Oct 312010
 

Η Alice, 106 χρονών, είναι ο γηραιότερος άνθρωπος που έχει επιβιώσει τον ολοκαύτωμα. Αυτό είναι ένα trailer του ντοκυμαντέρ που έχει γυριστεί για αυτήν. Μιλάει για την ομορφιά της ζωής της οποίας έχεις επίγνωση μόνο όταν είσαι τόσο μεγάλη λέει, για την μουσική που είναι “θεός” ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές, για την αγάπη της για τους ανθρώπους, την άρνησή της να μισήσει, την αίσθηση χαράς που έχει μερικές στιγμές γι αυτό που έζησε που νιώθει οτι την έκανε πιο πλούσια με τη στάση ζωής αυτή η εμπειρία την οδήγησε να πάρει… απίστευτη γυναίκα…

και ο Jonathan, 3 χρονών, βιώνει τη μουσική που ακούει…

Oct 262010
 

Αφορμή για αυτό το ποστάριμσα μια είδηση από το internet. Για μια φωτογραφία από το μουσικό φεστιβάλ του Glastonbury, όπου χιλιάδες άνθρωποι κατάφεραν να tag τον εαυτό τους και φίλους τους σε μια ψηφιακή φωτογραφία. Αναρωτιόμουν για αυτήν την τεχνολογία, και τις εφαρμογές της. Πόσο ενθουσιασμό προκαλούν, αλλά και πόση αγωνία – ανάλογα με τη χρήση της. Η ίδια τεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για φιλία και χαρά, αλλά και για κοινωνικό έλεγχο και στέρηση ελευθερίας.  Αντιγράφω εδώ το σχόλιο που μου έκανε η ΑΚΒ για αυτήν την είδηση’:

…θα πάμε προς μία μόνιμη συνδεσιμότητα φιλίας και ανθρωπιάς ή προς μία μόνιμη αγωνία καταγραφής της κάθε μας κίνησης από κακόβουλα ελεγκτικά ανθρωποειδή; Πολύ φοβάμαι ότι η ωριμότητά μας είναι πολύ πίσω από την ανάπτυξη των μορφών επικοινωνίας που διαθέτουμε…

Ελπίζω η ωριμότητα μας να μπεί σε ‘fast track’. Οι καιροί το απαιτούν.

Oct 222010
 

Ημέρα Διαφορετικότητας – Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

11.00 – 22.00

‘Τεχνόπολις’ – Πειραιώς 100, Γκάζι

Είσοδος Ελεύθερη

To Φεστιβάλ «Ημέρα Διαφορετικότητας» στην Ελλάδα είναι μέρος της ευρύτερης Ευρωπαϊκής εκστρατείας «Για τη Διαφορετικότητα. Κατά των διακρίσεων» που πραγματοποιείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Στοχεύει στο να ευαισθητοποιήσει το κοινό, σχετικά με τις διακρίσεις, καθώς και να κάνει ευρέως γνωστές τις νομοθεσίες που υπάρχουν για την καταπολέμηση των διακρίσεων, και να προωθήσει την πραγματικότητα και την αξία της πολυμορφίας στην κοινωνία.

Αφορά τις 5 αιτίες διακρίσεων οι οποίες καλύπτονται από τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης:

-) Φυλετική και εθνοτική καταγωγή
-) Θρησκείας και πεποιθήσεων
-) Αναπηρία
-) Γενετήσιου προσανατολισμού
-) Ηλικία

Η «Ημέρα Διαφορετικότητας» – διοργανώνεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε συνεργασία με το Ελληνικό Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης καθώς και 17 Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς και βασικούς κοινωνικούς φορείς.

1. ΑΝΤΙΓΟΝΗ
2. ΑΡΣΙΣ
3. Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων
4. Δήμος Αθηναίων–Οργανισμός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης
5. Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου
6. Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης
7. Εθνικό Συμβούλιο Νεολαίας
8. Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες
9. Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά του Ρατσισμού (ΕΝΑR)
10. Ινστιτούτο Εργασίας
11. Ινστιτούτο Νεολαίας/Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς
12. Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδος,
13. ΠΡΑΚΣΙΣ
14. Συνήγορος του Πολίτη
15. Φάρος Τυφλών
16. Ύπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών

Με ένα κλικ εδώ θα δεις το πρόγραμμα της ημέρας. Αξίζει μια βόλτα από το Γκάζι…

Oct 212010
 

Μερικές φορές χρειάζεται μια τραγωδία (πολλές τραγωδίες;) για να καταλάβει κανείς ότι η σιωπή μπορεί να σημαίνει και συνενοχή. Ο αυξανόμενος αριθμός αυτοκτονιών ομοφυλόφιλων νέων τις τελευταίες εβδομάδες στις ΗΠΑ μοιάζει να ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της σιωπής…

Πηγή: ΣΚΑΙ

Με το σύνθημα “Τα πράγματα θα φτιάξουν” ξεκίνησε στις ΗΠΑ μία συγκινητική εκστρατεία μέσω του YouTube για την υποστήριξη των ομοφυλόφιλων εφήβων που πέφτουν θύματα ομοφοβίας, μετά το κύμα αυτοκτονιών νεαρών ατόμων σε όλη τη χώρα.

Την εκστρατεία ξεκίνησε στα τέλη Σεπτεμβρίου ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων στο Σιάτλ και έκτοτε, η ροή των βίντεο έχει αυξηθεί τόσο, που αριθμεί πλέον εκατοντάδες μαρτυρίες ή μηνύματα υποστήριξης μαθητών, φοιτητών, αλλά επίσης και από εργαζομένους στη Google ή αστέρια του Μπρόντγουεϊ, ακόμη και της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον:

“Φανείτε δυνατοί και ζητήστε βοήθεια. Η ζωή σας είναι εξαιρετικά σημαντική”, διαβεβαιώνει η υπουργός σε μήνυμά της που μεταδόθηκε την Τρίτη το βράδυ, παραμονή της ημέρας αφιερωμένης στους νέους-θύματα της ομοφοβίας στις ΗΠΑ.

