blog

Πηγή: https://tvxs.gr

Φωτεινή Λαμπρίδη

Μια σταλιά ενσυναίσθηση και αίσθημα δικαίου αρκεί για να καταλάβουμε πως ο εχθρός δεν είναι ο μετανάστης και ο καταληψίας. Ούτε οι εστίες του κακού οι καταλήψεις τους. Αν καταλάβουν πως ο φασισμός, πρώτα έρχεται για τους άλλους και μετά για εσένα, ας ζητήσουν μία συγγνώμη από τα παιδιά τους οι γονείς που τα μπόλιασαν με μίσος, προτού βρεθούν τα ίδια τους τα παιδιά στο έλεος άλλων βασανιστών.

Τα εμποτισμένα με το τοξικό ρατσιστικό δηλητήριο παιδιά, ήταν μια από τις οδυνηρότερες καταστάσεις που βιώσαμε σε αυτή την παρατεταμένη κρίση.

Ανατριχιάσαμε με τις εθνικιστικές καταλήψεις και τις διαδηλώσεις και κάποιοι δακρύσαμε βλέποντας τα βίντεο, τα τραβηγμένα μέσα σε σχολικά προαύλια με τα παιδιά να φωνάζουν «έξω οι λαθρομετανάστες από τα σχολεία μας». Την χλεύη και τον μισανθρωπισμό εξέφραζαν με πλήθος επιθέτων της φασιστικής κουλτούρας των ενηλίκων. Βρομιάρηδες, μιάσματα, εγκληματίες κλπ. Βέβαια ευτυχώς, η «επιδημία» αυτή, δεν ήταν γενικευμένη. Η πλειοψηφία της σχολικής κοινότητας αντιστάθηκε ευτυχώς.

Μία από αυτές τις καταλήψεις, πραγματοποιήθηκε στο ΕΠΑΛ Γιαννιτσών, τον περασμένο Νοέμβρη. Δεν πέρασαν ούτε πέντε μήνες και στην ίδια περιοχή ξαναπραγματοποιείται κατάληψη σε σχολείο λόγω κοροναϊού. Οι μαθητές αυτοί τη φορά δεν στιγματίζουν ως ανεπιθύμητα τα προσφυγόπουλα, αλλά τους Έλληνες συμμαθητές τους. Δεν θέλουν τους συμμαθητές τους που επέστρεψαν από την Ιταλία, όπου εμφανίστηκε το κρούσμα πριν εμφανιστεί στη χώρα μας.

Πόσο γρήγορα γυρίζει αυτή η ρουλέτα; Πόσο σύντομα η ζωή, δείχνει σε κάποιους πως το μαχαίρι του φασισμού και του ρατσισμού, θέλει ένα κλικ για να στραφεί εναντίον σου. Ενάντια στο παιδί σου.  Και να γίνεις εσύ ο ίδιος το μίασμα, ο επικίνδυνος, ο ανεπιθύμητος. Τώρα είναι το δικό σου παιδί που ζητούν να μείνει εκτός. Χωρίς κανέναν λόγο. Χωρίς να έχει διαπράξει κανένα έγκλημα. Μόνο και μόνο, επειδή τα παιδιά αυτά εξασκήθηκαν στον κοινωνικό αυτοματισμό που ορίζουν τα αντανακλαστικά του φασισμού. Εξασκήθηκαν τόσο καλά στα σπίτια τους, το κοινωνικό τους περιβάλλον και τα ΜΜΕ, που σαν έτοιμα από καιρό, πέταξαν έξω με την πρώτη ευκαιρία τους ίδιους τους τους φίλους. Ευτυχώς, το σχολείο δεν έκανε δεκτό το αίτημα τους.

