισσότερα για το «ARSIS SAFE ZONE – Cinemalab»
Τα Safe Zones (Ασφαλείς Ζώνες) είναι δομές φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων 14-18 ετών, οι οποίες λειτουργούν εντός των ανοιχτών δομών φιλοξενίας προσφύγων (camps). Αποτελούν εναλλακτικό μέτρο, αντί της κράτησης για την αντιμετώπιση επειγουσών αναγκών ασφάλειας και προστασίας των ασυνόδευτων ανηλίκων και λειτουργούν 24/7, παρέχοντας κοινωνικές, ψυχολογικές, εκπαιδευτικές, νομικές και άλλες υποστηρικτικές υπηρεσίες και προγράμματα για το βέλτιστο συμφέρον των ανηλίκων. Είναι μεταβατικές δομές φιλοξενίας πριν την ένταξη σε ξενώνες ανηλίκων ή σε άλλα προγράμματα στέγασης και υποστήριξης. Η ΑΡΣΙΣ λειτουργεί 5 Safe Zones στην Ελλάδα (Σχιστό, Θήβα, Λαγκαδίκια, Ιωάννινα, Διαβατά) με την στήριξη της UNICEF και χρηματοδότηση της Γενικής Διεύθυνσης Ευρωπαϊκής Πολιτικής Προστασίας και Επιχειρήσεων Ανθρωπιστικής Βοήθειας European Commission – Civil Protection & Humanitarian Aid Operations – ECHO

Πηγή: syprome.blogspot.gr

“Η ψυχική υγεία των προσφύγων – Η ανάγκη για μια διαπολιτισμική προσέγγιση για την κατανόηση της ψυχικής οδύνης του πρόσφυγα”

Κυριακή, 25/ Ιουνίου, ώρα 11 πμ, Αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134), κοντά στο σταθμό Θησείο του Ηλεκτρικού.

Όσο περισσότερο παρατείνεται και γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός ο εγκλωβισμός των προσφύγων στην Ελλάδα, με την προοπτική και την δυνατότητα της όποιας διεξόδου να γίνεται, πλέον, όλο και πιο ερμητικά κλειστή και με το οδυνηρό βίωμα αυτού του αμετάκλητου εγκλωβισμού να αποτελεί την όλο και πιο ανυπόφορη καθημερινότητά τους, τόσο περισσότερο πολλαπλασιάζονται και γίνονται πιο σοβαρές οι επιπτώσεις στην ψυχική τους υγεία.

Με την προαποφασισμένη απόρριψη των αιτήσεων ασύλου, την στασιμότητα (στην ουσία, απόρριψη) των διαδικασιών επανεγκατάστασης (relocation) και με τα τείχη που υψώνει η «πολιτισμένη» Ευρώπη ακόμη και στις διαδικασίες επανένωσης οικογενειών. Κι΄ ακόμα, με τον διαιωνιζόμενο εγκλεισμό της πλειονότητας, σε συνθήκες ακραίας στέρησης, στα hotspot των νησιών και στα ποικίλα ηπειρωτικά στρατόπεδα και με επικρεμάμενη την απειλή των μαζικών επαναπροωθήσεων στην, θεωρούμενη ως «ασφαλή Τρίτη χώρα», Τουρκία.

Αυτή η οδύνη εκφράζεται με ποικίλες ψυχοπαθολογικές εκδηλώσεις, που έχουν να κάνουν, πρωτίστως, με τις ανυπόφορα ψυχοπιεστικές, τραυματικές συνθήκες που βιώνουν εδώ, οι οποίες έρχονται να ακουμπήσουν και να αλληλεπιδράσουν με τις πολυτραυματικές εμπειρίες που έχουν βιώσει οι πρόσφυγες, από την απεγνωσμένη προσπάθεια διαφυγής από τον πολεμικό όλεθρο (αλλά και την οικονομική καταστροφή), έως και τις τραυματικές εμπειρίες πριν την προσφυγιά.

