Το 1973 βγήκαμε από το γύψο και το 2010 μπήκαμε στην εντατική. Όπως γράφει και το Press Project σήμερα
Η επέτειος του πολυτεχνείου είναι ή ίδια μια διαρκής εξέγερση. Και ως γνωστόν οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία – σε καλούν για της γενιάς σου τα πολυτεχνεία.
Ας αναλογιστεί ο καθένας και η καθεμιά τι σημαίνει ‘ψωμί – παιδεία – ελευθερία’ σήμερα. Η Ελλάδα του ‘Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών’ (που και τότε παραμύθι ήταν) είναι σήμερα η Ελλάδα του ‘Ελλάς Ιδιωτών Δανειστών’.
Έχουμε δρόμο μπροστά μας. Είναι περίεργο να ζεις σε μια εποχή που το μέλλον μοιάζει τόσο, μα τόσο, χειρότερο από το παρελθόν.
υ.γ. αξίζει και μια ακρόαση της εκπομπής που έκανε στο ραδιόφωνο του Σκαι, πέρσυ τέτοιο καιρό, ο Άρης Χατζηστεφάνου, με θέμα ‘Το πολυτεχνείο του χτες και του σήμερα’
Η Julie Diamond γράφει για τη διεργασία της μάθησης και την πρόκληση της ισορροπίας ανάμεσα στη μάθηση και το αναμενόμενο αποτελέσματα. Όταν η μάθηση (learning) συνδέεται με ένα αναμενόμενο αποτέλεσμα (outcomes), συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον. Το αποτέλεσμα το βιώνουμε σαν κάτι έξω από εμάς. Έτσι η διεργασία της μάθησης περιπλέκεται από την παρουσία μιας εξωτερικής πίεσης από κάποιον ή ‘κάτι’ έξω από εμάς – έναν εκπαιδευτή, απαιτήσεις ενός προγράμματος, στόχοι του οργανισμού, ενός προϊσταμένου, ή ακόμα και την παραγωγή ενός συγκεκριμένου μετρήσιμου αποτελέσματος. Δημιουργείται μια σύγκρουση που μπορεί να τορπιλίσει το αποτέλεσμα. Στο άρθρο της, η Julie Diamond γράφει για πιθανές στρατηγικές αντιμετώπισης αυτής της σύγκρουσης.
I just finished teaching a seminar in Australia, Beyond our Grasp: The Art, Science and Flow of Learning, Performance and Change. I really enjoyed working with a new topic, and having the opportunity to trial new ideas and learn together with such an enthusiastic and experienced group of participants.
We looked at the challenge of learning and outcomes: when learning is tied to an outcome, a funny thing happens. The outcome is experienced as external to ourselves. Our learning is now complicated by the presence and pressure of someone or something outside ourselves – a teacher or program requirements, the organization’s goals, a manager, coach, or teacher, a professional association, or even a result or number. Even when the goal is self-assigned, for instance, quitting smoking or losing weight, because we are changing something about ourselves, it creates an inner conflict: one part of us against or trying to change another. Even the tiniest sense of conflict or lack of consensus with our self-interest can torpedo the whole enterprise. This is why research on workplace motivation shows conclusively that intrinsic motivation trumps external motivation, including paid incentives:
people who expect to receive a reward for completing a task or for doing that task successfully simply do not perform as well as those who expect no reward at all.
At the seminar we looked at strategies for facilitating learning in the face of this and other obstacles. We started by taking a “health check” on the learner. Here are some of the ingredients for keeping your learner healthy
1. Own the goal. We resist outcomes and measurements when we don’t identify what’s in it for us. Even a self-assigned goal can quickly start to feel like an external pressure. We need to continually ask ourselves why we care. What is my deepest, most compelling reason for doing this? What, if anything, do I want to gain from this? This also helps when we have to perform under pressure. If we can hold in our mind the one compelling reason why we are doing what we’re doing, and what we want to get out of it, we can focus our attention, shut out nerves and anxiety, and attain some calm under intense pressure.
2. Fail well. And often. It’s common knowledge that learning from mistakes makes for good learning. But recent studies on performance show that most accelerated learning happens at the very edge of our abilities (just beyond our grasp). In this cognitive zone we learn ten times faster than in conventional practice. But it means making frequent mistakes, and being able to correct them. But if we equate mistakes with failure, take it personally, get down on ourselves, we miss all that potential growth. We need a good attitude that allows us to view mistakes neutrally, as information, a sort of negative feedback that micro-corrects us, not as proof of our stupidity.
