Sep 132021
 

Στο πλαίσιο του Athens Pride 2021, το Stavros Niarchos Foundation Cultural Center – Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), σε συνεργασία με το Athens Pride – Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας διοργάνωσε μία ανοιχτή συζήτηση για τη σημαντικότητα του «coming out». Το Processwork Hub συμμετείχε, με ομιλήτρια την Αλεξάνδρα Βασιλείου, μέλος της επιστημονικής ομάδας του Orlando LGBT+. Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε παρουσία κοινού σε αμιγή εσωτερικό χώρο καθώς και σε απευθείας διαδικυακή σύνδεση. Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη συζήτηση στο παρακάτω βίντεο.

Συντονισμός: Μάριος Παπαδόπουλος (Athens Pride)

Ομιλητές/Ομιλήτριες: Αλεξάνδρα Παναγιωτακοπούλου (Colour Youth), Μιχαήλ Οδυσσέας Γιακουμάκης (Υπερήφανοι Γονείς), Αλεξάνδρα Βασιλείου (Orlando LGBT+)

Sep 112021
 

Lily Vassiliou, Boris Sopko, Eva Sanchez

Friday, September 17 to Sunday, September 20

Online & In-person in Barcelona, in English with translation in Castilian

No prior knowledge of Processwork needed

In the seminar days:

• We will reflect on our socialization and work with our traumas around making mistakes.

• We will explore making mistakes as a way to access emerging unexpected and creative processes.

• We will look at what we have considered being mistakes in our lives from a broader perspective to explore them as a meaningful expression of our life path.

• In our group work, we will explore the basic roles in the social field formed around the theme of making mistakes, using sound and movement.

• On Sunday we will focus on worldwork, applying the theme of the seminar to the social issues of racism, white body supremacy, white centrality. To do this, we will work in subgroups:

• Participants with racialised bodies will work on connecting with their sense of inner power and using their inner wisdom to help them deal with difficult scenes they face in their everyday life. They will then map their inner and outer resources and support, and reflect on how these could be made even stronger.

• Participants with white bodies will work on their inner experiences when the issue of racism comes to the foreground. We will reflect on ingrained racist attitudes and beliefs, and the effect of these on our behaviour and feelings, as well as the consequences that our behaviour and feelings have for people with racialised bodies.

• We will then work on practising taking a risk to make a mistake and intervening in a scene that entails structural racism, white body supremacy, and white centrality.

• In the end, we will have time as a large group for reflection on the experience of the seminar and closure.

For more information go to: https://www.trabajodeprocesos.net/en/event/creatividad-y-suenos/

To register go to: https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSekEKSZxsAcWyOXrnKaqZNFbIH73uZiYC1hZ6kltFAgaNzK3g/viewform

image: Picasso, All children are born artists

Jul 282021
 

Μια χρονιά εγκλεισμού και πίεσης. Μια πανδημία που άλλαξε τη ζωή μας με τρόπους που δεν φανταζόμασταν και με την πορεία και τις συνέπειες της ακόμη σε εξέλιξη. Συνέπειες προσωπικές, οικονομικές, κοινωνικές. Πολύς φόβος για την υγεία, για την οικονομική επιβίωση χιλιάδων ανθρώπων. Η ενδοοικογενειακή βία αυξήθηκε, γυναικοκτονίες απανωτές. Καταστολή και έλεγχος της ζωής μας, στο όνομα της προστασίας της υγείας. Αλλαγές στην εκπαίδευση, στην εργασία, αλλαγές απότομες και με μεγάλο ανθρώπινο κόστος. Περιθωριοποιημένς ομάδες ανθρώπων σε ακόμη μεγαλύτερη επισφάλεια. Η βία γύρω – συστημική και μη – καταιγιστική, η πόλωση αυξημένη, ελάχιστοι χώροι για ουσιαστικό διάλογο.

Αλλαγές που δεν θέλαμε και άλλες (μικρότερες και πιο προσωπικές) που μας ξάφνιασαν ευχάριστα. Ήταν μια απαιτητική χρονιά για το Hub. Όλες οι δραστηριότητες μας έγιναν διαδικτυακά, με όλες τις προκλήσεις που αυτό ενέχει. Οι ατελείωτες ώρες μπροστά στην οθόνη στοίχισαν στο blog του Hub. Δεν υπήρχε κουράγιο για ποσταρίσματα! Παρ’ όλα αυτά, κάπως φτάσαμε ως εδώ… Σοφότερες, προβληματισμένες με την κρισιμότητα της κατάστασης γύρω μας σε όλα τα επίπεδα.

Αναζητούμε συνέχεια τρόπους παρέμβασης, υποστήριξης, ενδυνάμωσης της επίγνωσης που θα βοηθήσει τη δημιουργία κοινότητας για την επίλυση όλων αυτών που μας ταλαιπωρούν. Είναι βίαοι καιροί. Πενθήσαμε απώλειες, αλλά ζήσαμε και την κοντινότητα που δημιουργείται όταν υπάρχει χώρος για αυθεντική έκφραση και επικοινωνία.

Τώρα είναι ώρα για ένα πολύτιμο διάλειμμα. Για να γεμίσουν οι μπαταρίες, να επιστρέψουμε από Σεπτέμβρη με νέα σχέδια για τη χρονιά, με ανανεωμένες δυνάμεις. Καλή δύναμη για το δύσκολο αυτόν καιρό, αλληλεγγύη και στιγμές ανάσας και ξεκούρασης. Αυτές είναι οι ευχές μας, καλή αντάμωση τον Σεπτέμβρη.

May 272021
 

Το Processwork Hub, μετά από πρόσκληση του Observatory to Prevent Extremist Violence (OPEV) και του Tangente Cooperative Group συμμετείχε στην συγγραφή δυο εγχειριδίων για την πρόληψη του βίαιου εξτρεμισμού (αγγλικά).

Preventing Violent Extremism: Why does it happen? What kinds of future should we build in order to prevent it? How do we prevent violent extremism? (ένα κλικ εδώ για το αρχείο pdf)

Training Manual for the Prevention of Violent Extremism: Why does it occur? What futures must we build to avoid it? How can we prevent it? (ένα κλικ εδώ για το αρχείο pdf)

Συγγραφείς: Begoña Aramayona, Débora Avila, Mauge Cañada, Javier Fernández Ramos, Sergio García García, Nacho García Pedraza, Luis González Reyes, Conchi Piñeiro, Alexandra Vassiliou, Lily Vassiliou.

May 042021
 

Ευχαριστούμε Η.Α. για την γενναιόδωρη μοιρασιά της Galadriel!

Galadriel

Σκηνή 1η: Η μάχη.

Ορμάω χωρίς δεύτερη σκέψη. Υπερασπίζομαι το άρρωστο παιδί μου και το άλλο που δε θέλω να κολλήσει. Τα δίνω όλα. Φροντίδα, υπομονή, σώμα, λογική σκέψη, οργάνωση.

Σκηνή 2η: Νικημένη.

Το πάνω χέρι έχουν τώρα η κούραση, η έλλειψη ύπνου, η αίσθηση ότι χάνω. Οι μέρες περνούν, η αρρώστια επιμένει. Φόβος…

Σκηνή 3η: Η παράδοση.

Αφήνομαι στο φόβο. Δυσκολεύομαι στην αρχή. Πολύ. Νιώθω το φόβο να με παραλύει και ταυτόχρονα αντιστέκομαι, λέω ενθαρρυντικά λόγια στον εαυτό μου, ψάχνω για ελπίδα. Ώσπου κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο και παραδίνομαι στην απελπισία και στον φόβο. Κλείνω τα μάτια και περιμένω. Λέω “αυτό ήταν”.

Σκηνή 4η: Η μεταμόρφωση

Κλειστά μάτια. Ξαπλωμένη. Αναπνέω. Επιτρέπω σταδιακά στο συναίσθημα του φόβου να απλωθεί. Στο σώμα μου, στο μυαλό μου. Ξαφνικά χωρίς να ξέρω πώς, εμφανίζεται η μορφή της. Galadriel. Τη βλέπω. Πανύψηλη, μακριά ξανθά μαλλιά, φωτισμένη ολόκληρη. Την ακούω. Μου λέει: “Εσύ γέννησες, τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από αυτό”. Κι ύστερα αφήνομαι να τη νιώσω με ολόκληρο το σώμα μου. Να γίνω αυτή. Νιώθω τα χέρια μου να μακραίνουν, το σώμα μου να ψηλώνει. Τα πόδια μου ακουμπάνε καλά στη γη και το ανάστημά μου ορθώνεται πάνω από όλους και όλα. Στα εσωτερικά μου όργανα νιώθω μια θέρμη. Το πρόσωπό μου χαλαρώνει. Νιώθω δύναμη και σιγουριά.

Σκηνή 5η: Η αλλαγή

Η επόμενη μέρα. Η ασθένεια υποχωρεί. Το άλλο παιδί βελτιώνεται, δεν προσβάλλεται. Είναι απερίγραπτη η χαρά της νίκης. Ξέρω ότι ο κίνδυνος θα ξανάρθει. Και μαζί κι ο φόβος. Αλλά έχω κερδίσει κάτι πιο βαθύ. Την Galadriel, που θα είναι πάντοτε εκεί. Είμαι περήφανη κι ευγνώμων.

Σκηνή 6η: Η επαναφορά

Τη δεύτερη φορά ήταν πιο δύσκολα. Γιατί ο φόβος ήταν και κοινωνικός. Ήταν παντού. Γύρω μας και μέσα μας. Κι η υποστήριξη ελλιπής. “Μείνε σπίτι”. Άφαντη η παιδίατρος. Πώς να μείνω σπίτι μ’ ένα παιδί άρρωστο που δεν του επαρκεί η δική μου φροντίδα; Θυμός.