Πρόσφατα στις ΗΠΑ σημειώθηκαν πολλά κρούσματα αυτοκτονιών εφήβων οι οποίοι επικρίθηκαν ή χλευάστηκαν από το περιβάλλον τους επειδή ήταν ή θεωρήθηκαν ομοφυλόφιλοι. “Σας παρακαλώ, θυμηθείτε ότι η ζωή σας είναι πολύτιμη και ότι δεν είστε μόνοι”, συνεχίζει η Χίλαρι Κλίντον, η οποία ήταν η πρώτη Πρώτη Κυρία της χώρας που συμμετείχε στην παρέλαση των ομοφυλοφίλων Gay Pride, πριν από δέκα χρόνια.

Σύμφωνα με την οργάνωση The Trevor Project, η οποία καθιέρωσε 24ωρη ανοιχτή γραμμή βοήθειας, οι ομοφυλόφιλοι νέοι στις ΗΠΑ διατρέχουν τέσσερις φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να αυτοκτονήσουν σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους, ενώ 9 στους 10 ομοφυλόφιλους νέους παρενοχλούνται στο λύκειο.

Στις αρχές Οκτωβρίου, δύο φοιτητές κρίθηκαν ένοχοι για “παραβίαση της ιδιωτικής ζωής” μετά την αυτοκτονία ενός συμφοιτητή τους, του 18χρονου Τάιλερ Κλεμέντι, ο οποίος έπεσε από μία γέφυρα στη Νέα Υόρκη. Οι δύο φοιτητές είχαν μαγνητοσκοπήσει και στη συνέχεια αναρτήσει στο διαδίκτυο τη συνάντηση του Κλεμέντι με έναν άλλο άντρα.

Ο Νταν Μπαέρ, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών για ζητήματα Δημοκρατίας, επικρότησε χθες, Τετάρτη, το αυθόρμητο αυτό κίνημα των πολιτών, λέγοντας ότι είναι παράδειγμα θετικής δραστηριοποίησης της κοινωνίας.

(μερικοί από εμάς προτιμούμε κλασσικό ροκ… αλλά ο σκοπός για τον οποίο έγινε η ηχογράφηση παραμένει συγκινητικός)

Κι ένα άρθρο από την Καθημερινή:

Οι ανδροπρεπείς των Βαλκανίων

Tου Διονυση Γουσετη

20/10/10

Η ανοχή απέναντι στον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό αποτελεί ίσως το πιο καθοριστικό κριτήριο για το επίπεδο πολιτισμού μιας κοινωνίας. Το δικαίωμα της ελευθερίας στον σεξουαλικό προσανατολισμό αποτελεί κεκτημένο στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το Ευρωκοινοβούλιο έχει ψηφίσει υπέρ της αναγνώρισης των ομοφυλικών γάμων προ εξαετίας. Ομως εδώ είναι Βαλκάνια. Η καθυστέρηση στο θέμα αυτό δεν είναι ανεξάρτητη από τη γενική καθυστέρηση.

Στις 30/6/2001 αποτολμήθηκε στο Βελιγράδι η πρώτη παρέλαση ομοφυλοφιλικής περηφάνιας (Gay Pride). Διαλύθηκε από οργισμένους ανδροπρεπείς με 15 τραυματίες. Μετά την εμπειρία αυτή, η δεύτερη απόπειρα έγινε μόλις πέρυσι. Είχε την υποστήριξη των πρεσβειών Ολλανδίας, Σουηδίας, Βρετανίας, Γερμανίας, καθώς και του ΟΑΣΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και του ΟΗΕ. Ωστόσο, η αστυνομία έπεισε τους διοργανωτές να τη ματαιώσουν, αφού δεν εγγυήθηκε για την ασφάλειά τους από τον μαινόμενο όχλο. Η τρίτη απόπειρα έγινε πριν από δέκα μέρες. Στην παρέλαση συμμετείχαν ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ε.Ε. στη Σερβία, ο Ολλανδός πρέσβης, ο Γερμανός αναπληρωτής πρέσβης και διπλωμάτες της Αυστρίας, της Ισπανίας, της Σουηδίας και της Βρετανίας. Η παρέλαση εξελίχθηκε στη χειρότερη σύγκρουση των τελευταίων ετών, με 141 τραυματίες, εκ των οποίων 121 αστυνομικοί. Οι ζημιές εκτιμήθηκαν σε ένα εκατ. ευρώ.

Στη χώρα μας, πέρασαν οι εποχές όπου δύο εξέχοντες δημοσιογράφοι, ο Τάκης Λαμπρίας και ο Γιάννης Λάμψας, έφαγαν ξύλο από τον τότε ανδροπρεπή της δικτατορίας Ιωάννη Λαδά, επειδή αναφέρθηκαν στην ομοφυλοφιλία ως γνώρισμα της αρχαίας Ελλάδας. Στη φετινή παρέλαση περηφάνιας, της 5ης Ιουνίου, οι ημέτεροι ανδροπρεπείς αντέδρασαν με πιο πολιτισμένο, αλλά όχι λιγότερο φοβικό τρόπο. Η παρέλαση αγνοήθηκε επιδεικτικά από όλα τα κανάλια και τις περισσότερες εφημερίδες. Ούτε 10 δευτερόλεπτα δεν της αφιέρωσαν οι γενικά τόσο φλύαρες τηλεοπτικές ειδήσεις. Σαν να ήταν κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε και για το οποίο δεν μιλάμε. Τα ελληνικά ΜΜΕ απεδείχθησαν πιο ανδροπρεπή από τη γερμανική κρατική τηλεόραση, που κάνει ζωντανή μετάδοση της παρέλασης του Βερολίνου σχεδόν όλη μέρα. Απεδείχθησαν πιο ανδροπρεπή και από το γαλλικό πρακτορείο, που μας πληροφόρησε ότι η πολύχρωμη παρέλαση της Αθήνας συγκέντρωσε τρεις χιλιάδες κόσμο και ότι το σύνθημα ήταν «Είμαστε παντού». Αυτό ειδικά το τελευταίο είχε ήδη μαθευτεί από ανακοίνωση της ανδροπρεπούς Χρυσής Αυγής, που θύμωσε και απειλούσε με ξύλο, επειδή το «παντού» περιελάμβανε και έναν τσολιά. Με τον τρόπο της βοήθησε η Χρυσή Αυγή να σπάσει η συνωμοσία σιωπής. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, οι διοργανωτές της παρέλασης περηφάνιας ζητούν από τον δήμαρχο Αθηναίων να τη θέσει υπό την αιγίδα του δήμου. Συναντούν την επίμονη άρνησή του, παρά τις κάποιες θετικές εισηγήσεις της αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο. Ο κ. Κακλαμάνης απέδειξε ότι είναι πιο ανδροπρεπής π.χ. από τους προέδρους Κλίντον και Ομπάμα, που ανακήρυξαν τον μήνα Ιούνιο ως μήνα της ομοφυλοφιλικής περηφάνιας. Κυρίως είναι πιο Βαλκάνιος.