Πάμε τώρα στα νησιά του Βόρειου Αιγαίου. Ένα ταλαιπωρημένο τμήμα της Ελληνικής επαρχίας, που κλήθηκε να πληρώσει την ανικανότητα του κράτους αλλά και την άρνηση της ΕΕ να υποδεχτεί τους πρόσφυγες για τον ξεριζωμό των οποίων έχει ευθύνη. Οι κάτοικοι έζησαν πρωτοφανείς για εκείνους καταστάσεις αστυνομικής βίας και καταστολής. Τραυματίστηκαν πολίτες και ανταπέδωσαν το ξύλο σε άνδρες των ΜΑΤ. Είδαν τα ΜΑΤ να σπάνε τα αυτοκίνητά τους και μετά να βάζουν φωτιά στο δάσος τους. Μίλησαν για καθεστώς στρατιωτικής κατοχής και στο τέλος ανάγκασαν την κυβέρνηση να υποχωρήσει άρον άρον.

Για τους κατοίκους της Λέσβου και της Χίου μπορεί να ήταν πρωτοφανείς οι σκηνές. Για την Ελλάδα όχι. Εκτός από τα παραδείγματα της Κερατέας και της Χαλκιδικής, όσοι έχουμε κατέβει σε διαδηλώσεις έχουμε πάρει ισχυρές δόσεις κρατικής βίας, αξέχαστες για την ακρίβεια. Για να μη μιλήσουμε για τα πρόσφατα επεισόδια στα Εξάρχεια. Για το ξύλο που έφαγαν τυχαίοι  περαστικοί, τις αναίτιες προσαγωγές, το ξεγύμνωμα ανθρώπων στους δρόμους. Όσο όμως δεν είναι η μπότα πάνω από το δικό μας κεφάλι, δύσκολα αντιδράμε.

Το καλό σενάριο λοιπόν είναι να πάρουμε τα μαθήματά μας από τον κορονοϊό και από τα νησιά του Β. Αιγαίου και να ξυπνήσουμε. Μια σταλιά ενσυναίσθηση και αίσθημα δικαίου αρκεί για να καταλάβουμε πως ο εχθρός δεν είναι ο μετανάστης και ο καταληψίας. Ούτε οι εστίες του κακού οι καταλήψεις τους. Αν καταλάβουν πως ο φασισμός, πρώτα έρχεται για τους άλλους και μετά για εσένα, ας ζητήσουν μία συγγνώμη από τα παιδιά τους οι γονείς που τα μπόλιασαν με μίσος, προτού βρεθούν τα ίδια τους τα παιδιά στο έλεος άλλων βασανιστών. Ας απαιτήσουμε όλοι και όλες να μπει ένα τέλος στην κρατική βία. Δεν χρειάζεται να λιώσουν το δικό μας το κεφάλι για να ευαισθητοποιηθούμε. Κι ας σταθούμε μια φορά όλοι και όλες αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες σε όποια ομάδα διεκδικεί το δίκιο της  χωρίς ναι μεν, ίσως και αλλά. Κι ας μιλήσουν κι οι σιωπηλοί ουδέτεροι παρατηρητές της κάθε μικρής και μεγάλης κοινωνίας, πριν έρθει η ώρα να τρώμε κυριολεκτικά ο ένας τη σάρκα του άλλου υπό τις εντολές των κυρίαρχων ΜΜΕ.

Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβαίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος

Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».

Martin Niemoeller (1892-1984)

Πηγή: lifo.gr

Ένα μάθημα γλώσσας και λογοτεχνίας από τη δίκη της Χρυσής Αυγής

Κωστής Παπαϊωάννου

Δίδασκα στη Γ’ Λυκείου ένα ποίημα της Βισουάβα Σιμπόρσκα: Σκέψεις που μ’ επισκέπτονται στους πολυσύχναστους δρόμους. Συζητούσαμε πώς αποτυπώνονται στους στίχους οι ζωές των ανθρώπων, οι μείζονες και ελάσσονες βίοι. Και σε μια «στροφή» του μαθήματος είπα: «Τώρα θα σας διαβάσω κάτι διαφορετικό, ένα κείμενο πρόσφατο, που συζητιέται πολύ. Τους διάβασα το κλείσιμο της αγόρευσης του συνηγόρου πολιτικής αγωγής Θανάση Καμπαγιάννη στη δίκη της Χ.Α.

