Ιερείς επτά χωριών στην Αρτα ξεσηκώθηκαν κατά των συγχωριανών τους και της πολιτείας για την άγρια εκμετάλλευση λαθρομεταναστών
Του Σπυρου Καραλη
Συνέβη σε μια από τις ξεχασμένες περιοχές της χώρας, στο νομό Αρτας. Εκεί, οι εφημέριοι των χωριών Γραμμενίτσας, Ελαιούσας, Καλαμιάς, Κωστακιών, Ρόκκα, Χανόπουλου, Χαλκιάδων ξεσηκώθηκαν κατά εκείνων των συγχωριανών τους που εκμεταλλεύονται άγρια μετανάστες εποχικούς εργαζόμενους στο μάζεμα πορτοκαλιών. Αφορμή αποτέλεσε ένα παρολίγον τραγικό δυστύχημα παραμονές Χριστουγέννων, όταν 120 περίπου Ρουμάνοι, οι οποίοι ζούσαν μαζί με τις οικογένειές τους σ’ ένα παλιό πτηνοτροφείο στους Κωστακιούς, κινδύνευσαν να καούν ζωντανοί από πυρκαγιά που ξεκίνησε από αυτοσχέδια ξυλόσομπα που χρησιμοποιούσαν για να ζεσταθούν.
Τις μέρες αυτές η περιοχή έχει κυριολεκτικά κατακλυστεί από ταλαιπωρημένους μετανάστες που ψάχνουν για δουλειά στα χωράφια. Τους συναντά κανείς παντού, στα κεντρικά σημεία της Αρτας, στις πλατείες των χωριών, στις στάσεις λεωφορείων, εικόνες που θυμίζουν πλατεία Ομόνοιας του 1991 με μόνη διαφορά ότι δεν είναι Αλβανοί αλλά Πακιστανοί ή Ρουμάνοι, οι περισσότεροι παράνομοι, χωρίς άδεια εργασίας. Φοβισμένοι και κουρασμένοι περιμένουν υπομονετικά μέσα στο κρύο τους ντόπιους να περάσουν με τα αγροτικά και να τους φορτώσουν στις καρότσες με προορισμό τους πορτοκαλεώνες όπου θα δουλέψουν από την αυγή μέχρι τη δύση του ηλίου έναντι εξευτελιστικών ημερομισθίων. Το πού θα κοιμηθούν μετά την εξαντλητική δουλειά δεν είναι ευθύνη των εργοδοτών τους, αλλά δική τους, αφού η «συμφωνία» δεν περιλαμβάνει διαμονή σε κάποιο προφυλαγμένο χώρο. Μόνο στην Αρτα αυτό το διάστημα βρίσκονται περίπου 3.000 αλλοδαποί εργάτες, κυρίως Ρουμάνοι, Πακιστανοί, Αφγανοί και Ιρακινοί, ενώ εκατοντάδες άλλοι απασχολούνται στην Πρέβεζα και στα Γιάννενα σε πτηνοτροφικές και κτηνοτροφικές μονάδες. Οι άνθρωποι αυτοί κοιμούνται όπου βρουν χωρίς καμία μέριμνα, εκτεθειμένοι στη βροχή και στο κρύο του χειμώνα.
Οι ιερείς των επτά χωριών, κρίνοντας ότι η σιωπή είναι συνενοχή και επιλέγοντας να μη σιωπήσουν, βλέποντας τις άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκαστικά ζουν και δουλεύουν οι μετανάστες με τις οικογένειές τους, συνέταξαν ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύτηκε στις τοπικές εφημερίδες με αποδέκτη την ίδια την κοινωνία υπό τον σημειολογικό τίτλο «Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα».
«Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα;».
