May 262022
 

Πηγή: ERT News

Humanitas, ProcessDrama και Processwork: Από σκηνής για τα ανθρώπινα δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ εφήβων

Το Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών* σε συνεργασία με το Processwork Hub υλοποιούν το Έργο Humanitas. Process Drama και Processwork. Από σκηνής για τα ανθρώπινα δικαιώματα  ατόμων εφηβικής ηλικίας, στα πλαίσια του Active citizens fund.

Το Έργο ακολουθεί έναν διετή σχεδιασμό, προτείνοντας έναν νέο καλλιτεχνικό-εκπαιδευτικό κώδικα, που στοχεύει στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση γύρω από την εμπειρία ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εφηβικής ηλικίας μέσα στη σχολική κοινότητα, την οικογένεια, το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Πώς γεννήθηκε το πρόγραμμα

«Από την πρώτη συνάντηση το 2014 που με κάλεσαν να στήσω το εργαστήρι στη δραματική σχολή βάλαμε στο τραπέζι πως το θέατρο είναι ένα μέσο κοινωνικής αλλαγής και ανάπτυξης επίγνωσης, τι δυναμική μπορεί να έχει σε όλες τις ηλικίες και πώς μπορούμε να κάνουμε τέτοια προγράμματα», αφηγείται η Μαρία Όλγα Αθηναίου, υπεύθυνη του Εργαστηρίου Θεατρικής Αγωγής ΔΣΩΑ, πρακτικός του θεάτρου και Processworker.

«Ο σπόρος υπήρχε. Μας πήρε κάποια χρόνια να φτάσουμε εδώ… Είναι ένα έργο που έχει γεννηθεί μέσα από τα σωθικά του εργαστηρίου και όχι τόσο από μια διανοητική σκέψη. Βγήκε μέσα από τη ζύμωση μας με τα παιδιά, αφουγκραζόμενοι τη φωνή τους, τις ανάγκες τους, τους προβληματισμούς και τις ελπίδες τους και ταυτόχρονα αναγνωρίζοντας ως ενήλικο πλαίσιο γύρω από τα παιδιά τα δικά μας ελλείμματα, τη δουλειά που χρειάζεται να κάνουμε εμείς για να σχετιστούμε όσο πιο αυθεντικά μπορούμε με τα παιδιά του σήμερα».

Οι βασικές δράσεις του Έργου

  • Επιστημονικά έγκυρες επιμορφώσεις από τον εταίρο σε όλες τις ομάδες που εμπλέκονται με το έργο, για θέματα που αφορούν ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητες
  • Εκπαίδευση επιλεγμένης ομάδας αποφοίτων της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών στην θεατρική αγωγή, όπως αυτή εφαρμόζεται στο Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής της σχολής
  • Συγγραφή πρωτότυπου θεατρικού έργου
  • Θεατρικές παραστάσεις για τρία δημόσια σχολεία της Αττικής και παραστάσεις ανοιχτές στο κοινό
  • DIY Ντοκιμαντέρ που ακολουθεί την πορεία του Έργου από την αρχή ως το τέλος

«Οι επιμορφώσεις, η εκπαίδευση, η ειδική προετοιμασία των ηθοποιών, η έρευνα, η συγγραφή, η προετοιμασία του κοινού… Όλα καταλήγουν σε μια θεατρική παράσταση, που θα έχει ραμμένες επάνω της κάποιες συμμετοχικές δράσεις, χρησιμοποιώντας αρχές του ProcessDrama** και του Processwork***», μας εξηγεί η Μαρία ‘Ολγα Αθηναίου.

«Η παράσταση θα ξεκινά και θα τελειώνει σε έναν κύκλο, και ανάμεσα σε αυτά τα δυο σημεία θα γεννηθεί η μαγεία την οποία μπορεί να φέρει το θέατρο από το πουθενά στο εδώ και τώρα! Θα ακολουθεί διεργασία ομάδας, συντονισμένη συζήτηση με το κοινό, με σκοπό να δώσουμε χώρο και φωνή στα έφηβα άτομα να επεξεργαστούν την πολύ πυκνή εμπειρία που θα έχει προηγηθεί. Να αποστάξουν νοήματα προσωπικά και συλλογικά. Να ενώσουμε κάπως την εμπειρία της παράστασης με το εκεί έξω».

Γιατί ένα πρότζεκτ για ΛΟΑΤΚΙ εφήβους;

Στον τίτλο του προγράμματος υπάρχει η φράση «προάσπιση δικαιωμάτων ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εφηβικής ηλικίας». Προάσπιση επειδή προηγείται μια καταπάτηση.

Το 2018 έγινε η πρώτη πανελλήνια έρευνα για το σχολικό κλίμα από την Color Youth που απεικονίζει με πολύ καίριο τρόπο αυτό που συμβαίνει: ένα τεράστιο έλλειμμα στο οποίο είναι εγκλωβισμένοι και οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά και όλοι μας. Δεν υπάρχει η δομή που θα υποστηρίξει τη σχολική κοινότητα.

«Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα ψυχολογικό στρες, την πιθανή εγκατάλειψη του σχολείου, του σπιτιού, ακόμα και τον αυτοτραυματισμό. Αυτά συμβαίνουν βέβαια και στον δρόμο, στην πλατεία, στο πάρτυ, όχι μόνο εντός της σχολικής κοινότητας», διευκρινίζει η Μαρία Όλγα Αθηναίου.

«Εμείς καταθέτουμε μία πρόταση μέσα από το συγκεκριμένο έργο… Δεν είναι ο σκοπός μας να κάνουμε μια θεατρική παράσταση, αλλά μια καλλιτεχνική παρέμβαση, στη σχολική κοινότητα και στην κοινωνία», εξηγεί.

Και μιά εκ των επιστημονικών συμβούλων του έργου, η Αλεξάνδρα Βασιλείου, διδάκτωρ κοινωνικής ψυχολογίας και Processworker, προσθέτει: «Ενώ το πρόγραμμα αναφέρεται στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα εφηβικής ηλικίας, ουσιαστικά αφορά στην προάσπιση των δικαιωμάτων όλων των ατόμων εφηβικής ηλικίας. Γιατί η καταπίεση και η περιθωριοποίηση είναι εξίσου βλαπτική για την ψυχική υγεία και την ανάπτυξη όλων των παιδιών».

Και γιατί θέατρο;

«Βλέπουμε το θέατρο σαν έναν χώρο ανάμεσα στην πραγματικότητα όπως είναι και όπως θα θέλαμε να είναι. Έναν χώρο ανάμεσα στο γνωστό και στο άγνωστο, όπου μπορούμε να συναντήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους αλλιώς και να ανακαλύψει ο καθένας για τον εαυτό του κάτι ακόμα που δεν το είχε ακόμα στην επίγνωση του», μας εξηγεί η εμπνεύστρια του έργου.

«Το κοινό κάθε φορά μαζί με τους συντονιστές και τους ηθοποιούς φτιάχνει μια κοινότητα. Είμαστε πολίτες ενός μη τόπου για τρεις ώρες. Και σε αυτόν τον μη τόπο προκύπτουν χειρονομίες που ξεκινούν εκεί, αλλά δεν τελειώνουν. Μπορεί να συνεχίσουν να υπάρχουν στο διηνεκές. Η τάση για αλλαγή ξεκινάει εκεί και κάνει το ταξίδι της μαζί με κάθε άνθρωπο που θα την πάρει μαζί της».

Και η Δέσποινα, μέλος της ομάδας εκπαιδευομένων ηθοποιών αποφοίτων της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών που συμμετέχει στο έργο, συμπληρώνει: «”Γιατί θέατρο;” μας ρώτησε στην πρώτη μας συνάντηση η Μαρία Όλγα. Μας τάραξε τα νερά. Αυτή η ερώτηση έτσι όπως μεγαλώνει και δημιουργεί αυτές τις δονήσεις των νερών, μπορεί πια να απαντηθεί… Από την αρχαία Ελλάδα το θέατρο ήταν ο χώρος της αποδοχής της ετερότητας, της ορατότητας, της συμπερίληψης, της αποδοχής. Στο πλαίσιο του κύκλου, της Αγοράς της πόλης των Αθηνών. Μπορεί λοιπόν κανείς να καταλάβει τη σημασία που έχει ο τωρινός δικός μας κύκλος αλλά και ο κύκλος του θεάτρου».

Λίγα λόγια για – και από – τους συντελεστές 

Στο πλευρό της Μαρίας Όλγας Αθηναίου, που έχει την συνολική εποπτεία του Έργου, ενώνοντας προσεγγίσεις της θεατρικής πρακτικής με το εκπαιδευτικό θέατρο και την Process Oriented Psychology, στέκονται μία σειρά από εκλεκτούς συνεργάτες.

Η Λένα Ασλανίδου, κοινωνική λειτουργός και Processworker, η Αλεξάνδρα Βασιλείου, διδάκτωρ κοινωνικής ψυχολογίας και Processworker, η Λίλη Βασιλείου, κοινωνική λειτουργός, διδάκτωρ ψυχολογίας και Processworker αποτελούν το Processwork Hub, έναν από τους πολλούς κόμβους του διεθνούς και ελληνικού δικτύου του Processwork. Το Processwork Hub είναι εταίρος του Ωδείου Αθηνών για το Έργο, υποστηρίζει την επιστημονική εγκυρότητα γύρω από θέματα ΛΟΑΤΚΙ ταυτοτήτων και εφαρμόζει τεχνικές Processwork σε διαφορετικά στάδια του Έργου.

«Αυτό που μας συνδέει ηθικά και αξιακά και επιστημονικά είναι η βαθιά πεποίθηση ότι η προσωπική αλλαγή και η κοινωνική πάνε χέρι χέρι. Πρώτα πρέπει να κοιτάξεις μέσα σου για να μπορείς να κάνεις κάτι και προς τα έξω», σχολιάζει μιλώντας για την ομάδα πίσω από το πρότζεκτ η Αλεξάνδρα Βασιλείου. «Προσωπικά φέρνω στο έργο την εμπειρία μου ως επόπτρια της γραμμής 11528 από το 2012 που δημιουργήθηκε. Επίσης, 15 χρόνια εκπαίδευσης επαγγελματιών ψυχικής υγείας σε ΛΟΑΤΚΙ θέματα και πάνω από 20 χρόνια επιμορφώσεις εκπαιδευτικών. Κάλυψα λοιπόν την ψυχοθεραπεία, τους εκπαιδευτικούς και τους επαγγελματίες, αλλά με τους εφήβους άμεσα δεν είχα έως τώρα ασχοληθεί. Και τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία!»

Για την αιτία της δικής της εμπλοκής με το έργο, η Λίλη Βασιλείου αναφέρει: «Η πιθανότητα να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι με έφερε εδώ. Μια διαφορετική ατμόσφαιρα που επιτρέπει ένα διαφορετικό σχετίζεσθαι. Ταίριαξε πολύ με μια ερώτηση που ένιωθα μέσα μου: τι είναι αυτό που θέλω να κάνω σε αυτή τη δεδομένη συγκυρία του κόσμου και του πλανήτη μας, τι έχω να προσφέρω; Πώς μπορώ να αξιοποιήσω αυτό που έχω γίνει, τον εαυτό που έχω βρει και όλα όσα έχω μάθει; Πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή η δημιουργία χώρου για να μπορέσουμε να συνδιαλλαγούμε, να ακούσουμε πιο βαθιά τις διάφορες εμπειρίες, αυτό που δημιουργεί τη βία, είναι πολύ δύσκολο αλλά και πολύ απαραίτητο».

«Αυτό που με κινητοποιεί εμένα περισσότερο είναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο με μεγάλη και συνεχή βία και πολύ πόνο που δημιουργείται από αυτήν», συμπληρώνει η Λένα Ασλανίδου. «Συγχρόνως όμως υπάρχουν και πολλές δράσεις που προσπαθούν να τον θεραπεύσουν. Μια από αυτές είναι και αυτή εδώ. Έχω πίστη ότι αυτές οι μικρές κοινότητες δρουν αντισταθμιστικά σε αυτό που βιώνουμε. Το θέατρο έχει μεγάλη δύναμη και ενδεχομένως να φέρει μια ορατή αλλαγή στην καθημερινότητα των σχέσεων που έχουν οι έφηβοι μεταξύ τους και να απαλύνει λίγο τις δυσκολίες, τον πόνο και την περιθωριοποίηση που δημιουργείται».

Η Άννα Αποστολέλλη, Processworker, είναι παρούσα στην καθημερινότητα της δημιουργικής διαδικασίας και έχει την συνολική εποπτεία του ερευνητικού υλικού ως σύμβουλος Queer θεωρίας και τέχνης.

«Μου αρέσει πολύ να κάθομαι στη φωτιά, εκεί που καίνε τα πράγματα, και εκεί για εμένα είναι η ελπίδα ότι κάτι μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αυτό το έργο είναι ένα κάλεσμα να καθίσουμε μαζί στη φωτιά!», μας εξηγεί. «Δουλεύω πολλά χρόνια στο να προσπαθώ να αποκλίνω τον πόνο που προκαλεί η ομοφοβία και η τρανσφοβία στην κοινωνία μας, αλλά και να αναδεικνύω τις συγκινητικές δυνατότητες που εμφανίζει η ζωή έξω από τη νόρμα που φέρνει η ΛΟΑΤΚΙ εμπειρία μέσα στον κόσμο. Και με συγκινεί επίσης πολύ ότι η Μαρία Όλγα καλεί ανθρώπους από διαφορετικά πεδία να καθίσουν μαζί και να συνεργαστούν, και κάπως έτσι να ανθίζουμε μαζί, κάτι που μου δίνει ελπίδα».

Η Μαρία Γιαγιάννου, συγγραφέας με εργογραφία που περιλαμβάνει θέατρο, πεζογραφία, δοκίμιο και παιδικό βιβλίο, γράφει το θεατρικό έργο προσανατολισμένο στο σήμερα, σμιλεμένο μέσα από πολύμηνη έρευνα και ομαδική διεργασία της ομάδας Έργου.

«Έχω την χαρά και την ευθύνη να είμαι η συγγραφέας αυτού του υποσχόμενου θεατρο- παιδαγωγικού προγράμματος», δηλώνει. «Το έργο θα είναι μόνο μια από τις κορυφώσεις αυτού του πολυεπίπεδου πρότζεκτ για την προάσπιση των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στην εφηβεία. Όταν δέχτηκα την πρόταση της Μαρίας Όλγας Αθηναίου, σκέφτηκα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να έχει κάτι εξαιρετικό στο μυαλό του και είπα πως ήμουν έτοιμη για ένα σάλτο μορτάλε! Η κεφάτη υπερηφάνεια μου δεν είναι αμιγής. Είναι ανάμεικτη με την επίγνωση ότι έχω να αντιμετωπίσω τρεις τουλάχιστον απαιτητικές περιοχές της σύγχρονης δραματουργίας και ελληνικής κοινωνίας: Εφηβικό θέατρο, εκπαιδευτικό θέατρο, το ζήτημα της εμπειρίας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων από σκηνής. Νιώθω τυχερή που μέσα σε αυτό το δίκτυο αλλά και προσωπικά θα συνεισφέρω στη δημιουργία τέχνης υπέρ της ποικιλομορφίας, της καλλιέργειας και της ομορφιάς των νέων ανθρώπων».

Η Κατερίνα Τσεσμετζή, είναι επιμελήτρια σπουδών της Δραματικής Σχολής και project manager του Έργου.

«Εγώ βρίσκομαι εδώ καπως φυσικά, όπως όλα έχουν γίνει σε αυτό το έργο, έτσι γεννήθηκε η συνεργασία…», μας εξηγεί. «Εδώ μαζί μας είναι μεγάλο μέρος της επαγγελματικής οικογένειας μας, έχουμε αποφοίτους και σπουδαστές της σχολής κοντά μας. Μας βλέπω μαζί, πού μπορούμε να φτάσουμε τα πράγματα και είναι πολύ συγκινητικό. Είμαι μέσα σε αυτό που συμβαίνει, αλλά στέκομαι κι απέξω καμία φορά και το κοιτώ και χαίρομαι πολύ για αυτό!»

Με τα λόγια των παιδιών του Εργαστηρίου

Για την μέχρι τώρα εμπειρία τους στη διαδικασία, μιλούν θερμά και οι απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Ωδείου που συμμετέχουν στο έργο.