Σκηνή 7η: Οι φραγμοί

Ξανά φόβος. Αυτή τη φορά αλλιώτικος. Πρωτόγονος. Είχε και απόρριψη και μοναξιά. Και θάνατο. Από μακριά, αλλά είχε. Προσπαθώ να βρω την Galadriel. Να συνδεθώ με αυτό το κομμάτι του εαυτού μου. Δεν μπορώ να τη βρω. Ξαπλώνω, κλείνω τα μάτια, αφήνομαι. Ή νομίζω ότι αφήνομαι. Τη φέρνω στο νου μου σαν μορφή, τεχνητά, σκηνοθετημένα. Όμως έτσι δεν τη νιώθω δική μου φυσικά. Μένω εκεί. Σ’ αυτό το ‘πήγαινε – έλα’. Απελπίζομαι. Δεν υπάρχει τίποτα. Ώσπου κάποια στιγμή ακούω τη φωνή της. Αλλά αλλιώτικη, σιγανή. Αμέσως κι η εικόνα της. Ξαπλωμένη στο χώμα, ένα με τη γη. Έχει μια γλυκιά έκφραση στο πρόσωπο. Απαλότητα. Για μια στιγμή φοβάμαι ότι είναι νικημένη. Μια φωνή μου λέει “Είδες; Δεν είναι όπως τότε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ανακαλύψεις σήμερα” και με προτρέπει να εγκαταλείψω, να ανοίξω τα μάτια και να επανέλθω στην πραγματικότητα. Δεν το κάνω. Μένω εκεί. Κάπου “ανάμεσα”. Μετά από λίγο τη βλέπω πάλι. Στην ίδια θέση. Στη γη. Το αυτί της κολλημένο στο έδαφος, το μάγουλό της ένα με το νοτισμένο χώμα. Ψιθυρίζει το όνομά μου, μου λέει να πλησιάσω. Λέει “εδώ είμαι”. Αρχίζω να καταλαβαίνω. Είναι σε διαφορετική θέση μάχης. Έρχεται σε επαφή με τη ζωή κάτω από τη γη, με τις υπόγειες διεργασίες. Γίνομαι ένα με αυτήν. Αναπνέω και νιώθω ζωντανή. Ξέρω πού είναι η ζωή. Κάτω από την επιφάνεια. Υποδόρια. Εκεί που δεν το συνειδητοποιείς, ανασυντάσσεται. Νιώθω τη λειτουργία της φύσης κάτω από τη γη: στις ρίζες, στους σπόρους, στους μικροοργανισμούς και τις κοινωνίες τους. Με γεμίζει μια αίσθηση σιγουριάς. Θα την κερδίσω τη μάχη.

Σκηνή 8: Η επίγνωση

Συμβατική πραγματικότητα, dreamland, essence, φραγμοί. Φιγούρες, μύθοι, σύμβολα. Όλα είναι εδώ. Η σημασία της επίγνωσης είναι ότι μπορώ να ενεργοποιήσω την πρόσβασή μου στην εμπειρία πιο εύκολα και να μην εγκαταλείψω όταν εμφανιστούν οι φραγμοί. Η ίδια η εμπειρία δεν γνωρίζω πώς θα είναι. Ίσως πιο δύσκολη κάθε φορά. Δεν ξέρω και δε χρειάζεται να ξέρω.

Apr 152021
 

Άρθρο του 2019 της Νάνσυ Παπαθανασίου στην ΕφΣυν. Με τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών στο ΚΕ.Θ.Ε.Α. αξίζει μια υπενθύμιση.

Η κοινοτική προσέγγιση στο στόχαστρο

Το θέμα με την πρόταση της κυβέρνησης δεν είναι αν θα διοριστούν στο Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ οι άριστοι ή η αποζημίωση που θα λαμβάνουν. Είναι ότι καταργεί ουσιαστικά τον κοινοτικό προσανατολισμό του ΚΕΘΕΑ, το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο ενδυνάμωσης, επαναφέροντας την κοινότητα σε μια θέση ανίσχυρη, μακριά από τη λήψη αποφάσεων.

Το ΚΕΘΕΑ ανακοίνωσε ότι επιχειρείται η κατάργηση του αυτοδιοίκητου χαρακτήρα του, με τον διορισμό του Δ.Σ. του από το υπουργείο Υγείας.

Μέχρι τώρα το Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ είναι άμισθο, εκλεγόταν από τη Γενική Συνέλευση, αποτελείται από εννέα αιρετά και τρία αναπληρωματικά μέλη και συμμετέχουν σε αυτό και δύο μη αιρετά μέλη (από το Εθνικό Συμβούλιο Δημόσιας Υγείας και το το Δ.Σ. του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής αντίστοιχα).

Το ΚΕΘΕΑ έχει χτίσει έναν τομέα επιστημονικής εξειδίκευσης που βασίζεται στο κοινοτικό μοντέλο δουλειάς από και με την κοινότητα στην οποία απευθύνεται, σε μια έκταση που είναι πρωτόγνωρη στην Ελλάδα.

Η πράξη αυτή επεκτείνεται και στη σύνθεση της Γενικής Συνέλευσης· ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της οργανωτικής δομής του ΚΕΘΕΑ είναι η πρόσβαση στις γενικές συνελεύσεις των μελών των θεραπευτικών προγραμμάτων που είναι στη φάση της επανένταξης.

Αναγνωρίζεται δηλαδή το δικαίωμα όσων λαμβάνουν τις υπηρεσίες του ΚΕΘΕΑ να συμμετέχουν ισότιμα στις συλλογικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων που αφορούν την εκλογή του Δ.Σ., μαζί με τους εργαζόμενους και τους εκπροσώπους των οικογενειών.

Η φιλοσοφία πίσω από αυτή τη στάση συνάδει απόλυτα με τη δυνατότητα που δίνει το ΚΕΘΕΑ σε πρώην χρήστες και χρήστριες να γίνουν θεραπευτές και θεραπεύτριες, να ενταχθούν δηλαδή ισότιμα στο επαγγελματικό και επιστημονικό προσωπικό, μετά την ολοκλήρωση της επανένταξης, να συμμετάσχουν στη χάραξη των στόχων και της πολιτικής του οργανισμού.

Η πρακτική αυτή αναγνωρίζει την αξία του προσωπικού βιώματος και ως δυνάμει επιστημονικού εργαλείου και δίνει έμπρακτα τη δυνατότητα στα άτομα που έχουν υπάρξει χρήστες και χρήστριες να μετακινηθούν στον ρόλο του επαγγελματία. Με δυο λόγια, κάνει πράξη την επανένταξη την οποία διεκδικεί.

Το θέμα με την πρόταση της κυβέρνησης δεν είναι αν θα διοριστούν στο Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ οι άριστοι ή η αποζημίωση που θα λαμβάνουν. Είναι ότι καταργεί ουσιαστικά τον κοινοτικό προσανατολισμό του ΚΕΘΕΑ, το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο ενδυνάμωσης, επαναφέροντας την κοινότητα σε μια θέση ανίσχυρη, μακριά από τη λήψη αποφάσεων.

Ταυτόχρονα, είναι και ένα ηχηρό μήνυμα ότι ο τοίχος ανάμεσα σε όσους βρίσκονται σε θέση ισχύος (επιστημονικής, κοινωνικής, πολιτικής ή όποιας άλλης) και σε όσους βρίσκονται σε θέση «ωφελούμενου» δεν πρέπει να γκρεμίζεται· το μόνο αποδεκτό είναι ένα μοντέλο «φιλανθρωπίας» και «αυθεντίας», που στην ουσία του είναι βαθιά εξουσιαστικό. Είναι όμως και απόλυτα συνεπές με την επιθυμία για διατήρηση μιας κοινωνικής ιεραρχίας που καθιστά αδύνατη την ισοτιμία.

Οσοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας εργαζόμαστε βασισμένοι και βασισμένες στις αρχές της κοινοτικής συμπεριληπτικής προσέγγισης στην παροχή υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής υγείας χρειάζεται να διαφυλάξουμε παραδείγματα όπως αυτό του ΚΕΘΕΑ και, επικεντρωμένοι σε έναν κοινοτικό τρόπο δουλειάς, να προσπαθούμε να βελτιώνουμε πρακτικές και να αίρουμε αποκλεισμούς και διακρίσεις εντός των οργανισμών μας.

Με αυτήν την έννοια, το ΚΕΘΕΑ μπορεί να έχει πολλά πράγματα ακόμη να βελτιώσει και να διορθώσει στην ήδη μακρά πορεία του, βήματα που μόνο στηρίζοντας τον ανεξάρτητο χαρακτήρα του μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα γίνουν.

Mar 162021
 

Πλησιάζει η ώρα για άλλη μια Διαδικτυακή Ανοιχτή Διεργασία Ομάδας. Το lockdown καλά βαστά (ακόμη!), η πανδημία συνεχίζει την πορεία της, οι καινούργιες “κανονικότητες” του 2020 μοιάζουν να επιμένουν και αυτήν τη χρονιά. Πως κρατάμε ζωντανή την αίσθηση κοινότητας μέσα σε αυτές τις συνθήκες; Πως επηρεάζει όλο αυτό που ζούμε. Απαγορεύονται οι ομαδικές δια ζώσης συναντήσεις, αναγκαστικά συναντιόμαστε – για άλλη μια φορά – διαδικτυακά.

Την Παρασκευή 26/03/21 @ 7.00 – 9.30 μ.μ., μέσω πλατφόρμας zoom.

Αν επιθυμείτε να συμμετάσχετε, συμπληρώστε τη φόρμα εδώ: Δήλωση Συμμετοχής στην Διαδικτυακή Ανοιχτή Διεργασία Ομάδας. (ο αριθμός θέσεων είναι περιορισμένος). Την Παρασκευή 26/03/21 θα σας αποσταλεί e-mail με τον απαραίτητο σύνδεσμο zoom.