Υπάρχουν πολλές πλευρές, φωνές, απόψεις στο θέμα της ομοφυλοφιλίας και της αποδοχής ή μη αποδοχής της. Αποφεύγοντας το διάλογο δεν προχωράμε. Είναι αμήχανος διάλογος γιατί αγγίζει βαθιές πεποιθήσεις για τη ζωή, το νόημα της, το σκοπό της.  Οι πολιτικοί και οι ακτιβιστές τον έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό. Χρειάζεται και η κοινωνία να συμμετάσχει, έξω από θεσμικούς ρόλους. Να μιλήσουμε σαν άνθρωποι. Θα μας κάνει καλό κοινωνικά και ατομικά. Θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους πιθανά.

Μέχρι να γίνει αυτό, και μαζί με τον διάλογο που συμβαίνει σε μικρότερη κλίμακα, ανάμεσα σε φίλους, σε παρέες, εμείς οργανώνουμε κι ένα σεμινάριο εδώ στην Αθήνα για την προσέγγιση του Process Work  στη ‘Ομοφοβία και το Τραύμα.

Oct 202010
 

Πηγή: Athens Siblings – ΚΙΝ.Α.Ψ.Υ.

Στις 24/10/2010 στο Μετρό Στάση Σύνταγμα θα πραγματοποιηθεί γιορτή με φορείς ψυχικής Υγείας. Την πρωτοβουλία έχει αναλάβει η ΚΙΝΑΨΥ (Κίνηση Αδελφών ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας) με τη υποστήριξη των φορέων “Εταιρία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας”, “ΕΔΡΑ” και “Δίκτυο Αργώς”.

Υπό την Αιγίδα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ψυχικής Υγιεινής (WFMH) και του Υπουργείου Υγείας. Με την ευγενική υποστήριξη της ΠΕΨΑΕΕ.

Αναφέρονται τα είδη των εκδηλώσεων :

Έκθεση ζωγραφικής

Ποιητική γωνία

Έκθεση φωτογραφίας

Μουσικά σχήματα

Προβολή ταινιών μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ, παρουσιάσεων με θέμα την ψυχική υγεία.

Σειρά 30 περιπτέρων ενημέρωσης και πληροφόρησης πολιτών

Χοροί

Oct 182010
 

Το νέο βιβλίο του Anrold Mindell “ProcessMind: A User’s Guide to Connecting with the Mind of God” θα κυκλοφορήσει 1 Νοεμβρίου στις ΗΠΑ και μπορεί κανείς να το παραγγείλει από την ιστοσελίδα του amazon

Αυτή είναι μια συνέντευξη για το βιβλίο που έδωσε ο Mindell στον Tomasz Stawiszyńskiγια το περιοδικό Newsweek που θα κυκλοφορήσει τέλη Οκτωβρίου στην Πολωνία:

Tomasz: You call your new book “Processmind. A User’s guide to connecting with the mind of God”. One may think that you’re no more a psychologist and you became some kind of mystic? Is it true?

Arny: Thanks for this question.  The term, “mind of God” is a term many physicist’s use. For example, Einstein, Paul Davies, Stephen Hawking as well as many others sometimes refer to the “mind of God” as the surprising appearance of observable patterns and mathematical laws that correctly describe the observable physical universe. When scientists ask themselves, “where do these laws come from?”, a creative and stimulating answer is “the mind of God”, that is, an organizing factor in background of our universe..

So to answer your question, “am I becoming a mystic” the answer is yes and no. Yes; as a therapist I understand the phenomenological reality of dreams and the dreaming process. Yes, dreaming is a level of observable reality that must be taken into account. At the same time, as a physical scientist, I seek practical, reasonable, and evidence-based results. I am mainly interested in theories that touch ALL levels of reality in a practical way.

Tomasz: So actually, in your opinion, there is a strong similarity between modern physics, psychology and ancient Taoist teachings or Aboriginal traditions?

Arny: Yes aspects of what I call the processmind can be found in the occasional sense in everyday life that some kind of “field” or force moves us about. It appears in our dreams and body experiences. Physicists intuit this field in their hope for a “unified field theory” embracing strong, weak, electromagnetic, and gravity force fields. But Aboriginal Australians and native peoples everywhere have always spoken of a “field-like” presence, such as the “Dreaming”.

So yes, there are strong similarities between modern physics, psychology and spiritual traditions. And the processmind is one way of describing these similarities.

Tomasz: What you think about such authors as Fritjof Capra – he was very popular but many scientists do not take his statements seriously? Aren’t you afraid that the reaction for your book will be the same?

