“We are witnesses and channels of a collective awakening to the dead- end of our current ways of being on the planet. In these turbulent times, it is of outmost importance that those of us pulled to do so, train ourselves to sit in the fire of the tensions at hand and attempt to facilitate the interactions and relationships between opposing interests and energies, from a feeling perspective that cares for the whole.”
Στο πλαίσιο αυτής της δράσης, η Αλεξάνδρα Βασιλείου ανέλαβε τη συγγραφή εκπαιδευτικού υλικού για τη θεματική «Διαχείριση Συγκρούσεων στον Εργασιακό Χώρο».
Στη σελίδα του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ στο facebook, μπορείς να βρεις συνδέσμους για όλα τα εγχειρίδια εκπαιδευόμενων του προγράμματος.
Εισαγωγή στο εγχειρίδιο
Αν δεν σου αρέσει κάτι, άλλαξέ το. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, άλλαξε τη στάση σου Maya Angelou (συγγραφέας / ποιήτρια)
Στην Ελλάδα της κρίσης, δοκιμάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Σε προσωπικό, διαπροσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Η οικονομική κρίση γρήγορα επεκτάθηκε και έγινε κοινωνική, πολιτική, περιβαλλοντική και προσωπική. Το μέγεθος και ο ρυθμός των αλλαγών στην καθημερινότητά μας δημιουργεί εντάσεις και βάζει σε δοκιμασία τις ανθρώπινες σχέσεις στον προσωπικό, εργασιακό και κοινωνικό χώρο. Το εγχειρίδιο αυτό διαπραγματεύεται την ικανότητα διαχείρισης συγκρούσεων. Παρά το ότι το εκπαιδευτικό υλικό δίνει έμφαση στις συγκρούσεις στον εργασιακό χώρο, οι δεξιότητες που αναπτύσσονται σε αυτό είναι απαραίτητες σε κάθε ανθρώπινη σχέση.
Πόσες φορές, άλλωστε, δεν έχουμε βρεθεί να αντιμετωπίζουμε την ίδια σύγκρουση με διαφορετικούς ανθρώπους γύρω μας; Είναι σαν να υπάρχουν κάποια θέματα ή συμπεριφορές που εμφανίζονται στη ζωή μας επαναλαμβανόμενα. Οι συγκρούσεις στην καθημερινή ζωή μας δίνουν την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο καλύτερα. Να ανακαλύψουμε ανεξερεύνητες πλευρές του εαυτού μας καθώς και τους τρόπους με τους οποίους επικοινωνούμε.
Το εγχειρίδιο εξερευνά τις συγκρούσεις στις ανθρώπινες σχέσεις και τις δεξιότητες που χρειάζεται να αναπτύξει κάποιος για να μπορεί να τις διαχειριστεί. Ερευνά την προσωπική στάση απέναντι στις συγκρούσεις και τρόπους βελτίωσης της επικοινωνίας και των αντιδράσεών μας. Διαπραγματεύεται την ισχύ και τη μετατόπιση από παιχνίδια εξουσίας σε συνεργατική δύναμη. Προτείνει τρόπους αλλαγής στην προσωπική στάση απέναντι στις συγκρούσεις που βοηθούν στην επίλυση, όπου αυτό είναι επιθυμητό ή αναγκαίο. Ολοκληρώνεται με ένα μοντέλο χαρτογράφησης μιας σύγκρουσης το οποίο μπορεί να βοηθήσει την ανάδυση εναλλακτικών λύσεων και επιλογών.
Ο χώρος εργασίας είναι ένας ανθρώπινος χώρος όπου δεν επιλέγουμε πάντα τους ανθρώπους με τους οποίους θα συνεργαστούμε και με τους οποίους καλούμαστε να παράγουμε κοινό έργο. Η διαφορετικότητα σε αντιλήψεις, τρόπους και συμπεριφορές δημιουργεί πολλές φορές το έδαφος για αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις. Οι παραπάνω δεξιότητες αποτελούν σημαντικό στοιχείο για την ικανότητα του κάθε ατόμου να ανταποκριθεί στο απαιτητικό περιβάλλον που δημιουργεί αυτή η διαφορετικότητα.
Το εγχειρίδιο αυτό απευθύνεται στην ανάγκη ανάπτυξης δεξιοτήτων επίλυσης συγκρούσεων αλλά προϋποθέτει ένα βασικό στοιχείο: το ενδιαφέρον για τη σχέση. Αυτό μπορεί να είναι προσωπικό ενδιαφέρον, να προέρχεται από την εκτίμηση στον άλλο άνθρωπο και την επιθυμία ανεύρεσης δημιουργικών λύσεων, μπορεί να προέρχεται και από την παραδοχή της αναγκαστικής συνύπαρξης στον εργασιακό χώρο και την ανάγκη εξεύρεσης λύσεων που θα την καθιστούν πιο ανθρώπινη και αποτελεσματική. Ένα ελάχιστο ενδιαφέρον, όμως, για τη σχέση παραμένει αναγκαία συνθήκη για την αξιοποίηση αυτών των δεξιοτήτων.
Θεωρητική προσέγγιση του εγχειριδίου
Το εγχειρίδιο αυτό αποτελεί συνοδευτικό εκπαιδευτικό υλικό για το πρόγραμμα κατάρτισης «Ικανότητα Διαχείρισης Συγκρούσεων στο Χώρο Εργασίας». Η κάθε απόπειρα ανάπτυξης καινούργιων δεξιοτήτων στις ανθρώπινες σχέσεις απαιτεί χρόνο και εξάσκηση. Δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεται με την ανάγνωση μόνο ενός εγχειριδίου.
Το εγχειρίδιο έχει σκοπό την οργανωμένη παρουσίαση των δεξιοτήτων που απαιτούνται για τη βελτίωση της διαχείρισης συγκρούσεων και την παροχή τρόπων εμβάθυνσης σε αυτή τη νέα γνώση. Αφορά δεξιότητες ανάλυσης των κινήτρων μας και της σύγκρουσης, δεξιότητες που αναπτύσσουν μια πιο θετική στάση απέναντι στη σύγκρουση και δεξιότητες που βοηθούν στη συναλλαγή με τους άλλους ανθρώπους.
