blog

Η “Αυθεντική Αντίδραση: ένας διάλογος για την ομοφοβία και την τρανσφοβία”, μια δράση του 2014-2015 συμπεριλαμβάνεται στο συλλογικό τόμο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις “Βήτα Ιατρικές Εκδοσεις” για τη συμβολή των ψυχοθεραπειών μέσω τέχνης. Συντονιστής του συλλογικού τόμου ο Γ. Ν. Παπαδημητρίου και Επιμελητές Έκδοσεις οι: Λ. Γιώτης, Δ. Μαραβέλης και Ε. Γιαννούλη.

Συγγραφείς του κεφαλαίου για την Αυθεντική Αντίδραση είναι η Λένα Ασλανίδου, η Αλεξάνδρα Βασιλείου και η Βέρα Λάρδη.

Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει με έναν τρόπο πληθωρικό, αναλυτικό και πολυσυλλεκτικό, τις πολλές και διαφορετικές εκφράσεις που μπορεί να λάβουν οι ψυχοθεραπείες μέσω της Τέχνης.

Ένα κλικ εδώ για να δεις τα περιεχόμενα του βιβλίου.

Η σελίδα της Αυθεντικής Αντίδρασης στο fb.

Μια ομάδα αλληλεγγύης με μεράκι, επιστημονική γνώση και δέσμευση! Φοιτητές και φοιτήτριες του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής της Προσχολικής Ηλικίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιούν, εδώ και χρόνια, εκπαιδευτικές δράσεις στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας του Ελαιώνα. Το Processwork Hub υποστηρίζει την ομάδα κάθε χρόνο με συναντήσεις ενδυνάμωσης. Ήρθε η στιγμή που μπορείς κι εσύ να υποστηρίξεις τη δουλειά της ομάδας με μια βόλτα από το μπαζάρ ενίσχυσης που διοργανώνουν αυτό το Σάββατο 14/12.

Σαματασάββατα και Ταμάμ

(με τη συμμετοχή του νηπιαγωγείου Ελαιώνα – παράρτημα του 54ου νηπιαγωγείου Αθηνών)

Οι εθελοντικές ομάδες αλληλεγγύης φοιτητών/φοιτητριών του ΤΕΑΠΗ του ΕΚΠΑ διοργανώνουν μπαζάρ ενίσχυσης εκπαιδευτικών δράσεων για την Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Ελαιώνα.

• Πότε; Σάββατο 14/12/19
• Πού; “Άστορ”, Σταδίου 28
• Τι ώρα; 11.00 – 16.00

Στις 13.00 θα γίνει προβολή ταινιών και συζήτηση με τους συνετλεστές και μαθητές/μαθήτριες πρόσφυγες [Playing With the Lens (10’) – Parvaneh (12’) – In Between (21’)]

Το Κέντρο Πρόληψης Π.Ε. Σάμου “Φάρος” διοργανώνει βιωματικό εργαστήριο συνάντησης, προβληματισμού και ανάπτυξης δεξιοτήτων, με τίτλο “Πώς χτίζουμε Κοινότητες” το Σάββατο, 23 Νοεμβρίου 2019, από τις 17.30 έως τις 21.30, στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Aeolis στην πόλη της Σάμου. Το εργαστήριο απευθύνεται σε όλα τα μέλη της κοινότητας του νησιού της Σάμου ωστόσο, λόγω του περιορισμένου αριθμού συμμετεχόντων, είναι απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής στα τηλέφωνα του Κ.Π., 22730.23443 & 87070-1 (8.30-14.30 καθημερινά). Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Περισσότερες πληροφορίες για το εργαστήριο
Στο εργαστήριο θα εξερευνήσουμε με βιωματικό τρόπο την έννοια της κοινότητας. Τι είδους κοινότητες έχουμε ανάγκη σήμερα και πως τις χτίζουμε; Τι δώρα φέρνουμε στις κοινότητες που ανήκουμε, ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζουμε; Θα αναφερθούμε σε δεξιότητες που μας βοηθούν να στηρίξουμε τη βιωσιμότητα μιας κοινότητας, αξιοποιώντας θεωρητική συζήτηση και βιωματικές ασκήσεις.