Οι απόπειρες αυτοκτονίας γίνονται όλο και πιο πολλές, όπως και οι καταστάσεις σοβαρών καταθλιπτικών διαταραχών και ψυχωτικών επεισοδίων, ενώ έχουν πυκνώσει οι νοσηλείες σε ψυχιατρικές μονάδες, συχνά με την διαδικασία ακούσιας νοσηλείας. Το ερώτημα είναι αν οι υπάρχουσες υπηρεσίες (δραματικά υποστελεχωμένες και υπολειτουργικές) είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των προσφύγων στην ιδιαιτερότητα και την πολυπλοκότητά τους. Όταν, πέρα από την έλλειψη (κατάλληλων) μεταφραστών για την στοιχειώδη γλωσσική επικοινωνία, λείπει δραματικά η δυνατότητα κατανόησης της κουλτούρας του «άλλου» (του εθνικού, κοινωνικού και πολιτισμικού του πλαισίου) πάνω στην οποία εγγράφεται και στη βάση της οποίας νοηματοδοτείται, αλλά και εκφράζεται η ψυχική οδύνη του υποκειμένου.

Θεωρούμε ότι αποτελεί μιαν επείγουσα ανάγκη το άνοιγμα της συζήτησης πάνω σε όλα αυτά τα ζητήματα, που είναι θεμελιώδους σημαίας για την ψυχική υγεία των προσφύγων.

Γι΄ αυτό καλούμε όλους και όλες, που καθ΄ οιονδήποτε τρόπο έρχονται αντιμέτωποι, εμπλέκονται, ή καλούνται να δώσουν απαντήσεις στις οδυνηρές αντιφάσεις που βιώνουν οι πρόσφυγες, λειτουργούς ψυχικής υγείας, αλληλέγγυους, σωματεία, κοινωνικές συλλογικότητες, τους ίδιους τους πρόσφυγες και καθένα που ενδιαφέρεται, να πάρουν μέρος και να συμβάλλουν στην ημερίδα που οργανώνει ο Συντονισμός για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό.

Πρόγραμμα

Προσέλευση 11.00

Έναρξη εργασιών : 12.00

12.00-12.10 Εισαγωγή εκ μέρους του ΣΥ.ΠΡΟ.ΜΕ.: Παύλος Αντωνόπουλος

12.10-14.00 Εμπειρίες από τη συνάντηση με το τραύμα και την ψυχική οδύνη παιδιών και ενήλικων προσφύγων

Συντονίζει : Κατερίνα Μάτσα, ψυχίατρος

«Η εμπειρία του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής ΠΕΔΥ με τους πρόσφυγες»:

12.10-12.25 α. «Πρόληψη στην ψυχική υγεία »

Δέσποινα Κωστοπούλου, ψυχολόγος

23.25-12.40 β. «Προβληματισμοί για τη διαπολιτισμική εκπαίδευση».

Καλλιόπη Οικονόμου, ειδική παιδαγωγός

12.40-12.55 «Σκέψεις, εμπειρίες, προβληματισμοί στη διαδρομή μας με πρόσφυγες και μετανάστες»

Δήμητρα Ξενάκη, ψυχολόγος /ψυχοθεραπεύτρια & Μαρία Ντάσιου , πνευμονολόγος

12.55-13.10 «Γυναίκες πρόσφυγες/μετανάστριες».

Δώρα Κουτσανέλλου, ψυχολόγος

13.10-13.25 «Η αντανάκλαση των συνθηκών διαβίωσης στη χώρα υποδοχής στην ψυχική υγεία των προσφύγων».

Φώτης Κουνιάκης, ψυχίατρος

13.25-13.40 «Η ανάγκη για μια διαπολιτισμική προσέγγιση στην ψυχική οδύνη του πρόσφυγα».

Θ. Μεγαλοοικονόμου

13.40-14.00 Συζήτηση

14.00-14.15 Διάλειμμα

14.15-15.30 Η σημασία της κατανόησης και της ισότιμης αναγνώρισης της κουλτούρας του» «άλλου»

Συντονίζει : Λίτσα Φρυδά, εκπαιδευτικός

14.15-14.30 «Προσεγγίσεις του “άλλου” και διαχείριση της προσφυγικής κρίσης».

Χρύσα Γιαννοπούλου, Διδάκτωρ Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Παν/μιο Μακεδονίας

14.30-14.45 «Διαφορετικότητα και ψυχική υγεία»

Nasim Lomani, χώρος στέγασης προσφύγων City Plaza

14.45-15.00 «Ο “πολιτισμικά άλλος”, ως ευάλωτος, απειλή και αντικείμενο διαχείρισης.

Εμπειρίες από εγχειρήματα έμπρακτης αλληλεγγύης στους/στις πρόσφυγες»

Γιώργος Μανιάτης, χώρος στέγασης προσφύγων City Plaza.

15.00-15.30 Συζήτηση

Θα γίνουν παρεμβάσεις από πρόσφυγες.