“Βαθιά Δημοκρατία είναι η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι εδώ για να μας βοηθήσει να γίνουμε ολόκληροι και ότι εμείς είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τον κόσμο να γίνει ολόκληρος” — Arnold Mindell

Οι συναντήσεις Διεργασίας Ομάδας στηρίζονται σε μια συναισθηματική στάση “Βαθιάς Δημοκρατίας” και είναι ανοιχτές σε όσους και όσες επιθυμούν να εξερευνήσουν θέματα και προβλήματα που αφορούν την ζωή μας, ως κοινωνικά και πολιτικά άτομα, στα πλαίσια της ομάδας. Οι συναντήσεις αυτές είναι χωρίς οικονομικό κόστος.

Mar 082021
 

Διαδικτυακό σεμινάριο με τους Mindell με μετάφραση στα Ελληνικά – 24 Απριλίου 2021, 5 μμ – 8 μμ & 9 μμ – 12 (μεσάνυχτα)

Πως Μπορεί ο Φόβος για την Ασθένεια και το Θάνατο να Βοηθήσει Εμάς, τις Χώρες μας και τον Πλανήτη μας

με τους Drs. Amy & Arny Mindell
Σάββατο, 24 Απριλίου 2021 @ 5 μμ – 8 μμ και 9.00 μμ – 12 (μεσάνυχτα) 
στην πλατφόρμα ZOOM

ΕΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ, ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΜΑΣ, Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΓΗ ΘΑ ΕΚΛΕΙΨΕΙ ΣΕ 180 ΧΡΟΝΙΑ! 

Ο πλανήτης μας χρειάζεται τη βοήθειά σας! Γι’ αυτό δημιουργήσαμε το διαδικτυακό σεμινάριο, μέσω της πλατφόρμας ZOOM, διάρκειας 6 ωρών στο οποίο θα δείξουμε:

Νέες μεθόδους του Processwork για να δουλέψουμε και να ενσωματώσουμε:

  • Σωματικά Προβλήματα 
  • Φόβους θανάτου
  • Προβλήματα Σχέσεων

Η βασική μας θέση είναι ότι:

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ για να μας Αφυπνήσει στο Διαχρονικό Εαυτό μας και στη Δύναμη που Έχουμε για να Αλλάξουμε τον Κόσμο

Το σεμινάριο θα περιέχει σύντομες εισαγωγικές ομιλίες, επιδείξεις ασκήσεων και βιωματικές ασκήσεις. Κατά την διάρκεια του σεμιναρίου θα δημιουργηθεί χώρος για ερωτήσεις και απαντήσεις.

Μέρος Ι: Πως τα χειρότερα σωματικά μας συμπτώματα και οι φόβοι θανάτου αποκαλύπτουν τις προσωπικές και κοσμικές μας δυνάμεις

Μέρος II: Πως η δουλειά με τις σχέσεις η οποία ενσωματώνει τον θάνατο δημιουργεί έναν πιο συναρπαστικό και καλύτερο κόσμο.

Κόστος

Επιλέξτε τιμή ανάλογα με την οικονομική σας δυνατότητα.

  1. Κανονική τιμή: $180
  2. Μειωμένη τιμή: $90
  3. Πλήρωσε Αυτό Που Μπορείς: Πληρώστε το ποσόν που μπορείτε, δεδομένης της οικονομικής σας κατάστασης

Που & Πως

Συμμετέχετε ζωντανά στο διαδικτυακό σεμινάριο μέσω της πλατφόρμας του ZOOM 

ή/και 

Δείτε το βίντεο του σεμιναρίου*, το οποίο θα ανεβάσουμε στο διαδύκτιο μετά το σεμινάριο και θα είναι διαθέσιμο για 10 μέρες.

*Σημείωση: Το βίντεο θα περιλαμβάνει μόνο το Αγγλικό κανάλι του ήχου και όχι το κανάλι του ήχου με την Ελληνική μετάφραση. 

Εγγραφές & Πληρωμή

Για εγγραφή

Συμπληρώστε τη φόρμα εγγραφής εδώ: https://tinyurl.com/MindellsApril24

Για πληρωμή

Εάν έχετε λογαριασμό PayPal, κάντε κλικ για να πληρώσετε εδώ: paypal.me/MindellsSeminar

Εάν δεν διαθέτετε λογαριασμό PayPal, στείλτε email στη Λίλη στο mindellseminar@gmail.com, αναφέροντάς την τιμή που επιλέγετε βάση των οικονομικών σας. Η Λίλη, θα σας στείλει ένα σύνδεσμο σε μια PayPal πρόσκληση πληρωμής, στην οποία μπορείτε να κάνετε κλικ για να πληρώσετε με την πιστωτική σας κάρτα χωρίς να χρειάζεται να δημιουργήσετε λογαριασμό στο PayPal.

Επικοινωνία

Λίλη Βασιλείου – mindellseminar@gmail.com

Ιστοσελίδα Σεμιναρίου
https://tinyurl.com/ProcessWork2021 (στα Αγγλικά)

Amy & Arny Mindell

 Η Amy και ο Arny έχουν εργαστεί και διδάξει σε πολλούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων και των Ηνωμένων Εθνών. Συχνά είναι ομιλητές σε διεθνή συνέδρια για την ψυχοθεραπεία, την ψυχολογία, τη φυσική, τις επιχειρήσεις, τις οργανωτικές αλλαγές και τις συγκρούσεις και έχουν συμμετάσχει σε εκπομπές σε τοπικό και διεθνές ραδιόφωνο και τηλεόραση σε πολλές χώρες.

Η Amy είναι και καλλιτέχνης, τραγουδοποιός και συγγραφέας. Εχει αναπτύξει το Process Work στους τομείς της κίνησης, της εποπτείας, της δουλειάς με το κώμα και της δημιουργικότητας. Το νεότερο βιβλίο της είναι “Το Ιδιαίτερό σου Στυλ ως Συντονίστρια”.

Ο Arny είναι γνωστός για την ανάπτυξη της έννοιας του “Dreambody” και την εξέλιξή της στην προσέγγισης του “Process Work” (Process Oriented Psychology). Έχει γράψει 23 βιβλία, ανάμεσα τους το Μέσα στη Φωτιά (Sitting in the Fire), το The Deep Democracy of Open Forums, Conflict, το Phases and Solutions και το πιο πρόσφατο βιβλίο του, The Leader’s 2nd Training: For Your Life and Our World.

Ο Arny και η Amy ζουν μέρος του χρόνου στο Πόρτλαντ Όρεγκον, όπου έχουν τα ιδιωτικά τους γραφεία και κάνουν μαθήματα στο Processwork Institute μαζί με πολλούς άλλους συναδέλφους τους. Τον υπόλοιπο χρόνο, ζουν στην ακτή του Όρεγκον όπου δουλεύουν, κάνουν σεμινάρια και παρακολουθούν τις φάλαινες. Είναι παθιασμένοι ερευνητές και λατρεύουν το σκι, το τρέξιμο και την πεζοπορία.

Για περισσότερα σχετικά με αυτούς ανατρέξτε στη διεύθυνση:

https://www.aamindell.net/about- amy-and-arny

Για τα βιβλία τους ανατρέξτε στη διεύθυνση:  https://www.aamindell.net/books 

 Posted by at 09:34  σεμινάρια  Comments Off on Διαδικτυακό σεμινάριο με τους Mindell με μετάφραση στα Ελληνικά (24/04/21)
Feb 132021
 

Πηγή: Antivirus

κείμενο: Έλενα Όλγα Χρηστίδη*

Η συζήτηση έχει ανοίξει για τα καλά. Μέσα στην δίνη του ελληνικού #metoo, όλο και περισσότερες καταγγελίες που αφορούν άνδρες-θύματα σεξουαλικής βίας έχουν έρθει στο φως. Κορωνίδα των καταγγελιών είναι όσα ακούγονται για άνδρα ηθοποιό-σκηνοθέτη, που φέρεται να βίαζε παιδιά-πρόσφυγες κάνοντας χρήση υπηρεσιών κυκλώματος trafficking, ηλικιών 13-15 ετών. Ταυτόχρονα έρχονται στην επιφάνεια περιγραφές για βιασμούς νεαρών ηθοποιών -πάντα από άνδρα/άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας, με ισχυρή θέση στο θέατρο και τους καλλιτεχνικούς κύκλους.

Στα social media, αλλά και σε ορισμένα κεντρικά ΜΜΕ και την τηλεόραση, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται τα πρώτα σχόλια που περιγράφουν τον εκάστοτε θύτη ως «ανώμαλο», «ψυχοπαθή», «ψυχολογικά ανισόρροπο». Έχουν αρχίσει επίσης οι συγκρίσεις με άλλες παραβιαστικές συμπεριφορές δημόσιων προσώπων, όπως την γνωστή υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη που έκανε χρήση υπηρεσιών trafficking με ανήλικα αγόρια άνω των 15 ετών (τότε είχαμε σημειώσει ότι κακώς η πράξη είχε χαρακτηριστεί «παιδεραστία», αφού δεν αφορούσε ανήλικα κάτω των 15 ετών, όμως ο χαρακτηρισμός αυτός είχε επικρατήσει στον δημόσιο διάλογο).