Προσκεκλημένες συντονίστριες του εργαστηρίου είναι η Αλεξάνδρα Βασιλείου, Ph.D. (Κοινωνική Ψυχολόγος) και η Βέρα Λάρδη (ψυχοθεραπεύτρια Ψυχοδράματος), εκπαιδεύτριες ενηλίκων με πολύχρονη εμπειρία στη δουλειά με κοινότητες. Αξιοποιώντας εργαλεία του Processwork και του Ψυχοδράματος, συντονίζουν βιωματικές επιμορφώσεις και κοινωνικές παρεμβάσεις. Σκοπός αυτών των παρεμβάσεων είναι η ενδυνάμωση ομάδων, καθώς και η εκπαίδευση και αναγνώριση των δυναμικών συμπερίληψης και αποκλεισμού που εμφανίζονται σε κάθε κοινότητα.

Πηγή: tospirto.net

Όι συντελεστές της παράστασης New Era(?) μιλούν στο www.tospirto.net.

Ομοφοβία, αμφιφοβία και τρανσφοβία: Πώς τις βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανς και κουίρ; Τι σκέφτεται και πώς ζει η νέα γενιά των ΛΟΑΤΚΙ+; Οι πρόσφατες θεσμικές αλλαγές έχουν αλλάξει το τοπίο; Έχουμε πράγματι μπει στο κατώφλι μιας νέας εποχής, ουσιαστικής αναγνώρισης του δικαιώματος στην ελευθερία ταυτότητας; Ιστορίες ζωής μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ζωντανεύουν μέσα σε ένα ιδιόμορφο bar theatre. Βρισκόμαστε μέσα στο μαγικό κουκούλι ενός νυχτερινού μπαρ, μοιραζόμαστε την ψευδαίσθηση που δημιουργεί η νύχτα. Λόγος, μουσική, χορός, μπλέκονται σ’ ένα παζλ αφηγήσεων και σκηνικών δράσεων.

Ειδικευμένη στο λεγόμενο «θέατρο κοινότητας», η Βέρα Λάρδη, ηθοποιός, θεατρολόγος και ψυχοδραματίστρια, μαζί με την Αλεξάνδρα Βασιλείου, κοινωνική ψυχολόγο με μακροχρόνια εμπειρία σε θέματα κοινωνικής περιθωριοποίησης ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, συνεργάζονται με τη θεατρολόγο και ηθοποιό Μαργαρίτα Καστρινού και στήνουν από κοινού την παράσταση «New Era (?)». 

Στην παράσταση παίζουν οι: Φένια Αποστόλου, Αλέξης Βιδαλάκης, Ηλίας Βογιατζηδάκης, Γεωργία Ζάχου, Χρήστος Καπενής, Μαργαρίτα Καστρινού, Βέρα Λάρδη, Ελίνα Παπαθεοδώρου

Εμείς μιλήσαμε με πολλούς από τους συντελεστές της στην προσπάθειά μας να ιχνηλατήσουμε αυτήν την Νέα Εποχή….

Πώς εμπνευστήκατε την ιδέα για το συγκεκριμένο project;
Βέρα Λάρδη: Με την Αλεξάνδρα Βασιλείου συνεργαζόμαστε από το 2014 στον σχεδιασμό και την υλοποίηση επιμορφώσεων και κοινωνικών παρεμβάσεων με θέμα τον αποκλεισμό αξιοποιώντας την τέχνη του θεάτρου, το processwork και το ψυχόδραμα. Μαζί σχεδιάσαμε την Αυθεντική Αντίδραση: ένας διάλογος για την ομοφοβία και την τρανσφοβία που παρουσιάστηκε σε εκπαιδευτικούς και φεστιβάλ. Τη ίδια μεθοδολογία ακολουθήσαμε και στο A New Era (?): μία παράσταση -διάλογος βασισμένη στις μαρτυρίες νέων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας δίνοντας ακόμη περισσότερο χώρο στην καλλιτεχνική δημιουργία και το παραστασιακό κομμάτι. Καλέσαμε την Μαργαρίτα Καστρινού που έχει μεγάλη καλλιτεχνική εμπειρία ως ηθοποιός και σκηνοθέτης και την Αντιγόνη Γύρα με τη μοναδική της ματιά στη σωματική έκφραση να ενώσουμε τις δυνάμεις μας.

Μαργαρίτα Καστρινού: Η σκηνοθεσία συνδυάζει τον συμβολισμό με τον ρεαλισμό με στόχο οι προσωπικές αφηγήσεις να ανοίξουν στη συλλογική εμπειρία. Χορός και λόγος συνομιλούν μέσα στον φυσικό τους χώρο, ένα μπαρ τη νύχτα. Η μόνη διαφορά είναι ότι υπάρχουν μάρτυρες σε αυτό που συμβαίνει, οι θεατές. Το A New Era (?) Δημιουργήθηκε για να δώσει χώρο σε διαφορετικές ομάδες ανθρώπων να συνδιαλλαγούν με το θέμα της ομοφοβίας, αμφιφοβίας και τρανσφοβίας, ξεκινώντας από τις αφηγήτριες και τους αφηγητές, την ομάδα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στη παράσταση και καταλήγοντας στο κοινό που θα την παρακολουθήσει. Αυτός ο τελικός διάλογος συντονίζεται μεν από την Αλεξάνδρα Βασιλείου και τη Λένα Ασλανίδου αλλά δεν μπορεί να σκηνοθετηθεί. Οι ρόλοι αντιστρέφονται, οι συντελεστές γίνονται θεατές και το κοινό οι δημιουργοί.