Όπως ο Έκτορας, που επικαλείται ένα αφρικάνικο παραμύθι για να μιλήσει για μια αξία που διαπνέει το έργο Humanitas:

«Μια φορά κι έναν καιρό είχε πάρει φωτιά ένα δάσος και έτρεχαν όλα τα ζώα να σωθούν. Εκτός από ένα κολιμπρί το οποίο πετούσε προς τη φωτιά έχοντας στο ραμφάκι του μια σταγόνα νερό. “Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελό; Δεν θα σταματήσεις την φωτιά!”, του φώναζαν τα άλλα ζώα. “Το ξέρω”, απάντησε το κολιμπρί, “κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί”. Κι εγώ αναρωτιέμαι συχνά τι μου αναλογεί, ποιο είναι το μερίδιο της ευθυνης μου. Εδώ το βρίσκω. Παίρνουμε κάποια εργαλεία για να μπορέσουμε να ενώσουμε το θέλω μας με την πράξη μας!»

«Μεγάλη χαρά και ευεργεσία να συμμετέχω! Η πολύμηνη εμπειρία μου σε αυτό το εργαστήρι έχει την αξία του πώς αλλάζω εγώ ήδη μέσα από αυτό, ανεξάρτητα από το σκοπό της επιτέλεσης της παράστασης», διατρανώνει από την πλευρά της η Δέσποινα.

«Η αλλαγή είναι ήδη μεγάλη και ορατή στο πλαίσιο του πώς σχετίζομαι στην καθημερινότητα μου. Η επίδραση είναι τέτοια ώστε για παράδειγμα στο ταξί ένας άνθρωπος που μπορεί να προσβάλει έναν άλλον συνάνθρωπο μας, έχω πια το θάρρος να ρωτήσω “κύριε, τι ακριβώς είναι αυτό που φοβάστε;” Η φωτιά που έχει αυτό το ρίσκο μας καλεί να δώσουμε χώρο σε εμάς, να αφουγκραστούμε και ο καθένας να αναλάβει αυτό το μερίδιο ευθύνης, που μπορεί έστω να φέρει ένα μπουκαλάκι νερού στη φωτιά. Είναι μεγάλη η ευεργεσία μέσα από το θέατρο εντελώς πρακτικά να βλέπουμε αυτήν την αλλαγή σε εμάς και στην κοινωνία».

[φωτογραφίες: «Το τοτέμ του ενεργού πολίτη», όπως προέκυψε από τη διάδραση των συμμετεχόντων στην παρουσίαση του πρότζεκτ: Ουτοπία, αγάπη, δέχομαι τον Άλλον όπως είναι, ακούω, συμμετοχή, θυσία ή ευτυχία, εμείς / εκείνοι, παίρνω θέση, δρω, αγκαλιά, βήμα, ο κύκλος, ενσυναίσθηση, πρόοδος, ενώνομαι, δικαιοσύνη, δύναμη, προσπαθώ να καταλάβω, παρούσα, να κοιτάω χωρίς προκατάληψη…]

Η τελική παράσταση θα πραγματοποιηθεί μέσα στο 2023 αρχικά σε τρία συνεργαζόμενα σχολεία και ύστερα σε ανοιχτό κοινό.


*Το Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών, προσφέρει από το 2015 θεατρική εκπαίδευση σε σταθερές ομάδες παιδιών, ατόμων εφηβικής ηλικίας και νέων έως 22 ετών.

**Εκπαιδευτικό Θέατρο/ Process Drama: Θεατρική παράσταση η οποία έχει ενσωματωμένες συμμετοχικές δράσεις για τ@ν θεατή. Ο/η ηθοποιός είναι και συντονιστής/συντονίστρια, ο/η θεατής είναι και συμμετέχων/συμμετέχουσα. Εργάζονται μαζί, εντός και εκτός ρόλου ώστε να εξερευνήσουν ένα θέμα δια μέσου της τέχνης.

***Process Οriented Psychology (Processwork): Διεπιστημονική και πολυεπίπεδη προσέγγιση της ανθρώπινης εμπειρίας, με σκοπό την κατάλυση συγκρούσεων και την επίτευξη προσωπικών και κοινωνικών αλλαγών μέσω της ανάπτυξης της επίγνωσης. Οι ρίζες της προσέγγισης εντοπίζονται στην αναλυτική ψυχολογία του C. Jung, στην κβαντική φυσική και στον Ταοϊσμό. Αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970′ από τον κβαντικό φυσικό και γιουγκιανό αναλυτή Arrnold Mindell και τους συνεργάτες του.

Apr 112022
 

Συνέντευξη του Χρήστου Στεφάνου σχετικά με τη βίαιη διακοπή της φοίτησης για τους/τις μαθητές/τριες πρόσφυγες της δομής Ελαιώνα (Στο Κόκινο 105.5)

Επιστολή 20 Συντονιστών Εκπαίδευσης – Ανησυχία για την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων

Πηγή: The Press Project

Σε ανοιχτή επιστολή τους, οι Συντονιστές Εκπαίδευσης Προσφύγων (δομές Αστικού Ιστού Λιβαδειάς, Ελαιώνα, Ριτσώνας, Φιλιππιάδας, Δράμας, Κατσικά Ιωαννίνων, Πολυκάστρου, Σχιστού, Διαβατών, Δολιανών, Αστικού Ιστού Ανατολικής Αττικής, Διαβατών, Αστιτκού Ιστού Δυτικής Θεσσαλονίκης, Αστικού Ιστού Κρήτης/Ηράκλειο, Αστικού Ιστού Ανατολικής Θεσσαλονίκης, ΚΥΤ Λέσβου, Αστικού Ιστού Ιωαννίνων) επισημαίνουν τα σοβαρά προβλήματα που δημιουργεί το κλείσιμο των δομών και η μεταφορά προσφυγόπουλων από δομή σε δομή στη μέση της σχολικής χρονιάς, όπως και η τοποθέτηση μέτρων υψίστης ασφαλείας που προσιδιάζουν σε φυλακές για ποινικούς καταδίκους (τσιμεντένια τείχη, πύλες τουρνικέ, ρομποτικές κάμερες, drones κλπ).

Εκφράζουν επίσης έντονο προβληματισμό για το διαχωρισμό μεταξύ “πραγματικών προσφύγων” από την Ουκρανία και των υπόλοιπων, που δεν αντιμετωπίζονται ισότιμα και θέτουν ερωτήματα για τη συνεργασίας του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου με τη UNICEF, που παρακάμπτει το αρμόδιο υπουργείο Παιδείας και στερεί το δρόμο των προσφυγόπουλων προς την επίσημη εκπαίδευση, επιτείνοντας την ιδρυματοποίησή τους και μάλιστα σε συνθήκες εγκλεισμού.

«Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι εφαρμόζεται μια σειρά μέτρων που όχι μόνο δε διευκολύνουν αλλά δημιουργούν μάλιστα προσκόμματα στη φοίτηση και άρα, στην ομαλή σχολική-κοινωνική ένταξη του μαθητικού προσφυγικού πληθυσμού, αποστερώντας αυτά τα παιδιά από τα θεμελιώδη δικαιώματά τους», επισημαίνουν.

Υπογραμμίζουν ότι η η υποχρεωτική μετεγκατάσταση των οικογενειών από την μία περιοχή σε άλλη όταν κλείνουν οι δομές φιλοξενίας, όπως σημειώθηκε την περασμένη εβδομάδα με τη μετακίνηση οικογενειών από τον Ελαιώνα στη δομή του Σχιστού, έχει αποτέλεσμα την ιλιγγιώδη άυξηση της σχολικ΄ής διαρροής. «Ό,τι μένει από την παρουσία τους στο ελληνικό σχολείο είναι η εικόνα ενός διαρκώς μετακινούμενου πληθυσμού που παράγει άσκοπη, επιπρόσθετη γραφειοκρατία και «απλά» ανεβάζει τα ποσοστά της σχολικής διαρροής. Ως αποτέλεσμα, τα παιδιά-πρόσφυγες παραμένουν «μέτοικοι/-ες»: οι απρόσωποι/-ες ξένοι/-ες που δε θα δημιουργήσουν ποτέ δεσμούς ούτε με τη σχολική κοινότητα αλλά ούτε και με την τοπική κοινωνία στο σύνολό της», σημειώνουν.

Και θέτουν το ερώτημα αν το μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ του υπουργείου Μετανάστευσης και της UNICEF «σηματοδοτεί τελικά τη μετάβαση της εκπαίδευσης των αιτούντων άσυλο παιδιών αποκλειστικά σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και μάλιστα υπό καθεστώς εγκλεισμού. Μια τέτοια εκδοχή, πέρα από την έμμεση παραβίαση του δικαιώματός τους σε ισότιμη εκπαίδευση, με ψυχοκοινωνικούς όρους, θα ενέτεινε την ιδρυματοποίηση και την απομόνωσή τους, ξαναγυρνώντας τις τοπικές κοινότητες σε εποχές μισαλλοδοξίας και μονοπολιτισμικού φανατισμού».

Ολόκληρη η επιστολή:

Αναφορικά με τις ραγδαίες εξελίξεις στο προσφυγικό ζήτημα, σε σχέση με την εκπαίδευση των παιδιών-προσφύγων

Οι παρακάτω υπογράφουσες/οντες Συντονίστριες/ες Εκπαίδευσης Προσφύγων του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων παρατηρώντας τις προσφυγικές ροές από την Ουκρανία να αυξάνονται εξαιτίας του πολέμου κι έχοντας υπόψη ότι μεγάλο μέρος των άνω των 18.000 Ουκρανών προσφύγων που έχουν εισέλθει στη χώρα μας μέχρι σήμερα είναι παιδιά, αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφράσουμε την ανησυχία μας για τη συνθήκη παροχής ισότιμης, συμπεριληπτικής και ποιοτικής εκπαίδευσης σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά-πρόσφυγες εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας.

Σε μια περίοδο που το θέμα της Ουκρανίας ορθώς μονοπωλεί τα φώτα της δημοσιότητας, παρατηρούμε πως αρθρώνεται ένας νέος, επιλεκτικά ανθρωπιστικός δημόσιος λόγος που στην πραγματικότητα εντείνει τις υφιστάμενες διακρίσεις και παράγει νέους αποκλεισμούς. Στην Ελλάδα ύστερα από επτά σχεδόν χρόνια υποδοχής μεγάλου αριθμού αιτούντων άσυλο, μετά λύπης μας ακούσαμε τον Υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου (Υ.Μ.Α.), κ. Νότη Μηταράκη, να διαχωρίζει δημοσίως τους /τις πρόσφυγες/σες σε «κανονικούς/-ές» και «μη-κανονικούς/-ές». Έτσι, ενόσω εδραιώνεται έμμεσα ο διαχωρισμός μεταξύ του «κανονικού» πρόσφυγα (που αξίζει την αμέριστη συμπαράστασή μας) και του «μη κανονικού», οι υπάρχουσες δομές διαμονής αιτούντων άσυλο αρχίζουν να θωρακίζονται με μέτρα προστασίας που συναντάμε μόνο σε φυλακές υψίστης ασφαλείας για ποινικούς καταδίκους, με τσιμεντένια τείχη, με πύλες Τουρνικέ, με ρομποτικές κάμερες, drones, κ.λπ. Αναρωτιόμαστε λοιπόν ποιο θα είναι το μέλλον και γι’ αυτούς/-ες τους/τις άλλους/-ες τους/τις «μη- κανονικούς»…

Ως γνωστόν, πρόσφυγες, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης (1951) είναι όλα τα άτομα που, εξαιτίας δικαιολογημένου φόβου προσωποποιημένης δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε ορισμένη κοινωνική ομάδα ή λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, βρίσκονται εκτός της χώρας καταγωγής τους και δεν μπορούν ή λόγω του φόβου αυτού, δεν επιθυμούν να επιστρέψουν σε αυτήν. Μεταγενέστερα νομοθετήματα επέκτειναν το δικαίωμα σε διεθνή προστασία και στα άτομα που τρέπονται σε φυγή λόγω της επικράτησης γενικευμένης βίας, συγκρούσεων ή/και πολεμικών συρράξεων στα μέρη όπου διαβιούν (κοινώς αποκαλούμενα ως «πρόσφυγες πολέμου»).

Οι Ουκρανοί πρόσφυγες, πέρα από την υπαγωγή τους στην ανωτέρω κατηγορία, είναι δικαιούχοι «προσωρινής προστασίας». Το δικαίωμα αυτό προκύπτει από την Ευρωπαϊκή Οδηγία 2001/55/ΕΚ, η οποία δυστυχώς δεν εφαρμόστηκε για τους πρόσφυγες της Συρίας ή άλλους πρόσφυγες πολέμου και η οποία προβλέπει τη δωδεκάμηνη παραμονή στις χώρες της Ε.Ε. χωρίς να είναι απαραίτητο το αίτημα ασύλου.

Ομοίως και στα θέματα της εκπαίδευσης, σύμφωνα με:

  • τη Σύμβαση για το Καθεστώς των Προσφύγων (1951), Άρθρο 22 (Κύρωση με το Ν.Δ. 3989/1959),
  • τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (1989), Άρθρο 28 (Κύρωση με το Ν.2101/1992),
  • το Π.Δ. 220/2007, Άρθρο 9,
  • το Π.Δ. 141/2013, Άρθρο 28,
  • τον Ν. 4251/2014, Άρθρο 21,
  • τον Ν. 4415/2016, Άρθρο 38,
  • τον Ν. 4636/2019, Άρθρο 27 & Άρθρο 28

τα παιδιά ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας και καθεστώτος παραμονής δικαιούνται να φοιτήσουν στο δημόσιο σχολείο. Κατ’ επέκταση, η ελληνική πολιτεία έχει την υποχρέωση να εξασφαλίσει ισότιμη και ποιοτική εκπαίδευση σε κάθε παιδί.

Ωστόσο, όσον αφορά στην εκπαίδευση των προσφύγων τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι εφαρμόζεται μια σειρά μέτρων που όχι μόνο δε διευκολύνουν αλλά δημιουργούν μάλιστα προσκόμματα στη φοίτηση και άρα, στην ομαλή σχολική-κοινωνική ένταξη του μαθητικού προσφυγικού πληθυσμού, αποστερώντας αυτά τα παιδιά από τα θεμελιώδη δικαιώματά τους. Μια τέτοια περίπτωση είναι η υποχρεωτική μετεγκατάσταση των οικογενειών από την μία περιοχή σε άλλη όταν κλείνουν οι δομές φιλοξενίας για διάφορους λόγους. Συνέπεια αυτής της αλλαγής είναι η ιλιγγιώδης αύξηση της σχολικής διαρροής λόγω της αναστάτωσης που προκαλείται στην εύθραυστη ρουτίνα των παιδιών. Μέσα σε αυτούς τους πληθυσμούς των παιδιών, υπάρχουν κάποια με Μετατραυματικό Σύνδρομο, με μαθησιακές δυσκολίες αλλά και σοβαρές αναπηρίες που θα βρεθούν εκτός παράλληλης στήριξης, εκτός τάξεων υποδοχής, χωρίς υποστηρικτικό πλαίσιο και θα αναβιώσουν το αφόρητο άγχος και το ίδιο τραύμα της καταδίωξης ξανά και ξανά.

