blog

Σε όλη την Ελλάδα, ζουν σήμερα 77.000 καταγεγραμμένοι αιτούντες ή δικαιούχοι Διεθνούς Προστασίας*. Απ’ αυτούς, οι 26.618 διαμένουν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ενώ ο υπόλοιπος πληθυσμός διαμένει στην ενδοχώρα, σε καταυλισμούς και στον αστικό ιστό – κατά κύριο λόγο σε διαμερίσματα, ξενοδοχεία και ξενώνες.

Στην προσπάθειά τους να φτιάξουν μια νέα ζωή στην Ελλάδα και να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία οι πρόσφυγες/ισσες συναντούν, μια σειρά ζητημάτων που αφορούν πολλαπλές πτυχές της ζωής τους, όπως η στέγαση, η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, η εκπαίδευση, και η εξεύρεση εργασίας. Τα ζητήματα αυτά και οι πρακτικές αντιμετώπισής τους μπορούν να μετασχηματίσουν τη διαδικασία της ένταξης τόσο για τους ίδιους, όσο και για την κοινωνία που τους υποδέχεται σε δυναμικές προοπτικής και προκλήσεων.

Η δύναμη, η αντοχή, οι γνώσεις, οι ικανότητες και ο πολιτισμικός πλούτος των προσφυγικών πληθυσμών μπορούν να αποτελέσουν πεδίο ανταλλαγής, ενδυνάμωσης και δυναμικό στοιχείο ανάπτυξης και προόδου για τις τοπικές κοινωνίες της χώρας, αρκεί να τους δοθούν οι απαραίτητες ευκαιρίες.

Στο πλαίσιο του ευρύτερου διαλόγου για το ζήτημα της ένταξης, η ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων, σε συνεργασία με το Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου διοργανώνει την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2019, ώρες 10:00 – 17:00

ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

“Καλές πρακτικές για την ένταξη του προσφυγικού πληθυσμού”

στο Αμφιθέατρο Σάκης Καράγιωργας του Παντείου Πανεπιστημίου

09:00-09:45 : Χρόνος εγγραφών

10:10-10:30 Χαιρετισμοί

• Πάτροκλος Γεωργιάδης, Γενικός Γραμματέας Μεταναστευτικής Πολιτικής, Υποδοχής και Ασύλου
• Ισμήνη Α. Κριάρη, Πρύτανις Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
• Λεωνίδας Οικονόμου, Πρόεδρος, Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
• Κατερίνα Πούτου, ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων

10:30-10:45: Παρουσίαση του προγράμματος ESTIA Ηρώ Διώτη, Συντονίστρια προγράμματος ESTIA Αθήνας, ΑΡΣΙΣ

1^η  θεματική ενότητα

Εστία Προσφύγων 2011 – 2019: Παρουσιάζει ο Γιάννης Παναγόπουλος, Συντονιστής Εστίας Προσφύγων, ΑΡΣΙΣ

10:50-12:00: Εστία Προσφύγων, μια μελέτη περίπτωσης

Συντονίζει: Ζωή Κόκαλου, Υπεύθυνη Επικοινωνίας ΑΡΣΙΣ Ν. Ελλάδας  

Συμμετέχουν τα μέλη της διεπιστημονικής ομάδας της Εστίας Προσφύγων – ΑΡΣΙΣ:

• Αλκίνα Αλούσι, Κοινωνική Λειτουργός
• Ευγενία Κουνιάκη, Δικηγόρος
• Κατερίνα Σοιλεμεζόγλου, Επιμελήτρια
• Θεανώ Παπαναγιώτου, Εκπαιδευτικός ενηλίκων
• Μαρία Φαζού, Εκπαιδευτικός ανηλίκων

12:10 -12:40: Από πρώτο χέρι

Συντονίζει: Χαρά Παλαιολόγου, Κοινωνική Λειτουργός, Εστία Προσφύγων, ΑΡΣΙΣ

Συμμετέχουν:

Ζάχρα Νταρσανέ, φιλοξενούμενη σε κοινωνικό διαμέρισμα της ΑΡΣΙΣ
Έντεν Καχσάι, φιλοξενούμενη στην Εστία Προσφύγων της ΑΡΣΙΣ
Αντανέζ Ζεργκάο, τέως φιλοξενούμενη, νυν εργαζόμενη της ΑΡΣΙΣ
(διερμηνεία: Μουσταφά Οσμάν, Κρυστάλ Κιμπετιέ, ΑΡΣΙΣ)

12:40-13:10: Διάλειμμα – μπουφές

13:15 -13:30: Χορωδία του Παντείου Πανεπιστημίου υπό την διεύθυνση του μαέστρου Γιάννη Βρυζάκη

2^η θεματική ενότητα

13:30-15:00 Οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και ακαδημαϊκής κοινότητας για τα ζητήματα διαχείρισης και ένταξης των προσφύγων

Συντονίζει: Κωνσταντίνος Μαρκίδης, Συντονιστής εκπαιδευτικών προγραμμάτων ΑΡΣΙΣ Ν. Ελλάδας

Συμμετέχουν:

• Γιώργος Τσιμουρής, Αναπληρωτής καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
• Κατερίνα Ροζάκου, Επίκουρη καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο
• Νικόλαος Κουραχάνης, Διδάσκων, Πάντειο Πανεπιστήμιο
• Νίκος Γκιωνάκης, επιστημονικός υπεύθυνος, Κέντρο Ημέρας Βαβέλ
• Jean-Didier Totow, πρόεδρος της κοινότητας Κονγκό, αντιπρόεδρος Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων
• Ειρήνη Γαϊτάνου, υπεύθυνη εκστρατειών, Ελληνικό Τμήμα Διεθνούς Αμνηστίας
• Ελένη Κάγιου, δικηγόρος, Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες

15:10 – 16:30 «Η επόμενη μέρα στο προσφυγικό. Το αύριο και οι προκλήσεις του»

Συντονίζει: Βασίλης Παπαστεργίου, Νομικός, Συντονιστής Νομικών Υπηρεσιών ΑΡΣΙΣ Ν. Ελλάδας

Συμμετέχουν:

• Κατερίνα Πούτου, ΑΡΣΙΣ
• Πέτρος Μάστακας, Εκπρόσωπος Τομέα Προστασίας, Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
• Μάρκος Καραβίας, Διευθυντής Υπηρεσίας Ασύλου
• Περικλής Τζιάρας, Πρόεδρος ΕΚΚΑ
• Δημήτρης Παπαστεργίου, Δήμαρχος Τρικκαίων
• Άννα Γιαννάκου Πάσχου, αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Καλλιθέας

Συζήτηση – Συμπεράσματα

Η αίθουσα της εκδήλωσης θα φιλοξενεί:

• έκθεση φωτογραφίας με στιγμές από την ζωή της Εστίας Προσφύγων 2011-2019 καθώς
• έκθεση ζωγραφικής και μακέτας αποτέλεσμα της προσπάθειας των παιδιών της Εστίας Προσφύγων στα εικαστικά εργαστήρια με την καθοδήγηση της Πέρσας Ζαχαριά και Μαρίας Φαζού 2016-2019
• έκθεση ειδών χειροτεχνίας από το εργαστήριο των γυναικών της Εστίας Προσφύγων υπό την καθοδήγηση της Άννας Θεοχαράκη

Το catering της εκδήλωσης θα επιμεληθούν εργαζόμενοι και φιλοξενούμενες της Εστίας Προσφύγων.

Θα δοθούν βεβαιώσεις συμμετοχής.

*σύμφωνα με τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ – Ιούνιος 2019

Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα εδώ.

Το Σπίτι της ΑΡΣΙΣ – Φροντίδα για το παιδί!

Ενισχύουμε το Το Σπίτι Της ΑΡΣΙΣ ώστε να συνεχίσει να φιλοξενεί παιδιά τα οποία είναι θύματα παραμέλησης, κακοποίησης, εμπορίας και διακίνησης ή που βρίσκονται σε κίνδυνο, λόγω δυσμενών οικογενειακών ή κοινωνικών -οικονομικών συνθηκών.

Βοηθήστε και εσείς με μια οικονομική δωρεά ώστε να συνεχίσει ο ξενώνας να προσφέρει θαλπωρή και προστασία στα παιδιά που είναι παραμελημένα, κακοποιημένα ή σε κίνδυνο.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Άρισς στο τηλ & φαξ: 2310 692232 και στο infoxenonas@arsis.gr (πρόσωπο επικοινωνίας: Μαριάννα Κολοβού).