Ποιοί είναι οι νοηματικοί άξονες που περιστρέφεται η παράσταση;
Ελίνα Παπαθεοδώρου: Οι μαρτυρίες των νέων στις οποίες βασίστηκε η παράσταση αναδύουν θέματα όπως το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και το coming out,  πώς δηλαδή κάποιοι από τους αφηγητές και αφηγήτριες εξομολογήθηκαν σε δικούς τους ανθρώπους τη σεξουαλική τους ταυτότητα ή την ταυτότητα φίλου τους. Επίσης, αναδύεται η βία, καθότι αποτελεί βίωμα για πολλά από τα μέλη της κοινότητας, άξονας μέσα στον οποίο αναφέρεται και το πολύ έντονο και πρόσφατο περιστατικό της δολοφονίας του Ζακ και ασφαλώς το νομοθετικό κομμάτι που αφορά τις πρόσφατες νομοθετικές αλλαγές και κατά πόσο αυτές έχουν επηρεάσει τη ζωή των νέων ΛΟΑΤΚΙ+ που ζουν στην Ελλάδα. Τίτλος της παράστασης άλλωστε είναι Μία Νέα Εποχή (;) με το απαραίτητο ερωτηματικό στο τέλος.  Δεν λείπουν όμως οι στιγμές χαράς και υπερηφάνειας, το gay pride, μέρα εορτασμού, ιδιαίτερα σημαντική. Μέσα από τις αφηγήσεις δυο εκπαιδευτικών, παίρνουμε μία ιδέα για την ακόμα νεότερη γενιά και για τη κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία γύρω από lgbt θεματικές. Όλα αυτά γεφυρώνονται με μια ανοιχτή συζήτηση με το κοινό στην οποία δεν συμμετέχουμε οι ηθοποιοί, αλλά ο λόγος δίνεται ολοκληρωτικά στους θεατές με τον απαραίτητο συντονισμό της Λένας Ασλανίδου και της Αλεξάνδρας Βασίλειου.

Ποιο είναι το στοίχημα αυτής της Νέας Εποχής;
Γεωργία Ζάχου: Η συγκεκριμένη παράσταση είναι βγαλμένη από το σήμερα.  Είναι βασισμένη σε αφηγήσεις ανθρώπων που ζουν στο σήμερα και απευθύνεται σε ανθρώπους που επίσης ζουν στο σήμερα και πραγματεύεται θέματα που τους αγγίζουν και τους προβληματίζουν αυτή τη στιγμή. Σκοπός είναι να γεννηθεί ένας διάλογος για να δούμε που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή ως άνθρωποι και ως κοινωνία. Αυτό είναι και το βασικό ερώτημα του έργου,  διανύουμε άραγε σήμερα μια νέα εποχή; Κατά τη γνώμη μου λοιπόν είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Βέβαια δεν παύει να είναι λυπηρό ότι εν έτει 2019 συμβαίνουν ακόμη πράγματα που θα πίστευε κάνεις ότι ανήκουν στο παρελθόν.

Ποια στερεότυπα πρέπει να απορρίψουμε για να πούμε ότι τελικά  ζούμε σε μια Νέα Εποχή;
Χρήστος Καπενής: Πιστεύω πως τα στερεότυπα που γεννά ο φόβος,  πλήττουν περισσότερο την εποχή μας. Ο φόβος για το διαφορετικό. Ο φόβος καθώς και η «μη αποδοχή» όποιου δε συμβαδίζει και δεν ταιριάζει σε αυτό που μας έχουν φορέσει. Η αναζήτηση του «αποδιοπομπαίου τράγου» που θα στοχοποιηθεί μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στη δουλειά και στο κοινωνικό πλαίσιο γενικότερα, είναι σημάδι για το πόση προσπάθεια χρειάζεται σε ατομικό, συλλογικό, κοινωνικό επίπεδο για να ανοίξουμε έναν διάλογο χωρίς να βλέπουμε ταμπέλες και ταυτότητες χωρίς να φοβόμαστε αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Τα στερεότυπα βέβαια υπήρχαν και υπάρχουν σε κάθε εποχή, το ερώτημα σήμερα, όμως είναι: Όταν η απουσία της πολιτικής θέσης και της πολιτείας είναι τόσο ισχυρή πώς και με ποιούς τρόπους μπορούμε εμείς να καταρρίψουμε αυτά τα στερεότυπα;

