In these times of great uncertainty, climate emergency, social injustice are you called to respond? Called to facilitate and take action? Do you get triggered, lose your center, feel overwhelmed by it all and switch off? You are not alone!
Paradoxically, these experiences can become a doorway to a deeper sense of ourselves, and the innate wisdom, self-healing and facilitative powers that arise from there.
This facilitation training will support participants to connect to a source of inner resilience, helping create a shift from the sense of life coming against us, to a sense of the potential of life for creative co-creation.
The focus of this training is on developing the capacity that allows us to deal with difficult situations in our inner and outer world. We will develop skills inherent in our own immutable nature, and from there let feeling attitudes and perspectives be the deep guides that facilitate and dialogue with tensions as they appear.
Our planet needs us to sit in the fire of escalating tensions, anchored in something bigger than ourselves, learning to relate to one another and work with the tensions created by our different points of view and interests.
Based on Arnold Mindell’s Processwork, with its multi-dimensional framework, and philosophy of deep democracy, this trans-disciplinary approach has embodied learning and increased awareness at its heart. Challenges, conflicts, failures and setbacks are transformed into fuel for creative transformation and growth.
COST: 235 €
*If you are unable to pay the full rate, you can register by paying the amount that you can afford and discuss with La Escuela the exchange you can make for the fee reduction. Email Mar at info@trabajodeprocesos.net with a small description of your circumstances and the amount you can pay. There is also a limited number of scholarships offered by the Scholarship Commission. Email comisionbecastp@gmail.com for information.
Μέσα στο χάος των ημερών υπάρχουν άνθρωποι που με αφορμή μια κουβέντα αναλαμβάνουν δράση και κάνουν πράξη τα αυτονόητα της αλληλεγγύης.
Η τηλεκπαίδευση αποτελεί πρόκληση για πολλούς λόγους. Η πρόσβαση στην τηλεκπαίδευση σχετίζεται άμεσα με προνόμια. Τεχνικός εξοπλισμός, πρόσβαση και ποιότητα πρόσβασης στο διαδίκτυο, γνώση ενηλίκων και μαθητών/μαθητριών στη χρήση υπολογιστών και εφαρμογών, χώρος στο σπίτι για την ταυτόχρονη σύνδεση πολλαπλών συσκευών (παιδιά/τηλεκπαίδευση, ενήλικες/τηλεργασία)
Δες την παρακάτω ανακοίνωση από τον Οργανισμό Ανοιχτών Τεχνολογιών – ΕΕΛ/ΛΑΚ κι αν έχεις τρόπο να υποστηρίξεις, συμπλήρωσε τη φόρμα! Είναι ένας τρόπος να χρησιμοποιήσεις τα προνόμια σου για το καλό όλων!
Κάλεσμα για συμμετοχή στην δράση αναδιανομής φορητών υπολογιστών για τις ανάγκες της τηλεκπαίδευσης
Ως Οργανισμός Ανοιχτών Τεχνολογιών – ΕΕΛ/ΛΑΚ προσπαθούμε να καταγράψουμε τις ανάγκες και την εθελοντική προσφορά που υπάρχει προκειμένου να συγκεντρωθούν φορητοί υπολογιστές που δεν χρησιμοποιούνται, να διαμορφωθούν με το κατάλληλο λογισμικό ανοιχτού κώδικα (Linux, Libre Office, Firefox κλπ.) για τις ανάγκες της τηλεκπαίδευσης και να διανεμηθούν σε οικογένειες που τους έχουν ανάγκη.
Συμπληρώνοντας τη φόρμα αυτή,εκδηλώνετε το ενδιαφέρον σας και μας δίνετε την άδεια να επικοινωνήσουμε μαζί σας για την οργάνωση της δράσης στην περιοχή σας. Στόχος είναι να συνεργαστούμε με Δήμους, Πανεπιστήμια και όσους άλλους φορείς θέλουν να συμμετάσχουν στην υλοποίηση αυτής της δράσης.
Η Αλεξάνδρα Βασιλείου (Processwork Hub) και η Βέρα Λάρδη (Art in Perspective) θα συντονίσουν ένα εργαστήριο με τίτλο “Εικονική Μετάβαση / Virtual Transition”. Στόχος του εργαστηρίου είναι η μελέτη της μετάβασης σε ψηφιακά μέσα ως προσωπική και συλλογική διεργασία, η διερεύνηση των αλλαγών που φέρνει η χρήση ψηφιακών μέσων στην επικοινωνία, στην αίσθηση κοντινότητας ή απόστασης, στην αντίληψη του εαυτού και των άλλων, καθώς και των απαραίτητων δεξιοτήτων για την μετάβαση από μια ζώνη άνεσης και οικειότητας σε μια περιοχή νέων προκλήσεων.
Το Community Dance Residency με θέμα την Μετάβαση και την ανταλλαγή Αφρικής και Ευρώπης, αρχικά σχεδιασμένο για την Άνοιξη του 2020 στο πλαίσιο του In Progress Feedback Festival, έρχεται ανανεωμένο με δημιουργικές προτάσεις να απαντούν στις προκλήσεις που ζούμε παγκοσμίως.
Ο Blaise Mangitukulu από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κόνγκο, η Emilie Vaudou από την Γαλλία, η Patricia Woltmann από την Γερμανία και η Μαριλένα Σιταροπούλου από την Ελλάδα, θα συνεργαστούν από απόσταση, ψηφιακά και από κοντά. Στην Αθήνα, το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Μπουκαβού και το Παρίσι, θα ανοίξουν κανάλια επικοινωνίας με τοπικές και διεθνείς κοινότητες, για να μιλήσουν για το σώμα και τους τρόπους με τους οποίους διαφορετικές κοινότητες βιώνουν και εκφράζουν την έννοια της μετάβασης μέσα από έργα community dance.
Οι δημιουργίες θα παρουσιαστούν αρχικά στον τόπο διαμονής και εργασίας κάθε καλλιτέχνη τον Νοέμβριο, ενώ η διαδικασία, τα ευρήματα, τα ερωτήματα, τα αδιέξοδα και οι νέες προτάσεις θα παρουσιαστούν τον Δεκέμβριο, στην Αθήνα και διαδικτυακά.