Μπορείτε να βοηθήσετε κάνοντας μια δωρεά με τους παρακάτω τρόπους:
Μέσω της πλατφόρμας www.giveandfund.com
Mε απευθείας κατάθεση στον λογαριασμό δωρεών της ΑΡΣΙΣ Θεσσαλονίκης στην ALPHA BANK με IBAN: GR57 0140 7090 7090 0200 2009 353 (BIC: CRBAGRAAXXX) αναφέροντας τη λέξη: Spiti.

Μέχρι σήμερα στο «Σπίτι της ΑΡΣΙΣ» έχουν φιλοξενηθεί περισσότερα από 300 παιδιά και έφηβοι, με μέσο χρόνο παραμονής τα τρία έτη, ενώ επιδίωξη της ΑΡΣΙΣ είναι τα παιδιά να συνδέονται με το οικογενειακό τους περιβάλλον και να επιστρέφουν σε αυτό, εφόσον έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες. Οι προσφερόμενες υπηρεσίες περιλαμβάνουν φιλοξενία, κάλυψη όλων των ατομικών αναγκών των παιδιών, ψυχολογική και συναισθηματική υποστήριξη, ένταξη στην εκπαίδευση και το κοινωνικό περιβάλλον, δραστηριότητες ανάπτυξης ατομικών και κοινωνικών δεξιοτήτων, στήριξη κατά τη διαδικασία αυτονόμησης.

Το «Σπίτι της ΑΡΣΙΣ» λειτουργεί από το 2007 σε κτίρια της πρώην παιδόπολης Ωραιοκάστρου και χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης για την κάλυψη των δαπανών μισθοδοσίας του ελάχιστου απαραίτητου προσωπικού, μέρους του κόστους θέρμανσης, του κόστους της ΔΕΗ και των τηλεπικοινωνιών.

Για όλες τις υπόλοιπες λειτουργικές ανάγκες ο ξενώνας βασίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, μέσω δωρεών και χορηγιών σε είδος και χρήματα.
Το «Σπίτι της ΑΡΣΙΣ» αυτή η μοναδική δομή βραχείας φιλοξενίας στη Βόρεια Ελλάδα που εξυπηρετεί κάθε χρόνο περισσότερα από 70 παιδιά σε κίνδυνο, αποτελεί προτεραιότητα της ΑΡΣΙΣ και ελπίζουμε να εκτιμηθεί και να υποστηριχθεί οικονομικά από όλους τους συμπολίτες μας, αλλά και από τις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις και κοινωφελή ιδρύματα της χώρας. Σε διαφορετική περίπτωση θα υπάρξει ένα τεράστιο κενό στον ευαίσθητο τομέα της Παιδικής Προστασίας, αυτό που καλύπτει το «Σπίτι της ΑΡΣΙΣ» από το 2007 μέχρι σήμερα.

Ακολουθείστε τον παρακάτω σύνδεσμο για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο. Βοηθείστε στη διάδοση της καμπάνιας μας, είναι ζωτικής σημασίας…
http://www.arsis.gr/exasfalizoyme-ti-filoxenia-paidi/

Πηγή: The Press Project

Η «Άλλη Άποψη» είναι μία ομάδα γονέων στη Σάμο που προσπαθεί να κάνει το όνομά της πράξη: Να εκφράσει μια διαφορετική φωνή γύρω από τα όσα συμβαίνουν στο νησί σχετικά με το προσφυγικό και κυρίως με την φοίτηση των προσφυγόπουλων στα σχολεία ζήτημα που έχει προκαλέσει μεγάλη αναταραχή, καταλήγοντας ακόμα και στην αποχή που αποφάσισαν οι γονείς στο Βαθύ. Ένα μέλος της ομάδας μίλησε στο ραδιόφωνο του TPP για την κατάσταση, τις άθλιες συνθήκες στο hotspot, την ανάγκη λύσεων και παρεμβάσεων από την Πολιτεία αλλά και τον πολυφωνικό διάλογο που έχει ξεκινήσει στο νησί.

συνέντευξη στους Κωνσταντίνο Πουλή και Θάνο Καμήλαλη

Τις τελευταίες μέρες, το κείμενο-παρέμβαση της «Άλλη Άποψης» που κατατέθηκε στη γενική συνέλευση των συλλόγων γονέων της Σάμου, προκάλεσε αίσθηση, καθώς κινείται εκτός του κλίματος που είχε δημιουργήσει η ειδησεογραφία γύρω από το νησί. Η συζήτηση εξάλλου, είχε σημαδευτεί από την απόφαση των γονέων στο Δημοτικό Σχολείο άνω Βαθέος της Σάμο, για αποχή των παιδιών τους από τα μαθήματα, λόγω της φοίτησης 14 προσφυγόπουλων στο σχολείο.

Μεταξύ άλλων, στο κείμενο της η «Άλλη Άποψη», τονίζει:

«Ως γονείς όμως, δεν μπορούμε παρά να στηρίζουμε το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των παιδιών στην μόρφωση και την ένταξή τους στις ήδη υπάρχουσες σχολικές δομές, με ευθύνη του κράτους.

• Δεν τα θεωρούμε εξ ορισμού άρρωστα και φορείς μεταδιδόμενων ασθενειών.
• Δεν τα ξεχωρίζουμε από τα υπόλοιπα παιδιά επειδή είχαν διαφορετική τύχη.
• Θέλουμε να ενταχτούν στην κοινωνία και στα σχολεία για να αισθανθούν ξανά παιδιά.
• Ζητάμε την ένταξή τους στο σχολείο εφόσον θα έχουν όλα τα απαραίτητα έγγραφα.
• Θέλουμε να αποκομίσουν όλα τα οφέλη που προκύπτουν από τη φοίτηση στο σχολείο και τα οποία δε συνίστανται μόνο στην απόκτηση γνώσεων, αλλά γενικότερης παιδείας, καθώς και κοινωνικών δεξιοτήτων που οδηγούν στην ομαλή κοινωνικοποίηση
• Δεν θεωρούμε λύση τη δημιουργία μιας άλλης δομής που οδηγεί στην γκετοποίησή τους.»

«Η Άλλη Άποψη γεννήθηκε μέσα από μία αυθόρμητη διαδικασία» εξηγεί στο TPP ο Νίκος Καρδιριμιτζιάν, μέλος της ομάδας γονέων , παραθέτοντας στη συνέχεια το ιστορικό και τις κινήσεις που γέννησαν αυτήν την ιδέα:

«Ο τοπικός σύλλογος γυναικών, στόμα με στόμα, άρχισε να επικοινωνεί για το αν μπορεί αν υπάρξει πραγματικά μία διαφορετική άποψη. Την ίδια στιγμή, στις γενικές συνελεύσεις των σχολείων υπήρχαν γονείς μαθητών οι οποίοι κι αυτοί είχαν την ανάγκη να ακουστεί μία άλλη άποψη, διαφορετική από αυτήν που ακουγόταν μέχρι τότε. Τώρα, εντελώς συμπτωματικά, πριν από περίπου δύο εβδομάδες έγινε και μία πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση από τον τοπικό σύλλογο οικογενειών και εθελοντών για την ψυχική υγεία, σε συνεργασία με την κίνηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Φωνάξαμε έναν καταξιωμένο ψυχίατρο, τον κύριο Μεγαλοοικονόμου, για να κάνει μία διάλεξη επάνω στο θέμα του κοινωνικού στίγματος. Το κοινωνικό στίγμα αφορά όχι μόνο ανθρώπους που πάσχουν από μία ψυχική ασθένεια, αλλά όλους τους ανθρώπους που αποκλείονται. Και δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στον αποκλεισμό των προσφύγων. Για πρώτη φορά, μετά από αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, μαζεύτηκε κόσμος σε αυτήν την εκδήλωση κι ένιωσε ότι υπήρχε μία βάση για μία φωνή διαφορετική από αυτήν που ακουγόταν μέχρι σήμερα».