Αντίστοιχα, αυτού του είδους η πολιτική διαχείριση έχει δυσμενείς συνέπειες και στη σχολική κοινότητα υποδοχής των παιδιών-προσφύγων, αφού κάθε προσπάθεια που καταβάλλεται για την ένταξή τους στο υπάρχον, γραφειοκρατικά επιβαρυμένο και οικονομικά αποδυναμωμένο σχολικό πλαίσιο καταλήγει σε ματαίωση μέσω της αποχώρησής τους μετά από σύντομο χρονικό διάστημα. Ό,τι μένει από την παρουσία τους στο ελληνικό σχολείο είναι η εικόνα ενός διαρκώς μετακινούμενου πληθυσμού που παράγει άσκοπη, επιπρόσθετη γραφειοκρατία και «απλά» ανεβάζει τα ποσοστά της σχολικής διαρροής. Ως αποτέλεσμα, τα παιδιά-πρόσφυγες παραμένουν «μέτοικοι/-ες»: οι απρόσωποι/-ες ξένοι/-ες που δε θα δημιουργήσουν ποτέ δεσμούς ούτε με τη σχολική κοινότητα αλλά ούτε και με την τοπική κοινωνία στο σύνολό της.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, μας προβληματίζουν έντονα οι συνέπειες που θα έχει η απόφαση του Υπουργού, κ. Μηταράκη, να μειώσει περαιτέρω τον αριθμό των ωφελουμένων από το πρόγραμμα ESTIA ΙΙ, το οποίο αποτελεί τη μοναδική επιλογή στέγασης πλαισιωμένης με συνοδευτικές υπηρεσίες που παραμένει ανοιχτή σε περιπτώσεις ευάλωτων οικογενειών αλλά και μεμονωμένων αιτούντων/αιτουσών διεθνούς προστασίας. Το πρόγραμμα αυτό που αρχικά υλοποιούνταν από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, πέρασε τον Ιανουάριο του 2021 στο Υ.Μ.Α. με αποτέλεσμα, κατόπιν πολλαπλών αναβολών, να οδηγήσει το σύνολο των δικαιούχων σε οικονομική εξαθλίωση καθώς καθυστέρησε για πολλούς μήνες την καταβολή του πενιχρού οικονομικού τους βοηθήματος. Έχοντας περάσει ήδη στο στάδιο δραστικής μείωσης των θέσεων διαμονής σε συμβεβλημένα καταλύματα, η κρατική διαχείριση του ESTIA ΙΙ απειλεί πλέον με αστεγία το σύνολο των δικαιούχων. Αναρωτιόμαστε λοιπόν ποια είναι τα σχέδια του Υ.Μ.Α. για τους αιτούντες άσυλο μαθητές/-τριες μας που σε λίγο καιρό θα είναι άστεγοι. Θα υπάρξουν άραγε κάποιες λύσεις που να τους/τις προστατέψουν άμεσα και αποτελεσματικά;

Προσφάτως, κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τη Γερμανίδα ομοσπονδιακή Υπουργό Εσωτερικών Νάνσι Φέζερ στο Βερολίνο, ο Έλληνας Υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου εξέφρασε την πρόθεσή του να θεσμοθετήσει τη νέα σχολική χρονιά ειδικές τάξεις στα ουκρανικά ή/και στα ρωσικά στο ελληνικό σχολείο. Η πρόθεση αυτή βρίσκει αρχικά την πλειονότητα ημών των ΣΕΠ, καθώς και όλων των συναδέλφων που έχουν επιστημονική κατάρτιση στη διαπολιτισμική εκπαίδευση απόλυτα σύμφωνους/-ες. Μας γεννά βέβαια παράλληλα το εύλογο ερώτημα αν η συγκυρία αυτή θα αποτελέσει τελικά την αφορμή να θεσπιστεί γενικότερα η διδασκαλία των μητρικών γλωσσών και άλλων πολυάριθμων πληθυσμιακά ομάδων μαθητών/-τριών που φοιτούν στα ελληνικά, δημόσια σχολεία, πράγμα που αποτελεί πάγιο αίτημα μεγάλων εθνικών κοινοτήτων που διαβιούν πλέον εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας, όπως π.χ. της Αλβανικής, της Βουλγαρικής, της Γεωργιανής, της Ιρανικής, της Νιγηριανής κτλ.

Επιπλέον, ερωτήματα εγείρει και το επίκαιρο μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψε το Υ.Μ.Α. με τη UNICEF που, όπως έχει διατυπωθεί, στοχεύει στο να λειτουργήσει επικουρικά προς την τυπική εκπαίδευση. Αναρωτιόμαστε λοιπόν ποιος είναι ο ρόλος του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων στη σύμπραξη αυτή μιας και, σύμφωνα με τη νομοθεσία, αποτελεί τον καθ’ ύλην αρμόδιο φορέα για να γεφυρώνει, να εποπτεύει και να καθοδηγεί τα προγράμματα τυπικής αλλά και μη τυπικής εκπαίδευσης που γίνονται εκτός και εντός των δομών φιλοξενίας. Λαμβάνοντας υπόψη και όλες τις δυσκολίες που εμποδίζουν τα παιδιά πρόσφυγες να βρουν τον δρόμο τους προς το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα και να παραμείνουν στις σχολικές τάξεις, αναρωτιόμαστε αν η σύμπραξη αυτή σηματοδοτεί τελικά τη μετάβαση της εκπαίδευσης των αιτούντων άσυλο παιδιών αποκλειστικά σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και μάλιστα υπό καθεστώς εγκλεισμού. Μια τέτοια εκδοχή, πέρα από την έμμεση παραβίαση του δικαιώματός τους σε ισότιμη εκπαίδευση, με ψυχοκοινωνικούς όρους, θα ενέτεινε την ιδρυματοποίηση και την απομόνωσή τους, ξαναγυρνώντας τις τοπικές κοινότητες σε εποχές μισαλλοδοξίας και μονοπολιτισμικού φανατισμού.

Εμείς οι υπογράφοντες/-ες Σ.Ε.Π., πιστοί/ές στο έργο μας εδώ και χρόνια, υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο το δικαίωμα στην ποιοτική, συμπεριληπτική εκπαίδευση και τη σχολική και κοινωνική ένταξη των παιδιών κάθε θρησκείας, εθνικότητας, χρώματος, σωματικής κατάστασης και σεξουαλικού προσανατολισμού στο ελληνικό σχολείο. Πέρα από τα φαινομενικά μεγαλεπήβολα σχέδια δράσης που προκύπτουν από τις ανά καιρούς συνέργειες διακρατικών οργανώσεων, κρατικών θεσμών και ΜΚΟ και τα οποία ωστόσο μέχρι στιγμής κρίνουμε ότι δεν είχαν κανένα πρακτικό αντίκρισμα στην καθημερινότητα των παιδιών, οι Σ.Ε.Π. προτείνουμε επανειλημμένα κατά τα τελευταία έξι χρόνια, τη δρομολόγηση μιας σειράς αναγκαίων αλλαγών ώστε να βελτιωθεί η πρόσβαση των παιδιών στην εκπαίδευση και να μειωθεί η διαρροή τους από αυτήν. Κατά την άποψή μας οι αλλαγές που θα συνεισφέρουν σε μια ουσιαστική, ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης των αλλόγλωσσων παιδιών που έχουν υποστεί κακουχίες και αποσχολειοποίηση και θα συμβάλλουν στην ψυχοκοινωνική τους προστασία και στη συμπερίληψή τους είναι οι εξής:

  1. Η εξασφάλιση της απρόσκοπτης και ουσιαστικής φοίτησής τους στα δημόσια σχολεία της γειτονιάς. Για να επιτευχθεί αυτό, είναι απαραίτητο να υπάρξει μια σχετική σταθερότητα στις ζωές των παιδιών και των οικογενειών τους.
  2. Η πρόσληψη σταθερού, μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού στις Τάξεις Υποδοχής όλων των σχολείων όπου έχουν ιδρυθεί Ζ.Ε.Π. (Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας) από την αρχή κάθε σχολικού έτους.
  3. Η ίδρυση περισσότερων Τάξεων Υποδοχής, εν δυνάμει σε κάθε σχολική μονάδα, με ταυτόχρονη κατάργηση των (απογευματινών) Δ.Υ.Ε.Π. που αποτελούν χώρους διαχωρισμού των γηγενών-εγκατεστημένων παιδιών από τα αλλόγλωσσα-μετακινούμενα.
  4. Η παροχή τακτικών ευκαιριών επιμόρφωσης (ακαδημαϊκού και βιωματικού χαρακτήρα) στη διαπολιτισμική εκπαίδευση για όλους/ όλες τους /τις εμπλεκόμενους/-ες εκπαιδευτικούς.
  5. «Κεφαλαιοποίηση» της εμπειρίας: οι συνάδελφοι/-ισσες με σχετική κατάρτιση και προϋπηρεσία να προσλαμβάνονται κατά προτεραιότητα.
  6. Αύξηση του αριθμού των ψυχολόγων και των κοινωνικών λειτουργών και σταθερή τους παρουσία στα σχολεία, με δυνατότητα υποβοήθησής τους από διερμηνείς.
  7. Βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής των σχολείων στα οποία φοιτά μεγάλος αριθμός μαθητών/τριών με προσφυγικό και μεταναστευτικό υπόβαθρο.
  8. Διασαφήνιση των όρων και των προϋποθέσεων συνεργασίας μεταξύ των εμπλεκόμενων φορέων (π.χ. των διαφορετικών Υπουργείων, των ΜΚΟ και του δημόσιου σχολείου).
  9. Διδασκαλία των μητρικών γλωσσών των πιο πολυάριθμων κοινοτήτων των παιδιών προσφύγων-μεταναστών.
  10. Έγκαιρη εξασφάλιση της μεταφοράς τους από και προς τα σχολεία όπου παρατηρούνται καθυστερήσεις ή κωλυσιεργίες.
  11. Αξιόπιστη και σταθερή ψυχοκοινωνική παρέμβαση μέσα από ολοκληρωμένα προγράμματα παιδικής προστασίας (child protection) εντός των δομών φιλοξενίας.

Τελικά, είμαστε πεπεισμένοι/-ες ότι ακόμα και οι φαινομενικά μεγαλύτερες δυσκολίες αίρονται όταν υπάρχει η πολιτική βούληση να σχεδιαστούν λύσεις που θα βγάζουν τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες από το αδιέξοδο και την απελπισία που τους προκαλεί η αίσθηση απώλειας οποιασδήποτε προοπτικής για μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Τα παιδιά-πρόσφυγες, όπως και οποιαδήποτε παιδιά είναι ένα πολύτιμο ανθρώπινο- πολιτισμικό κεφάλαιο για τη χώρα και την κοινωνία μας.

Τα θέλουμε λοιπόν όλα κοντά μας και μαζί μας.

Οι Σ.Ε.Π.

  • Ασημίνα Αθανασίου (ΣΕΠ Αστικού Ιστού Λιβαδειάς)
  • Δέσποινα Ασιατίδου (ΣΕΠ Ελαιώνα)
  • Χρήστος Αλεξίου (ΣΕΠ Ριτσώνας)
  • Σοφία Βλάχου (ΣΕΠ Φιλιππιάδας)
  • Σοφία Γρηγοριάδου (ΣΕΠ Δράμας)
  • Χρυσάνθη Ζήνδρου (ΣΕΠ Κατσικά Ιωαννίνων)
  • Ευαγγελία Κιρκινέ (ΣΕΠ Πολυκάστρου)
  • Ελένη Καραγιάννη (ΣΕΠ Σχιστού)
  • Βικτώρια Κοεμτζοπούλου (ΣΕΠ ΑΔΠΥ Διαβατών)
  • Δήμητρα Μακρή (ΣΕΠ Δολιανών)
  • Αντώνιος Μαρμαρινός (ΣΕΠ Αστικού Ιστού Ανατολικής Αττικής)
  • Θεοφανούλα Μπαλίτα (ΣΕΠ ΑΔΠΥ Διαβατών)
  • Χριστίνα Λούστα (ΣΕΠ Αστικού Ιστού Δυτικής Θεσσαλονίκης)
  • Μαρία Παναγιωτάκη (ΣΕΠ Αστικού Ιστού Κρήτης/Ηράκλειο)
  • Καλλιόπη Παπαδημητρίου (ΣΕΠ Ριτσώνας)
  • Θεοδώρα Παπαμάνου (ΣΕΠ Αστικού Ιστού Ανατολικής Θεσσαλονίκης)
  • Διονύσης Παύλου (ΣΕΠ ΚΥΤ Λέσβου)
  • Μαρία Σκαργιώτη (ΣΕΠ Αστικού Ιστού Ιωαννίνων)
  • Παρθενόπη Σοϊλεμέζη (ΣΕΠ ΑΔΠΥ Διαβατών)
  • Ιωάννης Σταύρου (ΣΕΠ Κατσικά Ιωαννίνων)
Jan 192022
 

Το Processwork Hub υποστηρίζει τη γραμμή 11528 – Δίπλα σου από την αρχή της δημιουργίας της, παρέχοντας εποπτεία στην ομάδα των ψυχολόγων. Η Pantene χρηματοδοτεί αυτήν τη φάση της γραμμής 11528 και ως υπερήφανος χορηγός παρήγαγε διαφημιστική καμπάνια. Η διαφήμιση “έπαιξε” σε ώρες υψηλής τηλεθέασης, δημιουργώντας θετικές και αρνητικές αντιδράσεις. Μια περιήγηση και ανάγνωση των σχολίων στο κανάλι της Pantene στο YouTube ή σε σελίδες εφημερίδων που ανήρτησαν άρθα σε σχέση με τη διαφήμιση, αρκεί για να καταλάβεις την πόλωση γύρω από το θέμα. Ανάμεσα στα αρνητικά σχόλια και πολλά που αποτελούν ρητορική μίσους. Πολλά επιχειρήματα εστιάζουν στο αν πρέπει ή όχι να βλέπουν “τέτοιες” εικόνες μικρά παιδιά. Το Orlando LGBT+ έκανε ανάρτηση σχολιάζοντας το θέμα. Συμφωνούμε και επαυξάνουμε την επισήμανση στο τέλος του σημειώματος: “Ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας δεν αρκεί να μένουμε ουδέτεροι-ες-α σε ζητήματα που ανακινούν έντονο δημόσιο διάλογο (ακόμα και ρητορική μίσους). Παίρνουμε θέση, διαχέουμε τα επιστημονικά δεδομένα υπέρ της συμπερίληψης και της ορατότητας και ενισχύουμε την αλλαγή στάσεων για την καταπολέμηση των στερεοτύπων και την ισότητα. Είμαστε περήφανες-οι-α που αποτελούμε μέρος της προσπάθειας της Γραμμής 11528. Είμαστε #diplasou”

Πηγή: Orlando LBGT+

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΕΙΔΙΚΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ 11528.

Για χρόνια οι αναπαραστάσεις ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και ιστοριών επικεντρώνονταν αποκλειστικά στο τραύμα, την επίδραση των διακρίσεων και τους αποκλεισμούς που βιώνουν.

Το να υπάρχουν κεντρικές/mainstream αναπαραστάσεις σε μέσα όπως η τηλεόραση, που κάνουν ορατή την ανθεκτικότητα, την χαρά και την γιορτή των ΛΟΑΤΚΙ+ ζωών, μπορεί να είναι εξαιρετικά ενδυναμωτικό -ιδιαίτερα για νεαρά κουίρ άτομα.

Η ίδια η ορατότητα ταυτοτήτων και εμπειριών όπως λεσβίες, τρανς γυναίκες και non-binary άτομα, ταυτοτήτων σταθερά αποκλεισμένων από τον δημόσιο χώρο και λόγο, είναι επίσης κομβικής σημασίας.

Η διαφήμιση της Pantene με αφορμή την χορηγία της στην Γραμμή 11528 – Δίπλα σου είναι σημαντική ακριβώς γιατί κάνει τα παραπάνω, σε πλαίσια γεμάτα από αμιγώς ετεροκανονικές εικόνες και προτάγματα, όπως η τηλεόραση.

Για όσα άτομα από εμάς γνωρίζουμε πόσες φορές έχουν απορριφθεί παρόμοιες εικόνες/βίντεο/μηνύματα από το ΕΣΡ ή έχουν παιχτεί μόνο σε μεταμεσονύχτιες ώρες είναι μια μικρή νίκη και ένα θετικό μήνυμα ότι κάτι αλλάζει -προφανώς δεν είναι ένα μήνυμα ότι όλα πια είναι τέλεια, ούτε ότι οι κυρίαρχοι νόμοι της αγοράς και της χρήσης των στερεοτύπων έχουν αντιστραφεί όσον αφορά τα έμφυλα στερεότυπα, τις διακρίσεις και τις εργαλειοποιήσεις.

Ως ο φορέας που έχει αναλάβει την επιστημονική ευθύνη της Γραμμής, σας καλούμε με την σειρά μας να αναπαράξετε, κοινοποιήσετε και συζητήσετε τις εικόνες αυτού του βίντεο, για την προώθηση της συμπερίληψης και της ουσιαστικής ισότητας.

Ειδικά αν δεν είστε ΛΟΑΤΚΙ+ και έχετε μικρά παιδιά, σας προτείνουμε έντονα, ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας, να τους δείξετε αυτό το βίντεο.