«Θέλω να επισημάνω ότι ήταν πολύ σημαντική η προσέλευση των μαρτύρων. Σε όλες τις υποθέσεις. Ειδικά στη δική μας περίπτωση, η προσέλευση των Αιγύπτιων αλιεργατών, ανθρώπων που είναι ξένοι, σε μια ξένη χώρα, που δεν ήρθαν εδώ για φασαρίες, ούτε για να κάνουν πολιτικό αγώνα. Ήρθαν για το μεροκάματο. Ήταν σημαντικό ότι βρήκαν το θάρρος, αφύλαχτοι, επώνυμοι, να σταθούν και να δείξουν.

(…) Πιο σημαντικές θεωρώ ότι ήταν οι δύο φοιτήτριες, η Δήμητρα Ζώρζου και η Παρασκευή Καραγιαννίδου. Δυο νέες κοπέλες που βρέθηκαν τυχαία σ’ ένα παγκάκι να λένε τα δικά τους και κατέληξαν να γίνουν αυτόπτες μάρτυρες της σημαντικότερης πολιτικής δολοφονίας της γενιάς μας, τουλάχιστον των τελευταίων δεκαετιών. Και δεν φοβήθηκαν να δώσουν το όνομά τους. Και θυμόσαστε ότι οι αστυνομικοί έκαναν έκκληση, αλλά πολύ λίγοι το έκαναν, από πολύ κόσμο που το είχε δει, γιατί το έγκλημα έγινε “σε δημόσια θέα”.

(…) Το βράδυ εκείνο η Καραγιαννίδου επικοινώνησε με τη μητέρα της για να της πει ότι είναι σε ένα αστυνομικό όχημα, ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας μιας δολοφονίας και ότι πάει να καταθέσει. Και η μητέρα της είπε τότε: “Kατέβα τώρα από το αυτοκίνητο όπου κι αν είσαι, πάρε ένα ταξί και γύρνα σπίτι σου”. Και η Καραγιαννίδου της απάντησε: “Αν ήταν κάτω πεσμένος ο αδελφός μου, θα έλεγες το ίδιο;”. Και την αψήφησε. Και πήγε και κατέθεσε.

»Τι φοβερό επεισόδιο στη ζωή ενός ανθρώπου. Να έχεις κάνει ένα παιδί, ένα κορίτσι, να μεγαλώνει, να γίνεται μια νέα κοπέλα, να ενηλικιώνεται, να έρχεται η ώρα να απογαλακτιστεί, να σε αψηφήσει. Και να χτυπάει το τηλέφωνο μετά τα μεσάνυχτα, να ακούς το παιδί σου να σου λέει ότι χύθηκε αίμα, ότι έχει εμπλακεί σ’ αυτή την ιστορία και ότι πάει να καταθέσει. Και να σε αψηφάει έτσι. Σε μια τέτοια περίπτωση. Τι φόβο θα πρέπει να ένιωσε αυτή η μάνα εκείνο το βράδυ. Αλλά και τι καμάρι.

»Δεν ξέρουμε για σας, κ. πρόεδρε, αλλά για εμάς αυτές οι δύο νεαρές κοπέλες είναι ο λόγος που μπορούμε να κοιμόμαστε τα βράδια. Μέσα σε ένα ζοφερό τοπίο, για την κοινωνία, για τον κόσμο, αυτές οι δύο νεαρές κοπέλες εκτέλεσαν τα πολιτικά τους καθήκοντα με την πραγματική έννοια του όρου “πολιτικά”. Γιατί εκείνη την άγρια νύχτα δεν έδρασε μόνο ο κόσμος των λύκων, γιατί αγέλη λύκων ήταν αυτοί που χύμηξαν πάνω στον Παύλο Φύσσα. Αλλά έδρασε, αναδύθηκε, και ο κόσμος των μελισσών, ο κόσμος της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, ο κόσμος που βλέπει κάτω πεσμένο έναν άνθρωπο και δεν λέει “να ένας ξένος”, αλλά λέει “να ο αδελφός μου”.