Κοινή αφετηρία, διαφορετικές προτάσεις

Οι φωνές που έχουν ακουστεί στο νησί της Σάμου σχετικά την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων, μπορεί να ακούγονται εκ διαμέτρου αντίθετες, αλλά στην πραγματικότητα ξεκινούν από την ίδια αφετηρία: Η κατάσταση στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης είναι άθλιες. Η «Άλλη Άποψη», παρά το ότι διαφωνεί ξεκάθαρα με τις δράσεις αντιμετώπισης που έχουν εκφραστεί, δεν αρνείται αυτήν την πραγματικότητα.

«Υπάρχει μία κατάσταση εξαθλίωσης μέσα στο ΚΥΤ. Κανένας δεν μπορεί να είναι χαρούμενος  όταν βλέπει μικρά παιδιά, γυναίκες, να κοιμούνται σε σκηνές και μέσα στις λάσπες. Η κατάσταση στην πόλη της Σάμου, πραγματικά έχει επιβαρυνθεί από την προσφυγική κρίση. Δεν θέλω σε μία περίπτωση να δυσφημίσω το νησί, αλλά υπάρχουν περιστατικά με ανθρώπους να αφοδεύουν στο δρόμο. Σε αυτό δεν μπορεί κανένας να πει κάτι διαφορετικό. Η Σάμος σηκώνει ένα πάρα πολύ μεγάλο βάρος και έχει σημασία και για εμάς η πόλη να αρχίσει να λειτουργεί ξανά με τον εύρυθμο τρόπο που λειτουργούσε μέχρι πριν κάποια χρόνια» αναφέρει ο κ.Καρδιριμιτζιάν, προσθέτοντας ωστόσο ότι:

Μια εικόνα όμως με έναν άνθρωπο που αφοδεύει στο δρόμο, έξω από το Κέντρο Υποδοχής σημαίνει, πρώτα απ’όλα, ότι ο άνθρωπος αυτός δεν έχει τουαλέτα. «Η διαφορά μας όμως είναι ότι για να λυθεί αυτή η κατάσταση, θα πρέπει να μπούνε καινούριοι κανόνες για τη λειτουργία της πόλης. Επίσης για να λυθούν τα προβλήματα στο Κέντρο Υποδοχής, θα πρέπει γίνουν κάποια πράγματα ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση. Σε μία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να αποδεχθούμε να μην πηγαίνουν στο σχολείο οι μαθητές. Και τα ελληνόπουλα πρέπει να πηγαίνουν στο σχολείο και τα προσφυγόπουλα πρέπει να συνεχίσουν μέσα στο σχολείο την εκπαιδευτική διαδικασία. Η μεγάλη μας διαφορά λοιπόν είναι στον τρόπο αντίδρασης. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να φτιάξουμε τις συνθήκες ώστε αυτοί οι άνθρωποι να ζουν ανθρώπινα και ότι αυτό είναι που μας ενώνει με γονείς της άλλης πλευράς. Εμείς έχουμε άλλη άποψη στην αντιμετώπιση: Δεν θέλουμε να τιμωρήσουμε κανένα παιδί, αποκλείοντάς το από την εκπαιδευτική διαδικασία. Θέλουμε πραγματικά να υπάρχουν ανθρώπινες συνθήκες, για τους ανθρώπους που φιλοξενούνται στο ΚΥΤ.

Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το αν οι γονείς που ασπάζονται την άποψη του ίδιου και της «Άλλης Άποψης» είναι μία μικρή μειοψηφία, ο κ.Νίκος παρατηρεί μία μετατόπιση και εμφανίζεται αισιόδοξος, λέγοντας ότι σίγα σιγά ακούγονται όλο και πιο ψύχραιμες φωνές, εντός των Συλλόγων Γονέων.

«Η δικιά μου αίσθηση είναι ότι ο πρώτος ενθουσιασμός της ομάδας που πήρε την απόφαση για αποχή έχει αρχίσει να μειώνεται. Έχουν αρχίσει να ακούγονται σοβαρές φωνές και μέσα στην ομάδα γονέων που ψήφισε πριν από κάποιο διάστημα υπέρ της αποχής, που λένε ότι ίσως υπάρχουν άλλες λύσεις. Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό το τι μήνυμα δίνουμε με μια συγκεκριμένη δράση. Αν κάποιος λέει ότι θέλει την στέγαση των προσφυγόπουλων, δεν μπορεί να λέει στο παιδί  του ότι πρέπει να απέχει από το μάθημα. Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από το να λέει ότι με ενδιαφέρει η στέγαση των προσφυγόπουλων. Αν πραγματικά τον ενδιαφέρει, πρέπει να κάνει κάτι άλλο.»

«Ας σκεφτούμε ότι:

→ Υπάρχουν Ελληνόπουλα, τα οποία αντιμετωπίζουν στα σπίτια τους βασικά θέματα διαβίωσης  (τα τελευταία χρόνια μαθαίνουμε για παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία ή πολύ πρόσφατα ακούσαμε για τη μαθήτρια στον Βόλο που διάβαζε στον δρόμο, κάτω από το φως της λάμπας, γιατί δεν είχε ρεύμα στο σπίτι της).
→ Υπάρχουν Ελληνόπουλα που υφίστανται βία και κακοποίηση στα σπίτια τους.
→ Υπάρχουν παιδιά τσιγγάνων, Ρομά, Πομάκων που ζώντας σε άθλιες συνθήκες και μέσα σε σκηνές πήγαν και συνεχίζουν να πηγαίνουν στα σχολεία μας απολαμβάνοντας το αγαθό της μόρφωσης.

Τι λέμε σε αυτά τα παιδιά; “Λύστε πρώτα τα προβλήματά σας και μετά ελάτε στο σχολείο”; Φυσικά και όχι! Το σχολείο, έστω και στις λίγες ώρες λειτουργίας του, παρέχει ανθρωπιά, ζεστασιά, θαλπωρή, είναι το καταφύγιο, το “άσυλο” για τις παιδικές ψυχές. Δεν είναι δυνατόν να θέλουμε να τους στερήσουμε το μόνο καλό που τους συμβαίνει, το μόνο που τα βοηθά να νιώθουν ανθρώπινα.»

Από το κείμενο της «Άλλης Άποψης

Ζητούνται παρεμβάσεις στο σύστημα Υγείας και κοινωνική πολιτική

Κοινή συνισταμένη των αντιδράσεων γονέων σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, όπως στο Ωραιόκαστρο πριν από λίγα χρόνια ή στην Χίο πριν από μερικούς μήνες, είναι οι φόβοι για τους κινδύνους για την υγεία των παιδιών τους, που μπορεί να προκληθούν από τη φιλοξενία προσφυγόπουλων στον ίδιο χώρο. Το αν τα προσφυγόπουλα είναι εμβολιασμένα είναι κάθε φορά ένα βασικό ζήτημα εντός των συζητήσεων στις τοπικές κοινωνίες. 

«Θα είμαι πολύ ειλικρινής. Υπάρχουν περιστατικά φυματίωσης στο νησί. Αυτά τα περιστατικά είναι που δημιούργησαν μεγάλο φόβο. Φαίνεται ότι αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία από το σύστημα υγείας. Ο φόβος όμως συνέχισε να υπάρχει. Εδώ πέρα τώρα είναι εξαιρετικά σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι όλα τα παιδιά των προσφύγων  που συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία έχουν περάσει από ιατρικούς ελέγχους, έχουν εμβολιαστεί και αυτήν τη στιγμή, όσο πιθανό είναι να κολλήσει κάτι ένα ελληνόπουλο, τόσο είναι να κολλήσει κι ένα προσφυγόπουλο. Έχουν γίνει οι απαραίτητες εξετάσεις και φόβος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως αυτή η φοβία που καλλιεργείται σε κάποιους ανθρώπους» απαντάει ο κ.Καρδιριμιτζιάν.

