HJillBolteTaylor, νεύρο-επιστήμονας που μελετούσε τον ανθρώπινο εγκέφαλο, συνειδητοποίησε ένα πρωί οτι βρισκόταν εν τω μέσο εγκεφαλικού επεισοδίου. Καθώς συνέβαινε η εγκεφαλική αιμοραγία – καθώς αισθανόταν μια-μια τις εγκεφαλικές της λειτουργίες να την εγκαταλείπουν, ομιλία, κίνηση, κατανόηση – μελετούσε τον εαυτό της και απομνημόνευε την κάθε στιγμή. Η Jill Bolte Taylor επέζησε του εγκεφαλικού. Της πήρε 8 χρόνια να επανακτήσει όλες της τις λειτουργίες. Σε αυτό το βίντεο μιλάει για την εμπειρία της και την κατανόηση που αποκόμισε από αυτήν σχετικά με το πως ο εγκέφαλό μας καθορίζει και ενώνει με το κόσμο γύρω μας. (Διαρκεια 18 λεπτά.)
Βρίσκομαι στην Παλαιστίνη εδώ και τρεις μήνες. Σκοπός είναι να μείνω άλλους τρεις. Απώτερος σκοπός να επιστρέψω στο μέλλον για περισσότερο.
Πολλά μου έχουν κάνει εντύπωση, αλλά κυρίως πως ο άνθρωπος χρησιμοποιεί το μυαλό του τόσο ‘δημιουργικά’ για να κάνει κάποιον άλλον, ‘αλλόθρησκο’, και άρα ‘τρομοκράτη’ , να υποφέρει σωματικά και ψυχολογικά. Ταυτόχρονα, αυτό το ίδιο ευφυές μυαλό να μην μπορεί να συλλάβει ότι η βία του θα φέρει βία, και να απορεί ταυτόχρονα για το αποτέλεσμα: αποστολές αυτοκτονίας, νεκροί, τραυματίες, παιδιά χωρία γονείς και το ανάποδο.
Η ψυχολογία χρησιμοποιείται, όχι για το συνήθη σκοπό της, αλλά για τον τελείως αντίθετο της. Να βρεθούν τρόποι να σπάσει το ηθικό των ενηλίκων με σειρά βασανιστηρίων γρήγορα και αποτελεσματικά, να δημιουργηθούν φοβισμένοι και καταθλιπτικοί έφηβοι, να καταντήσουν οι γονείς να είναι ευτυχισμένοι απλά και μόνο επειδή τα παιδιά τους είναι ζωντανά, κι ας είναι ξεχασμένα σε ένα κελί για χρόνια.
Οι φωνές των ακτιβιστών χάνονται, σιγά μην τους δοθεί βήμα. Σιγά μην λυθεί ποτέ το Μεσανατολικό. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…’.
Lt. Sara Westbrook, Team leader, and former Crisis Intervention Coordinator, Portland Police Bureau Julie Diamond, PhD, Consultant & facilitator; Director of Training & Program Development, Process Work Institute Kay Peterson, Nurse Practitioner, Project Respond Liesbeth Gerritsen, PhD, Crisis Intervention Coordinator, Portland Police Bureau Mary Otto, Curriculum Specialist, Portland Police Training Division Detective Carole Miller, Portland Police Bureau
Μήνυμα από τον Γιώργο Μόσχο, Υπεύθυνο Κύκλου Δικαιωμάτων του Παιδιού στο Συνήγορο του Πολίτη
Φίλες και Φίλοι μου,
Θέλω να σας ενημερώσω, αν δεν το ξέρετε ήδη, ότι στο site www.anthropos.gr και συγκεκριμένα στη διεύθυνση www.anthropos.gr/polls/poll07_vote.asp διεξάγεται ψηφοφορία για τις προσωπικότητες που διακρίθηκαν τη χρονιά που πέρασε στο χώρο της κοινωνικής δράσης και παρέμβασης.
Η ψηφοφορία αυτή είναι βέβαια ένα “παιχνίδι”, είναι όμως και αφορμή – μέσο να δηλώσουν οι ηλεκτρονικώς ενεργοί πολίτες τις προτιμήσεις τους για το είδος και τα πλαίσια της κοινωνικής δράσης που προκρίνουν.
