Έχουμε μακρύ και δύσκολο δρόμο μπροστά μας. Έχουμε να κουβεντιάσουμε, να καταλάβουμε, να σιωπήσουμε. Πόσοι και πόσες ακόμη θυσία στην ‘κανονικότητα’; Θα κυλήσουνε οι μέρες, θα καταπραΰνουμε την οργή, τη θλίψη. Αν δεν κάνουμε όμως ένα σοβαρό διάλογο στις οικογένειες μας, στις παρέες μας, στις κοινότητες μας, θα ξαναέρθει ο επόμενος θρήνος, η επόμενη αδικία, ο επόμενος θυμός.
Το άρθρο της Μαρίνας Δελάκη στο left.gr αιχμηρό. Στην καρδιά του θέματος. Υπάρχουν κι άλλες φωνές στο πεδίο, κι άλλες απόψεις, ιδέες, αντιλήψεις. Πρέπει να μπουν σε διάλογο. Η αναβολή του διαλόγου είναι κι αυτή ηθική αυτουργία. Δεν έχει σημασία αν ήταν αυτοκτονία ή δολοφονία. Το φονικό έγινε.
Μια ολόκληρη κοινωνία, που όφειλε σήμερα να βυθιστεί στη σιωπή για να συνδιαλλαγεί με τα στοιχειώδη ανθρώπινα αντανακλαστικά που της απέμειναν, παραδίδει εισαγγελικά παραγγέλματα στον εαυτό της
Μια ολόκληρη κοινωνία σε πανικό καταθέτει στο Xρηματιστήριο Αξιών των social media, χωρίς αιδώ, το περίσσευμα της υποκρισίας που διαθέτει. Επιδιδόμενη σε ατέρμονες ηθικολογίες, με συναισθητικές εξάρσεις και μανιφέστα της σύγχυσης, έντρομη μην κληθεί σε αναγνώριση του θύτη στον καθρέφτη της, στη γεμάτη αναίδεια ψυχής της.
Μια ολόκληρη κοινωνία, που όφειλε σήμερα να βυθιστεί στη σιωπή για να συνδιαλλαγεί με τα στοιχειώδη ανθρώπινα αντανακλαστικά που της απέμειναν, παραδίδει εισαγγελικά παραγγέλματα στον εαυτό της, φροντίζοντας, ανεπιτυχώς, να αποφύγει να αναμετρηθεί με τον ιερέα, τον χωροφύλακα, τον επαρχιώτη, τον ομοφοβικό, τον δήμιο, τον νόθο επαναστάτη που εκτρέφει μέσα της.
Στοχοποιεί κι απαιτεί τη σύλληψη, εδώ και τώρα, των 2, 3, 40, 50,100 (όσοι κι αν είναι αυτοί, αρκεί να είναι μετρήσιμοι και με ονοματεπώνυμο) ενόχων για να αποφύγει την ηθική αυτουργία. Για να προλάβει να εκλείψει ο χρόνος και να μην αναγνωρίσει τη δική του οικογένεια, την «αγία ελληνική οικογένεια», εκτροφείο ψυχοπαθολογιών, που απορρίπτει με ενοχές -για να είμαστε και ακριβοδίκαιοι- τα δικά της παιδιά.
Τα παιδιά, που είναι διαφορετικά, είναι περισσότερο μελαψά, λιγότερο ψηλά, περισσότερο παχουλά, λιγότερο άνδρες, λιγότερο γυναίκες, φτωχά, αποτυχημένα, τα «…λιγότερο ή περισσότερο» παιδιά της. Όχι λιγότερο, όχι περισσότερο, «κανονικά». Υποταγή στην «κανονικότητα», που δεν ανατρέπει, δεν προκαλεί ρήξεις, δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο, το κοινώς αποδεκτό αενάως διαπλεκόμενο σύστημα.
«Κανονικά» ώστε να μπορούν υποκρινόμενα να πείθουν και να διαιωνίζουν το μοντέλο. Δεν αρκεί να υποκρίνεσαι, πρέπει και να πείθεις. «Κανονικά», αρκεί να μη βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι με τους πανταχόθεν ανατρεπτικά «επικίνδυνους» διαφορετικούς. Για να αισθάνονται τη δέουσα αμηχανία, φόβο, οργή, όταν συναλλάσσονται με τον διαφορετικό «Άλλο». Αυτόν που θα κατασπαράξουν, άλλοτε ήπια, με χιούμορ και «καθωσπρεπισμό» κι άλλοτε βίαια με θόρυβο και κρότο, για να τρομάξουν κι οι ίδιοι και να το βάλουν για μία ακόμη φορά στα πόδια.
Ένας κόσμος που σήμερα είναι «Όλοι Βαγγέληδες», αύριο θα προσμετρά τα «like» του ναρκισσισμού του με ευαρέσκεια (τραγική ειρωνεία, ένδειξη αποδοχής!) που για μία ακόμη φορά απόφυγε αυτό το υποκριτικό βλέμμα στον καθρέφτη του. Αυτό το βλέμμα που κανένας εισαγγελέας δεν θα εκδώσει ένταλμα σύλληψης.
Ας τελειώνουμε με την υποκρισία, τους θρήνους και τις φτηνές ιαχές θριάμβου του ετεροπροσδιορισμού. Και τώρα σιωπή… Αυτός ο Βαγγέλης κάτι ήθελε να πει…
Η ταινία «ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΑ» του Νίκου Κορνήλιου θα προβάλλεται από την Πέμπτη 5 Μαρτίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ταινία συμμετείχε στις Νύχτες Πρεμιέρας 2014 και στο 55ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.
Ώρες προβολής στην Ταινιοθήκη: 18:00 και 21:00.
Οι προβολές στην Ταινιοθήκη την Παρασκευή 6 Μαρτίου και το Σάββατο 7 Μαρτίου θα γίνουν παρουσία σκηνοθέτη και συντελεστών. Ώρες προβολής στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Πέμπτη 5 έως Δευτέρα 9 Μαρτίου, 18:00 και 21:00.
Τη συζήτηση θα συντονίσει η Βένια Βέργου, κριτικός κινηματογράφου – υπεύθυνη επικοινωνίας και ΜΜΕ στην ΤΤΕ
ΣΥΝΟΨΗ
60 Γυναίκες. 7 Μέρες. Ένας κόσμος.
Ένα καταφύγιο γυναικών απειλείται με κατεδάφιση. 60 γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, εθνικοτήτων και κοινωνικών προελεύσεων συγκεντρώνονται για να το προστατεύσουν, επιχειρώντας να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους στον κόσμο σήμερα. Την ημέρα συζητούν και συγκρούονται. Κοινωνία, σεξουαλικότητα, πολιτική, σχέσεις, μητρότητα, εργασία. Τη νύχτα αφήνονται να εκφραστούν, να χορέψουν, να εξομολογηθούν βιώματα κι εμπειρίες. Τι θα προκύψει από ένα τέτοιο εγχείρημα;
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Aυτό που ονομάζουμε Πολιτισμός είναι ένας έμφυλος πολιτισμός, ο πολιτισμός της τεστοστερόνης. Η βία είναι παντού. Ένας άλλος τρόπος ύπαρξης πάνω στον πλανήτη είναι δυνατός αν οι γυναίκες δώσουν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής το δικό τους αποτύπωμα αν ακούσουν μέσα τους τη δική τους φωνή, αν καταφέρουν να την διακρίνουν μετά από χιλιετίες ανδρικής επικυριαρχίας στα πάντα, στη σκέψη και στις συνήθειες, στην ίδια τη γλώσσα που μιλάμε κάθε μέρα, αν πέρα από την ισότητα των δικαιωμάτων προσπαθήσουν να βρούν το δικό τους λόγο, το δικό τους τρόπο να κάνουν τα πράγματα είτε για την κοινωνική ζωή και τους τρόπους να είμαστε μαζί και να μοιραζόμαστε τα αγαθά, είτε για τη σχέση μας με το σώμα και τις επιθυμίες του, μόνο με την εκθήλυνση του πολιτισμού μπορεί να υπάρξει ένας ουσιαστικά άλλος τρόπος κοινής ζωής πάνω στη Γη που δεν θα τον χαρακτηρίζει η βία με την έλευση ΤΗΣ ΜΗΤΡΙΑΡΧΙΑΣ και αν ακούγεται ουτοπικό δεν είναι παρά το σενάριο μιας ταινίας.
Σήμερα έμαθα ότι έφυγε από τη ζωή η Μαρία Πίνιου-Καλλή. Γνωριστήκαμε το 1998 συνεπιβάτες σε μια ανεμοδαρμένη πτήση με ελικοφόρο στο Αιγαίο. Μου έκανε εντύπωση η αφοσίωση της στο έργο της, ο τρόπος της. Από τότε παρακολουθούσα το έργο της. Τελευταία φορά, την είδα πέρσι σε ημερίδα που οργάνωσε η Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Μοσχάτου-Ταύρου. Παθιασμένη με τη δουλειά της, ενεργή όσο ποτέ. Στο άρθρο του TVXS που ακολουθεί μπορείς να διαβάσεις για τη ζωή της. Αφιέρωσε τη ζωή της στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Απόψε είδα στο facebook ανάρτηση του φίλου δικηγόρου Βασίλη Παπαστεργίου. Με την άδεια του, το ποστάρω εδώ. Μια ιστορία από τη ζωή της που αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τη συνέπεια λόγου και πράξης.