Ο τίτλος δεν μπήκε τυχαία καθώς πέραν των άλλων συμβολισμών υποδεικνύει ένα από τα πολλά υπαίθρια καταφύγια που έχουν βρει οι ξένοι του νομού και που δεν είναι άλλο από το γεφύρι της Αρτας (κάτω και γύρω από το ιστορικό γεφύρι φώλιασαν από το κρύο και έστησαν υποτυπώδη καταλύματα). «Οπως και “τότε” έτσι και φέτος δεν βρισκόταν χώρος για να γεννηθεί. Ολα τότε ήταν γεμάτα, έτσι και τώρα. Καρδιές, στομάχια, χέρια! Ούτε να συμπονέσουν, ούτε να αισθανθούν, ούτε να δώσουν μπορούσαν…», γράφουν στην επιστολή τους οι εφημέριοι θέτοντας εαυτούς και αλλήλους προ των ευθυνών τους. Και συνεχίζουν με έντονο ύφος. «…Oπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος γιορτάσαμε τη γέννησή Του. Σαν γεγονός ή σαν επέτειο; Σαν επέτειο βέβαια. Επετειακά λειτούργησαν οι εκκλησίες. Επετειακά ειπώθηκαν κάλαντα. Επετειακά επίσημοι άρχοντες θρησκευτικοί και κοσμικοί αντάλλαξαν ευχές και είπαν Καλά Χριστούγεννα. Για ποιον ευχές; Για τον Χριστό; Για μας; Ή για κάποιους στα πέριξ (αποθήκες, στάβλοι, και τσαντίρια) του ένδοξου και ιστορικού μας γεφυριού, της Αρτας. Δεκάδες άτομα από μακρινές χώρες βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί και αναγκεμένοι. Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό μεσαίωνα και στις μέρες μας. Ο άνθρωπος εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστια του, ο πόνος του. Φθηνά μεροκάματα. Τι θα φάει; Αδιάφορο. Πού θα κοιμηθεί; Οπου θέλει. Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα. Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαίπωρων» σημειώνουν στοχεύοντας εφησυχασμένες συνειδήσεις και υποκριτικές συμπεριφορές για να καταλήξουν προτρέποντας τους συγχωριανούς να αλλάξουν συμπεριφορά. «…Πώς μπορούν να εμποδιστούν και τι πρέπει να επιβληθεί για να σταματήσει η “αφαίμαξη” των δύστυχων αυτών, ας το δει η ευνομούμενη δημοκρατική μας πολιτεία. Εμείς όμως; Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν γίνει ο πόνος και η ανάγκη τους δικός μας πόνος και ανάγκη, αν δεν πιέσουμε όπου μπορούμε νομικά και κοινωνικά για να σταματήσει αυτό το δαιμονικό δουλεμπόριο. Αν κάποιου δεν του αρέσει ας βρίσει τον Χριστό που έγινε με όλους αδελφός και ταύτισε το πρόσωπό Του με όλους».
πηγή: Καθημερινή
Του Νικου Γ. Ξυδακη
Γραμμενίτσα, Ελεούσα, Καλαμιά, Κωστακιοί, Ρόκκα, Χαλκιάδες, Χανόπουλο. Ενορίες του νομού Αρτας. Ενορίες πέριξ του Γεφυριού της Αρτας. Ενορίες μες στους πορτοκαλεώνες και τις νεραντζιές. Ενορίες γεμάτες από χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες που δουλεύουν στα χωράφια. Σε κάθε ενορία ένας παπάς, ένας άγρυπνος λευίτης· δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους. Γνωρίζουμε όμως τη συγκλονιστική έκκληση που απηύθυναν την Πρωτοχρονιά προς τους ενορίτες τους οι εφημέριοι, όπως την αναμετέδωσε χθες η «Κ», ζητώντας βοήθεια και αγάπη για τους αναγκεμένους ξένους αδελφούς, τα παιδιά του Χριστού.
«Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα» – έτσι τιτλοφόρησαν την ανοιχτή επιστολή προς τη χριστιανική κοινότητα της Αρτας οι ιερείς, μετά την παρ’ ολίγον τραγωδία σε εγκαταλειμμένο πτηνοτροφείο, όταν παραμονές Χριστουγέννων 120 Ρουμάνοι εργάτες που ζούσαν εκεί σε άθλιες συνθήκες κινδύνεψαν να καούν ζωντανοί.
«Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα;» αναρωτιούνται. «Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαίπωρων…». Η σκληρή διαπίστωση των ιερέων βλασταίνει στη σκληρή πραγματικότητα, στην αναλγησία και την υποκρισία της κοινωνίας των πρώην φτωχών, των νυν χορτάτων, των αυτάρεσκων Ελληναράδων, των ζηλωτών κερδοσκόπων, των αναιδών χλιδομεσαίων.
Εχει πολλαπλή αξία η φωνή των ιερέων. Οχι μόνο διότι επιχειρούν μια οδυνηρή ανανοηματοδότηση της εκκλησίας, του γεγονότος της εκκλησίας, του γεγονότος της κοινοτικής ζωής και της εν κοινωνία αλληλεγγύης, μια επαναφορά στις ρίζες της ανθρώπινης συνθήκης εντέλει, αλλά και διότι τολμούν να τα βάλουν με τους ενορίτες τους, με το ποίμνιο, χωρίς να χαϊδεύουν αυτιά, χωρίς να κολακεύουν τον λαό. Δεν μιλούν στον λαό, μιλούν στους ανθρώπους, στα πρόσωπα, σε όσους μπορούν ακόμη να νιώσουν το βάρος της δικής τους ευθύνης.