Η αναζήτηση τρόπων για την επίλυση συγκρούσεων μας αναγκάζει να εξετάσουμε με προσοχή και να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα που συνήθως θεωρούμε δεδομένα και αυτονόητα: την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, την αντίληψή μας για τον κόσμο και τους άλλους ανθρώπους, τις πεποιθήσεις μας για τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτή η αναθεώρηση είναι πολλές φορές επίπονη και αποσταθεροποιητική. Χρειάζεται υπομονή και καλοσύνη απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Αυτό αποτελεί πρόκληση όταν γίνεται μέσα σε συνθήκες σύγκρουσης όπου η ένταση εύκολα θολώνει τις προθέσεις της κάθε πλευράς.
Υπάρχουν πολλά μοντέλα επίλυσης συγκρούσεων διαθέσιμα. Αυτό το εγχειρίδιο βασίζεται θεωρητικά σε δυο μοντέλα. Το πρώτο είναι το Process Work , το οποίο αναπτύχθηκε από τον Arnold Mindell (ιδρυτή της προσέγγισης) και τους συνεργάτες του παγκοσμίως. Τα εργαλεία του Process Work αξιοποιούνται από το 1991 στα διεθνή σεμινάρια Worldwork (‘Δουλειά με τον Κόσμο: Επίλυση Συγκρούσεων και Διεργασία Ομάδας’), αλλά και στη δουλειά με άτομα, σχέσεις, ομάδες και κοινότητες.
Από το Process Work, το εγχειρίδιο αξιοποιεί τα εργαλεία προσωπικής επίγνωσης που βοηθούν την επίλυση συγκρούσεων, προσθέτοντας διαστάσεις λιγότερο ορατές. Τα εργαλεία αυτά παραπέμπουν στην προσωπική εμπειρία του καθενός και στην εμβάθυνση σε αυτήν. Το Process Work βασίζεται στη θεώρηση της ανθρώπινης εμπειρίας σε τρεις ταυτόχρονες διαστάσεις. Ό,τι συμβαίνει την κάθε στιγμή αποτελεί μια εσωτερική εμπειρία, έναν εσωτερικό διάλογο ανάμεσα σε διαφορετικές φωνές / πλευρές που αναζητά χώρο για να εκφραστεί. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια διαπραγμάτευση σε διαπροσωπικό επίπεδο, έναν διάλογο ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές εμπειρίες και αντιλήψεις της πραγματικότητας. Τέλος, σε ένα τρίτο επίπεδο, κάθε τι που συμβαίνει είναι και μέρος ενός συνεχιζόμενου διαλόγου ανάμεσα σε κοινωνικούς ρόλους.
Όλοι έχουμε μια ταυτότητα, έναν τρόπο αντίληψης του εαυτού μας, που οργανώνει και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Πολλές φορές, εμπειρίες ή στοιχεία που αποκλείουμε από τη συνειδητή ταυτότητά μας, που τα περιθωριοποιούμε ή τα κατακρίνουμε, έχουν ένα νόημα το οποίο χρειάζεται να αναγνωρίσουμε και να επανεντάξουμε στη ζωή μας με διαφορετικούς όρους. Η εμφάνιση μια σύγκρουσης στο διαπροσωπικό ή κοινωνικό επίπεδο είναι μια ευκαιρία επίγνωσης και σε αυτή τη διάσταση της προσωπικής μας εμπειρίας. Η ένταξη αυτής της διάστασης στην επίλυση συγκρούσεων δημιουργεί χώρο για ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων στον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε με άλλους ανθρώπους.
Το Process Work αξιοποιεί αυτά τα εργαλεία προσωπικής επίγνωσης για τη δουλειά σε ατομικό επίπεδο, δουλειά με σχέσεις και με την κοινότητα. Διαπραγματεύεται την επικοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις, τη σύνδεση ανάμεσα στους ανθρώπους και τις κοινότητες και το κοινό υπόστρωμα στην ανθρώπινη εμπειρία. Η ανάπτυξη αυτών των δεξιοτήτων απαιτεί χρόνο και διάθεση για προσωπική εξερεύνηση.
Η προσωπική δουλειά σε αυτό το επίπεδο αναδεικνύει νοήματα, αλλά δεν βγάζει πάντα γραμμικά αποτελέσματα, ούτε γενικά συμπεράσματα (σωστό/λάθος). Μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα και να δώσουμε νόημα στις προσωπικές μας εμπειρίες.
Το δεύτερο μοντέλο στο οποίο βασίζεται το εγχειρίδιο είναι του Conflict Resolution Network της Αυστραλίας. Από το Conflict Resolution Network, το εγχειρίδιο αξιοποιεί εργαλεία ανάπτυξης δεξιοτήτων απαραίτητων στην επίλυση συγκρούσεων και δεξιοτήτων χαρτογράφησης μιας σύγκρουσης. Το Conflict Resolution Network παρουσιάζει έναν πιο γραμμικό μοντέλο επίλυσης συγκρούσεων που είναι ιδιαίτερα χρήσιμο στη σταδιακή ανάπτυξη δεξιοτήτων. Διαπραγματεύεται, με πολύ ξεκάθαρο τρόπο, τη στάση που υιοθετεί κάποιος απέναντι στη σύγκρουση και τρόπους μετατόπισης σε μια προσέγγιση κερδίζω/κερδίζεις. Προσφέρει εργαλεία για την αναγνώριση της προσωπικής δύναμης και την αξιοποίησή της για τη δημιουργία βιώσιμων λύσεων. Αναγνωρίζει τη σημαντικότητα και το ρόλο των συναισθημάτων στη σύγκρουση και προσφέρει εργαλεία για τη διαχείριση και αξιοποίησή τους. Τέλος, χαρτογραφεί τη σύγκρουση αναγνωρίζοντας τις ανάγκες, έγνοιες και ανησυχίες όλων των πλευρών.