»Γι’ αυτό τον λόγο, περισσότερο από κάθε άλλο μάρτυρα, στην περίπτωση αυτών των δύο νεαρών γυναικών, καλείστε όχι μόνο να κρίνετε την αξιοπιστία τους, αλλά, καλείστε, κυρίες και κύριοι δικαστές, να τοποθετηθείτε. Κι εσείς, κ. πρόεδρε, με ποιον είστε. Με τις μέλισσες ή με τους λύκους;»

Τέλειωσα την ανάγνωση σε σπάνια, κατανυκτική σιγή. Κάποιοι πιτσιρικάδες είχαν βουρκώσει. Ρώτησα: «Ωραίο;» Απάντησαν: «Απλώς ωραίο;» Και μιλήσαμε ξανά για μικρές και μεγάλες ζωές. Πώς οι ελάσσονες βίοι μπορούν να γίνουν μείζονες. «Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία». Πώς κάνει το βήμα ο καθημερινός άνθρωπος, πώς βγαίνει από τη σκιά και ανεβαίνει στη σκηνή της Ιστορίας. Και βρήκαν τα παιδιά δικά τους παραδείγματα, τη Ρόζα Παρκς, τον Γλέζο και τον Σάντα, τον Κινέζο φοιτητή μπροστά στο τανκ, τον Γεωργάκη που αυτοπυρπολήθηκε ένα βράδυ στη Γένοβα.

Και ψάξαμε ποιος είναι στ’ αλήθεια πολίτης. Τι θα πει ευθύνη. Τι θα πει στέκομαι όρθιος απέναντι στην αδικία. Και μετά είδαμε τη συγκλονιστική φωτογραφία από το δικαστήριο: ο Αιγύπτιος ψαράς, ο έσχατος των εσχάτων που κινδύνεψε να πεθάνει από τους λοστούς των νεοναζί, στέκεται όρθιος απέναντί τους, δείχνει τους δράστες και ζητά δικαιοσύνη. Αυτή η φωτογραφία πρέπει να περιληφθεί σε κάποιο σχολικό βιβλίο. Έμπρακτη συγγνώμη της πολιτείας για την ολιγωρία απέναντι στη ρατσιστική βία, διαχρονικό μάθημα δικαιοσύνης και δημοκρατίας.

Και είπαμε και για τη βαριά ευθύνη στις πλάτες των δικαστών. Και με ρώτησαν για την πρόταση της εισαγγελέως που δεν αναγνώρισε καμιά ευθύνη της ηγεσίας των νεοναζί για τόσα εγκλήματα. Και από την απορία τους για την εισαγγελέα θυμήθηκα το καβαφικό «Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε». Και σκέφτηκα πως ο καθένας λαμβάνει τελικά στην Ιστορία τη θέση που επέλεξε, αυτή που του αξίζει.

Και μετά σκύψαμε στο κείμενο: στην τέχνη της ρητορικής, στην επιλογή των λέξεων με μαστοριά, στη λυγμική επίκληση στο συναίσθημα, στις μεταφορές που σαγηνεύουν. Μιλήσαμε για την ήρεμη δύναμη του λόγου απέναντι στην ωμή βία. Για ένα κείμενο που εκφωνείται στην αίθουσα του εφετείου, αλλά βγαίνει από αυτή και συνομιλεί με την Ιστορία.

Βγήκα από την τάξη νιώθοντας ανάταση. Νομίζω το ίδιο και τα παιδιά. Ας συγχωρεθεί ο προσωπικός τόνος, η διδασκαλία είναι υπόθεση βιωματική. Οι τάξεις μπορούν να είναι ανοιχτές, να ανασαίνουν με την κοινωνία. Δεν είναι πάντα εύκολο, θέλει προσοχή, μέτρο και περίσκεψη. Η διδακτική έκπληξη είναι γοητευτικό, αλλά παράξενο εργαλείο. Όμως αξίζει να δοκιμάζονται οι αντοχές μας, να σπάει η βολή μας, να παίρνουμε τα ρίσκα μας. Κάποτε να συγκρουόμαστε κιόλας.

Ο νόμος ορίζει ως σκοπό της εκπαίδευσης να δημιουργεί ελεύθερους, υπεύθυνους, δημοκρατικούς πολίτες. Οι μάχες της δημοκρατίας απέναντι στους εχθρούς της μπορούν να γίνουν τα καλύτερα μαθήματα δημοκρατίας. Όχι μόνο στον Μαραθώνα, στο ένδοξο και βολικά μακρινό μας παρελθόν. Αλλά και οι μάχες του σήμερα. Στην αίθουσα του εφετείου. Εκεί που θα αναζητούν «πληροφορίες και υλικό» οι δάσκαλοι του αύριο. 