Τη σκυτάλη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Residency παραλαμβάνει από την Αντιγόνη Γύρα, ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Κινητήρα, ο επί χρόνια συνεργάτης του Κινητήρα, Χρήστος Πολυμενάκος. Συνεργάτες-ειδικοί σε θέματα ψηφιακών μέσων και χορού, ψυχολογίας, community dance, λεκτικής επικοινωνίας χορογραφικής έρευνας και δημιουργίας, νομικών θεμάτων περί τα ψηφιακά μέσα και δημιουργικής ανατροφοδότησης προσφέρουν σημεία αναφοράς και, ανοίγονται, επιπλέον, ψηφιακά κανάλια επικοινωνίας με φυσικές και ψηφιακές κοινότητες οι οποίες αναπτύσσονται γύρω από τους θεματικούς άξονες του Residency.
Μείνετε συντονισμένοι και πάρτε μέρος σε μια πρωτότυπη διαδικασία, ή απλώς «Χορέψτε! Χορέψτε, γιατί ξαναγεννιόμαστε!»
Το Transition I Enter Communities of Body Residency είναι μια συνεργασία του Καλλιτεχνικού Δικτύου Παραστατικών Τεχνών, Κινητήρας (www.kinitiras.com), του Goethe-Institut Athen (www.goethe.de/athen), του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος (www.ifg.gr) με το Flux Laboratory Athens (www.fluxlaboratory.com) και πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Γαλλο-Γερμανικού Πολιτιστικού Ταμείου.
Mέρος του residency υλοποιείται με την ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου.
“Βαθιά Δημοκρατία είναι η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι εδώ για να μας βοηθήσει να γίνουμε ολόκληροι και ότι εμείς είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τον κόσμο να γίνει ολόκληρος” — Arnold Mindell
Η πανδημία covid19 έφερε μια καινούργια πραγματικότητα και απαιτεί συνθήκες προφύλαξης, ιδιαίτερα για τους πιο ευπαθείς ανθρώπους ανάμεσα μας. Αποφασίσαμε να προγραμματίσουμε τις Ανοιχτές Διεργασίες Ομάδας διαδικτυακά, μέσω πλατφόρμας zoom, λαμβάνοντας υπόψη την μη δυνατότητα συγκεντρώσεων μεγάλων ομάδων σε κλειστούς χώρους.
Η πρώτη διαδικτυακή συνάντηση της χρονιάς 2020-2021 θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 6/11/20 @ 7.00 – 9.30 μ.μ. (πλατφόρμα zoom).
Μια από τις προκλήσεις της δουλειάς σε ομάδες είναι η αξιοποίηση των δυναμικών και των συναισθημάτων που αναδύονται στη συνδιαλλαγή των μελών της ομάδας.
Μέσα από την οπτική της προσέγγισης του Processwork μπορούμε να δούμε την ομάδα ως ένα σύνολο ξεχωριστών ανθρώπων, με διαφορετικές θέσεις και εμπειρίες και ταυτόχρονα, ως ένα πεδίο, το οποίο εκφράζεται μέσα από ρόλους, τους οποίους όλοι – εν μέρει – μοιράζονται. Μέσα από αυτήν την οπτική, μπορούμε να κατανοήσουμε τις δυναμικές και συγκρούσεις που αναδύονται σε μια ομάδα ως μια προσπάθεια να γνωρίσει η ομάδα τον εαυτό της και τις εμπειρίες των μελών της, δηλαδή ως απαραίτητες και αναγκαίες σε αυτήν τη διαδικασία αυτογνωσίας.
Σε αυτήν την επιμόρφωση θα εστιάσουμε θεωρητικά και βιωματικά στη διεργασία ομάδας με βάση την προσέγγιση του Processwork και συγκεκριμένα:
Στην εκμάθηση εργαλείων για να αντιλαμβανόμαστε και να παρεμβαίνουμε στην δυναμική της ομάδας και των σχέσεων που αναπτύσσονται.
Στο ρόλο του συντονιστή ως φορέα επίγνωσης και διευκόλυνσης των συνδιαλλαγών και στην προσωπική του ανάπτυξη.
Στην προσωπική ανάπτυξη του συντονιστή που είναι αναγκαία για να μπορεί να είναι φορέας επίγνωσης και διευκόλυνσης των συνδιαλλαγών.
Η επιμόρφωση αυτή απευθύνεται σε όλους όσους συντονίζουν ομάδες ή συμμετέχουν σε ομάδες.
Διαδικαστικά
Τόπος: Γιαννάρου 17, ‘Aλιμος (1η Στάση Καλαμακίου, στάση τραμ “Πικροδάφνη”). Το σεμινάριο πραγματοποιείται με συναντήσεις δια ζώσης. Αν λόγω πανδημίας covid19 ανακοινωθούν νέα μέτρα προφύλαξης, οι συναντήσεις θα πραγματοποιούνται διαδικτυακά, μέσω πλατφόρμας zoom.
ένα κλικ στην εικόνα για να δεις την αφίσα σε αρχείο pdf
Αγαπημένες μας φίλες και φίλοι,
Η αυξανόμενη αβεβαιότητα στον πλανήτη μας που δημιουργείται από την πανδημία του covid-19 και των συνεπειών της στις ζωές μας, την κλιμακούμενη κλιματική κατάσταση ανάγκης, αλλά και την κορύφωση των κοινωνικών εντάσεων που προκαλούνται από τις κοινωνικές ανισότητες και κατάφορες αδικίες που βιώνουν περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες, φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μίγμα.
Οι καιροί απαιτούν από εμάς αφύπνιση, προσωπική αλλαγή και δράση, αλλά και γείωση σε κάτι που μας οδηγεί, που δίνει μια ευρύτερη οπτική, που νοηματοδοτεί. Για να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις του τόπου και του πλανήτη μας απαιτείται επίγνωση και ενσυναίσθηση, αλλά και συνειδητή προσπάθεια για να δημιουργούμε και διατηρούμε ζωντανές, ανθεκτικές και βιώσιμες κοινότητες.
Συνεχίζουμε και φέτος να επικεντρώνουμε σε επαγγελματική επιμόρφωση στο χώρο της ψυχικής υγείας και της εκπαίδευσης, καθώς και σε δράσεις στην κοινότητα, όπως ανοιχτές διεργασίες ομάδας και ανοιχτά φόρουμ, εποπτεία και επαγγελματική επιμόρφωση εργαζόμενων σε Μ.Κ.Ο., οργανισμούς και εθελοντές σε δομές αλληλεγγύης. Συνεχίζουμε επίσης τις συνεργασίες μας με φορείς εκπαίδευσης στο Processwork και άλλους φορείς επαγγελματικής επιμόρφωσης στο εξωτερικό, καθώς και με το διεθνές δίκτυο συνεργατών του Go Deep project.