Πίσω από τα κοινωνικά αντανακλαστικά που εύλογα εκφράζουν αποτροπιασμό με τις καταγγελίες αυτές, κρύβεται συχνά η αναπαραγωγή ενός καλά εγκαθιδρυμένου στίγματος: του στίγματος που ακολουθεί την ψυχική ασθένεια, καθώς και των βαθιά ομοφοβικών στερεοτύπων. Το στίγμα αυτό φυσικά δεν εγείρεται σε κενό χώρο, μία μακρά ιστορία επιβολής εξουσίας στην σεξουαλικότητα και την «τρέλα», συχνά με τις συστημικά κατασκευασμένες αιτιώδεις συνδέσεις τους, έχει αναλυθεί σε βάθος. Το κίνημα του δεύτερου φεμινιστικού κύματος είχε κληθεί να αντιμετωπίσει τις εσωτερικές συγκρούσεις που έφερνε το επείγον αίτημα των διαθεματικών διεκδικήσεων. Λεσβίες γυναίκες διεκδικούσαν ορατότητα ενός του κινήματος, την ίδια ώρα που οι συντηρητικότερες πλευρές φοβούνταν το στίγμα των κουήρ ταυτοτήτων και τις απομόνωναν. Ταυτόχρονα γυναίκες φεμινίστριες στάθηκαν αλληλέγγυα σε γκέι άνδρες που οδηγούνταν σε καταναγκαστικό εγκλεισμό σε ψυχιατρικές κλινικές, πριν αποπαθολογιοποιηθεί η ομοφυλοφιλία από τους διεθνείς επιστημονικούς φορείς.

Σήμερα, όσο κι αν είναι δεδομένο επιστημονικά ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ψυχιατρική διαταραχή, όσο κι αν έχουν προχωρήσει οι κινηματικές διεργασίες διεκδίκησης χώρου και ορατότητας και όσο κι αν υπογραμμίζεται ότι οι προκλήσεις ψυχικής υγείας δεν οδηγούν σε ειδεχθή εγκλήματα έμφυλης βίας όπως ο βιασμός (παιδιών ή ενηλίκων), παρ’ όλα αυτά οι διασταυρώσεις των βαθύτερων στερεοτύπων γύρω από την μη ετεροκανονική σεξουαλικότητα, την «τρέλα» και την πατριαρχική βία εξακολουθούν να αναπαράγονται. Ο θύτης, ειδικά όταν η δράση του είχε θύματα αγόρια ή άνδρες, παρουσιάζεται ως «ανώμαλος», «διαστροφικός» και «διαταραγμένος», λέξεις ειδικού βάρους που παραπέμπουν εύλογα σε ομοφοβικά αντανακλαστικά, ενεργοποιώντας συλλογικά τραύματα.

Στο ευρύτερο αυτό πλαίσιο, της απάντησης στο ειδεχθές έγκλημα, αναδύονται επίσης αντανακλαστικά εκδικητικής «δικαιοσύνης»: αρκετοί πολίτες (αλλά και πρόσωπα με δημόσια επιρροή, όπως ένας γνωστός ηθοποιός μέσω του προφίλ του στα social media) κάνουν λόγο για την θανατική ποινή ως κατάλληλο τιμωρητικό μέσο. Κυκλοφόρησαν επίσης αφίσες στοχοποίησης με το πρόσωπο του γνωστού ηθοποιού-σκηνοθέτη, φερόμενου ως δράστη, που εγείρουν αισθήματα αυτοδικίας και λιντσαρίσματος.

Η τοποθέτηση ανάλογων ακραία παραβιαστικών συμπεριφορών και εγκλημάτων στην σφαίρα του εξω-πραγματικού (είτε λόγω της «ανωμαλίας» τους, είτε λόγω της «ασθένειας» που τα προκαλεί, είτε λόγω της εξαιρετικής, απανθρωποποιητικής σιχασιάς που τους αποδίδουμε), είναι και αυτό παγίδα. Οι γκέι άνδρες, οι γυναίκες και οι θηλυκότητες, τα άτομα που αντιμετωπίζουν προκλήσεις ψυχικής υγείας, είναι ομάδες που έχουν γραμμένη στην ιστορία της ύπαρξής τους πρακτικές λιντσαρίσματος, μεθόδων τιμωρητικής «αλλαγής», βασανιστήρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στο όνομα της ιστορίας αυτής των συλλογικών τραυμάτων διεκδικούν δικαιοσύνη, ορατότητα και καταπολέμηση της πατριαρχικής βίας. Ως καθημερινές επιζώσες, επιζώντες και επιζώντα αυτής της βίας επιζητούν τον τερματισμό επιχειρημάτων και πρακτικών που αναπαράγουν παραβίαση και υποτίμηση της έννοιας της ανθρώπινης ζωής. «Ανώμαλοι» και «ανώμαλες», λεσβίες, τρανς, πού#%δες, κίνκστερς και σαδομαζοχιστές, ψυχικά ασθενείς και άτομα σε διαρκή αγώνα για την αντιμετώπιση προκλήσεων ψυχικής υγείας, είναι κατεξοχήν ομάδες που αρνούνται και καταγγέλουν κάθε αναπαραγωγή βίας, κάθε μη συναινετική αλληλεπίδραση, κάθε κατάχρηση εξουσίας σε βάρος πιο αδύναμων μερών.

Οι θύτες που αναδεικνύονται αυτήν την περίοδο δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω -είναι όμως όσα τους αποδίδονται με βάση τις πράξεις τους: βιαστές, κακοποιητές, καταχραστές ισχύος.

Και για αυτά αναμένουμε να τιμωρηθούν.


*ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια και επιστημονική υπεύθυνη του Orlando LGBT

Feb 042021
 

Παθογένειες του Κοινωνικού Δεσμού: Ο Αντώνης Πούλιος, Δρ MSc Kλινικός ψυχολόγος, αναλύει την κουλτούρα του βιασμού

Πηγή: www.in.gr

Ο Αντώνης Πούλιος, κλινικός ψυχολόγος ΜSc, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και ψυχαναλυτής, μας βοηθά να καταλάβουμε πού εντοπίζεται η κουλτούρα του βιασμού, τι «αφήνει» στα άτομα που τον υπέστησαν, αλλά και πόσο επικίνδυνο είναι να ψάχνουμε κοινά χαρακτηριστικά στους ανθρώπους που έχουν μια τέτοια συμπεριφορά.

Νατάσα Μαστοράκου

Η χιονοστιβάδα καταγγελιών που ακολούθησε για σεξουαλικές κακοποιήσεις αλλά και βίαιες συμπεριφορές πέρασε πολύ γρήγορα από το χώρο του αθλητισμού σε αυτόν του πολιτισμού, με προεκτάσεις σε όλες τις εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις. Η βία στο δημόσιο και ιδιωτικό λόγο, ο σεξισμός και η κουλτούρα του βιασμού είναι βαθιά εμποτισμένα στις πατριαρχικές κοινωνίες.

Ζητήσαμε από τον Αντώνη Πούλιο, κλινικό ψυχολόγο ΜSc, διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών και ψυχαναλυτή, να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πού εντοπίζεται η κουλτούρα του βιασμού, τι «αφήνει» στα άτομα που τον υπέστησαν, αλλά και πόσο επικίνδυνο είναι να ψάχνουμε κοινά χαρακτηριστικά στους ανθρώπους που έχουν μια τέτοια συμπεριφορά.

Υπάρχει κουλτούρα του βιασμού;

Βεβαίως υπάρχει, και μάλιστα δεν αφορά κάποια ειδική κατάσταση η οποία εντοπίζεται σε συγκεκριμένα άτομα. Η κουλτούρα του βιασμού υπάρχει συνειδητά, αλλά πολύ περισσότερο ασυνείδητα, σε όλους τους ανθρώπους, ασχέτως αν περνούν ή όχι στην πράξη, το οποίο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Λέω σε όλους τους ανθρώπους, καθώς σε αυτούς που την κάνουν πράξη, μπορεί να περνά ως κάτι «κανονικό» –μια λέξη που καθόλου δε μου αρέσει– αλλά και στους ανθρώπους που τη δέχονται, συχνότατα γυναίκες ή ΛΟΑΚΤΙ άτομα, τους εμποδίζει να αντιδράσουν, παγώνει το βίωμά τους καθιστώντας το τραύμα, μειώνει τα αντανακλαστικά τους, για να πούμε κάποια παραδείγματα.

Η κουλτούρα του βιασμού, θέλω να πω δηλαδή, είναι αποκύημα της πατριαρχίας και της τοξικής αρρενωπότητας εντός των οποίων έχουμε μεγαλώσει και αλλοτριωθεί. Αποτελεί μια παθογένεια του κοινωνικού δεσμού, και αυτό μπορούμε να το δούμε να επιτελείται όχι μόνο σε πράξεις αλλά ακόμα και σε αυθόρμητα λεγόμενα, σε σεξιστικά αστεία που λέμε αλλά και σε αντιδράσεις μας σε κινήματα όπως το me too. Σε αυτό το θέμα των αντιδράσεων ίσως επανέλθουμε, δε θα αναφερθώ περαιτέρω τώρα. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι διαπνέει τον κοινωνικό δεσμό, τον τρόπο δηλαδή που συγκροτούνται, νοηματοδοτούνται και αναπαριστώνται οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Εγώ, αυτή τη στιγμή που σου μιλάω, φέρω ένα σύνολο κοινωνικών προνομίων που μου δίνουν μια θέση εξουσίας, την οποία ενδέχεται ακόμα και ασυνείδητα να καταχραστώ. Ακόμα και αν προσπαθώ να έχω επίγνωση αυτού, μαζί με την όποια ισχύ μου δίνει ο ρόλος που μου αποδίδεις, δίνοντάς μου βήμα να μιλήσω και να με διαβάσουν με την ιδιότητα του «επιστήμονα», είναι πολύ εύκολο να επιτελέσω κάτι από αυτή την κουλτούρα ακόμα και εν αγνοία μου, μιλώντας ας πούμε ως cis[1] άντρας, σχετικά λευκός, με όλα του τα προνόμια, μιλώντας, για παράδειγμα, για γυναίκες που έχουν υπάρξει θύματα κακοποίησης και σεξιστικής βίας. Μπορεί να φαίνεται κάπως άσχετο με την ερώτησή σου, αλλά δεν είναι. Το φέρνω ως παράδειγμα τού τι εννοώ όταν εξηγώ ότι η κουλτούρα του βιασμού υπάρχει και δεν αποτελεί κάποια ειδική περίπτωση, αλλά αφορά τα προνόμια και την κατανομή ισχύος εντός της κοινωνίας.

