May 122008
 


Τη νύχτα της Παρασκευής 2/5 ο κυκλώνας Ναργκίς έπληξε την νοτιοδυτική Μιανμάρ με ανέμους ταχύτητας 120χλμ/ώρα, πλημμυρίζοντας το μεγαλύτερο μέρος της χώρας.

Μέχρι σήμερα τουλάχιστον 22,500 άνθρωποι έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους, 41.000 αγνοούνται και 1,000,000 είναι άστεγοι σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Εκτιμάται ότι οι νεκροί μπορεί να φτάσουν μέχρι και τις 100,000 και ο τελικός αριθμός των τραυματιών δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί.

Είναι η χειρότερη καταστροφή που έχει πλήξει ποτέ τη χώρα, σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων.

15 περιοχές στο δέλτα του ποταμού Ιραουάντι που δραστηριοποιείται η ActionAid έχουν καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά.

Η συνεισφορά όλων μας είναι ιδιαίτερα σημαντική.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι:

– 8 € παρέχουν καθαρό νερό σε μία οικογένεια για περίπου 10 ημέρες
– 22 € παρέχουν τρόφιμα σε μία οικογένεια για 15 ημέρες

– 50 € παρέχουν φάρμακα και νοσηλεία σε 100 οικογένειες

– 135 € παρέχουν μία μόνιμη κατοικία σε μία οικογένεια

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε:

www.actionaid.org.uk/101271/myanmar_burma_cyclone.html και

www.actionaid.org/main.aspx?PageID=1103

Καλέστε στο 801 11 900 800 και βοηθήστε μας να σώσουμε ακόμα περισσότερες ζωές.

May 092008
 

Ένα ευχαριστώ στο Boris Sopko από τη Bratislava, που μου έστειλε αυτές τις φωτογραφίες… Είναι από τη διεργασία ομάδας των Ελλήνων στο Workdwork, πάνω στη σχέση της Χριστιανικής πλειονότητας με τη Μουσουλμανική μειονότητα…

May 082008
 


Πολιτισμική ετερότητα και ανθρώπινα δικαιώματα
Με αφετηρία την παρέμβαση στην εκπαίδευση της μειονότητας στη Θράκη
23-24 Μαΐου 2008
Κεντρικό κτίριο Πανεπιστημίου Αθηνών
Πανεπιστημίου 30

Παρασκευή 23 Μαΐου

18.00 – 18.15 Έναρξη – χαιρετισμοί Χρήστος Κίττας Βασίλης Τσελφές
18.15 – 18.30 Εισαγωγή: Άννα Φραγκουδάκη
18.30 – 19.30 Η εμπειρία μιας δεκαετούς παρέμβασης για την εκπαίδευση της μειονότητας της Θράκης: ταυτότητες, συγκρούσεις, αλλαγές Πρόεδρος: Αλέξης Δημαράς
Αλεξάνδρα Ανδρούσου: Ιδεολογικά και πολιτικά διακυβεύματα στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών
Θάλεια Δραγώνα: Το άνοιγμα στην κοινότητα: εκπαιδεύοντας πέρα από τα όρια του σχολείου
Νέλλη Ασκούνη: Η πολιτική σημασία της έρευνας ως μέρος της εκπαιδευτικής παρέμβασης
Έφη Πλεξουσάκη: Διαπραγμάτευση ταυτοτήτων σε μια συγκρουσιακή συνθήκη
Άννα Φραγκουδάκη: Βήματα μπροστά παρά την ισχύ των παλιών προκαταλήψεων

19.30 – 20.00 Διάλειμμα

20.00 – 21.00 Στρογγυλό Τραπέζι: Η εκπαίδευση από τη μεριά της μειονότητας Πρόεδρος: Χαράλαμπος Σακoνίδης

Ιλχάν Αχμέτ
Μουσταφά Μουσταφά
Ιμπράμ Ονσούνογλου

Σάββατο 24 Μαΐου

Πρωινή συνεδρία 9.30 – 10.20
Διγλωσσία και πολιτισμική ετερότητα Πρόεδρος: Άννα Ιορδανίδου

Jim Cummins: Παιδαγωγική του πολυεγγραμματισμού: Εννοιολογικό πλαίσιο για την ενίσχυση της σχολικής επιτυχίας μαθητών με γλωσσικές και πολιτισμικές διαφορές
Ελένη Σκούρτου: Η γλωσσική πολυμορφία στο ελληνικό σχολείο: Αντιφάσεις και προοπτικές

10.20 – 11.30 Διγλωσσία και διαπραγμάτευση ταυτοτήτων Πρόεδρος: Μαρία Τζεβελέκου
Mary Kalantzis: Νέοι καιροί, νέες υποκειμενικότητες, νέα μάθηση
Adrian Blackledge: Διαπραγμάτευση ταυτοτήτων στην εκπαίδευση των πολύγλωσσων μαθητών

11.30-12.00 Διάλειμμα

12.00 – 14.00 Θεσμική προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: προκλήσεις και όρια Πρόεδρος: Ηλίας Νικολακόπουλος
Χρήστος Ροζάκης : Η συμβολή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην αναζήτηση ισορροπιών στις αντιφάσεις της πολυπολιτισμικής κοινωνίας
Γιάννης Κτιστάκις: Η μειονότητα στη Θράκη: Συνηγορία για μία φιλελεύθερη προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου
Ανδρέας Τάκης: Μεταξύ άκριτης αποδοχής και αυταρχικού εκσυγχρονισμού: η δύσκολη ισορροπία στη διαχείριση της ετερότητας στη Θράκη
Κωστής Παπαϊωάννου: Τα δικαιώματα ως πρόκληση για την εθνική μας “ομοιογένεια”
Δημήτρης Χριστόπουλος: Μειονοτικές και πολιτειακές ιδιαιτερότητες: συνειρμοί από την ελληνική εμπειρία