Κόντρα σε όλα τα ομοφοβικά/τρανσφοβικά και πολλά απαρχαιωμένα αντιεπιστημονικά επιχειρήματα που θεωρούν ότι αυτές οι εικόνες “μπερδεύουν” και επηρεάζουν αρνητικά τα μικρά παιδιά, όλα τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα συνηγορούν ότι αυτά τα ερεθίσματα είναι απαραίτητα καθώς:

– Αν το παιδί σας δεν είναι ΛΟΑΤΚΙ+ δεν θα γίνει από μηνύματα σαν κι αυτό. Μπορεί όμως να αυξηθεί η ενσυναίσθησή του προς άλλους, το εσωτερικό αίσθημα δικαίου και το αίσθημα αλληλεγγύης. Επιπλέον μπορεί να νιώσει λιγότερο καταπιεσμένο από τα έμφυλα στερεότυπα που περιορίζουν την συναισθηματική του έκφραση και τις σχέσεις τους με τους άλλους (π.χ. να μην νιώθει ντροπή αν είναι αγόρι και κλαίει, να μην υποτιμά τα κορίτσια της τάξης του, να αυξηθεί η αυτοπεποίθησή του αν είναι κορίτσι και να μειωθεί το αίσθημα ενοχικότητας ή ντροπής σε σχέση με την εξωτερική του εμφάνιση και την έκφραση φύλου του).

– Αν το παιδί σας είναι ΛΟΑΤΚΙ+ (είτε το ξέρετε είτε όχι), υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να νιώσει περισσότερο ασφαλές και λιγότερο αποκλεισμένο, να ενισχυθεί ένα αίσθημα ελπίδας και δικαιοσύνης για τον κόσμο γύρω του, να ενδυναμωθεί σε δυνάμει κακοποιητικά περιβάλλοντα κ.α.

– Στην σχέση των παιδιών με τους γονείς που μπορεί να τους δείχνουν και να συζητούν μαζί τους τέτοια ερεθίσματα, μπορεί να επιτευχθεί μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης, το παιδί να σας ανοίγεται και να σας μιλά περισσότερο, να κατανοεί καλύτερα την έννοια του αλληλοσεβασμού και της οριοθέτησης παραβιαστικών συμπεριφορών και να έχετε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να σας εκμυστηρευθεί εγκαίρως οτιδήποτε μπορεί να του προκαλεί αμηχανία ή ντροπή -και συχνότατα μπορεί να το θέτει σε οποιονδήποτε κίνδυνο.

Ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας δεν αρκεί να μένουμε ουδέτεροι-ες-α σε ζητήματα που ανακινούν έντονο δημόσιο διάλογο (ακόμα και ρητορική μίσους).

Παίρνουμε θέση, διαχέουμε τα επιστημονικά δεδομένα υπέρ της συμπερίληψης και της ορατότητας και ενισχύουμε την αλλαγή στάσεων για την καταπολέμηση των στερεοτύπων και την ισότητα.

Είμαστε περήφανες-οι-α που αποτελούμε μέρος της προσπάθειας της Γραμμής 11528.

May 272021
 

Το Processwork Hub, μετά από πρόσκληση του Observatory to Prevent Extremist Violence (OPEV) και του Tangente Cooperative Group συμμετείχε στην συγγραφή δυο εγχειριδίων για την πρόληψη του βίαιου εξτρεμισμού (αγγλικά).

Preventing Violent Extremism: Why does it happen? What kinds of future should we build in order to prevent it? How do we prevent violent extremism? (ένα κλικ εδώ για το αρχείο pdf)

Training Manual for the Prevention of Violent Extremism: Why does it occur? What futures must we build to avoid it? How can we prevent it? (ένα κλικ εδώ για το αρχείο pdf)

Συγγραφείς: Begoña Aramayona, Débora Avila, Mauge Cañada, Javier Fernández Ramos, Sergio García García, Nacho García Pedraza, Luis González Reyes, Conchi Piñeiro, Alexandra Vassiliou, Lily Vassiliou.

Jun 242020
 

Το Processwork Hub στέκει αλληλέγγυο στο κίνημα Black Lives Matter και σε κάθε κίνημα που αγωνίζεται για την αναγνώριση και καταπολέμηση του κοινωνικού και συστημικού ρατσισμού. Αναγνωρίζουμε τις προσωπικές και κοινωνικές συνέπειες του ρατσισμού και την τοξική επίδραση στην ψυχική και σωματική υγεία ανθρώπων που τον βιώνουν, ανθρώπων που τον υποστηρίζουν, αλλά και της ευρύτερης κοινότητας.

Ο ρατσισμός, αν και αναδύθηκε στις ειδήσεις των τελευταίων εβδομάδων μέσα από τη δολοφονία του George Floyd στις Η.Π.Α., δεν υπάρχει μόνο εκεί (στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού). Παραμένει ζωντανός, ως κοινωνική και συστημική συνθήκη και εδώ στον τόπο μας.

Είναι ευθύνη μας να αυξήσουμε την επίγνωση μας για το πως επηρεάζει όλους και όλες μας, τις σχέσεις μας, τον τρόπο με τον οποίον ζούμε, τα προνόμια που δημιουργεί στην πλειονότητα και στερεί από συνανθρώπους μας. Δεσμευόμαστε στη συνεχή εκπαίδευση μας και στην ενεργή δράση μας για την καταπολέμηση του ρατσισμού, ως επαγγελματίες και ως κοινωνικά άτομα.

————————————————————————————————————

The Processwork Hub stands in solidarity with the Black Lives Matter movement and with every movement that fights for the recognition and dismantling of social and systemic racism. We recognize the personal and social consequences of racism and the toxic effects on the mental and physical health of those who experience it, of those who perpetrate it and of the wider community as a whole.

Racism, while emerging in the news in recent weeks through the assassination of George Floyd in the USA, does not exist only there (on the other side of the Atlantic). It remains alive, as a social and systemic reality here in our country as well.

It is our responsibility to raise awareness, in ourselves and our communities, of how it affects everyone and everything, our relationships, the way we live, the privileges it creates for the majority and deprives from our fellow human beings. We are committed to continuing our education and activism, both as professionals and as individuals.

Jun 092020
 
Gentleman on the plinth: Manoel Akure
Photo credit: Clíona Ní Cheallaigh

Πηγή: www.lifo.gr

Τον Τραμπ είναι εύκολο να τον σιχτιρίσεις. Τον Τραμπ μέσα σου, λιγότερο.

Δημήτρης Χριστόπουλος

21 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΗΡΕ στον Καναδό πρωθυπουργό να ξεπεράσει την αμηχανία του και να αρχίσει να απαντά σε μια ερώτηση σχολιασμού των δηλώσεων μίσους του Ντόναλντ Τραμπ σχετικά με τις διαδηλώσεις μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Όταν όμως ξεκίνησε έδωσε ένα όμορφο μάθημα για το πώς πρέπει οι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών να βλέπουμε την κατάσταση εκεί: «Είναι καιρός και για εμάς τους Καναδούς να αναγνωρίσουμε πως έχουμε κι εμείς τις προκλήσεις μας. Ότι οι μαύροι Καναδοί και οι άλλοι μειονοτικοί (“racialized”) Καναδοί αντιμετωπίζουν διακρίσεις, ως βιωμένη πραγματικότητα, κάθε μέρα που περνάει. Υπάρχουν συστημικές διακρίσεις στον Καναδά γιατί το σύστημά μας αντιμετωπίζει τους μαύρους και τους άλλους μειονοτικούς Καναδούς διαφορετικά από τους υπόλοιπους. Είναι κάτι που πολλοί από μας δεν βλέπουμε αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Πρέπει να το δούμε αυτό και να δράσουμε, όχι μόνο ως κυβέρνηση, αλλά ως Καναδοί ώστε να συμπαραταχθούμε στον αγώνα εναντίον των διακρίσεων». Είναι εύκολο από την άλλη άκρη των συνόρων ή ακόμη πιο εύκολο από την άλλη άκρη του Ατλαντικού να ρίχνει κανείς το ανάθεμα στην white supremacy και να συμπαρίσταται στα θύματα των διακρίσεων. Όσο πιο μακριά είσαι, τόσο ευκολότερη είναι η ρητορική της αλληλεγγύης. Έχουμε πολλά παραδείγματα για το πώς η γεωγραφία –και ειδικότερα η γεωγραφική απόσταση– λειτουργεί ως καταλύτης για την έκφραση της κοινωνικής ευαισθησίας έναντι των κάθε λογής θυμάτων της καταπίεσης. Η κατάσταση του γυναικείου πληθυσμού στο Αφγανιστάν, κυρίως μετά την κατάληψη του εδάφους από τους Ταλιμπάν, συγκίνησε εξίσου στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το Αφγανιστάν είναι δεόντως μακριά. Και οι ρόλοι μεταξύ «καλών» και «κακών» εμφανίζονται ως εξαιρετικά διακριτοί: οι Ταλιμπάν καταστρέφουν, καταπιέζουν, επιβάλλουν ένα ανελεύθερο –εφιαλτικό– καθεστώς το οποίο στρέφεται κατά των βασικών ελευθεριών του ανθρώπου. Από την άλλη όμως, όταν οι Αφγανοί ξεριζώνονται για να σωθούν, η ευαισθησία υποχωρεί. «Δεν είναι οι Αφγανοί πρόσφυγες» αναφωνούν οι ίδιοι άνθρωποι που καταδικάζουν τη βία των Ταλιμπάν. «Δεν γίνεται καν πόλεμος εκεί!» τονίζουν σοβαροί αναλυτές για να δικαιολογήσουν την άρση των διαδικασιών υποβολής ασύλου. «Οι Αφγανοί να μείνουν στη χώρα τους» λένε οι κήρυκες της εύκολης αλληλεγγύης. Τα θύματα των Ταλιμπάν αξίζουν τη συμπάθειά μας εκεί. Όχι όμως την προστασία μας εδώ. Εδώ πλέον υπερισχύει το εγχείρημα της αποτροπής των ροών. Ο λεγόμενος «ρεαλισμός» νικάει τον ανθρωπισμό καθώς η μαζική παρουσία Αφγανών προσφύγων δεν προκαλεί και ρίγη συμπάθειας.

Αντί λοιπόν να αντιδρούμε απέναντι στα γεγονότα με τις συγκινησιακές μας φορτίσεις, ας κάνουμε προσπάθεια να τα κατανοήσουμε. Αυτό δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να καταδικάζουμε ή να επικρίνουμε, ούτε να συμπαραστεκόμαστε. Μας ανοίγει όμως το δρόμο να ερμηνεύσουμε τα πράγματα ως νοσηρές πρακτικές μιας δεδομένης αλληλουχίας αιτιών που την κατέστησαν δυνατή.

Βλέπουμε δηλαδή έναν χώρο κοινωνικά ευαίσθητο, αρκεί το αντικείμενο της ευαισθησίας, δηλαδή ο άνθρωπος ή η ομάδα των οποίων τα δικαιώματα παραβιάζονται, να μην είναι κοντά. Έτσι λοιπόν πιστοποιείται η επιλεκτικότητα στην κοινωνική ευαισθησία, με κριτήριο τη μέγιστη απόσταση και συνεπώς την ελάχιστη πρόκληση για εμάς τους ίδιους. Όσο το θύμα πλησιάζει στον κόσμο μας, γίνεται ορατό, αποκτά χειροπιαστά χαρακτηριστικά, χάνει την ιδιότητά του.

Για το λόγο αυτόν, βλέπει κανείς ότι στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη οι νοήμονες άνθρωποι (με τις αναμενόμενες εξαιρέσεις ακραίων νέο-συντηρητικών ή νεοφασιστών που τα βάζουν με τους διαδηλωτές) καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στις ΗΠΑ. Σκέφτονται ότι το πρωτοφανές κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας που έχει ξεσπάσει εκεί δεν είναι προϊόν της κακιάς στιγμής, ούτε «μεμονωμένο περιστατικό», αλλά ένα σύμπτωμα αποτυχίας του ίδιου του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος που εδράζεται δομικά στις διακρίσεις και στη λευκή ηγεμονία.

Και παρά τις χρόνιες προσπάθειες σημαντικού τμήματος του Αμερικανικού κατεστημένου να αρθούν, οι διακρίσεις καλά κρατούν. Κρατούν γιατί συνδέονται με εμπεδωμένες εξουσίες, ιστορικές προκαταλήψεις και εξυπηρετούν τη διαιώνιση της υπεροχής –σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο– της λευκής ταυτότητας. Ούτε η εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα τις έκαμψε, ούτε ο καθαγιασμός της μη-προσβολής που έχει επιβάλει το κίνημα της πολιτικής ορθότητας. Αυτά εδώ μας φαίνονται λίγο-πολύ φανερά. Η ανησυχία και η διάθεση για κατανόηση περισσεύει. Και είναι ενδιαφέρον ότι η κατανόηση αυτή οδηγεί και σε μια σχετικοποίηση της βίας. Προφανώς υπάρχουν και εγχώριες δηλώσεις αποκήρυξης της βίας, αλλά όχι με την συνήθη ένταση που γνωρίζουμε. Μας φαίνεται πιο κατανοητή η βία στις ΗΠΑ, μέσω της απόστασης που μας χωρίζει από τις αιτίες της. Αυτή η απόσταση μάς επιτρέπει να ταυτιστούμε ευκολότερα με τα θύματα και για τον λόγο αυτό οι διαπρύσιοι κήρυκες της αποκήρυξης της βίας «από όπου και αν προέρχεται» δεν είναι έτοιμοι να καταδικάσουν, με την ίδια ηθική ευκολία που καταδικάζουν πάντα, τη βία των αδύναμων. Κι αυτό διότι αντιλαμβανόμαστε ευκολότερα ότι το να καταδικάσεις τη βία αφήνοντας άθικτες τις εξουσιαστικές δομές που την προκαλούν είναι δώρον άδωρο.

«Να μη χλευάζουμε, να μη θρηνολογούμε, να μην καταφρονούμε, αλλά να κατανοούμε» γράφει ο Σπινόζα. Αντί δηλαδή να διερωτώμεθα ρητορικά «πώς είναι δυνατό να γίνονται τέτοια πράγματα;», να διερωτηθούμε ειλικρινά κι αυθεντικά με διάθεση να μάθουμε πώς όντως είναι δυνατό να υπάρχει τόσο εδραιωμένη αίσθηση της αδικίας στις ΗΠΑ. Αντί λοιπόν να αντιδρούμε απέναντι στα γεγονότα με τις συγκινησιακές μας φορτίσεις, ας κάνουμε προσπάθεια να τα κατανοήσουμε. Αυτό δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να καταδικάζουμε ή να επικρίνουμε, ούτε να συμπαραστεκόμαστε. Μας ανοίγει όμως τον δρόμο να ερμηνεύσουμε τα πράγματα ως νοσηρές πρακτικές μιας δεδομένης αλληλουχίας αιτιών που την κατέστησαν δυνατή. Όπως γράφει για τον Σπινόζα ένας σύγχρονος μελετητής του: «Το να νικήσουμε το κακό επιτιθέμενοι στις βαθιές αιτίες του, το θεωρεί ασυγκρίτως χρησιμότερο από το να περνάμε την ώρα μας θυμώνοντας, θρηνολογώντας, καταφρονώντας, καταδικάζοντας, αντιδράσεις που συνηθέστατα μας απαλλάσσουν από την υποχρέωση να ενεργήσουμε». Το να ενεργήσουμε, όμως, σημαίνει ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από τα εν οίκω: να δούμε λίγο αυτοκριτικά το τι κάναμε και πώς το καταφέραμε. Ποιους πονέσαμε, ποιους διώξαμε, ποιους ισοπεδώσαμε για να γίνουμε αυτοί που είμαστε. Όχι απλώς να επαναπαυόμαστε στις δάφνες των νικών και στα μοιρολόγια των καταστροφών μας. Φτάνει με την αυτοθυματοποίηση! Ποια είναι η σκοτεινή πλευρά των θριάμβων; Ποιες οι αμαρτίες που κρύβονται επιμελώς στο ντουλάπι της εθνικής λήθης; Επίσης: μήπως και τώρα ακόμη υπάρχουν ή διαιωνίζονται συμπεριφορές που θα μπορούσαν δυνητικά να προκαλέσουν εκρήξεις διαλυτικές για την κοινωνική συνοχή; Τι θα είχαν σε αυτό να πούνε ομάδες τόσο περιθωριοποιημένες όπως οι Έλληνες Τσιγγάνοι ή οι πρόσφυγες στους οποίους συμπεριφερόμαστε περίπου ως ανθρωποειδή; Κάτι λοιπόν έχουμε όλοι να μάθουμε από τον Καναδό πρωθυπουργό ο οποίος προτίμησε να μην πει τι νιώθει για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και να στραφεί στο τι πρέπει να προσέχουν οι συμπατριώτες του στα του οίκου τους. Τον Τραμπ είναι εύκολο να τον σιχτιρίσεις. Τον Τραμπ μέσα σου, λιγότερο.