Πηγή: Άρσις

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί άγνοια, οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι αυτοί που εκμεταλλεύονται παιδιά διαπράττουν ποινικό αδίκημα. Ωστόσο, πολλοί πολίτες εξακολουθούν να δίνουν χρήματα συντηρώντας το φαινόμενο της παιδικής εργασίας, αρκετοί δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, αλλά κι από όσους γνωρίζουν, ελάχιστοι σπάζουν τον κύκλο της σιωπής.

Αυτά είναι τα βασικά συμπεράσματα της έρευνας για την αποτύπωση των απόψεων των πολιτών για το φαινόμενο της παιδικής εργασίας, που διεξήγαγε με τη μέθοδο του ερωτηματολογίου το Κέντρο Υποστήριξης Νέων της ΑΡΣΙΣ (Πτολεμαίων 40-42) από τις 20 Νοεμβρίου 2019 μέχρι και τις 9 Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη.

Συγκεκριμένα:  

• Η παιδική εργασία αποτελεί ένα εξαιρετικά ορατό κοινωνικό φαινόμενο με το 92,4% των συμμετεχόντων να δηλώνει ότι βλέπει παιδιά που δουλεύουν στο δρόμο.
• Το συντριπτικό ποσοστό των ερωτώμενων (91,6%) γνωρίζει ότι η παιδική εργασία είναι ποινικό αδίκημα για τους ενήλικες που εξωθούν και εκμεταλλεύονται τα παιδιά, ενώ πάνω από το 50% έχει δώσει ή δίνει χρήματα στα παιδιά που δουλεύουν στο δρόμο.
• Το 73,6% όσων δίνουν χρήματα πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτό δεν βοηθά το παιδί. Η συντριπτική πλειοψηφία μάλιστα γνωρίζει ότι με ον τρόπο αυτό συμβάλλει στη διατήρηση του φαινομένου της παράνομης παιδικής εργασίας.
• Το στοιχείο που αξιολογείται ως εξόχως σημαντικό είναι ότι το 46,7% των συμμετεχόντων έχουν δώσει ή δίνουν χρήματα, ενώ γνωρίζουν ότι η παιδική εργασία είναι παράνομη.
• Το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτώμενων γνωρίζει ότι τα παιδιά είναι θύματα εκμετάλλευσης.
• Το 56,6% του δείγματος δεν γνωρίζει πού να απευθυνθεί όταν εντοπίζει ένα παιδί σε κίνδυνο.
• Μόλις το 11% όσων γνωρίζουν πού μπορούν να απευθυνθούν το έχουν ήδη πράξει.

Η ορατή παιδική εργασία για το ευρύ κοινό αφορά την πώληση μικροαντικεμένων (86,1%), την επαιτεία (64,6%), τον καθαρισμό τζαμιών στα αυτοκίνητα (40,1%), το παίξιμο μουσικών οργάνων (36,5%) και την περισυλλογή σκουπιδιών (29,4%). Οι περισσότεροι δηλώνουν ότι θα έδιναν χρήματα σε ένα παιδί που πουλά μικροαντικείμενα (36,4%) ή που παίζει μουσική ( 22,5%).

Η «αόρατη» για τους πολλούς μορφή της εκμετάλλευσης παιδιών είναι η παιδική πορνεία και η εργασία σε αγροτικές, χειρωνακτικές και οικοδομικές εργασίες.

Η ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων έχει αναλάβει σειρά πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση της παιδικής εργασίας.

Στο πλαίσιο αυτό κυκλοφόρησε έναν οδηγό για τους πολίτες με τίτλο «Σπάσε τον κύκλο της εκμετάλλευσης – 10 πράγματα που πρέπει να ξέρεις για ένα παιδί που δουλεύει στο δρόμο», ο οποίος περιέχει χρήσιμες πληροφορίες για την παιδική εργασία και τους τρόπους καταπολέμησης του φαινομένου με τη συνδρομή των ενεργών πολιτών (http://www.arsis.gr/odigos-gia-polites/).