Μας θυμίζουν ότι είμαστε θύτες, ακόμη και με την παθητική ουδέτερη στάση, μας μιλούν για την ξεχασμένη ντροπή, την ντροπή να αδιαφορούμε για τον πόνο του αναγκεμένου πλάι μας. Ο λόγος των ανώνυμων εφημέριων, οξύς, επώδυνος, θαρραλέος, μοντέρνος, ξαναβρίσκει το Ευαγγέλιο: «Παντί δε τω αιτούντί σε δίδου, και από του αίροντος τα σα μη απαίτει. Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως. Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί;» (Λουκ., Στ΄, 30 – 32)
πηγή: Καθημερινή
«Δος μοι τούτον τον ξένον»
Tου Παντελη Μπουκαλα
Τίποτε δεν θα πει κανείς χαρακτηρίζοντας συγκλονιστική την Προς Χριστιανούς επιστολή των εφτά ιερέων της Αρτας. Κάθε της λέξη και φραγγέλιο, κάθε της φράση προσπαθεί να ξαναδώσει νόημα σε όσα ακούμε, αν τα ακούμε, στο Ασματικόν της Μεγάλης Παρασκευής, με την έξοδο του Επιταφίου, την ώρα που πιστεύεται πως η βαθιά συγκίνηση μπορεί να ανοίξει την πόρτα της ψυχής: «Δος μοι τούτον τον ξένον» λέει ο Ιωσήφ στον Πιλάτο. «Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω· δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους· δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη».
«Δος μοι τούτους τους ξένους», τους εκατοντάδες ξένους, λέει καθένας από τους εφτά εφημέριους και όλοι μαζί, με τον φόβο πως η φωνή τους θα ακουστεί σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ας τους ακούσουμε ωστόσο, δικαιότατα θυμωμένους, γιατί ξέρουν καλά τι συμβαίνει στα χωριά τους, στα χωριά μας, στην Ελλάδα όλη, τι έχει επικρατήσει σαν έθιμο παρά τις εξαιρέσεις: «Δεκάδες άτομα από μακρινές χώρες βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί και αναγκεμένοι. Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό Μεσαίωνα και στις μέρες μας. Ο άνθρωπος εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστια του, ο πόνος του. Φτηνά μεροκάματα. Τι θα φάει; Αδιάφορο. Πού θα κοιμηθεί; Οπου θέλει. Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα. Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν γίνει ο πόνος και η ανάγκη τους δικό μας πόνος και ανάγκη».
Σε χριστιανούς απευθύνονται οι ιερείς. Δηλαδή σε ανθρώπους που πιθανότατα συγκινήθηκαν και κινητοποιήθηκαν και αυτοί τότε με τις λαοσυνάξεις υπέρ της αναγραφής στην αστυνομική ταυτότηα του «Χ.Ο.», όταν οι ποιμενάρχες, που νοιάζονταν για το γράμμα κι όχι για το πνεύμα, έδειχναν να πιστεύουν ότι αρκεί να δηλώσεις τη χριστιανοσύνη σου για να υπάρξεις φιλάλληλος. Την κατά δήλωση, από συνήθεια και ρουτίνα, χριστιανικότητα στηλιτεύουν οι ιερείς, βλέποντας πόσα δεινά μαστίζουν τους ξένους που έφτασαν για βιοπορισμό στα μέρη τους και θεωρώντας τη σιωπή «συνενοχή». Σε χριστιανικό έθνος απευθύνονται, το οποίο όμως δεν έχει μεριμνήσει καν να σεβαστεί όσες συμφωνίες υπέγραψε για εκρίζωση των ναρκών στα σύνορα και τις αφήνει ύπουλα εκεί, για να μειώνει ο βέβαιος θάνατος τους εισερχόμενους αλλοδαπούς. Τουλάχιστον, οι εφτά ιερείς, που δεν φαίνεται να έχουν λησμονήσει τους «επτά οφθαλμούς του Αρνίου» τους παντεπόπτες, δεν θ’ ακούσουν την ημέρα της κρίσεως το βαρύτατο εκείνο «ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με». Αλλά πόσοι άλλοι μαζί τους;