Σχετικά με το πώς θα μπορούσαν να κατευναστούν αυτές οι αντιδράσεις και οι φοβίες, τονίζει ότι εκτός του ότι έχουν ήδη ληφθεί σχετικές πρωτοβουλίες (ΚΕΕΛΠΝΟ, Γιατροί χωρίς Σύνορα) θα πρέπει να υπάρξει οι μέριμνα του κράτους για κοινωνική πολιτική και καλύτερο σύστημα Υγείας στη Σάμο. Όχι μόνο για τους πρόσφυγες, αλλά για όλους του κατοίκους: 

«Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, για να κατευναστούν αυτές οι αντιδράσεις, δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε απλά μία συζήτηση με καλά επιχειρήματα. Πρέπει να υπάρξουν παρεμβάσεις σε άλλο επίπεδο, σε επίπεδο κοινωνικής πολιτικής, σε επίπεδο πολιτικής υγείας. Ουσιαστικά από πίσω, ίσως υπάρχει ένα αίσθημα ότι ο πληθυσμός στη Σάμο δεν καλύπτεται από το σύστημα Υγείας όπως θα έπρεπε. Γιατί, για παράδειγμα πολλοί μπορεί να βλέπουν ότι έχουμε ένα νοσοκομείο στη Σάμο που είναι έτοιμο να καταρρεύσει, γιατί έχουμε π.χ 500 περιστατικά από το ΚΥΤ τακτικά. Αυτή είναι μια πραγματικότητα στο νησί και καλούνται οι αρμόδιοι θεσμοί και αρχές να δώσουν απαντήσεις σε τέτοια δύσκολα θέματα. Έχω την εντύπωση ότι οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα μιλούν για αποχή, αν γίνουν τέτοιου είδους παρεμβάσεις θα αλλάξουν πολύ εύκολα άποψη».

Πρέπει να στοχεύσουμε την κυβέρνηση, τους φορείς, τις υπηρεσίες. Αυτοί ευθύνονται για τον εγκλωβισμό των ανθρώπων στα νησιά, για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους και κυρίως για την ελλιπέστατη πληροφόρηση προς όλους εμάς. Δεν είναι δυνατόν να αντιδρούμε αποκλείοντας ή γκετοποιώντας τα. Έχουν ήδη καταγραφεί στην μνήμη τους από αυτή την τρυφερή ηλικία, ο ξεριζωμός, οι διώξεις, η καταστροφή, ο θάνατος δικών τους ανθρώπων αλλά και οι άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες που βιώνουν καθημερινά στο hotspot του νησιού. Συνθήκες και γεγονότα που δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να ζήσει κανένα παιδί, κανένας δικός μας άνθρωπος. Είναι παράλογο να τα τιμωρούμε για τις συνθήκες στις οποίες τους επιβλήθηκε να ζουν. Το σχολείο κυρίως διδάσκει κοινωνικότητα. Δεν δημιουργεί κριτήρια επιλογής κάποιων εξ αυτών και αποκλεισμό.

Από το κείμενο της «Άλλης Άποψης

Τα οφέλη ενός «πολυφωνικού διαλόγου»

Ένα στοιχείο που ξεχωρίζει στην στάση αυτών των γονέων, είναι ότι απουσιάζει το πνεύμα αντιπαράθεσης και οι χαρακτηρισμοί προς την απέναντι πλευρά. Δεν γίνεται δηλαδή λόγος για «ρατσιστές», καμία επίθεση που μπορεί αν δημιουργήσει δύο αντίπαλα στρατόπεδα και να εντέινει το ήδη τεταμένο κλίμα. Ο λόγος φαίνεται να είναι ότι, έχοντας βιώσει ένα διάστημα που κάθε πλευρά απευθυνόταν μόνο στο ακροατήριό της, η «άλλη άποψη» προτάσσει την ανάγκη του εποικοδομητικού διαλόγου, χωρίς καχυποψία και εκατέρωθεν επιθέσεις ή διαμάχες.

«Αυτό που γίνεται στη Σάμο έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον» υποστηρίζει ο κ.Νίκος και εξηγεί την αλλαγή που συντελίται σταδιακά στον τρόπο με τον οποίον γινόταν η συζήτηση για το προσφυγικό στο νησί.

«Μέχρι πριν λίγο καιρό γινόταν ένας διάλογος που ήταν μονοφωνικός. Υπήρχε μία ομάδα που πήρε μία πρωτοβουλία για αντίδραση ενάντια στην κατάσταση που είχε δημιουργηθεί λόγω του προσφυγικού. Από την άλλη πλευρά η κίνηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα πήρε μία πρωτοβουλία και φώναξε ανθρώπους να μιλήσουν για τα βασανιστήρια που μπορεί να έχουν υποστεί οι πρόσφυγες. Σε κάθε τέτοια εκδήλωση συμμετείχαν άνθρωποι της ίδιας νοοτροπίας με αυτούς που τα οργάνωναν. Γινόταν δηλαδή ένας διάλογος αλλά ήταν μονοφωνικός. Τώρα τελευταία, αρχίζουμε να έχουμε έναν πολυφωνικό διάλογο για το προσφυγικό και να βρίσκονται στον ίδιο χώρο άνθρωποι που έχουν διαφορετικές απόψεις και προσεγγίζοντας αυτό το πολύ δύσκολο θέμα αρχίζουν να φωτίζονται και άλλες πτυχές του ζητήματος. Νομίζω ότι αυτό πρέπει να συνεχίσουμε και η δικιά μας η πρόταση προς την άλλη πλευρά είναι να βρεθούμε σε έναν χώρο με κανόνες διαλόγου και όχι ντιμπέιτ» εξηγεί και προσθέτει:

«Γιατί όλη αυτή η ένταση που επικρατεί είναι γιατί ο καθένας προσπαθεί να αποδείξει ότι η δικιά του άποψη είναι η σωστή και ότι ο άλλος είναι κάτι κακό. Πρέπει να φτιάξουμε κανόνες διαλόγου και να αφήσουμε τους κανόνες ντιμπέιτ στην άκρη. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούμε να αφήσουμε την αντιπαράθεση στην άκρη, γιατί αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι με ανθρώπους που ανταλλάσσαμε μία καλημέρα καθημερινά, τώρα κοιταζόμαστε με μία καχυποψία, με μία επιφυλακτικότητα. Αν μπορούμε να φτιάξουμε αυτούς τους κανόνες διαλόγου και να συμφωνήσουμε ότι ο ένας θα ακούσει τα επιχειρήματα του άλλου και θα περιμένει μία απάντηση στα ερωτήματά του, αν γίνει αυτό το πράγμα νομίζω ότι όλα θα είναι λίγο καλύτερα.

Κλείνοντας, ο κ.Νίκος εστιάζει το πόσο σημαντικό είναι τα παιδιά να λαμβάνουν τα σωστά μηνύματα για τους συνανθρώπους τους, σε ευαίσθητες ηλικίες: « Όταν ένα παιδία είναι μαζί με άλλα παιδιά διαφορετικά, αυτό θα του δώσει μεγάλη δύναμη Σκεφτείτε ότι μετά από χρόνια, αυτό το παιδί θα πάει να σπουδάσει, στην Αθήνα, στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, κάπου θα πάει να σπουδάσει. Εκεί πέρα θα βρει και ανθρώπους από άλλα μέρη και αν δεν έχει αυτό το αίσθημα εμπιστοσύνης και δύναμης από τα παιδικά του χρόνια κάποια στιγμή θα βγάλει κάποια περίεργη συμπεριφορά. Κάπως έτσι γεννιέται το μίσος. Έχει μεγάλη σημασία, ιδιαίτερα σε αυτές τις ευαίσθητες ηλικίες, να μάθουμε να σεβόμαστε τον διπλανό μας.»

Γονείς

• Ας μάθουμε στα παιδιά μας να μην διαχωρίζουν τους ανθρώπους.
• Ας τα μάθουμε να απλώνουν το χέρι σε όποιον έχει ανάγκη.
• Ας τα μάθουμε να αγαπάνε.
• Ας τα μάθουμε να είναι παιδιά.

Σταματήστε την εφαρμογή της υποχρεωτικής (ψυχιατρικής) θεραπείας στην κοινότητα. Καμπάνια για τη συλλογή υπογραφών.

Όλες/οι εμείς που υπογράφουμε το παρακάτω κείμενο δηλώνουμε απερίφραστα την αντίθεσή μας στην εφαρμογή του μέτρου σχετικά με την “Υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα”. Γνωρίζουμε ότι η υποχρεωτική θεραπεία μετά από ψυχιατρική γνωμάτευση και με εισαγγελική εντολή, στην πραγματικότητα σημαίνει αυστηρή συμμόρφωση στη φαρμακευτική αγωγή ή ακούσια εισαγωγή (για τους/τις «ανυπάκουους/ες») σε ψυχιατρική κλινική.