O οδηγός, που κυκλοφορεί σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, θα παρουσιαστεί σε ενημερωτική εκδήλωση που θα γίνει την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου από τις 5 το απόγευμα μέχρι τις 9 το βράδυ στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας.

Το προσωπικό και εθελοντές της ΑΡΣΙΣ θα ενημερώνουν το κοινό για το φαινόμενο της παιδικής εκμετάλλευσης, ενώ θα παρουσιαστεί και δρώμενο από την ομάδα κοινωνικού τσίρκου “Κρίκοι”

Όποιος δεν θέλει να παρακολουθεί αμέτοχος το φαινόμενο της παιδικής εκμετάλλευσης μπορεί να επικοινωνεί με τα δύο Κέντρα Υποστήριξης Νέων της ΑΡΣΙΣ:

• Πτολεμαίων 40-42, τηλ. 2310 22 88 50, infokyn@arsis.gr, @YouthSupportCenter
• Σπάρτης 9, τηλ. 2310 22 73 11, kyn@arsis.gr

Επίσης, μπορείτε να καλείτε στην Εθνική Γραμμή Παιδικής Προστασίας καθημερινά και σε 24ωρη βάση στο 1107. Παρέχεται άμεση ενημέρωση και επείγουσα συμβουλευτική, ψυχολογική και κοινωνική στήριξη για θέματα που απασχολούν τα παιδιά ή σε περιπτώσεις που τα παιδιά διατρέχουν κίνδυνο.

Παράλληλα καθημερινά  σε 24ωρη βάση μπορείτε να καλείτε στο 112, τον ευρωπαϊκό Αριθμό Άμεσης Ανάγκης. Χρησιμοποιείται για δωρεάν κλήση στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

Η έρευνα έγινε σε δείγμα 1.281 ερωτώμενων, εκ των οποίων 1.070 γυναίκες, από 15 έως 50 ετών. Από το σύνολο των συμμετεχόντων πτυχίο ΑΕΙ και ΑΤΕΙ έχει το 51,4%, μεταπτυχιακό το 32,2%, διδακτορικό το 3,1% απόφοιτοι λυκείου είναι το 12,9% και απόφοιτοι γυμνασίου το 0,3%. 

Η καμπάνια ενημέρωσης διεξάγεται στο πλαίσιο του προγράμματος «Ψυχοκοινωνικές και υγειονομικές παρεμβάσεις για την ευημερία των παιδιών από ευάλωτους πληθυσμούς» με τίτλο «In4Child» που υλοποιείται στο πρόγραμμα INTERREG IPA CBC “Ελλάδα – Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας 2014-2020” με τη συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών πόρων των συμμετεχουσών χωρών.

# Για περισσότερες πληροφορίες: Ιωάννα Πετρίτση, συντονίστρια Κέντρου Υποστήριξης Νέων της ΑΡΣΙΣ, τηλ.: 6936 125326

Το Processwork Hub συμετέχει για δεύτερη χρονιά στην ομάδα εκπαιδευτών του Teach4Integration, δωρεάν επιμορφωτικό πρόγραμμα για εκπαιδευτικούς. Οι αιτήσεις συμμετοχής συνεχίζονται!

Εδώ η πρόσκληση:

Από τις 14 Ιανουαρίου 2020 αρχίζει ένα δωρεάν επιμορφωτικό σεμινάριο μεικτής μάθησης, συνολικής διάρκειας 90 ωρών που συνίσταται σε 40 ώρες δια ζώσης συναντήσεις, 20 ώρες εξ αποστάσεως εκπαίδευση, και 30 ώρες αυτό-μελέτη για την εκπόνηση μιας μικρής έκτασης εργασίας που οδηγεί στη χορήγηση 6 πιστωτικών μονάδων (ECVET) από το Κέντρο Διά Βίου Μάθησης του ΕΚΠΑ. Το πρόγραμμα αυτό μέσα από μια ολιστική προσέγγιση απευθύνεται κυρίως σε εκπαιδευτικούς και των δύο βαθμίδων της εκπαίδευσης, όλων των ειδικοτήτων, μονίμων και αναπληρωτών, με προτεραιότητα στους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που έχουν στις τάξεις τους παιδιά με προσφυγικό υπόβαθρο.