3. Appreciate your efforts. How we identify ourselves is crucial for learning. Carol Dweck’s research on learning and identity (malleability vs. entity theory of intelligence) has shown that if we think our success comes from effort, it makes us better learners. We can learn from mistakes, respond well to challenge, and see failure as an opportunity. However, if we think our success is based on intelligence (I’m good at this because I’m smart), we avoid failing, and our performance decreases with time. When the task gets hard, we give up, because there is nowhere to go: if we’re good because we’re smart, then if we make a mistake, we must be stupid.
4. Set yourself up for success. Some learning just happens naturally. But the kind of learning that takes effort, explicit learning, is ‘edge work.’ That means, we’re doing something beyond our current abilities. It feels unnatural. It’s counter-intuitive. It hurts. And because it’s natural to back away from pain, we need solid structures to hold us at the edge, to support our learning. But too often we don’t set ourselves up to succeed. We set huge and unrealistic goals without any sense of what it takes to get there. We need a plan, a clear path to get there. We need small benchmarks so we can review our progress. And we might need helpers. We also need to check in with our goals periodically and adjust our plans based on how we’re doing. We need small wins frequently, or we lose motivation. And if we don’t provide the resources to learn, we won’t make progress, and chances are, we’ll attribute that lack of progress to our intelligence (entity theory!).
5. Hire a good inner coach. Inner criticism is really important to learning. The inner voice, which can sometimes be critical, is needed to talk us through difficulty. It’s important that our self talk can work with us, not against us. If the critical voice is too harsh and condemning, it interprets everything as a judgment. On the other hand, if we’re too indulgent and permissive (sometimes to counter harsh inner criticism) it takes us off our edge. Three (as a start!) aspects to the good inner coach:
• Sees information not failure. Mistakes and challenges are opportunities for learning and growth.
• Is honest in praise, and useful and specific in criticism. Praise and criticism is not about talent, ability, or person. It’s specific and targeting what we are doing, not who we are.
• Speak to our inner goals and standards: doesn’t use external or mainstream goals to evaluate us, but focuses on the goals we have established for ourselves
Πείτε τίποτα παραπάνω… Θα έχει ψησταριά φέρε αν θες να ψήσεις κάτι. Φέρε τα σερβίτσια σου, χαρτοπετσέτες. Aς περιορίσουμε όσο μπορούμε το πλαστικό. Αν πάλι επιμένεις να αγοράσεις πλαστικό σερβίτσιο σκούπισε το στο τέλος και πέτα το στις ειδικές μας σακούλες ανακύκλωσης. Φέρε το παιδί, τον σκύλο, τη γιαγιά σου, το τόπι σου, ένα δεντρύλλιο! Ο,τι θες. Έλα με καλή διάθεση. Θα έχει ζωντανή μουσική. Θες να παίξεις και εσύ; Δεν σε σταματάει κανείς!
Η πόλη είμαστε εμείς, οι άνθρωποι της. Μπορείς να βοηθήσεις λίγο παραπάνω; Στείλε μήνυμα στο athensroads@yahoo.com
Όσο εμείς αναρωτιόμαστε αν θα κάνουμε περαίωση ή όχι, αν θα ψηφίσουμε στο Β’ γύρο ή όχι, κι άλλα πολλά… το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες αντιμετωπίζει τα δικά του έκτακτα περιστατικά…
Αναγνωρισμένος πρόσφυγας προσήλθε εχθές στα γραφεία του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ) σε μία ακόμη πράξη απόγνωσης θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα τόσο τη δική του, όσο και άλλων εξυπηρετούμενων καθώς και του προσωπικού του ΕΣΠ. Ο συγκεκριμένος πρόσφυγας απειλούσε να αυτοκτονήσει, γεγονός που τελικά απεφεύχθη, ενώ παράλληλα το ΕΣΠ διασφάλισε την ομαλή του αποχώρηση ύστερα από πολύωρες διαπραγματεύσεις. Το χθεσινό περιστατικό είναι άλλο ένα αποτέλεσμα της αλλοπρόσαλλης τακτικής του ελληνικού κράτους, που αρνείται πεισματικά να εκπληρώσει τις διεθνείς υποχρεώσεις του απέναντι στους πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο και αναγκάζει απελπισμένους ανθρώπους να καταφεύγουν σε ακραίες συμπεριφορές προκειμένου να γίνουν σεβαστά θεμελιώδη δικαιώματά τους. Θεωρούμε ότι αυτή η τακτική του κράτους να αναγνωρίζει ως πρόσφυγες μόνο όσους –συνεπεία της κρατικής ανεπάρκειας και έλλειψης μέριμνας- βιάστηκε ή σκοτώθηκε το παιδί τους στην Ελλάδα ή έραψαν το στόμα τους και έκαναν απεργία πείνας, δεν βελτιώνει την οικτρή εικόνα που έχει η Ελλάδα στην υπόλοιπη Ευρώπη σε ότι αφορά στην προστασία των προσφύγων, αλλά αντίθετα οδηγεί σε περαιτέρω εκβιαστικές καταστάσεις και ακραίες συμπεριφορές.