Άν έχετε λίγο χρόνο, σας προτείνω να πάρετε μέρος και, αν θέλετε, να διαδώσετε το μήνυμα αυτό και σε άλλους…
Ολοκληρώνεται σήμερα το 23οProcess Work Intensive Course. Συμμετείχαν 35 άτομα από 15 χώρες! Από την Ελλάδα ήταν εδώ η Κατερίνα Σίδερη, η Μάνια Κατσανάκη και η Σοφία Ηλία. Επιστρέφουν σύντομα στην Ελλάδα πλήρεις εμπειριών… Στο Portland, αυτές τις μέρες, είναι και ο Γρηγόρης Βέλλιος, που εκπαιδεύεται στο Process Work, μέλος του Cohort 1, του Diploma Program in Process Work. Αύριο, μερικοί από εμάς, πάμε στο Yachats, ένα μικρό χωρίο στον Ειρηνικό Ωκεανό, για το σεμινάριο των Arny και Amy Mindell, ‘Process Mind and Miracles’. Ευκαιρία για μια βόλτα ως τον ωκεανό και συναντήσεις με φίλους και συνεργάτες… Η Βασιλική Κατριβάνου δουλεύει εντατικά πάνω στο μονταζ του ντοκυμαντέρ για την Κύπρο, και μας υπόσχεται οτι την άνοιξη θα είναι μαζί μας στην Ελλάδα.
Χθες είχαμε ανέλπιστη ξαστεριά, και είδαμε το τέλος της έκλειψης της σελήνης! (φωτογραφία από την εφημερίδα Oregonian)
Δύο βίνετο από την ιστοσελίδα του BBC με την επίσημη συγνώμη του νέου πρωθυπουργού της Αυστραλίας στους Αβορίγινες της Αυστραλίας και την αντίδραση στο κοινοβούλιο και τη χώρα.
Και ένα email από ένα μέλος της κοινότητας του Process Work στην Αυστραλία για το γεγονός:
Dear All,
What a momentous day it was in Australia yesterday. As I listened to the apology with fellow workers at a gathering to watch it live from Parliament, a deep deep silence filled our room –so potent – some rearrangement of the fabric of reality was taking place – it feels to me as I try to give it words
The national news remarked on the depth of the silence in Parliament as the apology was given, saying it was a silence that had never been experienced there before.
An amazing thing – that such a silence is experienced across the nation, and remarked upon!
And so many tears fell – as people gathered everywhere to listen, in town squares, schools, workplaces, and homes
I have been listening to interviews of Aboriginal people speak of their response to the apology. I have heard many talk of the feeling of a burden been lifted from them, of a sense that this day is the first day they can begin to heal, that their heart has opened.
Also, from some there is reservation, a waiting to see what actions follow,
And the dialogue continues between us all, many different voices –
Κάλιο αργά, παρά ποτέ… Και δεν το εννοώ ειρωνικά… Μετά από πολλά χρόνια υπομονής, οι Αβοριγίνες της Αυστραλίας θα ακούσουν την πολυπόθητη ‘Συγγνώμη’ από επίσημα χείλη του, νέου πρωθυπουργού της Αυστραλίας, Kevin Rudd.
Το επίσημο κείμενο:
“I give notice that, at the next sitting, I will move:
That
Today we honour the Indigenous peoples of this land, the oldest continuing cultures in human history.
We reflect on their past mistreatment.
We reflect in particular on the mistreatment of those who were Stolen Generations – this blemished chapter in our nation’s history.
The time has now come for the nation to turn a new page in Australia’s history by righting the wrongs of the past and so moving forward with confidence to the future.
We apologise for the laws and policies of successive Parliaments and governments that have inflicted profound grief, suffering and loss on these our fellow Australians.
We apologise especially for the removal of Aboriginal and Torres Strait Islander children from their families, their communities and their country.
For the pain, suffering and hurt of these Stolen Generations, their descendants and for their families left behind, we say sorry.
To the mothers and the fathers, the brothers and the sisters, for the breaking up of families and communities, we say sorry.
And for the indignity and degradation thus inflicted on a proud people and a proud culture, we say sorry.
We the Parliament of Australia respectfully request that this apology be received in the spirit in which it is offered as part of the healing of the nation.
For the future we take heart; resolving that this new page in the history of our great continent can now be written.
We today take this first step by acknowledging the past and laying claim to a future that embraces all Australians.
A future where this Parliament resolves that the injustices of the past must never, never happen again.
A future where we harness the determination of all Australians, Indigenous and non-Indigenous, to close the gap that lies between us in life expectancy, educational achievement and economic opportunity.
A future where we embrace the possibility of new solutions to enduring problems where old approaches have failed.
A future based on mutual respect, mutual resolve and mutual responsibility.
A future where all Australians, whatever their origins, are truly equal partners, with equal opportunities and with an equal stake in shaping the next chapter in the history of this great country, Australia.”