Έχει βιωματικό και εργαστηριακό χαρακτήρα και εστιάζει στην επεξεργασία της ήδη βιωμένης εκπαιδευτικής εμπειρίας, μέσα από πολλαπλά και διαφορετικά παιδαγωγικά μέσα (ντοκιμαντέρ, ανάλυσης πλαισίου, επεξεργασίας διδακτικών σχεδίων, σχολιασμού εκπαιδευτικών υλικών, αναστοχαστικές διεργασίες, παιχνίδια ρόλων, θεατρικές τεχνικές, ανάλυση διομαδικών σχέσεων, κ.ά.). Στόχος του είναι να διερευνηθούν ζητήματα που θέτει η παρουσία των παιδιών προσφύγων στο σχολείο, τρόποι με τους οποίους μπορούν οι εκπαιδευτικοί στο πλαίσιο της σχολικής εκπαίδευσης να τα εντάξουν μέσα στη σχολική τάξη, επιτρέποντάς τους να αποκτήσουν θετική στάση, να μάθουν ελληνικά και να αποκτήσουν την ιδιότητα του μαθητή και της μαθήτριας. Παράλληλα, το πρόγραμμα στοχεύει ευρύτερα στην ένταξη όλων των παιδιών των οποίων η θέση στο σχολείο υπονομεύεται από κυρίαρχες εκπαιδευτικές κουλτούρες.

Το πρόγραμμα αποτελεί προϊόν συνεργασίας δύο τμημάτων του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών˙ του τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία με το τμήμα Φιλολογίας και υλοποιείται με την χρηματοδότηση της UNICEF.

Εδώ θα βρείτε τον σύνδεσμο με περισσότερες πληροφορίες.

Με αφορμή την πρόκληση της παρουσίας των παιδιών προσφύγων στο σχολείο, ελάτε να σκεφτούμε ξανά τον ρόλο μας ως εκπαιδευτικών και τις προοπτικές του σύγχρονου σχολείου.

Εδώ θα βρείτε την αίτηση συμμετοχής στο πρόγραμμα.

ένα κλικ εδώ για το πρόγραμμα του Κύκλου Α

ένα κλικ εδώ για το πρόγραμμα του Κύκλου Β

ένα κλικ εδώ για το πρόγραμμα του Κύκλου Γ

ένα κλικ εδώ για το πρόγραμμα του Κύκλου Δ

Το 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ, με μία καμπάνια crowdfunding επιδιώκει να καλύψει τα πάγια έξοδα λειτουργίας του, καθώς και τη μισθοδοσία των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτήν. Κάθε μεγάλη ή μικρή συνεισφορά είναι ζωτικής σημασίας!

Για να βοηθήσετε μπείτε στην καμπάνια του Gogetfunding

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της έκκλησης:

Η μοναδική εξειδικευμένη υπηρεσία Ψυχικής Υγείας για την έκφραση ή/και την ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό στην Ελλάδα, με πανελλαδική κάλυψη, σχεδιασμένη από και για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης “11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ” χρειάζεται τη στήριξη και βοήθειά σου.

Το 11528 βασίζει την ως τώρα λειτουργία του σε χορηγίες από χρηματοδοτήσεις οργανώσεων και ιδρυμάτων, που συνδέονται με προγράμματα-πακέτα χρηματοδότησης, με συγκεκριμένους στόχους, ορισμένο budget, και δυστυχώς, διαρκούν μόλις μερικούς μήνες, γεγονός που, όχι μόνο εμποδίζει οποιονδήποτε μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, αλλά θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των υπηρεσιών του, κάθε φορά που το εκάστοτε πρόγραμμα φτάνει στο τέλος του.