Arny: I love critical thinking! I myself don’t believe in anything unless I have experienced it many times, and seen it in the reality and dreams of hundreds of other people. Today’s scientific paradigm is wonderful, but it limit’s itself mainly to repetitive observable results. I call this attitude, an approach of modern consensus reality. But this is only one of our realities.

Consensus reality is not the only reality human beings experience, and a truly scientific person should be open to dreaming and the Tao-fields as well.

As a process oriented therapist, I take the dreaming process as a reality as well, for it can give people in all states of consciousness a sense of wellness. And beyond visual dreams, there is the sense many have of a “processmind,” Jung’s “Unus Mundus,” or unifying field experience. These essence level experiences appear to just about everyone at some point during their lives.

So getting back to your question about scientific doubt, my answer is yes! PLEASE DO DOUBT any “unified field theory” or T.O.E. (Theory of Everything) unless you see it work in all realities –including your personal experiences!

Tomasz: How can we deal with a statement that there is some organizing factor in the world, some kind of teleology and at the same time there is so much senseless suffering, accidents (in which many people die), catastrophes etc. etc. everywhere around…?

Arny: The processmind is not the popular “God” image which is essentially “good” and stands against “evil”. The processmind is an organizing factor that is open to all vectors, that is all directions, all forces. By having greater access to this, the processmind, the tensions of everyday life, relationships, and even large group diversity conflicts become easier to facilitate. Finally, as I show in my book, the processmind idea even makes sense of near death experiences.

Oct 092010
 

Πηγή: psi-action

ΠΑΙΔΟΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ (Π.Ν.Α.) – ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ των ΠΑΙΔΟΨΥΧΙΑΤΡΩΝ του ΠΑΙΔΟΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ (Π.Ν.Α.) ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, 10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010

Με την ευκαιρία του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας, την 10η Οκτωβρίου 2010, οι Παιδοψυχίατροι του Παιδοψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής, θεωρούμε χρέος μας να υπενθυμίσουμε την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί ακόμη στο χώρο των Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας για παιδιά και εφήβους στη χώρα μας.

Το Παιδοψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, παρά το συμβόλαιο με την Ευρωπαϊκή Ένωση για το οριστικό κλείσιμό του (μαζί με άλλα τέσσερα ψυχιατρικά νοσοκομεία στο πλαίσιο του «Ψυχαργώς» από το 2001), και παρά τις επί σειρά ετών διαμαρτυρίες του επιστημονικού προσωπικού και την ετυμηγορία του Συνήγορου του Παιδιού, για την παράνομη, ιατρικά αντιδεοντολογική και τελικά «κακοποιητική» λειτουργία του, εξακολουθεί να λειτουργεί.

Ιδιαίτερα αναφερόμαστε στην Μονάδα Επειγόντων, που εφημερεύει καθημερινά καλύπτοντας τις ανάγκες του συνόλου σχεδόν της επικράτειας, για κάθε είδους ψυχιατρικά προβλήματα που απαιτούν νοσηλεία, ενώ παράλληλα εξακολουθεί να δέχεται τις παραπομπές παιδιών – εφήβων με αυτισμό, παραβατικότητα και κάθε είδους κοινωνικά προβλήματα κατόπιν δικαστικών μέτρων και αποφάσεων.

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας οι Παιδοψυχίατροι του Π.Ν.Α., μέλη των θεσμικών του οργάνων (Διοικητικό Συμβούλιο, Δ/νση Ιατρικής Υπηρεσίας, Επιστημονικό Συμβούλιο, Ψυχιατρικός Τομέας) έχουν υποβάλλει τις παραιτήσεις τους. Φοβόμαστε ότι δεν υπάρχει πλέον χρόνος για χάσιμο, ενώ διαφαίνεται ότι θα ζητηθεί από την Ε.Ε. και η επιστροφή των κονδυλίων που έχουν διατεθεί γι’ αυτόν τον σκοπό.

Οφείλουμε και επιθυμούμε να παρέχουμε στα παιδιά και τους εφήβους, υπηρεσίες σε Ιατροπαιδαγωγικά Κέντρα και Παιδοψυχιατρικά τμήματα Γενικών Νοσοκομείων, κοντά στο σπίτι τους και την οικογένειά τους. Είναι καιρός να εφαρμοστεί στη χώρα μας η παροχή τομεοποιημένων Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας (που έχει ψηφιστεί από το 1999) ή χρησιμοποιώντας την γλώσσα της εποχής μας, ένας «Καλλικράτης» για τις Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας.

Οι Παιδοψυχίατροι του Π.N.Α.

Oct 082010
 


‘Ναί’ ή ‘όχι’ στα ψυχοφάρμακα; Δεν είναι τόσο απλή η απάντηση. Για πολλούς ανθρώπους έχουν αποτελέσει σωτηρία και στήριξη για μια πιο λειτουργική ζωή. Για άλλους έχουν γίνει φυλακή. Αφορμή για αυτό το post, μια είδηση από το Alternatives Conference 2010. Ο συνάδελφος Will Hall παρουσίασε ένα εργαστήρι που αφορούσε και την ‘ελαχιστοποίηση βλάβης από την διακοπή φαρμάκων’. Βρέθηκε έτσι μέσα στη ζώνη πολέμου ανάμεσα στους υπερασπιστές και επικριτές των ψυχοφαρμάκων. Διάβασε το άρθρο στο Psychology Today, για να ταξιδέψεις στον πολυτάραχο και πολύπλοκο  κόσμο των συνεδρίων, φαρμακευτικών εταιριών και  επαγγελματικών οργανισμών.

Πηγή: Psychology Today

SAMHSA, the Alternatives Conference, and the Story of an Opportunity Lost

By Robert Whitaker

In the last chapter of my book Anatomy of an Epidemic, I noted that if our society is going to stem the epidemic of disabling mental illness that has erupted during the past twenty years, then it needs to have an honest discussion about what is truly known about the biological causes of psychiatric disorders, and an honest discussion about how the medications affect the long-term course of those disorders. The illuminating powers of science could work their usual magic. But that is a discussion that many in our society don’t want to have, and my recent experience at the Alternatives conference in Anaheim illustrates that point, and reveals too why this is such a loss.