Αντιλαμβανόμαστε την οργή και την απόγνωση όσων προβαίνουν σε αντίστοιχες ενέργειες και πλέον δεν μας ξενίζει το περιστατικό. Το ελληνικό κράτος, που εμποδίζει την πρόσβαση στο άσυλο, που απορρίπτει χωρίς καμία αιτιολογία ουσιώδη αιτήματα ασύλου, που κακομεταχειρίζεται αιτούντες άσυλο και γενικότερα υπηκόους τρίτων χωρών σε κρατητήρια, που δεν παρέχει στέγαση και ελάχιστα όρια διαβίωσης σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες, που κρατάει ανθρώπους σε καθεστώς ομηρίας και ανέχεται τη ρατσιστική δράση ακραίων στοιχείων εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων, οδηγεί σε τέτοιες συμπεριφορές σαν τη χθεσινή, που όμως στρέφεται εναντίον λάθος αποδεκτών.
Το ΕΣΠ δεν είναι το ελληνικό κράτος, ποτέ δεν το υποκατέστησε στις υποχρεώσεις του και ουδεμία τέτοια πρόθεση έχει. Το ΕΣΠ είναι μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση που ΔΕΝ ΧΟΡΗΓΕΙ ΑΣΥΛΟ, ΟΥΤΕ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ, ΟΥΤΕ ΣΤΕΓΑΣΗ, αλλά προσπαθεί να διεκδικήσει μαζί με τους πρόσφυγες τα δικαιώματά τους, στο μέτρο των δυνατοτήτων του.
Οι συστηματικές συγκρούσεις μας με την διοίκηση και οι τελευταίες καταγγελίες μας σε ελληνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καταδεικνύουν ποιος είναι ο ρόλος μας και σε ποιών το πλευρό βρισκόμαστε.
Παρόλο που εσφαλμένα η χθεσινή ενέργεια στράφηκε εναντίον της Οργάνωσής μας, εξακολουθούμε και θα εξακολουθήσουμε –ακόμη και κάτω από τις παρούσες αντίξοες συνθήκες- να αγωνιζόμαστε για τους πρόσφυγες και ζητάμε:
Την άμεση πρόσβαση όλων όσων επιθυμούν στη διαδικασία ασύλου
Την άμεση θέση σε ισχύ του ΠΔ, που αναιρεί το προηγούμενο απαράδεκτο ΠΔ (81/2009)
Την παροχή συνθηκών υποδοχής σύμφωνα με τις υποχρεώσεις της χώρας βάσει του ΠΔ 220/2007
Την χορήγηση ασύλου και διεθνούς προστασίας στους πρόσφυγες
Την ενασχόληση με το άσυλο από άτομα με ειδική κατάρτιση και όχι από την αστυνομία
Την χορήγηση νομιμοποιητικών εγγράφων σε όλους όσους η απέλαση είναι ανέφικτη
Την μη κράτηση των αιτούντων άσυλο
Το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και όλων των δικαιωμάτων των προσφύγων.