Κλείνοντας, να τονίσουμε ότι η ανάπτυξη όλων των παραπάνω δεξιοτήτων απαιτεί υπομονή και επιμονή. Υπάρχει ένας αστικός μύθος που αναφέρεται σε σχέση με το Carnegie Hall, φημισμένο χώρο συναυλιών κλασσικής μουσικής της Νέας Υόρκης. Φήμες λένε ότι κάποτε, στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, ένας περαστικός σταμάτησε τον διεθνούς αναγνώρισης βιολονίστα Jascha Heifetz και τον ρώτησε «μπορείτε να μου πείτε πώς μπορώ να φτάσω στο Carnegie Hall;» «Ναι», απάντησε ο Heifetz, «με εξάσκηση, εξάσκηση, εξάσκηση!» Η εκπαίδευση στις δεξιότητες που προτείνει το εγχειρίδιο δεν ολοκληρώνεται με το τέλος της ανάγνωσής του. Το εγχειρίδιο προσφέρει ερεθίσματα και προβληματισμό. Από εκεί και πέρα, ο καθένας και η καθεμιά μας αποφασίζει το σωστό χρόνο και τρόπο αξιοποίησης αυτών των ερεθισμάτων.
Driving to work last month, I was listening to the news about the start of the Syrian peace talks. I found myself imagining the room and the people involved. It was probably a large conference room or council room, and they probably sat at around a large conference table, or in tiered rows. And there must have been translators present, and security personnel, as well as assistants, staff members, and the media. And each person would have been wearing badges and name tags.
And how did the actual talks, go, I wondered? Were they really “talking?” There was a strict agenda, known ahead of time; therefore each member probably didn’t speak extemporaneously, but would have a prepared position, list of points , or a script or strategy they intend to follow. And given the size of it, there would have been a facilitator, and perhaps signaling devices that people used to indicate when they wanted to speak. I just can’t see people raising their hands to get the floor. Maybe there wasn’t even space for that; perhaps people were just assigned a time to speak, and had to simply weigh in on the proposal.
However it was structured, everything about it ensured that the members did not have direct contact, that spontaneous talk was limited, and straightforward interaction non-existent. And then it struck me. This is the basis of war: separate the players, ensure maximum distance, and at all costs, prevent the humanizing effect of face-to-face, informal, and personal interaction. Because in order for compromise, resolution, give and take, and the like to occur, people have to actually interact. The entire set up predicted the lack of outcome. How the heck can anything constructive happen in that atmosphere? And why are they called “talks?” Could I solve my conflicts in that atmosphere? Could you? Are those players any different from you or I?
Methods like Deep Democracy, Multi-track Diplomacy and others understand the need for informal, facilitated forums where personal interaction can occur, where people can engage with other viewpoints, and ultimately find points of human commonality.
The point I want to make is not how to solve conflict, but about the vital importance of dialogue. At the risk of making too broad a generalization, everything that humans accomplish, from peace accords to heart surgery to landing on the moon happen through a single, indispensable mechanism: talk. Whether something succeeds or fails hinges on the quality of dialogue between people. And nowhere is this truer than with conflict: no matter how politically complex, intractable, or widespread the conflict, solutions ultimately depend on how well people talk with each other.
This is why I’ve been focusing lately on feedback and performance conversations: they are microcosms of bigger and gnarlier conflicts, and involve this one central, yet vital set of skills: the ability to have and hold a conversation. Talk is our primary tool as humans. It’s a unique evolutionary advantage, up there with opposable appendages. While talk is an essential human skill, doing it well requires training. Talking is a lot like eating. We all do it. In fact, we have to do it, but it can be done with more or less awareness, with better and worse results, in healthy or unhealthy ways. Talk creates peace, and also incites war.
What are the skills of dialogue? What do we need to be able to do to have productive dialogue? Some of the skills are: Having to say difficult things and make yourself understood without shutting down the other person. Challenging assumptions while inviting dialogue. Staying present and focused when things get hot. Fielding challenge and criticism without defense. Surfacing topics that no one wants to talk about in a way that fosters engagements. Ram Charan, organizational consultant and author, sums up the power of talk in organizational contexts this way:
Dialogue is the basic unit of work in an organization. The quality of the dialogue determines how people gather and process information, how they make decisions, and how they feel about one another and about the outcome of these decisions. Dialogue can lead to new ideas and speed as a competitive advantage. It is the single-most important factor underlying the productivity and growth of the knowledge worker. Indeed, the tone and content of dialogue shapes people’s behaviors and beliefs—that is, the corporate culture—faster and more permanently than any reward system, structural change, or vision statement I’ve seen.
This topic is going to be front and center in my year-long training on Deep Democracy facilitation with Anima Leadership which starts March 28. And while the group might start out with name tags, I bet they won’t be needed for long.
Σε περιόδους κρίσης το σχολείο γίνεται δέκτης της έντασης που υπάρχει στην κοινότητα. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να ανταποκριθούν στο έργο τους σε συνθήκες ιδιαίτερα απαιτητικές. Στις συνθήκες αυτές, ακόμη περισσότερο, δοκιμάζονται οι ικανότητές τους να επικοινωνήσουν αποτελεσματικά, να κατανοήσουν τον άλλο, να αλληλοϋποστηριχθούν, ξεπερνώντας δημιουργικά πολώσεις και αδιέξοδα. Ταυτόχρονα με την παροχή γνώσης, καλούνται να αναπτύξουν δεξιότητες επικοινωνίας και επίλυσης συγκρούσεων, φροντίζοντας τον εαυτό τους, αλλά και τη σχολική κοινότητα.
Η αναζήτηση τρόπων για την επίλυση συγκρούσεων μας αναγκάζει να εξετάσουμε με προσοχή και να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα που συνήθως θεωρούμε δεδομένα και αυτονόητα: την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, την αντίληψή μας για τον κόσμο και τους άλλους ανθρώπους, τις πεποιθήσεις μας για τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτή η αναθεώρηση είναι πολλές φορές επίπονη και αποσταθεροποιητική και αποτελεί πρόκληση όταν γίνεται μέσα σε συνθήκες σύγκρουσης όπου η ένταση εύκολα θολώνει τις προθέσεις της κάθε πλευράς.
Στο σεμινάριο, δημιουργήσαμε έναν ασφαλή χώρο για αυτή την εξερεύνηση, αξιοποιώντας βιωματικές ασκήσεις και συζήτηση σε μικρές ομάδες και στην ολομέλεια. Και οι τρεις συναντήσεις ήταν πλούσιες σε ανταλλαγή και δουλειά στην ομάδα. Το σχολείο φιλόξενο και οι εκπαιδευτικοί γεμάτοι προβληματισμούς και επιθυμία για δημιουργικές λύσεις και πιο ουσιαστικές σχέσεις.