Γράφει ο Βασίλης Παπαστεργίου:
Θέλω να γράψω κάτι γι’ αυτόν τον άνθρωπο, που έτυχε να γνωρίσω λίγο καιρό πριν φύγει. Ήταν μάρτυρας σε μια δίκη που αφορούσε βασανιστήρια κατά προσφύγων από λιμενικούς. Η κ. Καλλή (την λέω κυρία κι ας έχει πεθάνει) είχε εξετάσει τα θύματα και κατέθετε με την ιδιότητα της ειδικού σε αυτά τα ζητήματα. Κάποια στιγμή ο συνήγορος υπεράσπισης, ένας πολύ επιθετικός συνήγορος, θέλησε να την προκαλέσει λέγοντάς της με ύφος “αν αυτά που λέτε ευσταθούν, τότε οι κατηγορούμενοι, αυτά τα τέρατα, αξίζουν τη θανατική καταδίκη….” Πριν προλάβει να ολοκληρώσει, η Μ. Καλλή τον διέκοψε λέγοντας περίπου τα εξής “για μένα αυτοί οι άνθρωποι, αν και βασανιστές, δεν είναι τέρατα. Η προσωπική μου εμπειρία με έκανε να κατανοήσω ότι ακόμα και καθημερινοί, κοντινοί μας άνθρωποι μπορούν υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και λειτουργώντας σε ένα ορισμένο εξουσιαστικό πλαίσιο να λειτουργήσουν σαν βασανιστές και να κάνουν απεχθείς πράξεις. Όμως παραμένουν άνθρωποι, δεν είναι τέρατα. Και η θανατική καταδίκη είναι απαράδεκτη για τον πολιτισμό μας σε κάθε περίπτωση, κύριε συνήγορε“. Ένα σύντομο (αλλά μάλλον ανώφελο) μάθημα. Αυτή ήταν η κυρία Καλλή, που τη λέω κυρία, παρ’ όλο που πάντα λέμε ότι όταν κάποιος ή κάποια πεθαίνει, παύει να είναι πλέον κύριος ή κυρία.
Πέθανε η υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μαρία Πίνιου-Καλλή
Έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα σε ηλικία 72 ετών η γιατρός, Μαρία Πίνιου-Καλλή, η γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη θέση της προέδρου του Διεθνούς Συμβουλίου Κέντρων Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, με συμβουλευτικό στάτους στα Ηνωμένα Έθνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση εκπροσωπώντας 200 οργανώσεις σε όλο τον κόσμο.
Γεννήθηκε στη Θάσο στις 6 Μαΐου 1943, αλλά μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε γιατρός, αποκτώντας ειδικότητα δερματολόγου. Η επταετία της Χούντας τη βρίσκει στη Γυάρο ως εξόριστη από το καθεστώς των συνταγματαρχών. Το 1989 ίδρυσε στην Αθήνα το Ιατρικό Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων. Το 1993, ως μέλος του προεδρείου του Διεθνούς Συμβουλίου Κέντρων Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, εκπροσώπησε την Ελλάδα και τα Βαλκάνια.
Υπήρξε υποψήφια για Νόμπελ Ειρήνης, ενώ το 1993 ήταν υποψήφια για το βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Γαλλικής Δημοκρατίας. Υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, persona non grata στο Ισραήλ. Παράλληλα, το 1993 κι ενώ τα Βαλκάνια φλέγονταν από τον εμφύλιο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, η Μαρία Πίνιου-Καλλή προσκάλεσε γιατρούς από τις αντιμαχόμενες χώρες στην Ελλάδα και μαζί οργάνωσαν το Βαλκανικό Δίκτυο ενάντια στα βασανιστήρια και τον πόλεμο. Το Δίκτυο που υπάρχει μέχρι σήμερα και ασχολείται με την επανα-συμφιλίωση μεταξύ των κοινωνιών στα Βαλκάνια, προσπαθώντας να συσπειρώσει σε ένα οργανισμό ανθρώπους από διαφορετικούς εθνότητα που αντιμάχονται τον πόλεμο και τα βασανιστήρια.
Σε διεθνή συνάντηση που οργάνωσε στην Αθήνα δημιουργήθηκε το Δίκτυο Κέντρων Αποκατάσταση Θυμάτων Βασανιστηρίων της Μέσης Ανατολής και Β. Αφρικής, με έδρα στην Αθήνα, του οποίου διετέλεσε Γενική Γραμματέας. Από το 1998 έως το 2003 διετέλεσε ως η πρώτη εκλεγείσα πρόεδρος του Διεθνούς Συμβουλίου Κέντρων Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, με συμβουλευτικό στάτους στα Ηνωμένα Έθνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Συνελήφθη συνολικά πέντε φορές, στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επισκέφτηκε τον Μαντέλα στη φυλακή και δεν δίστασε να πιάσει απο τον γιακά και να υψώσει τη φωνή της στον φίλο της, τον Γιασέρ Αραφάτ, όταν φυλάκισε ένα μέλος της διεθνούς οργάνωσης ενάντια στα βασανιστήρια, όπου ήταν πρόεδρος. Δυο φορές υπήρξε υποψήφια για την Επιτροπή της Διεθνούς Σύμβασης για την Κατάργηση των Βασανιστηρίων στα Ηνωμένα Έθνη.
Μιλούσε πέντε γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ρωσικά και ισπανικά) και δίδαξε στο New Jersey State University Rieutgers, ως επισκέπτης καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο των Φιλιππίνων και στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα «Αντιμετώπιση διεθνών κρίσεων». Παράλληλα, υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Δικτύου ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS και της Οικολογικής Εταιρείας Ανακύκλωσης και συμμετείχε στην επιτροπή αντιρρησιών συνείδησης. Στις τελευταίες εκλογές ήταν συμπρόεδρος του κόμματος Πράσινοι Αλληλεγγύη.
Ήταν μητέρα δυο παιδιών, του Γιώργου Καλλή – Καθηγητή στο Ανεξάρτητο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και της κτηνιάτρου Ίριδας Καλλή, που δραστηριοποιείται σε θέματα προστασίας περιβάλλοντος και δικαιωμάτων ζώων.
Η κηδεία της Μαρίας Πίνιου-Καλλή θα γίνει στο κοιμητήριο Ζωγράφου την Τετάρτη 28 Ιανουαρίου, στις 12:30.
Δεν χρειάζεται να είσαι ο Αϊνστάιν για να έχεις δικαίωμα στη ζωή! Άλλο ένα μικρό παιδί ορφάνεψε στον Έβρο. Πόσα ακόμη μέχρι να αλλάξουμε στάση και πολιτική απέναντι στους πρόσφυγες;
«Ήθελε ο Θεός να ζήσει το παιδί, αν δεν το έβλεπα δεν θα άντεχε το κρύο» Σταύρος Τζίμας
…Καθώς διέσχιζα τον χωματόδρομο στον κάμπο, κοίταξα ενστικτωδώς στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και είδα πίσω μου, μέσα στην ομίχλη, να με ακολουθεί τρέχοντας μια μικρή «κουκίδα», που κουνούσε τα χέρια και φώναζε. Έκανα γρήγορα όπισθεν και όταν κατέβηκα είδα μπροστά μου ένα κοριτσάκι, σχεδόν μωρό, που τουρτούριζε από το κρύο. Με οδήγησε στη γεώτρηση που είναι άκρη του δρόμου, και εκεί…
Μπαίνοντας στο προστατευτικό κτίσμα, ο πενηντάχρονος αγρότης Γιώργος Λυμπερακάκης αντίκρισε, όπως λέει στην «Κ», πεσμένο στο χώμα ένα νεκρό άντρα. Ήταν ο πατέρας της μικρής. Το ηλικίας μόλις τεσσάρων χρόνων κοριτσάκι θα πρέπει να ήταν, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των γιατρών που εξέτασαν στη συνέχεια το πτώμα, τουλάχιστον δέκα με δώδεκα ώρες «παρέα» με τον νεκρό πατέρα του στη γεώτρηση.
Οι δυο (;) τους, παλαιστινιακής καταγωγής με συριακή υπηκοότητα, είχαν ξεκινήσει από κάποια εμπόλεμη περιοχή με άγνωστο προορισμό στην Ευρώπη, πλην όμως οι δρόμοι τους χώρισαν με τον πιο τραγικό τρόπο, με το που πέρασαν τον Εβρο, σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το χωριό Θούριο κοντά στην Ορεστιάδα. Εκεί, ο πατέρας δεν άντεξε και άφησε την τελευταία του πνοή στο παράπηγμα, «εγκαταλείποντας» το παιδί του στο έλεος των ιδιαίτερα δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούν τον χειμώνα στις όχθες του Έβρου.
«Ήθελε ο Θεός να ζήσει αυτό το παιδί. Εάν δεν το έβλεπα και είχα απομακρυνθεί, δεν θα άντεχε το τσουχτερό κρύο και τη φοβερή υγρασία το βράδυ. Ηταν μεσημέρι προς το απογευματάκι και με την ταλαιπωρία που είχε υποστεί, ο θάνατός της ήταν μάλλον σίγουρος».
«Φαντάζομαι ότι θα σοκαριστήκατε στη θέα ενός νεκρού ανθρώπου και από πάνω του το παιδάκι του να κλαίει», παρατηρούμε.