Έχει σχέση αυτή η κουλτούρα με τη σεξουαλικότητα;

Βάσει αυτών που είπαμε μέχρι τώρα, είναι σφάλμα να καταφεύγουμε σε ουσιοκρατικές ερμηνείες ότι το άτομο που διαπράττει τη σεξιστική βία έχει υπερβολική σεξουαλικότητα από τη φύση του. Δεν στέκει με κανένα σύγχρονο επιστημονικό δεδομένο ότι οι άνδρες έχουν περισσότερη σεξουαλικότητα. Είναι επίσης μια σεξιστική πεποίθηση, ακόμα και αν κάποτε υποστηριζόταν από κάποιον ίσως κυρίαρχο επιστημονικό λόγο. Η κουλτούρα του βιασμού σχετίζεται με τη σεξουαλικότητα, αλλά όχι με την ποσότητά της ως μια ντε φάκτο φυσική κατάσταση.

Γνωρίζουμε από την ψυχανάλυση ότι είναι η κοινωνία που εισβάλλει κατά κάποιον τρόπο στη σεξουαλικότητα και προσπαθεί να της επιβληθεί και να ρυθμίσει την έκφραση και την επιτέλεσή της, και όχι το αντίστροφο. Και λέω «προσπαθεί», γιατί η ανθρώπινη σεξουαλικότητα και η πολυμορφία της είναι κάτι που διαφεύγει από τον πλήρη έλεγχο οποιασδήποτε κοινωνίας, εξ ου και η τόση προσπάθεια να ρυθμιστεί, αλλά και το γεγονός ότι οι κανονιστικές ρυθμίσεις της γίνονται όχημα επιβολής ισχύος, εν προκειμένω της πατριαρχίας. Ξέρουμε σε όλους τους χρόνους ότι η κοινωνία προσπαθεί να βάλει κανόνες στη σεξουαλικότητα, αλλά όταν μιλάμε για την κουλτούρα του βιασμού μιλάμε για το πώς η κοινωνία διαμορφώνει τη σεξουαλικότητα και πώς έλκει τις συσχετίσεις εξουσίας και ισχύος. Πώς αυτό έρχεται να πάρει τη σεξουαλικότητα και να τη μορφοποιήσει στο πώς αυτή εκδηλώνεται, πότε νομιμοποιείται και πότε όχι. Η κουλτούρα του βιασμού έχει μέσα και τη λογική της νομιμοποίησης του βιασμού υπό τη μορφή μιας κανονικότητας ή εκλογίκευσης της σεξιστικής βίας, π.χ. «προκαλεί με τα ρούχα που φοράει», «για πλάκα το έκανα», «μήπως τότε της άρεσε» κ.λπ.

Μπορούμε να εντοπίσουμε κοινά χαρακτηριστικά σε όσους ασκούν σεξουαλική κακοποίηση;

Είναι μεγάλη παγίδα το να ψυχολογιοποιούμε τη σεξουαλική κακοποίηση ως τέτοια, δηλαδή να το δούμε με μια λογική του τι είδους ψυχοπαθολογία έχει κάποιος, γιατί τότε γίνεται μια μεμονωμένη περίπτωση. Βεβαίως, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που είναι πιο ειδικές ή πιο ακραίες. Ωστόσο, ψάχνοντας ένα «προφίλ» σε ψυχολογική βάση αντιλαμβανόμαστε το σεξισμό και την κουλτούρα του βιασμού ως ειδικές περιπτώσεις ψυχοπαθολογίας, μια βιοπολιτική της ατομικής και όχι κοινωνικής ευθύνης. Όπως καταλαβαίνεις, αρνούμαι να απαντήσω σε αυτό, γιατί είναι μια γενίκευση και οι γενικεύσεις συνιστούν βία από μόνες τους.

Υπάρχουν κατηγορίες πολιτών που είναι πιο ευάλωτοι στις επιθέσεις;

Μπορούμε να πούμε πως ναι, η έμφυλη βία εντοπίζεται στα πλαίσια συγκεκριμένων συσχετισμών. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι κατά κανόνα τα θύματα έμφυλης βίας είναι γυναίκες και οι θύτες άνδρες. Τα άτομα που δέχονται έμφυλη βία είναι έξω από την κυρίαρχη θέση εξουσίας που έχει η πατριαρχία και το ιδεώδες της τοξικής αρρενωπότητας. Εδώ μπορούμε να σκεφτούμε εξάλλου και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τα οποία είναι επίσης κατεξοχήν θύματα έμφυλης βίας.

Όπως συμβαίνει και με την έμφυλη βία που δέχονται οι cis γυναίκες, και η βία έναντι των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων έχει ελάχιστη ορατότητα στα πλαίσια ενός κοινωνικού αυτοματισμού. Ακόμα και αν ένας cis straight άνδρας δεχτεί βία, μια μεγάλη πλειοψηφία, ίσως ακόμα και ο ίδιος, θα σκεφτεί ότι δεν ήταν αρκετά άνδρας ή αν ασκεί βία, μπορεί να το κάνει προκειμένου να επιτελέσει το ανδρικό ιδεώδες.

Ποιο ρόλο παίζει ο τρόπος ανατροφής των παιδιών;

Είναι πολύ εύκολο να το δει κανείς από την πλευρά ότι υπάρχουν καλοί και κακοί γονείς, αλλά αυτό είναι ένα δίπολο, δηλαδή υπεραπλούστευση παραπλανητική έως επικίνδυνη, όπως και όλα τα δίπολα άλλωστε. Προφανώς όμως υπάρχουν πιο εύστοχοι τρόποι και λιγότερο εύστοχοι τρόποι να μεγαλώσεις ένα παιδί. Η ανατροφή, κατά συνέπεια, παίζει ρόλο, καθώς η οικογένεια και γενικότερα οι άνθρωποι που θα αναθρέψουν ένα παιδί είναι οι πρώτοι εκπρόσωποι των κοινωνικών ιδεωδών και των συσχετισμών εξουσίας, όπως αυτές διαποτίζουν την κοινωνία, βεβαίως, πάντα σε συνδυασμό με την προσωπική τους ιστορία.

Το θέμα της ανατροφής αφορά στο βαθμό που θα επιτρέψει να μεγαλώσει ένα παιδί μέσα σε ένα πλαίσιο που νομιμοποιεί, κανονικοποιεί το σεξισμό ή και ορισμένες εκφράσεις έμφυλης βίας, είτε με το να τις ασκεί είτε με το να τις δέχεται. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας είναι πολύ καθοριστικά, γιατί τότε είμαστε εξαρτημένες και εξαρτημένοι από τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας, μαθαίνουμε τον κόσμο και νοηματοδοτούμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια τους, τη συμπεριφορά τους και, βεβαίως, το λόγο τους.

Δίνετε έμφαση και στο λόγο, φαίνεται. Θέλετε να μας το εξηγήσετε;

Ναι, σας ευχαριστώ για την ερώτηση, γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που μόνο η πράξη μετράει, και υποτιμούμε το λόγο. Πράγματι, αναφέρθηκα στο λόγο και τη σημασία του, για παράδειγμα του γονιού μέσα από το ρόλο του Άλλου θα λέγαμε ψυχαναλυτικά. Ο λόγος μας καθορίζει, τον χρησιμοποιούμε για να νοηματοδοτήσουμε την υποκειμενικότητά μας. Ας σκεφτούμε το θέμα της πολιτικής ορθότητας, που συχνά με τόση ειρωνεία και σκεπτικισμό την αντιμετωπίζουμε, και δε μιλάω για την επίφασή της βεβαίως. Ο όποιος σκεπτικισμός απέναντί της είναι μια αντίδρασή μας να αποδεχτούμε ότι ο λόγος, τα λόγια που λέμε, μπορεί να πληγώνουν, να είναι τραυματικά για κάποιους ανθρώπους, να συνιστούν βία. Από την ψυχανάλυση και ήδη από τον Freud μάθαμε ότι τα λόγια θεραπεύουν, αλλά και αρρωσταίνουν. Ο λόγος που χρησιμοποιούμε βρίθει σεξιστικών διατυπώσεων, δηλαδή ενέχει βία. Η πιο συχνή έμφυλη προσβολή σε έναν άντρα είναι «πούστης», σε μια γυναίκα είναι «πουτάνα». Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι για αυτές τις δύο λέξεις δεν υπάρχει η αντίστοιχη βρισιά στο άλλο γένος. Ας επισημάνω εδώ άλλωστε πόσο αυτό είναι ενδεικτικό της κατάφωρης έμφυλης βίας της οποίας είναι θύματα και οι γυναίκες που εργάζονται στο σεξ, όταν το επάγγελμά τους συνιστά προσβολή. Αν έχουμε στο μυαλό μας μόνο τις ακραίες εκφάνσεις της έμφυλης βίας, της διάπραξης του βιασμού, της σεξουαλικής κακοποίησης, και όχι τα ίδια μας τα εκφερόμενα, δε θα μπορέσουμε να τη σταματήσουμε ποτέ.