Την φετινή χρονιά μαζί με τις άλλες δραστηριότητες έχουμε την χαρά να φιλοξενούμε τον Arny και την Amy Mindell, πολύτιμους δασκάλους και συνεργάτες σε ένα διαδικτυακό σεμινάριο.
Το Processwork Hub ολοκλήρωσε τις δραστηριότητες της χρονιάς. Ώρα για ανάπαυλα, αναστοχασμό. Μην ξεχνάς και την προστασία.
Ο προγραμματισμός της επόμενης χρονιάς έχει ολοκληρωθεί, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά λόγω πανδημίας. Οι δραστηριότητες για τη χρονιά 2020-2021 θα αναρτηθούν στο www.processworkhub.gr το τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου. Να προσέχετε, τον εαυτό σας και τον κόσμο γύρω σας. Να ξεκουραστείτε, αν οι ανάγκες της ζωής το επιτρέπουν. Το 2020 εξελίχθηκε σε χρονιά γεμάτη προκλήσεις. Να γεμίσετε τις μπαταρίες για τη συνέχεια. Καλή αντάμωση το Σεπτέμβρη.
Ένας στόχος ετών επιτεύχθηκε. Αυτόν τον μήνα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg (Βιβλιοπωλείο Gutenberg) o συλλογικός τόμος που επιμελήθηκαν οι επιστημονικά υπεύθυνες του Orlando LGBT+ (Νάνσυ Παπαθανασίου, Έλενα-Όλγα Χρηστίδη) και αφορά στις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες και τις ασφαλείς και συμπεριληπτικές υπηρεσίες ψυχικής υγείας, το πρώτο ανάλογο έργο στην Ελλάδα. Στον τόμο συνεισφέρουν πολλά από τα μέλη της επιστημονικής μας ομάδας και αρκετές-οί από τις συνεργάτιδες και συνεργάτες μας και απευθύνεται σε φοιτητές-τριες, αλλά βέβαια και έμπειρους-ες συναδέλφους, επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Μέχρι το τέλος του μήνα θα μπορείτε να το παραγγείλετε ή να το βρείτε στα κεντρικά βιβλιοπωλεία.
Προδημοσιεύουμε αποσπάσματα από τον πρόλογο των επιμελητριών:
“Ο παρών τόμος είναι το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας προσπάθειας, όχι ως προς την συγγραφή του, αλλά ως προς την πορεία που χρειάστηκε να διανύσουμε για να φτάσουμε στην έκδοσή του.
Το κίνητρο για την έκδοσή του εκκινεί από την εισαγωγή του σχετικού μαθήματος, πρώτα στο Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, και στην συνέχεια στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Η ανάγκη που έρχεται να καλύψει όμως, υπερβαίνει την ακαδημαϊκή διδασκαλία.
Τα ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα αποκτούν τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερη ορατότητα στον δημόσιο και επιστημονικό διάλογο στην Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά, οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας που εργαζόμαστε με ιδιαίτερη επικέντρωση πάνω σ’ αυτά εδώ και πολλά χρόνια, έχουμε καταγράψει τις αντίρροπες δυνάμεις και τις προκλήσεις που αναδεικνύονται γύρω από αυτά στον τομέα της ψυχικής υγείας και όχι μόνο.
Αναγνωρίζουμε ότι τα ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας, δεν εξετάζονται από την επιστήμη σε κενό χώρο· αλλά η επεξεργασία τους εμποτίζεται από τις δυναμικές μεταξύ του κυρίαρχου και του περιθωριακού λόγου (λόγος μειονοτήτων), όπως αναπτύσσονται στο εκάστοτε συγκείμενο.
Έπειτα από μια μακρά πορεία λαθών, συλλογικού τραύματος, παθολογιοποίησης και παραβιαστικότητας σε βάρος των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, λόγω αντίστοιχων δυναμικών, οι επιστήμες της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής έχουν καταφέρει να συμπεριλάβουν πληρέστερα, εγκυρότερα και με μεγαλύτερη ασφάλεια τις ΛΟΑΤΚΙ+ εμπειρίες, συγκεντρώνοντας τις τελευταίες δεκαετίες όλα τα συναφή ερευνητικά δεδομένα.
Αυτό που προτείνουμε επομένως με τον παρόντα τόμο, είναι η ανάγκη της δημιουργίας και διεύρυνσης ενός κόμβου όπου η έγκυρη και πιο σύγχρονη επιστημονική γνώση μπορεί και χρειάζεται να είναι σε άρρηκτη, διαλεκτική σχέση με την βιωματική πληροφορία των ατόμων με τα οποία συνεργαζόμαστε, και την κοινοτική εμπειρία.
Όντας οι ίδιες ταυτόχρονα ψυχολόγοι, ερευνήτριες, αλλά και ανοιχτά μέλη της κοινότητας με την οποία εργαζόμαστε, σκοπός μας είναι να χτίζουμε γέφυρες επαφής και συνεργασίας, ιδίως με πλαίσια που συνήθως προϋπέθεταν μια διχοτόμηση των πολλαπλών μας ταυτοτήτων.
Το έργο αυτό δεν θα ήταν ίδιο, και ίσως ακόμα να μην είχε ολοκληρωθεί, χωρίς την καθοριστική συμβολή συγκεκριμένων ανθρώπων:
Ευχαριστούμε την Κατερίνα Μανιαδάκη, πρ. Πρόεδρο του Τμήματος Κοινωνικής Εργασίας (Πα.Δ.Α.) για την αποφασιστικότητά της να εντάξει το μάθημα αυτό στο προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών, και τον Θεοδόση Γκελτή που παρουσίασε ένα πρώτο ολοκληρωμένο σχέδιο του μαθήματος. Ευχαριστούμε τον Πάνο Κορδούτη, Πρόεδρο Τμήματος Ψυχολογίας (Πάντειο Πανεπιστήμιο) και την Άννα Μαντόγλου, καθηγήτρια στο ίδιο τμήμα, για την τόλμη, την αμέριστη εμπιστοσύνη και τη στήριξη του μαθήματος και ημών κατά τη διδασκαλία.