«Κοίτα, εγώ έχω ζώα και ζω στον κάμπο. Είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες εικόνες. Εχω βρει πολλούς νεκρούς. Πέρυσι βρήκα πνιγμένα δυο παιδάκια. Νωρίτερα, έναν άλλον άντρα πεθαμένο στη σκοπιά ενός εγκαταλελειμμένου στρατιωτικού φυλακίου και μάλιστα το πτώμα του το είχαν φάει τα ποντίκια και οι αλεπούδες. Ζούμε πολλά τέτοια εμείς εδώ στον Έβρο, μη βλέπετε που δεν μαθαίνονται. Αυτό το ποτάμι είναι το ποτάμι της ντροπής για τον πολιτισμό μας…».
Η μοίρα σημάδεψε με τραγικό τρόπο τη ζωή της μικρής από τη Συρία, «αρπάζοντας» τον πατέρα της κάπου στη διαδρομή προς το «όνειρο».
Δεν είναι η μόνη. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά από τη Συρία και το Ιράκ έχουν καταδικαστεί έως τώρα να μεγαλώσουν στην ορφάνια, χάνοντας τους γονείς τους στα πεδία των μαχών ή σε κάποια περάσματα, όπως αυτά στον Έβρο και ο κατάλογος μακραίνει διαρκώς. Επί του παρόντος φιλοξενείται στο «Χαμόγελο του Παιδιού», οι υπεύθυνοι του οποίου αναζητούν συγγενείς της για την παραδώσουν. Αν, βεβαίως, της έχουν απομείνει.
Αν δεν σου αρέσει κάτι, άλλαξέ το.
Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, άλλαξε τη στάση σου.
Μην παραπονιέσαι.
Maya Angelou (συγγραφέας/ποιήτρια)
Σε λίγες μέρες φεύγει το 2014. Κάποια πράγματα άλλαξαν, άλλα όχι. Η κρίση παραμένει, πολλά γκρεμίζονται γύρω μας, αλλά και η αλληλεγγύη αυξάνεται. Ευχή μας για τη χρονιά που έρχεται είναι ο καθένας και η καθεμιά να δει τις αλλαγές που επιθυμεί, να συνεχίσει να υποστηρίζει τα όνειρα για τη ζωή, να συνεχίσει να παλεύει για μια ζωή καλύτερη για όλους.
Η ομάδα Amatè παρουσιάζει την performance: «Ανέστιος: Μαγεία από Δεύτερο Χέρι». Σάββατο, 20/12, στα πλαίσια της δράσης Ίχνη Εμπορίου, Στοά των Εμπόρων, Βουλής 8-10, Σύνταγμα, στις 8.00 μμ.
Η ομάδα Amatè δημιουργήθηκε από την Ιωάννα Βαλσαμίδου, τη Βέρα Λάρδη, τη Μάγδα Τσαγκαράκη και τη Χριστίνα Φραγκιαδάκη. Φτιάχνουνε μικρές οάσεις, ξύλινες γέφυρες, ανεμόσκαλες, μονοπάτια. Παίζουνε, στέλνουνε μηνύματα μέσα σε άδεια μπουκάλια, σκηνοθετούνε, ταξιδεύουνε. Συντονίζουν και καθοδηγούν τους ανθρώπους του περιοδικού δρόμου σε μικρές θεατρικές δράσεις. Μαθαίνουν από αυτούς. Δημιουργούνε χώρο για κατανόηση, ζύμωση, αλλαγή. Στην performance «Ανέστιος: Μαγεία από δεύτερο χέρι», η Στοά των Εμπόρων θα μεταμορφωθεί σε έναν λαβύρινθο συνδιαλλαγής, εξερεύνησης προσωπικών αιτημάτων και προσφοράς secondhandχριστουγεννιάτικης μαγείας.
Είσοδος ελεύθερη, στα πλαίσια του χριστουγεννιάτικου καλωσορίσματος της πρωτοβουλίας «Ίχνη Εμπορίου».
Ξεκίνα να κλίνεις το ρήμα, κάνε πρόβες στο καθρέφτη ή δημόσια, ποτέ δεν είναι αργά:
υπερασπίζω
υπερασπίζεις
υπερασπίζει
υπερασπίζομε / υπερασπίζουμε υπερασπίζομεν (λόγ.)
υπερασπίζετε
υπερασπίζουν
υπερασπίζουνε
Τις τελευταίες μέρες έμοιαζαν αδιέξοδα τα πράγματα. Δοκιμάστηκε η δημοκρατία και η ανθρωπιά. Τελευταία (;) στιγμή άλλαξε η πορεία. Η φίλη και συνάδελφος Ελένη Χουβαρδά ποστάρισε στο fb το παραπάνω κείμενο («Ξεκίνα να κλίνεις το ρήμα…»). Έμεινα να το κοιτάω για πολλή ώρα, να το διαβάζω ξανά και ξανά. Να αναρωτιέμαι για το αν, τι και πώς υπερασπίζομαι – άλλοτε άγαρμπα, άλλοτε στοχευμένα, μονόπλευρα, άλλοτε με το νου σε ολόκληρη την κοινότητα. Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας…
Δημόσια τοποθέτηση για τον νεαρό κρατούμενο απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό
Ο Ελληνικός Σωφρονιστικός Κώδικας προβλέπει ότι η ποινή της φυλάκισης έγκειται μόνο στη στέρηση της ελευθερίας χωρίς να παραβιάζεται κανένα άλλο δικαίωμα των κρατουμένων. Κατά συνέπεια, η πρόσβαση στην εκπαίδευση αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των κρατουμένων. Ειδικότερα, στον Σωφρονιστικό Κώδικα αναφέρεται ότι “όλοι οι κρατούμενοι έχουν δικαίωμαστην εντός του καταστήματος εν γένει μόρφωση, άθληση, πολιτιστικέςδραστηριότητες και δημιουργική απασχόληση” (άρθρο 34), ενώ υπάρχει ειδική πρόβλεψη για φοίτηση των κρατουμένων σε τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα, μέσω της χορήγησης εκπαιδευτικών αδειών (άρθρο 58).Ο κρατούμενος Νίκος Ρωμανός, μετά την άρνηση των αρμόδιων αρχών να του δοθούν εκπαιδευτικές άδειες προκειμένου να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου. Χρησιμοποιώντας αυτό το έσχατο μέσο πάλης και θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή του, διεκδικεί τα αυτονόητα και αντιδρά στη παραβίαση ενός θεμελιώδους ανθρωπίνου δικαιώματος, αυτού της εκπαίδευσης. Η αντίδραση της ελληνικής Πολιτείας στο συγκεκριμένο ζήτημα μέχρι στιγμής εξαντλείται στη εντολή της Εισαγγελέως των φυλακών για αναγκαστική σίτιση του απεργού πείνας, γεγονός που αν εφαρμοσθεί θα συνιστά ιατρικό βασανισμό.
H ΑΡΣΙΣ δραστηριοποιείται 22 χρόνια τώρα στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των νέων ανθρώπων που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και κοινωνικό στιγματισμό, έχοντας επιχειρήσει να δώσει νόημα και περιεχόμενο στο άρθρο 34 του σωφρονιστικού κώδικα και διεκδικώντας από ουτοπία να γίνει εφικτό το πνεύμα και γράμμα του Νόμου για εγγύηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων κατά την περίοδο κράτησης.
Υπενθυμίζουμε ότι,“απαγορεύεται κάθε δυσμενής διακριτική μεταχείριση τωνκρατουμένων, ιδίως εκείνη που βασίζεται στη φυλή, το χρώμα, την εθνική ήκοινωνική καταγωγή, το θρήσκευμα, την περιουσία ή τις ιδεολογικέςπεποιθήσεις”. (άρθρο 3 του Σωφρονιστικού Κώδικα).
Ζητούμε, από την ελληνική Πολιτεία, ενώνοντας τη φωνή και τη θέση μας με αυτή άλλων φορέων, πρωτοβουλιών και κινημάτων, το αυτονόητο: να εφαρμόσει τους νόμους και τις διεθνείς συμβάσεις που η ίδια έχει θεσπίσει και υπογράψει πριν να είναι πολύ αργά, το δικαίωμα εκπαιδευτικών αδειών, καθώς σύμφωνα με τους θεράποντες ιατρούς, η κατάσταση του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού είναι κρίσιμη.
Ζητούμε να αναληφθούν επιτέλους οι ευθύνες των εκπροσώπων της ελληνικής Πολιτείας όπως αναλαμβάνονται από τους Έλληνες πολίτες οι υποχρεώσεις να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης και της εφαρμογής των κανόνων Δικαίου, όσο περιοριστικοί και περιορισμένοι κατέληξαν στις μέρες μας.
Η περίπτωση του Νίκου Ρωμανού μπορεί να ανοίξει δρόμους ή για ακόμα μια φορά, με μια ανήθικη ρητορική της ηθικής, του φόβου και της απειλής να κλείσει τους δρόμους της νέας γενιάς προς την πρόσβαση σε δημόσια αγαθά και σε δικαιώματα. Τα θεσμικά όργανα που αποφασίζουν χρειάζεται να λάβουν υπόψη και να αντιληφθούν ότι οι αποφάσεις τους δημιουργούν σοβαρά ρήγματα τόσο στη Δικαιοσύνη όσο και στη Δημοκρατία.