Στην ερώτηση πως φεύγεις από εδώ σήμερα, ποια είναι η αίσθηση που παίρνεις από τις τρεις αυτές συναντήσεις, η ομάδα απάντησε:
– με την ελπίδα ότι θα τα ξαναπούμε…
– με ανάγκη για περισσότερο!…
– προβληματισμένη…
– μου έλυσε απορίες, με διευκόλυνε, αλλά έχω κι άλλες!
– γεμάτη…
– με τις καλύτερες εντυπώσεις και την ελπίδα να τα ξαναπούμε…
– με ηρεμία…
– με μια καλή αίσθηση…
– πιο συνδεδεμένη με τους συναδέλφους
– παρά την κούραση και το γεγονός ότι οι επιμορφώσεις γίνονται μετά το σχολείο, είναι ώρες που με ξεκούρασαν…
– με διάθεση για ενδοσκόπηση…
– με πολλές σκέψεις για όλα αυτά που συζητήσαμε…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα των εκπαιδευτικών για τις ώρες που περάσαμε μαζί και την αυθεντικότητα της παρουσίας τους στο σεμινάριο. Αυτό είναι που έκανε το σεμινάριο ουσιαστικό. Και στη διευθύντρια, Βάντα Τσέλιου, για το χαμόγελο της υποδοχής!
Παίρνω μια ανάσα βλέποντας την οργάνωση και το πέρασμα διαχωριστικών γραμμών για κοινή δράση, την εναντίωση κι ανάληψη ευθύνης για αυτό που γίνεται γύρω μας, την προσπάθεια να κάνουμε κάτι διαφορετικό, να σταθούμε ενάντια στην στόχευση και το διωγμό, την δολοφονική βία, τρομοκράτηση κι αποκλεισμό συγκεκριμέων κοινωνικών ομάδων. Μα κι ανησυχώ. .Εάν μείνουμε μόνο σε αυτό, το απαραίτητο και πρωταρχικό – την αντίδραση, την εναντίωση, την ξεκάθαρη τοποθέτηση της θέσης μας – θα συντείνουμε στην κλιμάκωση της σύγκρουσης.Η συσπείρωσή μας ενάντια σε αυτό που μας απειλεί, σπρώχνει σε περαιτέρω συσπείρωση του. Όταν απειλείσαι συσπειρώνεσαι για να πολεμήσεις την “απειλή”.Χρειάζεται ταυτόχρονα (;) μετέπειτα (;) και κάτι άλλο για να μην παραμείνουμε δυο πλευρές, η μια συσπειρωμένη ενάντια στην άλλη, τροφοδοτώντας με την συσπείρωσή μας μια κλιμακούμενη ένταση που θα ξεσπάσει σε πόλεμο μεταξύ μας.
Η αρχική σύγκρουση δεν είναι απαραίτητα “κακή”. Διαφορετικές πραγματικότητες κι ανάγκες αναζητάνε χώρο έκφρασης και ύπαρξης..
Χρειάζεται με κάποιο τρόπο να προχωρήσουμε μέσα από τη σύγκρουση στην δημιουργία συνθηκών συνύπαρξης..
Πως θα δημιουργήσουμε το κόσμο που θέλουμε;
Πως να σταθούμε ΕΝΑΝΤΙΑ σε αυτούς που απειλούν την ύπαρξη μας, ΧΩΡΙΣ να τους διαγράψουμε σαν ανθρώπους…
Πως να κάνουμε αυτήν την υπέρβαση, να ξεχωρίσουμε την συμπεριφορά από τον άνθρωπο, να πούμε όχι στη συμπεριφορά αλλά ναι στο άνθρωπο, ναι στο δικαίωμά ύπαρξης του; Πως να κάνουμε χώρο στις ανάγκες που τον διακινούν;
Έχω την αίσθηση οτι η δυνατότητα μιας τέτοιας υπέρβασης βρίσκεται στην “δικιά” μας πλευρά
αλλά είναι απλά δυνατότητα, αν δεν την κάνουμε δεν θα γίνει..
και χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον για να την κάνουμε, γιατί οι στιγμές που έχουμε μια λίγο πιο ευρύτερη ματιά και μια συναισθηματική στάση που βλέπει όλη αυτήν την κατάσταση σαν το ‘σπίτι’ μας κι όλους σαν ‘παιδιά’ μας είναι κάτι μικροδευτερόλεπτα…
«Δες το διαφορετικά! Απάντησε στη βία με τη δημιουργικότητά σου!»
Καλλιτεχνικός διαγωνισμός C YOU! Οι Κοινότητες προλαμβάνουν τη Νεανική Βία
Η ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων στο πλαίσιο των δράσεών της για την ευαισθητοποίηση των νέων σε καίρια κοινωνικά προβλήματα όπως αυτό της βίας υλοποιεί ευρωπαϊκό πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από το DAPHNE III της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στο οποίο συμμετέχουν συνολικά επτά ευρωπαϊκές χώρες. Ένας από τους στόχους του προγράμματος είναι η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση των νέων και των πολιτών γενικότερα σχετικά με το θέμα, αλλά και η προσφορά της δυνατότητας σε σχολεία, κέντρα νεότητας, καλλιτεχνικά εργαστήρια, να επικεντρωθούν στο θέμα της βίας σε σχέση με τους νέους στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων τους. Προς αυτή την κατεύθυνση η ΑΡΣΙΣ διοργανώνει καλλιτεχνικό διαγωνισμό για νέους από 15 έως 25 ετών. Τα έργα που θα παραχθούν θα έχουν σχέση με την πρόληψη της νεανικής βίας με σκοπό να πραγμα
τεύονται κριτικά και δημιουργικά τους παράγοντες κινδύνου, τις διάφορες μορφές,, τις συνέπειες καθώς επίσης και άλλες μορφές του φαινομένου. Οι συμμετέχοντες επιλέγουν τη μορφή Τέχνης που θα χρησιμοποιήσουν για το έργο τους (φωτογραφία, βίντεο, γκράφιτι, ποίημα, θεατρικό δρώμενο, ζωγραφιά ή και άλλες κατασκευές ). Το καλύτερο project που θα βραβευθεί θα παράσχει τη δυνατότητα σε δύο νέους της ομάδας εργασίας να παραβρεθούν στο τελικό συνέδριο στη Σουηδία το φθινόπωρο του 2013 όπου θα παρουσιαστούν τα καλύτερα project από κάθε χώρα.Ο διαγωνισμός θα διαρκέσει μέχρι και το τέλος του Νοεμβρίου 2012. Έχουν ήδη αρχίσει οι αιτήσεις συμμετοχής. Σας καλούμε να κινητοποιήσετε ομάδες νέων και αναμένουμε τη συμμετοχή τους στο διαγωνισμό δίνοντας την ευκαιρία να σκεφτούν, να κρίνουν και να αντιμετωπίσουν δημιουργικά το φαινόμενο της βίας.