Πώς πιστεύετε ότι  μπορεί να εξαλειφθεί η Βία σήμερα ;
Αλέξης Βιδαλάκης: Η Βία, το Κράτος, ο Ζήλος και η Νίκη αναφέρονται από τον Ησίοδο στη Θεογονία του ως αδέλφια, τέκνα της Στυγός και του Πάλλαντα. Στην αρχαιότητα είχε δοθεί στη Βία θεϊκή διάσταση. Πώς μπορούμε λοιπόν να εξαλείψουμε μια «θεϊκή» δύναμη της φύσης; Της ίδιας της φύσης του ανθρώπου; Πιστεύω ότι η απάντηση βρίσκεται στα εξής ερωτήματα: Πώς μπορούμε να μάθουμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας, στους μαθητές μας να εκτονώνουν τα βίαια ένστικτά τους με τρόπο μη κακοποιητικό προς τους άλλους, μη εκδικητικό; Πώς μπορούμε να προετοιμαστούμε κατάλληλα ώστε να μην αντιδρούμε βίαια σε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε; Πώς αντιμετωπίζει κανείς  αυτά που φοβάται; Στην αρχαιότητα ο Φόβος, γιος του Άρη και της Αφροδίτης, ήταν η προσωποποίηση του φόβου. Μαζί με τον αδελφό του Δείμο, που ήταν η προσωποποίηση του τρόμου, συνόδευε τον πατέρα του στους πολέμους… 

Συντελεστές:

Ιδέα – Σχεδιασμός Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου
Δραματουργία – Σκηνοθεσία Μαργαρίτα Καστρινού – Βέρα Λάρδη
Επιστημονικοί σύμβουλοι Νάνσυ Παπαθανασίου – Έλενα-Όλγα Χρηστίδη, (Orlando lgbt+), Λένα Ασλανίδου – Λίλη Βασιλείου (Processwork Hub)
Υπεύθυνη συντονισμού συζήτησης Αλεξάνδρα Βασιλείου
Επιμέλεια κίνησης Αντιγόνη Γύρα
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία Μάγδα Πλευράκη
Βοηθός σκηνογράφου Νατάσα Τσιντικίδη
Φωτισμοί Κώστας Μπεθάνης
Επιμέλεια μουσικής Αλέξανδρος Μισιρλιάδης
Βοηθός Σκηνοθετριών Μαρία Ουίτσι Χατζή
Φωτογραφίες Παύλος Μαυρίδης
Γραφιστικά Λίλα Παλαιολόγου-pelpal productions
 

Info

27 – 30 Ιουνίου 2019
SIX D.O.G.S, Αβραμιώτου 6-8 , Αθήνα

Εμπνευστικά πράγματα από την άλλη μεριά του ωκεανού…

Πηγή: Portland Mercury

“Pushing boundaries” is a goal shared by many in the arts community—though achieving that goal, along with attracting audiences and financial resources, is an eternal struggle.

Portland’s August Wilson Red Door Project is becoming widely recognized for creating powerful and deeply complicated theatrical experiences that attract sold-out audiences and lots of attention. And they’ve accomplished this feat with little to no marketing.

Helmed by co-founders Kevin Jones and Lesli Mones, the Red Door Project set out to “change the racial ecology of Portland through the arts,” with performances that represent and encourage those often ignored by the city’s theater scene—and in their latest, most challenging project yet, their goal is to create a path of accountability and healing for people of color and the police.

---

Hands Up

In 2016, Red Door brought Hands Up: 7 Playwrights, 7 Testaments—a show originally developed by New York City’s New Black Fest—to Portland. Hands Up features seven powerful, emotionally charged monologues about racial profiling, all written by African American playwrights in the wake of the police shootings of Ferguson’s Mike Brown and Beavercreek, Ohio’s John Crawford III.

“We were originally only going to produce five or six shows,” Jones says, “but more and more people came until we had to turn some of them away.”

Thanks to the vision and support of local funders, the Red Door was able to add more shows, eventually performing Hands Up 67 times for more than 12,000 Portlanders. Even more impressive, the show was promoted almost entirely by word of mouth.