Αθήνα, 02/12/2014
Τα στελέχη και οι εθελοντές/ντριες της ΑΡΣΙΣ σε χώρους κράτησης
Κραυγή αγωνίας από τους λήπτες ψυχικής υγείας. Δεν επαρκούν οι στεγαστικές δομές, πολλοί θα πεταχτούν στο δρόμο.
της Μαρίνας Χατζηδημητρίου
“Τι έχω; Ώρες ώρες δεν αισθάνομαι καλά”, μου λέει ο κυρ Αντρέας, που τον πετυχαίνω στη στάση κάτω από το σπίτι μου όπου κάνει βόλτες. “Τίποτα δεν έχεις, απλά αντί για το σώμα σου, έτυχε να νοσήσει η ψυχή σου. Συνέχισε να παίρνεις τα φάρμακά σου και όλα καλά, έ;” , του λέω. “Ναι, έχεις δίκιo, άλλωστε ποιος είναι 100% καλά τη σήμερον ημέρα;”, μου λέει, χαμογελώντας.
Ο 60χρονος Αντρέας είναι χρόνια λήπτης ψυχικής υγείας, ο οποίος ζει με την αδερφή του. Λαμβάνει την αγωγή του κανονικά, παίρνει το λεωφορείο και βολτάρει στο κέντρο της Αθήνας με τους φίλους του.
Τα κρούσματα της ψυχικής ασθένειας παρουσιάζουν ραγδαία αύξηση λόγω και της οικονομικής κρίσης, καθώς οι συνθήκες διαβίωσης έχουν δυσκολέψει πολύ. Άγχος, στρες μας επιβαρύνουν ολοένα και περισσότερο, με αποτέλεσμα να πιεζόμαστε.
Με αφορμή τη Πανελλήνια Συνάντηση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς με θέμα “Ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην περίοδο της κρίσης: Από το αδιανόητο στο αυτονόητο”, που θα διεξαχθεί από 21 έως 23 Νοεμβρίου 2014, ήρθαμε σε επαφή με δύο άτομα αρμόδια να μας κατατοπίσουν στο ζήτημα των ληπτών της ψυχικής υγείας και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
“Το κύριο πρόβλημα ενός λήπτη ψυχικής υγείας είναι η επαφή του με τις υπηρεσίες των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) . Η ποιότητα των υπηρεσιών δεν είναι τόσο καλή, κυρίως μέσα στα μεγάλα ψυχιατρεία”, σημειώνει ο κ. Σκόρδος, και συμπληρώνει “Δεν έχει προχωρήσει η ψυχιατρική μεταρρύθμιση όσο θα θέλαμε, δεν έχει γίνει τομεοποίηση του συστήματος (π.χ κινητές ομάδες, κέντρα ψυχικής υγείας, κλινικές σε γενικά νοσοκομεία κτλ) και ο εκάστοτε λήπτης δεν μπορεί να βρει αρκετές υπηρεσίες στον τόπο του- και αυτό κυρίως συμβαίνει σε λήπτες που ζουν στην επαρχία”.
“Σοβαρό πρόβλημα είναι επίσης πως για να καλύψουν τα φάρμακά τους υπάρχει κόστος συμμετοχής”, τονίζει η κ.α Αγγελή. “Μπορεί μεν να είναι μηδενικό το κόστος για τα αντιψυχωσικά, οι περισσότεροι όμως παίρνουν και ένα σωρό άλλα φάρμακα τα οποία είναι σταθεροποιητές ή έχουν και άλλα προβλήματα υγείας”, προσθέτει και συνεχίζει:
“Σε μεγάλο βαθμό αντιμετωπίζουν και πρόβλημα κοινωνικοποίησης. Δεν έχουν φίλους, δραστηριότητες, εργασία. Αρκετοί είναι αποκλεισμένοι από δομές ψυχικής υγείας όχι απαραίτητα επειδή το έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Ίσως για να φτάσουν να κάνουν αυτό το βήμα, να ενταχθούνε σε κάποια δομή θα πρέπει αν έχει προηγηθεί δουλειά, κάποιος να τους έχει πείσει για τα οφέλη που θα αποκομίσουνε γιατί συχνά κυριεύονται από φόβο, από άγχος, γιατί να πάω τι θα κάνω με άγνωστους ανθρώπους εκεί κτλ”.
Ερωτηθείς για το αν έχει βιώσει κοινωνικό ρατσισμό, ο κ. Σκόρδος απαντάει αρνητικά. “Εγώ, όχι αλλά έχω ακούσει από άλλους λήπτες. Ρατσισμός που προέρχεται μάλιστα από το συγγενικό τους περιβάλλον και από φίλους τους”.
“Πρέπει να γίνει μια εκστρατεία ενημέρωσης μέσα στην κοινωνία και ειδικά στα σχολεία. Αν δεν μπορούμε να πείσουμε τους μεγάλους, να πείσουμε τα παιδιά”, προσθέτει και συνεχίζει: “Πρέπει να υπάρξει πληροφόρηση από τις μικρές κιόλας ηλικίες, από το δημοτικό. Πρέπει να γίνονται διάφορες δράσεις και πρωτίστως ενημέρωση και στις ίδιες τις οικογένειες των ληπτών με διάφορες ομάδες ενδυνάμωσης και εκπαίδευσης”.
“Η ψυχική ασθένεια μπορεί να εμφανιστεί στον καθένα από εμάς”, προσθέτει από την πλευρά της η κα Αγγελή η οποία συμφωνεί πως θα πρέπει να υπάρξει περαιτέρω ενημέρωση η οποία θα ξεκινάει από μικρές κιόλας ηλικίες.
“Στα σχολεία άραγε γίνεται τίποτα; Τολμάνε να θίξουνε ζητήματα ψυχικής υγείας; Γιατί πλέον εμφανίζονται πάρα πολλών ειδών προβλήματα και στα παιδάκια. Πρέπει η πολιτεία να δει πως θα προστατεύει την ψυχική υγεία των πολιτών και πως θα τους ενημερώνει ώστε να δουν ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι όπως οι σωματικές, συμβαίνουν στον καθένα. Η ψυχική υγεία ποτέ δεν είχε την αντιμετώπιση που θα έπρεπε να έχει. Μιλάμε για ασθένειες που σε πάρα πολλές περιπτώσεις διαρκούν μια ολόκληρη ζωή”, τονίζει.
“Επίσης, ένα μεγάλο μέρος του στίγματος των ληπτών είναι στην επαρχία όπου οι κοινωνίες είναι μικρές”, αναφέρει ο κ. Σκόρδος. “Βέβαια το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε μια πολυκατοικία στην Αθήνα. Το θέμα είναι πως πρέπει να γίνουν περισσότερες υπηρεσίες μέσα στην κοινότητα και το υπουργείο Υγείας μαζί με τους λήπτες, τις οικογένειές τους και τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας να κάνουν μια εκστρατεία ενημέρωσης- είτε μέσα από διαφημίσεις, είτε μέσα από συνέδρια, ημερίδες, είτε μέσα από επισκέψεις ληπτών σε σχολεία”.
“Πρέπει ο κόσμος να καταλάβει πως οι λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας δεν διαφέρουν. Εκτός από τα προβλήματα που έχουν οι «υγιείς», εκείνος έχει κάποια παραπάνω, τα οποία είναι όμως αντιμετωπίσιμα. Έτσι, όπως νοσεί το σώμα, νοσεί και η ψυχή”, υπογραμμίζει.
“Το κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τα πράγματα”
“Το υπουργείο Υγείας θα πρέπει να δώσει έμφαση στη ψυχική υγεία, ειδικά στις σημερινές συνθήκες διαβίωσης, λόγω της οικονομικής κρίσης , τα κρούσματα της ψυχικής ασθένειας είναι διπλάσια και τριπλάσια. Θα πρέπει να υπάρχει μια δημόσια δωρεάν ποιοτική ψυχική Υγεία”, σημειώνει ο κ. Σκόρδος ενώ η κα Αγγελή προσθέτει:
“Έτσι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα άνθρωποι που επιθυμούν να ενταχθούν σε κάποια δομή ψυχικής υγείας, όπως ο αδερφός μου, δεν μπορούν. Όταν επικοινώνησε με κάποιο κέντρο ημέρας του είπαν ότι δεν μπορεί να γίνει δεκτός από τη στιγμή που το έχει παρακολουθήσει το πρόγραμμα για 3 χρόνια. Κοινώς έχουν περιοριστεί και οι δυνατότητές τους να συμμετέχουν στα προγράμματα προαγωγής και προστασίας της ψυχικής υγείας”.
“Εντάσσονται δηλαδή σε κάποιο πρόγραμμα κάποιου κέντρου και είναι για συγκεκριμένο χρόνο. Και μετά, τι; Λύσανε τα προβλήματά τους;”, διερωτάται και τονίζει “δεν παρέχονται οι υπηρεσίες που θα έπρεπε να τους παρέχονται. Για παράδειγμα η ψυχιατρική κλινική ευαγγελισμού η οποία έχει καταπληκτικούς γιατρούς, αλλά έχει μια ψυχιατρική κλινική η οποία έχει 20 κρεβάτια και πάντοτε υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι 15 που μένουν σε ράντζο, και εμείς παρόλα αυτά συζητάμε ότι πρέπει να κλείσουν τα ψυχιατρικά νοσοκομεία”.