Refugee Food Festival

ΑΘΗΝΑ 18-22 Ιουνίου 2017

Τα εστιατόρια στην Αθήνα ανοίγουν την κουζίνα τους σε πρόσφυγες σεφ

Από τις 17 έως τις 21 Ιουνίου το μενού των εστιατορίων της Αθήνας εμπλουτίζεται με πιάτα που έχουν εμπνευστεί και δημιουργήσει από κοινού οι σεφ των εστιατορίων σε συνεργασία με πρόσφυγες σεφ: πρωτότυπες επιλογές, πιάτα από δύο σεφ… Μια πρωτοβουλία γαστρονομίας και αλληλεγγύης με σκοπό να αναδείξει τα μαγειρικά ταλέντα των προσφύγων και τη μοναδικότητα της κάθε κουζίνας.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:

☞ Κυριακή 18 Ιουνίου: Ιρανική κουζίνα από τον σεφ Mahboubeh Tavakoli * Εστιατόριο: Γή / Yi * 210.9648.512

☞ Δευτέρα 19 Ιουνίου: Κουρδική κουζίνα από τον Σύρο σεφ Barshank Haj Younes * Εστιατόριο: Σεϋχέλλες * 211.183.4789

☞Δευτέρα 20-21 Ιουνίου: Σομαλική κουζίνα από τον σεφ Hassan Hassan *Εστιατόριο: Βασίλαινας Εστιατόριο * 210.7210.501

☞Τρίτη 21 Ιουνίου: Συριακή κουζίνα από τον σεφ Abdulrahman Al Hallak * Εστιατόριο: 7 Food Sins Gastro Pub * 210.7011.108

☞ Πέμπτη 22 Ιουνίου: Αφγανική κουζίνα από τον σεφ Reza Golami * Εστιατόριο: It * 210.3635.773

Επικοινωνία με την ομάδα του Refugee Food Festival: athens@refugeefoodfestival.com
Athens Insider – UNHCR GREECE – Louis Martin

Μια δράση της
Food Sweet Food σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα UNHCR GREECE και το Athens Insider.

To Refugee Food Festival – Φεστιβάλ Μαγειρικής Προσφύγων είναι μια συμμετοχική πρωτοβουλία της κοινωνίας των πολιτών. Η Food Sweet Food και η Ύπατη Αρμοστεία δημιούργησαν έναν οδηγό για όσους επιθυμούν να υλοποιήσουν το Refugee Food Festival στην πόλη τους. Κάθε τοπική διοργάνωση του Φεστιβάλ στηρίζεται στη συμβολή της κοινωνίας των πολιτών της κάθε πόλης.

refugeefoodfestival.com
#RefugeeFoodFestival
#WithRefugees

Δείξε στον κόσμο ότι είσαι Μαζί με τους Πρόσφυγες: www.WithRefugees.org
_____________________________________

Το Refugee Food Festival βασίζεται στις οικουμενικές αξίες της οικειότητας και της γενναιοδωρίας που συνυπάρχουν στη μαγειρική.

ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ
Πίσω από κάθε πρόσφυγα, υπάρχει ένας άνδρας ή μια γυναίκα με ξεχωριστά ταλέντα.

ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΝΤΑΞΗΣ
Οι πρόσφυγες σεφ έρχονται σε επαφή με αφοσιωμένους επαγγελματίες, εστιατόρια και εθελοντές.

ΚΑΛΟ ΦΑΓΗΤΟ
Ένα συναρπαστικό ταξίδι σε άγνωστες γεύσεις!

ΕΝΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων που τιμάται στις 20 Ιουνίου, 13 πόλεις στην Ευρώπη ενώνουν δυνάμεις: Αθήνα, Παρίσι, Μαδρίτη, Βρυξέλλες, Άμστερνταμ, Φλωρεντία, Λυόν, Μασσαλία, Μπορντό, Λιλ, Μιλάνο, Ρώμη, Μπάρι.

Η φετινή Ευρωπαϊκή εκδοχή είχε σαν αφετηρία τη διοργάνωση του Φεστιβάλ στο Παρίσι και το Στρασβούργο το 2016.

«Καλές πρακτικές για τη διαμόρφωση συμπεριληπτικού σχολικού κλίματος πάνω σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου και χαρακτηριστικών φύλου»

Πηγή: www.0-18.gr

Πολλοί γονείς μαθητών ανησυχούν μήπως η ένταξη των παιδιών προσφύγων/μεταναστών στην εκπαίδευση σημαίνει αυξημένο κίνδυνο για την υγεία των παιδιών τους. Για τον λόγο αυτό, ο Συνήγορος δημιούργησε ένα βίντεο-συνέντευξη με τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις σχετικά με τις μεταδοτικές ασθένειες και τα βασικά μέτρα πρόληψης.