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
Νεολαία και Βία
Καινοτόμες Ιδέες και Δράσεις για την καταπολέμηση της βίας στο σχολείο, την κοινότητα, την οικογένεια
Χθες ήμουν στο 46ο Γυμνάσιο Αθηνών. Για μια επιμόρφωση για τους εκπαιδευτικούς πάνω σε θέματα βίας, επιθετικότητας και επίλυσης συγκρούσεων. Η πρώτη μου εντύπωση από το σχολείο ήταν από το κτήριο. Ένα εκπληκτικής ομορφιάς διατηρητέο κτήριο με εσωτερική ξύλινη σκάλα, ξύλινα πατώματα και ζεστή ατμόσφαιρα.
Εξ ίσου ζεστή και η φιλοξενία των εκπαιδευτικών. Δουλέψαμε μαζί και εστιάσαμε σε θέματα βίας, επιθετικότητας και επίλυσης συγκρούσεων. Αξιοποιώντας την προσωπική πορεία και επίγνωση του καθενός και της καθεμιάς, κάναμε τις αναγωγές και στο σχολείο και τα παιδιά.
Ευχαριστώ τη γυμνασιάρχη του σχολείου, Βάντα Τσέλιου, αλλά και όλη την ομάδα των εκπαιδευτικών για την ανοιχτότητα με την οποία με δέχτηκαν στο χώρο τους, την προθυμία να δοκιμάσουν βιωματικές ασκήσεις και την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία έγινε η επιμόρφωση.
Φεύγοντας από το σχολείο πήγα να μαζέψω τη βαφτιστήρα μου, ετών 7, από το δικό της σχολείο όπου τελείωνε το απογευματινό μάθημα σκακιού. Απολαυστικός ο διάλογος μαζί της…
– Που ήσουν νονά; – Σ’ ένα σχολείο εδώ πιο πάνω… – Τι έκανες εκεί; – Μάθημα… – Στα παιδιά; – Όχι, στους δασκάλους… – Τι λες βρε νονά, οι δάσκαλοι κάνουν μάθημα στα παιδιά, δεν τους κάνουν μάθημα άλλοι.. – Μερικές φορές και οι δάσκαλοι κάθονται στα θρανία, μαθαίνουν καινούργια πράγματα. Όλη μας τη ζωή μαθαίνουμε καινούργια πράγματα…
[…σιωπή… Μετά από λίγο, λέει η μικρή με σκεφτικό ύφος…] – Wow!
Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ με την προθυμία των εκπαιδευτικών του 46ου να εμπλακούν στη διεργασία της επιμόρφωσης.
Ανησυχητική η αύξηση της βίας στη Νότια Αφρική. Τα σχολεία έχουν γίνει οι λιγότερο ασφαλείς χώροι για τα παιδιά. Μια οργάνωση, η Umthombo Wesizwe, παρέχει μια πλατφόρμα για τους νέους (11-15 ετών) από διαφορετικές κοινότητες στη Νότια Αφρική για την ανάπτυξη μιας ταυτότητας που θα τους επιτρέψει να εξελιχθούν ως υπεύθυνοι πολίτες και ηγέτες στα πλαίσια μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας.
Πόση βία να αντέξει αυτός ο τόπος; Πόσο αίμα να δούμε στις οθόνες μας, στα πρόσωπα γνωστών και αγνώστων για να ξυπνήσουμε; Τα μέτρα λιτότητας δεν επηρέασαν μόνο τα πορτοφόλια μας. Ζούμε και βάρβαρη λιτότητα στην ανθρωπιά μας και στους διαθέσιμους τρόπους αντιμετώπισης κάθε διαφοράς. Ή θα βρούμε τρόπο να δημιουργήσουμε την αίσθηση κοινότητας που όλοι χρειαζόμαστε ή θα σκοτωθούμε μεταξύ μας’.
Σε ληστεία αποδίδει η αστυνομία τον θανάσιμο τραυματισμός ενός άνδρα τις πρώτες πρωϊνές ώρες στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στη συμβολή των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Ηπείρου.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες οι δράστες ήταν τρεις και επιτέθηκαν στον άνδρα επειδή κρατούσε μια κάμερα. Το θύμα πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητο του από χώρο στάθμευσης, για να συνοδεύσει τη γυναίκα του στο μαιευτήριο προκειμένου να γεννήσει.
Νεαρός άνδρας ηλικίας 21 ετών έχασε τη ζωή του μετά από επίθεση που δέχθηκε στα Κάτω Πατήσια.
Ο νεαρός, υπήκοος Μπαγκλαντές, βρέθηκε με τραύματα που προκλήθηκαν από μαχαίρι στη συμβολή των οδών Στρατηγού Καλλάρη και Κωνσταντινίδη. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Σε υπ’ αριθμόν 1 κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια εξελίσσεται πλέον η Ελληνική Αστυνομία, είτε δια της απουσίας της εκεί όπου οι πολίτες πραγματικά την χρειάζονται είτε δια της παρουσίας της όταν αυτή συνοδεύεται από άσκηση ωμής βίας εναντίον αθώων πολιτών. Και βεβαίως όλα αυτά, με την ανοχή -αν όχι την ενθάρρυνση- της εκάστοτε πολιτικής της ηγεσίας… Χθες το μεσημέρι η απεργιακή διαδήλωση βάφτηκε στο αίμα. Αυτό συνέβη επειδή κάποιοι βαθμοφόροι θεώρησαν ότι ο τρόπος για να αντιμετωπίσουν μια μικρή ομάδα ταραχοποιών ήταν να διατάξουν τους άνδρες των ΜΑΤ να εξαπολύσουν γενικευμένη επίθεση εναντίον των διαδηλωτών! Αποτέλεσμα ήταν να υποστεί βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις 31χρονος διαδηλωτής, να τραυματιστούν δεκάδες άλλοι και να πνιγεί –γι’ ακόμη μια φορά- το κέντρο της Αθήνας στα δακρυγόνα.