Today’s US presidential candidates are trained to be popular, take a stand and be powerful. But they are less good at modeling creating a national or international spirit of teamwork in the way they interact with one another. Today, we need elders who can create safe, battle-free local and global communities more than we need warriors to overcome their colleagues and global neighbors. We believe the world needs more wisdom, and less bloodshed.
As conflict resolution trainers, supervisors, and therapists, we would like to see more from our leaders than what we have seen on TV during the presidential debates. Candidates for the US presidency often seem to lack fundamental knowledge about basic communication skills. Of course: they must take a stand on issues, but without modeling the flow and openness of democracy, their words remain shallow and make us distrust them.
Democracy is something special. It is an idea, a method and an atmosphere that welcomes diversity and multiple viewpoints. We hope our leaders will transform the present day boxing-match style of political discourse and instead, model a deeper democracy. We want them to represent people, and also create an atmosphere in which our deepest feelings have room to emerge. Here are some tips (with a minimum of our own theories) about how to do that.
1. Use Awareness instead of Power: With the use of awareness instead of power, political discourse could be so inviting that even those US citizens who swore they would never vote again, would run to the polls to take the nation’s future in hand. Who wouldn’t vote for a leader who models awareness and a deeper democracy in the midst of a debate? Such a candidate might say for example, “So far, we’ve been engaging in battle on this stage tonight. That makes good movies but it doesn’t make good leadership or good lifestyle and is no model for our children. I am tired of only fighting. I want better relationships between us. I want to stand strongly for my ideas and also make you feel your ideas are important to me by somehow including them in the final solution. I want our country to welcome diversity, and become a world leader modeling a living democracy, one that creates sustainable futures. We can do it. We can create that special atmosphere where people feel important as individuals in learning communities, at school, at work, and in the government!”
2 Use Insight to Deal with Hostility. During one democratic debate, candidates spoke about how to deal with the so called, “hostile world leaders”. We would like our candidates to say, “We must first protect ourselves and not be naïve about the future. We need solid protection. But let me assure you. Strong borders are not enough. I’ll deal with “those hostile world leaders” out there, by protecting ourselves and also by not becoming just a “hostile leader” myself! Besides protecting our borders, I will also try to see the essence of their viewpoints. I’ll notice not just their anger, but their fear as well. I’ll see their desperation and secret longing to create a safer, richer, more sustainable future for themselves and their people. Don’t worry. I won’t be naïve about them. Still, I will model a more human global community and a deeper way of dealing with hostility. My point is that the “evil, dangerous, hostile leader” is not just out there. Without an insight, you and I can easily become the “evil other”, by trying to solve problems only with power instead of also with awareness. By awareness, we mean awareness of the essence of the other’s viewpoint.”
3 Learn to Cook. In one debate, Hillary Clinton quoted Harry Truman as saying, “If you can’t take the heat in the kitchen, get out.” The kitchen is a wonderful metaphor. It’s the core of a family, the source of teamwork. The kitchen is the heart that holds us all together. Democracy could be such a kitchen. We’re not just a melting pot in the US. We could be a great kitchen, one that creates an atmosphere where the rich diversity of American groups and individuals feels at home and works together. That diversity is our greatest “power”. We can cook together, turn up the heat, have various viewpoints, argue, laugh, cry, and use our awareness to openly discuss things and create new worlds. That’s a real democracy! That’s where we want to live.
When the question of who has the most experience to be president arises, we also ask, who is the best cook? Who has the best history of successful interpersonal and international communication? Who can model the world she or he wants? Any candidate who uses awareness instead of power creates a new page in world history. That’s the candidate we want.
*Arnold and Amy Mindell are therapists and community resolution facilitators.
They have written many books, work together as a team, consulting, facilitating, and working with individuals, organizational development projects for small and large businesses and cities. They have worked with government groups, Aboriginal communities and many groups around the world. For more, see www.aamindell.net.
Ο “will.I.am” άκουσε την ομιλία του Barack Obama στο New Hampshire κι εμπνεύστηκε, ξύπνησαν μέσα του ελπίδες για το αύριο των δικών του, της χώρας του, του πλανήτη μας, “άκουσε” την ομιλία του Obama τραγούδι, φώναξε τους φίλους και σε δυό μέρες δημιουργήσαν και κυκλοφορίσαν αυτό το βιντεάκι.