Ευχαριστούμε την Αλεξάνδρα Βασιλείου που χρόνια πριν έσκαψε εκεί που υπήρχαν μόνο πέτρες, για να βρούμε εμείς λίγο πιο εύφορο έδαφος σήμερα –αγάπη και σεβασμός για όλα. Ευχαριστούμε όλα τα μέλη της επιστημονικής ομάδας του Orlando LGBT+ καθώς και όλες τις επιστημονικές συνεργάτιδες και συνεργάτες για τη συλλογική δουλειά, τη δέσμευση και το αίσθημα συναδελφικής αλληλεγγύης που έχουμε χτίσει μαζί και είναι τόσο απαραίτητο.
Αυτονόητα ευχαριστούμε θερμά όλους/ες τους/τις συγγραφείς που συνέβαλαν στο τελικό αποτέλεσμα. Η εξειδικευμένη γνώση και η εμπειρία τους φώτισαν διαφορετικές πλευρές της κλινικής και κοινοτικής δουλειάς. Μας τίμησαν με το μοίρασμα και την εμπιστοσύνη τους.
Τέλος, ευχαριστούμε όλα τα ΛΟΑΤΚΙ+ θεραπευόμενα άτομα με τα οποία έχουμε δουλέψει. Οι θεραπευτικές σχέσεις μαζί τους είναι πάντα το μεγαλύτερο μάθημα.” Νάνσυ Παπαθανασίου – Έλενα-Όλγα Χρηστίδη …………………………………………………. Η λίστα συγγραφέων αλφαβητικά: Μαριλίνα Αβάνη, Άννα Αποστολέλη, Αλεξάνδρα Βασιλείου, Θεοδόσης Γκελτής, Θεόφιλος Γκινόπουλος, Χρυσούλα Ηλιοπούλου, Γιώργος Κασφίκης, Χλόη Κολύρη, Γεωργία Κορρέ, Λίνα Λαχανιώτη, Φίλιππος Παγάνης, Άννη Παπάζογλου, Νάνσυ Παπαθανασίου, Αντώνης Πούλιος , Ιωάννης Ρήγας, Αυγή Σακετοπούλου, Μαίρη Χιόνη, Έλενα-Όλγα Χρηστίδη και προλογίζει ο Πάνος Κορδούτης.
Το Processwork Hub στέκει αλληλέγγυο στο κίνημα Black Lives Matter και σε κάθε κίνημα που αγωνίζεται για την αναγνώριση και καταπολέμηση του κοινωνικού και συστημικού ρατσισμού. Αναγνωρίζουμε τις προσωπικές και κοινωνικές συνέπειες του ρατσισμού και την τοξική επίδραση στην ψυχική και σωματική υγεία ανθρώπων που τον βιώνουν, ανθρώπων που τον υποστηρίζουν, αλλά και της ευρύτερης κοινότητας.
Ο ρατσισμός, αν και αναδύθηκε στις ειδήσεις των τελευταίων εβδομάδων μέσα από τη δολοφονία του George Floyd στις Η.Π.Α., δεν υπάρχει μόνο εκεί (στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού). Παραμένει ζωντανός, ως κοινωνική και συστημική συνθήκη και εδώ στον τόπο μας.
Είναι ευθύνη μας να αυξήσουμε την επίγνωση μας για το πως επηρεάζει όλους και όλες μας, τις σχέσεις μας, τον τρόπο με τον οποίον ζούμε, τα προνόμια που δημιουργεί στην πλειονότητα και στερεί από συνανθρώπους μας. Δεσμευόμαστε στη συνεχή εκπαίδευση μας και στην ενεργή δράση μας για την καταπολέμηση του ρατσισμού, ως επαγγελματίες και ως κοινωνικά άτομα.
————————————————————————————————————
The Processwork Hub stands in solidarity with the Black Lives Matter movement and with every movement that fights for the recognition and dismantling of social and systemic racism. We recognize the personal and social consequences of racism and the toxic effects on the mental and physical health of those who experience it, of those who perpetrate it and of the wider community as a whole.
Racism, while emerging in the news in recent weeks through the assassination of George Floyd in the USA, does not exist only there (on the other side of the Atlantic). It remains alive, as a social and systemic reality here in our country as well.
It is our responsibility to raise awareness, in ourselves and our communities, of how it affects everyone and everything, our relationships, the way we live, the privileges it creates for the majority and deprives from our fellow human beings. We are committed to continuing our education and activism, both as professionals and as individuals.
Τον Τραμπ είναι εύκολο να τον σιχτιρίσεις. Τον Τραμπ μέσα σου, λιγότερο.