The Background to the “Controversy”

In Anatomy of an Epidemic, I basically followed a tried-and-true journalistic path. I followed the evidence. I looked at how the chemical imbalance theory of mental disorders arose, how it was investigated, and how it never panned out. As Kenneth Kendler, coeditor in chief of Psychological Medicine wrote in 2005, “We have hunted for big simple neurochemical explanations for psychiatric disorders and have not found them.” Then I investigated how psychiatric medications affect the long-term course of four major mental disorders (schizophrenia, anxiety, depression, and bipolar illness), and that involves doing an exhaustive survey of studies conducted (or funded) by the National Institute of Mental Health, the World Health Organization, and foreign governments for the past 50 years.

Now, when you do that, you discover a story of science quite at odds with our societal belief that psychiatric medications fix chemical imbalances in the brain and that they have dramatically improved long-term outcomes. And when you write up this history of science, as I did in Anatomy of an Epidemic, you do become unpopular in certain circles.

In July, the National Empowerment Center, which is a peer-run advocacy organization, invited me to be a keynote speaker at the Alternatives Conference. The National Empowerment Center is funded by the Substance Abuse and Mental Health Services Administration (SAMHSA), and SAMHSA, I was told, had signed off on having me speak. However, once the National Empowerment Center announced that I would be speaking at the conference, SAMHSA quickly rescinded the invitation. In response, MindFreedom, which is an activist group, organized a protest via the Internet, asking people to contact both SAMSHA and the White House, and within 36 hours, I had been publicly re-invited to speak.

What people following this “controversy” didn’t know was that my re-invitation came with considerable strings attached. I had originally been scheduled to give a workshop in addition to a keynote, but the workshop was still cancelled. (I had planned to speak about a Finnish program for treating psychotic patients that was producing excellent results, and the prescribing of exercise as a treatment for depression, which is now being done in Britain.) The other condition was this: The National Empowerment Center was required to recruit a psychiatrist, from a list of names provided by SAMHSA, to “rebut” my keynote. And I would not be given an opportunity to respond to that rebuttal.

Now, if SAMSHA had wanted to organize a debate following my talk, that would have been terrific. But this was a setup that SAMHSA seemed to have torn from the pages of a 25-year old Soviet Union handbook: invite dissident speaker and then denounce him! Normally, I wouldn’t have accepted such an arrangement, but I had been quite moved and humbled by the protest that had led to my “reinvitation,” and so I figured, what the heck. It wasn’t every day that you got to sit in a ballroom with more than 1,000 people and hear your work denounced.

As the conference approached, a new controversy reared its head. Will Hall, who many years ago was given a diagnosis of “schizoaffective disorder/schizophrenia,” and who today works as a therapist (having been off psychiatric medications for 17 years), had planned to give a workshop that included discussing a “harm-reduction” approach to withdrawing from psychiatric medications. Several years ago, Hall had written a book on the subject, which had been published by two advocacy groups, The Freedom Center and the Icarus Project, and given that there are few books written by professionals on the circuit, his had proven to be quite popular. But a few days before the conference began, Hall was told that the printed description of his workshop in the conference brochure had been changed to remove any mention about “coming off drugs.” Hall announced that he couldn’t accept such censorship, a new protest erupted, and then he was told that the offending words could in fact be mentioned in an updated description that would be added to the conference brochure.

And all this occurred before an alternatives conference.

Διάβασε τη συνέχεια του άρθρου εδώ…

SAMHSA, the Alternatives Conference, and the Story of an Opportunity Lost

In the last chapter of my book Anatomy of an Epidemic, I noted that if our society is going to stem the epidemic of disabling mental illness that has erupted during the past twenty years, then it needs to have an honest discussion about what is truly known about the biological causes of psychiatric disorders, and an honest discussion about how the medications affect the long-term course of those disorders. The illuminating powers of science could work their usual magic. But that is a discussion that many in our society don’t want to have, and my recent experience at the Alternatives conference in Anaheim illustrates that point, and reveals too why this is such a loss.

The Background to the “Controversy

In Anatomy of an Epidemic, I basically followed a tried-and-true journalistic path. I followed the evidence. I looked at how the chemical imbalance theory of mental disorders arose, how it was investigated, and how it never panned out. As Kenneth Kendler, coeditor in chief of Psychological Medicine wrote in 2005, “We have hunted for big simple neurochemical explanations for psychiatric disorders and have not found them.” Then I investigated how psychiatric medications affect the long-term course of four major mental disorders (schizophrenia, anxiety, depression, and bipolar illness), and that involves doing an exhaustive survey of studies conducted (or funded) by the National Institute of Mental Health, the World Health Organization, and foreign governments for the past 50 years.

Now, when you do that, you discover a story of science quite at odds with our societal belief that psychiatric medications fix chemical imbalances in the brain and that they have dramatically improved long-term outcomes. And when you write up this history of science, as I did in Anatomy of an Epidemic, you do become unpopular in certain circles.

In July, the National Empowerment Center, which is a peer-run advocacy organization, invited me to be a keynote speaker at the Alternatives Conference. The National Empowerment Center is funded by the Substance Abuse and Mental Health Services Administration (SAMHSA), and SAMHSA, I was told, had signed off on having me speak. However, once the National Empowerment Center announced that I would be speaking at the conference, SAMHSA quickly rescinded the invitation. In response, MindFreedom, which is an activist group, organized a protest via the Internet, asking people to contact both SAMSHA and the White House, and within 36 hours, I had been publicly re-invited to speak.