“We didn’t do any marketing [for Hands Up], and it wasn’t reviewed,” Jones continues. “We wanted to make it available to the general public and let them decide whether or not people should see this show.”

Hands Up was exactly what audiences wanted: a thought-provoking show that elicited strong, often conflicting emotions. According to Jones and Mones, the regular post-show Q&As (or talkbacks) were “rich, emotional, and complex to facilitate.”

It was this same strong reaction that put Red Door on its current path, embarking on their most profound and controversial work to date: Cop Out.

---

Cop Out

It started the day a police officer attended Hands Up.

An audience member—convinced that members of the police should see this show—contacted Officer Michael Crebs, an assistant chief at the time, who, in turn, reached out to Jones. The two conversed over coffee for an hour-and-a-half.

“Then he came to the show, out of uniform,” Jones remembers. “At the end, he spoke at the talk back, saying, ‘This has been a very powerful experience for me. To be honest, I never really thought about what it must feel like to be pulled out of my car with a gun pointed at my head.’”

Crebs invited one of the actors, who had experienced several negative encounters with police officers, out to coffee.

“The two talked, and [Crebs] really had a transformative experience,” Jones says. “It was incredibly healing for both of them.”

This communication inspired Crebs to share his experiences with Deputy Chief Bob Day, who, at the time, was captain of the bureau’s training division. While he wouldn’t initially commit to seeing Hands Up, Day agreed to sit down with Jones and Mones. Day was cautious at first.

According to Jones, Day said something to the effect of, “If you’re gonna start talking about how cops are racist and all that stuff, you’re not going to get the police to listen to you.”

Jones responded, “Say more about that. We want to understand your experience as well… and actually, I was hoping I could tell your story, the story of the police.”

“That’s when it shifted for [Day],” Jones says.

While Day was open to the idea of a show that would spotlight cops and their daily struggles, Jones and Mones felt it was important for Day and others in the training division to see Hands Up—to fully experience Red Door’s vision of a multiplicity of perspectives. It took almost a year for Hands Up to be performed in front of a group of officers (along with a post-show talkback)—primarily because of reticence from both police and actors.

“Everybody was scared,” says Jones. “It was like, ‘Whoa man, that’s a little too far out there.’ But it was a great day, and we had a great, hard discussion. Eventually we were able to build a foundation of trust.”

After the police agreed to the idea, Red Door hired a squad of nationally recognized playwrights to write the eight monologues that eventually became 2018’s Cop Out, which were based on actual officer interviews, most of whom were African American. Cop Out enjoyed a run of successful performances, and as with Hands Up, the subsequent talk backs provided lots of feedback, both positive and negative.

---

Both Sides

Some of this negative feedback centered around the idea of equivalency—in this case, presenting both sides of a story in which one subject (the cops) inherently possesses more power than the other—which has caused confusion among certain audiences, some of whom have questioned Red Door’s intentions. Jones and Mones say they recognize how an audience could come to this conclusion of imbalance, especially in Portland, where progressive-minded people are more inclined to take sides… especially against the police.

“This situation is very complex, because you’re asking people to hold two conflicting ideas in their head at the same time,” Jones says. “[Producing Cop Out] wasn’t about leveling the playing field or facilitating a conflict on two sides. It’s not a binary conversation, because most of our monologues were from Black cops, who have experienced racism.”

“From a social power perspective,” Mones adds, “you can’t compare the experiences of the two groups of people. But from a shared human perspective, the feeling of being unseen, depersonalized, and stereotyped is something both groups can relate to. It’s in the DNA of Red Door to honor a multiplicity of viewpoints, because we know it’s imperative in producing a healthy racial ecology for the community.

“In all complex social issues, a diversity of viewpoints must be represented,” Mones continues. “In this model [of an ecology], all the different dimensions of an ecosystem are essential—for example, a healthy garden requires flowers, worms, water, and sunshine—in order to thrive and produce bounty. Similarly, the multiplicity and complexity of all the different voices around these issues of the police and the community must be expressed and listened to, in order to create sustainable social change.”

---

“From a social power perspective, you can’t compare the experiences of the two groups of people. But from a shared human perspective, the feeling of being unseen, depersonalized, and stereotyped is something both groups can relate to.”

---

Next Steps

Following the success of Hands Up and Cop Out, Red Door is developing a pilot program involving community members and law enforcement officials from across the state—police, prison guards, state patrol, and probation officers—with the idea of eventually integrating these shows into law enforcement training.

“The criminal justice system is going through huge changes,” says Jones. “Our challenge is to convene them in conversations—giving them an opportunity to talk with us, and more importantly talk amongst themselves about how [seeing Hands Up and Cop Out] can help with the challenges they’re facing right now.”