Feb 282020
 

Πηγή: https://tvxs.gr

Φωτεινή Λαμπρίδη

Μια σταλιά ενσυναίσθηση και αίσθημα δικαίου αρκεί για να καταλάβουμε πως ο εχθρός δεν είναι ο μετανάστης και ο καταληψίας. Ούτε οι εστίες του κακού οι καταλήψεις τους. Αν καταλάβουν πως ο φασισμός, πρώτα έρχεται για τους άλλους και μετά για εσένα, ας ζητήσουν μία συγγνώμη από τα παιδιά τους οι γονείς που τα μπόλιασαν με μίσος, προτού βρεθούν τα ίδια τους τα παιδιά στο έλεος άλλων βασανιστών.

Τα εμποτισμένα με το τοξικό ρατσιστικό δηλητήριο παιδιά, ήταν μια από τις οδυνηρότερες καταστάσεις που βιώσαμε σε αυτή την παρατεταμένη κρίση.

Ανατριχιάσαμε με τις εθνικιστικές καταλήψεις και τις διαδηλώσεις και κάποιοι δακρύσαμε βλέποντας τα βίντεο, τα τραβηγμένα μέσα σε σχολικά προαύλια με τα παιδιά να φωνάζουν «έξω οι λαθρομετανάστες από τα σχολεία μας». Την χλεύη και τον μισανθρωπισμό εξέφραζαν με πλήθος επιθέτων της φασιστικής κουλτούρας των ενηλίκων. Βρομιάρηδες, μιάσματα, εγκληματίες κλπ. Βέβαια ευτυχώς, η «επιδημία» αυτή, δεν ήταν γενικευμένη. Η πλειοψηφία της σχολικής κοινότητας αντιστάθηκε ευτυχώς.

Μία από αυτές τις καταλήψεις, πραγματοποιήθηκε στο ΕΠΑΛ Γιαννιτσών, τον περασμένο Νοέμβρη. Δεν πέρασαν ούτε πέντε μήνες και στην ίδια περιοχή ξαναπραγματοποιείται κατάληψη σε σχολείο λόγω κοροναϊού. Οι μαθητές αυτοί τη φορά δεν στιγματίζουν ως ανεπιθύμητα τα προσφυγόπουλα, αλλά τους Έλληνες συμμαθητές τους. Δεν θέλουν τους συμμαθητές τους που επέστρεψαν από την Ιταλία, όπου εμφανίστηκε το κρούσμα πριν εμφανιστεί στη χώρα μας.

Πόσο γρήγορα γυρίζει αυτή η ρουλέτα; Πόσο σύντομα η ζωή, δείχνει σε κάποιους πως το μαχαίρι του φασισμού και του ρατσισμού, θέλει ένα κλικ για να στραφεί εναντίον σου. Ενάντια στο παιδί σου.  Και να γίνεις εσύ ο ίδιος το μίασμα, ο επικίνδυνος, ο ανεπιθύμητος. Τώρα είναι το δικό σου παιδί που ζητούν να μείνει εκτός. Χωρίς κανέναν λόγο. Χωρίς να έχει διαπράξει κανένα έγκλημα. Μόνο και μόνο, επειδή τα παιδιά αυτά εξασκήθηκαν στον κοινωνικό αυτοματισμό που ορίζουν τα αντανακλαστικά του φασισμού. Εξασκήθηκαν τόσο καλά στα σπίτια τους, το κοινωνικό τους περιβάλλον και τα ΜΜΕ, που σαν έτοιμα από καιρό, πέταξαν έξω με την πρώτη ευκαιρία τους ίδιους τους τους φίλους. Ευτυχώς, το σχολείο δεν έκανε δεκτό το αίτημα τους.

Πάμε τώρα στα νησιά του Βόρειου Αιγαίου. Ένα ταλαιπωρημένο τμήμα της Ελληνικής επαρχίας, που κλήθηκε να πληρώσει την ανικανότητα του κράτους αλλά και την άρνηση της ΕΕ να υποδεχτεί τους πρόσφυγες για τον ξεριζωμό των οποίων έχει ευθύνη. Οι κάτοικοι έζησαν πρωτοφανείς για εκείνους καταστάσεις αστυνομικής βίας και καταστολής. Τραυματίστηκαν πολίτες και ανταπέδωσαν το ξύλο σε άνδρες των ΜΑΤ. Είδαν τα ΜΑΤ να σπάνε τα αυτοκίνητά τους και μετά να βάζουν φωτιά στο δάσος τους. Μίλησαν για καθεστώς στρατιωτικής κατοχής και στο τέλος ανάγκασαν την κυβέρνηση να υποχωρήσει άρον άρον.

Για τους κατοίκους της Λέσβου και της Χίου μπορεί να ήταν πρωτοφανείς οι σκηνές. Για την Ελλάδα όχι. Εκτός από τα παραδείγματα της Κερατέας και της Χαλκιδικής, όσοι έχουμε κατέβει σε διαδηλώσεις έχουμε πάρει ισχυρές δόσεις κρατικής βίας, αξέχαστες για την ακρίβεια. Για να μη μιλήσουμε για τα πρόσφατα επεισόδια στα Εξάρχεια. Για το ξύλο που έφαγαν τυχαίοι  περαστικοί, τις αναίτιες προσαγωγές, το ξεγύμνωμα ανθρώπων στους δρόμους. Όσο όμως δεν είναι η μπότα πάνω από το δικό μας κεφάλι, δύσκολα αντιδράμε.

Το καλό σενάριο λοιπόν είναι να πάρουμε τα μαθήματά μας από τον κορονοϊό και από τα νησιά του Β. Αιγαίου και να ξυπνήσουμε. Μια σταλιά ενσυναίσθηση και αίσθημα δικαίου αρκεί για να καταλάβουμε πως ο εχθρός δεν είναι ο μετανάστης και ο καταληψίας. Ούτε οι εστίες του κακού οι καταλήψεις τους. Αν καταλάβουν πως ο φασισμός, πρώτα έρχεται για τους άλλους και μετά για εσένα, ας ζητήσουν μία συγγνώμη από τα παιδιά τους οι γονείς που τα μπόλιασαν με μίσος, προτού βρεθούν τα ίδια τους τα παιδιά στο έλεος άλλων βασανιστών. Ας απαιτήσουμε όλοι και όλες να μπει ένα τέλος στην κρατική βία. Δεν χρειάζεται να λιώσουν το δικό μας το κεφάλι για να ευαισθητοποιηθούμε. Κι ας σταθούμε μια φορά όλοι και όλες αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες σε όποια ομάδα διεκδικεί το δίκιο της  χωρίς ναι μεν, ίσως και αλλά. Κι ας μιλήσουν κι οι σιωπηλοί ουδέτεροι παρατηρητές της κάθε μικρής και μεγάλης κοινωνίας, πριν έρθει η ώρα να τρώμε κυριολεκτικά ο ένας τη σάρκα του άλλου υπό τις εντολές των κυρίαρχων ΜΜΕ.

Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβαίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος

Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».

Martin Niemoeller (1892-1984)

Jan 152020
 

Πηγή: Άρσις

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί άγνοια, οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι αυτοί που εκμεταλλεύονται παιδιά διαπράττουν ποινικό αδίκημα. Ωστόσο, πολλοί πολίτες εξακολουθούν να δίνουν χρήματα συντηρώντας το φαινόμενο της παιδικής εργασίας, αρκετοί δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, αλλά κι από όσους γνωρίζουν, ελάχιστοι σπάζουν τον κύκλο της σιωπής.

Αυτά είναι τα βασικά συμπεράσματα της έρευνας για την αποτύπωση των απόψεων των πολιτών για το φαινόμενο της παιδικής εργασίας, που διεξήγαγε με τη μέθοδο του ερωτηματολογίου το Κέντρο Υποστήριξης Νέων της ΑΡΣΙΣ (Πτολεμαίων 40-42) από τις 20 Νοεμβρίου 2019 μέχρι και τις 9 Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη.

Συγκεκριμένα:  

  • Η παιδική εργασία αποτελεί ένα εξαιρετικά ορατό κοινωνικό φαινόμενο με το 92,4% των συμμετεχόντων να δηλώνει ότι βλέπει παιδιά που δουλεύουν στο δρόμο.
  • Το συντριπτικό ποσοστό των ερωτώμενων (91,6%) γνωρίζει ότι η παιδική εργασία είναι ποινικό αδίκημα για τους ενήλικες που εξωθούν και εκμεταλλεύονται τα παιδιά, ενώ πάνω από το 50% έχει δώσει ή δίνει χρήματα στα παιδιά που δουλεύουν στο δρόμο.
  • Το 73,6% όσων δίνουν χρήματα πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτό δεν βοηθά το παιδί. Η συντριπτική πλειοψηφία μάλιστα γνωρίζει ότι με ον τρόπο αυτό συμβάλλει στη διατήρηση του φαινομένου της παράνομης παιδικής εργασίας.
  • Το στοιχείο που αξιολογείται ως εξόχως σημαντικό είναι ότι το 46,7% των συμμετεχόντων έχουν δώσει ή δίνουν χρήματα, ενώ γνωρίζουν ότι η παιδική εργασία είναι παράνομη.
  • Το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτώμενων γνωρίζει ότι τα παιδιά είναι θύματα εκμετάλλευσης.
  • Το 56,6% του δείγματος δεν γνωρίζει πού να απευθυνθεί όταν εντοπίζει ένα παιδί σε κίνδυνο.
  • Μόλις το 11% όσων γνωρίζουν πού μπορούν να απευθυνθούν το έχουν ήδη πράξει.

Η ορατή παιδική εργασία για το ευρύ κοινό αφορά την πώληση μικροαντικεμένων (86,1%), την επαιτεία (64,6%), τον καθαρισμό τζαμιών στα αυτοκίνητα (40,1%), το παίξιμο μουσικών οργάνων (36,5%) και την περισυλλογή σκουπιδιών (29,4%). Οι περισσότεροι δηλώνουν ότι θα έδιναν χρήματα σε ένα παιδί που πουλά μικροαντικείμενα (36,4%) ή που παίζει μουσική ( 22,5%).

Η «αόρατη» για τους πολλούς μορφή της εκμετάλλευσης παιδιών είναι η παιδική πορνεία και η εργασία σε αγροτικές, χειρωνακτικές και οικοδομικές εργασίες.

Η ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων έχει αναλάβει σειρά πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση της παιδικής εργασίας.

Στο πλαίσιο αυτό κυκλοφόρησε έναν οδηγό για τους πολίτες με τίτλο «Σπάσε τον κύκλο της εκμετάλλευσης – 10 πράγματα που πρέπει να ξέρεις για ένα παιδί που δουλεύει στο δρόμο», ο οποίος περιέχει χρήσιμες πληροφορίες για την παιδική εργασία και τους τρόπους καταπολέμησης του φαινομένου με τη συνδρομή των ενεργών πολιτών (http://www.arsis.gr/odigos-gia-polites/).

O οδηγός, που κυκλοφορεί σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, θα παρουσιαστεί σε ενημερωτική εκδήλωση που θα γίνει την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου από τις 5 το απόγευμα μέχρι τις 9 το βράδυ στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας.

Το προσωπικό και εθελοντές της ΑΡΣΙΣ θα ενημερώνουν το κοινό για το φαινόμενο της παιδικής εκμετάλλευσης, ενώ θα παρουσιαστεί και δρώμενο από την ομάδα κοινωνικού τσίρκου “Κρίκοι”

Όποιος δεν θέλει να παρακολουθεί αμέτοχος το φαινόμενο της παιδικής εκμετάλλευσης μπορεί να επικοινωνεί με τα δύο Κέντρα Υποστήριξης Νέων της ΑΡΣΙΣ:

  • Πτολεμαίων 40-42, τηλ. 2310 22 88 50, infokyn@arsis.gr, @YouthSupportCenter
  • Σπάρτης 9, τηλ. 2310 22 73 11, kyn@arsis.gr

Επίσης, μπορείτε να καλείτε στην Εθνική Γραμμή Παιδικής Προστασίας καθημερινά και σε 24ωρη βάση στο 1107. Παρέχεται άμεση ενημέρωση και επείγουσα συμβουλευτική, ψυχολογική και κοινωνική στήριξη για θέματα που απασχολούν τα παιδιά ή σε περιπτώσεις που τα παιδιά διατρέχουν κίνδυνο.

Παράλληλα καθημερινά  σε 24ωρη βάση μπορείτε να καλείτε στο 112, τον ευρωπαϊκό Αριθμό Άμεσης Ανάγκης. Χρησιμοποιείται για δωρεάν κλήση στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

Η έρευνα έγινε σε δείγμα 1.281 ερωτώμενων, εκ των οποίων 1.070 γυναίκες, από 15 έως 50 ετών. Από το σύνολο των συμμετεχόντων πτυχίο ΑΕΙ και ΑΤΕΙ έχει το 51,4%, μεταπτυχιακό το 32,2%, διδακτορικό το 3,1% απόφοιτοι λυκείου είναι το 12,9% και απόφοιτοι γυμνασίου το 0,3%. 

Η καμπάνια ενημέρωσης διεξάγεται στο πλαίσιο του προγράμματος «Ψυχοκοινωνικές και υγειονομικές παρεμβάσεις για την ευημερία των παιδιών από ευάλωτους πληθυσμούς» με τίτλο «In4Child» που υλοποιείται στο πρόγραμμα INTERREG IPA CBC “Ελλάδα – Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας 2014-2020” με τη συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών πόρων των συμμετεχουσών χωρών.

# Για περισσότερες πληροφορίες: Ιωάννα Πετρίτση, συντονίστρια Κέντρου Υποστήριξης Νέων της ΑΡΣΙΣ, τηλ.: 6936 125326

Dec 242019
 

Το 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ, με μία καμπάνια crowdfunding επιδιώκει να καλύψει τα πάγια έξοδα λειτουργίας του, καθώς και τη μισθοδοσία των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτήν. Κάθε μεγάλη ή μικρή συνεισφορά είναι ζωτικής σημασίας!

Για να βοηθήσετε μπείτε στην καμπάνια του Gogetfunding

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της έκκλησης:

Η μοναδική εξειδικευμένη υπηρεσία Ψυχικής Υγείας για την έκφραση ή/και την ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό στην Ελλάδα, με πανελλαδική κάλυψη, σχεδιασμένη από και για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης “11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ” χρειάζεται τη στήριξη και βοήθειά σου.

Το 11528 βασίζει την ως τώρα λειτουργία του σε χορηγίες από χρηματοδοτήσεις οργανώσεων και ιδρυμάτων, που συνδέονται με προγράμματα-πακέτα χρηματοδότησης, με συγκεκριμένους στόχους, ορισμένο budget, και δυστυχώς, διαρκούν μόλις μερικούς μήνες, γεγονός που, όχι μόνο εμποδίζει οποιονδήποτε μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, αλλά θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των υπηρεσιών του, κάθε φορά που το εκάστοτε πρόγραμμα φτάνει στο τέλος του.

Όλα τα άτομα που εργάζονται στη γραμμή έχουν δουλέψει εθελοντικά ανά περιόδους προκειμένου να λειτουργεί όσο το δυνατόν η ΛΟΑΤΚΙ+ Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης συνεχόμενα και απόλυτα επαγγελματικά, αλλά αυτό δεν είναι εφικτό να γίνεται σε συνεχή βάση για τις ανάγκες που υπάρχουν. Ο Δήμος της Αθήνας παρέχει στο 11528 έναν φιλόξενο χώρο, ωστόσο, η μισθοδοσία των υπαλλήλων, καθώς και τα πάγια έξοδα του ΟΤΕ πρέπει να καλύπτονται από άλλες πηγές. Για τον λόγο αυτό και με δεδομένο τον αναγκαίο ρόλο ύπαρξης της ΛΟΑΤΚΙ+ Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ, ξεκινάμε μια καμπάνια crowdfunding, ώστε να διασφαλίσουμε την απρόσκοπτη συνέχιση παροχής των υπηρεσιών μας.

Τρεις ετήσιοι στόχοι
Πάγια έξοδα: 6.000 ευρώ
Minimum λειτουργία: 40.000 ευρώ
Full λειτουργία: 94.647 ευρώ

Τα άτομα που θα μας ενισχύσουν θα μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αναλυτική αναφορά εξόδων και αποδεικτικά πληρωμών. Επίσης, θα αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα μας ως ευχαριστίες ονομαστικά, σε περίπτωση που το επιθυμούν.