Οι διαδηλώσεις του Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα είχαν ταράξει τα νερά και στην Ευρώπη. Η Γαλλία αναστατώθηκε από διαδηλώσεις πριν λίγες βδομάδες. Και χθες ήρθε και η σειρά του Λονδίνου. Η αρχή του τέλους της κοινωνικής συναίνεσης; Κλειστά αυτιά, απουσία πολιτικού, κοινωνικού και προσωπικού διαλόγου. Και η οργή συσσωρεύεται. Οι εκρήξεις βίας αναμενόμενες. Αφορμές υπάρχουν και θα υπάρχουν πολλές. Οι κοινωνίες μεταβάλλονται μπροστά στα μάτια μας. Μαζί και οι συνειδήσεις και οι αξίες. Τι χρειάζεται να μείνει ίδιο και τι να αλλάξει; Δεν υπάρχει θέση για θεατές σε όλα όσα διαδραματίζονται. Εδώ και καιρό έφτασε η ώρα για δουλειά και προσωπική ευθύνη. Όπως τη φαντάζεται ο καθένας και η καθεμιά. Κοίτα γύρω σου, βρες τον τρόπο που σου ταιριάζει και κάνε κάτι!
Η απόχη έγινε θέμα. Δυο ενδιαφέροντα άρθρα, σκέψεις και εντυπώσεις. Το πρώτο, της Μαρίας Χούκλη από το protagon.gr και το δέυτερο, του Πέτρου Παπακωνσταντίνου από το Αριστερό Βήμα. Αξίζουν και τα δυο μια ανάγνωση.
Προσοχή, μη μπερδεύουμε την αποχή από τις εκλογές με την αποχή από τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα. Θέλει θάρρος η δημοκρατία και ζούμε σε φοβισμένους καιρούς.
Ανακοινώθηκε το πρόγραμμα της Εταιρείας Διαπολιτισμικών Σπουδών για την περίοδο 2010-2011. Μια από τις άξιες και πολύτιμες απόπειρες επιμόρφωσης που γίνεται τα τελευταία χρόνια…
Η ΕΔΣ είναι μια αστική, μη κερδοσκοπική εταιρεία που σκοπό έχει την ελεύθερη εναλλακτική επιμόρφωση και τη συμμετοχική σεμιναριακή έρευνα. Δεν επιδοτείται, απευθύνεται σε μέλη και καλύπτει τα έξοδα λειτουργίας της από τις εισφορές των συμμετεχόντων στα σεμινάρια και τους κύκλους διαλέξεων που προσφέρει.
Στη μορφή που έχει σήμερα, ιδρύθηκε το φθινόπωρο του 2009. Από τότε, τα γραφεία και η έδρα των δραστηριοτήτων της στεγάζονται σε διαμέρισμα της οδού Βουλγαροκτόνου 23 και Μαυρομιχάλη, 2ος όροφος. Έχει όμως μια μικρή προϊστορία, η οποία ίσως έχει ενδιαφέρον ν’ αναφερθεί. Πρόπλασμά της ήταν κάποιοι μικροί σεμιναριακοί κύκλοι που μου ζητήθηκαν προσωπικά, από φίλους, το 2002. Εξελίχθηκαν επιτυχημένα επί μία τριετία, εντελώς ιδιωτικά, σε χώρους τους οποίους κατά περίσταση πρόσφεραν μέλη των ομάδων, και αυτό μου έδωσε την ιδέα για ένα πιο οργανωμένο κέντρο που θα μπορούσε να πολλαπλασιάσει τέτοιες δραστηριότητες. Οι εκδόσεις futura, στα τότε γραφεία τους τής Βίκτωρος Ουγκώ 15, στο Μεταξουργείο, πρόσφεραν ευγενικά τον χώρο. Κάλεσα ορισμένους φίλους με τους οποίους συμμεριζόμαστε κοινά ενδιαφέροντα, και τους οποίους εκτιμούσα για το ερευνητικό ή διδακτικό τους έργο, να συμμετάσχουν με παράλληλους θεματικούς κύκλους: ο Μαρίνος Βλέσσας, η Έλσα Λιαροπούλου, ο Μάριος Μπέγζος, και αργότερα ο Δημήτρης Βασιλειάδης, ήταν μερικοί απ’ αυτούς. Έτσι γεννήθηκε το ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ, που λειτούργησε με επιτυχία επί τέσσερις συνεχείς χρονιές, από το 2005 ως το 2008. Οι επιμορφωτικοί κύκλοι κάλυπταν ένα εύρος θεμάτων από την ιστορία τής (δυτικής) φιλοσοφίας μέχρι την ινδική σκέψη και τον πολιτισμό, την εθνογραφία της Προκολομβιανής Αμερικής και ιστορία τής αποικιοκρατίας, την ποίηση και τη δημιουργική γραφή· παράλληλα δίνονταν σειρές ανοιχτών διαλέξεων, τις Κυριακές τα απογεύματα, συγκριτικού και θρησκειολογικού ενδιαφέροντος. Η κλιμάκωση του εγχειρήματος οδήγησε στη σύσταση της σημερινής ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ.