“Οι χρόνια πάσχοντες και μη δε θα έχουν κάποιο συγκεκριμένο χώρο για να νοσηλευτούν. Ναι μεν υπάρχουν οι στεγαστικές δομές αλλά δεν επαρκούν, με αποτέλεσμα πολλοί από τους λήπτες να “πεταχτούν στο δρόμο”, τονίζει ο κ. Σκόρδος, ενώ η κα Αγγελή αναφέρει πως η εισήγηση Παπακωστα θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
“Ήδη οι κλίνες που υπάρχουν στις ψυχιατρικές κλινικές απλά δεν επαρκούν. Δεν υπάρχουν δομές για βραχεία νοσηλεία, όλοι καταφεύγουν στα νοσοκομεία”, τονίζει.
Μόνο στα Χανιά έχει γίνει η τομεοποίηση των υπηρεσιών και αυτό δείχνει ότι τα πράγματα έχουν μείνει στάσιμα, προσθέτει ο κ. Σκόρδος.
“Υπάρχουν τρομακτικές καθυστερήσεις στα επιδόματα”
Η κρίση έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή των ληπτών γιατί το επίδομα που παίρνουν δεν επαρκεί για να καλύψουν τα έξοδά τους. Aκόμα όμως και εκείνοι που έχουν βρει δουλειά είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε σε Κοινωνικούς Συνεταιρισμούς Περιορισμένης Ευθύνης τα βγάζουν πέρα δύσκολα, τονίζει ο κ. Σκόρδος, ενώ τη δραματική κατάσταση επιβεβαιώνει και η κα Αγγελή: “Οι λήπτες λόγω περικοπής των κονδυλίων για την υγεία και της μείωσης του προσωπικού στις δομές και της εφαρμογής αυστηρότερων κριτηρίων δυσκολεύονται πάρα πολύ να τα βγάλουν πέρα. Δεν είναι λύση οι άνθρωποι με προβλήματα ψυχικής υγείας να διαμένουν μια ζωή με τους συγγενείς τους. Όταν δηλαδή φύγουν από τη ζωή οι γονείς τους, υπάρχει κάτι για αυτούς τους ανθρώπους; Είμαι σίγουρη πως δεν υπάρχει απολύτως τίποτα από την πολιτεία”.
“Αρκετοί λήπτες δεν βρίσκουν καλές υπηρεσίες στον δημόσιο τομέα αναγκάζονται να πληρώνουν για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Επίσης, αρκετές οικογένειες ληπτών τους αντιμετωπίζουν σαν βάρος. Υπάρχουν δε και περιπτώσεις που έχουν κάνει αίτηση για το επίδομα της πρόνοιας αλλά έχει απορριφθεί από τα ΚΕΠΑ γιατί πιστεύουν ότι είναι σε θέση να δουλέψουν με αποτέλεσμα αυτά τα άτομα να στηρίζονται μόνο από τους γονείς τους”, προσθέτει ο κ Σκόρδος.
“Το μόνο τους εισόδημα είναι το επίδομα της πρόνοιας, 626 ευρώ το δίμηνο, 313 ευρώ το μήνα και υπάρχουν και περιπτώσεις που έχουν περάσει από τις επιτροπές πιστοποίησης αναπηρίας και περιμένουν μέχρι και δύο χρόνια μέχρι να αποφασίσουν ότι το δικαιούνται”, αναφέρει και η κα Αγγελή.
“Έχει αναρωτηθεί κανείς πως περνάνε αυτοί οι άνθρωποι δύο χρόνια; Υπάρχουν τρομακτικές καθυστερήσεις για ανθρώπους που δεν έχουν καμία πηγή εισοδήματος”, υπογραμμίζει.
“Το κράτος καρπώνεται χρήματα των ληπτών”
Παράλληλα, ο κ. Σκόρδος μας αναφέρει πως σε ένα μεγάλο μέρος των δομών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης σε στεγαστικές δομές, ξενώνες, οικοτροφεία, προστατευμένα διαμερίσματα γίνεται παρακράτηση των επιδομάτων και των συντάξεων των ασθενών.
“Αυτό είναι πολιτική του υπουργείου Υγείας που ξεκίνησε επί υπουργού Λοβέρδου, κάποια στιγμή είχε παγώσει με τον κ. Λυκουρέντζο και τώρα έχει ξαναβγει στην επιφάνεια. Έχουν γίνει κάποιες κινητοποιήσεις από φορείς και από εμάς, και από εργαζόμενους από το Δαφνί και το Δρομοκαίτειο και από συλλόγους οικογενειών αλλά ακόμα δεν έχουμε καταφέρει κάτι”.
“Τα εν λόγω χρήματα υποτίθεται τα παίρνει η δομή κάθε ασθενή για να πληρώνει κάποια έξοδα που μέσα είναι η διατροφή, λειτουργικά έξοδα, ίσως το ενοίκιο αλλά αυτό είναι απαράδεκτο. Δεν μπορεί το κράτος να καρπώνεται βοηθήματα που πρέπει με αυτά ο λήπτης να καλύπτει τα έξοδά του”, καταλήγει, ζητώντας οι λήπτες να αντιμετωπίζονται ως ισάξιοι πολίτες της κοινωνίας. “Θέλουμε, αλληλεγγύη, ενδυνάμωση και βοήθεια, όχι φιλανθρωπία και λύπηση”, τονίζει.
“Αυτοί που σχεδιάζουν τις μεταρρυθμίσεις και τη παροχή φροντίδας προς τους ψυχικά πάσχοντες θα πρέπει να πλέουν πολύ ενεργά, και να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψιν τους τις ανάγκες των ίδιων των ληπτών και τις οικογένειές τους”, τονίζει με τη σειρά της η κα Αγγελή.
“Η οικογένεια είναι στη καρδιά της ανάρρωσης. Πρέπει να ακούσουν τους λήπτες και μετά να πράξουν. Να το απαιτήσουν τόσο οι ίδιοι όσο οι οικογένειές τους. Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας πρέπει να τους ενδυναμώσουν, να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται, να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην ανάρρωση και σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Αναρωτιέμαι το κάνουν ή όλη αυτή η κατάσταση βολεύει το σύστημα που έχει λειτουργήσει μέχρι τώρα η ψυχιατρική μεταρρύθμιση και εξέλιξη στην Ελλάδα;”, προσθέτει και συνεχίζει:
“Επίσης, η τοπική αυτοδιοίκηση τι κάνει; Που βρίσκονται οι δήμοι σε όλο αυτό; Μιλάμε για τομεοποιημένη παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας και σε όσα συνέδρια, συναντήσεις δεν συναντάμε ποτέ εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης”.
“Κάθε δήμος να φροντίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες που χρειάζονται οι δημότες και αν δεν μπορεί να βρει τρόπους να συνεργάζεται με τα νοσοκομεία, να δημιουργήσει δικές του δομές”, καταλήγει.
*Λίγα λόγια για ταΣωματεία
Σύλλογος αδελφών ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας (ΚΙΝΑΨΥ): Τα μέλη του συλλόγου είναι ως επί τω πλείστον αδέρφια ληπτών ψυχικής υγείας. Περισσότερο προσφέρουν υπηρεσίες κοινωνικοποίησης. Έχουν εξασφαλίσει την παροχή εισιτηρίων από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών καθώς και από κινηματογράφους, όπως επίσης από μουσεία και άλλους χώρους πολιτισμού τα οποία τα διαθέτουν σε μέλη του συλλόγου καθώς και σε λήπτες που κατά καιρούς έρχονται σε επαφή μαζί τους. Επίσης, κάθε καλοκαίρι τα τελευταία 4 χρόνια διοργανώνουν μια κατασκήνωση στον Αγ. Ανδρέα.
Αυτοεκπροσώπηση: Ο σύλλογος συμμετέχει σε ημερίδες, συνέδρια, σε κινητοποιήσεις εργαζομένων και ληπτών και σε διεκδικήσεις για τα δικαιώματα των ληπτών, όπου το Δ.Σ πραγματοποιεί διάφορες συναντήσεις με το υπουργείο Υγείας. Αγωνίζεται γενικά για τα δικαιώματα των ληπτών, για την καλύτερη ποιότητα ζωής τους και την επαγγελματική τους αποκατάσταση.
Σεμινάριο κατά της ομοφβίας/τρανσφοβίας στην ΕΣΗΕΑ
Σε συνέχεια της ανακοίνωσης της 14ης Οκτωβρίου σχετικά με την πραγματοποίηση πιλοτικών σεμιναρίων στην ΕΣΗΕΑ, ενημερώνουμε τα μέλη ότι την Τετάρτη, 12 Νοεμβρίου 2014, από τις 7.30 μ.μ. έως τις 10.00 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί στην ΕΣΗΕΑ σεμινάριο, με θέμα την Ομοφοβία και την Τρανσφοβία.
Το σεμινάριο θα υλοποιηθεί από το ελληνικό δίκτυο του “Processwork Hub” και την ομάδα κοινωνικού θεάτρου “Amate Performance”, υπό την επιστημονική καθοδήγηση της διδάκτορος Κοινωνικής Ψυχολογίας κ. Αλεξάνδρας Βασιλείου και της κοινωνικής λειτουργού κ. Λένας Ασλανίδου.