Realizing a plan of this magnitude takes a lot of money. While Red Door recently received a $100,000 grant from philanthropic women’s collective Ninety-Nine Girlfriends, there’s still infrastructure, staffing, paying actors, travel, and more to take care of.

“Kevin is really the visionary behind this project,” Mones says. “And his vision is big and extremely exciting. We are a small, under-capitalized nonprofit, and we’ve now begun to seek investors who are excited by the boldness and creativity of this vision.”

But for all the challenges a program like this can produce, for the creative minds behind the Red Door, the end result is more than worth it.

“There’s something that happens when you’re sitting in a theater,” Jones says. “You’re watching a story unfold, and you don’t have to agree, disagree, or engage with that person. You can just take the story in and formulate your own conclusions and lessons learned from hearing someone tell their story.”

“So that’s our goal,” Mones adds. “We want to dig into conversations that we don’t normally have, to create a relatively safe space for people to have these conversations. We want to create a healthier community with healthier cops, so people can live and work together.”

For more information on Red Door’s pro- jects and investment opportunities, visit reddoorproject.org.

Το Processwork Hub συμμετέχει στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

A New Era (?) – Μια παράσταση-διάλογος

27 – 30 Ιουνίου 2019 @ six d.o.g.s.

Ομοφοβία, αμφιφοβία και τρανσφοβία: Πώς τις βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι και τρανς; Τι σκέφτεται και πώς ζει η νέα γενιά των ΛΟΑΤΚΙ+; Οι πρόσφατες θεσμικές αλλαγές έχουν αλλάξει το τοπίο; Έχουμε πράγματι μπει στο κατώφλι μιας νέας εποχής, ουσιαστικής αναγνώρισης του δικαιώματος στην ελευθερία ταυτότητας;

Ιστορίες ζωής μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ζωντανεύουν μέσα σε ένα ιδιόμορφο bar theatre. Βρισκόμαστε μέσα στο μαγικό κουκούλι ενός νυχτερινού μπαρ, μοιραζόμαστε την ψευδαίσθηση που δημιουργεί η νύχτα. Λόγος, μουσική, χορός, ντραγκ σόου μπλέκονται σ’ ένα παζλ αφηγήσεων και σκηνικών δράσεων.

Το A New Era (?), στα ελληνικά Μια νέα εποχή (;), ανήκει σε ένα νέο είδος δημιουργίας, που συνδέει το θέατρο με την κοινωνική παρέμβαση. Οι αφηγητές, οι αφηγήτριες, οι ηθοποιοί και το κοινό μέσα από παράλληλες διεργασίες σχετικά με το θέμα συνδιαμορφώνουν μια βιωματική παράσταση βασισμένη σε πραγματικές αφηγήσεις, που σταδιακά οδηγεί τους θεατές να ανταποκριθούν συναισθηματικά και λεκτικά, μέσα από έναν ανοιχτό διάλογο. Στόχος του διαλόγου είναι να ακουστεί η φωνή του θεατή, με την ποικιλομορφία και τις πολλαπλές εμπειρίες που περιέχει.

Ειδικευμένη στο λεγόμενο «θέατρο κοινότητας», η Βέρα Λάρδη, ηθοποιός, θεατρολόγος και ψυχοδραματίστρια, μαζί με την Αλεξάνδρα Βασιλείου, κοινωνική ψυχολόγο με μακροχρόνια εμπειρία σε θέματα κοινωνικής περιθωριοποίησης ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, συνεργάζονται με τη θεατρολόγο και ηθοποιό Μαργαρίτα Καστρινού και στήνουν από κοινού μια παράσταση για την προσωπική μας εμπειρία αποκλεισμού, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, και την κοινή μας ανάγκη για πραγματική επαφή. Και η νύχτα σ’ αυτό θα σταθεί βοηθός τους.

Ιδέα – Σχεδιασμός: Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου

Δραματουργία – Σκηνοθεσία:  Μαργαρίτα Καστρινού – Βέρα Λάρδη

Υπεύθυνη συντονισμού συζήτησης: Αλεξάνδρα Βασιλείου

Επιμέλεια κίνησης: Αντιγόνη Γύρα

Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Μάγδα Πλευράκη

Φωτισμοί: Κώστα Μπεθάνης

Επιμέλεια μουσικής: Αλέξανδρος Μισιρλιάδης

Επιστημονικοί σύμβουλοι: Νάνσυ Παπαθανασίου – Έλενα-Όλγα Χρηστίδη,  (Orlando lgbt+), Λίλη Βασιλείου – Λένα Ασλανίδου (Processwork Hub)

Παίζουν Μικτή ομάδα επαγγελματιών και μη ηθοποιών

Με τη στήριξη του Δικτύου Πολιτισμού του Δήμου Αθηναίων Athens Culture Net, με ιδρυτικό δωρητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Αξίζει ένας περίπατος! Διάβασε παρακάτω.