Η φιλοσοφία τού εγχειρήματος παραμένει σταθερή όλ’ αυτά τα χρόνια. Θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν εναλλακτικό χώρο υποβοηθούμενης αυτοεκπαίδευσης, που θα ξεφεύγει από την ασφυκτική ειδίκευση και τον αυστηρά κατευθυνόμενο χαρακτήρα των θεσμικών (πανεπιστημιακών) σπουδών, ενώ θα επιτρέπει ταυτόχρονα την εμβάθυνση σε γνωστικούς τομείς οι οποίοι επιλέγονται ελεύθερα, και βάσει ζωτικών προσωπικών ενδιαφερόντων, έξω από το χειραγωγικό σύστημα των ΜΜΕ και της αγοράς. Ελπίδα μας ήταν να διαμορφωθεί, μακροπρόθεσμα, ένας ζωντανός χώρος ανταλλαγής πληροφόρησης, θεωρητικών προβληματισμών και ––γιατί όχι;–– καλλιτεχνικής έμπνευσης, ικανός να τονώσει ένα ιδεώδες οικουμενικής μόρφωσης και κριτικού αυτοστοχασμού που στις ημέρες μας απειλεί να καταπνιγεί πλήρως από την ολοένα αυξανόμενη συγχώνευση της κρατικά παρεχόμενης (κι ελεγχόμενης) «παιδείας» με την αγορά εργασίας και την ίδια την εμπορευματική αγορά. Παιδείας, δηλαδή, με την κλασική έννοια του όρου, που διαφεύγει το πλαστό δίλημμα κρατικό/ιδιωτικό.
Έχω επίγνωση ότι ο όρος «διαπολιτισμικό» που διαλέξαμε ως σηματοδοτικό γνώρισμα του εγχειρήματός μας παρουσιάζει ασάφειες, κι έχει επιπλέον υποστεί αρκετές κακομεταχειρίσεις και καταχρήσεις στον καιρό μας. Δυο λόγια λοιπόν για την αποσαφήνισή του. Στη χρήση στην οποία τον υποβάλλουμε, είναι μία άλλη λεξη για τις συγκριτικές προσεγγίσεις. Την ανάπτυξή τους οφείλουμε πρωτίστως στην κοινωνική ανθρωπολογία που διεύρυνε αποφασιστικά τις έννοιες του «πολιτισμού» και της «κουλτούρας», αλλά σήμερα η ανθρωπολογική ματιά μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς περιορισμό σε οιοδήποτε γνωστικό πεδίο. Μελετάμε συγκριτικά, σημαίνει βλέπουμε κάτι υπό διπλή οπτική, από τα μέσα και από τα έξω, το φέρνουμε σε διαντίδραση με το διαφορετικό του, διασταυρώνουμε ετερογενείς στάσεις και περιοχές και φέρνουμε σε συνομιλία τα ανόμοια. Αυτή η συνομιλία, ως πάγιο και διαρκές μέλημά μας, νοείται πρωτίστως, βέβαια, ως συνομιλία ανάμεσα σε πολιτισμούς και μεγάλες ιστορικές παραδόσεις – και δεν χρειάζεται να τονίσουμε πόσο αναγκαία γίνεται αυτού τού είδους η πολιτισμική διεύρυνση στον ραγδαία παγκοσμιοποιούμενο κόσμο μας. Δευτερευόντως όμως, μέσα στο ίδιο το «δικό μας» πολιτισμικό συνεχές, το δυτικό, ευρωπαϊκό και μεταδιαφωτιστικό ας πούμε, μπορεί να νοηθεί ως συνομιλία επίσης ανάμεσα σε αποκλίνουσες θεωρητικές γλώσσες και διαφορετικές επιστημολογικές σφαίρες, χάρη σε μια σύνθετη και πολυεστιακή κατανόηση που υπερβαίνει, μολονότι εμπεριέχει, την τρέχουσα ακαδημαϊκή έννοια της «διεπιστημονικότητας». Υπάρχει τέλος μια τρίτη εκδοχή συνομιλίας που μας ενδιαφέρει, πιο γενική και πιο ειδική ταυτόχρονα: συνομιλία ανάμεσα στην εννοιακή γλώσσα τού θεωρητικού στοχασμού και στις παραστατικές/εκφραστικές γλώσσες τής τέχνης, μέσ’ από την οποία ελπίζουμε να υπερβούμε κάποια από τα στεγανά στα οποία μάς έχουν εγκλωβίσει ένας εργαλειακός ορθολογισμός τριών και πλέον αιώνων.