Σημείο εκκίνησης η Ελλάδα για την Επιστήμη του Ιστού
του Τάσου Οικονόμου
” Η επιστήμη του Ιστού, η νέα διεπιστημονική προσέγγιση του Ίντερνετ της ψηφιακής πραγματικότητας, αποκτά μία βάση εκκίνησης στην τεχνολογικά υστερούσα Ελλάδα. Αρκετοί επιστήμονες και ερευνητές από τη χώρα μας συζητούν, σχεδιάζουν και ετοιμάζονται να προσφέρουν σκέψη και έρευνα στην ανάπτυξη της κατανόησης αυτού του τεχνολογικού φαινόμενου που μεταβάλλει κάθετα την ανθρώπινη δράση στις περισσότερες εκφάνσεις της. Ακαδημαϊκοί των Μαθηματικών, της Πληροφορικής, της Κοινωνιολογίας, της Ψυχολογίας, εξετάζουν και σχεδιάζουν τη συμμετοχή τους σε αυτό το ξεκίνημα, που θα σηματοδοτηθεί από τη διοργάνωση ενός συνεδρίου το 2008 με κεντρικό ομιλητή τον πνευματικό πατέρα της Επιστήμης του Web, Τιμ Μπέρνερς Λη.
Ο δημιουργός του http και του World Wide Web (Παγκόσμιος Ιστός) και πρωτοπόρος του Ίντερνετ, που ήδη έχει την υποστήριξη του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον και του ΜΙΤ συνεργάζεται στενά σε αυτήν την προσπάθεια με τον Γιώργο Μητακίδη, σύμβουλο του Ευρωπαίου Επιτρόπου για την Καινοτομία και της κυβέρνησης της Ρουμανίας για την Τεχνολογία. Όπως μας εξηγεί ο ίδιος, η πίστη του στο δημιουργικό μυαλό του Μπέρνερς Λη, ήταν αυτή που του έδωσε την απάντηση στο ποιος είναι ο λόγος της δημιουργίας μίας νέας επιστήμης: «Αυτή ήταν η ερώτηση που έθεσα και εγώ στον εαυτό μου και στον Τιμ Μπέρνερς Λη: τι προσθέτει αυτό; Ο Τιμ, με το γνωστό του τρόπο, μου είπε: «πιστεύω ότι θα προσθέσει κάτι. Η διεπιστημονική προσέγγιση θα βοηθήσει επιστήμονες που μιλούν διαφορετικές γλώσσες να προσπαθήσουν να λύσουν προβλήματα από κοινού». Για να είμαι ειλικρινής, ο λόγος που πίστεψα στην αρχή ότι είναι κάτι σημαντικό ήταν βασισμένος στην πίστη μου στον Τιμ Μπέρνερς Λη. Στην πορεία, έφτασα να πιστεύω, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι σήμερα, ότι αποτελεί μία προσπάθεια δημιουργίας ενός διεπιστημονικού πλαισίου, μέσα στο οποίο, επιστήμονες και ερευνητές μπορούν να προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα σχετικά με το τι ρόλο παίζει το web ή το Διαδίκτυο, όπως συνήθως αναφέρεται στα ελληνικά, στη ζωή μας. Με όλες τις τεχνολογικές, οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και ακόμη, όπως βλέπω πρόσφατα, ψυχιατρικές διαστάσεις».
Ορισμένες από αυτές αναδεικνύουν ζητήματα εξουσίας, διοίκησης αλλά και προστασίας προσωπικών δεδομένων. Όπως υποστηρίζει ο κ. Μητακίδης, «το Web έχει ήδη φέρει στην επιφάνεια πληθώρα νομικών και πολιτικών πονοκεφάλων που δεν αποτελούν παρά μόνο την κορυφή ενός παγόβουνου διλημμάτων που αφορούν την ιδιωτικότητα (privacy), ασφάλεια, πνευματικά δικαιώματα και- ίσως- την ίδια τη φύση της διακυβέρνησης σε παγκόσμιο επίπεδο. Καθώς το Web υπερβαίνει εθνικά σύνορα, δημιουργεί ρήγματα σε εθνικές νομοθεσίες σχεδιασμένες να ισχύουν σε σαφώς καθορισμένες γεωγραφικές περιοχές όπως, άλλωστε, απαιτεί η ίδια η έννοια του έθνους-κράτους».
Παράλληλα με την ακαδημαϊκή κίνηση στην Ελλάδα, το βιβλίο του Τιμ Μπέρνερς Λη, «Web Science», μεταφρασμένο από το Μιχάλη Βαφόπουλο, βρίσκεται, ήδη, στις προθήκες των βιβλιοπωλείων με τίτλο «Επιστήμη του Web» και φιλοδοξεί να μυήσει τους ενδιαφερόμενους στη φιλοσοφία και τις προοπτικές της νέας θεώρησης του Παγκόσμιου Ιστού.