What people following this “controversy” didn’t know was that my re-invitation came with considerable strings attached. I had originally been scheduled to give a workshop in addition to a keynote, but the workshop was still cancelled. (I had planned to speak about a Finnish program for treating psychotic patients that was producing excellent results, and the prescribing of exercise as a treatment for depression, which is now being done in Britain.) The other condition was this: The National Empowerment Center was required to recruit a psychiatrist, from a list of names provided by SAMHSA, to “rebut” my keynote. And I would not be given an opportunity to respond to that rebuttal.

Now, if SAMSHA had wanted to organize a debate following my talk, that would have been terrific. But this was a setup that SAMHSA seemed to have torn from the pages of a 25-year old Soviet Union handbook: invite dissident speaker and then denounce him! Normally, I wouldn’t have accepted such an arrangement, but I had been quite moved and humbled by the protest that had led to my “reinvitation,” and so I figured, what the heck. It wasn’t every day that you got to sit in a ballroom with more than 1,000 people and hear your work denounced.

As the conference approached, a new controversy reared its head. Will Hall, who many years ago was given a diagnosis of “schizoaffective disorder/schizophrenia,” and who today works as a therapist (having been off psychiatric medications for 17 years), had planned to give a workshop that included discussing a “harm-reduction” approach to withdrawing from psychiatric medications. Several years ago, Hall had written a book on the subject, which had been published by two advocacy groups, The Freedom Center and the Icarus Project, and given that there are few books written by professionals on the circuit, his had proven to be quite popular. But a few days before the conference began, Hall was told that the printed description of his workshop in the conference brochure had been changed to remove any mention about “coming off drugs.” Hall announced that he couldn’t accept such censorship, a new protest erupted, and then he was told that the offending words could in fact be mentioned in an updated description that would be added to the conference brochure.

And all this occurred before an alternatives conference.

Oct 072010
 

Πηγή: Journeyman Pictures

October 2010

It’s the first time that an EU country has seen its treatment of refugees described as a humanitarian crisis by the UNHCR. This report gets to the heart of the escalating tensions in Greece.

“I’ve seen too many. They cross the river like bees”, sighs a local fisherman. With as many as 400 people crossing the Evros river each day, arrests of illegal immigrants in Greece have exploded from 3,500 to 20,000 in a year. Most choose to turn themselves in, but they have no idea what awaits them. Infested with rats, Greece’s detention centres are now critically overcrowded. Those who try to avoid this fate end up on the streets, such as in Attica Square, home to hundreds of Afghan refugees. With no government support, crime is rife here, and as frustration builds, racial attacks by local vigilantes are escalating beyond control. Ghulam’s family sleep on a bench in the square – his four-year-old son was recently attacked in the middle of the night. “If I’d stayed in Afghanistan I might have been beaten, but they would have at least spared my children. I cannot believe this is Europe.”

Εδώ θα δεις το βίντεο…

Oct 052010
 

Πότε κάποιος είναι κλέφτης και πότε ‘Ρομπέν των Φτωχών;’ Σαν κοινωνία, πως διαφοροποιούμε την ‘κλοπή’ από την ‘ανακατανομή του πλούτου’; Το Γερμανικό δικαστήριο αναγνώρισε την ‘ευγένεια’ του κινήτρου της ‘Ρομπέν των Φτωχών’, την καταδίκασε όμως επειδή αυτό υπαγόρευε ο νόμος.

Πηγή:  Το Βήμα

Στη φτώχεια η τραπεζικός «Ρομπέν των φτωχών»

Καταδικάστηκε η Γερμανίδα που μετέφερε χρήματα πλουσίων σε λογαριασμούς υπερχρεωμένων

Γ. ΓΑΛΙΑΝΟΣ | Αθήνα – Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

Ηταν μια ευαίσθητη τραπεζικός που θέλησε να γίνει «Ρομπέν των φτωχών». Η Καταρίνα Ρ. δεν ζει, όμως, όπως ο «Ρομπέν των δασών» στο αγγλικό δάσος του Σέργουντ αλλά στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, στην Ομοσπονδιακή Γερμανία. Και οι προστατευόμενοί της δεν είναι οι καταπιεσμένοι αγρότες της περιοχής, αλλά οι βαριά καταχρεωμένοι πελάτες ενός τραπεζικού υποκαταστήματος το οποίο διηύθυνε παλαιότερα η ίδια.

Δικαστήριο της Βόννης καταδίκασε την 62χρονη τραπεζικό σε 22 μήνες φυλάκιση με αναστολή και, το χειρότερο, σε φτώχεια: διέταξε να κατασχεθεί όλη η περιουσία της, δηλαδή δύο διαμερίσματα, το σύνολο των καταθέσεών της, καθώς και μέρος της σύνταξής της προς όφελος της τράπεζας, η οποία δεν έγινε γνωστή.

Το «έγκλημά» της; Η Καταρίνα Ρ. έπαιρνε στα κρυφά χρήματα από τις καταθέσεις πλούσιων καταθετών για να τα βάλει σε λογαριασμούς πελατών, οι οποίοι, όπως ήξερε από τους ίδιους, βρίσκονταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Για αρκετό καιρό το σύστημα αυτό «λειτούργησε» ανεπίληπτα επειδή η Καταρίνα Ρ. φρόντιζε να αντικαθιστά εγκαίρως τα αφαιρεθέντα ποσά είτε με επιστροφές από τους ενδιάμεσα εξυγιανθέντες λογαριασμούς είτε από καταθέσεις άλλων πλούσιων πελατών. Με τον καιρό όμως έχασε τον λογαριασμό. Το σύστημά της κατέρρευσε. Η Εισαγγελία μέτρησε τουλάχιστον 117 ακάλυπτες μεταφορές χρημάτων που κόστισαν στην τράπεζα 2,4 εκατομμύρια ευρώ.

«Δεν έβαλα ούτε ένα ευρώ στην τσέπη μου. Ο,τι έκανατο έκανα από συμπόνια για τους φτωχούς πελάτες» δήλωσε στη δίκη της η ίδια. Το δικαστήριο αναγνώρισε την «ευγένεια» του κινήτρου της, την καταδίκασε όμως επειδή αυτό υπαγόρευε ο νόμος.