Ευχόμαστε τα προγράμματα της ΕΔΣ ν’ ανταποκριθούν στις ανάγκες σας
Η εβδομάδα που διανύουμε σφύζει από προεκλογικό πυρετό. Άλλοι ετοιμάζονται να ψηφίσουν για αυτοδιοικητικούς εκπροσώπους, άλλοι να υπερψηφίσουν ή να καταψηφίσουν το μνημόνιο, και άλλοι να αδιαφορήσουν επιδεικτικά και για τα δύο. Ανεξάρτητα από το ποια είναι η κατηγορία της αρεσκείας σου, αξίζει μια ανάγνωση της διάλεξης που έδωσε η Julie Diamond, στο Τορόντο του Καναδά, την προηγούμενη εβδομάδα. Αναφέρεται στις απαραίτητες μικροδεξιότητες της Δημοκρατίας, στις απλές, αλλά σημαντικές, δεξιότητες πουμπορούμε να αναπτύξουμε. Όπως λέει και η ίδια, τριακόσια χρόνια μετά το διαφωτισμό, ακόμα εφαρμόζουμε μια μορφή δημοκρατίας που βασίζεται σε μια περιορισμένη και τρομακτική εικόνα της ανθρώπινης φύσης. Γνωρίζουμε πολλά περισσότερα για την ανθρώπινη φύση, από ότι πριν τρεις αιώνες, αλλά η ανθρώπινη φύση παραμένει το ‘προβληματικό παιδί’ της δημοκρατίας.
“There are no new ideas. There are only new ways of making them felt.” Audre Lorde
Είχαμε την τιμή και τη χαρά να έχουμε για λίγες μέρες στην Αθήνα τη συνάδελφο και φίλη μας Emetchi, από το Portland, Oregon. Συνάδελφος με πείρα στη δουλειά με το τραύμα, συντόνισε σεμινάριο για την προσέγγιση του Process Work στην ομοφοβία και το τραύμα. Η Audre Lorde, Αμερικανίδα ποιήτρια και φεμινίστρια είχε πει κάποτε ότι “δεν υπάρχουν νέες ιδέες. Υπάρχουν καινούργιοι τρόποι να τις αισθανθείς”. Έτσι και η Emetchi, δημιούργησε την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να μπορέσει η ομάδα να αισθανθεί και να βιώσει την πολύπλοκη δυναμική γύρω από την ομοφοβία και τη δημιουργία τραύματος, και πως η επίγνωση του θύματος για αυτήν τη δυναμική μπορεί να επηρεάσει, όχι μόνο τη σχέση του ή τη σχέση της με το τραυματικό γεγονός του παρελθόντος, αλλά και τον τρόπο που σχετίζεται στο παρόν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Emetchi από όλους και όλες μας για αυτό το πλούσιο και ουσιαστικό σαββατοκύριακο!
Άκουσα στο ραδιόφωνο σήμερα ότι ‘επιστήμονες ετοιμάζουν μια συσκευή που θα ερμηνεύει τα όνειρα μας’. Είμαι επιφυλακτική για κάθε ‘ερμηνεία’ ονείρου (είτε από θεραπευτή, είτε από μηχάνημα) που δεν προέρχεται από το βίωμα και την επίγνωση του ονειρευτή. Λογικό λοιπόν να ψάξω την είδηση στο internet. Πρώτο κλικ σε εφημερίδες, βρήκα την είδηση στην Ελευθεροτυπία. Η είδηση λέει,
Η εν λόγω συσκευή επιτρέπει στο χρήστη να κατευθύνει μόνο με το νου ένα κέρσορα και να αλλάζει εικόνες στην οθόνη του υπολογιστή. Η ανακάλυψη αυτή μπορεί να επιτρέψει στο μέλλον σε ανθρώπους που δεν μπορούν λόγω εγκεφαλικών προβλημάτων να επικοινωνήσουν με τους γύρω τους να έρθουν σε επαφή μαζί τους.