Λίγα λόγια για εμάς
Η ΛΟΑΤΚΙ+ Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ λειτουργεί από τον Ιανουάριο του 2016 με Πανελλήνια εμβέλεια παρέχοντας τηλεφωνικά ψυχολογική στήριξη, ενδυνάμωση και ανακούφιση σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, στις οικογένειές τους και σε εκπαιδευτικούς που το χρειάζονται, ακόμη κι αν διαμένουν σε απομακρυσμένες περιοχές. Επιπλέον, παρέχει παρεμβάσεις σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και διά ζώσης ή μέσω skype συνεδρίες. Οι κλήσεις είναι ανώνυμες και εμπιστευτικές και στα τηλεφωνήματα απαντούν αποκλειστικά εξειδικευμένες/οι ψυχολόγοι, που συμμετέχουν σε προβλεπόμενη από τον σχεδιασμό μας εποπτεία δύο φορές το μήνα με υποχρεωτική παρουσία. Για τα παραπάνω χαρακτηριστικά του, το 11528 διακρίθηκε ως πρότυπο και καινοτόμο έργο για την Ελλάδα στο Διεθνές Υπουργικό Συνέδριο της UNESCO για την Παιδεία (Μάιος του 2016, Παρίσι).

Το 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ μέχρι στιγμής έχει διαχειριστεί:

  • Περισσότερα από 2.330 περιστατικά τηλεφωνικών κλήσεων
  • Έχει πραγματοποιήσει 485 διά ζώσης δωρεάν συνεδρίες,
  • Μετρά περισσότερες από 85 ώρες δωρεάν εκπαιδεύσεων
  • 35 εθελόντριες/ντές επαγγελματίες ψυχολόγους και
  • 18 δωρεάν παρεμβάσεις σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σε συνεργασία και με την Α’ Δ.Δ.Ε. Αθηνών.

Κάθε μεγάλη ή μικρή συνεισφορά είναι ζωτικής σημασίας για το έργο μας!​

Για την ενίσχυση της προσπάθειας δημιουργήθηκαν μία σειρά από βίντεο με μαρτυρίες ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, που αντιμετώπισαν αντιεπιστημονικές και παραβιαστικές προσεγγίσεις ειδικών ψυχικής υγείας.

Όπως αναφέρεται, οι αφηγήσεις βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, διαφορετικών από τα άτομα που συμμετέχουν στα βίντεο, και επιλέχθηκαν ως οι πιο χαρακτηριστικές όσων φτάνουν καθημερινά στη Γραμμή, οι οποίες καταδεικνύουν τις πλέον κακές πρακτικές ειδικών ψυχικής υγείας.

Για περισσότερα βίντεο: Youtube

Ακολουθήστε το 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ σε Facebook & Instagram
Κάντε μία δωρεά: Crowdfunding

#diplasou

Dec 102019
 

Το ΚΜΟΠ, σε συνεργασία με τον οργανισμό Orlando LGBT+, σας προσκαλούν στο συνέδριο “Επανεξετάζοντας την σεξουαλική και έμφυλη βία, σε βάρος των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων” την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2019 και ώρα 16:00 – 20:00 στο Innovathens (Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Πειραιώς 100, Αθήνα).

Η ημερίδα επικεντρώνεται στην υποδοχή, υποστήριξη και ενδυνάμωση των επιζώντων / επιζήσαντων καθώς και στις ανάγκες των επαγγελματιών για τη βελτίωση της δουλειάς τους στο πεδίο.
Η σεξουαλική και έμφυλη βία (SGBV) είναι βαθιά συνυφασμένη με την ομοφοβία και την τρανσφοβία, αν και σπάνια αναγνωρίζεται η μεταξύ τους σύνδεση. Στο έργο LOOK WIDE γίνεται απόπειρα να έρθει στην επιφάνεια αυτή η σύνδεση, και στην τελική ημερίδα επικεντρωνόμαστε στις ανάγκες των επιζώντων ατόμων και τις δεξιότητες των επαγγελματιών που δουλεύουν στο πεδίο και καλούνται να αναγνωρίσουν και να υποστηρίξουν ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που έχουν υποστεί σεξουαλική και έμφυλη βία.

Η συμμετοχή είναι δωρεάν – απαραίτητη η εγγραφή στον σύνδεσμο https://forms.gle/LTPnPzcZ8JDynstR8

Στα άτομα που θα συμμετέχουν θα δοθούν Βεβαιώσεις Παρακολούθησης.

Πρόγραμμα:

16:00 – 16:30 Προσέλευση – Εγγραφές

16:30 – 16:40 Εισαγωγή Ιωάννα Μάρκου, Υπεύθυνη Επικοινωνίας, ΚΜΟΠ
16:40 – 17:00 Παρουσίαση έργου Look Wide – Άκης Πανταζής, Συντονιστής Προγραμμάτων, ΚΜΟΠ
17:00 – 17:45 Έμφυλη Βία και ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες, θεωρητική προσέγγιση και οι ανάγκες στο πεδίο – Έλενα – Όλγα Χρηστίδη, MSc Ψυχολόγος, Επιστημονικά Υπεύθυνη Orlando LGBT+, Νάνσυ Παπαθανασίου, PhD Κλινική Ψυχολόγος, Διδάσκουσα Παντείου Πανεπιστημίου & ΠΑ.Δ.Α., Επιστημονικά Υπεύθυνη Orlando LGBT+

17:45 – 18:00 Διάλειμμα

18:00 – 19:30 Round Table: Καλές πρακτικές και διαθεματική προσέγγιση
Εκπρόσωπος Emantes – International Lgbtqia+ Solidarity
Άννα Κουρουπού, Διευθύντρια Red Umbrella Athens, Θετική Φωνή (Positive Voice)
Χρύσα Μπότση, MD – MSc, Πνευμονολόγος Φυματιολόγος HIV, Μονάδα Λοιμώξεων «Ανδρέας Συγγρός», ΕΟΔΥ
Αλεξάνδρα Βασιλείου, Ph.D. – Κοινωνική Ψυχολόγος
Μαρία Λιάπη, Κοινωνιολόγος, Διοτίμα – Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνών / CRWI Diotima
19:30 – 20:00 Παρουσίαση οδηγού Look Wide – Έλενα – Όλγα Χρηστίδη, Νάνσυ Παπαθανασίου

Για οποιαδήποτε διευκρίνιση, μπορείτε να επικοινωνήσετε στο 210 3637547 και στο εμαιλ markou.i@kmop.gr

Oct 092019
 

Νάνσυ Παπαθανασίου*

Το θέμα με την πρόταση της κυβέρνησης δεν είναι αν θα διοριστούν στο Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ οι άριστοι ή η αποζημίωση που θα λαμβάνουν. Είναι ότι καταργεί ουσιαστικά τον κοινοτικό προσανατολισμό του ΚΕΘΕΑ, το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο ενδυνάμωσης, επαναφέροντας την κοινότητα σε μια θέση ανίσχυρη, μακριά από τη λήψη αποφάσεων.

Το ΚΕΘΕΑ ανακοίνωσε ότι επιχειρείται η κατάργηση του αυτοδιοίκητου χαρακτήρα του, με τον διορισμό του Δ.Σ. του από το υπουργείο Υγείας.

Μέχρι τώρα το Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ είναι άμισθο, εκλεγόταν από τη Γενική Συνέλευση, αποτελείται από εννέα αιρετά και τρία αναπληρωματικά μέλη και συμμετέχουν σε αυτό και δύο μη αιρετά μέλη (από το Εθνικό Συμβούλιο Δημόσιας Υγείας και το το Δ.Σ. του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής αντίστοιχα).

Το ΚΕΘΕΑ έχει χτίσει έναν τομέα επιστημονικής εξειδίκευσης που βασίζεται στο κοινοτικό μοντέλο δουλειάς από και με την κοινότητα στην οποία απευθύνεται, σε μια έκταση που είναι πρωτόγνωρη στην Ελλάδα.

Η πράξη αυτή επεκτείνεται και στη σύνθεση της Γενικής Συνέλευσης· ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της οργανωτικής δομής του ΚΕΘΕΑ είναι η πρόσβαση στις γενικές συνελεύσεις των μελών των θεραπευτικών προγραμμάτων που είναι στη φάση της επανένταξης.

Αναγνωρίζεται δηλαδή το δικαίωμα όσων λαμβάνουν τις υπηρεσίες του ΚΕΘΕΑ να συμμετέχουν ισότιμα στις συλλογικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων που αφορούν την εκλογή του Δ.Σ., μαζί με τους εργαζόμενους και τους εκπροσώπους των οικογενειών.

Η φιλοσοφία πίσω από αυτή τη στάση συνάδει απόλυτα με τη δυνατότητα που δίνει το ΚΕΘΕΑ σε πρώην χρήστες και χρήστριες να γίνουν θεραπευτές και θεραπεύτριες, να ενταχθούν δηλαδή ισότιμα στο επαγγελματικό και επιστημονικό προσωπικό, μετά την ολοκλήρωση της επανένταξης, να συμμετάσχουν στη χάραξη των στόχων και της πολιτικής του οργανισμού.

Η πρακτική αυτή αναγνωρίζει την αξία του προσωπικού βιώματος και ως δυνάμει επιστημονικού εργαλείου και δίνει έμπρακτα τη δυνατότητα στα άτομα που έχουν υπάρξει χρήστες και χρήστριες να μετακινηθούν στον ρόλο του επαγγελματία. Με δυο λόγια, κάνει πράξη την επανένταξη την οποία διεκδικεί.

Το θέμα με την πρόταση της κυβέρνησης δεν είναι αν θα διοριστούν στο Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ οι άριστοι ή η αποζημίωση που θα λαμβάνουν. Είναι ότι καταργεί ουσιαστικά τον κοινοτικό προσανατολισμό του ΚΕΘΕΑ, το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο ενδυνάμωσης, επαναφέροντας την κοινότητα σε μια θέση ανίσχυρη, μακριά από τη λήψη αποφάσεων.

Ταυτόχρονα, είναι και ένα ηχηρό μήνυμα ότι ο τοίχος ανάμεσα σε όσους βρίσκονται σε θέση ισχύος (επιστημονικής, κοινωνικής, πολιτικής ή όποιας άλλης) και σε όσους βρίσκονται σε θέση «ωφελούμενου» δεν πρέπει να γκρεμίζεται· το μόνο αποδεκτό είναι ένα μοντέλο «φιλανθρωπίας» και «αυθεντίας», που στην ουσία του είναι βαθιά εξουσιαστικό. Είναι όμως και απόλυτα συνεπές με την επιθυμία για διατήρηση μιας κοινωνικής ιεραρχίας που καθιστά αδύνατη την ισοτιμία.

Οσοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας εργαζόμαστε βασισμένοι και βασισμένες στις αρχές της κοινοτικής συμπεριληπτικής προσέγγισης στην παροχή υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής υγείας χρειάζεται να διαφυλάξουμε παραδείγματα όπως αυτό του ΚΕΘΕΑ και, επικεντρωμένοι σε έναν κοινοτικό τρόπο δουλειάς, να προσπαθούμε να βελτιώνουμε πρακτικές και να αίρουμε αποκλεισμούς και διακρίσεις εντός των οργανισμών μας.

Με αυτήν την έννοια, το ΚΕΘΕΑ μπορεί να έχει πολλά πράγματα ακόμη να βελτιώσει και να διορθώσει στην ήδη μακρά πορεία του, βήματα που μόνο στηρίζοντας τον ανεξάρτητο χαρακτήρα του μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα γίνουν.

* PhD – κλινική ψυχολόγος, επιστημονικά υπεύθυνη Orlando LGBT+

Πηγή: ΕφΣυν

Oct 032019
 

Πηγή: Βαβυλωνία

φωτογραφία από το site babylonia.gr

Γιώργος Τσιάκαλος
Ομότιμος Καθηγητής Παιδαγωγικής ΑΠΘ

«Μόρια» ήταν το όνομα του απόλυτου Κακού για πολλούς αιώνες στην Ευρώπη. Και μόνο το άκουσμα της λέξης έσπερνε φόβο και τρόμο, και «μακριά από εμάς με κάθε θυσία» ήταν η σκέψη που καθόριζε τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Moria Grande ή «μαύρος Θάνατος» ονομάστηκε η μεγάλη πανώλη (πανούκλα) που θέρισε το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρώπης τον 14ο αιώνα.

«Μόρια» είναι και πάλι σήμερα ένα όνομα που σκοπό έχει να σπείρει τον φόβο και τον τρόμο σε όσους ανθρώπους επιχειρούν να δραπετεύσουν από μέρη πείνας, καταδυνάστευσης, πολέμων και θανάτου παίρνοντας τον μοναδικό δρόμο σωτηρίας που έχουν στη διάθεσή τους: εκείνον του Αιγαίου.

Μπροστά στην ανθρωπιστική καταστροφή που συμβαίνει σήμερα στη Λέσβο πολλοί και πολλές αναρωτιούνται: «πώς είναι δυνατόν να υπάρχει σήμερα η Μόρια;». Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι δύσκολη.

Οδηγία 2001/51/ΕΚ του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Σύμφωνα με τον Κανονισμό Δουβλίνο 3 (αρχικά Συνθήκη του Δουβλίνου) η πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία εισέρχεται ένα άτομο, είναι υπεύθυνη να δεχτεί την αίτηση ασύλου, ακόμη και εάν το άτομο επιθυμεί να υποβάλει την αίτησή του σε άλλη χώρα της ΕΕ. Πολλοί θεωρούν ότι το Δουβλίνο (στις διάφορες μορφές του) ήταν αυτό που μετέτρεψε τα κράτη της Νότιας Ευρώπης σε σχεδόν αποκλειστικούς αποδέκτες των αιτήσεων ασύλου προσφύγων από την Ασία και την Αφρική. Και πολλοί επίσης θεωρούν πια αυτονόητο ότι οι αιτούμενοι άσυλο μόνον παράτυπα μπορούν να φτάσουν στις χώρες αυτές.  Πράγματι αυτό ισχύει στην πράξη σήμερα.

Όμως η αλήθεια είναι ότι μέχρι το 2001 χιλιάδες αιτήσεις ασύλου υποβάλλονταν και κρίνονταν και στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Στη Γερμανία π.χ. ακόμη και μετά τους περιορισμούς που νομοθετήθηκαν το 1993 (μετά τη Συνθήκη του Δουβλίνου) δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έφταναν στη χώρα και στα σύνορα δήλωναν ότι ζητούν άσυλο. Στα διεθνή αεροδρόμια υπήρχαν χώροι υποδοχής ακριβώς γι’ αυτόν το σκοπό, περίπου σαν τα hot spots της Ελλάδας, που συχνά περιλάμβαναν ακόμη και σχολείο για τα ανήλικα παιδιά. Το ίδιο ίσχυε για όλα τα διεθνή αεροδρόμια της Ευρώπης. Οι περισσότεροι από αυτούς τους χώρους υπάρχουν ακόμη, όμως τώρα πια συνήθως είναι άδειοι.

Τι συνέβη το 2001;

Στις 28 Ιουνίου 2001 το Συμβούλιο της Ευρώπης, δηλαδή οι αρχηγοί των κρατών-μελών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου και του Έλληνα πρωθυπουργού, εξέδωσε την Οδηγία 2001/51, με την οποία τιμωρούνται αυστηρά οι αεροπορικές και οι ναυτιλιακές εταιρείες εάν μεταφέρουν προς την ΕΕ επιβάτες που δεν έχουν χωρίς βίζα Σένγκεν. Υποχρεώνονται δηλαδή οι εταιρείες να κάνουν τον έλεγχο, που μέχρι εκείνη την ημέρα γινόταν από τους αστυνομικούς της κάθε χώρας κατά την είσοδο στα αεροδρόμια και στα λιμάνια της.

Τα πρόστιμα που προβλέπονται στην Οδηγία είναι τόσα υπέρογκα ώστε είχαν ως αποτέλεσμα την πλήρη συμμόρφωση όλων των εταιρειών. Με αυτόν τον τρόπο οι πύλες πρόσβασης στην Ευρώπη για πολίτες τρίτων χωρών χωρίς βίζα Σένγκεν περιορίστηκαν να υπάρχουν μόνο στα εξωτερικά χερσαία σύνορα.