Δημήτρης Χριστόπουλος
21 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΗΡΕ στον Καναδό πρωθυπουργό να ξεπεράσει την αμηχανία του και να αρχίσει να απαντά σε μια ερώτηση σχολιασμού των δηλώσεων μίσους του Ντόναλντ Τραμπ σχετικά με τις διαδηλώσεις μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Όταν όμως ξεκίνησε έδωσε ένα όμορφο μάθημα για το πώς πρέπει οι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών να βλέπουμε την κατάσταση εκεί: «Είναι καιρός και για εμάς τους Καναδούς να αναγνωρίσουμε πως έχουμε κι εμείς τις προκλήσεις μας. Ότι οι μαύροι Καναδοί και οι άλλοι μειονοτικοί (“racialized”) Καναδοί αντιμετωπίζουν διακρίσεις, ως βιωμένη πραγματικότητα, κάθε μέρα που περνάει. Υπάρχουν συστημικές διακρίσεις στον Καναδά γιατί το σύστημά μας αντιμετωπίζει τους μαύρους και τους άλλους μειονοτικούς Καναδούς διαφορετικά από τους υπόλοιπους. Είναι κάτι που πολλοί από μας δεν βλέπουμε αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Πρέπει να το δούμε αυτό και να δράσουμε, όχι μόνο ως κυβέρνηση, αλλά ως Καναδοί ώστε να συμπαραταχθούμε στον αγώνα εναντίον των διακρίσεων». Είναι εύκολο από την άλλη άκρη των συνόρων ή ακόμη πιο εύκολο από την άλλη άκρη του Ατλαντικού να ρίχνει κανείς το ανάθεμα στην white supremacy και να συμπαρίσταται στα θύματα των διακρίσεων. Όσο πιο μακριά είσαι, τόσο ευκολότερη είναι η ρητορική της αλληλεγγύης. Έχουμε πολλά παραδείγματα για το πώς η γεωγραφία –και ειδικότερα η γεωγραφική απόσταση– λειτουργεί ως καταλύτης για την έκφραση της κοινωνικής ευαισθησίας έναντι των κάθε λογής θυμάτων της καταπίεσης. Η κατάσταση του γυναικείου πληθυσμού στο Αφγανιστάν, κυρίως μετά την κατάληψη του εδάφους από τους Ταλιμπάν, συγκίνησε εξίσου στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το Αφγανιστάν είναι δεόντως μακριά. Και οι ρόλοι μεταξύ «καλών» και «κακών» εμφανίζονται ως εξαιρετικά διακριτοί: οι Ταλιμπάν καταστρέφουν, καταπιέζουν, επιβάλλουν ένα ανελεύθερο –εφιαλτικό– καθεστώς το οποίο στρέφεται κατά των βασικών ελευθεριών του ανθρώπου. Από την άλλη όμως, όταν οι Αφγανοί ξεριζώνονται για να σωθούν, η ευαισθησία υποχωρεί. «Δεν είναι οι Αφγανοί πρόσφυγες» αναφωνούν οι ίδιοι άνθρωποι που καταδικάζουν τη βία των Ταλιμπάν. «Δεν γίνεται καν πόλεμος εκεί!» τονίζουν σοβαροί αναλυτές για να δικαιολογήσουν την άρση των διαδικασιών υποβολής ασύλου. «Οι Αφγανοί να μείνουν στη χώρα τους» λένε οι κήρυκες της εύκολης αλληλεγγύης. Τα θύματα των Ταλιμπάν αξίζουν τη συμπάθειά μας εκεί. Όχι όμως την προστασία μας εδώ. Εδώ πλέον υπερισχύει το εγχείρημα της αποτροπής των ροών. Ο λεγόμενος «ρεαλισμός» νικάει τον ανθρωπισμό καθώς η μαζική παρουσία Αφγανών προσφύγων δεν προκαλεί και ρίγη συμπάθειας.
Αντί λοιπόν να αντιδρούμε απέναντι στα γεγονότα με τις συγκινησιακές μας φορτίσεις, ας κάνουμε προσπάθεια να τα κατανοήσουμε. Αυτό δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να καταδικάζουμε ή να επικρίνουμε, ούτε να συμπαραστεκόμαστε. Μας ανοίγει όμως το δρόμο να ερμηνεύσουμε τα πράγματα ως νοσηρές πρακτικές μιας δεδομένης αλληλουχίας αιτιών που την κατέστησαν δυνατή.
Βλέπουμε δηλαδή έναν χώρο κοινωνικά ευαίσθητο, αρκεί το αντικείμενο της ευαισθησίας, δηλαδή ο άνθρωπος ή η ομάδα των οποίων τα δικαιώματα παραβιάζονται, να μην είναι κοντά. Έτσι λοιπόν πιστοποιείται η επιλεκτικότητα στην κοινωνική ευαισθησία, με κριτήριο τη μέγιστη απόσταση και συνεπώς την ελάχιστη πρόκληση για εμάς τους ίδιους. Όσο το θύμα πλησιάζει στον κόσμο μας, γίνεται ορατό, αποκτά χειροπιαστά χαρακτηριστικά, χάνει την ιδιότητά του.
Για το λόγο αυτόν, βλέπει κανείς ότι στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη οι νοήμονες άνθρωποι (με τις αναμενόμενες εξαιρέσεις ακραίων νέο-συντηρητικών ή νεοφασιστών που τα βάζουν με τους διαδηλωτές) καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στις ΗΠΑ. Σκέφτονται ότι το πρωτοφανές κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας που έχει ξεσπάσει εκεί δεν είναι προϊόν της κακιάς στιγμής, ούτε «μεμονωμένο περιστατικό», αλλά ένα σύμπτωμα αποτυχίας του ίδιου του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος που εδράζεται δομικά στις διακρίσεις και στη λευκή ηγεμονία.
Και παρά τις χρόνιες προσπάθειες σημαντικού τμήματος του Αμερικανικού κατεστημένου να αρθούν, οι διακρίσεις καλά κρατούν. Κρατούν γιατί συνδέονται με εμπεδωμένες εξουσίες, ιστορικές προκαταλήψεις και εξυπηρετούν τη διαιώνιση της υπεροχής –σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο– της λευκής ταυτότητας. Ούτε η εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα τις έκαμψε, ούτε ο καθαγιασμός της μη-προσβολής που έχει επιβάλει το κίνημα της πολιτικής ορθότητας. Αυτά εδώ μας φαίνονται λίγο-πολύ φανερά. Η ανησυχία και η διάθεση για κατανόηση περισσεύει. Και είναι ενδιαφέρον ότι η κατανόηση αυτή οδηγεί και σε μια σχετικοποίηση της βίας. Προφανώς υπάρχουν και εγχώριες δηλώσεις αποκήρυξης της βίας, αλλά όχι με την συνήθη ένταση που γνωρίζουμε. Μας φαίνεται πιο κατανοητή η βία στις ΗΠΑ, μέσω της απόστασης που μας χωρίζει από τις αιτίες της. Αυτή η απόσταση μάς επιτρέπει να ταυτιστούμε ευκολότερα με τα θύματα και για τον λόγο αυτό οι διαπρύσιοι κήρυκες της αποκήρυξης της βίας «από όπου και αν προέρχεται» δεν είναι έτοιμοι να καταδικάσουν, με την ίδια ηθική ευκολία που καταδικάζουν πάντα, τη βία των αδύναμων. Κι αυτό διότι αντιλαμβανόμαστε ευκολότερα ότι το να καταδικάσεις τη βία αφήνοντας άθικτες τις εξουσιαστικές δομές που την προκαλούν είναι δώρον άδωρο.