Θέλουμενα τονίσουμε ότι μια τέτοια πρακτική στην ουσία:

Αναιρεί τη λογική της θεραπείας και φροντίδας στην κοινότητα καθώς η υποχρεωτικότητα καθιστά αδύνατητην εδραίωση μιας ουσιαστικής θεραπευτικής σχέσης που βασίζεται στην επικοινωνία και την αμοιβαιότητα και μετατρέπει τη θεραπεία σε συνεχή εξαναγκασμό και υποταγή.

Εντείνει τον κοινωνικό έλεγχο και μετατρέπει τον χρήστη ψυχιατρικών υπηρεσιών σε άβουλο ον που στερείται του δικαιώματος να λαμβάνει αποφάσεις για τη θεραπεία και τη ζωή του – ο ρόλος του/της ψυχίατρου γίνεται κυρίαρχος και αδιαμφισβήτητος. Αποδεικνύει ότι η επιλογή δεν είναι η θεραπεία αλλά η συμμόρφωση και οι γνωστές ιδρυματικές λογικές, καθώς δεν επιλέγει τη θεραπευτικήσυμμαχία, αλλά ένα καθεστώς απειλών γιαακούσιες εισαγωγές σε ψυχιατρικές κλινικές και καταστολής για όποια/ον «δε συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»

Παρόλο που στοιχεία καταδεικνύουν ότι ηυποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα, κατόπιν εισαγγελικής εντολής, είναι αναποτελεσματική, οι υπεύθυνοι και εισηγητές του εν λόγω νομοσχεδίου το παρουσιάζουν ως τομή θέλοντας να αγνοήσουν την διεθνή εμπειρία. Παράλληλα, η περίφημη ψυχιατρική μεταρρύθμισηπαραμένει στα χαρτιά, ενώ η τομεοποίηση, στον τελευταίο νόμο, δημιουργεί τομείς έως και των 500.000 ατόμων με ελάχιστο προσωπικό στερώντας έτσι την οποιαδήποτε πιθανότητα για ουσιαστική φροντίδα στην κοινότητα.

Εμείς που προσυπογράφουμε αυτό το κείμενο ζητάμε να μην κατατεθεί και να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για την «Υποχρεωτική θεραπεία στην κοινότητα».

Θεωρούμε ότι η πραγματική λύση απέναντι στον τεράστιο αριθμό ακούσιων νοσηλειών είναι η προώθηση και η ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου, κοινοτικά βασισμένου, συστήματος ψυχικής υγείας, με την απαραίτητη χρηματοδότηση, την κατάλληλη στελέχωση (σε αριθμό και σε εκπαίδευση προσωπικού), και μια διαφορετική ψυχιατρική ˝πρακτική και κουλτούρα˝, ριζικά εναλλακτική στον ιδρυματισμό, εντός και εκτός των μονάδων ψυχικής υγείας.

Μπορείς να προσθέσεις την υπογραφή σου στο κείμενο εδώ.

Το Processwork Hub συμμετέχει στη διημερίδα του Orlando LGBT+. Η Αλεξάνδρα Βασιλείου, σε συνεργασία με τη δημοσιογράφο της ΕφΣυν Ντίνα Δασκαλοπούλου θα συντονίσουν στρογγυλή τράπεζα και συζήτηση με το κοινό, με θέμα “Τα όρια της ανοχής: θρησκεία, κοινωνία & ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα”.

Ακολουθεί άρθρο των ιδρυτριών του Orlando LGBT+ Νάνσυ Παπαθανασίου και Έλενας-Όλγας Χρηστίδη

Ακολουθώντας τις αρχές και τα εργαλεία της κοινοτικής ψυχολογίας, της δουλειάς στην κοινότητα και των κοινωνικών επιστημών, επιλέγουμε να φέρουμε στο προσκήνιο φωνές και θέσεις που σπάνια εκπροσωπούνται στην Ελλάδα στο πλαίσιο επιστημονικών διεργασιών, δημιουργώντας ένα πλαίσιο ισότιμης εκπροσώπησης όπου όχι απλά δεν θα επισκιάζονται οι φωνές των λιγότερο προνομιούχων, αλλά το βίωμα θα αποτελεί βασικό κριτήριο στο οποίο θα οφείλει να στηρίζεται οποιαδήποτε επιστημονική προσέγγιση ή/και κοινωνική ανάλυση.

Πηγή: ΕφΣυν

ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, ψυχική υγεία και κοινωνικές προεκτάσεις

Νάνσυ Παπαθανασίου, Ελενα – Ολγα Χρηστίδη*

Οι θεσμικές αλλαγές των τελευταίων ετών και η δυναμική που έχει αναπτύξει η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα έχουν φέρει στο προσκήνιο τον διάλογο γύρω από ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου.

Παρ’ όλα αυτά η επεξεργασία αυτών των ζητημάτων τόσο σε κοινωνικό όσο και σε επιστημονικό επίπεδο στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμη σε πρώιμο στάδιο, με συχνή την αναπαραγωγή ακραία κακοποιητικών αντιλήψεων και πρακτικών.

Το Orlando LGBT+ Ψυχική Υγεία Χωρίς Στίγμα είναι ο πρώτος εξειδικευμένος επιστημονικός φορέας για την ψυχική υγεία των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στην Ελλάδα, που ιδρύθηκε πρόσφατα, με στόχο ακριβώς την προώθηση της έγκυρης επιστημονικής γνώσης γύρω από τα ζητήματα αυτά, την πλήρη αποπαθολογιοποίηση των ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτοτήτων και την καλλιέργεια ενός ασφαλούς δημόσιου χώρου συζήτησης που θα ακολουθεί τις αρχές της συμπεριληπτικότητας και της άρσης των διακρίσεων.

Με βάση τα παραπάνω, η επιστημονική ομάδα του φορέα, που συμπεριλαμβάνει επιστήμονες από ένα ευρύ φάσμα ταυτοτήτων σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, διοργανώνει ένα διήμερο συζήτησης και επεξεργασίας, γύρω από δύο κεντρικούς άξονες που αποτελούν θέματα-ταμπού για την ελληνική κοινωνία:

Την α-ορατότητα των τρανς παιδιών και τους παράγοντες που προωθούν και προστατεύουν ή επιβαρύνουν την ψυχική τους υγεία.

Την επίδραση της θρησκείας και τη στάση της εκάστοτε Εκκλησίας σε ζητήματα ανθρωπίνων (και ΛΟΑΤΚΙ+) δικαιωμάτων καθώς και σε συναφή εγκλήματα μίσους.

Η θέση από την οποία συνήθως ανακύπτουν αυτά τα θέματα στον δημόσιο και τον επιστημονικό διάλογο είναι μονομερής και προνομιούχα, καθώς ενδύεται τον μανδύα του επιστημονικού λόγου (π.χ παιδοψυχίατροι) ή εκφέρεται από στόμα ατόμων και ομάδων που ασκούν ιδιαίτερη κοινωνική επιρροή (όπως ιερωμένοι, πολιτικοί κ.λπ.), ενώ ταυτόχρονα ο λόγος αυτός δεν συνοδεύεται με την αντίστοιχη γνώση σε ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα ή επαφή με την κοινότητα και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα εν γένει.

Δημιουργείται έτσι ένα ιδιαίτερα εξουσιαστικό κλίμα αλληλεπίδρασης, με βέβαια αρνητικά αποτελέσματα.

Στο κλίμα αυτό, θέλουμε να φέρουμε ένα νέο παράδειγμα δημόσιου επιστημονικού λόγου, που ξεκινά από την επιστημονικότητα, αλλά αναγνωρίζει και στηρίζεται στην εμπειρία των ίδιων των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, όλων των ηλικιών.

Ακολουθώντας τις αρχές και τα εργαλεία της κοινοτικής ψυχολογίας, της δουλειάς στην κοινότητα και των κοινωνικών επιστημών, επιλέγουμε να φέρουμε στο προσκήνιο φωνές και θέσεις που σπάνια εκπροσωπούνται στην Ελλάδα στο πλαίσιο επιστημονικών διεργασιών, δημιουργώντας ένα πλαίσιο ισότιμης εκπροσώπησης όπου όχι απλά δεν θα επισκιάζονται οι φωνές των λιγότερο προνομιούχων, αλλά το βίωμα θα αποτελεί βασικό κριτήριο στο οποίο θα οφείλει να στηρίζεται οποιαδήποτε επιστημονική προσέγγιση ή/και κοινωνική ανάλυση.