Κατά την ανάγνωση της απόφασης, όμως, η δικαστής Σούζαν Ούλμπερτ δεν παρέλειψε να εκφράσει την απορία της: «Δεν βρέθηκε κανένας στην πόλη να σας στήσει ένα μνημείο;» ρώτησε. «Οχι» ήταν η απάντηση. Το αντίθετο μάλιστα. «Οσοι μου τηλεφώνησαν το έκαναν μόνο για να παραπονεθούν ότι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν όσα χρωστούσαν».

Το μόνο περιουσιακό στοιχείο που έχει σήμερα η Καταρίνα Ρ. είναι το υπόλοιπο μιας πενιχρής σύνταξης. Με αυτήν πρέπει να συντηρεί και τη βαριά άρρωστη μητέρα της. «Εχω θεραπευτεί από το σύνδρομο της φιλανθρωπίας. Αλλά τώρα είναι αργά» λέει.

Oct 042010
 

20 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Το πρόγραμμα απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια λειτουργίας και υποστήριξης στους εξαρτημένους και στις οικογένειές τους, 20 χρόνια παρουσίας και παρέμβασης στην πόλη της Αθήνας, 20 χρόνια προσπάθειας για μια ζωή χωρίς εξαρτήσεις.

Σας προσκαλούμε την Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010, από τις 17:00 έως τις 19:00 το απόγευμα, να περάσουμε μαζί τις ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ , αφήνοντας πίσω την πλευρά της απαισιοδοξίας, της μοναξιάς και προχωρώντας στην πλευρά της δράσης, της αλληλοβοήθειας, της αισιοδοξίας και της ελπίδας.

Σας περιμένουμε στο Σύνταγμα, στην Πανεπιστημίου και στην Ομόνοια να γίνουμε συνοδοιπόροι στην καθημερινή προσπάθεια απεξάρτησης από τα ναρκωτικά.

20 χρόνια ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ. Για χρήστες ναρκωτικών ουσιών και τις οικογένειές τους.

Για οποιαδήποτε πληροφορία μπορείτε να επικοινωνείτε με την κ.Κατερίνα Καρατσώλη (Γραμματεία) στο τηλέφωνο 210 8653960-109 εσωτερικό και στο email : info@kethea-diavasi.gr

Λίγα λόγια για το ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ

Το ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ είναι θεραπευτικό πρόγραμμα για ενήλικες χρήστες ναρκωτικών ουσιών που λειτουργεί από τον Οκτώβριο του 1990. Ανήκει στο πανελλαδικό δίκτυο υπηρεσιών του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ). Είναι πρόγραμμα ημερήσιας παρακολούθησης και παρέχει άμεσα και δωρεάν ολοκληρωμένες υπηρεσίες απεξάρτησης, χωρίς τη χορήγηση υποκατάστατων. Απευθύνεται: σε χρήστες ναρκωτικών ουσιών ενήλικες άνω των 21 ετών, εργαζόμενους, φοιτητές, περιστασιακούς και στις οικογένειές τους.

Οι χρήστες ουσιών μπορούν να απευθυνθούν για οποιαδήποτε πληροφορία στο τηλέφωνο του Συμβουλευτικού Σταθμού : 210 8626761

Οι γονείς και οι συγγενείς των εξαρτημένων μπορούν να απευθυνθούν  για οποιαδήποτε πληροφορία στο τηλέφωνο του Κέντρου Οικογενειακής Υποστήριξης : 210 8612604

Oct 022010
 

Τον Tyler Clementi δεν τον ξέρεις, έτσι δεν είναι; Κι έτσι θα ήταν και για πολλούς στην Αμερική αν δεν είχε αυτοκτονήσει πηδώντας από μια γέφυρα.  Γιατί αυτοκτόνησε; Γιατί κάποιοι συμφοιτητές του αποφάσισαν να δημοσιοποιήσουν στο internet προσωπικές του στιγμές. Διάβασε παρακάτω και θα καταλάβεις…


Πηγή: Washington Post

Decency plunged when Tyler Clementi jumped

By Kathleen Parker

Sunday, October 3, 2010

The suicide of an 18-year-old Rutgers University student following an unimaginable invasion of his privacy has launched an overdue examination of casual — and possibly criminal — disregard for others’ personal space.

Freshman Tyler Clementi walked onto the George Washington Bridge the night of Sept. 22 and jumped over the edge. A few days earlier, authorities say, his roommate, Dharun Ravi, and a friend, Molly Wei, had placed a webcam in the dorm room Clementi and Ravi shared, filmed Clementi in an intimate encounter with another man and posted it online for all to see.

There are several dimensions to the story, complicated by the fact that the victim was apparently gay. Based on Internet postings, it appears that Ravi targeted his roommate because of his sexual orientation.

Was it a hate crime or simply a stupid prank that once would have been inconceivable? It was surely an act of unforgivable bullying. Should the alleged perpetrators be prosecuted for invasion of privacy, with which they have been charged, and/or a hate crime?

Answers to those questions will have to await investigators. For now, other questions also demand our attention. How did we get here? How could anyone think that another’s most private, intimate moment was fair game? Although Clementi was filmed with another man, one can imagine as easily a roommate spying on a heterosexual encounter.

The emergence of social media, combined with mass access to technology — camera-equipped cellphones, pocket-size video cameras and blogospheric distribution — has enabled an insatiable market for spying and gossip. The result has been a cultural breakdown in decency and a blurring of the boundaries of what should be private and public.

Even this discussion feels like an invasion of privacy, given the unbearable pain the Clementi family must be enduring. But sometimes it takes a tragedy to shake us from complacency. Just as Matthew Shepard’s brutal murder in 1998 awakened Americans to the suffering of gays — a mobilized outrage — maybe Tyler Clementi will help us recognize how ugly we have become in our worship of this voyeuristic, celebrity culture.