Ο πτυχιούχος Οικονομικών και Πληροφορικής, Μιχάλης Βαφόπουλος που ανέλαβε τη μεταφορά στην ελληνική γλώσσα, έπρεπε να ξεπεράσει το σκόπελο του ορισμού στα ελληνικά του όρου «web science». Όπως μας είπε ο ίδιος, «το πρώτο μεγάλο δίλλημα εντοπίστηκε στην απόδοση ή μη της έννοιας του «Web» στα ελληνικά ως «Ιστός». Η τελική απόφαση ήταν να παραμείνει ουσιαστικά ο μόνος αμετάφραστος βασικός όρος, διότι η λέξη «Ιστός» δεν έχει αποκτήσει ακόμα στην καθομιλουμένη την αναγκαία αναγνωρισιμότητα, όπως η λέξη Διαδίκτυο».
Για το ίδιο ζήτημα, ο Γιώργος Μητακίδης υποστηρίζει: «Με τον όρο «Διαδίκτυο» (Internet) συνήθως, εννοούμε συνολικά τις τεχνολογίες που μας βοηθούν να ανακτούμε ιστοσελίδες. Στην πραγματικότητα, οι τεχνολογίες του Διαδικτύου αφορούν την δικτύωση των υπολογιστών, ενώ οι τεχνολογίες του Web (WWW ή World Wide Web) σχετίζονται με το λογισμικό που απαιτείται για να λειτουργήσει η πρόσβαση και η ανάκτηση του περιεχομένου των ιστοσελίδων».
Επιχειρώντας να προσεγγίσει τα αίτια που τον οδήγησαν σε αυτήν την προσπάθεια, ο κ. Βαφόπουλος αναφέρει: «Με το βιβλίο αυτό δίνεται η σκυτάλη στους ερευνητές κάθε επιστήμης, μαθηματικής, κοινωνικής, οικονομικής ή φυσικής, για να συνεισφέρουν στην κατανόηση και την ευεργετική αξιοποίηση του ισχυρού θεωρητικού και πρακτικού οπλοστασίου που συνεπάγεται η δέσμη των τεχνολογιών του Web. Μετά από δεκαπέντε και πλέον χρόνια από τη δημιουργία του, και έχοντας σχηματίσει μια -όχι απλά κρίσιμη αλλά- εκρηκτική μάζα, αποτελεί την τεχνολογία του αιώνα. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να μελετήσουμε πιο συστηματικά την τεχνολογία, τις κοινωνικές, τις οικονομικές επιπτώσεις και τη διακυβέρνηση του τεχνουργήματος του Web».
Μέσα σε αυτό το ψηφιακό τοπίο που αναπτύσσεται ραγδαία κι ενώ η Ελλάδα αναζητεί ακόμη την ευρυζωνικότητα, η εμφάνιση της Επιστήμης του Ιστού στην ακαδημαϊκή κοινότητα αποτελεί μία σημαντική πρωτοβουλία με μελλοντικά οφέλη για τη χώρα μας. ”
To Shrink Rap Radio είναι ένα web site στο δίκτυο με συνεντεύξεις σχετικά με την ψυχολογία. Το σύνθημα του είναι ‘All the psychology you need to know and just enough to make you dangerous’ :-)
Η συνέντευξη #129 είναι με μια δικιά μας, την Julie Diamond. Αντιγράφω εδώ το κείμενο, από τη σελίδα του shrink rap radio… πηγή: Shrink Rap Radio ‘‘Julie Diamond, Ph.D. is part of the original group who helped develop Process-oriented Psychology – also known as Process Work. She co-authored its international training program and its Master of Arts degree programs in Portland, Oregon, based on its teachings. About Process Work, Julie writes: “Process Work is based on the simple, yet profound premise that the fluid transfer of information and experience between subjective, imaginative states of mind and our ‘everyday,’ objective, rational mind is critical for our psychological and physical well-being. Research into consciousness, health, creativity, and psychology increasingly supports this idea that the mind is much more than our everyday rational intelligence. The power of emotions, feelings, fantasies, dreams, and other so-called non-linear or non-rational states of consciousness play a key role in our physical health, emotional stability, and psychological well-being.” Julie helps individuals, organizations and communities embrace change, challenges and conflict as vehicles of growth. She is a long-time colleague and student of Jungian Analyst, Dr. Arnold Mindell, is one of the original founders of the Research Society for Process-oriented Psychology in Zurich, Switzerland, and the Process Work Institute in Portland, Oregon. Julie has been a central figure in developing learning centers for Process-oriented Psychology in Switzerland, North America, Australia and New Zealand. She is the author, with Lee Spark Jones, of A Path Made by Walking: Process Work in Theory and Practice (2005), a comprehensive and widely-used text on Process Work theory and methods. She has written several articles on the psychology of democracy. Her article, “A Democracy Dialogue: Getting to the Essence of Freedom,” explores how psychology’s subtlest reaches expand democracy beyond freedom from constraint to the freedom of self-actualization. Julie is currently working on a new book, A User’s Guide to Power.”