Έχετε έρθει αντιμέτωπος με περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης στην επαγγελματική σας πορεία;

Πολλές φορές, νομίζω. Είναι αναπόφευκτο, καθώς είναι πολύ πιο συχνά από όσο νομίζουμε, αρκεί να είμαστε διαθέσιμες και διαθέσιμοι να τα ακούσουμε από όποια θέση και αν βρισκόμαστε. Ωστόσο, παίζουν ρόλο και τα ενδιαφέροντά μου σε κοινωνικό, επιστημονικό και κλινικό επίπεδο, τα οποία βεβαίως διαμορφώθηκαν από την προσωπική μου ιστορία, αλλά και από τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν και με εμπιστεύονται με την ιστορία τους ερχόμενοι να μου μιλήσουν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στο γραφείο μου δεν έχω έρθει «αντιμέτωπος» με περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης, αν μου επιτρέπετε να παίξω λίγο με τις λέξεις, αλλά έχω την τιμή να μοιράζονται και αυτά τα κομμάτια της ζωής τους οι άνθρωποι που δουλεύουμε μαζί, να μου επιτρέπουν να τους συνοδεύω στην προσπάθειά τους να τα βγάλουν πέρα με την ιστορία τους. Άλλωστε, δε μας κάνουν ψυχαναλύτριες/ψυχαναλυτές ή ψυχοθεραπεύτριες/ψυχοθεραπευτές οι σπουδές μας και η κλινική μας διαμόρφωση, μολονότι είναι απαραίτητα όλα αυτά. Οι άνθρωποι που έρχονται να μας βρουν και μας εμπιστεύονται μάς κάνουν θεραπεύτριες και θεραπευτές.

Κάθε περίπτωση είναι τραυματική;

Αποφεύγω τις γενικεύσεις και τις παθολογιοποιήσεις, καθώς, όπως προείπα, μπορεί να είναι συσκοτιστικές και βίαιες με τον τρόπο τους. Ωστόσο, μπορώ να πω τουλάχιστον ότι κάθε περίπτωση κακοποίησης είναι δυνητικά τραυματική. Για ένα άτομο που δέχεται κακοποίηση αυτό που βιώνει μπορεί να είναι έξω από τη δυνατότητα να νοηματοδοτηθεί. Αυτό είναι ακόμα πιο πιθανό όταν είναι ήδη θύμα σεξισμού, τρανσφοβίας, ομοφοβίας ή και δεν έχει πρόσβαση στην ισχύ του για λόγους οικογενειακών ρόλων, οικονομικής κατάστασης, κοινωνικής τάξης και έναντι αυτής του ατόμου που θα ασκήσει την κακοποίηση, όπως πάντα συμβαίνει στην ουσία. Εδώ βέβαια οφείλουμε να προσεγγίσουμε την έμφυλη βία και τις επιπτώσεις της διαθεματικά. Έχει μεγάλη σημασία η διασταύρωση και με άλλους παράγοντες, όπως η φυλή, η κοινωνική τάξη και πολλά άλλα ακόμα. Ας μην ξεχνάμε πόσο συχνά οι θύτες κατέχουν για παράδειγμα μια θέση κοινωνικού στάτους ή και εξουσίας έναντι των ατόμων που δέχονται τη βία, ώστε να μπορούν να την επιβάλουν, να εκμεταλλεύονται συνειδητά και ασυνείδητα την κοινωνική ομηρία στην οποία βρίσκονται τα άτομα που κακοποιούν.

Όλα αυτά συντρέχουν, κατά συνέπεια, ώστε όσα και να σκεφτεί κανείς, η βία μπορεί να τα ξεπεράσει, να αφήσει μια πληγή, και δε φταίει το ίδιο το άτομο που δέχεται την κακοποίηση για το ότι αυτή το ξεπερνά. Το ότι τραυματιστήκαμε ψυχικά από μια κακοποίηση δε σημαίνει ότι αποτύχαμε ή δεν είμαστε αρκετά ικανές ή ικανοί να ξεπεράσουμε το γεγονός. Η βία είναι κάτι που μας ξεπερνά, γιατί αυτή είναι η φύση της, πόσω μάλλον αν προέρχεται από ένα άτομο που εμπιστευτήκαμε, αγαπήσαμε ή είχαμε ανάγκη.

Αυτό είναι το τραύμα, ένα κενό στην ιστορία μας, μια πληγή η οποία μας συνοδεύει εκτός χρόνου και παρασιτεί συχνά από εμάς. Το ονομάζω κενό στην ιστορία μας, γιατί ακριβώς, όπως έχει αναφερθεί αυτές τις μέρες και από αξιόλογες και αγαπητές συναδέλφους που έχουν μιλήσει επί του θέματος αλλού, όπως διδάσκει η ψυχανάλυση, το τραύμα είναι εκτός χρόνου, εκτός ιστορίας. Το ότι είναι άλλωστε πάντα παρόν είναι καθοριστικός παράγοντας του φαύλου κύκλου της επανάληψης της κακοποίησης στη ζωή μας.

Ως εκ τούτου, είναι και άτοπο και αφελές το ερώτημα «πώς και η αποκάλυψη γίνεται μετά από τόσο καιρό». Για τους ανθρώπους που έχουν κακοποιηθεί, μπορεί να μην έχει περάσει ο χρόνος από εκείνη τη στιγμή, όσο και αν έχει παρέλθει στην υπόλοιπη ζωή τους. Και κάθε άνθρωπος δικαιούται να βρει το δικό του τρόπο και τη στήριξη να διαχειριστεί με τον τρόπο που επιθυμεί και με τα μέσα που του χρειάζονται το τραύμα του και να το κάνει ακόμα και πηγή δημιουργίας, όπως μπορούμε να σκεφτούμε τόσα παραδείγματα. Να πω εδώ ότι μιλάω για ανθρώπους που έχουν δεχτεί σεξιστική βία ή και κακοποίηση και όχι για θύματα. Βλέπεις ότι αποφεύγω τον όρο θύμα ή και θύτης. Το να ταυτίζεται ένας άνθρωπος με ένα συμβάν παίρνοντας το όνομα του θύματος, ταυτοποιούμενο με αυτή τη θέση, δεν του επιτρέπεται να υπάρξει με άλλο τρόπο. Άλλο ένα επιτέλεσμα της γλώσσας, μπορούμε να πούμε.

Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκου;

Ειδικά σε ανήλικες και ανήλικους, τα άτομα που θα ασκήσουν οποιασδήποτε μορφής βία, πόσω μάλλον σεξουαλική, είναι κατά κανόνα από το περιβάλλον τους. Αυτό είναι τραυματικό όχι μόνο εξαιτίας του γεγονότος της κακοποίησης, αλλά γιατί θρυμματίζει την εμπιστοσύνη του ατόμου απέναντι στους δικούς του ανθρώπους, ανθρώπους που αγαπάει, θαυμάζει και σέβεται. Δημιουργεί μια στρεβλή εικόνα εαυτού που μπορεί να ευοδώσει μεταξύ άλλων και μια ενδοτικότητα σε βία στην υπόλοιπη ζωή. Κατακερματίζεται η έννοια της αγάπης, της φροντίδας και της αποδοχής. Οι συνέπειες εκεί μπορεί να είναι πολύ άσχημες, σε επίπεδο υγείας ψυχικής και σωματικής, σε επίπεδο καταχρήσεων και αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών.

Σε σχέση με αυτό το θέμα, για να μιλήσουμε και πάλι για πρόληψη, έχει τεράστια σημασία η σεξουαλική αγωγή. Σεξουαλική αγωγή δεν είναι αυτό που φαντάζεται ορισμένος κόσμος. Ότι πάμε στα παιδιά και τους λέμε πώς θα κάνουν σεξ ή «τους βάζουμε ιδέες». Τα παιδιά άλλωστε δεν πρέπει να τα υποτιμούμε, έχουν πολλές και πολύ όμορφες ιδέες. Η ενοχή και ο στιγματισμός έρχεται από τη δική μας μεριά. Η σεξουαλική αγωγή ξεκινάει από τον σεβασμό στο σώμα μας, πώς αυτό είναι πεδίο από όπου έρχεται ευχαρίστηση και δικαιούται αποδοχής και προστασίας. Πώς οριοθετώ τι επιτρέπεται και τι όχι να συμβαίνει πάνω μου, την αυτοδιάθεσή μου. Η σεξουαλική αγωγή από μόνη της προστατεύει, γιατί έρχεται μια φωνή απ’ έξω που λέει ότι δεν είναι εντάξει να μας φέρονται με ορισμένους τρόπους. Είναι μια από τις σημαντικότερες ευκαιρίες να απο-κανονικοποιηθεί, ας πούμε, η έμφυλη βία και ο σεξισμός. Πέραν της πρόληψης, το να εκτεθεί άλλωστε σε αυτά τα θετικά στοιχεία και ένα παιδί που έχει υποστεί ή υπόκειται κακοποίησης, του δίνει την ευκαιρία να μιλήσει και να λάβει βοήθεια, εφόσον όλα αυτά λαμβάνουν χώρα σε ένα ασφαλές πλαίσιο και από κατάλληλους ανθρώπους.

Αυτή είναι εξάλλου και η αξία του me too. Καθιστά ορατό ένα φαινόμενο και ταυτόχρονα ονοματίζει την κακοποίηση και την παραβίαση ως κάτι που δεν είναι αποδεκτό και αφορά και άλλους ανθρώπους. Αυτό βοηθά να μπει σε λόγια το βίωμα της κακοποίησης και δίνει ευκαιρία να θεραπευτούν πληγές, αλλά και να αναληφθούν ευθύνες.