Στο βίντεο συζητούν ο Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού Γιώργος Μόσχος και ο παιδίατρος – επιδημιολόγος Τάκης Παναγιωτόπουλος, καθηγητής στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας και επιστημονικός σύμβουλος του ΚΕΕΛΠΝΟ.

Το ζήτημα της ένταξης στην εκπαίδευση των παιδιών προσφύγων που βρίσκονται στη χώρα μας απασχολεί ιδιαίτερα τον Συνήγορο του Παιδιού. Στις επισκέψεις του σε σχολεία όπου έχουν ενταχθεί παιδιά πρόσφυγες και στις συναντήσεις του με μαθητές και συλλόγους γονέων, έχει αφουγκραστεί ανησυχίες σχετικά με την προστασία της υγείας των παιδιών και έχει διαπιστώσει ότι είναι αναγκαία η έγκυρη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση γονέων, μαθητών και εκπαιδευτικών για το ζήτημα αυτό.

Το υλικό σε αυτό το βιβλίο είναι αποτέλεσμα κύκλου βιωματικών εργαστηρίων, που έγιναν σε ξενώνες φιλοξενίας ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων στην Αθήνα και την Πάτρα, από τον Απρίλιο έως τον Ιούλιο του 2016, στο πλαίσιο της Δράσης «Μονόλογοι από το Αιγαίο».

Η δράση “Μονόλογοι από το Αιγαίο” υλοποιείται από το 2016 στο πλαίσιο του Προγράμματος “κι αν ήσουν εσύ;” από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες σε συνεργασία με την οργάνωση PRAKSIS.

Στην Α΄ φάση υλοποίησής της, Απρίλιος-Ιούλιος 2016, η δράση περιλαμβάνει μια σειρά εργαστηρίων με περίπου 40 έφηβους πρόσφυγες σε κέντρα φιλοξενίας στην Αθήνα και την Πάτρα. Πραγματοποιούνται πάνω από 40 βιωματικά εργαστήρια, ενδυνάμωσης, θεατρικού παιχνιδιού και δημιουργικής γραφής από ειδικευμένους εμψυχωτές, θεατροπαιδαγωγούς, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και διερμηνείς.

Εμψυχωτές:

Από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση: Γιώργος Μπεκιάρης- δάσκαλος/θεατροπαιδαγωγός, Διονυσία Ασπρογέρακα-φιλόλογος/θεατροπαιδαγωγός, Βέρα Λάρδη-θεατροπαιδαγωγός, Σόνια Μολογούση-θεατροπαιδαγωγός, Ηρώ Ποταμούση-θεατροπαιδαγωγός, Ανδριάνα Ταβαντζή-νηπιαγωγός/εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού, Γιάσσερ-Ιάσoνας Θάμπετ-διερμηνέας, Ευθύμης Αργυράτος-εικαστικός, Στράτος Παπακωνσταντίνου-εμψυχωτής θεατρικού παιχνιδιού

Από Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες: Asef Farjam-διερμηνέας, Eliane Choucair-διερμηνέας, Kωνσταντίνος Ασημίδης-διερμηνέας

Από την PRAKSIS: Γεωργία Τζανάκου-κοινωνική λειτουργός, Θεόδωρος Παξινός-ψυχολόγος, Habib Mohammde-διερμηνέας, Ali Uosuri-διερμηνέας, Louay Hisjam-διερμηνέας, Φοίβoς Κολοβός-ψυχολόγος, Λήδα Μουρλούκου- ψυχολόγος, Αλέξης Λαμπρίδης- κοινωνικός λειτουργός, Χρήστος Γεωργόπουλος-κοινωνικός λειτουργός, Αναστασία Χαρίτου-κοινωνικός λειτουργός, Μαρία Ντίνη-κοινωνικός λειτουργός, Ανθούλα Χριστοδουλοπούλου-κοινωνικός λειτουργός

Συντονίστρια της δράσης: Χαρά Τσουκαλά tsoukalahara@yahoo.gr
Γραμματεία-Διαχείριση: humanrights@theatroedu.gr

Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση

Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
Αθήνα 2016
ISBN 978-960-9529-02-0
Επιμέλεια: Χαρά Τσουκαλά

Ένα κλικ εδώ για να δεις όλο το βιβλίο (pdf)!

Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου:

Ξεκίνησαν τα σχολεία, σε λίγο ξεκινάει και το πρόγραμμα για την εκπαίδευση των παιδιών προσφύγων που παραμένουν στην Ελλάδα. Σε δύσκολες συνθήκες μέσα, με την αγωνία εμφανή από όλες τις πλευρές. Ένα σχολείο στο Ωραιόκαστρο, για την ακρίβεια το ψήφισμα ενός συλλόγου γονέων, έφερε στη δημοσιότητα με άγαρμπο και βίαιο τρόπο την ανάγκη για κοινωνικό διάλογο, για συναίνεση και για προστασία όλων των παιδιών. Όχι μόνο των ‘δικών’ μας.

Πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκε και ανοιχτή επιστολή του Γιώργου Μόσχου, Βοηθού Συνήγορου του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού, προς τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων σχολείων του Δήμου Ωραιοκάστρου.

Αγαπητοί γονείς,

Σας απευθύνομαι σε συνέχεια πρόσφατων επιστολών Συλλόγων Γονέων του Δήμου Ωραιοκάστρου, οι οποίες δημοσιοποιήθηκαν ευρέως στα ΜΜΕ και αφορούν αποφάσεις τους «για τη μη ένταξη – τοποθέτηση των παιδιών προσφύγων στο χώρο του σχολείου», επιθυμώντας να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις σχετικά με τα δικαιώματα όλων των παιδιών.

Δεν θα ήθελα να σταθώ στο ζήτημα της νομιμότητας των παραπάνω ενεργειών, αφού είμαι σίγουρος ότι είναι γνωστό σε όλους και όλες ότι ένας σύλλογος γονέων δεν συμμετέχει στις αποφάσεις της διοίκησης σχετικά με την εγγραφή των παιδιών στο σχολείο και δεν έχει δικαίωμα να ζητά τον αποκλεισμό κατηγοριών παιδιών από τη σχολική φοίτηση, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν παράνομο και επί πλέον η διατύπωση του αιτήματος μπορεί να συνιστά μισαλλόδοξο και ρατσιστικό λόγο. Ούτε βέβαια έχει δικαίωμα να απειλεί με παράνομες πράξεις όπως η κατάληψη δημοσίων χώρων και μάλιστα αυτού του ίδιου του σχολείου.

Θα ήθελα απεναντίας να σας απευθύνω μια πρόσκληση για προβληματισμό και στάση ευθύνης απέναντι στα παιδιά σας και τα δικαιώματά τους, τα οποία εκ του νόμου καλείστε να σέβεστε και να υπερασπίζεστε.

Όλα τα παιδιά που φοιτούν στο Ελληνικό σχολείο έχουν δικαίωμα να νοιώθουν διαρκώς ότι οι γονείς τους λειτουργούν ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους για ένα ελκυστικό, λειτουργικό και δημοκρατικό σχολείο. Ένα σχολείο που ενισχύει την αναζήτηση της γνώσης, που διευκολύνει τη συνύπαρξη, την ανταλλαγή και τη σύνθεση μεταξύ των διαφορετικών μελών της σχολικής κοινότητας, που επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων και των σκέψεων, με σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων. Ένα σχολείο που εκπαιδεύει τα παιδιά να ζουν μαζί αρμονικά, αλλά και να επιλύουν ειρηνικά τυχόν διαφορές τους, μέσα από κοινοτική αντίληψη και κουλτούρα συνεργασίας.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη από το θετικό παράδειγμα των γονέων, που να προτρέπει στην προσεκτική διαχείριση της κάθε δυσκολίας ή πρόκλησης, στην ακρόαση των άλλων, στην ήρεμη επεξεργασία κάθε πληροφορίας που προξενεί φόβο ή απειλή και στην αποφυγή των ακραίων και επιθετικών αντιπαραθέσεων που διαχωρίζουν και αποξενώνουν τους ανθρώπους. Χρειάζεται με το δικό σας παράδειγμα να μην ευνοείτε την αντίληψη ότι σε κάθε περίπτωση που κάποιος διαφωνεί, μπορεί άμεσα να απειλεί ή να προσφεύγει σε ακραίες ενέργειες διεκδίκησης, όπως είναι μία κατάληψη.