 

Πηγή: Το Σκασιαρχείο

Περίπατος ιστορικής μνήμης αφιερωμένος στο έργο πρωτοπόρων εκπαιδευτικών και της συγγραφέως Άλκης Ζέη

Σάββατο 20 & Κυριακή 21 Οκτωβρίου

Το κέντρο της Αθήνας στον μεσοπόλεμο είναι ένας χώρος διακίνησης παιδαγωγικών ιδεών και στάσεων για την παιδική ηλικία. Από την παιδική εργασία μέχρι και την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1929, που δημιουργούνται νέα σχολεία, η πίστη στη μόρφωση και στην ιδέα του παιδιού γίνεται μια παιδαγωγική αξία. Τα δημόσια σχολεία, όπως το 35^ο Αθηνών στην Κωλέττη στα Εξάρχεια, αλλά και τα ιδιωτικά, όπως η Σχολή Αηδονοπούλου (πολύ κοντά στις ιδέες του Σελεστέν Φρενέ) ή η Σχολή Μπερζάν και η Σχολή Απόρων Παίδων του Παρνασσού στην πλατεία Κάνιγγος, ή ακόμη και το υπαίθριο σχολείο στο Πεδίο του Άρεως, σηματοδοτούν το ξεπέρασμα των παραδοσιακών αντιλήψεων για την παιδαγωγική και τις συνεργασίες με τους αρχιτέκτονες, τους γεωπόνους, τους ιατρούς και τους επιστήμονες για την πολιτική μόρφωση των παιδιών. Αυτές οι προσπάθειες αναστέλλονται ή εκτρέπονται με τη μεταξική δικτατορία. Τα χρόνια της αντίστασης είναι κι αυτά μια περίοδος που τα παιδιά και οι δάσκαλοι/ες θα έχουν τον ιδιαίτερο ρόλο τους.

Στο πλαίσιο αυτό η Περιφέρεια Αττικής, ο κινηματογράφος Τριανόν, η Παιδαγωγική Ομάδα Το Σκασιαρχείο, η Μαργαρίτα Μαντά, σκηνοθέτρια της ταινίας Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης και το παλαιοβιβλιοπωλείο Νικολάκη των εκδόσεων Εκάτη στην πλατεία Βικτωρίας συνεργάζονται τις δυο μέρες, 20 και 21 Οκτωβρίου, για να τιμήσουν τη ζωή και το έργο της Άλκης Ζέη και να στοχαστούμε πάνω στις αναμνήσεις της περιόδου του μεσοπολέμου και των χρόνων της αντίστασης μέχρι την απελευθέρωση της Αθήνας. Στόχος μας είναι να ακουστούν ξανά τα ονόματα των εκπαιδευτικών που πρωτοστάτησαν στο κέντρο της πόλης της Αθήνας, έκαναν υπαίθρια διδασκαλία στο Πεδίο του Άρεως, οργάνωσαν την «Κοινωνική Αλληλεγγύη», μερίμνησαν για την τροφή των παιδιών στα χρόνια της αντίστασης και έφεραν τις νέες τεχνικές στα σχολεία (τυπογραφείο, κουκλοθέατρο, εφημερίδες, σινεμά, υπαίθρια διδασκαλία, μαθητική αυτοδιοίκηση, συνεταιρισμό, αναγνωστικά, αλληλογραφία).

Το πρόγραμμα της διημερίδας έχει ως εξής:

Σάββατο 20 Οκτωβρίου

Κινηματογράφος Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21, Πλατεία Βικτωρίας)

16:00 Προβολή της ταινίας Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης (2017) για την πολυτάραχη ζωή και το πλούσιο έργο της συγγραφέως Άλκης Ζέη, παρουσία με τη σκηνοθέτριας Μαργαρίτας Μαντά.