Ο σεξισμός, η ομοφοβία και η τρανσφοβία εντός των οποίων μεγαλώνουμε μάς ενοχοποιεί αυτό που είμαστε. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι που τα δέχονται όλα αυτά μεγαλώνουν με την αίσθηση της κατωτερότητας, της ενοχής και της ντροπής σε σχέση με αυτό που είναι. Συνεπώς, δεν μπορούν ως παιδιά να αντιδράσουν στη βία που δέχονται, θεωρώντας την ως αποτέλεσμα του ίδιου τους τού είναι. Η αποδοχή της ποικιλομορφίας, αυτού που θεωρούμε διαφορετικό, αλλά και η ορατότητα αυτού που είμαι με τη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαι μόνη/μόνος ή και η μόνη/ο μόνος, είναι κομβικό για να προστατευτώ, αλλά και να γίνει ορατό το βίωμά μου.

Τι μπορούμε να κάνουμε ως κοινωνία;

Η ορατότητα έχει τεράστια σημασία σε όλα αυτά τα φαινόμενα, γιατί βγάζει κάτι από το σκοτάδι. Κάθε άτομο που κακοποιείται, και δη σεξουαλικά, κάθε γυναίκα νιώθει ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι ΟΚ και έχει μεγάλη σημασία να μην αισθάνεται μόνη της. Αυτό θα πρέπει να το προσλαμβάνει και από το περιβάλλον της, πόσω μάλλον από αυτό στο οποίο θα αποφασίσει να μιλήσει. Κατά συνέπεια, έχει τεράστια σημασία η συλλογικότητα και η αποδοχή της ποικιλομορφίας, των αυτοπροσδιορισμών και των βιωμάτων με μια ταυτόχρονη πάταξη κάθε ανοχής του σεξισμού ήδη από το στενό μας περιβάλλον όσο και το ευρύτερο κοινωνικό.

Να προσθέσουμε, βεβαίως, ότι δεν είναι υποχρεωμένη κάθε γυναίκα ή άλλο άτομο που είναι θύμα σεξιστικής βίας να μιλήσει, ή αυτό έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει με το δικό της τρόπο και το δικό της χρόνο. Το κίνημα του me too είναι εξαιρετικά σημαντικό, γιατί ακριβώς δίνει ορατότητα και για τα άτομα που δεν έχουν τη δυνατότητα ή δεν είναι έτοιμα να μιλήσουν, εκπροσωπεί και τη δική τους φωνή. Πολλοί εκφράζουν πριν από οτιδήποτε άλλο το φόβο της κατάχρησης της καταγγελίας. Ακόμα και αν υπάρξουν και τέτοιες περιπτώσεις, γιατί μας απασχολεί αυτό τόσο πολύ και όχι ότι η βία είναι η πρώτη αιτία θανάτου γυναικών παγκοσμίως; Αυτό είναι έκφανση τόσο όλων αυτών των κοινωνικών παραγόντων στους οποίους αναφερθήκαμε, αλλά και της δικής μας δυσκολίας να αποδεχτούμε, να «χωρέσουμε» όλη αυτή τη βία και τις επιπτώσεις της, έκφανση τού πόσο κανονικοποιημένη είναι μέσα μας.

Τι μπορούμε να κάνουμε σε ατομικό επίπεδο;

Έχουμε όλοι και όλες ευθύνη να μην ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές στο περιβάλλον μας. ‘Όπως επίσης και να είμαστε όντως διαθέσιμες και διαθέσιμοι για τους ανθρώπους που έχουμε στο περιβάλλον μας. Γιατί μπορεί να έχει υποστεί κακοποίηση ένας άνθρωπος δίπλα μας που δεν το φανταζόμαστε. Να είμαστε εκεί με το ρυθμό που εκείνος θέλει να μιλήσει. Υπάρχουν σημάδια. Η αρρώστια έρχεται από αυτό που δεν μιλιέται. Οι άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν και μιλάνε ακόμα και μέσα από διάφορα συμπτώματα, όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Βεβαίως, και η ψυχοθεραπεία βοηθάει ,αλλά δεν θεωρώ απαραίτητο ότι όποιος άνθρωπος έχει υποστεί βία οφείλει να κάνει ψυχοθεραπεία. Αυτό είναι θέμα της επιθυμίας του. Πέραν όμως των θεραπειών, είναι ο κάθε κοινωνικός δεσμός που οφείλει να είναι θεραπευτικός. Ότι αυτό που έζησε μπορεί να ακουστεί χωρίς «ναι μεν αλλά». Να αναστοχαζόμαστε τις αντιδράσεις μας, ενίοτε και αντανακλαστικές. Ας ακούσουμε με την ουσιαστική παρουσία μας, και στην πορεία τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους κοινωνικά, νομικά, κλινικά ή ό,τι άλλο. Όταν το πρώτο πράγμα που θέλουμε να πούμε είναι ένα «ναι μεν αλλά», δηλαδή «μήπως δεν κατάλαβες», «μήπως υπερβάλλεις», «μήπως προκάλεσες» κ.ά., δεν είναι μια καλοπροαίρετη αμφισβήτηση. Δεν δείχνει έναν υγιή σκεπτικισμό, δείχνει μια δική μας άρνηση, και έτσι ανανεώνουμε το τραύμα του ατόμου που θέλησε να μιλήσει.

Οι άνθρωποι που υπόκεινται έμφυλη βία συνήθως θα υποστούν ξανά, σε ένα φαύλο κύκλο, και συνήθως αυτό αρθρώνεται όταν τα πράγματα θα έχουν πια φτάσει σε ακραία κατάσταση. Αυτή τη χρονιότητα πρέπει να προσπαθούμε να την ανακόπτουμε. Συχνά γίνονται συγκρίσεις, ποια μορφή βίας, έμφυλης εν προκειμένω, είναι πιο σοβαρή, και αποφασίζουμε να πάρουμε θέση όταν τα πράγματα έχουν φτάσει σε μια ακραία μορφή, η οποία μας εγκαλεί να την πιστέψουμε. Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η βία δεν είναι θέμα ποσότητας. ‘Ένας βιασμός είναι κάτι το οποίο πραγματικά μπορεί να λειτουργήσει αδιανόητα τραυματικά για τον άνθρωπο. Αν περιμένουμε να ενοχοποιήσουμε μια ακραία έκφανση, όπως να φτάσει να τελεστεί ένας βιασμός, έχουμε καταστραφεί. Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας την επίδραση του σεξισμού πολλά βήματα πιο πριν. Γιατί αν έχουμε στο μυαλό μας μόνο το βιασμό, θα επιτρέψουμε να τελεστεί αυτός έχοντας σιωπήσει σε όλη την υπόλοιπη έμφυλη βία που έχει υποστεί το άτομο μέσα από την ανοχή μας, μέχρι να έρθει αντιμέτωπο και με αυτόν. Η βαρύτητα ενός ποινικού αδικήματος, γιατί για ποινικά αδικήματα και εγκλήματα σεξιστικής βίας μιλάμε, είναι ένα θέμα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να αποφανθούμε με κάποια κλίμακα για το πώς βιώνει ο κάθε άνθρωπος κάθε μορφή βίας που υπόκειται και τι συνέπειες έχει αυτή στη ζωή του.

Τέλος, θα πρέπει να τονίσουμε τις ευθύνες της πολιτείας. Μιλάμε για το τι μπορούμε να κάνουμε σε ατομικό επίπεδο, το οποίο είναι βεβαίως σημαντικό, αλλά έχει γίνει σαφές, φαντάζομαι, ότι η αντιμετώπιση είναι θέμα ακόμα περισσότερο συλλογικό και απαραιτήτως και πολιτειακό. Η ατομική ευθύνη πολύ εύκολα ενοχοποιεί, είναι ένας τρόπος να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες που της αναλογούν η κοινωνία και η πολιτεία, εύκολα ενοχοποιεί. Οφείλουν να γίνουν σαφείς και γενναίες μεταρρυθμίσεις και βελτιώσεις σε πολιτειακό επίπεδο, οι οποίες δε θα τιμωρούν μόνο, αλλά θα αναγνωρίζουν και θα αποτρέπουν κάθε μορφής σεξισμό, ρατσισμό, τρανσφοβία και ομοφοβία.

[1] Cis σε αντιπαράθεση με το trans σημαίνει ότι υπάρχει ταύτιση με το φύλο που αποδόθηκε κατά τη γέννηση.

Jan 122021
 

Πλησιάζει η ώρα για άλλη μια Διαδικτυακή Ανοιχτή Διεργασία Ομάδας. Το lockdown καλά βαστά, η πανδημία συνεχίζει την πορεία της, οι καινούργιες “κανονικότητες” του 2020 μοιάζουν να επιμένουν και αυτήν τη χρονιά. Πως κρατάμε ζωντανή την αίσθηση κοινότητας μέσα σε αυτές τις συνθήκες; Πως επηρεάζει όλο αυτό που ζούμε. Απαγορεύονται οι ομαδικές δια ζώσης συναντήσεις, αναγκαστικά συναντιόμαστε – για άλλη μια φορά – διαδικτυακά.

Την Παρασκευή 22/01/21 @ 7.00 – 9.30 μ.μ., μέσω πλατφόρμας zoom.

Αν επιθυμείτε να συμμετάσχετε, συμπληρώστε τη φόρμα εδώ: Δήλωση Συμμετοχής στην Διαδικτυακή Ανοιχτή Διεργασία Ομάδας. (ο αριθμός θέσεων είναι περιορισμένος). Την Παρασκευή 22/01/21 θα σας αποσταλεί e-mail με τον απαραίτητο σύνδεσμο zoom.

“Βαθιά Δημοκρατία είναι η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι εδώ για να μας βοηθήσει να γίνουμε ολόκληροι και ότι εμείς είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τον κόσμο να γίνει ολόκληρος” — Arnold Mindell

Οι συναντήσεις Διεργασίας Ομάδας στηρίζονται σε μια συναισθηματική στάση “Βαθιάς Δημοκρατίας” και είναι ανοιχτές σε όσους και όσες επιθυμούν να εξερευνήσουν θέματα και προβλήματα που αφορούν την ζωή μας, ως κοινωνικά και πολιτικά άτομα, στα πλαίσια της ομάδας. Οι συναντήσεις αυτές είναι χωρίς οικονομικό κόστος.