I don’t want to play down the gay aspect of this travesty, but there isn’t space in a column to tackle everything. For now, it is worth noting that there is welcome movement from groups and individuals, notably Ellen DeGeneres, toward letting young gay men and lesbians know where they can find support. Bravo.

To that necessary objective, we should add an urgent call to renew respect for privacy. As a community of decent people, we have to rally ourselves to stop the insanity of narcissism and exhibitionism that inculcates the broader notion that nothing is off-limits.

Especially poignant was Clementi’s final note to the world, a Facebook status update saying that he was going to kill himself — an electronic adieu to his “friends,” those random and often anonymous folks who sign up to follow one’s life online.

Friend, the noun, has become meaningless in world where “friending” is a verb. And privacy, I keep hearing, is dead forever. I don’t buy it.

There once was a time when respecting others’ privacy was a matter of manners. Of course, it was also considered bad manners to display oneself — or one’s affections — in public. Some call it puritanism. I call it civilization.

Too late, you say? Not at all. We have a model for this sort of thing. There was a time when many Americans commonly smoked cigarettes in public. Some of us didn’t like it; it was bad for health and bad for society. Few smoke in public spaces today, in part because laws prohibit it but also because smokers were made to feel ostracized. They were targeted as pariahs.

Whether or not you agree with the anti-smoking movement, you can concede that it worked. Why not apply the same template to those who would invade another’s space? We don’t want to outlaw cameras or otherwise limit free expression, but we can certainly make it unattractive and unacceptable to intrude on others. Next time someone takes your picture or posts it on the Internet without your permission, raise the roof. Point a finger. Stand athwart civilization and yell, “No more.”

When others are victimized by another’s lack of scruples, be outraged. And never publish or distribute images of anyone without his or her permission.

It’s the least we can do — and not do — for Tyler Clementi.

Decency plunged when Tyler Clementi jumped

Oct 012010
 

Η ‘Επάνοδος‘ οργανώνει μουσική εκδήλωση για την οικονομική ενίσχυση αποφυλακισθέντων.

Ένα κλικ εδώ για το πρόγραμμα της εκδήλωσης.

ΔΕΡΙΓΝΥ 28-30 & 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
ΠΛ. ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ-  104 34 ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ: 210 88 15 904 – 210 88 15 032

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου
Ώρα : 21:00

Sep 272010
 

Διαβάζοντας το άρθρο του tvxs για την κατάσταση στον Αγ Παντελεήμονα ένιωσα πόση από τη πραγματικότητα της πόλης μέσα στην οποία ζω, αφήνω έξω από το οπτικό μου πεδίο… γίνεται πόλεμος στους δρόμους της Αθήνας και δε τον βλέπω… το παρατηρητήριο που ζητιέται, εν μέρει, είναι η δικιά μου παρατήρηση… άνοιξε τα μάτια σου, δες τι γίνεται, δράσε…

Μου έφερε στο νου πράγματα που μας έλεγε ο Mindell την Παρασκευή το βράδυ στα πλαίσια της εποπτείας που έκανε εδώ στο Πόρτλαντ που βρίσκομαι για λίγες βδομάδες, πάνω στη δουλειά με οργανισμούς, οργανώσεις, ΜΚΟ, κοινότητες, ομάδες εργασίας:

Όταν η επιβίωση μας απειλείται πανικοβαλλόμαστε. Μέσα σε αυτόν τον πανικό ο καθένας προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του. Όταν πανικοβαλλόμαστε γινόμαστε βίοι.

Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα συνήθως απουσιάζει και χρειάζεται η παρουσία ανθρώπων οι οποίοι, διατηρώντας μια στοιχειώδη αίσθηση γείωσης σε μια βαθύτερη αίσθηση του εαυτού τους, είναι ενεργά παρόντες και επιχειρούν να παρέμβουν παίρνοντας θέση ενάντια στη βία αλλά και φέρνοντας στο προσκήνιο όλα αυτά που βρίσκονται πίσω από αυτήν – την οργή, την ανασφάλεια, την αίσθηση απειλής, το φόβο για τη φτώχεια και την ανέχεια, την αγωνία για επιβίωση. “Σταματήστε. Δεν μπορείτε να φέρεστε έτσι σε ανθρώπους.” Και ταυτόχρονα, “Βλέπω την οργή σας. Εδώ είμαι να σας ακούσω.”

Οι δυσκολες συνθήκες ζωής μας ρίχνουν σε μια βαθιά απελπισία και συχνά αντιδρούμε σε αυτή στρεφόμενοι ο ένας ενάντια στον άλλον, είτε σαν άτομα είτε σαν ομάδες.

Σε τέτοιες στιγμές, μας έλεγε ο Mindell, χρειαζόμαστε κάποιους που μπορούν να μας βγάλουν από την απελπισία “προκαλώντας” μας κατά κάποιο τρόπο να βγούμε από την απελπισία μας και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να αλλάξουμε τη κατάσταση μέσα στην οποία όλοι ζούμε.

Μια βαθύτερη κατανόηση των διαφόρων συναισθημάτων που ξεσπάνε σε βία έχουν βρει και μερικοί κάτοικοι της Κυψέλης οι οποίοι μέσα από την δράση τους προσπαθούν να αλλάξουν την κατάσταση.

Ευχαριστώ την ΑΖ που μας έστειλε αυτό το βίντεο.

Οι γυναίκες που μιλάνε για τη προσπάθεια που κάνουνε σαν κάτοικοι για να αντιμετωπίσουν τα πολλαπλά προβλήματα της περιοχής τους, περιγράφουν την βία της παντελούς έλλειψης καθαριότητας που επικρατεί στα πάρκων και στους άλλους κοινόχρηστους χώρους λόγω της μη συντήρησης τους καθώς και την αίσθηση εισβολής στον ζωτικό τους χώρο που βιώνουν οι κάτοικοι όταν τόσοι άνθρωποι ξαφνικά έρχονται σε ένα μέρος.

Η δράση τους αφυπνίζει και κινητοποιεί…