Διαβάζοντας το άρθρο του tvxs για την κατάσταση στον Αγ Παντελεήμονα ένιωσα πόση από τη πραγματικότητα της πόλης μέσα στην οποία ζω, αφήνω έξω από το οπτικό μου πεδίο… γίνεται πόλεμος στους δρόμους της Αθήνας και δε τον βλέπω… το παρατηρητήριο που ζητιέται, εν μέρει, είναι η δικιά μου παρατήρηση… άνοιξε τα μάτια σου, δες τι γίνεται, δράσε…
Μου έφερε στο νου πράγματα που μας έλεγε ο Mindell την Παρασκευή το βράδυ στα πλαίσια της εποπτείας που έκανε εδώ στο Πόρτλαντ που βρίσκομαι για λίγες βδομάδες, πάνω στη δουλειά με οργανισμούς, οργανώσεις, ΜΚΟ, κοινότητες, ομάδες εργασίας:
Όταν η επιβίωση μας απειλείται πανικοβαλλόμαστε. Μέσα σε αυτόν τον πανικό ο καθένας προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του. Όταν πανικοβαλλόμαστε γινόμαστε βίοι.
Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα συνήθως απουσιάζει και χρειάζεται η παρουσία ανθρώπων οι οποίοι, διατηρώντας μια στοιχειώδη αίσθηση γείωσης σε μια βαθύτερη αίσθηση του εαυτού τους, είναι ενεργά παρόντες και επιχειρούν να παρέμβουν παίρνοντας θέση ενάντια στη βία αλλά και φέρνοντας στο προσκήνιο όλα αυτά που βρίσκονται πίσω από αυτήν – την οργή, την ανασφάλεια, την αίσθηση απειλής, το φόβο για τη φτώχεια και την ανέχεια, την αγωνία για επιβίωση. “Σταματήστε. Δεν μπορείτε να φέρεστε έτσι σε ανθρώπους.” Και ταυτόχρονα, “Βλέπω την οργή σας. Εδώ είμαι να σας ακούσω.”
Οι δυσκολες συνθήκες ζωής μας ρίχνουν σε μια βαθιά απελπισία και συχνά αντιδρούμε σε αυτή στρεφόμενοι ο ένας ενάντια στον άλλον, είτε σαν άτομα είτε σαν ομάδες.
Σε τέτοιες στιγμές, μας έλεγε ο Mindell, χρειαζόμαστε κάποιους που μπορούν να μας βγάλουν από την απελπισία “προκαλώντας” μας κατά κάποιο τρόπο να βγούμε από την απελπισία μας και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να αλλάξουμε τη κατάσταση μέσα στην οποία όλοι ζούμε.
Μια βαθύτερη κατανόηση των διαφόρων συναισθημάτων που ξεσπάνε σε βία έχουν βρει και μερικοί κάτοικοι της Κυψέλης οι οποίοι μέσα από την δράση τους προσπαθούν να αλλάξουν την κατάσταση.
Ευχαριστώ την ΑΖ που μας έστειλε αυτό το βίντεο.
Οι γυναίκες που μιλάνε για τη προσπάθεια που κάνουνε σαν κάτοικοι για να αντιμετωπίσουν τα πολλαπλά προβλήματα της περιοχής τους, περιγράφουν την βία της παντελούς έλλειψης καθαριότητας που επικρατεί στα πάρκων και στους άλλους κοινόχρηστους χώρους λόγω της μη συντήρησης τους καθώς και την αίσθηση εισβολής στον ζωτικό τους χώρο που βιώνουν οι κάτοικοι όταν τόσοι άνθρωποι ξαφνικά έρχονται σε ένα μέρος.
Έγινε χθες βράδυ η προβολή του ντοκιμαντέρ “Κυπραίες” στο χώρο του 15ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ. Παρ’ όλη τη διάσπαση από τα πολλά δρώμενα στο χώρο, ο κόσμος μπόρεσε να δει το ντοκιμαντέρ. Για την προβολή του ντοκιμαντέρ, είχαν έρθει στην Αθήνα η Μαρία Χατζηπαύλου, πανεπιστημιακός και ακτιβίστρια και η Ζεχρά Σεγκίς, καθηγήτρια και ακτιβίστρια που συμμετείχαν στην ταινία. Ευχαριστούμε Βασιλική που μας έδωσες την ευκαιρία για τη συζήτηση που έγινε μετά την ταινία!
Ένα ευχαριστώ και στη Βενετία Μπουρονίκου για το φωτορεπορτάζ ;-)
Σήμερα δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη “Αυγή” συνέντευξη της Βασιλκής Κατριβάνου, με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ “Κυπραίες”. Αντιγράφω εδώ από την ιστοσελίδα της Αυγής:
«Κυπραίες»: το ντοκιμαντέρ ως μέσον κοινωνικής αλλαγής 11/04/2010
Συνέντευξη της Βασιλικής Κατριβάνου στον Στρατή Μπουρνάζο
To ντοκυμαντέρ «Κυπραίες» της Βασιλικής Κατριβάνου και της Bushra Azzouz, γυρισμένο στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν φέρνει στο φως ιστορίες του διαιρεμένου νησιού, κρυμμένες για χρόνια, διερευνώντας τις έννοιες της εστίας και της ασφάλειας, καθώς και την επιθυμία γυναικών, και από τις δύο πλευρές, να ζήσουν ξανά μαζί. Θα προβληθεί το Σάββατο 17 Απριλίου (19.00) και την Τρίτη 20 Απριλίου (22.30 στο πλαίσιο του Fog Dog, φεστιβάλ που οργανώνουν οι «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά Οδός 48 (για το Fog Dog, βλ. σελ. 44 της σημερινής Αυγής, για τις «Κυπραίες» βλ. και www.womenofcyprusfilm.com). Mε την ευκαιρία αυτή, μιλήσαμε με τη σκηνοθέτρια Βασιλική Κατριβάνου.