Ακούστε τη συνέντευξη κάνοντας κλικ εδώ… (κάνε δεξί κλικ και ‘open link in new tab’ αν θες να ανοίξεις καινούργιο tab για να παίζει η συνέντευξη, και να συνεχίσεις να διαβάζεις άλλα άρθρα στη σελίδα)
πηγή: Καθημερινή«Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα»
Ιερείς επτά χωριών στην Αρτα ξεσηκώθηκαν κατά των συγχωριανών τους και της πολιτείας για την άγρια εκμετάλλευση λαθρομεταναστών
Του Σπυρου Καραλη
Συνέβη σε μια από τις ξεχασμένες περιοχές της χώρας, στο νομό Αρτας. Εκεί, οι εφημέριοι των χωριών Γραμμενίτσας, Ελαιούσας, Καλαμιάς, Κωστακιών, Ρόκκα, Χανόπουλου, Χαλκιάδων ξεσηκώθηκαν κατά εκείνων των συγχωριανών τους που εκμεταλλεύονται άγρια μετανάστες εποχικούς εργαζόμενους στο μάζεμα πορτοκαλιών. Αφορμή αποτέλεσε ένα παρολίγον τραγικό δυστύχημα παραμονές Χριστουγέννων, όταν 120 περίπου Ρουμάνοι, οι οποίοι ζούσαν μαζί με τις οικογένειές τους σ’ ένα παλιό πτηνοτροφείο στους Κωστακιούς, κινδύνευσαν να καούν ζωντανοί από πυρκαγιά που ξεκίνησε από αυτοσχέδια ξυλόσομπα που χρησιμοποιούσαν για να ζεσταθούν.
Τις μέρες αυτές η περιοχή έχει κυριολεκτικά κατακλυστεί από ταλαιπωρημένους μετανάστες που ψάχνουν για δουλειά στα χωράφια. Τους συναντά κανείς παντού, στα κεντρικά σημεία της Αρτας, στις πλατείες των χωριών, στις στάσεις λεωφορείων, εικόνες που θυμίζουν πλατεία Ομόνοιας του 1991 με μόνη διαφορά ότι δεν είναι Αλβανοί αλλά Πακιστανοί ή Ρουμάνοι, οι περισσότεροι παράνομοι, χωρίς άδεια εργασίας. Φοβισμένοι και κουρασμένοι περιμένουν υπομονετικά μέσα στο κρύο τους ντόπιους να περάσουν με τα αγροτικά και να τους φορτώσουν στις καρότσες με προορισμό τους πορτοκαλεώνες όπου θα δουλέψουν από την αυγή μέχρι τη δύση του ηλίου έναντι εξευτελιστικών ημερομισθίων. Το πού θα κοιμηθούν μετά την εξαντλητική δουλειά δεν είναι ευθύνη των εργοδοτών τους, αλλά δική τους, αφού η «συμφωνία» δεν περιλαμβάνει διαμονή σε κάποιο προφυλαγμένο χώρο. Μόνο στην Αρτα αυτό το διάστημα βρίσκονται περίπου 3.000 αλλοδαποί εργάτες, κυρίως Ρουμάνοι, Πακιστανοί, Αφγανοί και Ιρακινοί, ενώ εκατοντάδες άλλοι απασχολούνται στην Πρέβεζα και στα Γιάννενα σε πτηνοτροφικές και κτηνοτροφικές μονάδες. Οι άνθρωποι αυτοί κοιμούνται όπου βρουν χωρίς καμία μέριμνα, εκτεθειμένοι στη βροχή και στο κρύο του χειμώνα.
Οι ιερείς των επτά χωριών, κρίνοντας ότι η σιωπή είναι συνενοχή και επιλέγοντας να μη σιωπήσουν, βλέποντας τις άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκαστικά ζουν και δουλεύουν οι μετανάστες με τις οικογένειές τους, συνέταξαν ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύτηκε στις τοπικές εφημερίδες με αποδέκτη την ίδια την κοινωνία υπό τον σημειολογικό τίτλο «Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα».
«Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα;».