Στις 21 και 22 Νοεμβρίου, διοργανώνουμε ένα διήμερο αφιερωμένο σε ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, ψυχική υγεία και κοινωνικές προεκτάσεις και υποδεχόμαστε ως κεντρικές ομιλήτριες τη δρα Αυγή Σακετοπούλου και τη δρα Αν Πελεγκρίνι, καθηγήτριες στο New York University, με εξαιρετική εμπειρία σε ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας στον τομέα τους.

*Ψυχολόγοι, επιστημονικά υπεύθυνες Orlando LGBT+

Πρόγραμμα της διημερίδας

Χώρος:
Λαΐς – Ταινιοθήκη της Ελλάδας,
Ιερά Οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-135
104 35 Κεραμεικός, Αθήνα

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018
Ταυτότητα φύλου & ψυχική υγεία: τρανς παιδιά, παθολογιοποίηση & α-ορατότητα

10.00 – Είσοδος, εγγραφές
10.30 – Καλωσόρισμα, λίγα λόγια για το Orlando LGBT+ Ψυχική Υγεία Χωρίς Στίγμα
10.45 – Κεντρική ομιλία: Δρ. Αυγή Σακετοπούλου: Τζένη-Τζένη: Ο ρόλος της μελλοντικότητας στην κλινική δουλειά με ένα τρανς κορίτσι
11.45 – Διάλειμμα
12.00 – Στρογγυλή Τράπεζα
Φίλιππος Παγάνης (Project Manager Transcending Youth, Colour Youth / Orlando LGBT+)
Μιχαήλ-Οδυσσέας Γιακουμάκης (Μέλος Υπερήφανων Γονέων)
Αντώνης Πούλιος (Κλινικός Ψυχολόγος, Orlando LGBT+)
Συντονίζουν:
Νάνσυ Παπαθανασίου & Έλενα-Όλγα Χρηστίδη (Ψυχολόγοι, Επιστημονικά Υπεύθυνες Orlando LGBT+)
13:00 Ερωτήσεις – Συζήτηση με το κοινό
14:00 Λήξη

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018
Τα όρια της ανοχής: Θρησκεία, Κοινωνία & ΛΟΑΤΚΙ Δικαιώματα

15.00 – Είσοδος, εγγραφές
15.30 – Καλωσόρισμα
15.45 – Ομιλία Dr. Ann Pellegrini: This is not about hate: Religion, Anti-LGBTQ Violence, and the Limits of Tolerance (αγγλικά)
16.45 – Στρογγυλή Τράπεζα
Νίκος Αλιβιζάτος (Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Νομική Σχολή, ΕΚΠΑ)
Αλέξανδρος Σακελλαρίου (Δρ. Κοινωνιολογίας, Ερευνητής Παντείου, Διδάσκων ΕΑΠ)
Καλλιόπη Λυκοβαρδή (Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη)
Πέτρος Σαπουντζάκης (Πολύχρωμο Σχολείο, ενάγων στη δίκη κατά του μητροπολίτη Αμβρόσιου για ρητορική μίσους).
Συντονίζουν:
Ντίνα Δασκαλοπούλου (Δημοσιογράφος, Εφημερίδα των Συντακτών) & Αλεξάνδρα Βασιλείου (Δρ. Κοινωνικής Ψυχολογίας, Orlando LGBT+ & Processwork Hub).
18:00 Ερωτήσεις – Συζήτηση με το κοινό
19.00 Λήξη

Σύντομα βιογραφικά κεντρικών ομιλητριών:

Η Δρ. Αυγή Σακετοπούλου έλαβε το διδακτορικό της στην Κλινική Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο Yeshiva στη Νέα Υόρκη. Έπειτα, εκπαιδεύτηκε ως ψυχαναλύτρια στο Μεταδιδακτορικό Πρόγραμμα Ψυχοθεραπείας και Ψυχανάλυσης του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Αυτή την περίοδο είναι μέρος του διδακτικού προσωπικού στο Ινστιτούτο William Allanson White, στο Ψυχαναλυτικό Ινστιτούτο της Νέας Υόρκης, στο Κέντρο Σχεσιακών Σπουδών Stephen Mitchell και στο Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχοθεραπειών στη Νέα Υόρκη, όπου και προσφέρει μαθήματα πάνω στο φύλο και τη σεξουαλικότητα.

Συμμετέχει στην επιτροπή συντακτών του Περιοδικού της Αμερικανικής Ψυχαναλυτικής Ένωσης, Ψυχαναλυτικοί Διάλογοι και Σπουδές Φύλου και Σεξουαλικότητας. Έχει λάβει διάφορα βραβεία για τη συνεισφορά της: το βραβείο Ruth Stein για τη δέσμευση της στην ψυχαναλυτική μελέτη της σεξουαλικότητας· το βραβείο Ralph Roughton από την Επιτροπή Φύλου και Σεξουαλικότητας της Αμερικανικής Ψυχαναλυτικής Ένωσης για το έργο της με ένα τρανς παιδί· το βραβείο Symonds από το περιοδικό Σπουδές Φύλου και Σεξουαλικότητας για το έργο της σε ζητήματα σεξουαλικότητας· και το ετήσιο βραβείο για την καλύτερο δοκίμιο από το Περιοδικό της Αμερικανικής Ψυχαναλυτικής Ένωσης.

Έχει εκτενή κλινική εμπειρία στη θεραπεία ΛΟΑΤ παιδιών και ενηλίκων. Για πολλά χρόνια διενεργούσε αξιολογήσεις ασύλου για ΛΟΑΤ άτομα, διαβουλευόμενη με εισαγγελείς και καταθέτοντας σε δικαστήρια μετανάστευσης για ζητήματα τραύματος που αφορούν μειονότητες σεξουαλικότητας και φύλου. Οι δημοσιεύσεις της αφορούν ζητήματα τάξης, φυλής, κανονιστικού και μη κανονιστικού φύλου, και ψυχοσεξουαλικότητας.

Η Ann Pelegrini, Ph.D. είναι καθηγήτρια Performance Studies & Social and Cultural Analysis στο New York University. Έχει γράψει τα βιβλία Performance Anxieties: Staging Psychoanalysis, Staging Race (1997), Love the Sin: Sexual Regulation and the Limits of Religious Tolerance, με την Janet R. Jakobsen (2004), και τα “You Can Tell Just By Looking” and 20 Other Myths about LGTBT Life and People, με τους Michael Bronski και Michael Amico (2013). Είναι ιδρυτικό μέλος και συνεκδότρια της σειράς βιβλίων “Sexual Cultures” του εκδοτικού οίκου New York University Press. Η Pellegrini ήταν επιστημονική υπότροφος στην Ψυχανάλυση του Freud-Fulbright στο Freud Museum στη Vienna και στο University of Vienna, το 2007. Αυτή την περίοδο είναι υποψήφια ψυχαναλύτρια ενηλίκων στο Institute for Psychoanalytic Training and Research (IPTAR) στη Νέα Υόρκη.

Χορηγός επικοινωνίας: Εφημερίδα των Συντακτών

Ταξίδι στη Ρόδο χθες για το ξεκίνημα της εφαρμογής του προγράμματος Ενδυνάμωση Εκπαιδευτικών για τη χρονιά 2018-2019. Πριν τη συνάντηση με τους εκπαιδευτικούς, μια βόλτα από το Κόκκινο Ρόδου για μια συζήτηση στον αέρα με την Πόλυ Χατζημάρκου. Για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, για τις αντιδράσεις, για την έννοια της κοινότητας και πολλά άλλα…

Δυο αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Δυο εμπειρίες πάνω στο ίδιο θέμα.

Στέκι Μεταναστών Κοινωνικό Κέντρο στο facebook

Η Μέρα που ένας Έλληνας Οδηγός Ταξί με Χτύπησε Επειδή Τόλμησα να Υπερασπιστώ τους Πρόσφυγες. Και επειδή είμαι από την Αλβανία.

Το Σάββατο, 3 Φεβρουαρίου, κάλυπτα την αντιφασιστική πορεία που πραγματοποιήθηκε ενάντια στη ναζιστική φιέστα της Χρυσής Αυγής για τα Ίμια. Η πορεία τελείωσε περίπου στις 8:30 με τα πανό να μαζεύονται λίγο πιο κάτω από τη ΓΑΔΑ. Αποφάσισα να πάρω ένα ταξί για να γυρίσω στο σπίτι μου. Λίγες ώρες αργότερα ένα άλλο ταξί θα με άφηνε και πάλι στη ΓΑΔΑ, για να υποβάλλω μήνυση στο Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας.