“Θέλουμε να διαβάσουμε τα όνειρα των ανθρώπων”, δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας, Μόραν Σερφ, του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, με σκοπό να κατανοήσουμε το πώς και το γιατί οι άνθρωποι ονειρεύονται. Σύμφωνα με την έρευνα, η οποία δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature, μέσω της ηλεκτρονικής απεικόνισης του εγκεφάλου, οι επιστήμονες θέλουν να βοηθήσουν τους ψυχολόγους να επιβεβαιώνουν αυτά που τους αναφέρουν οι ασθενείς τους σχετικά με τα όνειρα τους.
Ο Μόραν Σερφ παραδέχεται ότι μέχρι μια συσκευή να είναι ικανή να “διαβάζει” τα όνειρα με αξιοπιστία θα περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα. Υποστηρίζει, ωστόσο, ότι η τεχνολογία των αισθητήρων προοδεύει και ότι σύντομα δεν θα χρειάζεται χειρουργική επέμβαση για να καταγραφεί η ονειρική εγκεφαλική δραστηριότητα.
Η ίδια είδηση αναφέρεται με περισσότερες λεπτομέρειες στο site του BBC. Κι ένα γρήγορο ψάξιμο στο Google με κατεύθυνε σε αυτό το βίντεο, σχετικά με την έρευνα.
Ο Moran Cerf έχει αναρτήσει το άρθρο του στο Nature στο site του California Institute of Technology. Θέλει γερά νεύρα η ανάγνωση του άρθρου, κι έναν νευροψυχολόγο κάπου γύρω να στο εξηγήσει.
Χθες πήγα μια βόλτα από το δημοτικό σχολείο της βαφτιστήρας μου. Πρωτάκι, είχε ‘ρόλο’ στο θεατρικό. Η γιορτή σεμνή, χωρίς εθνικιστικές κορόνες. Αυτό που έκανε τη γιορτή σημαντική, ήταν τα λόγια του διευθυντή πριν αρχίσει το θεατρικό. Μίλησε στα παιδιά για το φασισμό, και πως αυτός εκφράζεται στο σήμερα. Όχι κοινωνικά, αλλά μέσα στο σχολείο, μέσα στον τρόπο που σχετίζονται μεταξύ τους τα παιδιά. Είπε, ανάμεσα σε άλλα, ‘φασισμός είναι και όταν μιλάς με το συμμαθητή σου και νομίζεις πως μόνο εσύ έχεις δίκιο, κι επιμένεις τα πράγματα να γίνουν όπως θες εσύ’. Μιλούσε σε παιδιά 6 – 12 ετών, με λόγια απλά και κατανοητά. Και σοφά, προσθέτω.
Πόσα ‘όχι’ έχουμε να πούμε; Αλλά κυρίως, με τι τρόπο θα τα πούμε; Θα αναπαράγουμε τη βία ‘τσακίζοντας’ το φασισμό; Ή θα τον καταλάβουμε, θα τον νιώσουμε, θα τον αναγνωρίσουμε, θα ψάξουμε να βρούμε τις συνθήκες που τον τρέφουν και θα αλλάξουμε;
Ελπίζω για το δεύτερο, μέρα που είναι…. Η αλλαγή αυτή θέλει δουλειά, και πάνω από όλα σχέση. Διάλογο, όχι μόνο με όσους τα βρίσκουμε και συμφωνούμε, αλλά και αυτούς που διαφωνούμε, διαφέρουμε. Ενίοτε επικίνδυνος διάλογος. Δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί. Αλλά όπως λέει -εύστοχα- οMalcolm Gladwell στο εξαιρετικό άρθρο του στον New Yorker, η αλλαγή γίνεται έξω στον κόσμο, με κόστος και θυσίες, όχι στο facebook και στο twitter. ‘The revolution will not be tweeted’.