Ο τίτλος δεν μπήκε τυχαία καθώς πέραν των άλλων συμβολισμών υποδεικνύει ένα από τα πολλά υπαίθρια καταφύγια που έχουν βρει οι ξένοι του νομού και που δεν είναι άλλο από το γεφύρι της Αρτας (κάτω και γύρω από το ιστορικό γεφύρι φώλιασαν από το κρύο και έστησαν υποτυπώδη καταλύματα). «Οπως και “τότε” έτσι και φέτος δεν βρισκόταν χώρος για να γεννηθεί. Ολα τότε ήταν γεμάτα, έτσι και τώρα. Καρδιές, στομάχια, χέρια! Ούτε να συμπονέσουν, ούτε να αισθανθούν, ούτε να δώσουν μπορούσαν…», γράφουν στην επιστολή τους οι εφημέριοι θέτοντας εαυτούς και αλλήλους προ των ευθυνών τους. Και συνεχίζουν με έντονο ύφος. «…Oπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος γιορτάσαμε τη γέννησή Του. Σαν γεγονός ή σαν επέτειο; Σαν επέτειο βέβαια. Επετειακά λειτούργησαν οι εκκλησίες. Επετειακά ειπώθηκαν κάλαντα. Επετειακά επίσημοι άρχοντες θρησκευτικοί και κοσμικοί αντάλλαξαν ευχές και είπαν Καλά Χριστούγεννα. Για ποιον ευχές; Για τον Χριστό; Για μας; Ή για κάποιους στα πέριξ (αποθήκες, στάβλοι, και τσαντίρια) του ένδοξου και ιστορικού μας γεφυριού, της Αρτας. Δεκάδες άτομα από μακρινές χώρες βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί και αναγκεμένοι. Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό μεσαίωνα και στις μέρες μας. Ο άνθρωπος εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστια του, ο πόνος του. Φθηνά μεροκάματα. Τι θα φάει; Αδιάφορο. Πού θα κοιμηθεί; Οπου θέλει. Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα. Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαίπωρων» σημειώνουν στοχεύοντας εφησυχασμένες συνειδήσεις και υποκριτικές συμπεριφορές για να καταλήξουν προτρέποντας τους συγχωριανούς να αλλάξουν συμπεριφορά. «…Πώς μπορούν να εμποδιστούν και τι πρέπει να επιβληθεί για να σταματήσει η “αφαίμαξη” των δύστυχων αυτών, ας το δει η ευνομούμενη δημοκρατική μας πολιτεία. Εμείς όμως; Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν γίνει ο πόνος και η ανάγκη τους δικός μας πόνος και ανάγκη, αν δεν πιέσουμε όπου μπορούμε νομικά και κοινωνικά για να σταματήσει αυτό το δαιμονικό δουλεμπόριο. Αν κάποιου δεν του αρέσει ας βρίσει τον Χριστό που έγινε με όλους αδελφός και ταύτισε το πρόσωπό Του με όλους».
Γραμμενίτσα, Ελεούσα, Καλαμιά, Κωστακιοί, Ρόκκα, Χαλκιάδες, Χανόπουλο. Ενορίες του νομού Αρτας. Ενορίες πέριξ του Γεφυριού της Αρτας. Ενορίες μες στους πορτοκαλεώνες και τις νεραντζιές. Ενορίες γεμάτες από χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες που δουλεύουν στα χωράφια. Σε κάθε ενορία ένας παπάς, ένας άγρυπνος λευίτης· δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους. Γνωρίζουμε όμως τη συγκλονιστική έκκληση που απηύθυναν την Πρωτοχρονιά προς τους ενορίτες τους οι εφημέριοι, όπως την αναμετέδωσε χθες η «Κ», ζητώντας βοήθεια και αγάπη για τους αναγκεμένους ξένους αδελφούς, τα παιδιά του Χριστού.
«Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα» – έτσι τιτλοφόρησαν την ανοιχτή επιστολή προς τη χριστιανική κοινότητα της Αρτας οι ιερείς, μετά την παρ’ ολίγον τραγωδία σε εγκαταλειμμένο πτηνοτροφείο, όταν παραμονές Χριστουγέννων 120 Ρουμάνοι εργάτες που ζούσαν εκεί σε άθλιες συνθήκες κινδύνεψαν να καούν ζωντανοί.
«Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα;» αναρωτιούνται. «Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαίπωρων…». Η σκληρή διαπίστωση των ιερέων βλασταίνει στη σκληρή πραγματικότητα, στην αναλγησία και την υποκρισία της κοινωνίας των πρώην φτωχών, των νυν χορτάτων, των αυτάρεσκων Ελληναράδων, των ζηλωτών κερδοσκόπων, των αναιδών χλιδομεσαίων.