Λίγα λόγια για το περιεχόμενο του σεμιναρίου:
«Η Αυθεντική Αντίδραση: Ένας Διάλογος για την Ομοφοβία και την Τρανσφοβία
Τι είναι η ομοφοβία και η τρανσφοβία; Πώς την βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι και τρανς; Πώς τη βιώνουν οι οικογένειες τους και η σχολική κοινότητα; Ποιος είναι ο ρόλος των δημοσιογράφων στην αντιμετώπιση της; Το “Processwork Hub” και η ομάδα κοινωνικού θεάτρου “Amate Performance” συνεργάζονται σε μία performance – διάλογο βασισμένη σε αληθινές ιστορίες που αφορούν στους ανθρώπους της ΛΟΑΤ κοινότητας (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανς), γονείς κι εκπαιδευτικούς. Στόχος της Αυθεντικής Αντίδρασης είναι μέσα από το θεατρικό διάλογο να προβληματίσει γύρω από το πώς τα θέματα ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού περιθωριοποιούν ομάδες ανθρώπων, δημιουργούν πόνο και εγκλωβίζουν όλους, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικής ταυτότητας».
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή, γραπτά στο email: seminaria@esiea.gr ή στο φαξ: 210-3632608 και τηλεφωνικά στο 210-3675505, έως τις 31 Οκτωβρίου 2014. Υπενθυμίζεται ότι σε περίπτωση που οι αιτήσεις ξεπεράσουν το μέγιστο αριθμό συμμετεχόντων (40 άτομα), θα δοθεί προτεραιότητα στα άνεργα μέλη της ΕΣΗΕΑ.
Η Αυθεντική Αντίδραση: Ένας Διάλογος για την Ομοφοβία και την Τρανσφοβία Κινητήρας Studio, Σάββατο 8/11 και Κυριακή 9/11 στις 9.00μμ
Τι είναι η ομοφοβία και η τρανσφοβία; Πως την βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι και τρανς; Πως τη βιώνουν οι οικογένειες τους και η σχολική κοινότητα; Ποιος είναι ο ρόλος των εκπαιδευτικών στην αντιμετώπιση της; Το Processwork Hub και η ομάδα κοινωνικού θεάτρου Amate Performance συνεργάζονται σε μία performance – διάλογο βασισμένη σε αληθινές ιστορίες που αφορούν στους ανθρώπους της ΛΟΑΤ κοινότητας, γονείς κι εκπαιδευτικούς. Στόχος της Αυθεντικής Αντίδρασης είναι μέσα από τη θεατρική πράξη και το διάλογο να προβληματίσει γύρω από το πώς τα θέματα ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού περιθωριοποιούν ομάδες ανθρώπων, δημιουργούν πόνο και εγκλωβίζουν όλους, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικής ταυτότητας. Η δράση μετράει ήδη δύο πετυχημένες παραστάσεις, μία σε εκπαιδευτικούς και μία στο 18ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας τον περασμένο Ιούλιο ενώ προγραμματίζονται και άλλες σε συνεργασία με φορείς και κοινωνικούς χώρους.
Το Δίκτυο Ανταλλαγής και Αλληλεγγύης Αγίας Παρασκευής προκηρύσσει τον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό για τη συγγραφή διηγήματος με θέμα συναφές με την Αλληλεγγύη. Ο διαγωνισμός θα παραμείνει ανοικτός από τις 9 Σεπτεμβρίου 2014 μέχρι και τις 31 Ιανουαρίου 2015.
ΟΡΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ:
Το θέμα πρέπει να είναι συναφές με την Αλληλεγγύη, στην ελληνική γλώσσα.
Το όριο των λέξεων ορίζεται στις 2.000.
Δεν υπάρχουν περιορισμοί εθνικότητας ή τόπου διαμονής του διαγωνιζόμενου
Τα διηγήματα που θα αποσταλούν δεν πρέπει να έχουν βραβευτεί σε άλλο λογοτεχνικό διαγωνισμό, να έχουν εκδοθεί ή δημοσιευθεί σε βιβλίο ή άλλο μέσο, έντυπο ή ηλεκτρονικό.
Κατώτερο όριο ηλικίας για συμμετοχή στο διαγωνισμό είναι η συμπλήρωση του 16ου έτους του διαγωνιζόμενου, την ημερομηνία λήξης του διαγωνισμού.
Τα διηγήματα πρέπει να υποβληθούν με ψευδώνυμο και σε 7δακτυλογραφημένα αντίτυπα. Σε εσώκλειστο σφραγισμένο φάκελο αναγράφεται το πραγματικό όνομα, η διεύθυνση, το τηλέφωνο και το email του διαγωνιζόμενου. Οι φάκελοι αυτοί δεν θα ανοιχτούν, παρά μόνο σε περίπτωση διάκρισης του διαγωνιζόμενου, ενώ οι υπόλοιποι συμμετέχοντες παραμένουν άγνωστοι.
Τα διηγήματα να στέλνονται με απλό ταχυδρομείο (όχι συστημένα) στη διεύθυνση: Τζένη Θεοφανοπούλου, Υακύνθου 12 Αγία Παρασκευή, 15343.
Τα έργα που δεν θα τηρούν τους παραπάνω όρους δεν θα κριθούν.
ΒΡΑΒΕΥΣΗ
Τα δέκα καλύτερα διηγήματα θα εκδοθούν σε βιβλίο από τιςεκδόσεις Ταξιδευτής, το οποίο θα διακινηθεί από ανέργους και άστεγους. Τα τελικά αποτελέσματα θα ανακοινωθούν μέχρι τις 20 Απριλίου 2015, σε εκδήλωση που θα διοργανώσει το Δίκτυο Ανταλλαγής και Αλληλεγγύης Αγίας Παρασκευής. Σε όλους τους διακριθέντες θα απονεμηθεί αναμνηστικό έντυπο συμμετοχής.
ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Η Κριτική Επιτροπή αποτελείται από τα κάτωθι 7 μέλη, κατ’ αλφαβητική σειρά:
Θεοφανοπούλου Τζένη: Εκπρόσωπος του Δικτύου Ανταλλαγής και Αλληλεγγύης Αγ. Παρασκευής
Κάσδαγλης Χριστόφορος: συγγραφέας / δημοσιογράφος
Niemands Rose: συγγραφέας
Νόλλας Δημήτρης: συγγραφέας
Παπαδόπουλος Κώστας: εκδόσεις Ταξιδευτής
Πατούλη Κρυσταλία: δημοσιογράφος, δημιουργός του σεμιναρίου Αφήγηση Ζωής
Στεφανέας Πέτρος: συγγραφέας
Κατάμεστη η αίθουσα χθες στις Νύχτες Πρεμιέρα, όπου και προβλήθηκε η ταινία του Νίκου Κορνήλιου ‘Μητριαρχία’. Παρούσες και οι περισσότερες από τις ηθοποιούς της ταινίας. Καθηλωτική η ταινία, σχεδόν τρεις ώρες, μια συνεχής διεργασία ομάδας γύρω από την εμπειρία της γυναίκας μέσα στην πατριαρχική κοινωνία. Αξίζει να τη δεις. Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά για προβολές!
Υπόθεση:
60 Γυναίκες. 7 Μέρες. Ένας κόσμος. Ένα καταφύγιο γυναικών απειλείται με κατεδάφιση. 60 γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, εθνικοτήτων και κοινωνικών προελεύσεων συγκεντρώνονται για να το προστατεύσουν, επιχειρώντας να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους στον κόσμο σήμερα. Την ημέρα συζητούν και συγκρούονται. Κοινωνία, σεξουαλικότητα, πολιτική, σχέσεις, μητρότητα, εργασία. Τη νύχτα αφήνονται να εκφραστούν, να χορέψουν, να εξομολογηθούν βιώματα κι εμπειρίες. Τι θα προκύψει από ένα τέτοιο εγχείρημα;
Η Vandana Shiva, Ινδή ακτιβίστρια με ανώτερες σπουδές στη φυσική, την φιλοσοφία και το περιβάλλον, συγγραφέας περισσότερων από 20 βιβλίων, αγωνίζεται εδώ και πολλά χρόνια για να αλλάξουν οι καταστροφικές πρακτικές στην αγροτική παραγωγή και στην παραγωγή των τροφίμων. Πρωτοστατεί σε εκστρατείες ενημερώσεις του κοινού και επιστημονική ανάλυση, συνεργαζόμενη με φορείς και πρωτοβουλίες πολιτών σε όλο τον κόσμο, σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα, τη βιοποικιλότητα, τη γενετική μηχανική, τη βιοηθική και τη βιοτεχνολογία, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα /ΓΤΟ και τις πολυεθνικές εταιρείες που τα προωθούν.
Χρησιμοποιώντας τον σπόρο ως ένα σύμβολο ελπίδας, η Vandana Shiva οδηγεί ένα παγκόσμιο κίνημα για την Ελευθερία των Σπόρων και της Τροφής (Seed Freedom) για να βγουν τα τρόφιμα και η γεωργία από τον έλεγχο των μεγάλων επιχειρήσεων και να επιστρέψουν στα χέρια των αγροτών. Παράλληλα έχει κηρύξει τον πόλεμο κατά των εταιρειών όπως η Monsanto που προωθούν τα μεταλλαγμένα τρόφιμα σε παγκόσμιο επίπεδο, έχοντας ιδρύσει την Παγκόσμια Συμμαχία για την Ελευθερία των Σπόρων, που ενώνει τους αγρότες από όλο τον κόσμο στην προσπάθεια να περισώσουν τους σπόρους τους και να διατηρήσουν τις πολύτιμες ποικιλίες που έχουν απομείνει. Καλεί άτομα και τοπικές κοινότητες να αρχίσουν να αλλάζουν τη σχέση της κοινωνίας με τη γη, καλλιεργώντας τα δικά τους τρόφιμα.