Μπαίνοντας στο πρώτο ταξί με προορισμό την Καλλιθέα, δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση για κουβέντα. Ο οδηγός το αντίθετο. Περνώντας από τα Εξάρχεια, είδαμε μια ομάδα ατόμων να περνάει με μαυροκόκκινες σημαίες, προφανώς επιστρέφοντας από την αντιφασιστική κινητοποίηση, η οποία έληξε ειρηνικά.

«Βγήκαν για φασαρίες», είπε ο οδηγός μόλις τους είδε. Του απάντησα πως μάλλον δεν είναι έτσι τα πράγματα και πως καθετί έχει την αιτία του. «Άκουσε με, δεν έχουν άλλη δουλειά αυτά τα τσογλάνια», είπε ξανά. Τον ενημέρωσα τότε πως η Αθήνα περνούσε ένα πολύ δύσκολο Σαββατοκύριακο. Πως πριν από λίγη ώρα η Χρυσή Αυγή είχε συγκέντρωση και φυσικά του ανέφερα πως την επόμενη μέρα το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό έκρυβε αρκετούς κινδύνους, τόσο για τα Εξάρχεια, τον Άγιο Παντελεήμονα και άλλες περιοχές, όσο και για τους μετανάστες της πόλης που είχαν ειδοποιηθεί να μην κυκλοφορούν διότι μπορεί να κινδύνευαν. Κάτι που επιβεβαιώθηκε την επόμενη ημέρα από επεισόδια που δημιούργησαν ομάδες ακροδεξιών κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου, αλλά και από την προσπάθεια τους να πλησιάσουν με άγριες διαθέσεις την περιοχή των Εξαρχείων, καθώς και καταλήψεις.

Του εξήγησα, διότι μπορεί να μην ήταν ενήμερος, πως λίγες μέρες πριν σε αντίστοιχη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη, φασίστες έκαψαν μια κατάληψη και επιχείρησαν να κάνουν το ίδιο σε άλλη μια. Του επεσήμανα λοιπόν, πως σε μια τόσο ταραγμένη κοινωνικοπολιτικά κατάσταση στην οποία ακραία φασιστικά φαινόμενα βρίσκουν χώρο και ανθίζουν, είναι λογικό να υπάρξει προσπάθεια από την άλλη πλευρά να περιφρουρηθεί.

Ο οδηγός του ταξί δεν άργησε να αναπτύξει μια ακροδεξιά ρητορική κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Άρχισε να αναφέρεται στους Σύρους πρόσφυγες με τη λέξη «βρωμολαθρομετανάστες» και «λαθροπιθήκια», να ισχυρίζεται ενοχλημένα πως «τους ταΐζει» και πως του «κουβαλήθηκαν εδώ για να τρώνε τσάμπα όπως και τόσοι άλλοι». Απάντησα τότε πως «είμαι και η ίδια μετανάστρια, κατάγομαι από την Αλβανία και ότι ουδέποτε με τάισε κανένας». Τότε σοκαρίστηκε γιατί μάλλον δεν το είχε καταλάβει. Εξήγησα -γιατί για κάποιο λόγο βρέθηκα υπόλογη για την ύπαρξη μου- πως «είμαι μέρος μιας κοινωνίας στην οποία συνεισφέρω οικονομικά πληρώνοντας φόρους, πως εργάζομαι και ζω από τους κόπους μου χωρίς κανένας να μου χαρίζει τίποτα». Ο οδηγός είχε αρχίσει να εκνευρίζεται, να ξεφυσάει και να επιταχύνει. Κι εγώ ήδη ένιωθα φόβο. Ένα φόβο που δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά στη ζωή μου, σε όποια κατάσταση κι αν βρέθηκα έως τώρα.

Άρχισε να μου φωνάζει εξαγριωμένα σε ένα φασιστικό παραλήρημα «Να τους πάρεις σπίτι σου να μείνετε όλοι μαζί». Του απάντησα τότε ότι «με χαρά όταν χρειάστηκε είχα φιλοξενήσει μια έγκυο γυναίκα από το Χαλέπι και ακόμη μια γυναίκα με το ενός έτους παιδί της από τη Χομς της Συρίας, πριν φύγουν για τη Γερμανία». Του τόνισα πως με χαρά θα το ξαναέκανα. Τότε άρχισε να εκνευρίζεται περισσότερο. Του ζήτησα να με αφήσει νωρίτερα από τον προορισμό που είχα ζητήσει αρχικά και του είπα πως δεν μπορώ να βρίσκομαι στον ίδιο περιβάλλον όπου ακούγονται φασιστικά τσιτάτα. Έκανε μια απότομη κίνηση, έστριψε το αμάξι δεξιά, σταμάτησε επί της Θησέως, έναν πολυσύχναστο, κεντρικό δρόμο της Καλλιθέας, και τότε άνοιξα την πόρτα για να νιώσω ασφαλής. Του έδωσα τα χρήματα που έγραφε στο ταξίμετρο ενόσω εκείνος συνέχιζε να βρίζει και τους πρόσφυγες και εμένα. Πέταξε τα ρέστα επάνω μου, άρχισε να φωνάζει «κατέβα κάτω μωρή καριόλα», βγήκα από το αμάξι, του είπα «άντε γεια φασίστα» και έκλεισα την πόρτα. Όταν πήγα να διασχίσω το δρόμο, ο οδηγός βγήκε από το αμάξι, κινήθηκε προς το μέρος μου απειλητικά, άρχισε να βαράει με μπουνιές το σακίδιο μου, και όταν με έριξε κάτω με κλώτσησε με δύναμη στο πόδι βρίζοντας με ξανά.

Ο κόσμος είχε σταματήσει, κυρίως για να δει τι γίνεται. Κάποιοι φώναζαν «τι κάνεις ρε στην κοπέλα», και τότε εκείνος έφυγε από πάνω μου και προχώρησε προς το αμάξι του. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που φώναξα ήταν να πάρει κάποιος τον αριθμό, όπως και έγινε. Η αδρεναλίνη μου ήταν τόση που δεν ένιωθα να πονάω. Το ένιωσα όμως λίγη ώρα μετά. Το αιμάτωμα και ο πόνος στο πόδι μου εμφανίστηκαν την επόμενη ημέρα και τα κουβαλάω ακόμη, μια εβδομάδα μετά το περιστατικό. Ο κόσμος ρωτούσε αν είμαι καλά και γιατί με χτύπησε. Τους εξήγησα. Κάποιοι έφυγαν και στο τέλος μια κυρία που είχε βγάλει βόλτα το σκύλο της και είχε δει τι είχε συμβεί με ρώτησε αν είμαι καλά και αν χρειάζομαι βοήθεια. Ζήτησα μόνο τα στοιχεία της, γιατί είχα ήδη αποφασίσει να πάω στην αστυνομία. Μου τα έδωσε, μου πρότεινε να με μεταφέρει όπου ήθελα και καλόπιστα μου είπε «αφού τους ξέρεις τους φασίστες, έχει γεμίσει ο κόσμος από δαύτους, γιατί βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο;».

Στη συνέχεια απευθύνθηκα πρώτα στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλιθέας. Εκεί ο Αξιωματικός Υπηρεσίας με παρέπεμψε στο Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας της ΓΑΔΑ, διότι το κίνητρο του ανθρώπου αυτού ήταν δομημένα ρατσιστικό από την αρχή μέχρι το τέλος του. Εκεί αντιμετωπίστηκα όχι μόνο όπως έπρεπε, αλλά με περισσή καλοσύνη και κατανόηση. Παράλληλα είχα δίπλα μου ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω πως βρίσκομαι σε ένα προστατευμένο πλαίσιο, και δεν έμεινα ούτε στιγμή μόνη.

Κατέθεσα λοιπόν τη μήνυση, και πλέον η εξέλιξη της υπόθεσης βρίσκεται στα χέρια της Δικαιοσύνης.