Καλωσόρισες στην Επανάσταση των Σχέσεων (Relationship Revolution) – μια ριζοσπαστική αλλαγή στο πως αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και τους κοινωνικούς δεσμούς. Το internet έχει δημιουργήσει μια ‘περιβάλλουσα οικειότητα’ (ambient intimacy), η οποία περιγράφεται ως ‘η ικανότητα να είσαι σε επαφή με ανθρώπους σε ένα επίπεδο συχνότητας και οικειότητας που συνήθως δεν θα ήταν εφικτή’. Ένα από τα αποτελέσματα του internet είναι ότι είμαστε πλημμυρισμένοι από σχέσεις! Είναι όμως σχέσεις, με την κλασσική έννοια; Πως επηρεάζει η κοινωνική δικτύωση την αντίληψη μας για το ‘σχετίζεσθαι’;
Αφορμή για αυτό το ποστάριμσα μια είδηση από το internet. Για μια φωτογραφία από το μουσικό φεστιβάλ του Glastonbury, όπου χιλιάδες άνθρωποι κατάφεραν να tag τον εαυτό τους και φίλους τους σε μια ψηφιακή φωτογραφία. Αναρωτιόμουν για αυτήν την τεχνολογία, και τις εφαρμογές της. Πόσο ενθουσιασμό προκαλούν, αλλά και πόση αγωνία – ανάλογα με τη χρήση της. Η ίδια τεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για φιλία και χαρά, αλλά και για κοινωνικό έλεγχο και στέρηση ελευθερίας. Αντιγράφω εδώ το σχόλιο που μου έκανε η ΑΚΒ για αυτήν την είδηση’:
…θα πάμε προς μία μόνιμη συνδεσιμότητα φιλίας και ανθρωπιάς ή προς μία μόνιμη αγωνία καταγραφής της κάθε μας κίνησης από κακόβουλα ελεγκτικά ανθρωποειδή; Πολύ φοβάμαι ότι η ωριμότητά μας είναι πολύ πίσω από την ανάπτυξη των μορφών επικοινωνίας που διαθέτουμε…
Ελπίζω η ωριμότητα μας να μπεί σε ‘fast track’. Οι καιροί το απαιτούν.
“Ανησυχία: Μια καταγραφή του αυθόρμητου τον Δεκέμβριο του 2008” είναι ο τίτλος του λευκώματος σε επιμέλεια του Ευθύμιου Γουργουρή και του Αλέξανδρου Κυριακόπουλου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2009, ένα χρόνο μετά την εξέγερση. Πρόκειται για μια συλλογή με προκηρύξεις, αφίσες και φωτογραφίες σε 289 έγχρωμες σελίδες που προσπαθούν να καταγράψουν το στίγμα όσων συνέβησαν στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
Το βιβλίο κυκλοφορεί τυπωμένο με τιμή € 19,00, αλλά έχει ανέβει από τις εκδόσεις Καστανιώτη και στο issuu.com, όπου μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν μέσα από τον browser με τα ιδιαίτερα εξελιγμένα εργαλεία ανάγνωσης του issuu ή, κάνοντας μια δωρεάν εγγραφή στο issuu.com ή sign in με το λογαριασμό που ήδη έχετε, να το κατεβάσετε σε PDF στον υπολογιστή σας. Μπορείτε επίσης να το κάνετε embed στο blog ή το site σας όπως έχω κάνει κι εγώ στο τέλος του post (κάντε κλικ πάνω στο βιβλίο για full screen, πατήστε escape όταν είστε στο full screen για να επανέλθει στις αρχικές διαστάσεις).
Η περιγραφή του βιβλίο από το site του εκδότη:
Ένας χρόνος μετά. Η συλλογική μνήμη έμεινε να θυμάται τις καταστροφές και τις οδομαχίες. Ενδεχομένως να μην άκουσε ποτέ για έναν κόσμο ο οποίος τον Δεκέμβρη του 2008 ονειρευόταν. Έναν κόσμο που έζησε μέσα στα κείμενα και στις προκηρύξεις που μοιράζονταν σε πορείες και καταλήψεις. Στα πεταμένα φέιγ βολάν και στα έκτακτα έντυπα δρόμου που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι. Ένα κόσμο που αποτυπώθηκε στους τοίχους της πόλης με ζωγραφιές, γκραφίτι, αφίσες, αυτοκόλλητα και συνθήματα. Πότε με ύφος καταγγελτικό πότε με ονειροπόλο, ο κόσμος αυτός υπήρξε. Ανησύχησε.
Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Κυριακόπουλος και ο φωτογράφος-γραφίστας Ευθύμιος Γουργουρής συγκέντρωσαν στο λεύκωμα Ανησυχία όσο περισσότερα ντοκουμέντα από τον κόσμο αυτό μπόρεσαν, προτού αυτά οριστικά χαθούν.