Απογευματινή συνεδρία 18.00 – 20.00

Καθολικότητα, κοινοτισμός, σχετικότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Πρόεδρος: Γίτσα Κοντογιαννοπούλου-Πολυδωρίδη
Bhikhu Parekh: Πόσο σχετικά είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Eva Gamarnicow: Το δικαίωμα στην εκπαίδευση σε εθνικά/πολυπολιτισμικά εκπαιδευτικά συστήματα: διερευνώντας εντάσεις και αντιφάσεις
Κώστας Δουζίνας: Ανάμεσα στο καθολικό και το κοινοτικό: το τέλος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Νίκος Αλιβιζάτος: Ένας προκλητικός συγκερασμός: οι θρησκευτικές μειονότητες μεταξύ καθολικότητας και κοινοτισμού
Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου: Πολυπολιτισμός, δημοκρατία, κοσμοπολιτισμός

Θα δοθούν βεβαιώσεις συμμετοχής

May 082008
 

Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 6.5.2008

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ

Κατά κύματα φτάνουν οι καραβιές των απελπισμένων στα νησιά του Αιγαίου.

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν από ανέχεια, συγκρούσεις, περιβαλλοντικές καταστροφές, εσχάτως και την πείνα μετά την κρίση στα τρόφιμα, που ξεσήκωσε τους λαούς σε περισσότερες από 15 χώρες.

Και δυστυχώς, πύλη εισόδου στην Ε.Ε. -παράδεισο στη φαντασία των φτωχών- είναι και η χώρα μας, που καλείται να διαχειριστεί ένα πρόβλημα το οποίο την ξεπερνά.

Ωστόσο, η χώρα μας θα πρέπει να σέβεται την αξία του ανθρώπου στο πρόσωπο όσων βρίσκονται, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, στην επικράτειά της, σύμφωνα με το βοηθό Συνήγορο του Πολίτη στον Κύκλο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου Ανδρέα Τάκη, με τον οποίο συζητήσαμε για το πρόβλημα και τις πιθανές λύσεις του.

Μιλώντας με ρεαλισμό προτείνει:


* να εγκαταλειφθεί η συλλήβδην κράτηση στα σύνορα ώστε να εκλείψουν τα φαινόμενα εξαθλίωσης και να αναλάβουν από κοινού οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες τα βάρη της διαχείρισης των μεταναστευτικών ρευμάτων στις μεθοριακές χώρες,

* να υπάρξει θεσμική μέριμνα τακτοποίησης όσων είναι αδύνατον να απελαθούν προκειμένου να ανασυρθεί στην επιφάνεια της κοινωνικής ζωής και της προστασίας του νόμου ο σκοτεινός αριθμός των σύγχρονων εν δυνάμει δουλοπάροικων, καθώς όσοι ήρθαν στη χώρα μετά το 2004 αντιμετωπίζουν το θεσμικό αδιέξοδο να μην μπορούν να υπαχθούν σε καμία διαδικασία νομιμοποίησης.

Τον περασμένο Μάρτιο ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών Αθ. Ανδρεουλάκος, σε εκδήλωση της Υπατης Αρμοστείας για τους πρόσφυγες ανέφερε τη σύλληψη 112.000 επίδοξων μεταναστών στα σύνορα μόνο για φέτος. Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα μεγάλο θέμα. Πού εντοπίζετε τις αιτίες του;

«Σε εμάς αυτό το πρόβλημα εμφανίζεται ως συνέπεια όλου του γεωπολιτικού περιβάλλοντος και των εντάσεων που το χαρακτηρίζουν, ενώ το εισπράττουν και άλλοι με διαφορους τρόπους: το Ιράν έχει 7,5 εκατομμύρια πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, από τη σοβιετική εισβολή ώς αυτή του ΝΑΤΟ, και απ’ αυτούς σημαντικός αριθμός έχει σκοπό να μετακινηθεί. Η άλλη πηγή είναι φυσικά το Ιράκ, οι ροές από το οποίο δημιουργήθηκαν όχι άμεσα με την εισβολή αλλά με την επιδείνωση της κατάστασης λόγω του εμφυλίου που ξέσπασε. Το Κουρδικό πάντα αποτελεί μια πρόσθετη πηγή από όλες αυτές τις χώρες αλλά και την Τουρκία. Υπάρχει η βιοτική κατάσταση των πληθυσμών σε νοτιοανατολική Ασία, ειδικά Πακιστάν-Μπανγκλαντές και αντίστοιχα και στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, όπου η οικονομική ανέχεια συναντά τις πολιτικές ταραχές (Σουδάν, Νιγηρία) που αποτελούν διογκούμενες πηγές και δεν πρόκειται να κοπάσουν στο μέλλον. Αυτοί είναι που εμφανίζονται και στις ελληνικές ακτές. Με αυτή την έννοια είναι ένα φαινόμενο που μας υπερβαίνει ως εθνική οντότητα κατά πολύ».

Αυτό το ακούμε σαν δικαιολογία από τις ελληνικές αρχές…

«Και είναι μέχρι ενός σημείου ορθή σαν επισήμανση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για ορισμένες πτυχές της μεταχείρισης που εμείς επιφυλάσσουμε».

Συγκεκριμένα τι συμβαίνει αλλά και τι μπορεί να γίνει;

«Για το τι θα πρέπει να γίνει σε επίπεδο διεθνοπολιτικό, ειδικά στην Ε.Ε., εμείς μπορούμε και πρέπει να έχουμε ουσιώδη συμβολή και πρωτοβουλία, να υποδείξουμε και να προτείνουμε πολιτικές αντί απλώς να σηκώνουμε τα χέρια από την αδυναμία να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

Το ζήτημα της μετανάστευσης είναι κάτι το οποίο ορθά έχει καταστεί επίκεντρο κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής. Σε ορισμένο βαθμό έχουν δίκιο να νιώθουν αδικημένες οι ελληνικές αρχές, λέγοντας στους Βορειοευρωπαίους ομολόγους “μιλάτε για άσχημη μεταχείριση αλλοδαπών αλλά δεν ξέρετε από κοντά πώς είναι το πρόβλημα διαχείρισης αυτής της ροής”: με την υφιστάμενη ρύθμιση του κανονισμού “Δουβλίνο 2” οι χώρες πρώτης εισόδου στην Ε.Ε. στις οποίες καταγράφεται ο αλλοδαπός, αναλαμβάνουν και τη διαχείριση της ευθύνης του. Ως εκ τούτου η τυχόν σύλληψή του ως μη τακτοποιημένου αλλοδαπού σε άλλη χώρα συνεπάγεται την επιστροφή του στην αρχική χώρα εισόδου. Ετσι μοιραία οι χώρες της μεθορίου της Ε.Ε. είναι αυτές οι οποίες εκ των πραγμάτων αναλαμβάνουν την ευθύνη των προσώπων αυτών κι ας έχουν ως απώτερο στόχο την εγκατάσταση σε μια άλλη χώρα ευελπιστώντας σε καλύτερες προοπτικές.

Οπότε το να μέμφεται κανείς την Ελλάδα για τη δυσμενή μεταχείριση που επιφυλάσσει στους αλλοδαπούς και να το κάνει με το να μη στέλνει πίσω πλέον στην Ελλάδα τους διελθόντες μέσα από αυτήν, όπως έκανε η Νορβηγία και την ακολούθησαν και άλλες χώρες (Σουηδία), είναι υποκριτικό εάν δεν συνοδεύεται θετικά από μια συγκεκριμένη πρόταση για το πώς θα ήταν δυνατόν να αναδεχτούν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες από κοινού τα βάρη και τις συνέπειες των μεταναστευτικών ρευμάτων στο πλαίσιο μιας νέας κατανομής ευθυνών και αρμοδιοτήτων και της ανάληψης κοινών δράσεων, γιατί όχι και της φύλαξης της ελληνικής μεθορίου».

Ωστόσο τι μπορεί να κάνει η χώρα μας μέχρι να υπάρξει μια νέα ρύθμιση σε ευρωπαϊκό επίπεδο;

«Σε κάθε περίπτωση η χώρα μας είναι αναγκαίο να τιμά το Σύνταγμα και τις διεθνείς δεσμεύσεις για τα δικαιώματα των ανθρώπων που ζουν στην επικράτειά της ή μπαίνουν σε αυτή, είτε αυτοί είναι νόμιμοι είτε παράνομοι. Και οι οποιεσδήπτε διοικητικές δυσκολίες, έλλειψη πόρων και υποδομών ή ακόμα και αυτές οι ανησυχίες για τη δημόσια ασφάλεια από την ανεξέλεγκτη ροή αλλοδαπών μέσα στην εποχή της διεθνούς ανησυχίας για την τρομοκρατία, δεν μπορούν να υποσκελίζουν αυτό που για τη δημοκρατία μας είναι απολύτως απαραβίαστο: η αξία του προσώπου. Και σε αυτό το πεδίο δυστυχώς η χώρα μας έχει πολύ κακό μητρώο: υπάρχει μια σειρά από αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του Στρασβούργου για την απάνθρωπη μεταχείριση που συνιστά η υπό συνθήκες αθλιότητας κράτησή τους. Σ’ αυτό εστιάζεται μέχρι τώρα το ενδιαφέρον, αλλά γι’ αυτό δυστυχώς νομίζω ότι έχουμε καταλήξει να κοιτάμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος, γιατί χωρίς να υποτιμώ την ανθρώπινη ευαισθησία οι δυσμενείς συνθήκες κράτησης είναι η παράπλευρη συνέπεια μιας πολύ σοβαρότερης δυσλειτουργίας που κατατρέχει το σύστημα προστασίας των αιτούντων άσυλο στη χώρα μας και αυτό είναι η γενικευμένη υποβολή σε καθεστώς κράτησης όλων όσοι εισέρχονται στη χώρα μας με σκοπό την απέλαση, χωρίς να εξετάζεται καν από πριν εάν αυτοί μπορούν ή πρόκειται να υπαχθούν σε μια συγκεκριμένη κατηγορία που θα τους επιτρέψει να παραμείνουν στη χώρα μας».

Δηλαδή;

«Δεν τους δίνεται η δυνατότητα να ζητήσουν πολιτικό άσυλο παρά αφότου έχουν κρατηθεί και έχει εκδοθεί πράξη απέλασής τους. Ετσι ναι μεν δεν απελαύνονται μέχρι να κριθεί το αίτημά τους αλλά συχνότατα παραμένουν κρατούμενοι τρεις μήνες που ορίζει ο νόμος – οπότε και αφήνονται ελεύθεροι, ενώ αυτό θα μπορούσε να έχει γίνει ήδη πολύ πριν. Ή απορρίπτεται το αίτημά τους και προσφεύγουν κατά της απόρριψης. Αυτό λέγεται ότι έχει οδηγήσει πολλούς αλλοδαπούς να αποφεύγουν να ζητούν άσυλο ακόμη και αν ενδεχομένως το δικαιούνται».

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτό αποτελεί μια αποθαρρυντική στάση των ελληνικών αρχών;

«Δεν χωρεί αμφιβολία ότι στην πλειονότητά τους όσοι έρχονται από τις χώρες αυτές δεν διώκονται προσωπικά ώστε να υπάγονται πράγματι στην κατηγορία του δικαιούμενου άσυλο, αλλά η προσέλευσή τους οφείλεται στην αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης ή στην αποφυγή των δυσμενών συνεπειών της σύγκρουσης και της φτώχειας στη χώρα προέλευσης. Οι άνθρωποι αυτοί που είναι πια η μεγάλη μάζα του πληθυσμού των τελευταίων ετών είναι πρόσωπα που δεν μπορούν να επωφεληθούν οιασδήποτε μορφής τακτοποίησης, καθώς οι λεγόμενες νομιμοποιήσεις παρανόμως εισερχομένων έχουν ένα ιστορικό όριο -το 2004 και το νόμο 3386. Από το 2004 και εντεύθεν οι άνθρωποι δεν μπορούν να τακτοποιηθούν: αυτό σημαίνει ότι η χώρα μας έχει ένα σκοτεινό αλλά διαρκώς αύξοντα αριθμό αλλοδαπών, χωρίς χαρτιά, που δεν μπορούν να φύγουν και ο νόμος τούς στερεί τη δυνατότητα οιασδήποτε κοινωνικής μέριμνας εφόσον δεν είναι νομιμοποιημένοι. Ετσι, αυτοί ωθούνται στην εξαθλίωση και κυρίως στην εκμετάλλευση: εξ ου και τα φαινόμενα της ακραίας εκμετάλλευσης σε όλες τις αγροτικές περιφέρειες όπως με τις φράουλες στην Πελοπόννησο. Αυτοί είναι ο σκοτεινός αριθμός των νέων εν δυνάμει δουλοπάροικων». *

May 082008
 
ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ, ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗΣ
ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ 24 ΜΑΗ 2008

Κραυγή αγωνίας, οργής και αγανάκτησης στο χώρο της ψυχικής υγείας από χιλιάδες «ασθενείς»-χρήστες των υπηρεσιών και τις οικογένειές τους, από το χώρο που διαρκώς διευρύνεται των «ευπαθών ομάδων» κάθε είδους, από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που υφίστανται τις ψυχολογικές συνέπειες του ξεριζωμού και των ρατσιστικών διακρίσεων, από τους απλήρωτους ή κακοπληρωμένους λειτουργούς της ψυχικής υγείας στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.


-Ανυπαρξία και υπονόμευση της δημιουργίας εναλλακτικών στον εγκλεισμό κοινοτικών υπηρεσιών πρόληψης, φροντίδας και στήριξης. Μετά από 25 χρόνια «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης», η επικρατούσα ψυχιατρική φροντίδα εξακολουθεί, κάτω από την ασφυκτική χειραγώγηση των φαρμακοβιομηχανιών, να λειτουργεί φυλακτικά και κατασταλτικά, πνίγοντας τις πολύπλοκες ανάγκες των πασχόντων στους κανόνες μιας κοινωνικής Τάξης ολοένα πιο άκαμπτης και δυσανεκτικής προς την όποια διαφορετικότητα. Συμπεριφορές μη αφομοιώσιμες τείνουν να ψυχιατρικοποιούνται. Εγκλεισμός, αποκλεισμός και στιγματισμός εξακολουθούν να είναι οι βασικοί πυλώνες του επικρατούντος ψυχιατρικού μοντέλου.

-Πλήρης απουσία ευκαιριών και θέσεων εργασίας για την ένταξη των ψυχικά πασχόντων και άλλων «ευπαθών ομάδων».

-Οικογένειες χωρίς καμιά υλική, κοινωνική και συναισθηματική στήριξη για ν΄ αντιμετωπίσουν τα πρόσθετα βάρη από την φροντίδα ενός πάσχοντος μέλους.

-Εκατοντάδες θέσεις εργαζομένων στις ψυχιατρικές μονάδες, νοσηλευτικού προσωπικού, γιατρών, κοινωνικών λειτουργών, ψυχολόγων, εργοθεραπευτών κλπ, μένουν κενές.

-Εκατοντάδες εργαζόμενοι, κυρίως στον ιδιωτικό «μη κερδοσκοπικό» τομέα, μένουν για μήνες απλήρωτοι και συχνά απολύονται όταν διεκδικούν τα δικαιώματά τους,

Οσο περισσότερο οι επιπτώσεις της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και οι πολιτικές του νεοφιλευθερισμού απεξαρθρώνουν τον κοινωνικό ιστό και βλάπτουν την ψυχική υγεία, σε σημείο που να προβλέπεται ότι ένας στους τέσσερις πολίτες θα αντιμετωπίσει σε κάποια στιγμή της ζωής του σοβαρό πρόβλημα ψυχικής υγείας, τόσο περισσότερο το σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας υποχρηματοδοτείται και σπρώχνεται στο δρόμο της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησης, της υποβάθμισης των παρεχόμενων υπηρεσιών και των επισφαλών σχέσεων εργασίας.

Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί άλλο. Δεν αφορά μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους. Αφορά όλη την κοινωνία.

Ζητάμε:

Διασφάλιση της δημόσιας, ίσης και δωρεάν παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας, υψηλού ποιοτικού επιπέδου.

-Σεβασμό στο πρόσωπο του ψυχικά πάσχοντα και πλήρη διασφάλιση των ανθρώπινων και δημοκρατικών δικαιωμάτων του, στην πράξη και όχι στα λόγια.

-Προαγωγή της Αυτοβοήθειας και των εναλλακτικών τρόπων θεραπείας.

Δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, ολοκληρωμένων και προσιτών στους ασθενείς και στις οικογένειες, με δυνατότητα παροχής κατ΄ οίκον φροντίδας και με στόχο την πρόληψη, την έγκαιρη παρέμβαση και τη θεραπευτική συνέχεια. Διασφάλιση των προϋποθέσεων για ουσιαστική «ακρόαση», πρόληψη και αποκαστάσταση των πολύπλοκων

προβλημάτων ψυχικής υγείας των μεταναστών.

-Λήψη μέτρων για τη δραστική μείωση των αναγκαστικών νοσηλειών, οι οποίες θα πρέπει να είναι, πρωτίστως, στην αρμοδιότητα των υγειονομικών υπηρεσιών.

Κατάργηση των περιοριστικών μέτρων, όπως οι μηχανικές καθηλώσεις και οι απομονώσεις. Διασφάλιση του ανοικτού χαρακτήρα των μονάδων ψυχιατρικής νοσηλείας και του πραγματικού σεβασμού των δικαιωμάτων των νοσηλευομένων.

Εξασφάλιση θέσεων εργασίας με μέτρα όπως : η τήρηση του νόμου για το ποσοστό (που πρέπει ν΄ αυξηθεί) των ψυχικά πασχόντων για τις προσλήψεις στο Δημόσιο. Η παροχή κινήτρων για προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα. Η ουσιαστική χρηματοδότηση των ΚΟΙΣΠΕ από τον κρατικό προϋπολογισμό, ώστε να δημιουργήσουν επαρκείς, βιώσιμες και κανονικά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, με ταυτόχρονη διασφάλιση της ουσιαστικής συμμετοχής και του ελέγχου της λειτουργίας τους από τα μέλη και τους εργαζόμενους.

Ουσιαστική αύξηση του επιδόματος Πρόνοιας, το οποίο δεν θα πρέπει να διακόπτεται σε περίπτωση έναρξης εργασίας στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα.

Οικονομική υποστήριξη της οικογένειας. Ενσωμάτωση προγραμμάτων ψυχολογικής στήριξης των οικογενειών στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Να μεταβιβάζεται η σύνταξη των γονέων, σε περίπτωση θανάτου τους, στα ψυχικά πάσχοντα παιδιά τους, χωρίς προϋποθέσεις.

-Αμεσες, επαρκείς σε αριθμό, προσλήψεις προσωπικού όλων των ειδικοτήτων σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Αύξηση των αποδοχών, διαρκής και ουσιαστική εκπαίδευση, χορήγηση ουσιαστικών κινήτρων.

-Εμπρακτη αναγνώριση από το κράτος των ευθυνών του για την εξασφάλιση της σταθερής καταβολής των αποδοχών του προσωπικού (επαρκούς, εκπαιδευμένου, με συμβάσεις αορίστου χρόνου) και της ποιότητας των υπηρεσιών στους χρήστες, στον «ιδιωτικό μη κερδοσκοπικό τομέα». Ελεγχος των υπηρεσιών σε όλα τα επίπεδα, με συμμετοχή εκλεγμένων εκπροσώπων χρηστών και εργαζομένων.

Καλούμε όλους, άτομα, ομάδες, συλλογικότητες και σωματεία χρηστών, οικογενειών, εργαζομένων στην ψυχική υγεία, στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, προσφύγων και μεταναστών, σπουδαστών των σχολών επαγγελμάτων που εμπλέκονται στην ψυχική υγεία και καθένα που θέλει να αγωνιστεί για ένα αξιοπρεπές, ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας,

να συμμετάσχουν στην εκδήλωση- συζήτηση, με θέμα:

«ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ, ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ»

Σάββατο, 24 Μαϊου 2008, 9 πμ,

στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50)

και στη διαδήλωση προς τη Βουλή (1 μμ),

Φτάνει πια.

Απαιτούμε λύσεις εδώ και τώρα.

«Ομάδα Αυτοβοήθειας Αθήνας», «Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Οικογενειών Ψυχικά Πασχόντων» (ΠΟΣΟΨΥ), «Κίνημα Αυτοβοήθειας Χρηστών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας Χανίων», «Σωματείο Χρηστών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας-Αυτοεκπροσώπηση», «Παγκρήτιος Σύλλογος Οικογενειών Ψυχική Υγείας», «ΚΟΙΣΠΕ ΤΟΨΥ Δωδεκανήσου» (Λέρος), «Τριμελής Επιτροπή Εργαζομένων στις ΘΕ.ΣΥ.ΜΟ Δρομοκαϊτείου», «ΚΟΙΣΠΕ ΤΟΨΥ Δυτικής Θεσσαλονίκης», «Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση», «Σωματείο Εργαζομένων στο Περιβολάκι», «Σωματείο Εργαζομένων στις Κοινωνικές Υπηρεσίες Ιδιωτικών Φορέων», «Κίνηση Αδελφών Ατόμων με Προβλήματα Ψυχικής Υγείας», «Νέο Ξεκίνημα για την Υγεία», «18 Ανω», «Δ.Υ.Ψ.Α.»,«Σύλλογος για την προαγωγή της ψυχικής υγείας ‘Αλκυονίδες’» (ΨΝΑ), «Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα στο χώρο της Ψυχική Υγείας», «Εθελοντική Εργασία Αθήνας».

May 032008
 

Επιστρέψαμε… Άλλο ένα worldwork seminar τελείωσε, άλλη μια μάζωξη μερικών εκατοντάδων θαρραλέων… Για έξι μέρες μαζί, σε ένα δωμάτιο, 400+ άνθρωποι από 35+ χώρες, δουλεύοντας πάνω σε θέματα συγκρούσεων και διεργασίας ομάδας.

Η ομάδα από την Ελλάδα ήταν πολύχρωμη και πολυπληθής! Στο σεμινάριο είχαμε την ευκαιρία να μοιραστούμε μια μοναδική εμπειρία. Βρεθήκαμε εκεί στον κοινό χώρο που η κρίση γίνεται ευκαιρία για κοντινότητα και δημιουργικότητα.

Όλο το σεμινάριο, ένας μικρόκοσμος, μια πρόκληση για όλους μέσα εκεί. Πρόκληση να δώσουν φωνή στον πόνο τους, στο θυμό τους, στον προβληματισμό τους, ταυτόχρονα ακούγοντας την άλλη πλευρά.

Φεύγοντας ζήτησα από όποιον ήθελε να μου δώσει μια φράση σε ένα χαρτάκι που να περιγράφει την εμπειρία αυτής της εβδομάδας. Μερικές από τις φράσεις που μαζεύτηκαν…

Διεύρυνση
Ειρήνη Μανταλενάκη

Η εμπειρία μοναδική. ‘Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, το μυαλό λαβύρινθος… Θέλουμε όλο τον κόσμο μαζί, και τον θέλουμε ΤΩΡΑ.
Γεράσιμος Σπυριδόπουλος

Το παράθυρο με θέα τον κόσμο.
Μπάμπης Κουγιουρούκης

Όταν αφεθείς στο ταξίδι, τότε, σίγουρα θα πατήσεις χώρες αδιάβατες.
Χριστίνα Τσιμούδη

We have to be open minded in order to work with world problems, and give the time for something new to take place inside us without criticizing.
Seval Osmanoglou

May our steps return from all corners of the globe under the guidance of the star that points to home…
Aise Kiratzi

Τόσα συναισθήματα – πώς να χωρέσουν σε μία φράση; Μία παράγραφο; Μία έκφραση; Πώς να εκφραστούν με γραμμικό τρόπο τα τόσο σύνθετα; Αδύνατον! Ένιωσα την ανάγκη να ψάξω λοιπόν στον ‘ευρύτερο’ κόσμο του διαδικτύου, για κάτι που φλερτάρει με τη ψυχή μου την ώρα που λουζόμουνα με τα συναισθήματα αυτών των 6 ημερών. Kαι βρήκα αυτήν την εικόνα. Με άρπαξε. Με γέμισε. Με εξέφρασε. Εγώ μέσα σε σένα κι εσύ μέσα σε μένα. Εντός κι εκτός συγχρόνως. Το κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο μεταμορφώνεται σε προσωπικό. Χάνονται οι διαχωριστικές γραμμές. Τα σύνορα. Γεννιέται το μοναδικό, η διαφορά, η στιγμή η προσωπική. Και ξανά σαν το κύμα που αποτραβιέται απ’ την άμμο προς τον ωκεανό, το προσωπικό μεταμορφώνεται σε κοινωνικό-πολιτικό. Βαθιά συγκίνηση νιώθω που βίωσα τη σύγκρουση ως σχέση μέσα σε τόσους ανθρώπους που ολόψυχα πάσχιζαν να κρατάν τη σχέση ζωντανή ενώ μας έσκιζε η σύγκρουση. Συγκλονιστικό βίωμα. Και κάτι που δεν περίμενα, με ξάφνιασε: αληθινή αίσθηση ‘ανήκειν’, πραγματική αίσθηση εστίας, φωλιάς. Νιώθω ότι θα μου πάρει καιρό να χωνέψω. Να πράξω στον κόσμο μας ανάλογα και να τιμήσω τα βιώματα αυτής της βδομάδας. Ένα βαθύ ευχαριστώ στους συνοδοιπόρους μου σ’ αυτό το ταξίδι που κάναμε μαζί – εντός κι εκτός μας. Μου λείπετε ήδη… σας ψάχνω… Μ’ αγάπη, Άννη

Βαθιά συγκλονισμένη… τόσος πόνος, αγωνία, σπαραγμός και τόση ανάγκη να ακουστούν… ανάγκη για πραγματική επικοινωνία… αλήθειες και πόνος ψυχής… βαθιά συγκινημένη από το βάθος που μπορεί να φτάσει μια ομάδα 400 ανθρώπων από τόσες διαφορετικές χώρες, κουλτούρες, βιώματα… αναπτερωμένη για τα μονοπάτια που έχουμε να χαράξουμε όλοι μαζί εδώ στο τόπο μας δια μέσου τέτοιου είδους συναλλαγών… ευγνώμων για το δώρο της ελπίδας… δώρο ψυχής, δώρο ζωής… Λίλη

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους μας που ήμασταν εκεί αυτές τις μέρες. Ευχαριστώ Λένα, Λίλη, Αλεξάνδρα, Βασιλική, Νάνσυ, Γρηγόρη, Σοφία, Βενετία, Εύη, Ειρήνη, Νίκο, Τατιάννα, Ζένια, Τίνα, Άννη, Ντιλέκ, Αισέ, Μπάμπη, Χριστίνα, Σεβάλ, Μάκη, Δέσποινα, Ελένη, Κατερίνα… Με το καλό, και στο επόμενο worldwork το 2011!

Apr 182008
 

Μετά από μήνες προετοιμασίας, έφτασε η ώρα για το σεμινάριο Worldwork στο Λονδίνο! Θα επιστρέψουμε την πρωτομαγιά, οπότε και θα επανέλθουμε στο blog με εντυπώσεις και υλικό… Μπορείτε να παρακολουθείτε αναφορές στο σεμινάριο, κατά τη διάρκεια του, στο blog τουWorldwork 2008.

Apr 172008
 

Περιβάλλον: Αναζητώντας μια Χαμένη Σχέση
Λένα Ασλανίδου MPW
Αλεξάνδρα Βασιλείου, Ph.D.
Λίλη Βασιλείου, Ph.D.
Αίγινα, 16 – 17-18 Μάη 2008

Οι κλιματικές αλλαγές, η λειψυδρία, το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι όροι που έχουν μπει στη καθημερινότητά μας. Οι αλλεπάλληλες καταστροφές του περιβάλλοντος μας βυθίζουν σε μια απελπισία που ακινητοποιεί. Απελπισμένοι αφηνόμαστε και συμμετέχουμε στη καταστροφή μη βρίσκοντας τρόπο δράσης.

Πιθανά, ένα πρώτο βήμα να ενέχει τη συνειδητοποίηση της απελπισίας μας κι ένα δεύτερο τη συνειδητοποίηση της αδιάσπαστης σχέση μας με την φύση. Σε αυτό το σεμινάριο θα αναζητήσουμε νέους τρόπους σύνδεσης με το περιβάλλον καθώς και δράσεις που αναδύονται μέσα από αυτούς.

Διαδικαστικά: Το σεμινάριο θα γίνει στην Αίγινα, στην Οικία Καραπάνου. Το σπίτι κοιμίζει 20 άτομα σε δίκλινα και τρίκλινα δωμάτια, με κοινές τουαλέτες. Ο καθένας, ανάλογα με την ώρα άφιξης διαλέγει και το δωμάτιο στο οποίο θα κοιμηθεί. Δεν χρειάζεται να φέρετε σεντόνια. Φέρτε πετσέτες για το μπάνιο, και ένα ζευγάρι παντόφλες για την Οικία (είναι ξύλινα τα πατώματα και χρειάζονται φροντίδα!). Αν δεν επαρκούν τα κρεβάτια στην Οικία Καραπάνου, ή δεν επιθυμείτε να μείνετε στην Οικία, μπορείτε να μείνετε σε ξενοδοχείο που απέχει 1 χλμ από την Οικία. Τηλεφωνήστε στο ‘Studio Στεφανία’, Στεφανία Πετρίτη, τηλέφωνο: 22970 22 717. Αναφέρετε ότι η κράτηση αφορά την ομάδα του σεμιναρίου στην Οικία Καραπάνου.

Όσοι διαμένουν εκτός Οικίας επιβαρύνονται με €4/ημέρα για τη χρήση της Οικίας και τον καφέ/τσάι. Η Οικία Καραπάνου απέχει 3 χιλιόμετρα από το λιμάνι της Αίγινας.

Καράβια για την Αίγινα φεύγουν από τον Πειραιά. Για ακριβείς ώρες αναχώρησης τηλεφωνήστε στο Λιμεναρχείο Αργοσαρωνικού, στο 210 4124 585.

Πρόγραμμα: Το σεμινάριο θα ξεκινήσει την Παρασκευή στις 18.00 (άφιξη στην Οικία και εγγραφές), και θα ολοκληρωθεί την Κυριακή στις 14.00

Δίδακτρα: 120 €

Διαμονή στην Οικία: 80 € (στα έξοδα διαμονής περιλαμβάνονται: ύπνος Παρασκευή και Σάββατο, πρωινό Σαββάτου και Κυριακής, βραδινό γεύμα Παρασκευής, μεσημεριανό γεύμα Σαββάτου, καφές και τσάι κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου).

Μόνο Γεύματα στην Οικία: 42 € (στα έξοδα περιλαμβάνονται: βραδινό Παρασκευής, πρωινό Σαββάτου και Κυριακής, μεσημεριανό Σαββάτου, καφές και τσάι κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου).

Εγγραφή: επικοινωνήστε μαζί μας στο 210 9848 912.

Apr 132008
 

Από ένα e-mail που μας ήρθε….

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι μύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα. Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ κουφή απόφαση.

Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους περίεργους τρόπους διδασκαλίας του. Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη κατεβάζοντας τα βρακιά του.

Γενικά δηλαδή, εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει το σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε. Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε 'υπερπολίτης' και αμολήθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο αλλά επειδή όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν.

Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους. Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σιγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες όμως (που εννοείται στα τέτοια τους οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροιδία, παρά τα πρόστιμα. Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους κατατσίτσιδος live, κλείνοντας την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό. Και βουαλά! Η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.

Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε. 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδι. Το καλύτερο; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους.

Πράγμα φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το ξεφτιλίσουν δεόντως αλλά όλως περιέργως, ειρηνικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ό,τι έπρεπε τελικά.

Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τί που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή.

Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζίδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας (αχαχχχ) και είχαν την προσωπική του υποστήριξη. Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν παραπάνω χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά και μάζεψε χρήματα.

Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο αλλά και ιδιαίτερα σοκαριστικό.

Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus, τον δήμαρχο της Μποκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα. Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές.

Όλο το άρθρο και τα αποτελέσματα των πρακτικών του σε νούμερα, εδώ:
http://www.hno.harvard.edu/gazette/2004/03.11/01-mockus.html
Apr 102008
 

πηγή: The Big Sellout Website

“THE BIG SELLOUT is a political film. In various episodes the abstract phenomenon of privatisation is depicted in stories about very concrete human destinies around the globe. The documentary tells tragic, tragicomic but also encouraging stories of the everyday life of people, who day by day have to deal with the effects of privatisation politics, dictated by anonymous international financial institutions in Washington D.C. and Geneva, such as the International Monetary Fund (IMF), the World Bank and the World Trade Organisation (WTO).

In his film, author and director FLORIAN OPITZ reveals the reality of the privatised and globalised world, which is supposed to be effective and shiny. He examines the effects of THE BIG SELLOUT, the worldwide privatisation of basic public services, such as water supply, electricity, public transportation, and even public health care. In South America, Asia, Africa, but also in Europe and the United States, OPITZ meets people, for whom these promises are nothing more than hollow phrases. And what he finds is that THE BIG SELLOUT has only just begun.

FLORIAN OPITZ talks to the architects of the new economic world order, as well as to ordinary people who have to deal with the politics of the former. He tells the story of a South African activist who helps poor families in Soweto, who are disconnected from electricity by the to-be privatised electricity supplier ESKOM, because they cannot afford to pay the high electricity bills anymore. Hunted by the Police and the company’s security he and his team of guerilla electricians reconnect these families back, illegally.

Another storyline is about a Philippine mother living with her family in a slum area in Metro-Manila. For years now she has been struggling to find money to pay for the dialysis, her son needs twice a week. If she doesn’t succeed until the end of the week, her son will die.

A humorous British train driver and union activist is the protagonist of the third episode. Having proudly started his career in the most efficient railway system in Europe, some years later he finds himself in a privatised, totally fragmented, and run down industry whose service regularly collapses. He is constantly fighting for his colleagues who have been facing more and more pressure from their private employers over the recent years. Pressure that has already lead to a numerous deadly accidents in the British railway system.

Last but not least, THE BIG SELLOUT tells us about the fight of the Bolivian citizens of Cochabamba against an US corporation that had tried to take over the municipal water supply. The tempted takeover lead to the first “water war” in human history, in which tens of thousands Bolivian citizens fought against the Bolivian police and military.

Allthough depicting the tragic privatisation failures all over the world there is a lot of hope in the episodes. In a desperate situation that seems to have no alternative to a „survival of the fittest“ mentality, people unite and stand up against a seemingly all-powerful enemy.

In the documentary, Joseph Stiglitz, one of the world’s best known economists and Nobel Prize winner for economy makes the viewer understand where the dogma of privatisation came from, who profits from it, and what societies lose, when following it blindly. As refined former director of the World Bank, he comes from the world of financial institutions, but today he is fighting for the losers of the privatisation process, triggered by these same organizations.

THE BIG SELLOUT is a very special film: The different storylines of the film are not narrated one after the other, but woven together and carefully intertwined in a thrilling, episodical structure that is as compelling as truthful, and results in a film that is even more exciting than the sum of its parts.”

Apr 052008
 

Επειδή η κατάσταση με τα αυτοκίνητα σε όλη την Ελλάδα δεν πάει άλλο

  • Επειδή δεν παζαρεύουμε ούτε τη ζωή μας ούτε την ποιότητα ζωής μας
  • Επειδή απλά αγαπάμε το ποδήλατο και τον ποδηλατικό τρόπο ζωής
  • Επειδή βαρεθήκαμε να ακούμε όλο σχέδια και κούφιες υποσχέσεις
  • Αποφασίσαμε να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο: το δικαίωμά μας στην ποιότητα ζωής, στην υγεία, στην ελευθερία, στην ασφαλή μετακίνηση, στην καθαρή ατμόσφαιρα, στην αξιοπρέπεια


ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ!

Τοπικές ομάδες και κινήματα ποδηλατών από όλη τη χώρα οργανώνουν Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία διαμαρτυρίας την Κυριακή 6 Απριλίου στις 12 το μεσημέρι με αίτημα τη ένταξη του ποδηλάτου στις ελληνικές πόλεις.

Τα ποδήλατα θα κατέβουν στους δρόμους ταυτόχρονα σε Δράμα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Βέροια, Λάρισα, Καρδίτσα, Βόλο, Καμένα Βούρλα, Μυτιλήνη, Καρπενήσι, Χίο, Πάτρα, Κόρινθο, Αθήνα, Πόρτο Ράφτη, Καλαμάτα, Χανιά, Ρέθυμνο, Ηράκλειο, Σπάρτη, Κομοτηνή, Ζάκυνθο, Βέροια, Νέα Μάκρη … και σε κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας που αγαπάει το ποδήλατο.

Λεπτομέρειες για τα αιτήματα των ποδηλατών και πληροφορίες για τα σημεία συνάντησης σε κάθε πόλη www.podilates.gr

Apr 022008
 

Η Ψυχιατρική Πεζοδρομίου (Sidewalk Psychiatry) ενθαρρύνει την αυτογνωσία μέσα από stencil graffiti κριτικών ερωτήσεων στα πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης. Έργο της γραφίστριας Candy Chung. Διαβάστε περισσότερα….

Mar 312008
 

Οι ετοιμασίες για το Worldwork έχουν αρχίσει! Σήμερα, συναντηθήκαμε στην Κομοτηνή, με την ομάδα εμψυχωτών, από το Δημιουργικό Εργαστήρι Νέων (στο πλαίσιο του Προγράμματος Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων), που θα συμμετάσχει στο Worldwork του Λονδίνου. Είδαμε σε βίντεο μια Διεργασία Ομάδας από το Worldwork στην Washington, D.C (1999)., με θέμα τα Βαλκάνια, κουβεντιάσαμε τη δομή της διεργασίας, παρεμβάσεις των συντονιστών, και βρήκαμε αναλογίες με την δουλειά τους στην κοινότητα εδώ στη Θράκη. Η συνέχεια στο Λονδίνο σε λίγες εβδομάδες….
Στη φωτογραφία, από αριστερά, η Ντιλέκ, ο Μπάμπης, ο Μάκης, η Άννη, η Σεβάλ και η Χριστίνα. Δεν είναι στη φωτογραφία η Αΐσέ, που σήμερα δεν μπόρεσε να έρθει από την Θεσσαλονίκη…

Κι εδώ μια φωτογραφία με όλους τους εμψυχωτές και τις εμψυχώτριες που που ήταν στη σημερινή εκπαιδευτική συνάντηση… Ο Μπάμπης, η Γιώτα, η Ιντζή, η Μάγδα, η Χριστίνα, ο Ορχάν, η Σετσίλ, η Μαρία, η Ντιλέκ, η αφεντιά μου, η Σερά, ο Μάκης και η Σεβάλ…