Παράλληλα περιμένω από το ΣΑΤΑ, με τον οποίο έχω ήδη επικοινωνήσει, να πράξει επίσης τα δέοντα και να απομακρύνει τον συγκεκριμένο οδηγό. Δίπλα σε αυτούς που με ενθάρρυναν να καταγγείλω και να αναδείξω το περιστατικό, υπήρξαν ορισμένοι φίλοι, γνωστοί και συνάδελφοι οι οποίοι μου είπαν επίσης καλόπιστα, σαν τη μάρτυρα του περιστατικού που με βοήθησε, πως δεν έπρεπε να μιλήσω.

Όχι διότι είχα άδικο, αλλά γιατί θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί πολύ χειρότερα για μένα. Θα μπορούσα να μην την είχα γλιτώσει μόνο με ένα αιμάτωμα. Το αναγνωρίζω αυτό και η ίδια.
Πάντως μπαίνοντας σε ένα ταξί, δεν είναι καθόλου απίθανο κάποιος να έχει ανάλογους διαλόγους. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως η Χρυσή Αυγή, έχει φτιάξει μέχρι και σωματείο με πρωτοβουλία του υπόδικου βουλευτή, Γιάννη Λαγού. Στις εκλογές του 2013 ο «Λαϊκός Σύνδεσμος Ιδιοκτητών Ταξί» όπως αποκαλούν το παραμάγαζο της Χρυσής Αυγής στο ΣΑΤΑ, είχε αναδειχθεί τρίτη δύναμη με ποσοστό 13,75%. Το αισιόδοξο πάντως είναι πως το 2017 δεν κατάφεραν να κατεβάσουν ψηφοδέλτιο.

Αυτό που ξέρω, είναι πως δεν θα μπορούσα να έχω άλλη αντίδραση. Όχι επειδή έχω άγνοια κινδύνου. Επειδή έχω αξιοπρέπεια και δεν ήμουν πρόθυμη να επιτρέψω σε κανέναν να με κάνει σάκο του μποξ για τα φασιστικά συμπλέγματα του. Επειδή στη θέση μου θα μπορούσε να είναι κάποιος μετανάστης χωρίς χαρτιά, κάποιος που αργότερα θα φοβόταν να μιλήσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Κάποιος που δεν θα ήταν τόσο τυχερός ώστε να βρεθεί όπως κι εγώ σε ένα πλέγμα αλληλεγγύης, αγάπης και συμπαράστασης.

Επειδή το να μην μιλάς σημαίνει πως τους κανονικοποιείς, σημαίνει πως αφήνεις τη φασιστική ρητορική να εξαπλώνεται, σημαίνει πως αφήνεις χώρο στο φασισμό και το ρατσισμό να υπάρξει. Άλλωστε ο άνθρωπος αυτός, δεν χτύπησε εμένα. Χτύπησε όλα εκείνα που αντιπροσωπεύω. Τη γυναίκα, τη μετανάστρια και την πολιτικά αντίθετη. Και το έκανε όταν όλη η φασιστική ρητορική γκρεμίστηκε με λογικά επιχειρήματα. Χρησιμοποίησε τη βία, γιατί για ένα φασίστα η βία δεν είναι μόνο το μέσο. Είναι και το μήνυμα που θέλει να περάσει. Και σαν μετανάστρια, σαν γυναίκα, σαν άνθρωπος που έχει ταχθεί συνειδητά ενάντια στον φασισμό, θα έκανα και πάλι το ίδιο σκεπτόμενη ξανά πως δεν θα επιτρέψω με κανένα τρόπο να κερδίσουν ούτε σπιθαμή όλοι εκείνοι που μας μαυρίζουν τον κόσμο.

Άρσις στο facebook

Ναι, οι άνθρωποι αλλάζουν…

Είναι δυνατό κάποιος άνθρωπος με εχθρική – ρατσιστική διάθεση απέναντι στους ξένους και τους πρόσφυγες να αλλάξει; Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να μάθει να συμβιώνει με τους πρόσφυγες, να τους κάνει φίλους του και κομμάτι της καθημερινότητάς του; Αυτή τη συζήτηση είχαμε προχθές στο Safe Zone της ΑΡΣΙΣ εντός της Ανοιχτής Δομής Φιλοξενίας Προσφύγων Θήβας με τους ασυνόδευτους ανήλικους που φιλοξενούμε.

Αφορμή στάθηκε η ταινία Gran Torino (2008) που προβάλαμε στα παιδιά στα πλαίσια της δράσης μας ARSIS SAFE ZONE CINEMALAB που αφορά στην προβολή κινηματογραφικών ταινιών και ντοκιμαντέρ με κοινωνικό – εκπαιδευτικό περιεχόμενο. Πάντως η άποψη του σκηνοθέτη της ταινίας Clint Eastwood που είχε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι ότι μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να αλλάξει, αφού ο ήρωας, ένας πικρόχολος ηλικιωμένος που είχε μάθει στη ζωή του να μισεί τους ξένους, έγινε τελικά φίλος με τους πρόσφυγες γείτονές του. Και αυτό συνέβη ύστερα από καθημερινή επαφή μαζί τους, και μάλιστα σταδιακά, χωρίς να το καταλάβει.

Βέβαια η ζωή δεν είναι Hollywood. Κάποια από τα παιδιά που φιλοξενούμε στη Θήβα, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την ταινία, διαφώνησαν με την άποψη πως οι άνθρωποι, και δη οι ξενόφοβοι αλλάζουν. Τα περισσότερα όμως από τα παιδιά έδειξαν μια διάθεση να δουν τα πράγματα πιο θετικά.

Όσο για εμάς, τους εργαζόμενους της ARSIS – Association for the Social Support of Youth, αντλώντας από την 25χρονη εμπειρία της οργάνωσης, αλλά και από τη δική μας επαφή με το προσφυγικό επιλέγουμε τη θετική σκέψη. Πιστεύουμε ότι αν επιδιώκουμε καθημερινές επαφές μεταξύ του ντόπιου πληθυσμού και των προσφύγων, αν δουλέψουμε πάνω σε αυτό που λέγεται εμπιστοσύνη – βασικό συστατικό για την επιτυχία οποιαδήποτε σχέσης – μπορούμε να καταφέρουμε να συμβιώνουμε, να συνυπάρχουμε, ίσως και να συμπαρασύρουμε σε αυτή τη συμβίωση ακόμα και ξενόφοβους.
Και όλο αυτό δεν είναι μια άποψή μας αβάσιμη και αστήριχτη. Ύστερα από προσπάθεια το έχουμε δει να συμβαίνει. Με περισσότερη προσπάθεια ευελπιστούμε να το δούμε να συμβαίνει σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Άλλωστε είναι προς το συμφέρον όλων, καθώς η στενή σχέση μεταξύ ντόπιου και προσφυγικού πληθυσμού μπορεί να δώσει στις τοπικές κοινωνίες μια νέα δυναμική και ένα πλούτο πολύτιμο. Αυτό το πιστεύουμε και για αυτό προσπαθούμε καθημερινά.

Περισσότερα για το «ARSIS SAFE ZONE – Cinemalab»
Τα Safe Zones (Ασφαλείς Ζώνες) είναι δομές φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων 14-18 ετών, οι οποίες λειτουργούν εντός των ανοιχτών δομών φιλοξενίας προσφύγων (camps). Αποτελούν εναλλακτικό μέτρο, αντί της κράτησης για την αντιμετώπιση επειγουσών αναγκών ασφάλειας και προστασίας των ασυνόδευτων ανηλίκων και λειτουργούν 24/7, παρέχοντας κοινωνικές, ψυχολογικές, εκπαιδευτικές, νομικές και άλλες υποστηρικτικές υπηρεσίες και προγράμματα για το βέλτιστο συμφέρον των ανηλίκων. Είναι μεταβατικές δομές φιλοξενίας πριν την ένταξη σε ξενώνες ανηλίκων ή σε άλλα προγράμματα στέγασης και υποστήριξης. Η ΑΡΣΙΣ λειτουργεί 5 Safe Zones στην Ελλάδα (Σχιστό, Θήβα, Λαγκαδίκια, Ιωάννινα, Διαβατά) με την στήριξη της UNICEF και χρηματοδότηση της Γενικής Διεύθυνσης Ευρωπαϊκής Πολιτικής Προστασίας και Επιχειρήσεων Ανθρωπιστικής Βοήθειας European Commission – Civil Protection & Humanitarian Aid Operations – ECHO