Η Vandana Shiva έχει εργαστεί για την προώθηση της βιοποικιλότητας στη γεωργία, για την αύξηση της παραγωγικότητας, τη διατροφή, τα εισοδήματα των αγροτών και την προσαρμοστικότητα στο κλίμα. Για το έργο της αναγνωρίστηκε ως «Περιβαλλοντική Ηρωίδα» από το περιοδικό Time το 2002.
Το 1987, ίδρυσε το Ίδρυμα Ερευνών για την Επιστήμη, την Τεχνολογία και την Οικολογία, το οποίο οδήγησε στη δημιουργία της Navdanya (1991), ένα εθνικό κίνημα για την προστασία της πολυμορφίας και της ακεραιότητας των βιολογικών πόρων, κυρίως των ενδημικών σπόρων, την προώθηση της βιολογικής γεωργίας και του δίκαιου εμπορίου. Μέσα από την Navdanya αναπτύχθηκαν επιμέρους προγράμματα που προωθούν την φεμινιστική οπτική της Vandana Shiva στον αγώνα της για την οικολογική διάσωση του πλανήτη, όπως είναι το πρόγραμμα Diverse Women for Diversity (Διαφορετικές γυναίκες για την Ποικιλότητα) και το Πανεπιστήμιο των Γιαγιάδων .
Το πρόγραμμα Diverse Women for Diversity ξεκίνησε ως ένα οικο-φεμινιστικό κίνημα στη δεκαετία του ’90 με στόχο οι γυναίκες να ενώσουν τις φωνές τους για την προστασία της ποικιλότητας, της ειρήνης και της δημοκρατίας απέναντι στις αυξανόμενες απειλές της εντατικοποίησης στην καλλιέργεια της γης, του πολέμου, του ολοκληρωτισμού και του φονταμενταλισμού, εκφράζοντας εναλλακτικές απόψεις σε κρίσιμες διεθνείς διασκέψεις όπως η Παγκόσμια Διάσκεψη για τα Τρόφιμα (Ρώμη 1996), οι διασκέψεις της Παγκόσμιας Τράπεζας (Πράγα 2000), η Συνθήκη για την Βιολογική Ποικιλότητα (Πρατισλάβα 1998, Ναϊρόμπι 2000), στο Ριο+10 (Γιοχάνεσπουργκ 2002).
Με κεντρικό σύνθημα την προστασία της βιοποικιλότητας, της τροφής και του νερού οι γυναίκες στο πρόγραμμα Diverse Women for Diversity απευθύνονται στις απλές γυναίκες που συμμετέχουν σε τοπικές οργανώσεις, στοχεύοντας στην ενδυνάμωση των κινημάτων τους και παράλληλα στη δημιουργία κοινής πλατφόρμας διαλόγου σε διεθνές επίπεδο. Με την πάροδο του χρόνου έχει εξελιχτεί σε μη-βίαιη αντίσταση και αντίθεση προς την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη της γενετικής μηχανικής και των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας για διάφορες μορφές ζωής. Στην Navdanya επίσης ιδρύθηκε το 2007 το Πανεπιστήμιο των Γιαγιάδων με σκοπό να αναγνωριστεί και να αξιοποιηθεί η σοφία των γυναικών γύρω από τις πρακτικές, τις δεξιότητες και τις αξίες που τις βοήθησαν να ζουν διαχρονικά σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον και να μεταβιβαστεί αυτή η γνώση στις μελλοντικές γενιές.
Η Vandana Shiva κατέχει κεντρική θέση στο διεθνές οικο-φεμινιστικό κίνημα με θέσεις που υποστηρίζουν θερμά την εμπλοκή των γυναικών στην ισόρροπη αγροτική ανάπτυξη ως αποφασιστικής σημασίας παράμετρο για την βιωσιμότητα της αγροτικής παραγωγής. Απορρίπτει την «πατριαρχική λογική της εξαίρεσης» των γυναικών από την παραγωγική διαδικασία, υποστηρίζοντας ότι ένα γυναικο-κεντρικό σύστημα μπορεί να αλλάξει τις υπάρχουσες συνθήκες με πολύ θετικό τρόπο. Ανάμεσα στους πολλούς επαίνους, έχει τιμηθεί με το Βραβείο Ορθής Διαβίωσης (Right Livelihood Award, 1993) γιατί έχει θέσει τις γυναίκες και την οικολογία στο επίκεντρο του σύγχρονου διεθνούς προβληματισμού για την ανάπτυξη.
Συνδυάζοντας τον φεμινισμό με την οικολογία η Vandana Shiva βλέπει τα δυο αυτά κινήματα ως αλληλένδετα, υποστηρίζοντας την άποψη ότι η κοσμοθεωρία που ευθύνεται για την περιβαλλοντική υποβάθμιση και την κοινωνική αδικία ευθύνεται επίσης και για την επικράτηση των πατριαρχικών αντιλήψεων, της εκμετάλλευσης των γυναικών και της ανισότητας ανάμεσα στα φύλα. Σε μια προσπάθεια να διαφοροποιήσει την οικο-φεμινιστική προσέγγισή της από την αντίστοιχη που έχει αναπτυχθεί στον δυτικό κόσμο, η Vandana Shiva την ονομάζει «πολιτικό οικο-φεμινισμό» ή «οικο-φεμινισμό της επιβίωσης». Τόσο η θεωρία όσο και ο ακτιβισμός της έχουν συγκεκριμένο στόχο: τις γυναίκες των φτωχών περιοχών της γης, αυτών που οι ζωές επηρεάζονται αρνητικά από τις οικονομικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και του αποικιοκρατισμού. Έτσι, υποστηρίζει ότι η απελευθέρωση των γυναικών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τον ταυτόχρονο αγώνα για τη διάσωση και την απελευθέρωση όλων των μορφών ζωής στον πλανήτη από τις πατριαρχικές, καπιταλιστικές οπτικές: «Βλέπουμε την καταστροφή της γης και των όντων της από τους μαχητές των μεγάλων εταιρειών ως φεμινιστικές προβληματικές. Είναι η ίδια αρσενική λογική που μας αρνείται το δικαίωμά μας στο σώμα μας και στην σεξουαλικότητά μας, το οποίο εξαρτάται από τα πολλαπλά συστήματα κυριαρχίας και κρατικής εξουσίας που βάζουν εμπόδια σε αυτό το δικαίωμα» (Mies & Shiva).
H Vandana Shiva, όπως και άλλες οικο-φεμινίστριες, έχει εκφράσει με σαφήνεια την αντίθεσή της στον πόλεμο και το καπιταλιστικό σύστημα, τα οποία θεωρεί πατριαρχικές δομές, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στην κλιμάκωση του πολέμου, στην κουλτούρα του γυμνασμένου άντρα και στον βιασμό και τη βία κατά των γυναικών: «Δεν είναι σύμπτωση ότι το αποτρόπαιο παιχνίδι του πολέμου – το οποίο φαίνεται να ευχαριστεί το μεγαλύτερο μέρος του ανδρικού φύλου – περνά από τα ίδια στάδια όπως και στην παραδοσιακή σεξουαλική σχέση: επιθετικότητα, κατάκτηση, κτήση, έλεγχος – της γυναίκας ή της γης, έχει μικρή διαφορά» (Mies & Shiva).
Η ανάπτυξη της Πράσινης Επανάστασης και η παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας από τα μέσα του 20ου αιώνα και μετά, έκανε πιο ριζοσπαστική την θεωρητική προσέγγιση της Vandana Shiva, η οποία αποκαλεί αυτό το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης «δυσανάπτυξη» (maldevelopment): «Η δυσανάπτυξη είναι αντίθετη στην ισότητα και την ποικιλότητα υπαγορεύοντας την ιδεολογικά κατασκευασμένη κατηγορία του δυτικού, τεχνολογικά αναπτυγμένου άντρα ως ενιαίο μέτρο αξιολόγησης των τάξεων, των πολιτισμών και των φύλων» (V.Shiva, Staying Alive). Η Πράσινη Ανάπτυξη είναι μια ψευδής ονομασία που επινόησαν η βιομηχανική γεωργία και η βιο-τεχνολογία των σπόρων που εκπροσωπούνται από τις μεγάλες χημικές εταιρείες στις ΗΠΑ όπως η Monsanto, η Cargill, η Dekalb, και άλλες, για να προωθήσουν με επιθετικά μέσα τα προϊόντα τους στους αγρότες του παγκόσμιου Νότου – γεγονός που έχει οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες στην χρεωκοπία και την αυτοκτονία.
Μπορεί για τον δυτικό τρόπο σκέψης τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας των σπόρων ή η αποψίλωση του δασικού πλούτου των Ημαλαΐων να φαίνονται εντελώς άσχετα με τον φεμινισμό, όμως όπως υποστηρίζει η Vandana Shiva, για τις γυναίκες του παγκόσμιου Νότου το φυσικό περιβάλλον είναι το σπίτι τους και εμπερικλείει όλα αυτά που επηρεάζουν τη ζωή τους.