Στη συνέχεια, με μια σειρά διακρατικών συμφωνιών με τα κράτη που συνορεύουν με την ΕΕ, έκλεισαν και οι πύλες στα χερσαία σύνορα. Έτσι, ένας Σύρος με νόμιμο διαβατήριο αλλά χωρίς βίζα Σένγκεν που βρίσκεται νόμιμα στην Τουρκία δεν μπορεί να την εγκαταλείψει χρησιμοποιώντας τις εξόδους των χερσαίων συνόρων προς την Ελλάδα και τη Βουλγαρία, καθώς η Τουρκία έχει αναλάβει την υποχρέωση να μην επιτρέπει την έξοδο προς χώρες της ΕΕ σε ανθρώπους που δεν έχουν βίζα Σένγκεν.

Συνεπώς, το μόνο που απομένει σ’ αυτούς είναι η παράτυπη είσοδος στην ΕΕ, δηλαδή ο δρόμος από τον Έβρο, το Αιγαίο, τη Μεσόγειο. 40.000 νεκροί πρόσφυγες στη θάλασσα ήταν ο φόρος αίματος από την εφαρμογή αυτής της Οδηγίας.

Πώς εφαρμόζεται η Οδηγία 2001/51/Εκ στην Ελλάδα;

Η Οδηγία επιβάλλει στα κράτη-μέλη την αυστηρή τήρησή της, αφήνει όμως σ’ αυτά το δικαίωμα να την εφαρμόζουν με τον τρόπο που εκείνα θεωρούν πιο κατάλληλο. Σε κάθε περίπτωση όμως τα μέτρα πρέπει να είναι «αποτελεσματικά, αναλογικά και αποτρεπτικά».

Οι τρεις αυτές έννοιες, που στην Οδηγία αφορούν την αντιμετώπιση όσων εταιρειών μεταφέρουν μετανάστες, έγιναν στη συνέχεια ο πυρήνας της πολιτικής με την οποία αντιμετωπίζονται όσοι και όσες καταφέρνουν να διασχίσουν το Αιγαίο και να επιβιώσουν. Ο Γιάννης Μουζάλας, μιλώντας ως αρμόδιος υπουργός στην Κεντρική Επιτροπή του κυβερνώντος κόμματος στις 12 Φεβρουαρίου 2017, χρησιμοποίησε ακριβώς αυτές τις λέξεις για να ορίσει την πολιτική του. Την ίδια άποψη είχε εκφράσει σε συνέντευξή του ήδη στις 24 Αυγούστου 2015 ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη της κυβέρνησης Γιάννης Πανούσης με τη φράση «η Ελλάδα θα έπρεπε να ασκεί και αποτρεπτική πολιτική στο μεταναστευτικό».

Η λογική στην οποία θεμελιώνεται αυτή η πολιτική είναι ότι οι κυνηγημένοι του κόσμου θα εγκαταλείψουν την προσπάθειά τους να καταφύγουν στην Ευρώπη, εάν οι συνθήκες που θα βρουν εδώ θα είναι χειρότερες από εκείνες που άφησαν πίσω τους. Εάν αυτό γίνει κατορθωτό, τότε η «αποτρεπτική» πολιτική θα μπορεί να χαρακτηριστεί και ως «αποτελεσματική».

Η «αναλογικότητα» που προβλέπεται στην Οδηγία σημαίνει ότι δεν θα πρέπει τα μέτρα να υπερβαίνουν «τα αναγκαία όρια για την επίτευξη του στόχου». Άξιο προσοχής είναι το γεγονός ότι το περιεχόμενο της αρχής της αναλογικότητας για κάθε μέτρο ορίζεται αποκλειστικά ως συνάρτηση της επίτευξης του στόχου και όχι σε σχέση με αξίες του ανθρώπινου πολιτισμού.

Έτσι, για τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας αναλογικό είναι το μέτρο της φυλάκισης των προσφύγων στο πλαίσιο της αποτρεπτικής πολιτικής, ενώ στην Ελλάδα τον ίδιο ρόλο παίζουν οι συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα προσφύγων, και ιδιαίτερα σ’ εκείνα των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται στη αιτιολογική παράγραφο της προκήρυξης για την «Κατασκευή Προαναχωρησιακού Κέντρου Κράτησης στη νήσο Κω» (8 Φεβρουαρίου 2017) το εξής: «Η κατασκευή δομών κράτησης θα λειτουργήσει αποτρεπτικά ως προς την δημιουργία νέων μεταναστευτικών ροών». Ως προς την αναλογικότητα η Ευρώπη διατύπωσε επίσημα αντιρρήσεις για τις φυλακίσεις στην Ουγγαρία, όπως επίσης για την κατασκευή του φράχτη στον Έβρο. Όμως, καμιά επίσημη αντίρρηση δεν διατύπωσε ποτέ για την κατάσταση στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι δική της επιλογή οι κρατήσεις εκεί ή ότι προβλέπονται στη συμφωνίας της με την Τουρκία).

Στο παρελθόν η αποτρεπτική πολιτική είχε διατυπωθεί με πολύ μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Ο αρχηγός της αστυνομίας είχε χρησιμοποιήσει τη φράση «πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο», ενώ ο Αθανάσιος Πλεύρης έλεγε «πρέπει να περνάνε χειρότερα εδώ από τις χώρες τους, η κόλαση πρέπει να φαντάζει παράδεισος σε αυτό που θα ζουν εδώ». Για τον σκοπό αυτό πρότεινε να γίνεται γνωστό σε όσους/ες έρχονται στην Ελλάδα ότι «όταν είσαι εδώ δεν θα υπάρχουν κοινωνικές παροχές, δεν θα μπορείς να φας, να πιεις, δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο». Με την ίδια λογική ο Άδωνις Γεωργιάδης δήλωνε: «Πρέπει να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη για να καταλάβουν ότι είναι ανεπιθύμητοι στη χώρα και να φύγουν» και συμπλήρωνε «υπάρχει και το πρόγραμμα εθελοντικού επαναπατρισμού (…) να πάρει τα λεφτά που του δίνουμε να πάρει το αεροπλανάκι και να επιστρέψει στην πατρίδα του».

Η παραπάνω προτροπή  του Γεωργιάδη αποτελεί πολιτικό πρόγραμμα για την υλοποίηση του οποίου δραστηριοποιείται στη Μόρια ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ). Η μόνη «ανθρωπιστική βοήθεια» που υπάρχει σε αφθονία στο στρατόπεδο είναι τα διαφημιστικά του φυλλάδια με το εξής περιεχόμενο:

«Πρόγραμμα Εθελοντικού Επαναπατρισμού

Αν είστε υπήκοος τρίτης χώρας που δεν επιθυμείτε ή δεν μπορείτε να παραμείνετε νόμιμα στην Ελλάδα και επιθυμείτε να επιστρέψετε στη χώρα σας, μπορείτε να απευθυνθείτε στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (ΔΟΜ) – Αποστολή Ελλάδος.

Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ) στην Ελλάδα σε συνεργασία με το Υπουργείο Εσωτερικών στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ασύλου, Μετανάστευσης και Ένταξης υλοποιεί Προγράμματα Εθελοντικής Επιστροφής και Επανένταξης.

Μέσω αυτού του προγράμματος, ο ΔΟΜ αναλαμβάνει όλες τις νόμιμες διαδικασίες για τη διευκόλυνση της ασφαλούς και αξιοπρεπούς επιστροφής στη χώρα καταγωγής σας».

Παρότρυνση για αξιοπρεπή ζωή στην κόλαση των πολέμων, των βομβαρδισμών, της πείνας. Ποια πρέπει να είναι η ζωή στη Μόρια για να αποφασίσει μια μάνα με ένα βρέφος στην αγκαλιά να επιλέξει την επιστροφή στην κόλαση;

Μόρια – Τόπος θυσίας

Η Μόρια είναι όλα τα παραπάνω. Γι’ αυτό υπάρχει. Οι ξεριζωμένοι του κόσμου θυσιάζονται στον βωμό μιας απάνθρωπης ιδεολογίας και πολιτικής που ακούει στο όνομα «Ευρώπη-Φρούριο». Θυσιάζονται χωρίς ελπίδα να ματαιωθεί η θυσία με πρωτοβουλία αυτού που επέβαλε την απάνθρωπη ιδεολογία και πολιτική – σε αντίθεση με μιαν άλλη θυσία πριν χιλιάδες χρόνια σε ένα συνονόματο τόπο.

Μορία ήταν το όνομα του τόπου στον οποίον έστειλε ο Θεός τον Αβραάμ για να θυσιάσει τον γιο του. Εκείνος υπάκουσε αλλά ο Θεός την τελευταία στιγμή ανακάλεσε την εντολή του και το παιδί σώθηκε. Σήμερα δεν υπάρχει ανώτατο ον, όπως τότε, να σώσει τα παιδιά της Μόριας. Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες θα συνεχίσουν την ίδια απάνθρωπη πολιτική όσο καιρό θα τους αφήνουμε να την ασκούν. Μόνο η Αλληλεγγύη στην Πράξη μπορεί να εξαφανίσει τις Μόριες και τα παράγωγά τους από τον κόσμο.

Αυτή είναι σήμερα το μοναδικό όπλο του πολιτισμού στον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα.

Oct 012019
 

Σε όλη την Ελλάδα, ζουν σήμερα 77.000 καταγεγραμμένοι αιτούντες ή δικαιούχοι Διεθνούς Προστασίας*. Απ’ αυτούς, οι 26.618 διαμένουν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ενώ ο υπόλοιπος πληθυσμός διαμένει στην ενδοχώρα, σε καταυλισμούς και στον αστικό ιστό – κατά κύριο λόγο σε διαμερίσματα, ξενοδοχεία και ξενώνες.

Στην προσπάθειά τους να φτιάξουν μια νέα ζωή στην Ελλάδα και να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία οι πρόσφυγες/ισσες συναντούν, μια σειρά ζητημάτων που αφορούν πολλαπλές πτυχές της ζωής τους, όπως η στέγαση, η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, η εκπαίδευση, και η εξεύρεση εργασίας. Τα ζητήματα αυτά και οι πρακτικές αντιμετώπισής τους μπορούν να μετασχηματίσουν τη διαδικασία της ένταξης τόσο για τους ίδιους, όσο και για την κοινωνία που τους υποδέχεται σε δυναμικές προοπτικής και προκλήσεων.

Η δύναμη, η αντοχή, οι γνώσεις, οι ικανότητες και ο πολιτισμικός πλούτος των προσφυγικών πληθυσμών μπορούν να αποτελέσουν πεδίο ανταλλαγής, ενδυνάμωσης και δυναμικό στοιχείο ανάπτυξης και προόδου για τις τοπικές κοινωνίες της χώρας, αρκεί να τους δοθούν οι απαραίτητες ευκαιρίες.

Στο πλαίσιο του ευρύτερου διαλόγου για το ζήτημα της ένταξης, η ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων, σε συνεργασία με το Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου διοργανώνει την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2019, ώρες 10:00 – 17:00

ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

“Καλές πρακτικές για την ένταξη του προσφυγικού πληθυσμού”

στο Αμφιθέατρο Σάκης Καράγιωργας του Παντείου Πανεπιστημίου

09:00-09:45 : Χρόνος εγγραφών

10:10-10:30 Χαιρετισμοί

  • Πάτροκλος Γεωργιάδης, Γενικός Γραμματέας Μεταναστευτικής Πολιτικής, Υποδοχής και Ασύλου
  • Ισμήνη Α. Κριάρη, Πρύτανις Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
  • Λεωνίδας Οικονόμου, Πρόεδρος, Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
  • Κατερίνα Πούτου, ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων

10:30-10:45: Παρουσίαση του προγράμματος ESTIA Ηρώ Διώτη, Συντονίστρια προγράμματος ESTIA Αθήνας, ΑΡΣΙΣ

1η  θεματική ενότητα

Εστία Προσφύγων 2011 – 2019: Παρουσιάζει ο Γιάννης Παναγόπουλος, Συντονιστής Εστίας Προσφύγων, ΑΡΣΙΣ

10:50-12:00: Εστία Προσφύγων, μια μελέτη περίπτωσης

Συντονίζει: Ζωή Κόκαλου, Υπεύθυνη Επικοινωνίας ΑΡΣΙΣ Ν. Ελλάδας  

Συμμετέχουν τα μέλη της διεπιστημονικής ομάδας της Εστίας Προσφύγων – ΑΡΣΙΣ:

  • Αλκίνα Αλούσι, Κοινωνική Λειτουργός
  • Ευγενία Κουνιάκη, Δικηγόρος
  • Κατερίνα Σοιλεμεζόγλου, Επιμελήτρια
  • Θεανώ Παπαναγιώτου, Εκπαιδευτικός ενηλίκων
  • Μαρία Φαζού, Εκπαιδευτικός ανηλίκων

12:10 -12:40: Από πρώτο χέρι

Συντονίζει: Χαρά Παλαιολόγου, Κοινωνική Λειτουργός, Εστία Προσφύγων, ΑΡΣΙΣ

Συμμετέχουν:

Ζάχρα Νταρσανέ, φιλοξενούμενη σε κοινωνικό διαμέρισμα της ΑΡΣΙΣ
Έντεν Καχσάι, φιλοξενούμενη στην Εστία Προσφύγων της ΑΡΣΙΣ
Αντανέζ Ζεργκάο, τέως φιλοξενούμενη, νυν εργαζόμενη της ΑΡΣΙΣ
(διερμηνεία: Μουσταφά Οσμάν, Κρυστάλ Κιμπετιέ, ΑΡΣΙΣ)

12:40-13:10: Διάλειμμα – μπουφές

13:15 -13:30: Χορωδία του Παντείου Πανεπιστημίου υπό την διεύθυνση του μαέστρου Γιάννη Βρυζάκη

2η θεματική ενότητα

13:30-15:00 Οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και ακαδημαϊκής κοινότητας για τα ζητήματα διαχείρισης και ένταξης των προσφύγων

Συντονίζει: Κωνσταντίνος Μαρκίδης, Συντονιστής εκπαιδευτικών προγραμμάτων ΑΡΣΙΣ Ν. Ελλάδας

Συμμετέχουν:

  • Γιώργος Τσιμουρής, Αναπληρωτής καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
  • Κατερίνα Ροζάκου, Επίκουρη καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο
  • Νικόλαος Κουραχάνης, Διδάσκων, Πάντειο Πανεπιστήμιο
  • Νίκος Γκιωνάκης, επιστημονικός υπεύθυνος, Κέντρο Ημέρας Βαβέλ
  • Jean-Didier Totow, πρόεδρος της κοινότητας Κονγκό, αντιπρόεδρος Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων
  • Ειρήνη Γαϊτάνου, υπεύθυνη εκστρατειών, Ελληνικό Τμήμα Διεθνούς Αμνηστίας
  • Ελένη Κάγιου, δικηγόρος, Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες

15:10 – 16:30 «Η επόμενη μέρα στο προσφυγικό. Το αύριο και οι προκλήσεις του»

Συντονίζει: Βασίλης Παπαστεργίου, Νομικός, Συντονιστής Νομικών Υπηρεσιών ΑΡΣΙΣ Ν. Ελλάδας

Συμμετέχουν:

  • Κατερίνα Πούτου, ΑΡΣΙΣ
  • Πέτρος Μάστακας, Εκπρόσωπος Τομέα Προστασίας, Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
  • Μάρκος Καραβίας, Διευθυντής Υπηρεσίας Ασύλου
  • Περικλής Τζιάρας, Πρόεδρος ΕΚΚΑ
  • Δημήτρης Παπαστεργίου, Δήμαρχος Τρικκαίων
  • Άννα Γιαννάκου Πάσχου, αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Καλλιθέας

Συζήτηση – Συμπεράσματα

Η αίθουσα της εκδήλωσης θα φιλοξενεί:

  • έκθεση φωτογραφίας με στιγμές από την ζωή της Εστίας Προσφύγων 2011-2019 καθώς
  • έκθεση ζωγραφικής και μακέτας αποτέλεσμα της προσπάθειας των παιδιών της Εστίας Προσφύγων στα εικαστικά εργαστήρια με την καθοδήγηση της Πέρσας Ζαχαριά και Μαρίας Φαζού 2016-2019
  • έκθεση ειδών χειροτεχνίας από το εργαστήριο των γυναικών της Εστίας Προσφύγων υπό την καθοδήγηση της Άννας Θεοχαράκη

Το catering της εκδήλωσης θα επιμεληθούν εργαζόμενοι και φιλοξενούμενες της Εστίας Προσφύγων.

Θα δοθούν βεβαιώσεις συμμετοχής.

*σύμφωνα με τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ – Ιούνιος 2019

Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα εδώ.