18:30 Συζήτηση στρογγυλής τράπεζας με θέμα Η παιδαγωγική κίνηση ιδεών γύρω από το Πεδίο του Άρεως στον μεσοπόλεμο και τα χρόνια της αντίστασης, με ομιλητές/ ομιλήτριες:

Κώστας Θεριανός, Παιδαγωγικές αναζητήσεις και πρακτικές του μεσοπολέμου: Δημήτρης Γληνός και Αλέξανδρος Δελμούζος 

Ιωάννα Σπηλιoπούλου,  Η Άλκη Ζέη και το δημιουργικό σχολείο: ένας δάσκαλος φέρνει την άνοιξη

Χρύσα Χρονοπούλου, Όταν το παρελθόν υπερισχύει, υποβαθμίζεται το έργο του δασκάλου

Χαράλαμπος Μπαλτάς, Ο Παναγής Δημητράτος, το 35^ο Δημοτικό Αθηνών  και το σπίτι της ΕΠΟΝ

Κυριακή 21/10/2018

12:00 Παλαιοβιβλιοπωλείο Νικολάκη (3^ης Σεπτεμβρίου 91, Πλατεία Βικτωρίας)

Συζήτηση γύρω από τα βιβλία των αθηναίων παιδαγωγών, τις ιδέες τους και τη στράτευσή τους στην πολιτική. Θα ακολουθήσει περίπατος με τη μορφή υπαίθριας διδασκαλίας στα μέρη όπου έδρασαν οι εκπαιδευτικοί και τα σχολεία τους. Θα έχουμε μαζί μας ένα καρότσι γεμάτο βιβλία εκπαιδευτικών, λογοτεχνών και ανθρώπων που βίωσαν και κατέγραψαν αυτά τα χρόνια, για να γιορτάσουμε την Αθήνα, πρωτεύουσα φέτος του βιβλίου. Ένα καρότσι ταιριαστό με την παράδοση του βιβλιοπωλείου.

17:00 Σπίτι της ΕΠΟΝ (Δουκίσσης Πλακεντίας 3, Αμπελόκηποι)

Κλείσιμο της διημερίδας

Η είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη.

Από τα σχολεία της Άλκης στον περίπατο γύρω από το Πεδίο του Άρεως

Τον Ιούνιο του 2018 επισκεφθήκαμε την Άλκη Ζέη στο σπίτι της και συζητήσαμε μαζί της για την εκπαίδευση και τα παιδικά της χρόνια, μέχρι την αντίσταση και την υπερορία. Συγκεκριμένα, μας μίλησε για τα σχολεία στα οποία φοίτησε, υπογραμμίζοντας τον καθοριστικό ρόλο της πρωτοποριακής Σχολής Αηδονοπούλου στη συνολική διαμόρφωσή της, αλλά και ειδικότερα στην ενασχόλησή της με τη συγγραφή. Χάρη στις αφηγήσεις της περιηγηθήκαμε τόσο στα σχολεία του Μεσοπολέμου όσο και στα εκπαιδευτικά συστήματα των χωρών όπου έζησε. Τέλος, επισκεπτόμενη πολλά σχολεία επί σειρά δεκαετιών, αναφέρθηκε στο ρόλο, τον αγώνα και την αγωνία του δασκάλου για τη διάπλαση αναγνωστών με κριτική ματιά και δημιουργικότητα σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνική γραφή.

 

 

Αυτή η συνέντευξη είναι και ο γενέθλιος τόπος του διημέρου στο «Τριανόν», στις 20 και 21 Οκτωβρίου 2018, από την Παιδαγωγική Ομάδα «Το Σκασιαρχείο». Στο σπίτι της γεννήθηκε η ιδέα να διοργανώσουμε μια εκδήλωση για τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς του κέντρου της Αθήνας, γύρω από το Πεδίο του Άρεως, όπου στο Μεσοπόλεμο έλαβαν χώρα οι πειραματισμοί στην εκπαίδευση. Με τις ομιλίες γι’ αυτούς τους πειραματισμούς στη Σχολή Αηδονοπούλου, που μοιάζουν με τις παιδαγωγικές ιδέες και τις τεχνικές του Célestin Freinet, καθώς και σε άλλα σχολεία, και με την προβολή της ταινίας για τη ζωή της, ελπίζουμε να δημιουργήσουμε αυτή την ατμόσφαιρα της παιδαγωγικής σχέσης του παιδιού με το δάσκαλο ή τη δασκάλα, που μια τη βρίσκουμε και μια τη χάνουμε. Ευχαριστούμε τη Μαρία Γερακάκη για την τεχνική υποστήριξη, προκειμένου να έχουμε αυτή τη συνέντευξη για το «Σκασιαρχείο». Το διήμερο στο «Τριανόν» και το παλαιοβιβλιοπωλείο Νικολάκη (πλατεία Βικτωρίας) θα μας φέρει πιο κοντά…

Χαράλαμπος Μπαλτάς – Ιωάννα Σπηλιοπούλου