Dec 312020
 

Τελευταία μέρα του 2020. Χρονιά Covid. Χρονιά δοκιμασίας όλων των αντοχών, χρονιά ανασφάλειας και φόβου, χρονιά κανονικοποίησης του κοινωνικού ελέγχου, χρονιά αμφισβήτησης κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων, χρονιά καταστολής. Χρονιά πένθους για την απώλεια ανθρώπων, αποχαιρετισμού σε δυστοπικές συνθήκες, χωρίς τα τελετουργικά αποχαιρετισμού που μαλακώνουν λίγο την ψυχή.

Χρονιά τηλε-εργασίας που έβαλε σε δοκιμασία την ποιότητα της δουλειάς, τη σύνδεση με ανθρώπους και ομάδες. Ο ανθρώπινος κύκλος έγινε πλέγμα τετραγώνων στις οθόνες μας. Χάθηκε η κοινή ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν είμαστε στον ίδιο χώρο. Χρειάστηκε να βρούμε νέους τρόπους. Με όλες τις δυσκολίες (τεχνικές και μη). Δεν σε ακούμε, άνοιξε το μικρόφωνο… Κλείσε την κάμερα να έχεις καλύτερο σήμα… Κλείστε τα μικρόφωνα, ανοίξτε τα μικρόφωνα.

Χρονιά τηλε-εκπαίδευσης, που μας έκανε να ψάχνουμε ότι καταχωνιασμένο κινητό ή υπολογιστή έχουμε. Να αναβαθμίζουμε, να στήνουμε με προγράμματα ανοιχτού κώδικα, να μοιράζουμε σε παιδιά για να διατηρήσουν έστω αυτήν την ελάχιστη επαφή με το σχολείο.

Χρονιά ακόμη μεγαλύτερης περιθωριοποίησης ανθρώπων γύρω μας. Πρόσφυγες, άστεγοι, ευπαθείς ομάδες.

Χρονιά απομόνωσης στα σπίτια μας. Με αποθυμιά για φίλες και φίλους, για αγκαλιές.

Χρονιά μάσκας. Η μάσκα που αλλοίωσε την επικοινωνία, άλλαξε τα χαρακτηριστικά μας, μπέρδεψε την κάθε επαφή μας.

Χρονιά με μια ευχή να είναι πάντα στην κορυφή: υγεία για όλον τον κόσμο.

Φεύγει αυτή η χρονιά. Μας αφήνει με έγνοια για την επόμενη, με στεναχώρια, με θυμό, αλλά και με πείσμα. Να μην θεωρήσουμε αυτήν την κατάσταση τη νέα κανονικότητα. Να αναρωτηθούμε για όλα αυτά που συμβαίνουν. Να συνδέσουμε το τώρα με τις επιλογές δεκαετιών. Επιλογές τρόπου ζωής, επιλογές οικονομικών πολιτικών. Επιλογές κοινωνικών προτεραιοτήτων. Επιλογές ασέβειας στο περιβάλλον που μας τρέφει, αλόγιστης σπατάλης πόρων, σαν να μην υπάρχει αύριο.

Μας αφήνει και με πείσμα για την αλληλεγγύη που – περισσότερο παρά ποτέ – είναι αναγκαία. Για την προσωπική ευθύνη, όχι αυτήν των δελτίων ειδήσεων (της παραμόρφωσης της πολιτικής ευθύνης), αλλά αυτήν που χρόνια αναζητούμε, της επίγνωσης για το πως η κάθε δική μας πράξη, δράση, στάση, επηρεάζει κάθε άνθρωπο, κάθε ον γύρω μας.

Μας αφήνει και με ένα χαμόγελο. Για τις στιγμές που μέσα σε αυτές τις απρόσμενες συνθήκες πετύχαμε τη σύνδεση, την αλληλεγγύη, τη δημιουργία. Πάνω σε αυτές τις στιγμές χτίζουμε, από αυτές τις στιγμές παίρνουμε δύναμη για όλα αυτά που έρχονται.

Ευχή μας για το 2021; Υγεία – παραμένει πρώτη ευχή, αλληλεγγύη, αντίσταση στις καταστροφικές επιλογές, επίγνωση και ανοιχτή καρδιά. Μην αφήσουμε το φόβο να μας πάρει την ανθρωπιά μας, ούτε την ικανότητα μας να φανταστούμε έναν κόσμο πιο δίκαιο για όλα, όλες και όλους.

Dec 032020
 

In the spirit of continuing to embed training in awareness of structural discrimination in our learning communities, within ourselves and in the world, we (Nonty Sebic, Gill Emslie and Lily Vassiliou) invite you to join us in this online training in this online training for students and graduates of Processwork training programs.

Monday, December 7, from 10.00 am to 2.00 pm CET (Spain time)

FACILITATORS: Nonty Charity Sabic, Lily Vassiliou, Gill Emslie

COST: 55€ 

* If you have difficulty paying the full fee, send Mar Ruiz an email to info@trabajodeprocesos.net with a short description of your circumstances and the amount can pay. We will contact you to arrange an exchange so that you are not left out due to financial issues. 

Click here for the training day flier (pdf file)

Dec 022020
 

In these times of great uncertainty, climate emergency, social injustice are you called to respond? Called to facilitate and take action? Do you get triggered, lose your center, feel overwhelmed by it all and switch off? You are not alone! 

Paradoxically, these experiences can become a doorway to a deeper sense of ourselves, and the innate wisdom, self-healing and facilitative powers that arise from there.

This facilitation training will support participants to connect to a source of inner resilience, helping create a shift from the sense of life coming against us, to a sense of the potential of life for creative co-creation.

The focus of this training is on developing the capacity that allows us to deal with difficult situations in our inner and outer world. We will develop skills inherent in our own immutable nature, and from there let feeling attitudes and perspectives be the deep guides that facilitate and dialogue with tensions as they appear.

Our planet needs us to sit in the fire of escalating tensions, anchored in something bigger than ourselves, learning to relate to one another and work with the tensions created by our different points of view and interests.

Based on Arnold Mindell’s Processwork, with its multi-dimensional framework, and philosophy of deep democracy, this trans-disciplinary approach has embodied learning and increased awareness at its heart. Challenges, conflicts, failures and setbacks are transformed into fuel for creative transformation and growth.

COST: 235 € 

*If you are unable to pay the full rate, you can register by paying the amount that you can afford and discuss with La Escuela the exchange you can make for the fee reduction. Email Mar at info@trabajodeprocesos.net with a small description of your circumstances and the amount you can pay. There is also a limited number of scholarships offered by the Scholarship Commission. Email comisionbecastp@gmail.com for information.

DATES & TIMES

Webinar: December 4 – 6, 2020

Friday  16:00-17:30, 18:00-19:00

Saturday 10:00-11:30, 12:00-13:30 & 15:00-16:30, 17:00-18:00

Sunday 10:00-11:30, 12:00-13:30 & 15:00-16:30, 16:50-17:30

REGISTRATION

To register email Mar at info@trabajodeprocesos.net

Nov 192020
 

Μέσα στο χάος των ημερών υπάρχουν άνθρωποι που με αφορμή μια κουβέντα αναλαμβάνουν δράση και κάνουν πράξη τα αυτονόητα της αλληλεγγύης.

Η τηλεκπαίδευση αποτελεί πρόκληση για πολλούς λόγους. Η πρόσβαση στην τηλεκπαίδευση σχετίζεται άμεσα με προνόμια. Τεχνικός εξοπλισμός, πρόσβαση και ποιότητα πρόσβασης στο διαδίκτυο, γνώση ενηλίκων και μαθητών/μαθητριών στη χρήση υπολογιστών και εφαρμογών, χώρος στο σπίτι για την ταυτόχρονη σύνδεση πολλαπλών συσκευών (παιδιά/τηλεκπαίδευση, ενήλικες/τηλεργασία)

Δες την παρακάτω ανακοίνωση από τον Οργανισμό Ανοιχτών Τεχνολογιών – ΕΕΛ/ΛΑΚ κι αν έχεις τρόπο να υποστηρίξεις, συμπλήρωσε τη φόρμα! Είναι ένας τρόπος να χρησιμοποιήσεις τα προνόμια σου για το καλό όλων!

Κάλεσμα για συμμετοχή στην δράση αναδιανομής φορητών υπολογιστών για τις ανάγκες της τηλεκπαίδευσης

Ως Οργανισμός Ανοιχτών Τεχνολογιών – ΕΕΛ/ΛΑΚ  προσπαθούμε να καταγράψουμε τις ανάγκες και την εθελοντική προσφορά που υπάρχει προκειμένου να συγκεντρωθούν φορητοί υπολογιστές που δεν χρησιμοποιούνται, να διαμορφωθούν με το κατάλληλο λογισμικό ανοιχτού κώδικα (Linux, Libre Office, Firefox κλπ.) για τις ανάγκες της τηλεκπαίδευσης και να διανεμηθούν σε οικογένειες που τους έχουν ανάγκη. 

Συμπληρώνοντας τη φόρμα αυτή,εκδηλώνετε το ενδιαφέρον σας και μας δίνετε την άδεια να επικοινωνήσουμε μαζί σας για την οργάνωση της δράσης στην περιοχή σας. Στόχος είναι να συνεργαστούμε με Δήμους, Πανεπιστήμια και όσους άλλους φορείς θέλουν να συμμετάσχουν στην υλοποίηση αυτής της δράσης.

Φόρμα  συμμετοχής https://survey.ellak.gr/index.php?r=survey/index&sid=997363&lang=en