Sep 222019
 

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Δημήτρης Παπανικολάου*

Πολύ πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ είχε πεθάνει στα κανάλια, πολλές φορές, πολύ επαναληπτικά. Είχε πεθάνει όσο αναφερόταν ως «ληστής», ως «χρήστης ουσιών», ως επιτιθέμενος, ως φταίχτης του ξυλοδαρμού του. Είχε πεθάνει όταν για ώρες δεν γινόταν ουσιαστική έρευνα, δεν υπήρχε βροντερή καταγγελία της βίας στην οθόνη, κι όχι μόνο όταν ακούσαμε «κατέληξε τελικά ο ληστής της Ομόνοιας…»

Πολύ πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ Κωστόπουλος, η Zackie Oh, είχε ήδη πεθάνει. Πολλές φορές. Είχε πεθάνει στα μάτια (και στα χέρια) πολλών «μονίμων» της οδού Γλάδστωνος και των γύρω δρόμων, που έβλεπαν σε αυτόν, ακόμα και πριν αρχίσουν να τον χτυπάνε, έναν ζωντανόνεκρο.

Ενα χρόνο μετά, δεν ξέρουμε ακόμα ακριβώς τι τους ώθησε εκείνους τους ανθρώπους, τους μαγαζάτορες, τους «μαγαζάτορες», τους περιοίκους με τα κίτρινα, να σπρώχνουν έτσι, να βρίζουν, να χτυπάνε με βία και εμφανή στόχο τον θάνατο. Δεν ξέρουμε ποια προβολή έκαναν, αν θεωρούσαν φέρ’ ειπείν πως χτύπαγαν έναν «παράνομο», ένα «τζάνκι» ή έναν ομοφυλόφιλο, έναν αντιφασίστα, έναν μετανάστη, μια ντραγκ, έναν οροθετικό. Κάποιοι λένε ότι «ήταν η κακιά στιγμή», ο Ζακ βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος ώρα. Κάποιοι άλλοι, όμως, επιμένουν ότι το ποιον χτυπούσαν τούς ήταν γνωστό.

Λίγη πάντως σημασία έχει: έστω κι αν δεν ξέρουμε ακόμα ξεκάθαρα το «γιατί», είδαμε σίγουρα το «πώς». Κι έτσι γνωρίζουμε πέραν αμφιβολίας ότι αυτοί οι άνθρωποι προπηλάκιζαν και χτυπούσαν κάποιον που, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, θεωρούσαν ήδη προγραμμένο, οιονεί νεκρό.

Πολύ πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ είχε ήδη πεθάνει, πολλές φορές, στα μάτια των περαστικών. Που σήκωσαν τις κάμερές τους και βιντεοσκόπησαν χωρίς να κάνουν κάτι άλλο· που πούλησαν βίντεο σε κανάλια και σάιτ· που περιέκοψαν βίντεο· που δεν έδωσαν κατάθεση, ενώ είχαν πουλήσει βίντεο· που έκρυψαν τα άλλα βίντεο που είχαν τραβήξει, τα εξαφάνισαν.

Δεν ξέρουμε με ποια ακριβώς κίνητρα κινήθηκε ο κάθε ένας που έβγαλε μια κάμερα και βιντεοσκοπούσε εκείνη τη στιγμή. Γνωρίζουμε, όμως, ότι θέλει να συμβαίνει κάτι για ώρα για ν’ αρχίσει ο κόσμος να βιντεοσκοπεί, ότι θέλει πολλοί άνθρωποι να το αφήνουν αυτό να συμβαίνει, κι ότι όλοι αυτοί που βιντεοσκοπούν είναι άνθρωποι που ήδη έχουν πάρει μια απόφαση, έχουν πάρει την απόφαση να μην επέμβουν, να συμμετέχουν παθητικά σε ένα γεγονός, να το αντιμετωπίζουν ως θέαμα και να το καταγράφουν.

Ναι, δεν ξέρουμε ίσως το «γιατί» της κάθε κάμερας, τι σκεφτόταν δηλαδή ο κάθε χειριστής της· ξέρουμε όμως τι θεωρούσε ότι έβλεπε: έναν άνθρωπο ήδη προγραμμένο, κάποιον που ανήκε ήδη στην κατηγορία των νεκρών.

Πολύ πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ είχε πεθάνει στα κανάλια, πολλές φορές, πολύ επαναληπτικά. Είχε πεθάνει όσο αναφερόταν ως «ληστής», ως «χρήστης ουσιών», ως επιτιθέμενος, ως φταίχτης του ξυλοδαρμού του. Είχε πεθάνει όταν για ώρες δεν γινόταν ουσιαστική έρευνα, δεν υπήρχε βροντερή καταγγελία της βίας στην οθόνη, κι όχι μόνο όταν ακούσαμε: «κατέληξε τελικά ο ληστής της Ομόνοιας…» (έτσι, αντιγραμματικά, και «κατέληξε» και «τελικά»). Φράση φτιαγμένη για ν’ ακούγεται φυσικά, επιβεβαιώνοντας ό,τι εξαρχής είχαν ως εικόνα κυκλοφορήσει: ότι ο άνθρωπος που βλέπαμε κάτω από τα τζάμια ήταν ήδη για θάνατο και ότι το πότε θα ανακοινωνόταν ως νεκρός ήταν απλώς μια διαδικαστική λεπτομέρεια.

Πολύ πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ είχε πεθάνει επίσης, πολλές φορές, στα χέρια πολλών σωμάτων ασφαλείας και λειτουργών της υγείας. Συζητήθηκε αργότερα ο χειρισμός τους τις συγκεκριμένες στιγμές, η βία με την οποία έπιαναν αυτό το σώμα, η πίεση που ασκούσαν, ακόμα και ο τρόπος που τον έδεσαν στο φορείο.

Μα είναι δυνατόν έτσι να δρουν άνθρωποι ταγμένοι για να υπηρετούν ασφάλεια και υγεία; Αν το ξαναδείς προσεκτικά βέβαια, κι αν δεις πώς απάντησαν κάποιοι από τους εμπλεκόμενους, ναι, είναι. Αν ξαναδείς, δηλαδή, προσεκτικά εκείνες τις στιγμές, συνειδητοποιείς έντρομος ότι, όντως, επαίρονται πως πράττουν ως λειτουργοί της «ασφάλειας» και της «υγείας» – πλην όμως όχι της ασφάλειας και της υγείας αυτού που είχαν στα χέρια τους. Αυτόν τον θεωρούσαν εξαρχής ζωντανό-νεκρό. Κι έτσι δικαιολογούσαν τη βία τους, έτσι δείχναν δι’ αυτής ότι, και καλά, τους άλλους πάνε να προστατεύσουν.

Ολους αυτούς, τους πολλούς θανάτους, κι ας τους είχαμε δει να εξελίσσονται πολλαπλά στις οθόνες μας, ήμασταν έτοιμοι να τους ξεχάσουμε, να τους θεωρήσουμε κι αυτούς μια δύσκολη έκρηξη στη θανατοπολιτική λογιστική της καθημερινότητάς μας (σοκαριστική ναι, μα και καθημερινή). Οταν αίφνης μάθαμε, μία μέρα μετά, ποιος ήταν ο νεκρός.

Το πρόσωπο του Ζακ/της Zackie, η τόσο πολύ διεκδικημένη του αφοβία, ξαφνικά γέμισε την οθόνη. Ξέρετε τότε τι συνέβη; Θα το πω όσο μπορώ πιο απλά. Τότε, ο τόσο προγραμμένος, ο τόσο πολύ νεκρός, τότε ο άνθρωπος αυτός αναστήθηκε.

Κι εδώ προφανώς δεν εννοώ ότι ξαναζωντάνεψε· όπως ο πολιτικά δυναμικός αλλά προσωπικός, υπόκωφος και επίμονος θρήνος της οικογένειας και των φίλων του έναν χρόνο τώρα δείχνει, ο Ζακ δεν ξαναζωντάνεψε, και ποτέ ξανά δεν θα βρίσκεται ανάμεσά μας ζωντανός.

Οταν λέω αναστήθηκε, εννοώ αυτή την άλλη, τη βαθιά έννοια που έχει κάνει την ανάσταση κέντρο πολλών πολιτισμικών συστημάτων (συμπεριλαμβανομένου μα και πέραν του χριστιανισμού), εννοώ αυτή την έννοια της ανάστασης που εδώ την είδαμε να εξελίσσεται τόσο ουσιαστικά: όταν λέω αναστήθηκε, εννοώ ξανασηκώθηκε. Οτι στάθηκε και γύρισε το βλέμμα, πέταξε από πάνω του όλους αυτούς τους θανάτους με τους οποίους τον είχαν από τόσο πριν τόσο πολύ μπαζώσει, και γύρισε το βλέμμα σε μας. Οτι έφερε στο προσκήνιο όλους αυτούς, όλες τις πρακτικές τους, όλες αυτές τις σκηνές, που πραγματεύονται τον θάνατο του «άλλου» κάθε στιγμή στην καθημερινότητά μας, και επαίρονται ότι το κάνουν, όχι για θάνατο, μα για τη δική μας ζωή.

Κι όταν λέω ότι τότε ξαφνικά το βλέμμα γύρισε σε μας, ότι τότε γίναμε, όλοι, κοινωνοί της ανάστασής του, αυτό το απλό που πάω να πω είναι ότι τότε, ξαφνικά, όλοι μαζί, γίναμε συνυπεύθυνοι.

Τη σκέψη για τους πολλούς θανάτους του Ζακ Κωστόπουλου/της Zackie Oh, είμαι σίγουρος, την έχω ακούσει από πολλούς· πιο πρόσφατα την άκουσα σε μια συγκλονιστική παρέμβαση της Ζωής Κόκαλου, μιας από τις ψυχές της ομάδας Justice for Ζακ/Zackie.

Δεν ξέρω από πού άκουσα και διάβασα τι άλλο μέσα σε αυτή τη χρονιά, τι σκέφτηκα και πότε, ποιανής τα λόγια είναι μέσα στα δικά μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι έναν χρόνο τώρα ένας λόγος πρωτόγνωρος, χειμαρρώδης, συναισθηματικός και διεκδικητικός, πολύπλευρος, διαθεματικός, λόγος που πενθεί αλλά και απαιτεί, λόγος που φωνάζει και σιγεί, διερωτάται, διερευνά και που δεν λέει να σταματήσει, ένας χείμαρρος λόγου, ξεχύθηκε από παντού. Και απαίτησε να ξανασκεφτούμε πόσο συνυπεύθυνοι είμαστε όλοι για την καθημερινή, τη φυσική βία που καμώνεται την ανήξερη.

Απαίτησε να ξανασκεφτούμε όλοι το μερίδιό μας στη θανατοπολιτική, στο πώς ανεχόμαστε να προγράφονται άνθρωποι, να αποκλείονται, να περικλείονται, να πακετάρονται με συνοπτικές διαδικασίες, μπροστά ή πίσω από τα μάτια μας.

Στους δρόμους, στη ΓΑΔΑ, σε καταλήψεις, σε μπαρ, σε δημόσιους ανοιχτούς χώρους, στις άλλες αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές εκδηλώσεις, ξετυλίχτηκαν πολλές και καινοφανείς πρακτικές θρήνου και μνήμης, απαίτησης για έρευνα, επιθυμίας.

Αίφνης, το γκλίτερ έγινε όχι μόνο μνημολογία, αλλά και αντιφασιστικό σύμβολο. Το υψωμένο τακούνι, σημείο καταγγελίας της έμφυλης, της ρατσιστικής, της κανονικοποιημένης βίας. Η οδός Γλάδστωνος, χωρόσημο μνήμης, οδός, τώρα πια, του Ζακ.

Νέες μορφές δημόσιας παρουσίας, νέες μορφές παρρησίας ήρθαν να συνδεθούν με το ίδιο το παράδειγμα της Zackie, να εμπνευστούν δηλαδή και να το επεκτείνουν. Ξανά, και ξανά, και ξανά –όπως συνέβη και όλη αυτή την εβδομάδα και θα συμβεί και τις επόμενες– από εκδηλώσεις με ανοιχτά μικρόφωνα έως δημόσιες συζητήσεις, και από ντραγκ σόου έως πορείες, συχνά και εκδηλώσεις που τα έμπλεκαν όλα αυτά μαζί. Γιατί, εκτός από το να ξαναμιλάμε, αυτή τη χρονιά μάθαμε και να μη φοβόμαστε να επιμένουμε· να περιμένουμε· να επαναλαμβάνουμε.

Πολύ πριν μάθουμε ότι ήταν αυτός, ο Ζακ/η Zackie Oh είχε πεθάνει, πολλές φορές. Ανασταίνεται τώρα. Τόσες φορές μα κι άλλες τόσες· κι άλλες πόσες· κι άλλες πολλές…

* Αναπληρωτής καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Με την Αθηνά Αθανασίου και τον Γρηγόρη Γκουγκούση συνεπιμελείται το πρόγραμμα Queer Πολιτική/Δημόσια Μνήμη (υπό την αιγίδα του Ιδρύματος Rosa Luxemburg). H πρώτη εκδήλωση είναι την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου, 7.30 μ.μ., στον κήπο του Συλλόγου Αρχαιολόγων, Ερμού 134.

Sep 142019
 

Πηγή: Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες

Αρχή της σχολικής χρονιάς και για τα προσφυγόπουλα; Ανάγκη άμεσων ενεργειών της πολιτείας

Πέμπτη, 12 Σεπτεμβρίου 2019—Χθες,  Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου χτύπησε το κουδούνι του σχολείου για όλα τα Ελληνόπουλα, όχι όμως και για όλα τα προσφυγόπουλα, αφού μόνο αυτά που μένουν σε διαμερίσματα και δομές φιλοξενίας εντός του αστικού ιστού είχαν τη δυνατότητα να γραφτούν στο σχολείο και να ξεκινήσουν τη χρονιά. Τα προσφυγόπουλα που μένουν στα Κέντρα Φιλοξενίας της ενδοχώρας και στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) των νησιών δεν μπορούν ακόμα να μπουν στις τάξεις με τους συμμαθητές και συμμαθήτριές τους. Οι λόγοι είναι τρεις:

α) Για να ξεκινήσουν οι  απογευματινές τάξεις-Δομές Υποδοχής και Εκπαίδευσης Προσφύγων (ΔΥΕΠ), είναι απαραίτητη η έκδοση Υπουργικής Απόφασης, όπως συνέβη τις προηγούμενες χρονιές. Δεν έχει εκδοθεί ακόμα.

β) Για να μεταφερθούν τα παιδιά από τα Κέντρα Φιλοξενίας και τα ΚΥΤ στις πρωινές ή στις απογευματινές τάξεις, χρειάζεται να προβλεφθεί  ο τρόπος της μεταφοράς τους – κάτι που επίσης δεν έχει γίνει.

γ) Όλα τα προσφυγόπουλα που πάνε πρώτη φορά στο ελληνικό σχολείο πρέπει να έχουν ΑΜΚΑ,  ώστε να εμβολιαστούν, να αποκτήσουν το Ατομικό Δελτίο Μαθητή (ΑΔΥΜ) και να μπορέσουν να εγγραφούν. Η διαδικασία αυτή έχει παγώσει στην πράξη.

Όσον αφορά  τα προσφυγόπουλα  που μένουν στα Κέντρα Φιλοξενίας και στα Κέντρα Υποδοχής, είναι σημαντικό  να ενισχυθεί και να αναβαθμιστεί ο θεσμός των ΣΕΠ (Συντονιστές Εκπαίδευσης Προσφύγων), των εκπαιδευτικών δηλαδή που υπηρετούν  μέσα στα κέντρα/δομές φιλοξενίας, και διαθέτουν πολύτιμη εμπειρία σε θέματα εκπαίδευσης προσφυγόπουλων.

Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες εκφράζει την ανησυχία του για τις καθυστερήσεις και προσκόμματα, καθώς και την ελπίδα του ότι η πολιτεία θα δράσει τάχιστα για να αντιμετωπιστούν. Η πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση  αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα για όλα τα παιδιά που βρίσκονται στη χώρα μας, ανεξάρτητα από το καθεστώς παραμονής τους, σύμφωνα με το διεθνές και το εθνικό δίκαιο. Η εκπαίδευση αποτελεί βασικό θεσμό ένταξης των προσφυγόπουλων, που  συμβάλλει τόσο στην ομαλή επιστροφή των παιδιών σε μια κανονικότητα που έχουν στερηθεί, ενώ παράλληλα προάγει τη συνοχή και την ευημερία των τοπικών κοινωνιών.

%d bloggers like this: