Aug 022007
 

Μερικοί λόγοι που είμαστε περήφανοι για αυτή την εθνική

1. γιατί παρακολουθήσαμε όλοι μαζί, Έλληνες και Αυστραλοί socceroos τον αγώνα με την Αυστραλία από τον ίδιο πάγκο και χαιρόμασταν το ίδιο για όλα τα γκολ

2. γιατί ποτέ οι παίχτες μας δεν αρνήθηκαν να δώσουν το χέρι σε αντίπαλο, ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα

3. γιατί πάντα σέβονται δίκαιες και άδικες αποφάσεις των διαιτητών χωρίς νεύρα και φωνές

4. γιατί ετοιμάσαμε τούρτα και τραγουδήσαμε όλοι μαζί “χρόνια πολλά” σε παίχτη αντίπαλης ομάδας με ελληνική καταγωγή (πριν κερδίσουμε τον αγώνα, και όχι με τη χαρά και την άνεση του νικητή)

5. γιατί τα αγόρια μας προσέχουν πάντα μην χτυπήσουν αντίπαλους παίχτες (ειδικά όταν παίζουν με γυναίκες -ναι, ξέρω ότι αυτό μπορεί να ξεκινήσει διεργασία ομάδας, αλλά είναι συγκινητικό ότι κάποια πράγματα έχουν μεγαλύτερη σημασία από τη νίκη, ακόμα και μετά από 4 συνεχόμενους αγωνες που έχασαν).

6. γιατί στον πάγκο μας πάντα έχουν θέση και οι φίλοι μας, ανεξάρτητα από τη χώρα στη φανέλα που φοράνε

7. γιατί ξέρουν να λένε συγνώμη και ευχαριστώ και να τα εννοούν

8. γιατί παρά τα όσα έχουν περάσει στη ζωή τους μπορούν ακόμη και χαίρονται σαν μικρά παιδιά

Και πέρα από αυτά, από την τελευταία φορά που έγραψα για το Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Αστέγων τα εξής συγκλονιστικά έχουν συμβει: 1. σταμάτησε να βρέχει (ή τουλάχιστον δεν έβρεξε δυο συνεχόμενες ημέρες) και 2. η ελληνική ομάδα έχασε από την Ουαλλία, αλλά στη συνέχεια κέρδισε διαδοχικά την Αυστραλία, την Αυστρία, το Κιργιστάν και τις ΗΠΑ.

Στους δρόμους πια μας χαιρετούν, χθές μας τραγούδησαν και το “Σήκωσέ το, το…” (τη λογοκριμένη έκδοση, όπως καταλάβατε), οι Έλληνες τουρίστες και ντόπιοι έρχονται μας μιλάνε και μας υποστηρίζουν στα παιχνίδια. Υπήρξαν και οι μεμονωμένες περιπτώσεις που χαμογελούσαν μέχρι που άκουσαν τη λέξη “άστεγοι” και μετά έκαναν δύο βήματα πίσω, αλλά ευτυχώς, δεν είναι παρά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Αυτά τα όχι και τόσο λίγα για τώρα, και πάμε ξανά στο γήπεδο, Σλοβενία και Καναδάς για σήμερα..

Aug 012007
 

Αναγνωστήριο για τους κρατουμένους φιλοξενεί το αστυνομικό τμήμα Ηλιουπόλεως… Μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά δεν είναι…. Κάνε κλικ εδώ για να διαβάσεις, στην Ελευθεροτυπία, το άρθρο της Αντωνίας Ξυνού…

Jul 302007
 

Δεύτερη ημέρα αγώνων και η ομάδα παρουσίασε μια σταθερότητα. Σταθερά χάσαμε από Βραζιλία και Πορτογαλία, αλλά παίξαμε και σταθερά καλά και κερδίσαμε και θετικά σχόλια στο επίσημο του site homeless world cup (μπορείτε να τα δείτε στο http://www.homelessworldcup.org/ στις περιγραφές των αγώνων). Το ποδοσφαιρικό κομμάτι θα το αφήσω στους αρμόδιους, αλλά αυτό που μπορώ να πω είναι ότι και τους δύο αγώνες τους απολαύσαμε απίστευτα πολύ, τόσο οι θεατές/παράγοντες/πάγκος (όπως καταλαβαίνετε ένα και το αυτό όλα αυτά), όσο και οι ίδιοι οι παίκτες. Και επειδή οι παίκτες είναι αυτοί που έχουν σημασία, αυτοί το χάρηκαν περισσότερο από όλους μας, και αυτοί μας έκαναν υπερήφανους όταν χειροκρότησαν και υποκλίθηκαν μαζί με τη Πορτογαλία στο τέλος του αγώνα.

Όσο για αύριο, δύο παίκτες από κάθε ομάδα θα πάρουν μέρος σε μια επίδειξη με τον Eric Cantonna. Προσπάθησα να τους πείσω ότι κι εγώ θεωρούμαι παίκτρια, αλλά με βαθιά δημοκρατικές διαδικασίες η αιτησή μου απορρίφθηκε και μετά από κλήρωση θα πάνε ο Σταμάτης και ο Αλί. Να πω ότι ζηλεύω λίγο θα είναι…

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από τον αγώνα της Γερμανίας με το Χονγκ Κονγκ. Στους δικούς μας αγώνες είμαι πολύ απασχολημένη με το να φωνάζω και ζητοκραυγάζω για να βγάζω και φωτογραφίες :-)
Jul 302007
 

Το κύπελλο άρχισε με μία εντυπωσιακή παρέλαση όλων των ομάδων στους δρόμους της πόλης. Η κυκλοφορία σταμάτησε, οι περαστικοί μας χάζευαν, οι παίχτες ενθουσιασμένοι από την υποδοχή…

Ο πρώτος αγώνας έγινε. Παίξαμε με τη Zimbabwe και χάσαμε, αλλά η εμπειρία πολύτιμη και η περηφάνια όλων για τα παιδιά μεγάλη. Πρώτη φορά σε τέτοι γήπεδο και με πολύ διαφορετικούς κανόνες από αυτους που ξέρουμε. Ο αγώνας θύμιζε γιορτή, ήταν το ποδόσφαιρο όπως θα έπρεπε να είναι. Τα παιδιά λίγο απογοητευμένα, αλλά αφού παρακολούθησαν τους πανηγυρισμούς της ομάδας της Αυστραλίας (η οποία επίσης έχασε από τη Σκωτία), το ηθικό τους αναπτερώθηκε. Η λέξη ήττα φαίνεται αταίριαστη, όταν μιλάμε για ανθρώπους που ξεπέρασαν τον εαυτό τους για να φτάσουν εδώ.

Σήμερα έχουμε άλλα δύο παιχνίδια, με Πορτογαλία και Βραζιλία, που όλοι περιμένουμε ανυπόμονα παρά το κρύο και την βροχή..
Jul 302007
 

Λοιπόν… πρώτη ανταπόκριση από Κοπεγχάγη. Είναι σχεδόν απίστευτο ότι η ελληνική αποστολή έχει φτάσει μέχρι εδώ, όσο απίστευτό και ότι υπάρχει ελληνική αποστολή. Και αυτό χάρη στις προσπάθειες μερικών –λίγων, αλλά πολύ αποφασισμένων- ανθρώπων. Κυρίως όμως, χάρη στους παίκτες, αυτούς που είναι εδώ και αυτούς που δεν μπόρεσαν να είναι εδώ.
Από την αρχή όμως: το περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ το ξεκίνησε, διάφορες ΜΚΟ το στήριξαν (ανάμεσά τους και η ΑΡΣΙΣ, εξ’ού και η παρουσία μου εδώ), και πολλοί παίκτες εμφανίστηκαν και παρέμειναν σε όλο αυτό το διάστημα, από το Μάρτιο μέχρι τώρα.
Η επιλογή ήταν δύσκολη, πολλοί από τους παίκτες δεν είχαν χαρτιά και στάθηκε αδύνατον να μπορέσουν να ταξιδέψουν, παρά τις προσπάθειες μηνών από το Χρήστο Αλεφάντη, τη Λουΐζα Καραγεωργίου. Η αποστολή τελικά αποτελείται από 18 άτομα:
· 8 παίκτες τον Νικηφόρο, τον Ευθύμη, τον Δημήτρη, τον Μοχάμεντ, τον Χριστόφορο, τον Σταμάτη, τον Αλί και τον Νίκο,
· 2 προπονητές, τον Περικλή και το Φάνη, ένα πρόεδρο/παράγοντα τον Χρήστο,
· μία γιατρό την Άννα,
· την γενικά ανεκτίμητη Λουΐζα,
· τον νεαρό και ταλαντούχο νικητή του διαγωνισμού για το λογότυπο της ομάδας Τάκη,
· 3 εθελόντριες και φανατικές οπαδούς τη Σοφία, τη Μύρινα και την Ελένη και
· την υποφαινόμενη ψυχολόγο (λεπτομέρειες για τη σύνθεση της ομάδας μπορείτε να βρείτε στα http://www.galera.gr/ & http://www.homelessworldcup.org/)

Η Κοπεγχαγή μας υποδέχθηκε με μια δροσιά, ή τουλάχιστον έτσι μας φάνηκε μετά τους 40 βαθμούς της πατρίδας. Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι η δροσιά έφερνε περισσότερο προς το κρύο (15 βαθμοί γαρ μέση θερμοκρασία εδώ). Η υποδοχή συγκινητική, οι εδώ εθελοντές τα δίνουν όλα. Επίσημη έναρξη και δείπνο στο πανέμορφο δημαρχείο, με όλες τις ομάδες παρούσες, ντυμένες με τα χρώμα της κάθε χώρας. Και είναι πολλές, σύνολο 48, δηλαδή περίπου 400 παίκτες από όλο το κόσμο. Παίκτες που είναι ή έχουν υπάρξει άστεγοι, που βρίσκονται σε απεξάρτηση, είναι πρόσφυγες ή μετανάστες. Άνθρωποι ψυχικά ανθεκτικοί, που αντιμετώπισαν μεγάλες δυσκολίες και κατάφεραν να τις ξεπεράσουν. Οι νίκες ή οι ήττες δεν έχουν σημασία, γιατί η επιτυχία τους είναι πέρα και πάνω από τα γήπεδα, είναι στη παρουσία τους εδώ, στην επιμονή τους στις προπονήσεις, σε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που τους βοήθούν να αλλάξουν τη ζωή τους.
Πάντως, το αγωνιστικό μέρος δεν το αγνοεί κανείς. Η Ελλάδα κληρώθηκε στον 5ο όμιλο με την Πορτογαλία, τη Βραζιλία και τη Ζιμπάμπουε -και όχι δεν είναι η Βραζιλία ο πιο δύσκολος αντίπαλος, ή τουλάχιστον αυτό μας μετέφεραν οι πηγές μας ;-)
Πρώτο παιχνίδι λοιπόν την Κυριακή 20.07 στις 14:15 με Ζιμπάμπουε. Τα καλύτερα έρχονται…

Jul 202007
 
Χαριστήριο Γ’ Γιώργου και Βάσως Βασιλείου
Παρασκευή, 14 Σεπτεμβρίου 2007

Συνεδριακός Χώρος της Εθνικής Ασφαλιστικής
(Λεωφόρος Συγγρού 103-105)


Σάββατο, 14 Ιουλίου 2007

Αγαπητοί φίλοι,

Βρισκόμαστε μπροστά στην τρίτη – χαριστήριο στους δασκάλους μας Γιώργο και Βάσω Βασιλείου – ημερίδα. Αυτή τη φορά θα είναι μαζί μας ο Salvador Minuchin. Κρίνοντας περιττό να παρουσιάσω τον τόσο γνωστό σε όλους μας θεραπευτή οικογένειας, θέλω απλώς να αναφέρω ότι η ελπίδα μας είναι να αφουγκραστούμε την εξέλιξη του σαν θεραπευτή στον μακρύ χρόνο της ενεργού παρουσίας του στο πεδίο.

Ο Salvador Minuchin θα δουλέψει μαζί μας παρουσιάζοντας θεραπευτικές συνεδρίες με οικογένειες ( ίσως και με Ελληνικές οικογένειες) και θα αναφερθεί στο θεωρητικό υπόβαθρο της δουλειάς του.

Ασφαλώς στη συζήτηση που θα έχει μαζί του το ακροατήριο αλλά και οι προσκεκλημένοι συζητητές θα υπάρξει η ευκαιρία να αναφερθεί στο πως άλλαξε η θεραπευτική του τεχνική στα πολλά χρόνια της δράσης του αλλά και στην εμπειρία του από δουλειά με οικογένειες σε όλο τον κόσμο με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, με πολυπροβληματικές οικογένειες από τις υποβαθμισμένες περιοχές της Αμερικής κτλ.

Αυτή τη φορά τιμώντας τον μεγάλο δάσκαλο και καλεσμένο αποφασίσαμε να αφήσουμε τη διαμόρφωση του προγράμματος της ημερίδας στα χέρια του και δεν θα έχουμε άλλον καλεσμένο στον ρόλο της «αντίστιξης» και γιατί πιστεύουμε ότι η «διαφορά που κάνει τη διαφορά» θα προκύψει από την εξέλιξη του ίδιου του καλεσμένου μας.

Έτσι θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας μετά την: 1η (Wendel Ray, Γιώργος Μητακίδης) ημερίδα: «μια έννοια γεννιέται…» και την 2η (Kenneth Gergen, Ron Walkey) ημερίδα: «…σε έναν κόσμο που αλλάζει και έναν τόπο που αλλάζει …» με την 3η (Salvador Minuchin) ημερίδα: «… ένας θεραπευτής που αλλάζει…», προσπαθώντας να αναζητήσουμε τον εαυτό μας (ως συστημικοί επιστήμονες, θεραπευτές, αλλά και ως ΑΚΜΑ) στο μακρύ χρόνο και τον μεγάλο διάλογο (όπως λέει ο Bakhtin) .

Με χαρά περιμένουμε τη συνάντησή μας,

Πέτρος Πολυχρόνης
Παιδοψυχίατρος
Διευθυντής, Αθηναϊκό Κέντρο Μελέτης του Ανθρώπου

Πληροφορίες Εγγραφής:
Για την εγγραφή σας επικοινωνήστε με το ΑΚΜΑ με e-mail στο akma@otenet.gr ή στα τηλέφωνα 210-9824147 & 210-9813208. (το ΑΚΜΑ θα παραμείνει κλειστό από 21-7 έως και 26-8)

Jul 182007
 


Πάνω που είπαμε να κλείσουμε τα pc, θυμηθήκαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων! Μια δικιά μας, η Νάνσυ Παπαθανασίου, θα συνοδεύσει την Ελληνική αποστολή στην Κοπεγχάγη. Περιμένουμε ανταποκρίσεις από τα ξένα…


Διαβάστε εδώ ένα άρθρο για την ομάδα απο το περιοδικό Γαλέρα

Jul 162007
 


…ήρθε η ώρα να κλείσουν τα pc, να σταματήσουμε να κοιτάμε e-mail, και να πάρουμε μια ανάσα από τους εργασιακούς ρυθμούς… Το blog θα μείνει χωρίς αναρτήσεις για τις επόμενες εβδομάδες. Καλή αντάμωση τον Σεπτέμβρη…

Γνώριμο πλέον θέαμα τα πυροσβεστικά αεροπλάνα, ακόμα και πάνω από την Αθήνα… Για να δούμε, τι θα έχει απομείνει όταν γυρίσουμε….

Jul 112007
 

(κουβέντα χθεσινοβραδυνή, στον καναπέ, μέσα στη ζέστη, στάζοντας από ιδρώτα,με λίγες ελπίδες δροσιάς μια και κάηκε και το λιγο πράσινο που είχε μείνει σε αυτή τη πόλη… ‘ρε συ, λες η ευαισθητοποίηση για το περιβάλλον να γίνει το κίνημα που θα αλλάξει τα πράγματα;’. Για λίγη ώρα έμεινα με ένα αμυδρό χαμόγελο, να φαντάζομαι το κίνημα που θα ενώσει αντί να διχάσει, που θα αφορά όλους και όλες…. ‘. Ουτοπικό, αλλά ενδιαφέρον…)

Jul 052007
 

πηγή: indy.gr

Ξεκινάει την Παρασκευή 6 Ιουλίου το 12ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στην Πλατεία Πρωτομαγιάς. Αρχικά σχεδιαζόταν να γίνει στην Πανεπιστημιούπολη των Ιλισίων, αλλά το πρυτανικό συμβούλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνεργασία με την αστυνομία, αρνήθηκε να παραχωρήσει το χώρο. Στο τριήμερο φεστιβάλ θα γίνουν συζητήσεις, εκθέσεις και συναυλίες (πλήρες πρόγραμμα).

Jul 032007
 

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ… ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 7 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΟΛΟΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ. ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΜΕΝΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ. ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ. ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙΣ ΑΠΡΑΓΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ.


Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά θρηνούμε για την καταστροφή στην Πάρνηθα.

Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά θέλουμε εδώ και τώρα να κάνουμε κάτι για να ξαναδούμε τον Εθνικό Δρυμό υγιή και ζωντανό.