«Να μη χλευάζουμε, να μη θρηνολογούμε, να μην καταφρονούμε, αλλά να κατανοούμε» γράφει ο Σπινόζα. Αντί δηλαδή να διερωτώμεθα ρητορικά «πώς είναι δυνατό να γίνονται τέτοια πράγματα;», να διερωτηθούμε ειλικρινά κι αυθεντικά με διάθεση να μάθουμε πώς όντως είναι δυνατό να υπάρχει τόσο εδραιωμένη αίσθηση της αδικίας στις ΗΠΑ. Αντί λοιπόν να αντιδρούμε απέναντι στα γεγονότα με τις συγκινησιακές μας φορτίσεις, ας κάνουμε προσπάθεια να τα κατανοήσουμε. Αυτό δεν μας αφαιρεί το δικαίωμα να καταδικάζουμε ή να επικρίνουμε, ούτε να συμπαραστεκόμαστε. Μας ανοίγει όμως τον δρόμο να ερμηνεύσουμε τα πράγματα ως νοσηρές πρακτικές μιας δεδομένης αλληλουχίας αιτιών που την κατέστησαν δυνατή. Όπως γράφει για τον Σπινόζα ένας σύγχρονος μελετητής του: «Το να νικήσουμε το κακό επιτιθέμενοι στις βαθιές αιτίες του, το θεωρεί ασυγκρίτως χρησιμότερο από το να περνάμε την ώρα μας θυμώνοντας, θρηνολογώντας, καταφρονώντας, καταδικάζοντας, αντιδράσεις που συνηθέστατα μας απαλλάσσουν από την υποχρέωση να ενεργήσουμε». Το να ενεργήσουμε, όμως, σημαίνει ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από τα εν οίκω: να δούμε λίγο αυτοκριτικά το τι κάναμε και πώς το καταφέραμε. Ποιους πονέσαμε, ποιους διώξαμε, ποιους ισοπεδώσαμε για να γίνουμε αυτοί που είμαστε. Όχι απλώς να επαναπαυόμαστε στις δάφνες των νικών και στα μοιρολόγια των καταστροφών μας. Φτάνει με την αυτοθυματοποίηση! Ποια είναι η σκοτεινή πλευρά των θριάμβων; Ποιες οι αμαρτίες που κρύβονται επιμελώς στο ντουλάπι της εθνικής λήθης; Επίσης: μήπως και τώρα ακόμη υπάρχουν ή διαιωνίζονται συμπεριφορές που θα μπορούσαν δυνητικά να προκαλέσουν εκρήξεις διαλυτικές για την κοινωνική συνοχή; Τι θα είχαν σε αυτό να πούνε ομάδες τόσο περιθωριοποιημένες όπως οι Έλληνες Τσιγγάνοι ή οι πρόσφυγες στους οποίους συμπεριφερόμαστε περίπου ως ανθρωποειδή; Κάτι λοιπόν έχουμε όλοι να μάθουμε από τον Καναδό πρωθυπουργό ο οποίος προτίμησε να μην πει τι νιώθει για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και να στραφεί στο τι πρέπει να προσέχουν οι συμπατριώτες του στα του οίκου τους. Τον Τραμπ είναι εύκολο να τον σιχτιρίσεις. Τον Τραμπ μέσα σου, λιγότερο.
“Αξίωμα επιδιορθώσεων: Αν όλοι οι άλλοι τρόποι αποτύχουν, διάβασε τις οδηγίες χρήσης”
Βιωματικό εργαστήρι για τη ματαίωση
Η συνθήκη της πανδημίας διέκοψε, ανέτρεψε, ακύρωσε, μεγάλο ποσοστό καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Οι συνέπειες ήταν οικονομικές, κοινωνικές, αλλά και προσωπικές. Επηρεάστηκαν σχέσεις, ομάδες, προγραμματισμοί. Οι περισσότεροι από εμάς αισθανθήκαμε ματαίωση, ανασφάλεια και θυμό ενώ, κάποιοι χάσαμε την επαφή με την δημιουργικότητά μας και μπήκαμε σε μία ανέμπνευστη παραίτηση. Σταδιακά άνοιξαν νέοι δρόμοι καλλιτεχνικής έκφρασης, αξιοποιήθηκε η τεχνολογία και το διαδίκτυο για δημιουργική παρουσία.
Τώρα, αναρωτιόμαστε αν είναι μία προσωρινή συνθήκη και πόσο θα κρατήσει. Θα συνεχίσουμε από εκεί που το αφήσαμε ή θα χρειαστεί να αλλάξουμε τον τρόπο που δουλεύουμε; Είναι μια περίοδος επανεκκίνησης ή επαναπροσδιορισμού; Πως σχεδιάζουμε εκ του μηδενός, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ματαίωσης;
Μπροστά σε τόσες προκλήσεις χρειάζεται να ανατρέξουμε στο όραμα μας και το λόγο που κάνουμε τέχνη, για να αναζητήσουμε προσωπικές απαντήσεις, να επιβεβαιώσουμε ή να διαπραγματευτούμε την καλλιτεχνική μας ταυτότητα.
Σε αυτό διαδικτυακό βιωματικό εργαστήριο διάρκειας 3,5 ωρών, θα εξερευνήσουμε την ματαίωση και πως μας επηρεάζει, θα ανατρέξουμε στο όραμα μας και στην καλλιτεχνική μας ταυτότητα, θα αναζητήσουμε δεξιότητες και ικανότητες που υποστηρίζουν το επόμενο βήμα και τρόπους που μπορούμε να λειτουργήσουμε, όχι ως θύματα μιας κατάστασης, αλλά ως φορείς πρόσφορης αλλαγής που διευκολύνει την προσωπική μας έκφραση, μέσα σε μία νέα καλλιτεχνική πραγματικότητα.
Η Βέρα Λάρδη είναι ηθοποιός και ψυχοδραματίστρια. Η Αλεξάνδρα Βασιλείου είναι κοινωνική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια. Συνεργάζονται στην εκπαίδευση ενηλίκων, συντονίζοντας εργαστήρια που εστιάζουν στη προσωπική και επαγγελματική ανάπτυξη και ενδυνάμωση.
Info: Το εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί διαδυκτιακά. Διάρκεια εργαστηρίου: 3,5 ώρες Ημερομηνία: Παρασκευή 12 Ιουνίου 2020 Ώρες: 11:00-14:30 – Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 26 – Δήλωση συμμετοχής στο email: solidarity.sawgreece@gmail.com με θέμα: “Αξίωμα επιδιορθώσεων” – Κόστος: Χωρίς οικονομικό κόστος – Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας
Λένε ότι σιγά-σιγά θα βγούμε από το σπίτι. Αυτή η πρώτη φάση της πανδημίας ολοκληρώνει τον κύκλο της. Ένας από πολλούς που (μάλλον) έχουμε μπροστά μας. Ετοιμαζόμαστε για μια νέα “κανονικότητα”. Ποια είναι, πως θα εξελιχθεί, με τι κόστη και τι οφέλη, όλα αυτά ερωτήματα που μένουν να απαντηθούν.