Όλα τα άτομα που εργάζονται στη γραμμή έχουν δουλέψει εθελοντικά ανά περιόδους προκειμένου να λειτουργεί όσο το δυνατόν η ΛΟΑΤΚΙ+ Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης συνεχόμενα και απόλυτα επαγγελματικά, αλλά αυτό δεν είναι εφικτό να γίνεται σε συνεχή βάση για τις ανάγκες που υπάρχουν. Ο Δήμος της Αθήνας παρέχει στο 11528 έναν φιλόξενο χώρο, ωστόσο, η μισθοδοσία των υπαλλήλων, καθώς και τα πάγια έξοδα του ΟΤΕ πρέπει να καλύπτονται από άλλες πηγές. Για τον λόγο αυτό και με δεδομένο τον αναγκαίο ρόλο ύπαρξης της ΛΟΑΤΚΙ+ Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ, ξεκινάμε μια καμπάνια crowdfunding, ώστε να διασφαλίσουμε την απρόσκοπτη συνέχιση παροχής των υπηρεσιών μας.

Τρεις ετήσιοι στόχοι
Πάγια έξοδα: 6.000 ευρώ
Minimum λειτουργία: 40.000 ευρώ
Full λειτουργία: 94.647 ευρώ

Τα άτομα που θα μας ενισχύσουν θα μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αναλυτική αναφορά εξόδων και αποδεικτικά πληρωμών. Επίσης, θα αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα μας ως ευχαριστίες ονομαστικά, σε περίπτωση που το επιθυμούν.

Λίγα λόγια για εμάς
Η ΛΟΑΤΚΙ+ Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ λειτουργεί από τον Ιανουάριο του 2016 με Πανελλήνια εμβέλεια παρέχοντας τηλεφωνικά ψυχολογική στήριξη, ενδυνάμωση και ανακούφιση σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, στις οικογένειές τους και σε εκπαιδευτικούς που το χρειάζονται, ακόμη κι αν διαμένουν σε απομακρυσμένες περιοχές. Επιπλέον, παρέχει παρεμβάσεις σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και διά ζώσης ή μέσω skype συνεδρίες. Οι κλήσεις είναι ανώνυμες και εμπιστευτικές και στα τηλεφωνήματα απαντούν αποκλειστικά εξειδικευμένες/οι ψυχολόγοι, που συμμετέχουν σε προβλεπόμενη από τον σχεδιασμό μας εποπτεία δύο φορές το μήνα με υποχρεωτική παρουσία. Για τα παραπάνω χαρακτηριστικά του, το 11528 διακρίθηκε ως πρότυπο και καινοτόμο έργο για την Ελλάδα στο Διεθνές Υπουργικό Συνέδριο της UNESCO για την Παιδεία (Μάιος του 2016, Παρίσι).

Το 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ μέχρι στιγμής έχει διαχειριστεί:

• Περισσότερα από 2.330 περιστατικά τηλεφωνικών κλήσεων
• Έχει πραγματοποιήσει 485 διά ζώσης δωρεάν συνεδρίες,
• Μετρά περισσότερες από 85 ώρες δωρεάν εκπαιδεύσεων
• 35 εθελόντριες/ντές επαγγελματίες ψυχολόγους και
• 18 δωρεάν παρεμβάσεις σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σε συνεργασία και με την Α’ Δ.Δ.Ε. Αθηνών.

Κάθε μεγάλη ή μικρή συνεισφορά είναι ζωτικής σημασίας για το έργο μας!​

Για την ενίσχυση της προσπάθειας δημιουργήθηκαν μία σειρά από βίντεο με μαρτυρίες ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, που αντιμετώπισαν αντιεπιστημονικές και παραβιαστικές προσεγγίσεις ειδικών ψυχικής υγείας.

Όπως αναφέρεται, οι αφηγήσεις βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, διαφορετικών από τα άτομα που συμμετέχουν στα βίντεο, και επιλέχθηκαν ως οι πιο χαρακτηριστικές όσων φτάνουν καθημερινά στη Γραμμή, οι οποίες καταδεικνύουν τις πλέον κακές πρακτικές ειδικών ψυχικής υγείας.

Για περισσότερα βίντεο: Youtube

Ακολουθήστε το 11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ σε Facebook & Instagram
Κάντε μία δωρεά: Crowdfunding

#diplasou