Εχει πολλαπλή αξία η φωνή των ιερέων. Οχι μόνο διότι επιχειρούν μια οδυνηρή ανανοηματοδότηση της εκκλησίας, του γεγονότος της εκκλησίας, του γεγονότος της κοινοτικής ζωής και της εν κοινωνία αλληλεγγύης, μια επαναφορά στις ρίζες της ανθρώπινης συνθήκης εντέλει, αλλά και διότι τολμούν να τα βάλουν με τους ενορίτες τους, με το ποίμνιο, χωρίς να χαϊδεύουν αυτιά, χωρίς να κολακεύουν τον λαό. Δεν μιλούν στον λαό, μιλούν στους ανθρώπους, στα πρόσωπα, σε όσους μπορούν ακόμη να νιώσουν το βάρος της δικής τους ευθύνης.
Μας θυμίζουν ότι είμαστε θύτες, ακόμη και με την παθητική ουδέτερη στάση, μας μιλούν για την ξεχασμένη ντροπή, την ντροπή να αδιαφορούμε για τον πόνο του αναγκεμένου πλάι μας. Ο λόγος των ανώνυμων εφημέριων, οξύς, επώδυνος, θαρραλέος, μοντέρνος, ξαναβρίσκει το Ευαγγέλιο: «Παντί δε τω αιτούντί σε δίδου, και από του αίροντος τα σα μη απαίτει. Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως. Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί;» (Λουκ., Στ΄, 30 – 32)
Τίποτε δεν θα πει κανείς χαρακτηρίζοντας συγκλονιστική την Προς Χριστιανούς επιστολή των εφτά ιερέων της Αρτας. Κάθε της λέξη και φραγγέλιο, κάθε της φράση προσπαθεί να ξαναδώσει νόημα σε όσα ακούμε, αν τα ακούμε, στο Ασματικόν της Μεγάλης Παρασκευής, με την έξοδο του Επιταφίου, την ώρα που πιστεύεται πως η βαθιά συγκίνηση μπορεί να ανοίξει την πόρτα της ψυχής: «Δος μοι τούτον τον ξένον» λέει ο Ιωσήφ στον Πιλάτο. «Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω· δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους· δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη».
«Δος μοι τούτους τους ξένους», τους εκατοντάδες ξένους, λέει καθένας από τους εφτά εφημέριους και όλοι μαζί, με τον φόβο πως η φωνή τους θα ακουστεί σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ας τους ακούσουμε ωστόσο, δικαιότατα θυμωμένους, γιατί ξέρουν καλά τι συμβαίνει στα χωριά τους, στα χωριά μας, στην Ελλάδα όλη, τι έχει επικρατήσει σαν έθιμο παρά τις εξαιρέσεις: «Δεκάδες άτομα από μακρινές χώρες βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί και αναγκεμένοι. Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό Μεσαίωνα και στις μέρες μας. Ο άνθρωπος εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστια του, ο πόνος του. Φτηνά μεροκάματα. Τι θα φάει; Αδιάφορο. Πού θα κοιμηθεί; Οπου θέλει. Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα. Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν γίνει ο πόνος και η ανάγκη τους δικό μας πόνος και ανάγκη».
Σε χριστιανούς απευθύνονται οι ιερείς. Δηλαδή σε ανθρώπους που πιθανότατα συγκινήθηκαν και κινητοποιήθηκαν και αυτοί τότε με τις λαοσυνάξεις υπέρ της αναγραφής στην αστυνομική ταυτότηα του «Χ.Ο.», όταν οι ποιμενάρχες, που νοιάζονταν για το γράμμα κι όχι για το πνεύμα, έδειχναν να πιστεύουν ότι αρκεί να δηλώσεις τη χριστιανοσύνη σου για να υπάρξεις φιλάλληλος. Την κατά δήλωση, από συνήθεια και ρουτίνα, χριστιανικότητα στηλιτεύουν οι ιερείς, βλέποντας πόσα δεινά μαστίζουν τους ξένους που έφτασαν για βιοπορισμό στα μέρη τους και θεωρώντας τη σιωπή «συνενοχή». Σε χριστιανικό έθνος απευθύνονται, το οποίο όμως δεν έχει μεριμνήσει καν να σεβαστεί όσες συμφωνίες υπέγραψε για εκρίζωση των ναρκών στα σύνορα και τις αφήνει ύπουλα εκεί, για να μειώνει ο βέβαιος θάνατος τους εισερχόμενους αλλοδαπούς. Τουλάχιστον, οι εφτά ιερείς, που δεν φαίνεται να έχουν λησμονήσει τους «επτά οφθαλμούς του Αρνίου» τους παντεπόπτες, δεν θ’ ακούσουν την ημέρα της κρίσεως το βαρύτατο εκείνο «ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με». Αλλά πόσοι άλλοι μαζί τους;