Διοργανώνουμε την 2η Διαδικτυακή Διεργασία Ομάδας.
Το Σάββατο 2/5/20 @ 7.00 – 9.30 μ.μ., μέσω πλατφόρμας zoom.
“Βαθιά Δημοκρατία είναι η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι εδώ για να μας βοηθήσει να γίνουμε ολόκληροι και ότι εμείς είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τον κόσμο να γίνει ολόκληρος” — Arnold Mindell
Οι συναντήσεις Διεργασίας Ομάδας στηρίζονται σε μια συναισθηματική στάση “Βαθιάς Δημοκρατίας” και είναι ανοιχτές σε όσους και όσες επιθυμούν να εξερευνήσουν θέματα και προβλήματα που αφορούν την ζωή μας, ως κοινωνικά και πολιτικά άτομα, στα πλαίσια της ομάδας. Οι συναντήσεις αυτές είναι χωρίς οικονομικό κόστος.
Η Ανοιχτή Διεργασία Ομάδας του μήνα είναι μια παράδοση του Processwork Hub που βαστάει από το 2002. Φέτος ενηλικιώνεται, κλείνοντας τα 18 της χρόνια! Ποτέ ως τώρα δεν είχε χρειαστεί να ακυρώσουμε αυτήν την εθιμοτυπική συνάντηση. Η νόσος covid-19 μας έκανε να τραβήξουμε το χειρόφρενο απότομα.
Μένουμε σπίτι. Ξεκάθαρο το μήνυμα.
Πως μεταφέρεις σε διαδικτυακή μορφή μια συνάντηση που απαιτεί φυσική παρουσία, φυσικό χώρο, ανθρώπινη επαφή σε κύκλο; Γίνεται να μετατραπεί σε συνάντηση οθόνης; Η συναλλαγή μπορεί να επιτευχθεί; Πως διαπραγματεύεται μια ομάδα, μέσα σε δυο ώρες, την πολυπλοκότητα όλων των διαστάσεων της κρίσης που έχει δημιουργήσει ο κοροναϊός; Προσωπικές, σχεσιακές, κοινωνικές, ταξικές, περιβαλλοντολογικές, οικονομικές, πνευματικές;
Πως συντονίζεις μια συνάντηση, όπου αντί να βλέπεις τρισδιάστατους ανθρώπους σε ένα δωμάτιο, βλέπεις οθόνες σε μέγεθος γραμματόσημου, συντεταγμένες σαν στρατιωτάκια στην οθόνη;
Απορίες πολλές και άλλες τόσες.
Η απόπειρα να απαντήσουμε αυτά τα ερωτήματα δημιούργησε την άμεση ανάγκη για ομάδα συντονισμού διευρυμένη. Δεν αρκούν 1-2 συντονίστριες, απαιτείται ομάδα. Έτσι, γίναμε πέντε. Η Λένα Ασλανίδου, η Αλεξάνδρα Βασιλείου, η Λίλη Βασιλείου, η Ιωάννα Βελαλή και η Βενετία Μπουρονίκου. Κουβεντιάσαμε, προτείναμε ιδέες, ακουμπήσαμε η μια πάνω στην άλλη. Αποφασίσαμε μια ελάχιστη δομή στο πως θα διαχειριστούμε το χρόνο, τις τεχνικές απαιτήσεις, τους ρόλους στη διάρκεια της συνάντησης.
Παρ’ όλη την προετοιμασία μας, δεν έφυγε τελείως η αίσθηση ότι αυτό το εγχείρημα έχει τα ρίσκα του. Ενώ ο στόχος είναι η σύνδεση, να καταλήξει να δημιουργεί αίσθηση μεγαλύτερης απομόνωσης και αποκλεισμού από αυτήν που ήδη βιώνουμε με αυτό το αναγκαστικό “μένουμε σπίτι”.
Λίγο πριν ξεκινήσει η συνάντηση και ανοίξει το “δωμάτιο” της ολομέλειας, συναντηθήκαμε στην οθόνη ως ομάδα συντονισμού. Έχουμε συντονίσει συλλογικά εκατοντάδες διεργασίες ομάδας μέσα στα χρόνια. Παρ΄ όλη αυτήν την εμπειρία, όταν μια μας είπε “ρε σεις, έχω ταχυκαρδία”, αυτό που ακούστηκε ήταν “κι εγώ”, “κι εγώ”, “κι εγώ”.
Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Παρέα με την ταχυκαρδία μας και την ανάγκη να συνδεθούμε με την ευρύτερη κοινότητα.
Μαζεύτηκαν 48 άνθρωποι από πολλές γειτονιές. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ναύπλιο, Χανιά, Δράμα, Ξηροκάμπι Σπάρτης, Χαλκιδική, Πόρτλαντ – Όρεγκον.
Πως έρχεσαι εδώ σήμερα; Τι ατμόσφαιρα φέρνεις στη συνάντηση; Αυτό το ερώτημα απαντήθηκε γραπτά, με μήνυμα στο κοινό chat της πλατφόρμας.
κούραση θλίψη βάρος βάρος ένταση θλίψη
αγωνία άγγιγμα ελπίδα αγάπη σύνδεση
ηρεμία αστάθεια σύνδεση
χαρά που σας βλέπω!!
ένταση άγχος
γαλήνη αλλαγή
λύπη για όσα συμβαίνουν και χαρά που βρισκόμαστε
κάτι καινούργιο
σήμερα ήλιος αέρας
screening
ηρεμία
θλίψη θλίψη μωβ φως
ήλιος θάλασσα
έλλειψη ανυπομονησία διερεύνηση
αμφιβολία – αγωνία
αγωνία ανάγκη
μένοντας στον άξονά μου, δηλαδή στις πιο σημαντικές αξίες μου, μπορώ να προσπαθήσω και να ανταποκριθώ στον κόσμο που αλλάζει
Χωριστήκαμε σε τρεις μικρότερες ομάδες, πήγαμε στα χωριστά μας διαδικτυακά δωμάτια. Οι οθόνες μεγάλωσαν, μικρότερος αριθμός ανθρώπων, μεγαλύτερο τετραγωνάκι στην οθόνη. Επιτέλους! Δεν βλέπεις μόνο γραμματόσημα, βλέπεις πραγματικές εκφράσεις. Γνώριμες φυσιογνωμίες, δισδιάστατες αλλά οικείες.