Η συγκεκριμένη προσέγγιση της Vandana Shiva στον οικο-φεμινισμό έχει κατηγορηθεί ως «ουσιοκρατία». «Μια συνήθης κριτική που ασκείται στις οικολογικές φεμινιστικές προσεγγίσεις για τη σημερινή κρίση, είναι ότι διακρίνονται από «ουσιοκρατισμό»: συσχετίζοντας τα περιβαλλοντικά ζητήματα με τις γυναίκες με ένα συγκεκριμένο τρόπο θεωρείται «ουσιοκρατική» άποψη του κόσμου. Ωστόσο, η ίδια η επιβάρυνση προέρχεται από μια κοσμοθεωρία που χωρίζει τα μέρη από το όλο, κατακερματίζει και διαιρεί, και είτε θεωρεί ότι το μέρος υποτάσσει το όλο (αναγωγισμός) ή ότι το όλο υποτάσσει τα μέρη, ενώ στην πραγματικότητα ουσιοκρατεί και τα δυο “( Vandana Shiva, Close to Home).
Η εναλλακτική κοσμοθεωρία που προωθείται από την Shiva είναι αυτή της συντροφικότητας και της συνεργασίας. Πιστεύει ότι απαιτούνται διαφορετικοί ορισμοί της ελευθερίας, της γνώσης και της προόδου για την απελευθέρωση των γυναικών και του περιβάλλοντος, από τους ορισμούς που έχουν επιβληθεί από τον δυτικό πολιτισμό μετά τον Διαφωτισμό. Η οικο-φεμινιστική οπτική της Shiva δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ «βασικών αναγκών» (τροφή, ένδυση, στέγη) και «υψηλότερων αναγκών” (ελευθερία και γνώση).
«Για τις γυναίκες του πλούσιου Βορρά μια τέτοια αντίληψη της οικουμενικότητας ή της συλλογικότητας δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή. Η επιβίωση δεν θεωρείται απώτερος στόχος της ζωής, αλλά μια κοινοτοπία – ένα γεγονός που θεωρείται ως δεδομένο. Είναι ακριβώς η αξία της καθημερινής εργασίας για την επιβίωση, για τη ζωή, η οποία έχει διαβρωθεί στο όνομα των λεγόμενων «υψηλότερων αξιών» (Mies και Shiva).
Η Shiva υποστηρίζει ότι όσο ο δυτικός κόσμος βλέπει το περιβαλλοντικό κίνημα και το κίνημα των γυναικών ως ξεχωριστά και άσχετα μεταξύ τους, το περιβαλλοντικό κίνημα θα αφομοιώνεται από τις δυνάμεις της «δυσανάπτυξης» και θα χρησιμοποιείται ως «νέο πατριαρχικό πρόγραμμα για τεχνολογικές επιδιορθώσεις και πολιτική καταπίεση» (Shiva, Staying Alive). Εξηγεί ότι η καταπίεση θα συνεχιστεί στη δυτική κοσμοθεωρία, διότι απαξιώνει αυτό που η ίδια ονομάζει «θηλυκή αρχή». Αυτή η έννοια συχνά συγχέεται με την προώθηση της έμφυλης θηλυκότητας, αλλά η Shiva βλέπει την θηλυκή αρχή ως τη μεγαλύτερη δημιουργική δύναμη στον κόσμο.
Η θηλυκή αρχή βασίζεται στη συμμετοχή και την ανάκτηση για τους άνδρες, τις γυναίκες και τη φύση, είναι η ανάκτηση των «δημιουργικών μορφών ύπαρξης και αντίληψης» (Shiva, Staying Alive).
Η Vandana Shiva υποστηρίζει ότι καθώς οι φυσικοί πόροι γίνονται όλο και πιο περιορισμένοι στον πλανήτη μας, θα αναγκαστούμε αργά ή γρήγορα να αλλάξουμε την κοσμοθεωρία μας. Και τότε θα μπορούμε να επιτύχουμε τη βιωσιμότητα στον πλανήτη με ένα κίνημα που θα συνδυάζει τον τερματισμό της καταπίεσης των γυναικών και της φύσης. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου όλου ζωής που μας παρέχει τα απαραίτητα μέσα για την επιβίωσή μας, και γι αυτό είναι ανάγκη να προστατεύσουμε αυτό το εύθραυστο όλο της ζωής, όχι ως κυρίαρχοι – οι άντρες απέναντι στις γυναίκες και οι άνθρωποι απέναντι στη φύση, αλλά ως συνοδοιπόροι με κάθε άλλη μορφή ζωής στον πλανήτη.
Πηγές:
* Rachel Brinker – “Dr. Vandana Shiva and Feminist Theory”
* Wikipedia – Vandana Shiva * Vandana Shiva -Staying Alive,(2010), South End Press ISBN 978-0-89608-793-4
* Maria Mies and Vandana Shiva, Ecofeminism (1993), Fernwood Publications, Halifax, Nova Scotia, Canada, ISBN 1-895686-28-8
Η Vandana Shiva έρχεται στην Αθήνα στις 4 Οκτώβρη για δεύτερη συνεχή χρονιά προσκαλεσμένη από την κοινότητα ΠΕΛΙΤΙστα πλαίσια των εκδηλώσεων του κινήματος Seed Freedomόπου σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν προγραμματιστεί δράσεις για την ελευθερία των σπόρων και της τροφής από τις 20 Σεπτεμβρίου ως τις 20 Οκτωβρίου, 2014.
Απόφοιτος του ΚΕΘΕΑ οδηγείται στη φυλακή 22.9.2014
Τον περασμένο Ιούνιο ο Φώτης αποφοίτησε από το θεραπευτικό πρόγραμμα ΚΕΘΕΑ ΝΟΣΤΟΣ. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια καθαρός, μακριά από την πιάτσα, τη χρήση, την εγκληματικότητα. Με απόφαση του δικαστηρίου ο Φώτης θα οδηγηθεί τις επόμενες μέρες στις φυλακές της Άμφισσας για να εκτίσει ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών, καθώς το 2006, ενώ ήταν στη χρήση και πριν ενταχθεί στο πρόγραμμα απεξάρτησης, είχε συλληφθεί για κατοχή μικροποσότητας ουσιών. Ο εγκλεισμός του Φώτη τινάζει στον αέρα την επίπονη και πολύχρονη προσπάθειά του για καθαρή ζωή και ισότιμη ένταξη στην κοινωνία.
Δυστυχώς, κατ’ επανάληψη απόφοιτοι του ΚΕΘΕΑ και άλλων θεραπευτικών φορέων έχουν έρθει αντιμέτωποι με τον εγκλεισμό για αδικήματα που διέπραξαν ενώ ήταν εξαρτημένοι. Η αντιμετώπιση των απεξαρτημένων ως κοινών εγκληματιών αγνοεί τα ερευνητικά δεδομένα και την πολύχρονη κλινική εμπειρία διεθνώς που αποδεικνύουν ότι απεξάρτηση σημαίνει αλλαγή τρόπου ζωής, απαγκίστρωση από το φαύλο κύκλο της εξάρτησης και του εγκλήματος, και παραγωγική ένταξη στην κοινωνία. Η διαφύλαξη του δικαιώματος στην απεξάρτηση είναι κοινωνική και ανθρωπιστική αναγκαιότητα που ενισχύει την κοινωνική ένταξη και συνοχή.
Η εξέλιξη αυτή δεν θα έχει αρνητικές συνέπειες μόνο για τον ίδιο το Φώτη. Αποτελεί δυσοίωνο και αποτρεπτικό μήνυμα και για χιλιάδες άλλους χρήστες που αγωνίζονται να σταματήσουν τη χρήση, αποδυναμώνοντας το κίνητρό τους για ένταξη και παραμονή στη θεραπεία. Επιπλέον, ανάλογες αποφάσεις θέτουν πρόσθετα εμπόδια στο έργο των προγραμμάτων απεξάρτησης, τα οποία από την έναρξη της κρίσης δίνουν με μειωμένους πόρους τη δύσκολη μάχη υποστήριξης ενός εξαιρετικά ευάλωτου πληθυσμού οι ανάγκες του οποίου οξύνονται καθημερινά.
Στο Φώτη δεν δόθηκε καν η δυνατότητα κράτησης σε σωφρονιστικό κατάστημα όπου λειτουργεί θεραπευτική κοινότητα, όπως οι φυλακές Κορυδαλλού, στην οποία θα μπορούσε να ενταχθεί, ώστε να υποστηριχθεί η προσπάθειά του να παραμείνει καθαρός σε συνθήκες εγκλεισμού.
Το ΚΕΘΕΑ ζητά από τη δικαιοσύνη να δείχνει το ανθρώπινο πρόσωπό της απέναντι σε όσους ολοκληρώνουν πρόγραμμα απεξάρτησης, εναρμονιζόμενη με το πνεύμα της νέας νομοθεσίας για τα ναρκωτικά, και απευθύνει έκκληση τουλάχιστον για άμεση μεταφορά του Φώτη στις φυλακές Κορυδαλλού, ώστε να ενταχθεί στο πρόγραμμα απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ, και να απομακρυνθεί ο κίνδυνος υποτροπής του στη χρήση.