Πώς ξεκίνησες αυτή την ταινία; Η ταινία ξεκίνησε ως μεταπτυχιακή εργασία. Mε ενδιέφερε να διερευνήσω τις δυνατότητες του ντοκυμαντέρ ως μέσου που συνεισφέρει στην κοινωνική αλλαγή. Στο ντοκυμαντέρ οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να πουν τις ιστορίες τους, να συμμετάσχουν και να εμπλουτίσουν τον δημόσιο διάλογο, πέρα από τον παγιωμένο τρόπο που αυτός διεξάγεται. Επειδή δεν είχα καμία κινηματογραφική εκπαίδευση, έκανα βασικά μαθήματα για τη χρήση της κάμερας, και έφτασα στην Κύπρο το 2004, μία εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν. Ήθελα από την αρχή να εστιάσω στις γυναικείες φωνές. Αυτή η πρόθεση ενισχύθηκε στην Κύπρο, καθώς διαπίστωσα ότι ενώ υπήρχαν πολλές γυναίκες ακτιβίστριες, δεν υπήρχε γυναικεία εκπροσώπηση στα κέντρα αποφάσεων ούτε στον δημόσιο διάλογο.
Επιπλέον όμως ήθελα να διερευνήσω τα έμφυλα χαρακτηριστικά του εθνικισμού και του μιλιταρισμού που είναι πολύ έντονα: οι άντρες είναι οι «ικανοί και λογικοί» να εκπροσωπήσουν το έθνος, οι «πολεμιστές». Αντίθετα, οι γυναίκες εκπροσωπούν την ιδιωτική σφαίρα, είναι οι «συναίσθηματικές», υπεύθυνες για τη βιολογική και κοινωνική αναπαραγωγή του έθνους· έχουν το ρόλο της μάνας, και σε περίοδο πολέμου αποτελούν τα θύματα ή τα λάφυρα. Ξέρουμε ότι σε χωριά της επαρχίας Κηρύνειας πολλές Ελληνοκύπριες βιάστηκαν από Τούρκους στρατιώτες, και μετά οι άντρες τους έλεγαν: –Εκεί που πήγε ο Τούρκος δεν ξαναπηγαίνω, και τις εγκατέλειψαν.
Τι άλλαξε στην πορεία; Όσο προχωρούσαν οι συνεντεύξεις, διαπίστωνα ότι, πέραν της διαπλοκής φύλου και εθνικισμού, πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχαν άλλες πτυχές: λ.χ. όταν επισκεφτήκαμε τα χωριά και τα σπίτια στον Βορρά από όπου είχαν φύγει οι Ελληνοκύπριες, αρχίσαμε να διερευνούμε θέματα όπως η εστία, τι σημαίνει η απώλειά της και πώς ξαναδημιουργείς την αίσθηση της κοινότητας, ή όταν Ελληνοκύπριες και Τουρκοκύπριες άρχισαν να μας λένε προσωπικές τους ιστορίες, αρχίσαμε να ψάχνουμε τι σημαίνει να μοιράζονται μεταξύ τους μνήμες που δεν είχαν μέχρι τότε ακουστεί. Έτσι, εγκαταλείποντας την αρχική μου εστίαση, ακολούθησα τους δρόμους που μου έδειχνε το υλικό. Και στη συνέχεια, πώς ολοκληρώθηκε η ταινία; Επέστρεψα στην Αμερική, έδειξα το υλικό μου στην Μπούσρα Αζούζ, σκηνοθέτρια και φίλη μου, και αρχίσαμε να το δουλεύουμε μαζί. Δημιουργήσαμε παρέα αυτή την ταινία στο Πόρτλαντ, Όρεγκον. Για τέσσερα χρόνια, ξαναπήγαινα στην Κύπρο, συναντούσα τον βασικό πυρήνα των γυναικών με τις οποίες δούλεψα, τους έδειχνα το υλικό, και συζητούσαμε αν τις εκφράζει, τι αλλαγές χρειάζονται. Στόχος μου ήταν η ταινία να αποτελέσει έναν χώρο για να ακουστούν οι διαφορετικές γυναικείες φωνές γύρω από το Κυπριακό και οι γυναίκες να νιώσουν φορείς και δημιουργοί της. Ήταν μια σημαντική διαδικασία μέσα από την οποία αλλάξαμε όλοι.
Ένα παράδειγμα: στην αρχή η κεντρική μου ηρωίδα ήταν μια Ελληνοκύπρια, που επισκέπτεται το σπίτι της το οποίο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει σαν πρόσφυγας το 1974. Θεωρούσα ότι μπορούσε να εκπροσωπήσει τον κοινό πόνο της προσφυγιάς και για τις δύο κοινότητες. Όταν έδειξα το υλικό στις γυναίκες, οι Τουρκοκύπριες μού λένε: –Άλλη μια ταινία φτιαγμένη από Ελληνίδα. —Μα, τους λέω, έχει πολύ περισσότερες συνεντεύξεις με Τουρκοκύπριες. —Ναι, μου απαντάνε, αλλά η παρουσία της Μαρίας είναι πολύ έντονη, σε κερδίζει στο συναίσθημα, αυτό είναι που μένει. Κι έτσι προστέθηκε το γύρισμα με την Ζεχρά, Τουρκοκύπρια, που επισκέπτεται το σπίτι της στη Λάρνακα, από όπου αναγκάστηκε να φύγει το 1974. Συνειδητοποίησα ότι ποτέ η πλειοψηφία δεν μπορεί να εκπροσωπήσει την εμπειρία της μειοψηφίας.