Τα παιδιά χρειάζονται το νοιάξιμό σας για την προστασία της υγείας και της ασφάλειάς τους, όμως αυτό μπορεί να διεκδικείται με νόμιμο και νηφάλιο τρόπο και να διασφαλίζεται με τα κατάλληλα κατά περίπτωση μέτρα, χωρίς να στοχοποιούνται άλλοι πληθυσμοί, και μάλιστα παιδιά που έχουν τα ίδια βρεθεί σε ιδιαίτερα απροστάτευτες και ανασφαλείς συνθήκες. Χρειάζεται επίσης να ξέρουν, ακούγοντάς το και από το δικό σας στόμα, ότι δεν κινδυνεύει η υγεία τους, εφόσον τα ίδια είναι εμβολιασμένα και ότι τα παιδιά από τρίτες χώρες θα έχουν εμβολιασθεί πριν ξεκινήσουν να φοιτούν στο σχολείο, με σκοπό τη δική τους προστασία αλλά και την αποφυγή της διάδοσης ασθενειών.

Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν και να συναντούν συνομήλικά τους παιδιά που ζουν στις γειτονιές τους και γενικότερα στην πατρίδα μας. Με μέριμνα και εποπτεία των δασκάλων της πολιτείας, έχουν δικαίωμα να παίζουν, να χαίρονται μαζί, να κάνουν φιλίες, να ανταλλάσσουν, να μαθαίνουν από τις ιστορίες και τους πολιτισμούς τους, να γίνονται κοινωνοί αυτού που όλη η Ευρώπη θαύμασε τα τελευταία χρόνια: μιας Ελλάδας που άνοιξε την αγκαλιά της στους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες και έδωσε στα παιδιά τους χώρο και δυνατότητα να ασκήσουν αλλά και να διεκδικήσουν τα προβλεπόμενα από τις διεθνείς συμβάσεις δικαιώματά τους.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη και δικαίωμα να σας νοιώσουν υπερασπιστές μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, κατανόησης, υποστήριξης των αδυνάτων, που δίνει θέση πρωταγωνιστή στις νέες γενιές και τους επιτρέπει να χτίσουν παραδείγματα συνάντησης και συνδημιουργίας και όχι αποκλεισμών και μισαλλοδοξίας. Μιας κοινωνίας, το κτίσιμο της οποίας μπορεί να ξεκινήσει και από το δικό σας σχολείο και από τη δική σας κοινότητα.

Μην επιτρέψετε στα μέσα ενημέρωσης να σας μετατρέψουν στους ήρωες της άρνησης του ανταμώματος των παιδιών σας με τα παιδιά των προσφύγων, γιατί αυτό το αντάμωμα, αν όλοι δουλέψουμε με προσοχή ώστε να είναι δημιουργικό και λειτουργικό, μπορεί να προσφέρει μια τεράστια σοφία στα παιδιά σας, στα παιδιά της χώρας μας, για όλη τους τη ζωή.

Κλείνοντας θα ήθελα να προτείνω μια απλή και έξω από τα φώτα της δημοσιότητας ενέργεια. Ας δώσουμε χρόνο να συζητήσουμε με τα παιδιά. Να ακούσουμε πώς σκέφτονται, τι μας ρωτούν, τι μας προτείνουν. Ας προσπαθήσουμε να μπούμε μαζί τους στη θέση των παιδιών που έφτασαν στη χώρα μας, μαζί με τους γονείς τους ή χωρίς αυτούς, φεύγοντας από πολέμους και άλλες ακραίες και ανεπιθύμητες καταστάσεις. Αναζητώντας τη χαρά και την ασφάλεια του σχολείου, όπως και τα δικά μας παιδιά.

Είμαι σίγουρος ότι από ένα τέτοιο διάλογο μπορούν να προκύψουν καλύτερες ιδέες, αντί της απλοϊκής και βίαιης στάσης του «οι πρόσφυγες μακριά από μας». Και πιστεύω ότι θα έχουμε την ευκαιρία, άσχετα από τις τελικές αποφάσεις της διοίκησης, να καταλάβουμε και να μάθουμε μαζί με τα παιδιά ότι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους χρειάζεται να περνά μέσα από το δρόμο της κατανόησης και σύνθεσης των δικαιωμάτων όλων των υποκειμένων της κοινωνίας. Για να οδηγηθούμε στην ορθότερη άσκηση του ρόλου του πολίτη από όλες και όλους μας, ιδίως δε από τα ίδια τα παιδιά μας.

Γιώργος Μόσχος
Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη
για τα Δικαιώματα του Παιδιού