Μοιραστήκαμε στις μικρές ομάδες. Ακούστηκαν πολλά, όχι άλλο χώρια… διακύβευμα η εγγύτητα… αγωνία για το αν θα αγκαλιαστούμε ξανά και πως… τι τον κάνουμε τον φόβο… πόνος για τον θάνατο δικών μας ανθρώπων… λιγότερος θόρυβος στον πλανήτη… εξωτερικές κι εσωτερικές καραντίνες (τι βάζω σε καραντίνα μέσα μου;)… έκπληξη που μέσα από τέτοια τεχνολογία μπορεί να μεταδοθεί και το συναίσθημα… και πολλά πολλά άλλα.
Στο τέλος μαζευτήκαμε ξανά στο “δωμάτιο” της ολομέλειας. Μοιρασιά για ό,τι έγινε στις μικρές ομάδες. Για την αποφώνηση, βάλαμε μουσική, χώρο και χρόνο να επιστρέψει η καθεμιά και ο καθένας στον εαυτό του.
Κι ένα ερώτημα στο τέλος, με την οικεία πλέον οδηγία, γράψε δυο λόγια στο chat για το πως φεύγεις από αυτήν τη συνάντηση.
αγκαλιές βρε!
σας ευχαριστώ για το μοίρασμα, χαίρομαι που σας συνάντησα, εις το επανιδείν
μπράβο μπράβο μπράβο στις συντονίστριες
ευχαριστούμε πολύ όλες σας και τις 5-6-7 όσες το σκεφτήκατε και το κάνατε
με χαμόγελο ;) σας στέλνω μεγάλη αγκαλιές
ευχαριστώ όλη την ομάδα για την παρέα
ευχαριστώ πολύ για αυτήν τη διαδικτυακή αγκαλιά ελπίδας και αγάπης που μελωδικά ενορχηστρώσατε και μοιραστήκατε
στην υγειά μας
κίνηση. ευχαριστώ. εις το επανιδείν
ανοίγω τα χέρια και κάνω ένα βήμα μπροστά
να βρεθούμε ξανά… σας ευχαριστώ όλες κι όλους!
μου έρχεται όρεξη να χορέψω
ενεργοποίηση
ευγνωμοσύνη
εμπιστοσύνη
ευγνώμων
ικανοποίηση
τρυφερότητα
μεγάλη αγκαλιά και ευγνωμοσύνη για την ασφάλεια που πήρα από όλους σας
αγάπη
ευγνωμοσύνη. Θα βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον
αλληλεγγύη
ευχαριστούμε για όλο αυτό
αγάπη, άνοιγμα
ξεκούραση, απλότητα, ζεστασιά
γαλήνη ενότητα αγάπη
φιλιά!
ευχαρίστηση
ησυχία ευγνωμοσύνη σύνδεση και γείωση
συγκινησιακή γαλήνη
γλυκιά γλυκιά θλίψη
κόκκος άμμου
συγκίνηση
πήρα κι έδωσα αγκαλιές
χάνω χαμένη βρίσκω ξαναβρίσκομαι
ανάσα – ανακούφιση!
ζεστασιά
ταξίδι μαζί – σας αγαπώ πολύ η ζωή είναι εντάξει
ζεστασιά. Διαδικτυακές αγκαλιές όπως το ψωμί
συγκίνηση που σου κόβει τη λαλιά το μόνο που θέλω να κάνω είναι να αισθάνομαι σας αγαπώ
αγάπη και μεγάλη αγκαλιά να χωρέσουμε όλοι μέσα
αγκαλιά άφημα
το κολύμπι θέλει παρέα! Ευχαριστούμε.
με ανακούφιση και πολλές αγκαλιές.
να βρεθούμε ξανά
τελετουργία: όλοι γύρω στο χορό της φωτιάς τη ζωής
βρήκα το chat! Συγκίνηση πολλή ευγνωμοσύνη για το κλίμα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ από την ομάδα συντονισμού της διεργασίας για την προθυμία σας να βρεθούμε μαζί, με όλες τις προκλήσεις της τεχνολογίας (ανοίκεια για πολύ κόσμο) και τη διαφορετικότητα του τρόπου συνάντησης.
UPDATE: έχουν συμπληρωθεί οι διαθέσιμες θέσεις. Αν ενδιαφέρεστε να κρατήσουμε τα στοιχεία σας στη λίστα αναμονής, στείλτε μας ένα email στο processworkhub@gmail.com με θέμα “λίστα αναμονής”. Αν ελευθερωθεί θέση, θα σας ενημερώσουμε.
Οι εξελίξεις του τελευταίου μήνα έχουν βάλει τις δραστηριότητες του Processwork Hub σε αναστολή. Αξιοποιούμε τις δυνατότητες της τεχνολογίας για να “βρεθούμε” μαζί, έστω μέσα από τις οθόνες του υπολογιστή μας.
Την Παρασκευή το πρωί θα σας στείλουμε μήνυμα με e-mail με οδηγίες σύνδεσης στη συνάντηση.
“Βαθιά Δημοκρατία είναι η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι εδώ για να μας βοηθήσει να γίνουμε ολόκληροι και ότι εμείς είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τον κόσμο να γίνει ολόκληρος” — Arnold Mindell
Οι συναντήσεις Διεργασίας Ομάδας στηρίζονται σε μια συναισθηματική στάση “Βαθιάς Δημοκρατίας” και είναι ανοιχτές σε όσους και όσες επιθυμούν να εξερευνήσουν θέματα και προβλήματα που αφορούν την ζωή μας, ως κοινωνικά και πολιτικά άτομα, στα πλαίσια της ομάδας. Οι συναντήσεις αυτές είναι χωρίς οικονομικό κόστος.
Το επιστημονικό προσωπικό και οι συνεργάτες της Α’ Ψυχιατρικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ έχουν δημιουργήσει μια σειρά οδηγών για την ψυχική διαχείριση της πανδημίας COVID-19. Οι οδηγοί προήλθαν μέσα από την ανασκόπηση της διεθνούς αλληλογραφίας και την εμπειρία υποστήριξης ατόμων σε απομόνωση τις πρώτες εβδομάδες της πανδημίας.
ΟΔΗΓΟΙ: (ένα κλικ σε κάθε σύνδεσμο για να δεις το αρχείο pdf)