Έχεις ασχοληθεί γενικότερα, επιστημονικά και επαγγελματικά, με την επίλυση συγκρούσεων. Πες μας δυο λόγια για την προσέγγιση αυτή. Η επίλυση των συγκρούσεων έχει πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις και τρόπους εφαρμογής. Πολλές φορές εκείνοι που πυροδοτούν τις διαμάχες και τους πολέμους, οι ίδιοι χρηματοδοτούν και τα σεμινάρια επίλυσης, για να εξομαλύνουν τις καταστάσεις. Στοιχεία και πλευρές της όμως μπορούν να βοηθήσουν την επικοινωνία και τον διάλογο μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών. Δεν υποκαθιστά την ακτιβιστική και πολιτική δράση, αλλά μπορεί να βοηθήσει στο σχετίζεσθαι, την κατανόηση των δυναμικών της σύγκρουσης, να καταλάβουν οι δύο πλευρές καλύτερα τη θέση και την εμπειρία του άλλου, ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν ή διαφωνούν. Έχεις δουλέψει, στον τομέα αυτό, στην Κύπρο, στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη… Έχω δουλέψει με μη κυβερνητικές οργανώσεις στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, κάνοντας σεμινάρια με Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους. Μετέχουν κυρίως εκπαιδευτικοί, ακτιβιστές, κοινωνικοί λειτουργοί, άνθρωποι που τους ενδιαφέρει να σχετιστούν με την άλλη πλευρά. Η σχέση αυτή έχει γίνει πολύ δύσκολη με το τείχος, καθώς οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να περάσουν στο Ισραήλ. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να μη βλέπουν την άλλη πλευρά μόνο σαν ρόλο, ο Ισραηλινός να μην είναι μόνο ο στρατιώτης που θα εισβάλει με τον τανκς και θα τους συλλάβει, και ο Παλιστίνιος να μην είναι μόνο ο βομβιστής. Θέλουν να αμφισβητήσουν τους ρόλους αυτούς και να δουλέψουν μαζί για την αλλαγή της κατάστασης. Στην Κύπρο δούλεψα κυρίως με εφήβους και νέες γυναίκες. Χρησιμοποίησα την ταινία σαν αρχή, μετά όμως προχωρήσαμε σε θέματα σχέσεων, ζητήματα της καθημερινότητας. Ο κόσμος έχει κουραστεί να μιλάει συνέχεια για το εθνικό ζήτημα, που υπερκαλύπτει τα πάντα. Είναι ένα είδος παθολογίας: δεν υπάρχει χώρος να αναπνεύσει τίποτα άλλο, οποιοδήποτε κοινωνικό ζήτημα θεωρείται υποδεέστερο, πρέπει πρώτα να λυθεί το Κυπριακό. Και αν συγκρίνεις την εμπειρία σου από την Παλαιστίνη και την Κύπρο; Οι καταστάσεις είναι πολύ διαφορετικές. Στη μία περίπτωση οι άνθρωποι μπορούν και «δουλεύουν» παλιότερα τραύματα και να επικοινωνούν. Στην άλλη, γίνεται αγώνας να θελήσει ο ένας να μιλήσει με τον με τον άλλον και να υπάρξει μια στοιχειώδης εμπιστοσύνη, το πεδίο είναι ασύγκριτα πιο φλέγον, υπάρχει κατοχή. Στην Καλκίλια, όπου ήμουν, κάθε τρεις μέρες γινόταν έφοδος των ισραηλινών τανκς και συλλήψεις στα σπίτια. Είναι μια εντελώς άλλη πραγματικότητα. Ποια είναι η εμπειρία σου από τις προβολές της ταινίας; Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η συζήτηση που γίνεται μετά από κάθε προβολή, γιατί ένας βασικός στόχος της ταινίας είναι να συνδράμει στον διάλογο μέσα σε κάθε κοινότητα και ανάμεσα στις κοινότητες. Η συζήτηση κρατάει πολύ ώρα, κάτι που δείχνει ότι ο κόσμος χρειάζεται να μιλήσει μεταξύ του, και κανένας διάλογος κορυφής δεν μπορεί να το αντικαταστήσει αυτό. Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι ρωτούν οι μεν τους δε πώς βίωσαν το ’63 και το ’74, τι αισθάνονται για τα σπίτια που έχασαν, τι σκέφτονται για την επιστροφή των περιουσιών τους, τι είναι το πιο σημαντικό σήμερα για κάθε κοινότητα. ΄Οταν τη δείχνω σε ομάδες νέων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ότι συγκινούνται χωρίς να έχουν ζήσει ούτε ’63 ούτε ’74. Κάποιοι μετά δηλώνουν ότι αισθάνονται πιο κινητοποιημένοι να δουλέψουν για την επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων. Την έδειξα σε ένα τμήμα του Πανεπιστημίου της Λευκωσίας σε Ελληνοκύπριους φοιτητές, 20-22 ετών. Στην κουβέντα που έγινε έλεγαν ότι θέλουν να ζήσουν μαζί με τους Τουρκοκύπριους αλλά φοβούνται. Ξέρουν ότι ο φόβος αυτός οφείλεται στην εθνικιστική τους παιδεία και την προπαγάνδα, αλλά αισθάνονται εγκλωβισμένοι μέσα σ’ αυτήν. Πολλοί παραδέχτηκαν ότι έχουν Τουρκοκύπριους φίλους μέσω του facebook, αλλά δεν περνούν το check point για να τους συναντήσουν. Η ταινία, πέραν από το αν αρέσει ή όχι αισθητικά και κινηματογραφικά, είναι μια δουλειά που έγινε μέσα από ένα συνεχή διάλογο: των γυναικών μεταξύ τους, των γυναικών με εμένα, των σκηνοθετριών μεταξύ μας, και τέλος ανάμεσα στις δύο κοινότητες στην Κύπρο. Σκοπός της είναι να ανοίγει τον διάλογο.
Διαβάζω στην Ελευθεροτυπία για τα ‘επαγγέλματα του μέλλοντος’. Αναφέρει ο συνάκτης οτι ένα από τα επαγγέλαμτα του μέλλοντος θα είναι και ο ‘Συγκρουσιολόγος (ειδικός ανάλυσης και επίλυσης συγκρούσεων-διαφορών)‘. Ελληνική -ατυχής κατά τη γνώμη μου – απόδοση του Conflict Resolution Facilitator; Εγώ νόμιζα οτι είναι επάγγελμα του παρόντος, και μάλιστα από τα πιο απαραίτητα.
Δεν πάμε καλά… Ο Μοχάμαντ Αλί Νατζάφι, δάσκαλος από το Αφγανιστάν έφερε την οικογένεια του στην Αθήνα, για να σωθούν από τις βόμβες, κι έχασε το ένα παιδί του και το άλλο παλεύει για να κρατήσει ένα μικρό ποσοστό της όρασης του. Έφυγε να γλιτώσει τα παιδιά του από το Χάρο και τον συνάντησαν σε έναν κάδο απορριμάτων στα Πατήσια.
Η Επίλυση Συγκρούσεων δεν είναι επάγγελμα του μέλλοντος, είναι αναγκαιότητα του παρόντος.