Όλοι μαζί και ο καθένας προσωπικά πρέπει με ψυχραιμία να κάνουμε ό,τι καλύτερο για να βοηθήσουμε.

Αυτή τη στιγμή, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι:

Να μην ανέβουμε στην Πάρνηθα . Το οικοσύστημα είναι εξαιρετικά ευαίσθητο και η αυξημένη ανθρώπινη παρουσία στα καμένα θα το επιβαρύνει ακόμα περισσότερο, ενώ στις περιοχές που δεν έχουν καεί η ανθρώπινη παρουσία μπορεί να ενοχλήσει τα ζώα που έχουν συγκεντρωθεί εκεί.

Να μην ταίζουμε τα ελάφια . Το Δασαρχείο έχει αναλάβει πλήρως τη σίτιση των ελαφιών, όπου αυτό απαιτείται και το WWF Ελλάς έχει ξεκινήσει πρόγραμμα περίθαλψης σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το ανεξέλεγκτο τάισμα έλκει τα ελάφια στις καμένες περιοχές, από τις οποίες πρέπει να απομακρυνθούν προσωρινά, ενώ πιθανότατα μπορεί να τα βλάψει σοβαρά.

Να μη φυτεύουμε δέντρα. Οι ανεξέλεγκτες φυτεύσεις δέντρων και θάμνων χωρίς κανένα σχέδιο μπορεί να προκαλέσουν πολύ μεγάλη επιβάρυνση, σχεδόν αντίστοιχου μεγέθους με αυτήν που προκάλεσε η πυρκαγιά, στο οικοσύστημα που προσπαθεί να ανακάμψει. Οι όποιες αναδασώσεις γίνουν θα πρέπει να γίνουν βάση μελέτης.

Jul 012007
 

‘Being too familiar’
Βασιλική Κατριβάνου

Τον Μάιο 2007 πήγαμε μια ομάδα process work diplomates και μαθητών στο Ισραήλ, όπου κάναμε δυο σεμινάρια. Το πρώτο ήταν δουλειά με τραυματικές εμπειρίες και το δεύτερο ήταν worldwork, δουλειά με συγκρούσεις. Βασικός συντονιστής ήταν ο Gary Reiss, από το Process Work Institute του Portland.

Και τα δύο σεμινάρια ήταν μια δουλειά πολύ δυνατή, όπου ο κόσμος μίλησε για την αγωνία του και τις εμπειρίες του γύρω από τα ζητήματα κατοχής και πόλεμου. Οι ιστορίες των Παλαιστίνιων για τον καθημερινό τους αγώνα για επιβίωση ήταν συγκλονιστικές. Μίλησαν για τον πόνο και την οργή τους απέναντι στην καθημερινή ταπείνωση των σημείων ελέγχου (check points) όπου δεν τους δίνουν άδεια ούτε για να πάνε στη θάλασσα, απέναντι στο 65% ανεργίας, στις συλλήψεις των παιδιών τους, στην αδυναμία τους να επισκεφτούν τα σπίτια τους που τώρα κατοικούν έποικοι. Εξέφρασαν την έκπληξή τους για την έλλειψη πληροφόρησης στο Ισραήλ και την ανάγκη τους να συνεχίσουν τον αγώνα τους για αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Ήταν συγκινητική και ελπιδοφόρα η αίσθηση δύναμης, ωριμότητας και σοφίας που απέπνεαν, καθώς και η δυνατότητά τους να νιώσουν τον πόνο των Ισραηλινών.

Από την άλλη πλευρά, ήταν η εμπειρία των Ισραηλινών, όπου είδαμε πως το Ολοκαύτωμα είναι ένα συλλογικό τραύμα, παρόν στην καθημερινότητα των Ισραηλινών, δύο και τρεις γενιές μετά. Το βλέπουν στα όνειρα τους, το βιώνουν μέσα από τις εμπειρίες και τα ψυχοσωματικά προβλήματα των γονιών τους, έχουν εμπειρίες σε ανύποπτο χρόνο σαν flash back, όλα χαρακτηριστικά ενός Μετατραυματικού Συνδρόμου που κληρονομείται συλλογικά. Ένας Ισραηλινός που δούλεψε ατομικά στο κέντρο, μίλησε για το πώς είναι να μεγαλώνει κανείς χωρίς πατέρα, θείους, παππού και γιαγιά, μόνος , χωρίς οικογενειακή στήριξη. Μην ξέροντας πως να χειριστεί την αγωνία του, «κλείνει» συναισθηματικά για να επιβιώσει. Νιώθει καθημερινά τον φόβο για τις επιθέσεις αυτοκτονίας και ξέρει ότι ζει περιτριγυρισμένος από εχθρικά κράτη. Συγχρόνως νιώθει απελπισία και ανικανότητα να παρέμβει στην πολιτική κατάσταση, σταματάει να ενημερώνεται για το τι γίνεται και κλείνεται στο δικό του bubble, μια άλλου τύπου φυλακή.

Και οι δυο πλευρές είπαν ότι το να δώσεις χώρο για να βιώσεις τον πόνο σου και πόσο μάλλον τον πόνο του άλλου σε τέτοιες συνθήκες πόλεμου είναι τις περισσότερες φορές μεγάλο προνόμιο. Συγχρόνως είναι και ο μόνος τρόπος για να σπάσει ο κύκλος της εκδίκησης και να μπορέσει να συνδεθεί κανείς με την άλλη πλευρά. Σε μια από τις διεργασίες ομάδας συζητήθηκαν θέματα γύρω από τους ρόλους των φύλων, την έκφραση της σεξουαλικότητας, τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις και τις σχέσεις με άτομα από την «άλλη πλευρά». Εκεί κατάλαβα για μια ακόμα φορά την ανάγκη κάθε κοινότητας και κουλτούρας που μάχεται για την επιβίωση της, όπως η Παλαιστινιακή, να συσπειρώνεται γύρω από ότι της δίνει ταυτότητα και ελπίδα, που είναι σε πολλές περιπτώσεις οι παραδοσιακές πατριαρχικές δομές και η θρησκεία. Αναρωτήθηκα πως μπορεί κανείς να είναι 100% αλληλέγγυος με αυτόν τον αγώνα και συγχρόνως να μπορεί να ανοίγει θέματα για ζητήματα ελευθερίας και διαφορετικότητας.

Όπως είπαν οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι του σεμιναρίου, η παρουσία μιας διεθνούς ομάδας συμμετεχόντων, ήταν ιδιαίτερα ενισχυτική για αυτούς, βγάζοντάς τους από το αίσθημα απομόνωσης και βοηθώντας στην ανάπτυξη ενός διάλογου και ενημερότητας σε σχέση με άλλες, διαφορετικές κουλτούρες. Η ανταλλαγή ιστοριών και εμπειριών και οι σχέσεις που οικοδομήθηκαν μέσα από την δουλειά αυτή είναι ιδιαίτερα πολιτικές πράξεις, ακόμα κι αν δεν παρεμβαίνουν άμεσα σε θεσμικό επίπεδο, γιατί διαμορφώνουν συνειδήσεις και πρακτικές και φέρνουν το αίσθημα της ελπίδας.

Είχα συγχρόνως την ευκαιρία να μείνω για λίγες μέρες στην Καλκίλια της Παλαιστίνης, μια πόλη περιτριγυρισμένη από έποικους και σταθμούς ελέγχου. Στο διάστημα που ήμουν εκεί αρκετές φορές, γύρω στη 1 με 3 τα ξημερώματα μπήκαν ισραηλινά τανκς και έκαναν συλλήψεις. Ακούγονταν πυροβολισμοί και μόνο το πρωί μάθαινες αν κάποιος σκοτώθηκε ή αν ήταν για εκφοβισμό. Με πλημμύριζε το αίσθημα της οργής˙ ότι η ζωή είναι εδώ και τώρα, τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Για να μπω μέσα στο Ισραήλ, πέρασα από εξονυχιστική εξέταση από το προσωπικό ασφαλείας. Μου είπαν ότι έμοιαζα πολύ γνωστή φυσιογνωμία, too familiar, σαν κάποιον που μπαινοβγαίνει συχνά στην χώρα, κι ας ήταν στην πραγματικότητα το πρώτο μου ταξίδι στην περιοχή. Όταν το ανέφερα αυτό στους ισραηλινούς του σεμιναρίου, φρόντισαν να με υποδεχτούν τόσο εγκάρδια και φιλόξενα, ώστε μπόρεσα να αφήσω πίσω την πρώτη δύσκολη εμπειρία. Επίσης, η φιλοξενία των Αράβων στην Παλαιστίνη ήταν μοναδική. Πραγματικά αισθάνθηκα too familiar.